ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ(Η ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ)…

Γράφει η Σοφία Τ.
· Κάποτε οι κατακτητές εισέβαλαν με τανκς. Τώρα με banks(= τράπεζες).
· Κάποτε οι δοτοί πρωθυπουργοί αυτοκτονούσαν(Αλέξανδρος Κορυζής).
· Κάποτε οι δικτάτορες έλεγαν ΟΧΙ σε ΕΝΑ τελεσίγραφο για «γη και ύδωρ» και έστελναν στον αγύριστο επίδοξους κατακτητές (Ιωάννης Μεταξάς).
· Κάποτε οι δικτάτορες αρνιόταν την πληρωμή απεχθών χρεών(Ιωάννης Μεταξάς).
· Κάποτε οι κατακτητές δεν απειλούσαν με επιτρόπους ή ειδικούς λογαριασμούς. Τους τοποθετούσαν εξαρχής και έκλεβαν από την αρχή τον χρυσό της τράπεζας.
· Κάποτε είχαμε πόλεμο σε ΟΛΗ την Ευρώπη, γιατί οι ναζί δέσμευαν την τροφή και τους πόρους σε κάθε χώρα που κατακτούσαν. Τώρα γιατί πεινάνε οι Ευρωπαίοι, ειδικά στην Ελλάδα και σε μερικές άλλες χώρες(π.χ. Ρουμανία) περισσότερο, ενώ είμαστε σε καιρό ειρήνης;
· Κάποτε ο δικτάτορας ήταν δικτάτορας και το έλεγε και το έδειχνε. Δεν μετέθετε τις εκλογές ή ανέβαλε το δημοψήφισμα!
· Κάποτε η κηδεία ενός ποιητή(Παλαμάς) γινόταν συλλαλητήριο ειρήνης και ο επικήδειος λόγος υπέρ ελευθερίας και τώρα δεν γράφεται ούτε ένας σωστός επικήδειος, γιατί οι «σοφοί» πια έχουν παραδώσει προ πολλού πνεύμα στην Ελλάδα(από τα παλιά ανασύρουμε ιδέες και παίρνουμε παρηγοριά).
· Κάποτε στα συλλαλητήρια δεν καιγόταν η Αθήνα κυρίως και η κουκούλα κρυβόταν. Είχε τσίπα, όχι όπως τώρα.
Ούτε σοβαροί αποικιοκράτες και κατακτητές, ούτε σοβαροί δικτάτορες και δοσίλογοι είστε. Γι’ αυτό αρνούμαστε να υποφέρουμε για λογαριασμό σας. Τέρμα. Αλλάζει ο καιρός και σιγά –σιγά οι ΣΟΒΑΡΕΣ φωνές δεν φοβούνται πια να μιλήσουν για όλη την κρίση και την συμπεριφορά της «πολιτισμένης» Ευρώπης απέναντι στον λαό και το πόσο μικροί και άβουλοι είναι οι ηγετίσκοι ΚΥΡΙΩΣ της Ελλάδας! Επίκαιρη, δυστυχώς, άποψη Σεφέρη για την (παλιά) δικτατορία του 1967-74:
«Πάει καιρὸς ποὺ πῆρα τὴν ἀπόφαση νὰ κρατηθῶ ἔξω ἀπὸ τὰ πολιτικὰ τοῦ τόπου. Προσπάθησα ἄλλοτε νὰ τὸ ἐξηγήσω. Αὐτὸ δὲ σημαίνει διόλου πὼς μοῦ εἶναι ἀδιάφορη ἡ πολιτικὴ ζωή μας. Ἔτσι, ἀπὸ τὰ χρόνια ἐκεῖνα, ὡς τώρα τελευταῖα, ἔπαψα κατὰ κανόνα νὰ ἀγγίζω τέτοια θέματα· ἐξάλλου τὰ ὅσα δημοσίεψα ὡς τὶς ἀρχὲς τοῦ 1967 καὶ ἡ κατοπινὴ στάση μου – δὲν ἔχω δημοσιέψει τίποτα στὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τότε ποὺ φιμώθηκε ἡ ἐλευθερία – ἔδειχναν, μοῦ φαίνεται, ἀρκετὰ καθαρὰ τὴ σκέψη μου.
Μολαταῦτα, μῆνες τώρα, αἰσθάνομαι μέσα μου καὶ γύρω μου, ὁλοένα πιὸ ἐπιτακτικά, τὸ χρέος νὰ πῶ ἕνα λόγο γιὰ τὴ σημερινὴ κατάστασή μας. Μὲ ὅλη τὴ δυνατὴ συντομία, νὰ τί θὰ ἔλεγα:
Κλείνουν δυὸ χρόνια ποὺ μᾶς ἔχει ἐπιβληθεῖ ἕνα καθεστὼς ὁλωσδιόλου ἀντίθετο μὲ τὰ ἰδεώδη γιὰ τὰ ὁποῖα πολέμησε ὁ κόσμος μας καὶ τόσο περίλαμπρα ὁ λαός μας στὸν τελευταῖο παγκόσμιο πόλεμο. Εἶναι μία κατάσταση ὑποχρεωτικῆς νάρκης, ὅπου ὅσες πνευματικὲς ἀξίες κατορθώσαμε νὰ κρατήσουμε ζωντανές, μὲ πόνους καὶ μὲ κόπους, πᾶνε κι αὐτὲς νὰ καταποντιστοῦν μέσα στὰ ἑλώδη στεκούμενα νερά. Δὲ θὰ μοῦ ἦταν δύσκολο νὰ καταλάβω πῶς τέτοιες ζημιὲς δὲ λογαριάζουν πάρα πολὺ γιὰ ὁρισμένους ἀνθρώπους.
Δυστυχῶς δὲν πρόκειται μόνον γι᾿ αὐτὸ τὸν κίνδυνο. Ὅλοι πιὰ τὸ διδάχτηκαν καὶ τὸ ξέρουν πὼς στὶς δικτατορικὲς καταστάσεις ἡ ἀρχὴ μπορεῖ νὰ μοιάζει εὔκολη, ὅμως ἡ τραγωδία περιμένει ἀναπότρεπτη στὸ τέλος. Τὸ δράμα αὐτοῦ τοῦ τέλους μᾶς βασανίζει, συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα, ὅπως στοὺς παμπάλαιους χοροὺς τοῦ Αἰσχύλου. Ὅσο μένει ἡ ἀνωμαλία, τόσο προχωρεῖ τὸ κακό.
Εἶμαι ἕνας ἄνθρωπος χωρὶς κανένα ἀπολύτως πολιτικὸ δεσμὸ καί, μπορῶ νὰ τὸ πῶ, μιλῶ χωρὶς φόβο καὶ χωρὶς πάθος. Βλέπω μπροστά μου τὸν γκρεμὸὅπου μᾶς ὁδηγεῖἡ καταπίεση ποὺ κάλυψε τὸν τόπο. Αὐτὴἡἀνωμαλία πρέπει νὰ σταματήσει. Εἶναι ἐθνικὴἐπιταγή.
Τώρα ξαναγυρίζω στὴ σιωπή μου. Παρακαλῶ τὸ Θεὸ νὰ μὴ μὲ φέρει ἄλλη φορὰ σὲ παρόμοια ἀνάγκη νὰ ξαναμιλήσω».