Κύττα, ἐγὼ εἶμαι αὐτὸς ποὺ θὰ σᾶς πατάξω!

 Ἐκεῖ, στὶς παρελάσεις πρὸ χθές, εἶδα πολλά.
Εἶδα πολλὰ περισσότερα ἀπὸ ὅσα φαίνονται.
Εἶδα ὅλα αὐτὰ ποὺ πάσχιζες νὰ μοῦ κρύψῃς τόσο ἐπιμελῶς!
Εἶδα ἕνα κράτος ἀράχνη νὰ ἔχῃ ἁπλώσῃ τὰ δίχτυα του παντοῦ καὶ νὰ δημιουργῇ  ἕνα πέπλο, μίαν σκιά. Μίαν ἄλλην εἰκόνα, διάφορη αὐτῆς ποὺ ἐγὼ βλέπω. 
Μίαν πλαστὴ πραγματικότης!
Κύττα ὅμως κάτι ἀστεῖα πράγματα. Ἐγὼ εἶδα ἀπὸ πίσω…. 
Τὰ μάτια μου διεπέρασαν νὰ δίχτυα σας καὶ σᾶς ἀντίκρυσα ὅπως ἀκριβῶς εἶστε…
Σᾶς εἶδα γυμνούς, ἀκάλυπτους, τρομαγμένους…
Σᾶς εἶδα ὅπως ἀκριβῶς εἶστε!!! ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΙ, ΜΙΚΡΟΙ, ΤΙΠΟΤΕΝΙΟΙ!!!
Κύττα λοιπόν, ὅ,τι καὶ νὰ λές, ὅ,τι καὶ νὰ πιστεύῃς, ὅ,τι καὶ νὰ περιμένῃς, ἀδίκως τὸ κάνεις! Ἐγὼ σὲ εἶδα νὰ διαλύεσαι. Σὲ εἶδα ἀνύπαρκτον, τελειωμένον!
Εἶδα τὶς καρέκλες σου νὰ θρυμματίζονται. 
Εἶδα τοὺς πυλῶνες ποὺ σὲ στηρίζουν νὰ γίνονται σκόνη.
Εἶδα τοὺς προστᾶτες σου ἐντρόμους νὰ τρέχουν γιὰ νὰ κρυφτοῦν ἀπὸ τὴν ὀργή μου. 
Εἶδα τὰ παιδιά σου νὰ πνίγονται στὸ αἷμα…
Εἶδα τὰ σπίτια σου νὰ τὰ ἁρπάζουν ἄνεμοι…
Εἶδα φωτιά! Φωτιὲς μεγάλες, δίχως ἀρχὴ καὶ δίχως πέρας. Δίχως νερὸ γιὰ νὰ τὶς σβήσῃ!
Εἶδα ἐσένα, μὲ τὴν πραγματική σου μορφή, νὰ τρέχῃς καὶ νὰ ἀναζητᾶς σημεῖον νὰ κρυφτῇς! Ἀλλὰ καμμία σκιὰ νὰ μὴν σὲ δέχεται! 
Εἶδα τοὺς ὑπηκόους σου νεκρούς, λάσπη, κύτταρα ποὺ ἔχουν ἀποπτωθεῖ!
Εἶδα τοὺς μυστικούς σου νὰ ἔχουν μετουσιωθῇ σὲ ὑλικὰ ἀνακυκλώσεως…
Εἶδα τὰ σκουλήκια νὰ ἔχουν ἀναλάβῃ τὸ ἔργο τους καὶ νὰ καθαρίζουν τὸν πλανήτη ἀπὸ τὰ σκουπίδια….
Πίστεψες πὼς μὲ τρόμαξες! Πὼς μὲ ἔκανες νὰ σκεφθῶ γιὰ δευτέρα φορὰ τὴν πιθανότητα τῆς μάχης. Πὼς μὲ ἔκλεισες μέσα στὸ καλύβι μου ξέπνοο.
Πίστεψες πὼς εἶδα τὰ ὅπλα σου καὶ τρόμαξα. Πὼς φοβήθηκα τὴν μάχη. Πὼς ὑπεχώρησα. Πὼς τελείωσα πρὶν κἂν ξεκινήσω….
Πίστεψες πὼς μὲ νίκησες. Πὼς μὲ πάτησες καὶ μὲ ἔλειωσες! 
Λάθεψες!
Δὲν εἶδες τὰ μάτια μου! 
Δὲν μποροῦσες νὰ τὰ δῇς! Ἀπέφευγες τὸ βλέμμα μου διότι ἤξερες κατὰ βάθος πὼς τὰ μάτια μου εἶναι ὅπλα φονικά! Σκοτώνουν! Καὶ φοβήθηκες! 
Ἔστησες τὸ δίχτυ γύρω σου διότι ἔτσι κατάφερνες νὰ μὴν σὲ φθάνῃ τὸ βλέμμα μου! 
Δὲν κατάλαβες ὅμως τίποτα! 
Τὸ δικό μου βλέμμα τρυπᾶ τοίχους! Τρυπᾶ βουνά! Τρυπὰ ἀτσάλια! 
Τὰ λειώνει καὶ τὰ ἀφήνει ἀκίνδυνα στὸ χῶμα. 
Τὸ δικό μου βλέμμα τσακίζει κόκκαλα! Τσακίζει μυαλά! Τσακίζει τὴν Ὕβρι! Τὴν ἀφανίζει!
Καὶ κρύφτηκες γιὰ νὰ μὴν σὲ φθάσῃ!
Ἀλλὰ τὰ μπέρδεψες! 
Δὲν ἔχασε τὴν ὁρμή του τὸ βλέμμα μου!
Δὲν ἔχασε τὴν δύναμίν του! 
Δὲν ἔχασε τὸν στόχο του, δῆλα δὴ ἐσένα!
Ἐγὼ εἶμαι αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχω ἀκόμη ὁρίσει τὸ σημεῖον καὶ τὴν ὥρα τῆς συγκρούσεως. Ὄχι ἐσύ! 
Ἐγὼ εἶμαι αὐτὸς ποὺ δὲν σοῦ ἔχω ἀκόμη δώσει στίγμα γιὰ τὸ σημεῖον τῆς μεγάλης μάχης. Ἐσὺ ἀγνοεῖς! 
Ἐγὼ εἶμαι αὐτὸς ποὺ θὰ ἀφανίσω κάθε σου ὅπλο μὲ μίαν σκέψιν μου! 
Καὶ τὸ ξέρεις! 
Τρέμεις!
Εἶδες γιὰ μίαν στιγμὴ κάτι πίσω ἀπὸ τὸ δίχτυ ποὺ ἔστησες! 
Εἶδες τὸ αἷμα νὰ σὲ πλησιάζῃ, νὰ ὁρμᾶ πρὸς ἐσένα γιὰ νὰ σὲ παρασύρῃ καὶ νὰ σὲ πετάξῃ στὴν θάλασσα! 
Ξανάκλεισες τὸ ἄνοιγμα καὶ στρώθηκες στὴν πολυθρόνα σου μὲ ῥίγη!
Εἶδες! 
Τώρα ξέρεις! 
Εἶμαι ἀκόμη ἐδῶ!
Διόλου τρομαγμένος, διόλου ἀλλαγμένος καὶ καθ’ ὅλα ἀποφασισμένος!
Θὰ σὲ συντρίψω! Τὸ ξέρεις κι ἐσύ!
Θὰ τὸ κάνω διότι δὲν μοῦ ἄφησες ἄλλον δρόμο!  Τὰ περιθώρια τελείωσαν! Ὁ κύκλος αὐτὸς κλείνει!
Εἶμαι ἡ Νέμεσις! Εἶμαι αὐτὸς ποὺ  θὰ σοῦ φέρῃ ὅσα ἀξίζεις! Εἶμαι αὐτὸς ποὺ ἔχει ἀναλάβει νὰ ἀποκαταστήσῃ τὸ δίκαιον! Καὶ θὰ τὸ κάνω!
Κύττα λοιπόν… Γλέντα ὅσο μπορεῖς τώρα… Φᾶε, πιές, χοροπῆδα… Εἶσαι τόσο φθαρτός. Τόσο θνητός! Τόσο βρωτός ποὺ δὲν ἀξίζεις νὰ ἀσχοληθῶ μαζύ σου περισσότερο! 
Εἶμαι ἐδῶ γιὰ νὰ σὲ ἀφανίσω! 
Γιὰ νὰ σὲ πετάξω ἔξω ἀπὸ τὴν χώρα μου καὶ τὸν χῶρο μου!
Γιὰ νὰ μὴν ἀφήσω σημεῖον στὸν πλανήτη γιὰ νὰ μπορῇς νὰ σταθῇς!
Καὶ ξέρεις πὼς θὰ τὸ κάνω… 
Βιώσε λοιπὸν, γιὰ ὅσο ἀκόμη, μὲ τὸν τρόμο μου! 
Εἶμαι ἐδῶ! 
Ξύπνησα ἐδῶ καὶ αἰῶνες ἀλλὰ μόλις τώρα κατάλαβα τὸ εἶδος μου καὶ τὴν Φύσιν μου!
Εἶμαι ὀρθός, ἀπέναντι καὶ ἱκανὸς γιὰ τὰ πάντα! 
Θὰ σὲ συντρίψω!
Ἐγὼ ἀποφασίζω τώρα. Καὶ τὸ ποῦ καὶ τὸ πότε καὶ τὸ πῶς. 
Περίμενέ με!
Φιλονόη.