Πόση πρακτική αξία έχει το να είμαι δεξιός ή αριστερός σε ένα ολιγαρχικό κοινοβουλευτικό πολίτευμα σαν το δικό μας.

Καμμία. Δεν έχει απολύτως καμμία αξία.
Διότι, έτσι κι αλλιώς, ο απλός πολίτης, δεξιός ή αριστερός αδιάφορο, δεν έχει κανέναν θεσμικό πολιτικό ρόλο. Δεν έχει καμμία θεσπισμένη εξουσία και συμμετοχή στο πως παίρνονται οι αποφάσεις.
Το μόνο που έχει ο απλός πολίτης, δεξιός ή αριστερός αδιάφορο, είναι μια ρημάδα ψήφος στα τέσσερα χρόνια. Που την ρίχνει σε κείνον τον πολιτικό που του υποσχέθηκε τα δεξιά ή τα αριστερά μέτρα της αρεσκείας του. Κα αυτό στην καλύτερη περίπτωση. Οταν δηλαδή δεν έχουμε πολιτική διαφθορά και συναλλαγή πολίτη-πολιτικού.
Στην καλύτερη λοιπόν περίπτωση, σε ένα ολιγαρχικό κοινοβουλευτικό πολίτευμα σαν το δικό μας, ο απλός πολίτης δεν έχει παρά μια ψήφο. Την ρίχνει και ξαναγυρίζει, για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, στον καναπέ και στην κανονική πολιτική του ειδικότητα: χειριστής τηλεκοντρόλ οικογενείας.
Δεν πρόκειται να τον ρωτήσει κανείς και για τίποτε για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Θα παρθούν βέβαια σημαντικές αποφάσεις από τους “αντιπροσώπους του λαού” που εξέλεξε με την ψήφο του αυτά τα τέσσερα χρόνια. Αποφάσεις που αφορούν τον ίδιο, την οικογένειά του, τα παιδιά του, την εργασία του, την περιουσία του, τους γέροντες γονείς του, την χώρα, την άμυνά της, το διεθνές της πρόσωπο, και χιλιάδες άλλες.
Αλλά για όλες αυτές τις σοβαρές αποφάσεις που θα παρθούν για λογαριασμό του, ο απλός πολίτης, αριστερός ή δεξιός αδιάφορο, δεν πρόκειται να ερωτηθεί. Από κανέναν. Το πολύ πολύ να τον θυμηθεί καμμιά εταιρία δημοσκοπήσεων για λογαριασμού κάποιου κόμματος. Η οδοντόκρεμας. Δεν έχει και μεγάλη διαφορά.
Οι ιδέες, δεξιές ή αριστερές, έχουν φυσικά αξία. Μεγάλη μάλιστα. Ο φορέας όμως αυτών των ιδεών, ο απλός πολίτης, δεξιός ή αριστερός αδιάφορο, δεν έχει κανέναν τρόπο σε ένα ολιγαρχικό κοινοβουλευτικό πολίτευμα σαν το δικό μας, και μάλιστα τραπεζικό πολίτευμα, να τις δει να γίνονται τμήμα μιας ευρύτερης πολιτικής συζήτησης, να γίνονται προτάσεις ή ακόμα περισσότερο αποφάσεις για το μέλλον του. Σε μια κοινοβουλευτική ολιγαρχία σαν την δική μας απουσιάζει ο κήρυκας που θα ρωτήσει στην γενική συνέλευση των πολιτών: “τις αγορεύειν βούλεται;”
Γιατί; Μα γιατί ο κοινοβουλευτισμός δεν είναι δημοκρατία. Είναι ολιγαρχία. Και σε μια ολιγαρχία ο πολίτης είναι σημαντικός μόνο για μια στιγμή στα τέσσερα χρόνια. Οσο διαρκεί η υποκλοπή της ψήφου του. Μετά είναι και πάλι ασήμαντος. Και αυτός και οι, δεξιές ή αριστερές αδιάφορο, ιδέες του.
Ακόμα κιαν πέσει θύμα εκλογικής εξαπάτησης (πχ “λεφτά υπάρχουν”), την οποία εξαπάτηση εκλογέα ο ποινικός κώδικας τιμωρεί βέβαια, δεν έχει καμμία πιθανότητα ο απλός πολίτης, δεξιός ή αριστερός αδιάφορο, να βρει το δίκιο του. Εχετε ακούσει πολλούς πολιτικούς να καταδικάστηκαν για “εξαπάτηση εκλογέα” που προβλέπει ο ποινικός κώδικας, από το 1843 που έχουμε κοινοβουλευτισμό; Δεν έχετε ακούσει.
Τα μνημόνια, οι δανειακές, οι εφαρμοστικοί και τα χαράτσια είναι συμφορές που μας βρίσκουν για έναν και μόνο λόγο: διότι σε ένα κοινοβουλευτικό καθεστώς, δεν έχει καμμία πρακτική αξία το να είσαι δεξιός ή αριστερός πολίτης. Διότι δεν υπάρχει διαδικασία, σώμα ή θεσμός, που να μπορεί ο απλός πολίτης, δεξιός ή αριστερός αδιάφορο, να καταθέσει προς συζήτηση τις δεξιές ή αριστερές του προτάσεις. Κι έτσι δεν έχει και μεγάλο νόημα να έχει και τέτοιες προτάσεις, πέρα από το να τις συζητά με τον περίγυρό του
Τα μνημόνια, οι δανειακές, οι εφαρμοστικοί και τα χαράτσια είναι συμφορές που μας βρίσκουν για έναν και μόνο λόγο: Δεν έχουμε δημοκρατία, ολιγαρχία έχουμε.
Και οι ολιγαρχικοί επαγγελματίες πολιτικοί που μας κυβερνάνε γράφουν εκεί που δεν πιάνει μελάνι και τον δεξιό και τον αριστερό πολίτη.
Εκτός κιαν είναι τραπεζίτης, μεγαλο-εργολάβος, στέλεχος πολυ-εθνικής ή υπάλληλος της πρεσβείας. Ξέρετε ποιας πρεσβείας.
Θραξ Αναρμόδιος