Το αμερικανικό δούλεμα προς τους Έλληνες είναι μία από τις σταθερές του 20ού αιώνα, που υφίσταται και στον 21ο
Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Συνοπτικά δίνουμε: Συνέχιση της λειτουργίας της αμερικανικής βάσης στη Σούδα και μια τεράστια επέκταση των εγκαταστάσεών της. Βάση στην Αλεξανδρούπολη μέσω της στρατιωτικοποίησης ενός τμήματος του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης και δικαίωμα χρήσης του από το αμερικανικό ναυτικό! Αυξημένα δικαιώματα του ΝΑΤΟ στις ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις. Εγκατάσταση βάσης εκπαίδευσης ελικοπτέρων στην κεντρική Ελλάδα.
Συνοπτικά παίρνουμε: Χρήση από τις ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις αμερικανικών UAV (ευχόμεθα να μην πρόκειται για σειρά παιχνιδιών τύπου Playmobil).
Συνοπτικά συμβαίνει το εξής: Δώσαμε ανεκτίμητης αξίας βάσεις, εγκαταστάσεις και δικαιώματα χρήσης που πολλαπλασιάζουν τη στρατιωτική ισχύ των ΗΠΑ και πήραμε ως αντάλλαγμα ένα ωραιότατο τίποτα με το ακόλουθο περιτύλιγμα: φιλικό χτύπημα στην πλάτη κεκοσμημένο από μια συλλογή από αφόρητα κλισέ (σ’ αυτά ειδικεύεται ο πρεσβευτής Πάιατ).
Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, το έντονο, περιστροφικό κούνημα της ουράς ελληνοφώνων πολιτικών, που έκαναν χαρούλες και «αρφ» και «γαβ – σλουρπ» μόλις αντίκριζαν Αμερικανούς αξιωματούχους, κόντεψε να προκαλέσει δεύτερο κύμα του «Ιανού» και μια σειρά από φοβερούς τυφώνες. Συντονίστηκαν τόσες ουρές μαζί και υπήρξε τόσος ενθουσιασμός ώστε παραλίγο να γίνει το κακό. Ωστόσο, η στήλη, για λόγους δημοσιογραφικής δεοντολογίας, πρέπει να διαψεύσει την είδηση αφού δεν έχει διαπιστώσει την ύπαρξη ουράς σε πολιτικούς, εκλεγμένους και μη· μόνο κολοβωμένα εθνικά αντανακλαστικά έχομεν δει μέχρι σήμερον…
Πάντως, ήρθε και ο υπουργός Εξωτερικών Μάικ Πομπέο εδώ και η παπάτζα πήγε σύννεφο. Τι υπερτεχνολογίες, τι τεχνητή νοημοσύνη, τι μπιμπλίκια τάξανε χασκογελώντας με τους ιθαγενείς, δεν λέγεται. Έτσι κάνουν συνήθως. Πετάνε σωρηδόν φράσεις του σωρού, όπως «στρατηγικοί σύμμαχοι, ΝΑΤΟ, ειρήνη και ασφάλεια στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, οικονομική συνεργασία» και άλλα τέτοια παρόμοια, ντανιάζουν υποσχέσεις για το μακρινό μέλλον και παίρνουν τοις μετρητοίς γη και ύδωρ από τους πανηγυρίζοντες χλωμούς κι ανήμπορους ανθρώπους των κομμάτων, οι οποίοι αγχώνονται όλο τον Μάιο και τον Ιούνιο αν θα προσκληθούν στην αμερικανική πρεσβεία των Αθηνών για τη δεξίωση του εορτασμού της 4ης Ιουλίου, που είναι η «Ημέρα Ανεξαρτησίας» των ΗΠΑ.
Αχ, βρε κατακαημένη Ελλάδα…