Τον «κεντρώο» πολιτικό τον κάνουν οι θέσεις του, όχι οι «θεσιθήρες» που εξαγοράζει: Η απόκτηση τελειωμένων του σημιτικού ΠΑΣΟΚ- και το σχέδιο διάλυσης του Κινάλ μετά το Ποτάμι- είναι σημάδι αδυναμίας, όχι ισχύος του Μητσοτάκη…
Του Γ. Λακόπουλου anoixtoparathyro.gr
Εκτός από «φιλελεύθερος» όπως δηλώνει, είναι και «κεντρώος» ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Όπως παιανίζει η επικοινωνιακή κομπανία του, με αφορμή την επίσημη περισυλλογή της αποσυνάγωγης- από το κόμμα που την εξέθρεψε και την εκλογική της περιφέρεια- Διαμαντοπούλου.
Εξαρτάται. Αν τον κεντρώο τον κάνουν οι υπουργοποιήσεις του Βορίδη και του Άδωνι– που είναι και αντιπρόεδρος στο κόμμα του- και βουλευτές όπως ο Μπογδάνος, ο Κυρανάκης, ο Μαρκόπουλος, ο Πλεύρης -και έτερα άνθη του γαλάζιου κοινοβουλευτικού κήπου, μπορεί να τον πεις κι έτσι: Κεντρώος συλλέκτης ακραίων και μπαταρισμένων.
Μα δεν του δίνουν κεντρώο επίχρισμα όσοι συρρέουν στην αυλή του από το σημιτικό ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι; Ούτε οι πρώην Κνίτες και Ρηγάδες που βρίσκονται στη δούλεψή του; Μήπως οι πρώην εφημερίδες της Δημοκρατικής Παράταξης, που τον στηρίζουν;
Το αντίθετο. Οι «θεσιθήρες» -κατά τον χαρακτηρισμό του Γ. Καρελιά στο News247.gr- τον αναδεικνύουν σε αρχιερέα της συναλλαγής -άξιο τέκνο, αξίου πατρός σ’ αυτό το σπορ.
Το δείχνει η σερνάμενη κυβέρνηση -ανεμομαζώματα που σχημάτισε με τους μηδίσαντες άλλων κομμάτων που προσχώρησαν. Στην αυλή του, όχι στο κόμμα της ΝΔ. Ούτε απέξω δεν μπορούν να περάσουν από τις οργανώσεις του συγκεκριμένα πρόσωπα -«πρώτη μούρη στο Καβούρι»- μετά την τυχοδιωκτική στρατολόγησή τους.
Πώς διέλυσε το Ποτάμι και η σειρά του Κινάλ
Υπερβολή; Καθόλου. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο πρώτος αρχηγός κόμματος που έριξε δίκτυα, με εμφανή πολιτικά ανταλλάγματα, πέρα από τους όμορους προς τη ΝΔ χώρους, όπως συνέβαινε μεταπολιτευτικά με τα κόμματα.
Έκανε «σκάουτιγκ» σε ό,τι περίσσεψε από τον χρεοκοπήσαντα «εκσυγχρονισμό» και σε μικρότερα κόμματα προσφέροντας «συμβόλαια» με ρόλους και αξιώματα. Όποιος έχει μάτια βλέπει. Π.χ. πώς έγινε υπουργός ο Θεοχάρης νομίζετε;
Όταν ο Σταύρος Θεοδωράκης -που θα είχε καλύτερη τύχη στην πολιτική αν δεν υπέκυπτε στις πιέσεις να λειτουργεί ως δορυφόρος του Μητσοτάκη- αρνήθηκε να καταψηφίσει τις Πρέσπες- με άλλα λόγια: «δεν συνεμορφώθη προς τα υποδείξεις»- ο Μητσοτάκης τον τιμώρησε με διάλυση του κόμματος του.
Το Ποτάμι απορροφήθηκε -με ορατά οφέλη για τα στελέχη του -από τον Νεομητσοτακισμό. Με λίγες εξαιρέσεις. Όπως ο συνεπής στην πολιτική καταγωγή του Σπύρος Δανέλης, που πήγε, φυσιολογικά, στον ΣΥΡΙΖΑ. Και ο Σπύρος Λυκούδης που πήγε στο σπίτι του.
Ήταν μια πρακτική σαν αυτή που στις επιχειρήσεις ονομάζουν «επιθετική εξαγορά» και η εφαρμογή της θα επεκταθεί και στο Κινάλ. Ήδη κυκλοφορεί λίστα -αλλά αναδεικνύονται συμπεριφορές- εν ενεργεία βουλευτών του, που φέρονται να έχουν διασφαλίσει- ή έτσι νομίζουν -την επιβίωσή τους μέσω της μητσοτακικής ΝΔ. Πάντως προκαλεί εντύπωση ο υπαινιγμός του Λοβέρδου οτι στην πρόταση Μητσοτάκη για Διαμαντοπούλου συμμετέχει η Φώφη Γεννηματά . Που αντέδρασε μάλλον αμήχανα μιλώντας για <άστοχο χιοίμορ> του… κοινοβουλευτικού της εκπροσώπου. Τι γίνεται εδώ πέρα;
Τα υπόλοιπα του Σημιτισμού και η ήττα του Βενιζέλου
Οι «σκάουτερς» του Μητσοτάκη έπιασαν επαφή με τον διαλυθέντα «σημιτικό πυρήνα» του «εκσυγχρονισμού» -με τη συνδρομή επιχειρηματικών κέντρων και την επίνευση του Σημίτη. Αμέσως μετά την ανάδειξή του στην ηγεσία τη ΝΔ, άρχισαν να κυκλοφορούν και τα πρώτα ονόματα.
Κανείς δεντο ξεκαθάρισε. Ο παρασημοφορεμένος πρώην γραμματέας του ΠΑΣΟΚ Μιχ. Χρυσοχοΐδης έμεινε ως τις εκλογές στο Κινάλ και την επόμενη πήρε το υπουργείο που κυκλοφορούσε στις ρούγες ότι είχε ήδη συμφωνήσει. Ενόσω ο ίδιος εμφανίζονταν να εισηγείται την ίδρυση κόμματος της νέας Αριστεράς!
Η Άννα Διαμαντοπούλου δεν άντεχε στη Φώφη και άρχισε να σουλατσάρει πρώιμα στο Μητσοτακεικο. Της έτρεχαν τα σάλια όταν μιλούσε όχι μόνο για τον Κυριάκο, αλλά και για τον Άδωνι: Εφόδιά της το δημοσιοσχεσίτικο μιντιακό δίκτυο που την αβαντάρει και ένας νόμος για τα ΑΕΙ την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου που ψηφίσθηκε και από τη ΝΔ και δεν δούλεψε ποτέ.
Στην περίπτωση του ταλαντούχου Βαγγέλη Βενιζέλου οι προσδοκίες ήταν περισσότερες και γι’ αυτό και η απογοήτευση για την ήττα του μεγαλύτερη. Πέρα από την αντικειμενική διαπίστωση ότι η παρουσία του ως ρήτορα κυρίως στη Βουλή ήταν αναγκαία.
Για ένα διάστημα λειτούργησε στο Κινάλ ως μοχλός πίεσης προς τη Γεννηματά να στραφεί σε συνεργασία με τον Μητσοτάκη- προτού αρχίσει να το κάνει μόνη της, για να τη ρίξει ο Κυριάκος μετά την αυτοδυναμία του- και τελικά σαν το έξυπνο πουλί έμεινε εκτός Βουλής: η Φώφη του έστησε παγίδα και ο Μητσοτάκης δεν άντεχε εσωκομματικά να τον πάρει.
Μεταξύ μας, μπορεί και να μην ήθελε να βάλει μπελά στο κεφάλι του: φαντάζεται κανείς τον «Μπένι» στο υπουργικό συμβούλιο;
Έτσι περιορίσθηκε σε ρόλο «αφανούς εταίρου», κατά δική του διατύπωση, ευτελίζοντας τους λίγους που τον ακολουθούσαν, με την απροειδοποίητη εμφύτευσή τους στην κυβέρνηση.
Π.χ. η Μενδώνη που το βράδυ τον εκλογικών αποτελεσμάτων ήταν στο γραφείο της Φώφης. Αλλά το πρωί πήγε εντολή ως παρελκόμενο του Βενιζέλου να ορκιστεί υπουργός του Μητσοτάκη. Ομοίως ο αξιόλογος Κυριάκος Πιερρακάκης, που εκτός από τον Βενιζέλο είχε και… συστατική επιστολή από το σύστημα που τον συνέδραμε στις σπουδές του, παρότι οι επικεφαλής του γενικά δεν «παίζουν» με τον Μητσοτάκη, αλλά μάλλον με τον Τσίπρα.
Αν αυτή είναι υγιής μέθοδος διεύρυνσης ενός κόμματος από τη μια πλευρά και έντιμη συμπεριφορά πολιτικών απέναντι σε όσους τους ψήφιζαν ως τότε -και σε όσα υποστήριζαν για το αντίπαλο κόμμα -τότε η πολιτική έχει χάσει το νόημά της. Αν και το είχε χάσει από τότε ο Γ. Παπανδρέου διόρισε βουλευτές του ΠΑΣΟΚ τον Στ. Μάνο και τον Α. Ανδριανόπουλο.
Οι εκατέρωθεν- παρασκηνιακές και συναλλακτικές-συμπεριφορές, πέραν του ότι διασύρουν την έννοια του δημοσίου προσώπου και υποβιβάζουν την πολιτική δείχνουν την αστάθεια και την αβεβαιότητα γι’ αυτόν που τις οργανώνει.
Οι μεταγραφές «πεθαμένων λικέρ» από τον αντίπαλο χώρο της ΝΔ, που ασφαλώς θα συνεχίσει ο Μητσοτάκης, δεν δείχνουν επικυρίαρχο πολιτικό όπως εμφανίζεται από την προπαγάνδα του. Δείχνουν αδύναμο αρχηγό που προσπαθεί να ισορροπήσει τα εσωκομματικά κενά του.
Όπως σημάδι αδυναμίας άλλωστε είναι ο διαρκής παραγκωνισμός της Ντόρας Μπακογιάννη, που εμφανίζεται ως αντι-νεποτισμός του πολιτικού που είναι σήμα κατατεθέν του νεποτισμού. Αλλά αυτό είναι από άλλη ιστορία.