Περί Όνων

Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένας αγωγιάτης και ένας ταξιδιώτης. Ο ταξιδιώτης είχε νοικιάσει τον γάιδαρο του αγωγιάτη και ταξίδευαν παρέα για τα Μέγαρα. Στον δρόμο, σταμάτησαν κάπου να ξεκουραστούν. Έκανε όμως ζέστη και δέντρο εκεί γύρω για να προφυλαχτούν απ’ τον ήλιο και να δροσιστούν λίγο, δεν υπήρχε. Ο ταξιδιώτης, αφού ξεπέζεψε απ’ τον γάιδαρο, έσπευσε να ξαπλώσει στην σκιά του. Ο αγωγιάτης όμως δεν τον άφησε, διεκδικώντας την σκιά του γαϊδάρου για τον εαυτό του, καθώς όπως του είπε, ενοικίασε μόνο τον γάιδαρο κι όχι και την σκιά του. Για τον λόγο αυτόν κατέληξαν στο δικαστήριο για να βρουν το δίκιο τους…. Αίσωπος
Παρακολουθώντας αυτές τις μέρες απ’ τις οθόνες μας «όσοι βέβαια δεν
έχουν σπάσει ακόμα τις τηλεοράσεις τους» με τι γελοία επιχειρήματα προσπαθούν να δικαιολογήσουν την παράδοση άνευ όρων της πατρίδας μας στα νύχια των δανειστών, μας έρχεται στο νου η πιο πάνω ιστορία, Οι δήθεν διαμάχες τους και για το ποιος θα μας σώσει περισσότερο είναι ανάλογες με τη διαμάχη «Περί όνου σκιάς». Θα γελούσαμε σαν Ρώσοι χωριάτες, ιδίως με τα γελοία ευφυολογήματα και τα εξυπνακίστικα τσιτάτα του χοντρού, τον στομφώδη ποιητικό λόγο του ψηλού και τον ηρωικό απολογισμό του χαζού, αν δεν ήταν τόσο τραγικά τα πράγματα για εμάς και την πατρίδα μας. Σανοπώλες, όνοι και τα παράγωγά τους εκπέμπουν μια αποφορά που μας τυλίγει προκαλώντας μας αηδία.
Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία…
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
Θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία. (Κυριακή στο Σύνταγμα)
Καρυωτάκης
Με εκτίμηση,
Αγγελική Π.