Ευελφάλεια; Τι είναι… (το καινούριο φρούτο της Παγκοσμιοποίησης)

“Η ευελφάλεια δηλαδή η ευελιξία και η ασφάλεια, είναι και τώρα η λύση. Και βεβαίως δεν μπορεί να συνεχίσουμε απλά με τη λογική των κλαδικών και ομοιοεπαγγελματικών συμβάσεων. Δεν μπορεί ο εργαζόμενος να είναι αδιάφορος για το τι συμβαίνει στην επιχείρησή του, δεν μπορεί να μην πάμε στη λογική των επιχειρησιακών συμβάσεων και στη συνεννόηση πια ανάμεσα στον εργοδότη και στον εργαζόμενο.”
Τάδε έφη η Υπουργός Παιδείας κα Άννα Bildeberg Διαναμαντοπούλου.
Οπότε αφού το είπε, αντιλαμβανόμαστε πως πρόκειται για έναν ορισμό που θα μας απασχολη΄σεισ το σύντομο μέλλον, αφού η Αννούλα μας είναι ένα από τα στελέχη της πολιτικής ελίτ που λαμβάνει εντολές από τη Λέσχη της για να προωθηθούν στην πραγματική πολιτική.
Αυτή η υπόθεση είναι ενορχηστρωμένη σαφώς από τα γνωστά διεθνή κέντρα, εξ ου και υιοθετείται από την Κομισιόν.
Διαβάζω στο http://aristeroparathiro.pblogs.gr/2007/06/84802.html
“Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο υιοθέτησε προχθές πανηγυρικά όλες τις ανατροπές που προωθούνται από την Κομισιόν, υπό την κωδική ονομασία “flexicurity” και αφορούν τις εργασιακές σχέσεις. Ο όρος flexicurity αποδίδεται στα ελληνικά με τη λέξη – τέρας “ευελφάλεια”, που προκύπτει από την “ευελιξία” και την “ασφάλεια”. Πρόκειται για την γλωσσική κουτοπονηριά που περιέγραφε ο Όργουελ στο 1984: το ζήτημα για την εξουσία είναι να περιγράφει τα πάντα με θετικούς όρους, όπως ευελιξίες και ασφάλειες, ώστε να μην δίνει κανείς σημασία στο περιεχόμενό τους. Αν το σχέδιο ονομαζόταν “τελερύγγι”, από το “τελειώσανε αυτά που ξέρατε” και “θα σας φάμε το λαρύγγι”, θα απέδιδε ακριβέστερα αυτό περί του οποίου πρόκειται, αλλά θα είχε βγάλει τον κόσμο στους δρόμους.”
Και βέβαια, Αννούλα, δε μπορεί ο εργαζόμενος να είναι αδιάφορος για την επιχείρηση που δουλεύει:
1)όταν δεν πάει καλά πρέπει να κάνει χαρακίρι για να γλιτώσει και το αφεντικούλι του την αποζημίωση
2)κι όταν πάει καλά πρέπει να χαίρεται με τη χαρά του αφεντικού, κι ας μη πάρει ο ίδιος φράγκο παραπάνω.
“Ευελιξία” για τα θεσμικά κέντρα της Ε.Ε. και τις Λέσχες του Πάγκόμσιου Κεφαλαίου (“Bildeberg”: Παπανδρέου, Διαμαντοπούλου, Καραμανλής, Μπακογιάννη, Αβραμόπουλος, “Τριμερής”: Παπαδήμος, Μόντι κλπ.) είναι το δικαίωμα του εργοδότη να προσλαμβάνει τον εργαζόμενο με τους χειρότερους δυνατούς όρους και να τον πετάει στο δρόμο όποτε θελήσει, άνευ μάλιστα αποζημίωσης. Ευελιξία σημαίνει “διευθυντικό δικαίωμα”, σημαίνει ολιγόμηνες συμβάσεις εργασίας στερουμένων εργασιακών δικαιωμάτων, σημαίνει ανελέητο μπες-βγες σε εργασία με το μιρκότερο δυνατό κόστος και το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος για τον εργοδότη.
“Ασφάλεια” μάλλον σημαίνει εγγύηση από το Κράτος προς τον εργαζόμενο ότι ο τελευταίος δε θα το χρειάζεται πια. Δηλαδή θα δουλεύει 6 μήνες με ευελιξία, και τους υπόλοιπους έξι μήνες δε θα ανακατεύεται το Κράτος με επιδόματα ανεργίας και τέτοιες μπούρδες, αλλά θα τον επιμορφώνει με σεμινάρια στα οποία θα πληρώνει για να επιτύχει τη Διά Βίου Κατάρτιση.
Έτσι το Κράτος προσφέρει την “ασφάλεια” στον “απασχολήσιμο” (και ουχί εργαζόμενο) πως δε θα τον αφήνει στην ανασφάλεια της στάσιμης γνώσης αλλά θα τον επανακαταρτίζει συνεχώς, ακόμη κι αν αυτός δε δουλεύει το μισό χρόνο!
Κι όλα αυτά φυσικά σνηγορούν στον “εθνικό στόχο της ανταγωνιστικότητας”.
Όχι μην αναρωτιέστε.
Ανταγωνιστικότητα σημαίνει αφενός να είναι τόσο χαμηλοί οι μισθοί, οι εργοδοτικές εισφορές στο Κράτος και οι φόροι των επιχειρήσεων και αφετέρου να μην υπάρχει καμία δέσμευση του εργοδότη απέναντι στον εργαζόμενο, αποζημιώσεις, εργασιακά δικαιώματα, ούτως ώστε να είναι συμφέρον των επιχειρήσεων να έρχονται να “επενδύσουν” με το χαμηλότερο δυνατό κόστος με το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος.
Ανταγωνιστικότητα σημαίνει Κίνα.
Ευρωπαική Ένωση, ε;
Μην τυχόν και νιώσουμε απομονωμένοι, άδερφια, μακριά της!
Μην τυχόν!

Βλέπουμε λοιπόν στην πράξη ποια είναι αυτή η “Νέα Γλώσσα” που προέβλεπε ο Όργουελ.
Ωραιοποιημένες έννοιες.
Έγραφα ήδη από τον Ιανουάριο στο Το “κατ’ ευφημισμόν” της Ελληνικής Κυβέρνησης! τα εξής:
Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι σκυλοπνίγονταν στη Μαύρη Θάλασσα.
Για να ξορκίσουν το κακό την ονόμασαν “Εύξεινο Πόντο”, δηλαδή φιλόξενη θάλασσα.
Αυτός είναι ο λεγόμενος “ευφημισμός”: η χρήση μιας λέξης ή έκφρασης στη θέση μιας άλλης, επειδή θεωρείται λιγότερο αρνητική, δυσοίωνη ή επιθετική ή χυδαία από αυτήν που αντικαθιστά.
Έτσι το Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως μετονομάστηκε σε Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και έτσι ξυλοφορτώνει τους διαδηλωτές, τους εργαζομένους, τους ανέργους, τους συνταξιούχους, τους φορτηγατζήδες, τους συμβασιούχους εις το όνομα της… Προστασίας του Πολίτη!
Το συμβόλαιο παράδοσης της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας ονομάστηκε… “Μνημόνιο Συνεργασίας και Συνεννόησης!
Ενώ κανονικά θα μπορούσε να λέγεται “Μνημόσυνο Συνεργασίας και Συνεννόησης”…
Οι σωρηδόν απολύσεις, μειώσεις μισθών και συντάξεων ονομάζονται με το βαρύγδουπο τίτλο: “Διαρθρωτικές Αλλαγές”
Εναλλακτική ονομασία; “Εξαρθρωτικές αλλαγές”, λόγω της εξάρθρωσης της τρομοκρατικής οργάνωσης των μισθωτών που δουλεύουν και τολμούν να πληρώνονται γι αυτό!
Η παράταση της ισχύος του προδοτικού μνημονίου ονομάζεται “Αναδιάρθρωση του Χρέους”.
Οι καλόγεροι το Μεσαίωνα όταν κλάταραν απ την πείνα της νηστείας, βάφτιζαν τη μπριζόλα “φασολάκια” και έκαναν τη δουλειά τους.
Κάτι παρόμοιο κάνει και η Κυβέρνησή μας χάρη στα ΜΜΕ!
Αυτό το λέτε Προπαγάνδα; Όχι φυσικά!
Απλώς υπεύθυνη και έγκυρη ενημέρωση χωρίς κραυγές!
Και επειδή μου αρέσει και μένα ο ευφημισμός, θα κάνω κι εγώ έναν:
Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ένας ΑΔΙΣΤΑΚΤΟΣ ΠΡΟΔΟΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ!
Κατ’ ευφημισμόν… τον ονομάζω ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ!
Και μην ξεχνάμε και την αντίστροφη τακτική του δυσφημισμού των εννοιών:
Η αυτονόητη αμοιβή του εργαζομένου ονομάστηκε “μισθολογικό κόστος”.
Τα αυτονόητα εργασιακά δικαιώματα ονομάστηκαν “αγκυλώσεις του παρελθόντος”.
Η οργάνωση των εργαζομένων για να διαφυλάξουν τα δικαιώματά τους ονομάστηκαν “συντεχνίες”.
Το Κράτος έλαβε έννοια κακού ως μπαμπούλα. Η φράση “περιορισμός του Κράτους” εξισώθηκε με την “πρόοδο”.
Η δραχμή, το εθνικό νόμισμα, αναφέρεται ως βρισιά εκατέρωθεν κι έτσι ακούμε διαλόγους Παπανδρέου, Σαμαρά, Βενιζέλου, Καρατζαφέρη, Κουβέλη, Μπακογιάννη:
-“Είσαι ο Πρωθυπουργός της Δραχμής”
-“Όχι, εσύ είσαι ο Πρωθυπουργός της Δραχμής”…
Ο κοινωνικός λόγος βαφτίστηκε λαικισμός.
Το Κοινωνικό Κράτος που προστατεύει τους αδυνάτους βαφτίστηκε “Σοβιετικό Κράτος”.
Η Εθνική Ανεξαρτησία βαφτίστηκε “Απομόνωση” ή και “Αλβανία του Χότζα”.
Έτσι λοιπόν λειτουργεί Οργουελιανά το σύστημα πλέον μάγκες μου και ομορφές μου!
Αυτά που μοιάζαν εφιάλτης στο “1984” ή στην ομοίως προφητική ταινία “Alphaville” του Jean-Luc Godard, έρχονται πλέον και σαν τέρας σε εφιάλτη μας απλώνει το χέρι να μας πιάσει κι εκείνη την ώρα περιμένουμε να ξυπνήσουμε για να γλιτώσουμε απ’ αυτόν τον εφιάλτη.
Μάταια όμως. Απ’ αυτόν τον εφιάλτη δεν ξυπνάς ποτέ.
Αυτός ο εφιάλτης είναι ζωντανός και δεν ξεχνιέται.
Μόνο χτυπιέται και ηττάται.
Αν δε χτυπηθεί από το λαό όπως πρέπει, θα απραμείνουμε για πάντα μέσα σ’ αυτόν τον εφιάλτη και θα νιώθουμε τα χέρια του τέρατος να μας τυλίγουν το λαιμό, τα πόδια, τα χέρια, το στήθος, θα νιώθουμε να αμς πνίγει και θα παρακαλούμε να ξυπνήσουμε, αλλά δε θα ξυπνάμε.
Γιατι, αν και είναι σκοτεινός, είναι εφιάλτης της μέρας και όχι της νύχτας.

Και θα ρθει σύντομα αυτός ο όρος ευελφάλεια και θα ψιθυρίζεται από εκατομμύρια στόματα.
Στόματα που θα επαναλαμβάνουν τον όρο αυτόν με δέος πιστού απέναντι στο Ευαγγέλιο.
Νέοι Ευαγγελιστές της ευελφάλειας η Διαμαντοπούλου;
Όπως γράφει κι ο καθηγητής Γιώργης Γιατρομανωλάκης στο “Βήμα”, οι νέοι Ευαγγελιστές είναι:
«διακεκριμένοι» πολίτες, «διανοούμενοι της Παλαιάς Βουλής», οραματιστές του «ριζοσπαστικού Κέντρου και της υπεύθυνης Αριστεράς», αφυπνισθέντες πανεπιστημιακοί κ.ά. να «ψάχνονται» εναγωνίως αναζητώντας «φάσμα ιδεών» που θα οδηγήσει στην «έκφραση» ενός νέου Κόμματος και στη σμίλευση ενός νέου πολιτικού προσώπου με τα χαρακτηριστικά του κ. Παπαδήμου (χωρίς να έχει βρεθεί ακόμη), όμως ένα είναι βέβαιο: Το κυοφορούμενο Κόμμα μοιάζει να αποκτά όνομα: ευελφάλεια δηλ. «ευελιξία και ασφάλεια» από μετάφραση του υβριδικού flexicurity. Εισηγητής του ονόματος φέρεται η Υπουργός της ελληνικής Παιδείας με βοηθούς πολιτικούς της τάξεως των κ.κ. Χατζηδάκη, Ραγκούση, Μπουτάρη κλπ.
*(προσθέτω και το Σταύρο Θεοδωράκη που κάλυψε την εκδήλωση που παρουσιάστηκε η “ευελφάλεια” δημοσιογραφικά και προωθεί αυτήν την ιδεολογία συστηματικά τα τελευταία χρόνια)
Τι άραγε ενώνει όλους αυτούς σύμφωνα με το Γιατρομανωλάκη;
Τι άραγε ενώνει όλους αυτούς τους νέο-ευαγγελικούς; Ποια είναι η δύναμη που τους συγκολλά; Μία πιστεύω: η θεά αμνησία! Η λήθη! Αυτή τους οδηγεί και αυτή πιστεύουν πως θα τους προσκομίσει κομματική πελατεία. Να μη γελάμε, όμως. Να μη προτρέχουμε. Η ποιότητα της μνήμης μας είναι γνωστή. Γι’ αυτό καθόλου δεν αποκλείεται να ακουστεί μια μέρα στο Σύνταγμα η ρυθμική κραυγή «ευ-ελ-φά-λεια»!
http://toixo-toixo.blogspot.com/2012/02/blog-post_04.html