Στόχος της Τουρκίας η διάλυση της κοινωνίας μας για να καταλήξουμε προτεκτοράτο και δορυφόρος της

“οὐ τοῖς ἄρχειν βουλομένοις μέμφομαι, ἀλλὰ τοῖς ὑπακούειν ἑτοιμοτέροις οὖσιν”
Ερμοκράτης, Θουκυδίδου “Ιστορίαι” [4.61.5]

«Σε μια περίοδο που ένας ολόκληρος κόσμος έχει εισέλθει σε μια διαδικασία αλληλοεπίδρασης, τους πυρήνες των νέων κέντρων ισχύος θα αποτελέσουν οι κοινωνίες, οι οποίες θα κατορθώσουν να διατηρήσουν ακμαία την αυτοπεποίθηση τους. Αντιθέτως εκείνες οι κοινωνίες που έχοντας χάσει την αυτοπεποίθηση τους αποδέχθηκαν να γίνουν περιφερειακά στοιχεία άλλων κοινωνιών μετά από μια ψυχολογική κατάρρευση θα μείνουν αντιμέτωπες και με το κίνδυνο της στρατηγικής της διάλυσης».
Το παράθεμα αυτό το οποίο ανήκει στον Αχμέτ Νταβούτογλου, πρώην πρωθυπουργό, στο βιβλίο του με τίτλο «Το Στρατηγικό Βάθος – Η Διεθνής Θέση της Τουρκίας» Εκδόσεις Ποιότητα 2010, αποκαλύπτει εντυπωσιακά τη γεωστρατηγική αντίληψη της νεοοθωμανικής Τουρκίας. Δεν έχει πλέον προφητικό χαρακτήρα, αλλά ρεαλιστικό και ήδη μεθοδικά υλοποιήσιμο.

Επιπλέον δεικνύει συγκαλυμμένα ότι στόχος της Τουρκίας δεν είναι μόνο η μερική επίλυση και τακτοποίηση και διευθέτηση των ζητημάτων με την Ελλάδα, αλλά η Στρατηγική της διάλυσης της κοινωνίας μας, έτσι ώστε η πατρίδα μας να καταλήξει προτεκτοράτο και δορυφόρος της Τουρκίας.
Αυτό πρέπει να ληφθεί υπόψη από εμάς και ιδιαίτερα από τους θιασώτες της “ρεαλιστικής πολιτικής” και τους “πρόθυμους”.
Δηλαδή ότι τα προβλήματα με την Τουρκία δεν σταματούν με τον καθορισμό της ΑΟΖ, της υφαλοκρηπίδας μεταξύ των δύο χωρών, αλλά συνεχίζουν στην αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, στην αποστρατικοποίηση αυτών και ακολουθούν τα Δωδεκάνησα, η Θράκη, η Κύπρος, χωρίς να αποκλείεται και η Κρήτη, με σταθερή στρατηγική τη συνεχή διεκδίκηση ελληνικού χώρου.

Η Τουρκία, όπως η Γερμανία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, χρειάζεται ζωτικό χώρο για να επεκταθεί και να καλύψει τις ανάγκες (Lebensraum) και αυτόν θα τον πάρει από τους «γειτόνους», ιδιαίτερα από την Ελλάδα, μια και ο χώρος της είναι μοναδικός σε ομορφιά, πολιτισμό, πλούτο και ενεργειακά αποθέματα και η κυβέρνηση Μητσοτάκη με την πολιτική του κατευνασμού, του ενδοτισμού, και της αδράνειας που ακολουθεί τρέχοντας πίσω από τις εξελίξεις, αποτελεί μοναδική ευκαιρία για τον Ερντογάν να πετύχει τους στόχους του.

Αυτή η πολιτική της Τουρκίας ξεδιπλώνεται με ιδιαίτερη επιτυχία χρονικά εφαρμόζοντας τους όρους του εθνικού όρκου του Κεμάλ, συνεχώς από το 1920. Αρκεί σε αντιδιαστολή να αναφέρουμε την ανικανότητα του ελληνικού κράτους να διατηρήσει ότι του ανήκει και να στηρίξει τον Ελληνισμό, όχι μόνο εκτός των Εθνικών Συνόρων, με παραδείγματα τις χώρες της Βαλκανικής, τη Μικρασιατική Καταστροφή (1922), τα νησιά Ίμβρος, Τένεδος, την Κωνσταντινούπολη (1956), την Αίγυπτο, την Κύπρο (1974), αλλά και εντός συνόρων τα Ίμια (1996).
Εμείς δεν έχουμε εχθρούς μόνο τους Τούρκους, αλλά και το άναρχο και αρνητικό για εμάς διεθνές σύστημα και περιβάλλον που υπάρχει σήμερα και το οποίο νομοτελειακά τιμωρεί όσα κράτη δεν μεριμνούν για την αυτοπροστασία τους. Και παρά το ότι στη βάση του πολιτισμού μας διαθέτουμε τον πατέρα της Σχολής Σκέψης των Διεθνών Σχέσεων και των Στρατηγικών Σπουδών τον Θουκυδίδη.

Η μελέτη των έργων του μας παρέχει τα αναγκαία εργαλεία για την ανάλυση της διεθνούς πολιτικής, χωρίς όμως να έχουμε διδαχθεί τίποτε από αυτόν, ούτε έχουμε εφαρμόσει Πολιτικές Αποτροπής έναντι της Τουρκίας. Απεναντίας, η Τουρκία εφαρμόζει εναντίον μας, όλα τα χρόνια, τη Στρατηγική της Εξουθένωσης, της Φθοράς, της Υπεροχής σε υλικά μέσα και μεθοδικά εργάζεται για την μεγάλη αλλαγή στο Συσχετισμό Ισχύος με την Ελλάδα, σε όλα τα επίπεδα, οικονομικά, διπλωματικά, στρατιωτικά, αυξάνοντας την ισχύ της και μεγαλώνοντας την απόσταση από τη Πολιτική του Κατευνασμού που με ιδιαίτερη επιμέλεια η κυβέρνηση Μητσοτάκη υιοθετεί και εφαρμόζει ακολουθώντας τη ρήση του Συρακουσίου στρατηγού Ερμοκράτη ως προς την υποταγή.
Και δεν είναι για την χώρα μας οι σχέσεις με την Τουρκία μόνο θέμα αριθμητικών δυνάμεων, είναι θέμα εθνικής ομοψυχίας, φρονήματος, ηρωισμού, αποφασιστικότητας, θέλησης για την αξιοποίηση και μεγιστοποίηση των μεγάλων πλεονεκτημάτων που διαθέτει η πατρίδα μας. Ισχυρό στρατό με ακμαίο ηθικό που δεν πρέπει να ποδηγετείται και λαό που μπορεί εύκολα να ξεφύγει από τον παρασιτισμό και την αδιαφορία που του καλλιεργεί και επιβάλλει η κυβέρνηση που τον θέλει οπαδό και όχι πολίτη.

Έχει φροντίσει το πολιτικό σύστημα να εξαρτώνται τα κυρίαρχα εθνικά δικαιώματα από τη βούληση τρίτων χωρών και ο ελληνικός λαός να αμείβεται με ένα παρασιτικό καταναλωτισμό και μία πελατειακή σχέση. Το δε προσωπικό που απαρτίζει το πολιτικό, πολιτειακό σύστημα και ο παραπολιτικός περίγυρος είναι σταθερά ανεπαρκές, κατ’ επιλογή κάτω του μετρίου και δεν έχει το ανάστημα και τη βούληση να λύνει ιστορικά προβλήματα τέτοιου μεγέθους κατά τρόπο αλώβητο για τη πατρίδα.
Αντί να ενημερώσουν και κινητοποιήσουν το λαό, να χαλυβδώσουν το φρόνημα του και να πετύχουν ένα αρραγές εθνικό μέτωπο, απεναντίας τον εκμαυλίζουν εντατικά, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, με σύμμαχο τα Μ.Μ.Ε. και συστηματικά δημιουργούν μία εικονική πραγματικότητα. Ακόμη τεχνουργούν και σκηνοθετούν τα πράγματα ώστε κανένας από τους πολιτικούς να μην έχει ευθύνη.
Όπως ευθύνη δεν έχουν αυτοί που δημιούργησαν δημόσιο χρέος 360 δις ευρώ, αυτοί που μείωσαν το Α.Ε.Π. κατά 27% χωρίς να είναι αποτέλεσμα πολέμου, αυτοί που κατέστησαν τους πολίτες και τις επόμενες γενεές συνεχώς για χρόνια οφειλέτες και εξαρτώμενους.
Όπως κανένας δεν έχει ευθύνη ότι η Ελλάδα είναι πέμπτη χώρα παγκοσμίως στις καταθέσεις 65 δις ευρώ στις εξωχώριες εταιρείες (offshore). Ούτε έχουν γενικότερη ευθύνη το ότι δύο υπουργοί Εθνικής Αμύνης είναι τρόφιμοι φυλακών. Ούτε το ότι δεν διαθέτουμε Ελληνική πολεμική βιομηχανία την εποχή της τεχνολογίας, σε αντίθεση με την Τουρκία που έχει απογειωθεί. Και όλα αυτά τα χρήματα λείπουν από την πατρίδα και από το να είμαστε ετοιμοπόλεμοι ανά πάσα στιγμή.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη συμπεριφέρεται σαν το πρόβλημα να μην είναι ελληνικό και θα πρέπει να επιλυθεί από άλλους. Αγνοεί ότι είμαστε μόνοι μέσα σε εθνική μοναξιά, χωρίς έμπρακτη υποστήριξη από κανένα φίλο, απεναντίας μας σπρώχνουν σε μια έντιμη για αυτούς, άτιμη και προδοτική για εμάς ελληνοτουρκική συμφωνία, στη οποία εάν δεν αντιδράσουμε θα εξελιχθεί σε μεγαλύτερη συμφορά ακόμα και από την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922.
Δρ. Απόστολος Ε. Παπαφωτίου
Πολιτικός Μηχανικός Ε.Μ.Π.
Οικονομολόγος Ε.Κ.Π.Α.