Μην το βασανίζουμε. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ως πρωθυπουργός της Ελλάδας δεν μπορεί να πείσει την Ευρώπη να επιβάλει κυρώσεις στην Τουρκία.
Λογικό. Πώς να πείσεις 26 χώρες του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου να επιβάλουν κυρώσεις, όταν τη προηγουμένη λες-στα ΝΕΑ- ότι οι κυρώσεις δεν είναι για να επιβάλλονται, αλλά για να… επισείονται; Οτι αν επιβληθούν κιόλας «προκαλούν εντάσεις».
Του Γιωργου Λακόπουλου από το anoixtoparathyro.gr
Αυτό υποδηλώνει και η στάση της Συνόδου Κορυφής: ότι είναι αντιπαραγωγικές. Το αποτέλεσμα είναι πολύ μακριά από τις ελληνικές προσδοκίες.
Και πάντως μακριά από αυτό που έλεγε ο πολύπειρος αντιπρόεδρος της Κομισιόν Μαργαρίτης ΣχοινΆς -σε μια διαδικτυακή συζήτηση που οργάνωσε στις Βρυξέλλες ανήμερα της Συνόδου η δραστήρια «Αργώ» που διευθύνει ο παλιός γενικός διευθυντής της Επιτροπής Σπύρος Παππάς : «Αξία έχουν οι κυρώσεις που δαγκώνουν -που τις λες και τις επιβάλεις ταυτόχρονα».
Ο πραγματικός λόγος για τον οποίο ο Έλληνας Πρωθυπουργός δεν είναι πειστικός είναι η πολιτική του απέναντι στην Τουρκία δείχνει να μην έχει καταλάβει τι είδους γείτονας είναι για την Ελλάδα παρότι του το επισημαίνουν ακόμη και φιλικοί του αρθρογράφοι. Ότι είναι δύναμη επεκτατική, άρα εχθρική προς την Ελλάδα.
Καθώς δεν έχει στρατηγική, απλώς «ενημερώνει» για την τουρκική συμπεριφορά. Πως λέμε «παρίσταται και χαιρετίζει». Ταυτόχρονα εμφανίζεται με κλάδο ελαίας απέναντι στον Ερντογάν -από την πρώτη στιγμή που τον συνάντησε. Με άλλα λογία: κατευναστικός.
Έτσι το πήγαινε και ο Γ. Παπανδρέου που ως οιονεί «σύνδεσμος» με τον υπερατλαντικό παράγοντα ώθησε τον Σημίτη στη Μαδρίτη. Και σ’ αυτό μοιάζουν. Εκτός από την ποδηλασία και την ροπή στην αμερικανόπνευστη επικοινωνία ως υποκατάστατο της πολιτικής.
Τα συμφραζόμενα κρύβουν δεσμεύσεις
Ο Μητσοτάκης αλλάζει και τις πάγιες διατυπώσεις της ελληνικής πολιτικής έναντι της Τουρκίας. Δηλωτικό της αλλαγής και επί της ουσίας της.
Ως μη όφειλε μιλάει για «μη οριοθετημένες περιοχές» στο Αιγαίο, για «θαλάσσιες ζώνες» χωρίς να τις προσδιορίζει , για «λιγότερο από 100%» δίκιο της Ελλάδας από τη Χάγη, για «διεκδικήσεις» των Τούρκων, ωσάν να τις θεωρεί εύλογες.
Δεν αντέδρασε όταν ο -φερόμενος σαν «Ρωμαίος ανθύπατος» που έλεγε ο Απ. Κακλαμάνης για τον Μπερνς-Τζέφρι Πάιατ, τον οποίο ο Πρωθυπουργός δείχνει να θεωρεί μέλος του κύκλου χάραξης της πολιτικής του- αποφάσισε την εξωτερική πολιτική της… Ελλάδας τοποθετώντας τη ως «ασπίδα κατά της Ρωσίας». Και όταν ο ιέραξ Πομπέο μίλησε για «μείωση του στρατιωτικού αποτυπώματος» στο Αιγαίο.
Προσλαμβάνει σύμβουλο εθνικής ασφάλειας κάποιον με τα αντίθετα χαρακτηριστικά από τον προηγούμενο- αποταχθέντα επειδή είχε το θάρρος της γνώμης του- που βρίσκει καλή λύση τη συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο. Και κρατάει υπουργό κάποιον που λέει ότι τα όρια της εθνικής κυριαρχίας είναι σήμερα τα έξι μίλια.
Τι διαπραγμάτευση να κάνει με αυτά τα δεδομένα; Πώς να τον πάρουν στα σοβαρά στα Συμβούλια; Από τη μια τους μιλάει κατά της Τουρκίας και από την άλλη τους κλείνει το μάτι ότι μπορεί να τα βρει μαζί της.
Αν αυτός που έχει το πρόβλημα εμφανίζεται πρόθυμος να συμβιβαστεί, <περίεργος , φοβισμένος κι αμήχανος > που λέει ο Βαγγέλης Αντώναρος- γιατί να τα σπάσουν οι άλλοι με τον Ερντογάν;
Τα υπόλοιπα είναι για εσωτερική κατανάλωση στην Ελλάδα. Όπως η πρότασή του για «εμπάργκο όπλων» στην Τουρκία. Κινείται ανάμεσα στην άγνοια δεδομένων και ξύσιμο στη γκλίτσα της Μέρκελ. Μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να ακουστεί σε Σύνοδο;
Από τα συμφραζόμενα Μητσοτάκη προκύπτει ότι κρύβει δεσμεύσεις που ανέλαβε έναντι τρίτων για συμβιβασμό με τον γείτονα -που επιδιώκει να περιορίσει την ελληνική κυριαρχία να αλλάξει τα δεδομένα στην περιοχή. Γιατί να μην τον ενθαρρύνουν οι Ευρωπαίοι; Αυτό από μόνο του αποκλείει τις κυρώσεις.
Ο Πρωθυπουργός αποτυγχάνει στις Συνόδους Κορυφής και γιατί δεν λέει την αλήθεια ούτε τον ελληνικό λαό, όταν αναχωρεί για αυτές, ούτε στους συνομιλητές τους κατά τη διάρκεια τους, ούτε και στη Βουλή και κόμματα μετά από αυτές.
Προσπαθεί απλώς να αυτοπροβληθεί ως «ισοϋψής» και με επιρροή στο Συμβούλιο. Αλλά επιρροή στο Συμβούλιο σημαίνει διαμόρφωση συσχετισμών εκ των προτέρων.
Την είδε κανείς; Προσέρχεται τις συνόδους χωρίς προετοιμασία. Ούτε τον καν τον κλασσικό «γύρο των πρωτευουσών» δεν έχει οργανώσει ούτε μια φορά για τα ελληνοτουρκικά.
Στο παιχνίδι των συμμαχιών, ο ίδιος έχει απομακρυνθεί από τη πάγια πολιτική των Ελλήνων Πρωθυπουργών να ισορροπούν στον γαλλογερμανικό άξονα που κινεί την Ευρώπη.
Ολέθριο. Μπατάροντας προς τον Μακρόν, με την προσδοκία ότι θα του λύσει το πρόβλημα με τους Τούρκους, έβαλε απέναντι την Μέρκελ.
Εν τω μεταξύ όμως χάνει και τον Μακρόν. Ήδη συνυπογράφει την λογική ότι μια ασφυκτική πολιτική κατά της Άγκυρας, που θα μπορούσε να της προκαλέσει οικονομική ζημιά, που θα τίναζε στον αέρα ο Ισπανικό, το Γαλλικό και το Γερμανικό τραπεζικό σύστημα- με αυτή τη σειρά -που έχουν υψηλό βαθμό έκθεσης στην Τουρκία.
Η προσωπική ατζέντα του Μητσοτάκη
Ο Πρωθυπουργός δείχνει να έχει και προσωπική ατζέντα την οποία όλοι υποψιάζονται, αλλά ο ίδιος την κρατεί κρυφό καμάρι.
Αν δεν υπήρχαν διαρροές, πότε από την Τουρκία και πότε από τη Γερμανική προεδρία, δεν θα παίρναμε είδηση κάποιες κινήσεις και συμφωνίες του.
Είναι χαρακτηριστικό ότι έχει απομονώσει τον υπουργό Εξωτερικών από τους χειρισμούς του. Πήγε σε μια κρίσιμη Σύνοδο χωρίς τον Νίκο Δένδια στο διπλανό δωμάτιο.
Την ημέρα που θα συζητούσαν στις Βρυξέλλες τα ελληνοτουρκικά τον έστειλε στην…Αρμενία. Ίσως ο υπουργός -που έχει πάρει ήδη αποστάσεις- να το προτιμάει, από το να κάνει τη γλάστρα.
Έτσι όμως ο Πρωθυπουργός χάνει την συσσωρευόμενη εμπειρία της ελληνικής διπλωματίας. Αρκείται στις ελλειμματικές συμβουλές που του παρέχουν οι λεγόμενες «τρεις κυρίες» και ορισμένου «θεωρητικοί» του συμβιβασμού. Ούτε καν με τη Κύπρο ο συντονισμός δεν είναι πλήρης.
Αυτό παράγει τον σημαντικότερο λόγο της αποτυχίας του. Συνιστά παιδαριώδη αντίληψη να προσέρχεται χωρίς οποιαδήποτε διαπραγματευτική απειλή για μπλοκάρισμα άλλων αποφάσεων. Κάνοντας το «καλό παιδί», τον πρόθυμο για συμβιβασμό και ανοίγοντας από πριν τα χαρτιά στου, τους διευκολύνει να τον αγνοήσουν… μετά πολλών επαίνων.
Έναν σοβαρό διπλωμάτη αν είχε δίπλα του θα του έδειχνε ποια είναι η τεχνική διεκδικήσεων στο κοινοτικό πλαίσιο. Ή αν μελετούσε τις συμπεριφορές του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου, που είχαν απέναντί τους μεγαθήρια, αλλά στήλωναν τα πόδια και κέρδιζαν.
Αλλιώς σε χτυπάνε στην πλάτη με συμπάθεια και σε στέλνουν στο καλό, για να μπει από την άλλη πόρτα -των διμερών σχέσεων- ο Ερντογάν και να συζητήσουν σοβαρά μαζί του για δουλειές.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει εδώ κι ένα χρόνο στο τρίγωνο Βρυξέλλες- Αθήνα-Άγκυρα. Με τις ευλογίες φυσικά των Αμερικανών, που ξέρουν πλέον ότι στην περιοχή έχουν στην Αθήνα έναν «προβλέψιμο» σύμμαχο και έναν σκληρό στην Άγκυρα. Κατά τις δηλώσεις και τις συμπεριφορές τους.
Με ποιον θα παίξουν είναι τόσο φανερό, όσο και τι είναι αυτό που κάνει «νιάου» στα κεραμίδια.