Η διάλυση του μεταπολιτευτικού ελληνικού Κράτους

Συχνά τον τελευταίο καιρό, εκφράζεται η απορία, κυρίως από τους νεώτερους, για το «πώς φτάσαμε μέχρι εδώ» και αν είμαστε τόσο ανίκανοι, τόσο τεμπέληδες ή τόσο διεφθαρμένοι σαν Λαός ώστε να καταλήξουμε καταχρεωμένοι και με τελείως διαλυμένη την κρατική μας Μηχανή. Πιστεύω ότι θα έπρεπε να ανοίξει ένας δημόσιος διάλογος γι αυτό , ώστε να αποδοθούν οι ευθύνες σ αυτούς που τις έχουν. Τουλάχιστον στην συνείδηση του λαού μας.
Πολλοί αποδίδουν την διάλυση στην ανικανότητα και την διαφθορά της Πολιτικής Τάξης, κάποιοι πολιτικοί προσπαθούν να μοιραστούν τις ευθύνες με δηλώσεις τύπου «μαζί τα φάγαμε» και άλλοι σε διάφορες κοινωνικές ομάδες που επιδόθηκαν σε όργιο σπατάλης και εκμετάλλευσης των θέσεων στις οποίες «υπηρέτησαν». Και πιθανότατα όλοι έχουν κάποιο δίκιο.
Στην πραγματικότητα , κατά την γνώμη μου, η πλήρης διάλυση του μεταπολιτευτικού
Κράτους ξεκίνησε το 1981 με την έλευση του ΠΑΣΟΚ στην Εξουσία. Τότε αποδομήθηκε τελείως η κρατική μηχανή με την διάλυση κάθε είδους Ιεραρχίας. Μέχρι τότε η Ιεραρχία τηρούνταν έστω και προσχηματικά: η αναρρίχηση στις ανώτατες βαθμίδες της Ιεραρχίας, ακόμα κι αν έπρεπε να έχει την έγκριση της πολιτικής Τάξης, γινόταν με βάση κάποιους απαραβίαστους κανόνες όπως η αρχαιότητα, οι σπουδές κλπ.
Μετά τον Οκτώβριο του 81, όλα απλοποιήθηκαν: οι μέχρι τότε Διευθυντές και προιστάμενοι του Δημοσίου εξοντώθηκαν, εξαναγκάστηκαν σε παραίτηση, λοιδωρήθηκαν και οι περισσότεροι αναγκάστηκαν να βγούν στην σύνταξη ακόμα κι από την ηλικία των 50 χρόνων.
Ετσι αντικαταστάθηκαν από μια στρατιά πρασινοφρουρών οι οποίοι είχαν μοναδικό τους προσόν την αφοσίωση στο Κόμμα. Είναι χαρακτηριστικό το ανέκδοτο που κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή, όταν πέρασε κάποιος κλητήρας από κατάστημα κρατικής Τράπεζας στην Θεσσαλονίκη και είδε έναν παλιό του φίλο επίσης κλητήρα να κάθεται στην θέση του Διευθυντή και του είπε :Δεν θα θυμώσει ο Διευθυντής που κάθεσαι στην θέση του; Για να πάρει την απάντηση :εγώ είμαι ο Διευθυντής.
Ετσι άνθρωποι ανεκπαίδευτοι, αγράμματοι, χωρίς εμπειρία, χωρίς σπουδές και γνώσεις ανέλαβαν καίρια πόστα στην κρατική μηχανή. Και αφού όλα επιτρέπονταν σε όλους αρκεί να πίστευαν στο Κόμμα, επιδόθηκαν σε μια άνευ προηγουμένου λεηλασία του Κράτους, υποστηριζόμενοι κι από την ατιμωρησία που βασιζόταν στην συντροφική αλληλεγγύη. Η συλλογική μνήμη και πρακτική διακόπηκε και η κρατική Μηχανή παραδόθηκε σε χέρια που δεν είχαν καμμιά πιστοποίηση και κυρίως καμμιά εμπειρία.
Αποτέλεσμα αυτής της άγνοιας και της ανικανότητας ήταν η δημιουργία μιας αναποτελεσματικής κρατικής μηχανής, διεφθαρμένης και ανίκανης που οδήγησε στην διάλυση των Εφοριών, τις σκηνές των αδύναμων συμπολιτών μας να περιμένουν μέρες για ένα χαρτάκι για να πάρουν ένα επίδομα κλπ.
Απομεινάρια της γενιάς, που ανδρώθηκε μ αυτή την νοοτροπία, είναι όλοι αυτοί που μας ταλαιπωρούν ακόμα και σήμερα : Παπουτσήδες, Διαμαντοπούλες, Δαμανάκηδες, Χρυσοχοίδηδες κλπ αστέρες της Πολιτικής που δεν έχουν κολλήσει ούτε ένσημο και περιφέρουν την ανικανότητά τους στα τηλεοπτικά παράθυρα.
Και για όσους θα σπεύσουν να με κατηγορήσουν για μεροληψία, αγνοοώ σκόπιμα την ΝΔ, η οποία θεωρώ ότι ποτέ δεν έπαιξε κανένα ρόλο στην δημόσια Διοίκηση παρά μόνο εκείνο του κολαούζου του ΠΑΣΟΚ, μην έχοντας καμμία πρόταση και όντας παγιδευμένη στις Οικογένειες και στους παραγοντίσκους της , οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν και στηρίχτηκαν στην Δημόσια Διοίκηση των Πασόκων, ώστε να εξυπηρετήσουν απολύτως ιδιοτελείς και μικροκομματικούς σκοπούς.
Ευτυχία