Στην Δημοκρατία οι λαοί ψηφίζουν τις κυβερνήσεις και έχουν την δυνατότητα να τις αλλάζουν όποτε θεωρήσουν ότι δεν τους αντιπροσωπεύουν.
Οι κυβερνήσεις, από την άλλη πλευρά, έχουν την υποχρέωση να φροντίζουν για την ευημερία των πολιτών- την οικονομική, την εκπαιδευτική, την κοινωνική, την πολιτισμική κτλ. καθώς και την ασφάλεια του κράτους.
Από αυτή την βασική συνθήκη της Δημοκρατίας η παγκόσμια πολιτική σκηνή διολισθαίνει προς μια νέα μορφή διακυβέρνησης κρατών που νομίζω θα εμφανίζεται όλο και πιο συχνά στο μέλλον:
Οι κυβερνώντες “εγκαθίστανται” (με διάφορα θεμιτά και αθέμιτα μέσα) από μια οικονομική ολιγαρχία και εν συνεχεία φροντίζουν τα συμφέροντα της να γίνονται όλο και πιο ισχυρά, προωθώντας την οικονομική παγκοσμιοποίηση, με απώτερο στόχο τη δημιουργία μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης από έναν παγκόσμιο ηγέτη. Το μήνυμα είναι σαφές: Οι λαοί ας πάνε να κοιμηθούν, ο κύκλος της “εξουσίας που θα πηγάζει από το λαό έχει κλείσει.
Το σύνθημα “ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη” που ήταν ανέκαθεν ο στόχος και το ιδανικό του εβραϊκού λαού έχει διολισθήσει στο δόγμα “συγκέντρωση εξουσίας μέσω οικονομικής δύναμης στα χέρια των λίγων και εκλεκτών” που κατά σύμπτωση είναι στην πλειοψηφία τους Εβραίοι.
Η εξέλιξη αυτή δεν θα ήταν άσχημη εάν…
ίσχυαν και εφαρμόζονταν οι ιδέες “ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη” για όλους τους λαούς ισότιμα, όμως η διολίσθηση στην άκρατη συγκέντρωση εξουσίας μέσω οικονομικής δύναμης, ΜΟΝΙΜΑ, σε λίγους και “ΕΚΛΕΚΤΟΥΣ“, προοιωνίζει την επερχόμενη καταπίεση των λαών σε όλα τα επίπεδα και την επιβολή μιας παγκόσμιας δικτατορίας (έλεγχος σε όλα τα επίπεδα) από οικονομικούς εξουσιαστές (τους σύγχρονους δήθεν “εκλεγμένους” πολιτικούς ) που πληρώνονται αδρά για να προωθούν τα μεγαλεπήβολα σχέδια της παγκοσμιοποίησης.
Ο βασικός άξονας της επιχειρηματολογίας μου είναι τούτος.
ΕΑΝ Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ΔΕΝ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΣΤΑ ΚΡΑΤΗ, ΩΣΤΕ ΑΥΤΑ ΝΑ ΤΟΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΜΦΩΝΗ ΓΝΩΜΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ, ΟΙ ΑΙΜΑΤΗΡΕΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΕΠ’ ΑΠΕΙΡΟΝ.
Είτε από αδιαφορία είτε από διαπλοκή είτε από παραλείψεις, οι κυβερνώντες μέχρι σήμερα επέτρεψαν την συσσώρευση αμύθητου πλούτου (εκατοντάδες τρισεκατομμύρια) στα χέρια ελάχιστων ατόμων που κρύβονται πίσω από τράπεζες ή οικονομικά μορφώματα. Παρέλειψαν ή φοβηθήκαν οι κυβερνήσεις να ασκήσουν το δικαίωμα τους να φορολογήσουν τα υψηλά εισοδήματα με φόρους τέτοιους που θα έπρεπε να ξεπερνούν το 80% στα ανώτατα κλιμάκια (μέχρι σήμερα δεν φορολογούνται ούτε κατ’ ελάχιστον). Μόνον έτσι ο πλούτος θα ξαναγύριζε στα κράτη και δεν θα αφηνόταν να τον διαχειρίζονται ανεξέλεγκτα μερικοί ιδιώτες.
Το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα έγινε τόσο πολύπλοκο ώστε κατάφερε αυτή η ελίτ να διαφεύγει τη σύλληψη της φορολογητέας ύλης και εν συνεχεία να δανείζει τα κράτη με τρισεκατομμύρια, απαιτώντας όμως με σκληρό τρόπο την αποπληρωμή των κεφαλαίων και των τόκων παρά το γεγονός ότι αυτοί απέκτησαν αυτόν τον δυσθεώρητο πλούτο με μέσα άνομα.
Η δικαιολογία ότι δεν μπορούν να εντοπιστούν και να φορολογηθούν αυτοί οι οικονομικοί κολοσσοί λόγω της πολυπλοκότητας του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος που επικράτησε, δεν ευσταθεί και από πρώτη άποψη φαίνεται γελοία. Τα κράτη και οι κυβερνήσεις έχουν την δυνατότητα, εάν θελήσουν, να συμφωνήσουν σε ένα οικονομικό σύστημα απλουστευμένο, που δεν θα επιτρέπει την συσσώρευση εξαιρετικά μεγάλου πλούτου στα χέρια ιδιωτών ή οικονομικών μορφωμάτων ή τραπεζών που πίσω τους βέβαια κρύβονται πάντα συγκεκριμένα άτομα. Οι τράπεζες σε ένα τέτοιο σύστημα θα έπρεπε βέβαια να είναι όλες κρατικές.
Πιστεύω ότι δεν χρειάζεται να είναι κάποιος οικονομολόγος με βραβείο Νόμπελ για να καταρτίσει ένα συνταγματικά σωστό οικονομικό χάρτη που θα γίνει αποδεκτός από τις περισσότερες δημοκρατικές κυβερνήσεις και που δεν θα επιτρέπει την συσσώρευση εξαιρετικά μεγάλου πλούτου σε ιδιώτες. Βεβαίως δεν είναι δυνατόν να ισοπεδωθούν οι πάντες και τα πάντα, θα υπάρχει χωρίς αμφιβολία μια ιεραρχία στη διανομή του πλούτου αλλά το ζητούμενο και το ηθικά σωστό θα πρέπει να είναι :
οι πλούσιοι να μην ξεπερνούν ένα μέτρο προς το επάνω
και οι φτωχοί να μην ξεπερνούν ένα μέτρο προς τα κάτω.
Να μπουν δηλαδή συγκεκριμένα κριτήρια για το τι θεωρείται ανώτατο επιτρεπόμενο όριο πλουτισμού και κριτήρια για το κατώτατο επιτρεπόμενο όριο των φτωχών και αδυνάτων. Στην πρώτη περίπτωση των πλουσίων το κράτος απορροφά την αισχροκέρδεια και στην δεύτερη περίπτωση συμπληρώνει το εισόδημα των φτωχών έτσι ώστε να μπορούν να ζουν αξιοπρεπώς.
Με αυτό τον τρόπο θα θέταμε αναγκαστικά την ηθική διάσταση στο τεράστιο αυτό πρόβλημα για να ισορροπήσει τα πάθη που δημιουργεί η αδικία και να κατευνάσει τα πλήθη των ανθρώπων που τελικά θα εξεγερθούν βίαια αφού δεν θα έχουν άλλο τρόπο να αντιδράσουν στην αδικία.
Παγκοσμιοποίηση χωρίς την ηθική διάσταση -που είναι η έγνοια για την ευημερία των ατόμων- θα καταλήγει πάντα σε συγκρούσεις και αιματηρές τραγωδίες.
Αυτή την ώρα -σε παγκόσμιο επίπεδο- γίνεται μια προσπάθεια, πολύ συνειδητά πιστεύω, από μια οικονομική ελίτ, να σπρώξει τα πράγματα σε μια ταχύτατη πορεία παγκοσμιοποίησης, προσπαθώντας να “εξαλείψει” τα έθνη-κράτη για να “ωφελήσει” δήθεν τους λαούς. Η προσπάθεια όμως αυτή έτσι όπως γίνεται εσπευσμένα, με την απάνθρωπη οικονομική εκμετάλλευση που έρχεται σαν παράπλευρη απώλεια, εγκυμονεί την βέβαιη σύγκρουση και τελικά μια παγκόσμια καταστροφή τεραστίου μεγέθους, εφόσον δεν λαμβάνει υπόψιν της την ηθική διάσταση του θέματος: ότι δεν είναι ηθικό μια μικρή ελίτ να οδηγεί στην εξαθλίωση ολόκληρους λαούς επειδή έχει την οικονομική δύναμη στα χέρια της την οποία απέκτησε μάλιστα με παράνομους και δόλιους τρόπους.
Επομένως δεν θα πρέπει να μας παραπλανούν και να μας εφησυχάζουν με δήθεν υψηλές ιδέες ότι δεν θα πρέπει να υπάρχουν έθνη, θρησκείες και κράτη για να ευημερεί η ανθρωπότητα.
Με τον ξέφρενο τρόπο που σπρώχνουν τις εξελίξεις, αυτό που θα πετύχουν θα είναι να εξαφανίσουν πράγματι τα κράτη-έθνη αλλά με έναν τρομακτικό σε ανθρώπινες απώλειες γενικευμένο πόλεμο όπου τίποτα δεν θα έχει μείνει όρθιο. Το δόγμα “χρειαζόμαστε μια παγκόσμια κυβέρνηση και την χρειαζόμαστε τώρα” που ακούστηκε από τα χείλη αρχηγού κράτους της Ε.Ε. είναι από τα πλέον επικίνδυνα αποφθέγματα που ακούστηκαν ποτέ.
Είναι δυνατόν να αφομοιωθούν κράτη όπως η Κίνα με τόσο μεγάλο και βαθύ ιστορικό πολιτισμικό παρελθόν, μπορούν οι Μογγόλοι και οι Ασιάτες ή οι Αφγανοί με τον πρωτογονισμό των φυλών τους και την αίσθηση της ύπαρξης τους που είναι συνυφασμένη με τη φυλή τους να αφομοιωθούν, είναι δυνατόν οι Ιάπωνες να αφήσουν την εθνική τους υπερηφάνεια και να γίνουν κιμάς στην παγκόσμια κρεατομηχανή;
Είναι δυνατόν λογικά άτομα, υποτίθεται μορφωμένα και πληροφορημένα σωστά, να πιστεύουν σήμερα τέτοιες αρλούμπες που τους “πουλούν” έντεχνα οι ξύπνιοι της παγκόσμιας αγοράς;
Θα μπορούσαμε να πιστέψουμε τις καλές προθέσεις των ηγεμόνων-ολιγαρχών εάν πράγματι φρόντιζαν να βοηθούν τους αδύνατους λαούς και όχι να τους εκμεταλλεύονται υποδαυλίζοντας τα μεταξύ τους πάθη ώστε να στρέφονται σε εμφυλίους πολέμους και αυτοεξόντωση, πουλώντας τους μετά πανάκριβες πολεμικές μηχανές και αρπάζοντας τελικά το βιος τους και τα τοπικά συγκριτικά τους πλεονεκτήματα.
Η Αφρική π.χ. δεν χρειάζεται όπλα, χρειάζεται νερό και σαπούνι. Πόσοι ολιγάρχες έδωσαν χρήματα για να ανοίξουν πηγάδια και γεωτρήσεις σε αυτές τις χώρες;
Πόσοι έδωσαν χρήματα για να μεταφερθούν υδάτινοι πόροι από ποτάμια που κατέληγαν στη θάλασσα ώστε να ποτίζονται άγονες εκτάσεις;
Πόσοι έδωσαν χρήματα για να καλλιεργηθούν έρημοι από τις ίδιες τις φυλές που τις κατοικούσαν, χωρίς να τις ξεριζώνουν και να τους αρπάζουν τη γη τους;
Πότε ρώτησαν τους λαούς αυτούς (με αληθινές δημοσκοπήσεις) τι ακριβώς χρειάζονται;
Οι πρωτόγονοι λαοί -αν και πάμπτωχοι σύμφωνα με τα δικά μας στάνταρντς- ζούσαν ειρηνικά και ευτυχισμένοι επί αιώνες μέχρι που οι δυτικοί τους προσέγγισαν με την υπόσχεση μιας καλύτερης ζωής (το καρότο) και μετά ήλθε το μαστίγιο: τους έβαλαν να σκοτώνονται αναμεταξύ τους ώστε να τους αποδυναμώσουν και κάνοντας τους εξαρτημένους πια να τους αρπάξουν τα κεκτημένα δικαιώματα τους ή/και τα ενεργειακά τους αποθέματα.
Έως ότου εξαλειφθεί η “διαφθορά” με όλα της τα παρακλάδια από το DNA των ανθρώπων -προϊόν βαθιάς ψυχοδιανοητικής διαταραχής- το “παραμύθι” για παγκοσμιοποίηση θα φέρνει δυστυχία στους λαούς.
Ίσως βέβαια με αυτό τον τρόπο και με την απόλυτη εξαθλίωση και τον πόνο που τελικά θα επιφέρει αυτό το άγριο σπρώξιμο στην κρεατομηχανή, μετατρέψει την “ασυνειδησία” σε συνείδηση, την ανηθικότητα σε ηθική και την αδικία σε δικαιοσύνη, διεγείροντας τη φύση για μια βαθιά μετάλλαξη των ανθρώπινων γενετικών συστατικών, έτσι ώστε να μεταλλαχθούν σε όντα με μια ανώτερη συνείδηση, όπου το “εγώ” και το “ατομικό συμφέρον” θα αντικατασταθούν από το ενδιαφέρον για τους άλλους και το γενικό καλό.
Θα έχει καταλάβει τότε ο άνθρωπος ότι ασφάλεια και ειρήνη δεν μπορεί να υπάρξουν ποτέ μονομερώς. Μόνο εάν η ευημερία διαχυθεί σε όλους τους ανθρώπους μιας φυλής, ενός έθνους, ενός συνασπισμού κρατών, τελικά θα μπορούσε να επικρατήσει σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Αλλά αυτό μην το περιμένετε να συμβεί μέσα στην επόμενη χιλιετία. Έως τότε οι άνθρωποι θα μαθαίνουν μέσα από τον πόνο, που φέρνει η αμάθεια, η επιπολαιότητα και η αδιαφορία για τον πόνο των άλλων, κι όσο κι αν μιλούν για μεγάλες ιδέες είτε του κομουνισμού είτε του σοσιαλισμού ή της παγκοσμιοποίησης, πάντα θα μας περιμένει η αποτυχία και η απογοήτευση εφόσον σε όλες αυτές τις εκφάνσεις και τις εφαρμογές των ιδεών θα λείπει το στοιχείο της ηθικής που συνοδεύει μια υψηλή συνείδηση.
Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν μπορεί να έχει πια την ευδαιμονία του πρωτόγονου, έχει εκδιωχθεί από τον παράδεισο, έχει διανοητικοποιηθει και είναι καταδικασμένος να προχωρήσει παλεύοντας με νύχια και με δόντια να δαμάσει τον δαίμονα που εξελίχθηκε σε θηρίο μέσα του τα τελευταία 2.500 χρόνια.
Ποια θα ήταν η καλύτερη διέξοδος για τα κράτη και τους λαούς;
Για την ώρα θα αρκούσε να συνωμοτήσουν δέκα-δεκαπέντε κυβερνήτες/κυβερνήσεις μεγάλων χωρών και να συμφωνήσουν να φορολογούν αυτούς με τα κέρδη δισεκατομμυρίων και τρισεκατομμυρίων και τότε πιστεύω (…μπορεί να κάνω και λάθος) θα επικρατούσε ηρεμία και μη πόλεμος στον πλανήτη μας. Αυτό θα ήταν ένα πρώτο βήμα για την επιβίωση και την εξέλιξη του Ανθρώπου.
Αρκούν μερικοί πραγματικοί ηγέτες, μερικοί ήρωες που θα αντισταθούν στους οικονομικούς ολιγάρχες, για να φέρουν πίσω στα κράτη τον πλούτο που αυτοί με δόλιο τρόπο τους άρπαξαν.
Τόσο απλό είναι το πρόβλημα και όμως η δομή του ανθρώπινου εγκεφάλου είναι τόσο πολύπλοκη που αδυνατεί να συλλάβει κάτι τόσο απλό.