Η τραγική διαπίστωση ότι τίποτε δεν αλλάζει εις αυτόν τον καθημαγμένο τόπο φαίνεται από τις άλογες αποφάσεις οι οποίες κολακεύουν την πνευματικά ευνουχισμένη μάζα, εξοργίζουν όμως τον οξύνουν πολίτη. Καταρχάς, η διελκυστίνδα των εξελίξεων, καθόσον αφορά την κατάφωρη προσβολή της εθνικής μας κυριαρχίας από τους Τούρκους, ο ανυπόστατος ρόλος της πολύφερνης Ε.Ε. και η ανήκουστη ολιγωρία του διεθνούς παράγοντα, ο οποίος διά ιδικούς του λόγους διατηρεί επαμφοτερίζουσα θέση, ωθώντας τις εξελίξεις προς το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, προξενούν έντονο προβληματισμό.
Από τον Χαράλαμπο Β. Κατσιβαρδά*
Είναι πρόδηλο ότι η Ελλάς έχει ακρωτηριάσει την ιστορική της μνήμη σε μια θρασύς Τουρκία, η οποία διά των πράξεών της αποδεικνύει ανυπερθέτως τη βάρβαρη προέλευσή της, αθετώντας κάθε διεθνή συνθήκη, πρεσβεύοντας το δόγμα «Γαλάζιες Πατρίδες» και το «στρατηγικό βάθος», κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση, με την πάλαι ποτέ προσφιλή θεωρία των ζωτικών χώρων, της Γερμανίας του Χίτλερ κατά τον Μεσοπόλεμο.
Έναντι μιας Τουρκίας, η οποία, αρξαμένης της ποδοπατήσεως, με τη Συνθήκη της Λωζάννης, επιφέροντας τον απηνή διωγμό διά μεθοδεύσεων «ολοκαυτώματος» του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης, της Ιμβρου, της Τενέδου, του Πόντου, της Ιωνίας, της Καππαδοκίας, της Θράκης, εξικνείται μέχρι την ιταμή εισβολή και κατοχή της Κύπρου, προξενώντας την προσχηματική αντίδραση του ΟΗΕ. Οι αντιδράσεις της ελλαδικής κυβερνήσεως επί μακρόν, αρχής γενομένης έκτοτε, μόνον αμηχανία προκαλούν, διότι δείχνει ότι δεν λαμβάνει υπ’ όψιν το οιονεί «δεδικασμένο» της εν λόγω χώρας, ως προς τον ανίατο επεκτατισμό της, με αποτέλεσμα ο πυρετός συζητήσεων περί της «κυοφορούμενης» προσφυγής εις το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης να καθίσταται εξόχως αλυσιτελής, τη στιγμή κατά την οποία η Ελλάς μονομερώς έχει αναγνωρίσει ως υποχρεωτική δικαιοδοσία του δικαστηρίου της Χάγης (1994), υπό τον όρο της αμοιβαιότητας, τη στιγμή που η Τουρκία δεν έχει αναγνωρίσει τη δικαιοδοσία, αλλά ούτε έχει υπογράψει τη σύμβαση περί του Δικαίου της Θαλάσσης (1982).
Η δόμηση μιας πολιτικής εις βάρος των συμφερόντων της πατρίδας μας από μια ελληνόφωνη χρόνια πολιτική, ανεξαρτήτως πρόσκαιρων κυβερνήσεων, επί 50 ετών, προξενεί ανήκεστο βλάβη, προς το αίμα των ηρώων μας και των προπατόρων μας, οι οποίοι θυσιάστηκαν με αυταπάρνηση, διά τη δημιουργία και ίδρυση ενός ακέραιου εδαφικά και ανεξάρτητου έθνους, το οποίο, προϊόντος του χρόνου, συρρικνώνεται «ειρηνικά», διά της τηρήσεως της ανάλογης, παρελθοντικής ενδοτικής στάσεως: η Κύπρος, οι Πρέσπες και νυν το Αιγαίο, δυστυχώς, «κείται μακράν». Η αλήθεια είναι αυτή εις πείσμα ορισμένων συστημικών ΜΜΕ ενημερώσεως, τα οποία, προφανώς αντί αντιτίμου, διαστρεβλώνουν ευθέως τα γεγονότα και παραχαράσσουν επαίσχυντα και ανενδοίαστα την πραγματικότητα, ποδηγετώντας την προσανατολισμένη κοινή γνώμη προς τα σκύβαλα των ουτιδανών τηλεοπτικών παιγνίων του καταναλωτισμού. Αδιάψευστο τεκμήριο είναι το αίμα των ηρώων, όπου παραμένει νωπό εις τη μνήμη των συγγενών, τόσο διά την προδοσία εις την Κύπρο, εις τη Βόρεια Ήπειρο, στη Μακεδονία και αλλαχού, διότι ο Θεός έχει βάλει την υπογραφή του διά την απελευθέρωση και τη δημιουργία αυτού του έθνους.
Η λύση είναι η επαναφορά εις τις ρίζες μας, ίνα εντοπίσουμε τη γενεσιουργού αιτία της ανθελληνικής δράσεως των δήθεν πεφωτισμένων διαφωτιστών, οι οποίοι λοιδορούν τη ζώσα παράδοσή μας, η οποία αποτέλεσε το εφαλτήριο μεγάλων μαχών και τα νάματα τεράστιων πολιτιστικών επιτευγμάτων.
Η αρχαία ελληνική γλώσσα και η συστηματική μελέτη της Ιστορίας αποτελούν το αντίδοτο διά την άσκηση γόνιμης κριτικής προς τις ειλημμένες αποφάσεις των σημερινών πολιτικών, αλλά εν ταυτώ συνιστά και τον ελάχιστο φόρο τιμής προς τους προγόνους μας, οι οποίοι διά την καθ’ ημάς ελευθερία δεν ευρίσκονται παρ’ ημίν εις τη ζωή.
*Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω