Αν το μέλλον και η ελπίδα της Ελλάδος είναι οι νέοι, τότε ας τους ανεβάσουμε στην εξέδρα.

Τελικά τι είναι οι παρελάσεις;
Είναι γιορτή; Είναι επίδειξη; Είναι πρόκληση ή πρόσκληση; Είναι μόνο μνήμη ή και προγραμματισμός;
Εν τέλη, να γίνονται ή να μην γίνονται;
Στα παραπάνω μπορώ μονολεκτικά να απαντήσω ότι, ότι και αν είναι ή δεν είναι οι παρελάσεις, πρέπει να γίνονται.
Μην κάνουμε το λάθος και παρασυρθούμε από διάφορες κουτοπόνηρες φωνές οι οποίες όπως πάντα ξέρουν να εκμεταλλεύονται καταστάσεις και περιστάσεις, για να περνούν στην κοινωνία και ιδικά στους νέους την άποψη ότι ο στρατός είναι εχθρός του έθνους, μη παραγωγικός ή ξεπερασμένη ως ιδέα.
Ο στρατός, και από πλευράς ανθρώπινου δυναμικού, αλλά και από πλευράς συμβόλων και υλικού, πρέπει να παραμένει στην συνείδηση μας ακριβώς όπως μητέρα και ο πατέρας στην συνείδηση ενός μικρού παιδιού.
Όπως ένα μικρό παιδί αισθάνεται κοντά του την οικογένεια του και τους γονείς του, κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο θα πρέπει και κάθε νοήμων νέος ή ενήλικας να σέβεται τον στρατό.
Οι παρελάσεις είναι μια στιγμή, που όλη μαζί η οικογένεια σμίγει φυσικά και ψυχικά.
Ναι παραδέχομαι ότι με ευθύνη των πολιτικών, οι παρελάσεις τείνουν να εκπέσουν στην συνείδηση του λαού.
Εδώ χρειάζεται πολύ προσοχή.
Άλλο ο βουλευτής ή ο κλέφτης δήμαρχος, και άλλο ο στρατός η σημαία και οι νέοι που παρελαύνουν.
Θα μπορούσε ενδεχομένως να καθιερωθεί, να μην είναι καθόλου στην εξέδρα πολιτικοί ή δήμαρχοι, αλλά να είναι νέοι μαθητές μαζί με τους στρατιωτικούς.
Ίσως αυτές οι ώρες είναι μια πραγματική ευκαιρία για μια πραγματική ψυχική ένωση μεταξύ των νέων και του στρατού, θα ήταν αλήθεια πολύ ποιό όμορφη ως εικόνα, αλλά και ως συμβολισμός, αντί των επισήμων στην εξέδρα των παρελάσεων να κάθονται νέοι μαθητές, στο κάτω κάτω γι αυτούς υπάρχει ο στρατός.
Για την προστασία των νέων και της πατρίδας τους.
Αν το μέλλον και η ελπίδα της Ελλάδος είναι οι νέοι, τότε ας τους ανεβάσουμε στην εξέδρα.
Έλληνας με κυριαρχία. Όχι πολεμοκάπηλος ούτε ρατσιστής.