Του Αυτό που είναι σίγουρο στην πολιτική είναι ότι κάποια στιγμή θα πληρώσεις τα λάθη, τις ανεπάρκειες, την ανικανότητα σου, την απουσία ευθύνης τόσο ως πολιτική τάξη αλλά και ως κοινωνία, ως κοινωνική ομάδα.
Στις δημοκρατίες ο λαός, οι πολίτες, μπορούν να ψηφίζουν ό,τι επιθυμούν, ελεύθεροι ή χειραγωγούμενοι. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έχουν πάντα δίκαιο. Πολλές φορές κάνουν λάθος. Ορισμένες αυτοκτονούν, όπως έγινε τον Νοέμβριο του 1920 και όχι μόνον.
Κάθε Φεβρουάριο το σύστημα Χώρα πληρώνει τις ολιγωρίες, τις ανευθυνότητες, τις ανεπάρκειες δεκαετιών. Ο χρόνος στην ύπαιθρο σταμάτησε στις παλιές ράγες της γραμμής Λαρίσης – Βόλου έναν αιώνα πριν. Για να συντομεύσουμε τους χρόνους θα έλεγα σταμάτησε την δεκαετία του 70’.
Το ζήτημα της υπαίθρου είναι ζήτημα της δεκαετίας του 70΄όχι του 2000 ή του 2010. Τότε, έχοντας καθηγητή τον δημιουργό του Ιταλικού διατροφικού θαύματος, τον Corrado Barberis, πρότεινα την διαμόρφωση ενός Εθνικού διατροφικού προγράμματος. Δείτε το βιβλίο μου «Αγροφιλία». Τώρα κάθε Φεβρουάριο ανακυκλώνεται η κρίση και το αδιέξοδο. Ακόμη δεν κατανόησαν ότι για να μην είναι η πολιτική επίλογος των τρακτέρ πρέπει να είναι πρόλογος.
Αντί η Ελλάδα να είναι διατροφική υπερδύναμη είναι ελλειμματική. Αντί της Αναγέννησης η ύπαιθρος είναι Ακατοίκητος.
Ήθελαν να κόψουν τις Ελιές. Μετά, οι ίδιοι άνθρωποι, το δίδυμο Γ. Παπανδρέου, Κ. Σημίτη επισκέφθηκαν τον Μπους με μια πλαστική σακούλα ως έκφραση της «Πράσινης Ανάπτυξης». Επίσης και με ένα ΕΥΡΩ. Θυμάστε τις εικόνες στην τηλεόραση.
Νομίζω ότι ο πρώην Πρόεδρος των Η.Π.Α. θα τα βάλει στο Μουσείο που δημιούργησε και φιλοξενεί τα δώρα των ξένων ηγετών επί Προεδρίας του.
Το αναφέρω ως σημειολογία της παρακμής, της φαιδρότητας και των ανθρώπων της και για να σημειώσω την θρασύτητα της ψευτοπράσινης ταυτότητας. Μπορούσαν να έχουν μια πολιτική για το Ελληνικόν Έλαιον με αφορμή τους Ολυμπιακούς του 2004 όπως πρότεινα. Αυτοί είχαν μια πλαστική σακούλα. Όχι μια υψηλής αισθητικής φιάλη Ελαίου. Μπορούσαν να έχουν μια πολιτική για την Θρακική «Βαρβάρα». Κάθε Φεβρουάριο όταν σφίγγουν τα πράγματα μιλούν για διάλογο. Συγκαλούν και τους σοφούς όπως τους ονόμασαν και αποδείχθηκαν χωρίς σοφία. Είναι ένα καθιερωμένο χειμερινό τηλεοπτικό σόου του Ζαππείου. Ο Ζάππας δεν θα αισθάνεται καλά με την ολοκληρωτική κακοποίηση του ευεργετήματος του.
Προσωπικά όπως είναι γνωστό αναπτύσσω έναν διάλογο για τα ζητήματα της Υπαίθρου και της Τοπικής Ανάπτυξης εδώ και μία εικοσαετία, από την ΚΩ, την Κέρκυρα, την Κεφαλονιά, την Χίο, τον Αγιόκαμπο, το Κιλκίς, την Θράκη.
Αυτοί που είναι εχθρικοί σε αυτόν τον διάλογο είναι οι μηχανισμοί του ΚΚΚΑΣΟΡ. Ειδικά η σημερινή Αντιμινιστρέισον. Αντιδρούν με τις ίδιες μεθόδους των ολοκληρωτισμών που γνωρίσαμε τον προηγούμενο αιώνα. Είναι υπέρ του ηλεκτρονικού λαϊκισμού, των Αμερικάνικων σόου, όχι της Ελληνικής αντίληψης του διαλόγου, της αγοράς.
Υιοθέτησαν δια της κλοπής την έννοια και την λέξη του ΣΧΕΔΙΟΥ που ανέδειξα χρόνια πριν. Μέχρι βιβλίο το έκανα. Όπως οι προηγούμενοι ονόμασαν την Επαναθεμελίωση του Κράτους Επανίδρυση. Αυτά όμως έμειναν τηλεοπτικά σποτ. Γιατί αυτά τα πρόσωπα στερούνται παιδείας. Στερούνται λεξιλογίου για τα ζητήματα της υπαίθρου. Με την παπαγαλία και το μαγνητόφωνο δεν γίνονται αλλαγές. Δεν μπορεί να κυβερνηθεί μια χώρα. Ούτε με την κλοπή ιδεών. Οι παπαγάλοι ως γνωστών στερούνται λέξεων. Το μαγνητόφωνο είναι ψυχρό.
Η πολιτική εκτός από πρόλογος, παιδεία, είναι βίωμα, είναι πάθος. Αυτοί είναι άνθρωποι, όχι πέτρινοι του Παντελή Βούλγαρη, αλλά από Μάρμαρο του Αντρέι Βάιντα.
Ας κάνει ο κινηματογράφος μία ή πολλές ταινίες για αυτούς. Για να επιστρέψει η πολιτική στην χώρα, η δημοκρατία, η λέξη, η έννοια του διαλόγου.