Πολιτικά δίκτυα και κουλτούρες
Από τον Απόστολο Αποστόλου
Με τον «σημιτικό» εκσυγχρονισμό μια ομάδα νεοελλήνων άρχισαν να ζουν στο είδωλο της πραγματικότητας. Θεώρησε ότι μπήκαν στο αμαξοστοιχία που θα τους πήγαινε στα ευρωπαϊκά σαλόνια και θα πάταγαν το κόκκινο χαλί της ΕΕ. Μόνο που αυτή η αμαξοστοιχία πήρε τον κατήφορο και επιπλέον έσπασαν τα φρένα. Επρόκειτο για μια ιστορική κατεβασιά που στο διάβα της ξερίζωσε τα πάντα και οδήγησε τα πάντα προς τη καταστροφή.
Η χώρα εισέρχεται ουσιαστικά με τον «σημιτικό» εκσυγχρονισμό όχι στην ΕΕ αλλά στο δημοπρατήριο που άκουγε συχνά τον ήχο του σφυριού να κτυπά και η Ελλάδα να ξεπουλιέται. Γκρίζες ζώνες στα σύνορα, τρελά κέρδη για τις ελίτ με την απάτη του χρηματιστηρίου, αποχρωματισμός ιδεών και βαρύτιμος φιλισταϊσμός, θυμικός προοδευτισμός, και άφθονη ηλιθιότητα για να μη νοιώθει μοναξιά η άγνοια της ανθρωπομάζας.
Η χώρα γεμίζει από χαβιαροπέψιους, από εποχούμενες μερσεντές και από χαλκέντερες γραφικότητες. Έρχεται στη συνέχεια και ο φρενώλης ΓΑΠ για να συνεχίσει τη τρελή πορεία του «σημιτικού» εκσυγχρονισμού. Μια σειρά από ψυχολογικές επιχειρήσεις τίθενται σε λειτουργία. Όποιος τολμά να μιλήσει για πατρίδα είναι φασίστας, όποιος αναφερθεί σε παγκόσμια χορογραφία της διεθνούς πολιτικής είναι συνωμοσιολόγος.
Τα οπερατικά του «σημιτικού» εκσυγχρονισμού και τα νεοταξικά ανεκλάλητα του ΓΑΠ προς άγραν του παγκοσμιοποιημένου διεθνισμού θα θριαμβεύσουν. Τότε βρίσκουν έναν όρο για να βαφτίζουν όποιον έχει ακόμη μνήμες από την αξόδευτη ιστορία, όποιος ακόμη δανείζεται από το όνειρο του παρελθόντος και όποιος παραμένει υποψιασμένος με τα νέα συνθήματα νταχάου και τις σκοτεινές παγκοσμιοποιημένες λοβιτούρες. Εκείνος λοιπόν που υπερασπίζεται τα παραπάνω αποκαλείται «ψεκασμένος».
Θέλουν να επιβάλουν τον όρο και τον περνούν ως έκφραση και στο κοινοβούλιο για όποιους ακόμη επιμένουν να έχουν ένα κέντρο. Ο συγκεκριμένος όρος αποκτά μια λαϊκή παραδοχή από τους στρατευμένους του «ερμαφρόδιτου απελευθερισμού», έτσι οι νέο-προοδευτικές καρικατούρες της ρούγας τον χρησιμοποιούν με την ευκολία που ρεύονται. Ως πιστοί μισθοφόροι της αβελτηρίας και με τις απαίδευτες υποταγές τους, κουρεύουν το στραγάλι του προοδευτισμού με τέτοιους γλωσσικούς προσδιορισμούς ή με «aphasie sensorielle». Στο στρατόπεδο της αριστερής ελαφρότητας θα βρεθούν και οι νέο – φιλελεύθεροι της λάιτ κουλτούρας, οι οποίοι και εκείνοι με τη σειρά τους θα υιοθετήσουν τον ίδιο χαρακτηρισμό για όποιον αρνείται τον «μεταφυσικό» γαλαξία της παγκοσμιοποίησης.
Γρήγορα θα βρεθεί η απάντηση για όλους όσους επιβάλλουν τις ιδεοψυχαναγκαστικές προτεραιότητες με χαρακτηρισμούς και με νοήματα πλαστής επαγωγής. Οι «normies» είναι ο χαρακτηρισμός που τους αποδίδουν με τη σειρά τους οι «ψεκασμένοι». Είναι εκείνοι που αποδέχονται κάθε προοδευτική «μηδενικούρα» άκριτα και με κοπιαστική ηλιθιότητα, όσοι υποκλίνονται στο κυνήγι του άχρηστου των μέσων ενημέρωσης, όσοι αγοράζουν συνθήματα υπολογισμένης αοριστίας, από τα κέντρα απελεύθερου προβληματισμού.
Όλα τα παραπάνω μπορεί να εκφράζουν μια πιπεράτη ανεκδοτολογία ωστόσο υπάρχουν ομάδες συστήματα ή συστήματα φυλές με κοινωνική τοποθέτηση, με αφελείς φαντασιώσεις, με ένστικτα καταστροφής, με ανάγκες ένταξης οπαδού, και με επιθυμίες για μέγιστη άσκηση εξουσίας. Αυτές οι ομάδες αποτελούν το υπο-σύστημα που κινείται πάντα στη σκιά του συστήματος και επίσης οργανώνουν τη προσδιορισμένη δομή της κουλτούρας. Λειτουργούν ως οργανωτικά κέντρα που εξακτινώνονται στο κοινωνικό σώμα.
Είναι γνωστό ότι το κατεστημένο είναι χωρίς ιδεολογία και αντλεί κουλτούρα από το υπο-σύστημα δηλαδή, τις ομάδες που ουσιαστικά καθορίζουν τη πολιτικό-κομματική μήτρα ακόμη και τον αυταρχικό λόγο. Πόσος αυταρχικός λόγος παράγεται σήμερα από τους «normies»; Οι οποίοι είτε σε ζητήματα εθνικής σημασίας, είτε σε αναφορές θρησκευτικής πίστης, είτε σε θέματα υγείας και περίθαλψης όπως συμβαίνει σήμερα με τον κορονοϊό, είναι ενταγμένοι σε ένα συνονθύλευμα αυτοματισμών με στρατευμένες συστημικές απόψεις και διχαστικό λόγο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο δεν συντηρούν μόνο μια ιδεολογία αλλά επιθυμούν να οδηγήσουν το κοινωνικό σώμα. Εκείνες λοιπόν οι ομάδες ή φυλές σκηνοθετούν, παρακινούν, κατηχούν, τα συμβολικά φαινόμενα της πολιτικής ζωής και χορογραφούν τις δομές των πραγμάτων.
Να γιατί σήμερα οι «normies» λειτουργούν ως μηχανισμοί προστασίας και γιατί διευθύνουν τους κομματικούς συνασπισμούς εξουσίας. Εξάλλου αποτελούν ομάδα ή φυλή όπου η προσαρμογή τους έχει μεταβληθεί σε φετίχ. Τα μεγάλα φετίχ τελικά δεν είναι η πατρίδα, η ιστορία, η θρησκεία, αλλά ο κόσμος της πολυφωνικής χειραγώγησης των πελατών και όχι των πολιτών. Και αυτό γιατί ο πολίτης έχει αντικατασταθεί από τον πελάτη, που καταναλώνει άκριτα και χωρίς αντίσταση. Και οι σημερινοί πελάτες όπως είναι οι «normies» έχουν απόψεις οι οποίες δεν είναι παρά η ηχώ της φωνής του Κυρίου τους, (πόσο δικαιώνεται ο Λακάν) και ουσιαστικά αναπαράγουν τα παραγγέλματα του Κυρίου τους.
Οι «ψεκασμένοι» πλέον είναι στο περιθώριο και οι «normies» πρωταγωνιστούν στη σκηνή του παγκόσμιου πολιτικού θεάτρου.
*Απόστολος Αποστόλου
Δρ. Φιλοσοφίας