Όπως όλοι καταλάβαμε, η νέα σύμβαση για το νέο μνημόνιο, προκειμένου να λάβουμε το νέο δάνειο, ψηφίστηκε διότι κάποτε μπορεί να την παθαίναμε σαν τον βοσκό με τα πρόβατα, που κορόιδευε τους συγχωριανούς του φωνάζοντας «Λύκος! Λύκος!» και όταν πραγματικά ήλθε ο λύκος, ουδείς έσπευσε να τον βοηθήσει.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει δυο χρόνια τώρα στη χώρα.
Οι προπαγανδιστές της κυβέρνησης Παπανδρέου φώναζαν κάθε φορά «Χρεοκοπία! Χρεοκοπία!», με αποτέλεσμα πρώτα να γίνει (αναιμάκτως) αποδεκτή η προσφυγή στον μηχανισμό και μετά να ψηφίζεται το ένα πρόγραμμα μετά το άλλο και τελικά να εφαρμόζονται μόνο τα επώδυνα (φορολογικά και περικοπών) μέτρα, χωρίς κανείς από τους φωστήρες υπουργούς να πράττει το παραμικρό για να δημιουργηθούν έσοδα για τη χώρα και χωρίς ποτέ να διαπραγματευτεί κανείς οποιαδήποτε δίκαιη αξίωση της Ελλάδας.
Αυτή τη φορά, έφθασε το νέο μνημόνιο – που για να πούμε την αλήθεια, αν εξαιρέσουμε κάποιες γκρίζες ζώνες τις οποίες επίσης δεν διαπραγματεύτηκε το δίδυμο Παπαδήμου Βενιζέλου (αυτή τη φορά), αποτελεί ακτινογραφία των ελληνικών παθογενειών – φώναξαν πάλι «Χρεοκοπία! Χρεοκοπία!», αλλά ουδείς ήταν σε θέση να διαβεβαιώσει αν ο λύκος της χρεοκοπίας θα ερχόταν αυτή τη φορά πραγματικά ή όχι.
Από εκεί και πέρα, παρέλκουν όλα τα άλλα. Και κυρίως παρέλκουν οι απανωτές ομιλίες του πρώην πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου, με κορυφαία την τελευταία (το Σάββατο) ενώπιον της Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ (που σημειωτέον και πάλι τον χειροκρότησαν).
Με το καλημέρα σας, ο κ. Παπανδρέου είπε την πρώτη ανακρίβεια:
«Έτυχε από την ιστορία, σε όλους εμάς, σε εμένα, σε εσάς, σε ολόκληρη την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, να πάρουμε πάνω μας, στις δικές μας πλάτες, την τύχη της χώρας για τις επόμενες γενιές. Κανένας βουλευτής, κανένα κόμμα, καμία κυβέρνηση των τελευταίων τουλάχιστον δεκαετιών, δεν σήκωσε τόσο μεγάλο βάρος και ευθύνες. Κανένας βουλευτής, κανένα κόμμα, καμία κυβέρνηση των τελευταίων τουλάχιστον δεκαετιών, δεν είχε να δώσει τόσο δύσκολο, σύνθετο και πολυμέτωπο αγώνα, έναν καθημερινό πόλεμο για το δίκαιο του λαού, για την προοπτική του λαού. Και εμείς, δώσαμε όλοι μαζί μια μάχη πρώτα με την ίδια τη συνείδησή μας».
Συγγνώμη, αλλά πώς «έτυχε»; Περνούσατε απ’ έξω σφυρίζοντας αδιάφορα και κάποιος σας βούτηξε (όλους εσάς τους πάνσοφους) και σας ανέθεσε την διακυβέρνηση της χώρας;
Δεν λυσσάξατε για να βρεθείτε στην εξουσία; Δεν μοιράσατε γελοίες υποσχέσεις; Δεν λέγατε πως έχετε σχέδιο για τη χώρα, την οποία θα σώζατε άλλοτε με τρεις, άλλοτε με πέντε και άλλοτε με επτά κινήσεις;
Δεν ανακοινώνατε τους επτά πυλώνες επί των οποίων στηρίζατε το σχέδιο εξόδου της χώρας από την κρίση;
Δεν λέγατε πως «λεφτά υπάρχουν και θα τα βρούμε»; Ακόμη και στην περίφημη τελετή στο Ζάππειο για τις πρώτες εκατό ημέρες αυτής της φοβερής διακυβέρνησης, ο κ. Παπανδρέου δεν είπε το περίφημο «θα αποδείξουμε στην πράξη πως λεφτά υπάρχουν»;
Δεν λέγατε, προεκλογικά, πως «οι ιδιωτικοποιήσεις είναι τριτοκοσμικό μοντέλο» και πως το Σύμφωνο Σταθερότητας είναι «ξεπερασμένο» (ο ίδιος ο κ. Παπακωνσταντίνου τα έλεγε αυτά), δημιουργώντας έτσι φρούδες ελπίδες περί συνέχισης και ενίσχυσης του πάρτι και χαϊδεύοντας αυτιά πελατών-ψηφοφόρων;
Ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου δεν έτρεχε κάθε τόσο στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ζητώντας εκλογές «για να προλάβουμε τα χειρότερα»; Δεν ξεκαθάρισε πως δεν θα ψήφιζε τον κ. Παπούλια τον Μάρτιο του 2010, ανακοινώνοντας έτσι μια μακρά προεκλογική περίοδο κινητοποιήσεων με προσωπική του συμμετοχή;
Πώς «έτυχε», δηλαδή;
Και πώς (το είπε κι’ αυτό, το Σάββατο, ο κ. Παπανδρέου) η Ελλάδα βρέθηκε πρώτη εκτός αγορών, χωρίς δυνατότητα βιώσιμου δανεισμού;
Δηλαδή πώς δανειζόμασταν μέχρι τότε και μετά μας απέκλεισαν; Δεν έγινε αυτό επειδή το δίδυμο Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου επιδόθηκε αμέσως (προκειμένου να κολλήσουν στον τοίχο την προηγούμενη κυβέρνηση) σε μια εκστρατεία κατασυκοφάντησης της χώρας;
Το αρνείται τώρα ο κ. Παπανδρέου, αλλά τα κείμενα, οι δηλώσεις, οι ίδιες οι συνεντεύξεις του (όπως εκείνη η περίφημη στο «Σπήγκελ»), αποτελούν την πιο ντροπιαστική απόδειξη.
Είδατε πουθενά κανέναν Ιταλό, τώρα που η χώρα τους έχει πρόβλημα, να πήγε στους ξένους και να τους είπε «ακούστε, εμάς μας κυβερνά η μαφία, αυτή αρπάζει όλο το χρήμα, συνεργαζόμενη με το πολιτικό μας σύστημα, αλλά… δανείστε μας»;
Και πώς γίνεται από τη μια να υποστηρίζει (ο κ. Παπανδρέου) πως η Ευρώπη (χάρη στις δικές του προσπάθειες, βεβαίως) δημιούργησε έναν πρωτοφανή μηχανισμό στήριξης και από την άλλη να καταγγέλλει την «συντηρητική Ευρώπη, με τα αργά αντανακλαστικά, που δεν εκδίδει τα ευρωομόλογα»;
Πώς γίνεται από τη μια να μας μιλά για την υπερσυντηρητική Ευρώπη και από την άλλη – την ίδια στιγμή – να μας λέει πως «ούτε η φτωχή Αφρική και η Λατινική Αμερική δεν είχαν, όλοι μαζί, τέτοια μεταχείριση»;
Και πότε όλα αυτά τα περί μη φορολόγησης των φορολογικών παραδείσων «που κλέβουν τα χρήματα των λαών», τα είπαν ο κ. Παπανδρέου και οι περί αυτόν σε κάποιο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο;
Πότε τους αποκάλεσαν προστάτες των ισχυρών, μαχητές υπέρ των φορολογικών παραδείσων τους και αρχαιοκάπηλους που κερδίζουν στην πλάτη της Ελλάδας, την οποία κατέκλεψαν και κόβουν τώρα μονέδα στα μουσεία τους με τα ελληνικά έργα τέχνης; ΠΟΤΕ!
Μόνο για εσωτερική κατανάλωση μας είπε το Σάββατο ο κ. Παπανδρέου τα δικά του «μεγάλα όχι».
Υποστήριξε, βέβαια, ότι το μεγάλο «όχι» έπρεπε να το πούμε στον εαυτό μας, καθώς το δικό μας σύστημα είναι ο πραγματικός εχθρός.
Και εδώ αρχίζουν τα ωραία: Σύμφωνα με τον κ. Παπανδρέου, δεν φταίει η δική του κυβέρνηση (αυτή του 2009, διευκρινίζει) για το «παγκόσμιο ρεκόρ» χρέους, για τις πελατειακές σχέσεις, για την εξάρτηση από τους κομματάρχες, για την υπέρογκη κομματική σπατάλη στο Δημόσιο, για το σύστημα διαφθοράς και αεριτζίδικης οικονομίας στις πλάτες του δημόσιου συμφέροντος, για το αναπτυξιακό πρότυπο της κρατικοδίαιτης και αντιπαραγωγικής οικονομίας για την οικονομία των μεσαζόντων και την παρασιτική οικονομική δραστηριότητα στη χώρα».
Συγγνώμη, αλλά η κυβέρνηση του 2009 δεν ήταν κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ; Άλλο κόμμα κέρδισε την εξουσία το 2009; Με άλλα συνθήματα κέρδισε την εξουσία; Δεν έλεγε πως θα καταργήσει όλους τους προηγούμενους φορολογικούς νόμους, ότι θα πάρει πίσω τις ασφαλιστικές ρυθμίσεις, ότι θα επανακρατικοποιήσει όλους τους ιδιωτικοποιημένους οργανισμούς (όπως ο ΟΤΕ και το λιμάνι);
Το προ του 2009 ΠΑΣΟΚ δεν έλαβε καθόλου μέρος σ’ αυτό το όργιο; Τι θέλει δηλαδή να μας πει ο κ. Παπανδρέου; Ότι είναι αθώοι οι πρώτοι διδάξαντες, οι αρχιτέκτονες του κομματικού κράτους και της διασπάθισης του δημοσίου χρήματος;
Και επιτέλους, από παρθενογένεση βγήκαν ο κ. Παπανδρέου και οι υπόλοιποι; Δεν ήσαν μέλη των υπουργικών συμβουλίων που μετά το 1996 ενέκριναν την αγορά τρένων που δεν χωρούσαν στις ράγες, υποβρυχίων που έγερναν και λεωφορείων που έβγαλαν… κέρατα και μεταμορφώθηκαν σε τρόλεϊ:
Και μετά, όταν το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε την εξουσία, δεν πέρασαν επτά μήνες χωρίς να κάνει τίποτε, περνώντας τον καιρό τους με live υπουργικά συμβούλια και opengov και γελοίες διαδικασίες βιογραφικών και βόλτες με πούλμαν με τον Αθεμπίγιο, στην Ηλεία και στο Φάληρο;
Με αποτέλεσμα τελικά τις θέσεις να τις καταλάβουν όλοι οι κομματικοί εγκάθετοι, οι φίλοι και οι γνωστοί, αλλά και με αποτέλεσμα να μείνει η χώρα χωρίς γραμματέα για την απορρόφηση των κοινοτικών πόρων μέχρι τα τέλη του Ιανουαρίου του 2010 και να διαλυθούν όλες οι Αρχές Διαχείρισης Κοινοτικών Πόρων και της ΜΟΔ, δια της μεταθέσεως εκεί διαφόρων κομματικών φίλων και άεργων συνδικαλιστών, που δεν ξέρουν πώς ανοίγει ο υπολογιστής, με αντίστοιχη μεταφορά των εξειδικευμένων νέων σε διάφορες θέσεις ψυγείου στα υπουργεία;
Επίσης, ο κ. Παπανδρέου μας είπε πως οι προηγούμενες κυβερνήσεις (στις οποίες, βέβαια, μετείχε όποτε το κόμμα του ήταν – και ήταν συχνά και για μακρό χρονικό διάστημα – στην εξουσία) φταίνε διότι δανείζονταν, φορτώνοντας χρέη στις πλάτες του Ελληνικού λαού.
Αλλά έρχεται επί τόπου το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους και τον διαψεύδει με την αιτιολογική του έκθεση ακριβώς επί του σχεδίου νόμου για την νέα σύμβαση. Το γράφει ξεκάθαρα:
«Συγκεκριμένα, το δημόσιο χρέος ανήλθε στα 299 δις ευρώ το 2009 ή 129,3% του ΑΕΠ, αυξήθηκε στα 329 δις ευρώ το 2010 ή 144,9% του ΑΕΠ, ενώ το 2011, σύμφωνα με τα έως τώρα στοιχεία, σημειώνει περαιτέρω επιδείνωση, φτάνοντας στα 368 δις, υπερβαίνοντας το 169% του ΑΕΠ. Το μεγαλύτερο ποσοστό του χρέους λήγει εντός των αμέσως επομένων ετών».
Και επίσης: «Η δυναμική του χρέους, η οποία αναπτύσσεται σε περιβάλλον αρνητικών ρυθμών μεγέθυνσης της ελληνικής οικονομίας για τέταρτη συνεχή χρονιά το 2012, και σε περιβάλλον παγκόσμιας οικονομικής ανασφάλειας, επιβάλλει τη λήψη άμεσων μέτρων προς την κατεύθυνση της ελάφρυνσής του».
Τι συνάγεται από τα παραπάνω; Μα ότι η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου δεν έκανε άλλο από το να αυξάνει δραματικά το χρέος.
Και ότι, ο συνεχώς εκνευρισμένος τον τελευταίο καιρό κ. Βενιζέλος, που πλέον δεν εκπροσωπεί ούτε τον εαυτό του – του το είπε ξεκάθαρα ο Ολλανδός συνάδελφός του στο Eurogroup, κραδαίνοντας τις δημοσκοπήσεις – κακώς εκνευρίστηκε όταν το Γραφείο Παρακολούθησης Προϋπολογισμού της Βουλής μίλησε από τον προηγούμενο Σεπτέμβριο για εκτός ελέγχου πορεία του δημόσιου χρέους, με αποτέλεσμα (ο κ. Βενιζέλος που με τον τρόπο του απλώς εκνευρίζει και προκαλεί περιττούς κραδασμούς) να καταργήσει και αυτό το Γραφείο (λίγο πριν καταργήσει και το Δ.Σ. της ΕΛΣΤΑΤ).
Είπε επίσης ο κ. Παπανδρέου πως τα πολεμοφόδια που βρήκε ήταν από την αρχή ισχνά και πενιχρά, διότι ήταν «λεηλατημένα από την αδιαφάνεια, από την αδικία, από την ανισότητα, από τη σπατάλη, τη διαφθορά, τις μίζες. Ένα κράτος τεράστιο, άκαμπτο, γραφειοκρατικό, αδιαφανές, χωρίς σοβαρούς θεσμούς, χωρίς απλές διαδικασίες».
Επομένως, τη συκοφάντησε τη χώρα! Και συνεχίζει να το κάνει!
Και επομένως, παρέλκουν τα κλαψουρίσματα και τα περί σταυρού του μαρτυρίου «που δεν του αναλογούσε» (διότι του αναλογούσε).
Παρέλκει να κλαίγεται επειδή τον έβρισαν «όπως δεν έχουν βρίσει κανέναν πολιτικό σε αυτή τη χώρα», επειδή τον λοιδόρησαν, τον απείλησαν με «Γουδί», τον είπαν «προδότη και δοσίλογο».
Και τι ήταν αυτά τα περί «κάθε τυχάρπαστου» που «έχει βρει ένα μικρόφωνο για να λέει ό,τι του κατέβει»;
Ο ίδιος με τον κάθε τυχάρπαστο δεν προσπάθησε να κυβερνήσει;
Ρωτάμε, διότι με τα αποτελέσματα των (σκόπιμων) επιλογών του, βρισκόμαστε τώρα αντιμέτωποι…