Από τον Απόστολο Αποστόλου
Η Ελλάδα με το «πατρογραμμικό πολιτικό σύστημα» θυμίζει το καστικό σύστημα της Ινδίας με τους τέσσερις «Βάρνα» ή στην πιο σύγχρονη μορφή του ινδικού συστήματος θυμίζει τους «Τζάτι».
Οι πολιτικές οικογένειες διήρκεσαν σχεδόν 70 χρόνια και πλέον στη πολιτική σκηνή της χώρας. Και αυτό γιατί αφενός η πολιτική ανωριμότητα των πολιτών εξαρτιόταν από την αυθεντία που δεν έχει καμία σχέση με τη γνώση αλλά με την κυριαρχία και αφετέρου γιατί ο ελληνικός λαός πάντα ήθελε ένα «πατερούλη» ως αρχηγό φυλής, ο οποίος θα αντλούσε μια ισχύ από το αιματοσυγγενικό διευθυντικό σύστημα.
Τρεις οικογένειες μεταπολεμικά μονοπώλησαν την εξουσία της χώρας. Οι οικογένειες Καραμανλή, Παπανδρέου και Μητσοτάκη. Ήταν οι οικογένειες που δεν ξόρκισαν τα κακά της πολιτικής μας μοίρας, αλλά μάλλον επίσπευσαν συνθήκες ώστε να μας βρουν νέα δεινά που θα μας κυνηγούν ακόμη και στο μέλλον.
Οι τρεις οικογένειες διέθεταν και τρεις διαφορετικούς πολιτικούς στόχους.
Η πρώτη οικογένεια του Κωνσταντίνου Καραμανλή θυμίζει ένα τσιτάτο του Γενοβέζου Μίρκο Μπαντιάλε στην αντιστροφή του, που λέει: «Η δεξιά κάποιες φορές είναι μια αριστερά που έχει χάσει την ισορροπία της». Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έκανε τις περισσότερες κρατικοποιήσεις στη χώρα και ο ανιψιός του Κώστας Καραμανλής έδωσε προίκα την αυλή του, δηλαδή τους μυστικοσυμβούλους του, στον Τσίπρα.
Η δεύτερη οικογένεια του Γεωργίου Παπανδρέου ακουμπά επάνω σε εκείνο που υποστήριζε ο Πώλ Βαλερύ «Στην αρχή πολιτική είναι η τέχνη να εμποδίζεις τους ανθρώπους ν’ ανακατεύονται σ’ αυτό που τους αφορά. Ύστερα πολιτική είναι η τέχνη ν’ εξαναγκάσεις τους ανθρώπους να αποφασίζουν αυτό που δεν καταλαβαίνουν».
Και η τρίτη κατά σειρά οικογένεια του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη είναι κοντά στη σκέψη του Ταλεϋράνδου που έλεγε: «Κανένας αποχαιρετισμός στον κόσμο δεν είναι τόσο βαρύς, όσο ο αποχαιρετισμός της δύναμης της εξουσίας.» (Ο Μιραμπώ έλεγε ότι ο Ταλεϋράνδος υπήρξε ύπουλος, αχόρταγος, δολοπλόκος, και για το προσωπικό του κέρδος θα μπορούσε να πουλήσει ακόμη και τη ψυχή του και δεν θα έβγαινε ποτέ χαμένος γιατί απλούστατα στη συνέχεια θα μπορούσε να αλλάξει ακόμη και την κοπριά του με χρυσάφι.)
Η οικογένεια Καραμανλή τελείωσε με τον ανιψιό, ο οποίος δήλωσε κουρασμένος από την άσκηση εξουσίας, απρόθυμος να συνεχίσει εξήλθε της πολιτικής σκηνής ως αυτοεξόριστος. Ήταν σαν να είχε ξεπηδήσει από τις σελίδες των «Μονολόγων» του Αβραάμ Λίνκολν .
Η οικογένεια Παπανδρέου τελείωσε με τον εγγονό ΓΑΠ και ιό του Ανδρέα, ο οποίος είχε απολέσει πλήρως το αίσθημα του ηθικού χρέους προς τους προγόνους του, (παππού και πατέρα) υπήρξε ευεργετημένος σερβιτόρος του παγκόσμιου συστήματος, έξω από την ελληνική κουλτούρα, ασπόνδυλο πολιτικό ανθρωπίδιο, βγήκε από τη πολιτική με καταφρόνηση και περίγελος.
Στην οικογένεια Μητσοτάκη υπάρχει μια συνέπεια. Μια γραμμή αίματος και μια γραμμή πολιτικής που δεν παρεκκλίνει. Από τον πατέρα Κωνσταντίνο Μητσοτάκη στον υιό Κυριάκο Μητσοτάκη και την θυγατέρα Ντόρα Μπακογιάννη, υπάρχει μια κρυσταλλωμένη πολιτική μέσα στο χρόνο χωρίς εκπτώσεις. Ο πατέρας Κωνσταντίνος Μητσοτάκης νεοφιλελεύθερος με εθνικές υποχωρήσεις, (ο πρώτος που είπε να παραχωρήσουμε το όνομα Μακεδονία στους σκοπιανούς και που θα είναι κάτι, όπου σε δέκα χρόνια δεν θα το θυμάται κανείς), αλλά και με γενικευμένη λιτότητα στην άσκηση της οικονομικής πολιτικής του, με ιδιωτικοποιήσεις, με απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και με περικοπές στο υπουργείο υγείας και παιδείας.
Δεν υπάρχει καμιά αντιστρεψιμότητα στη πολιτική γραμμή από την οικογένεια Μητσοτάκη. Η θυγατέρα Ντόρα Μπακογιάννη αποτελεί την αντικειμενική επαλήθευση της πολιτικής του πατέρα Μητσοτάκη. Οι εκφρασμένες απόψεις της μιλούν για κλείσιμο των εθνικών θεμάτων με παραχωρήσεις στην εξωτερική πολιτική και στην εσωτερική πολιτική μια εφαρμογή ενός νεοφιλελευθερισμού με μικρονοικοκυρούλικο πρόσωπο, που σημαίνει παγίδα στη φτώχειας με επιδοματική πολιτική, κοινωνικά μερίσματα κλπ, που ουσιαστικά θα λειτουργήσουν ως αντικίνητρα εργασίας και φτωχοποίηση.
Στη γραμμή της οικογενειακής παράδοσης αναφορικά με τη δοσοληψία της εξουσίας έχει μπει στο κάδρο της διεκδίκησης και ο νυν Δήμαρχος Αθηναίων Κωνσταντίνος Μπακογιάννης, αλλά φαίνεται ότι ως Δήμαρχος ασχολείται με το πρόβλημα της κάμπιας και το γκαζόν που ενίοτε γίνεται και ζαμπόν και τους μεγάλους περιπάτους. Βλέπετε η πολιτική οικογενειοκρατία στη χώρα μας, χρόνια τώρα φυτεύει νύχτες στις μέρες μας.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι οπαδός του αλτερμοντέρνου νεοφιλελευθερισμού δηλαδή, της νέας εκδοχής του, ο οποίος λειτουργεί με αδιαχωρισιμότητα από το δόγμα του σοκ. Θέλει δεν θέλει θα είναι περισταλτικός σε δικαιώματα, και σε λαϊκές κατακτήσεις, καθώς και σε ακυρώσεις συνταγματικών δεσμεύσεων, γιατί το ορίζει η ενιαία αρχή του αλτερμοντέρνου νεοφιλελευθερισμού. Στην εξωτερική πολιτική και εκεί κατ’ εντολή της αρχής του αλτερμοντέρνου νεοφιλελευθερισμού, θα λειτουργήσει με μια κωδικοποιημένη εκτύλιξη. Δηλαδή, θα προχωρήσει σε ατιμωτικές συμφωνίες, σε υποχωρήσεις και αλλαγή συνόρων και σε εθνικούς ακρωτηριασμούς, αφού θα έχει καταφέρει να δημιουργήσει μίξη του ελληνικού λαού με τους εποίκους, δηλαδή με τους παράνομους μετανάστες. Και προφανώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα ζητήσει από τον Ελληνικό λαό να μπει σε αμνησία για τη μοιρασιά του Αιγαίο.
Επιπλέον ο Κυριάκος Μητσοτάκης στα πολιτικά του εικονοστάσια έχει σε τιμητική θέση και εκείνο του Κώστα Σημίτη, μάζεψε όλα τα ορφανά της σημιτικής περιόδου, τα αγιάτρευτα της παρακμής, τα γκλάμουρους πολιτικά μηδενικά και τους έδωσε, – αλλά και τους δίνει – θέσεις και αξιώματα. Βλέπετε ότι το θέατρο της καθεστωτικής νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας κάνει ακόμη υπερωρίες.
Όμως οι πολιτικοί σήμερα δεν έχουν καταλάβει ότι η ίδια η δομή της γενικευμένης πλανητικής ανταλλαγής δρα προς όφελος της αδύνατης ανταλλαγής, πράγμα που σημαίνει, πως ότι σκέφτονται να επιβάλλουν έρχεται ως αντιστροφή και γίνεται μπούμερανγκ. Ο ελληνικός λαός ξόδεψε όλες τις αντοχές του και πλέον ακυρώνει την εμπιστοσύνη του στις πολιτικές οικογενειοκρατίες, τις θεωρεί παγίδες υποτέλειας, καμένα υλικά, φούσκες, υπερκοστολογημένες αχρηστίες.
Οι πολιτικές οικογενειοκρατίες ήταν και είναι καταδικασμένες σε αποτυχία, ιδιαίτερα σήμερα που βιώνουμε τη ψευδαίσθηση των επιφάσεων και τη λειτουργία της διαφθοράς. Έτσι οι πολιτικές οικογενειοκρατίες γίνονται πρόκληση για να καταργηθούν όπως καταργήθηκε η «συνταγματική» μοναρχία Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόνντερμπουρκ-Γκλύκσμπουρκ.
*Απόστολος Αποστόλου
Δρ. Φιλοσοφίας