Στο γύψο η ενημέρωση

Με τα μνημόνια ο Έλληνας πολίτης μπήκε για τα καλά στο γύψο της ενημέρωσης. Βυθίστηκε στη μονοφωνία, στις εξαρτημένες ερμηνείες των σαλτιμπάγκων της πληροφόρησης στον μπουφόνικο λόγο, και στις σκηνοθετημένες αψιμαχίες. Δηλαδή στο καφάρ θέαμα των ευαγών χαμαιτυπείων της ενημέρωσης.

Έπρεπε ο Έλληνας τηλεθεατής να βολευτεί στην άγνοια, στον μονοδογματισμό, στην απραξία, να παραδοθεί στους ιεροεξεταστές της άποψης. Δημοσιογράφοι που υπηρετούσαν τα μεγάλα αφεντικά του πλούτου, αλλά και τη πολιτική διαχείριση, τσιρκολάνοι της επιπεδολογίας, ράντιζαν το τηλεοπτικό κοινό σε καθημερινή βάση με βλακείες που τις έντυναν με επιστημονική κάλυψη. Με ατσαλάκωτες αβελτηρίες του τρωγλοδυτικού μυαλού τους, έκαναν πάρτι στα κανάλια και τις κατέθεταν ως σοφίες. Οι δημοσιογράφοι της λοβοτομημένης πληροφόρησης ως ερασιτέχνες οικονομολόγοι, συνταγματολόγοι, εργατολόγοι κλπ, μετέχοντες της ιεράς εμπνεύσεως αποφάσιζαν, έκριναν, πρότειναν.
Τα ίδια πρόσωπα τα βρίσκουμε και στην άλλη μεγάλη κρίση του κορονοϊού. Οι πολίτες της μαζικής ενημέρωσης βρέθηκαν πάλι στις ίδιες φιγούρες που με εντυπωσιοθηρία, βερμπαλισμό, ασάφεια και μηδενισμό, εισέρχονταν σε πεδία που αγνοούσαν φορώντας όμως αυτή τη φορά τη λευκή ιατρική μπλούζα. Το έγκλημα βλέπετε τώρα της ενημέρωσης έπρεπε να ντυθεί με τη φορεσιά της ιατρικής αθωότητας. Οι ενημερωτές έπρεπε να καταστούν και ιατρογνώμονες. Και τώρα πια, αλλάζουν ρόλο, γιατί αν με το μνημόνιο έπρεπε να βρεθεί το ψέμα, τώρα επειδή οι δημοσιογράφοι δοκιμάστηκαν με επιτυχία σε εκείνο, έπρεπε να εφευρεθεί η παρανόηση και εδώ από ότι φαίνεται τα πήγαν καλά.
Οι ίδιοι αρλεκίνοι στους ίδιους ή σε άλλους τηλεοπτικούς αφεβρώνες τρομοκρατούν τον κόσμο για το τι είναι ο κορονοϊός με αρλούμπες ολκής. Όπως ότι είναι ανάγκη να εμβολιαστούμε όλοι και να ακυρώσουμε τα δεσμευτικά κείμενα του διεθνούς δικαίου (Σύμβαση ΟΒΙΕΔΟΥ) που μιλάνε για το προσωπικό δικαίωμα των πολιτών να μην εμβολιαστούν. Απαιτούν να είμαστε έγκλειστοι και να δείχνουμε μισανθρωπία να μην ερχόμαστε σε επαφή με άλλους και να ζούμε ανέπαφα. Τα εκπαιδευμένα δημοσιογραφικά παράσιτα από τις τηλεοπτικές και δικτυακές εταιρίες φρανκενστάϊν με τα μνημόνια ήθελαν την κοινωνία ταπεινωμένη, χλευασμένη, περιθωριοποιημένη, σήμερα με τον κορονοϊό την θέλουν φοβισμένη, παρανοϊκή, εξουθενωμένη.
Η ενημέρωση είναι μια βρώμικη μπίζνα, και μαζί το άλλοτε παρακράτος του τρικύκλου σε εικονική εκδοχή τώρα πια. Τα συνθήματα της ενημέρωσης έχουν στην κορυφή τους απελευθερωτικά και προστατευτικά χαμόγελα αλλά στο κέντρο και στην βάση τους έχουν στρατηγική νταχάου. Πίσω από το αγορασμένο χαμόγελο του δημοσιογράφου βρίσκεται ο γκαιμπελισμός, η αστυνόμευση της σκέψης, η χαύνωση της θέλησης, η νάρκωση της συνείδησης, το τέλος του πάθους για ζωή.
Οι απίθανες φιγούρες που εμφανίζονται για να μας πληροφορήσουν έχουν πάρει σινιάλο από τα μεγάλα συμφέροντα με την τρομολαχνεία τους να μας κλείσουν στο έρεβος της προσωπικής μας σύγχυσης, στην διπολική ερεθισμένη φαντασία μας, στο κενό της μηδενικής υπαρξιακής βαρύτητά μας.
Ζαν Μπωντριγιάρ έγραφε πως η εξουσία ανήκει σ’ εκείνον που δίνει και στον οποίο δεν μπορεί να υπάρξει επιστροφή. Το να δώσεις και μάλιστα με τέτοιο τρόπο που να μην μπορεί να υπάρξει επιστροφή σημαίνει να σπάσεις την ανταλλαγή προς όφελος κάποιου και να θεσμίσεις ένα μονοπώλιο. Αυτό το μονοπώλιο έχουν σήμερα τα ΜΜΕ, δίνουν χωρίς επιστροφή φέϊκ νιους, μεταλήθειες, παραπληροφόρηση, κλπ.
Όσο εμείς παραμένουμε ακόμη πολίτες μαζικής ενημέρωσης θα δεχόμαστε την ανάπηρη πληροφόρηση που θα μας ουδετεροποιεί ακόμη και αν είναι πολυφωνική. Γιατί και η πολυφωνική ενημέρωση υπερωρίες κάνει στη προσαρμογή του άμεσου σχήματος της συνεχιζόμενης κυριαρχίας. Πρέπει να το καταλάβουμε η αληθινή ενημέρωση απεργεί.
Απόστολος Αποστόλου
Δρ. Φιλοσοφίας.