Αν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε κλείσει το 2010 τη συμφωνία με τη Λιβύη, σήμερα δεν θα τρέχαμε

Οι μνήμες τους είναι μονίμως παρούσες. Ο,τι κι αν λένε οι Τούρκοι για εμάς, ένα να ξέρετε: Κατά βάθος μάς φοβούνται. Φοβούνται τη δυνατότητά μας να βρίσκουμε λύσεις…

Του Μανώλη Κοττάκη
«κυριακάτικη δημοκρατία»
Τα έθνη δεν αλλάζουν όσοι αιώνες κι αν περάσουν. Τα ελαττώματά τους δύσκολα θεραπεύονται, οι εφιάλτες τους διαρκώς επιστρέφουν, οι μνήμες τους είναι μονίμως παρούσες. Ο,τι κι αν λένε οι Τούρκοι, λοιπόν, για εμάς, ένα να ξέρετε: Κατά βάθος μάς φοβούνται. Φοβούνται τη δυνατότητά μας να βρίσκουμε λύσεις ακόμη κι όταν είμαστε με την πλάτη στον τοίχο. Μη σας πω τη θαυμάζουν. Και παρά το γεγονός ότι προόδευσαν αρκετά, αν τους ξύσεις βαθιά βλέπεις ότι η «επαρχία» είναι εκεί, βαθιά ριζωμένη μέσα τους. Κι ας παριστάνουν τους νεόπλουτους κοσμοπολίτες που κρούουν τις θύρες του G7.
Καταρχάς δεν ξέρουν να διαχειριστούν την ισχύ τους. Αν ήταν αριστοκράτες, θα ήξεραν. Οδηγός τους μετά τόσους αιώνες παραμένει η αλαζονεία. Το έδειξαν στον Έβρο, όπου πίστεψαν ότι θα μας πάρουν παραμάζωμα και τελικώς αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν με την ουρά στα σκέλια. Οι εθνοφύλακες τους έστειλαν «πεσκέσια» τους εισβολείς. Το έδειξαν με το πλοίο που έστειλαν προχθές στη Λιβύη συνοδευόμενο από φρεγάτες. Ήθελαν να κάνουν παρέλαση θαλάσσης, να μας εξευτελίσουν.
Το είδαμε και με την Αγία Σοφία, με την παγκόσμια ακτινοβολία της οποίας ως χριστιανικού μνημείου τόλμησαν να «παίξουν», εισπράττοντας αρνητικές εκθέσεις, διεθνή κατακραυγή και μαζικές ακυρώσεις επισκεπτών. Έπειτα, οι Τούρκοι δεν κρύβουν τον εκνευρισμό τους όταν αμφισβητούμε την ισχύ τους. Επειδή θεωρούν ότι ο συσχετισμός δυνάμεων είναι συντριπτικά υπέρ αυτών αιφνιδιάζονται όταν οι αδύναμοι -στο μυαλό τους το κλούβιο- Ελληνες δεν κάθονται σούζα μπροστά τους.
Αιφνιδιάζονται όταν οι αδύναμοι Έλληνες δύνανται να προκαλούν διεθνή «σαματά» για την Αγία Σοφία. «Ποιοι νομίζετε ότι είστε; Εμείς διοικούμε την Τουρκία, εμείς αποφασίζουμε για την Αγία Σοφία» σχολίασε ενοχλημένος με κουρασμένη την όψη ο Ερντογάν προχθές στην τουρκική τηλεόραση.
Αιφνιδιάζονται όταν ο Έλληνας υπουργός Άμυνας τους απειλεί ευθέως με στρατιωτική αναμέτρηση. «Δεν είναι δίκαιο να αναμετρηθούμε μαζί σας γιατί είμαστε περισσότεροι!» σχολίασε ο αλαζόνας Ακάρ.
Αιφνιδιάζονται όταν ιστορικές εφημερίδες, όπως η «Εστία» μας, ή και πατριωτικά ραδιόφωνα, όπως ο 9.84 του Γιώργου Σαχίνη στο Ηράκλειο, τους στέλνουμε συγκεκριμένα μηνύματα. Σε σημείο που αναγκάζονται να μας απαντήσουν επειδή κάποιο σχόλιό μας τους πάτησε τον κάλο. Όπως πρόσφατα, που τους γράψαμε ότι είναι κομπλεξικοί αν γιορτάζουν κάθε χρόνο την Άλωση του 1453, τους κυνηγούν μάλλον τα φαντάσματα των Παλαιολόγων. Για να απαντήσει αμέσως το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών ότι εμείς, η Ελλάς, διακατεχόμαστε από… κόμπλεξ για την Αγία Σοφία.
Τι παθαίνουν οι έξυπνοι οι Τούρκοι, λοιπόν; Μας παρακολουθούν συστηματικά, μας καταγράφουν διά της άριστα οργανωμένης πρεσβείας τους των Αθηνών, στέλνουν ημερήσιο ραπόρτο με τη θερμοκρασία της ελληνικής πολιτικής τάξης, της κοινής γνώμης και των ΜΜΕ στην Άγκυρα, κινητοποιούν διαρκώς έναν καλολαδωμένο μηχανισμό διακίνησης fake news σε όλο τον δυτικό Τύπο και στο τέλος της ημέρας, αντί να μας κάνουν άνω κάτω, να μας αναστατώσουν και να μας αιφνιδιάσουν, αιφνιδιάζονται και αναστατώνονται οι ίδιοι!
Αλλά για να κάνουμε τον αιφνιδιασμό «νίκη» πρέπει να συνεχίσουμε να εκπέμπουμε την ίδια αποφασιστικότητα. Για να ξέρουν ότι δεν μπορούν να βρουν τρύπες σε εμάς. Για να γνωρίζουν ότι η Ελλάς δεν είναι μόνο η κυβέρνησή της, αλλά κάτι πολύ πιο σύνθετο και βεβαίως για να είμαστε αξιόπιστοι στις απειλές μας απέναντί τους.
Οι Τούρκοι σέβονται την ισχύ. Θα δώσω μερικά παραδείγματα: Από την ημέρα που η «Εστία» μας, που έχει «μπόι» τριών αιώνων, ξεσκέπασε τον ρόλο ακραίων μειονοτικών αυτοδιοικητικών της Θράκης, οι οποίοι πηγαινοέρχονταν στην Τουρκία και έκαναν τα δικά τους, οι συγκεκριμένοι «μαζεύτηκαν». Σίγησαν, πειθάρχησαν. «Κυρίες»!
Από τη στιγμή που επισημάναμε τους κινδύνους που διατρέχει η ζωή όλων των κατοίκων στην περιοχή της Θράκης κάποιοι (όχι όλοι) άρχισαν να μην ακούνε τις σειρήνες του Προξενείου, που παρασκηνιακώς τους προτρέπουν να μην κάνουν τεστ κορονοϊού και να μην τηρούν τα μέτρα στο ραμαζάνι.
Από τη στιγμή που προειδοποιήσαμε την Άγκυρα να μην εκμεταλλεύεται τις δηλώσεις Κοτζιά για την επήρεια των νήσων του Ιονίου, γιατί παραδέχεται ότι τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα (το έκανε ο γκαφατζής Τσαβούσογλου), το «γύρισαν». Και από τη στιγμή που το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών άρχισε επιτέλους να φορτώνει την ατζέντα των διμερών σχέσεων με νέα θέματα (Ακουγιου, γκρίζες ζώνες τα τουρκικά Μοσχονήσια με βάση τη Λωζάννη, παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων) λύσσαξαν, κυριολεκτικά λύσσαξαν! Βεβαίως, δεν έχουμε αυταπάτες. Ξέρουμε πού πατάμε και διπλωματικά και στρατιωτικά.
Διπλωματικά, μετά την ανάρτηση του τουρκολιβυκού μνημονίου στον ΟΗΕ στις προσεχείς μέρες θα ζοριστούμε. Η ιστορία έδειξε ότι αν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε κλείσει το 2010 τη συμφωνία με τη Λιβύη που είχε ετοιμάσει η κυβέρνηση Καραμανλή (την απέρριψε για μια διαφορά… 4% επήρειας στη Γαύδο) σήμερα δεν θα τρέχαμε. Μα αν το μάθημα αυτής της περιπέτειας είναι να μη «μαξιμαλίζουμε» και να κλείνουμε συμφωνίες χάριν των εθνικών συμφερόντων, ας το ακολουθήσουμε.
Στρατιωτικά, επίσης ξέρουμε. Είμαστε περικυκλωμένοι. Από Ανατολάς. Από Δυσμάς (Τρίπολη Λιβύης). Από τον Βορρά (Αυλώνας Αλβανίας). Να θυμόμαστε, όμως, ένα. Όλες τις δύσκολες διπλωματικές και στρατιωτικές αναμετρήσεις ο Ελληνισμός τις κέρδισε χάρη στη γνώση, στο μυαλό και στην πληροφορία, όχι χάρη στα σιδερικά. Και από πληροφορία… άφθονη. Όσοι δεν πολεμούν στο πλευρό μας εμφανώς πολεμούν αφανώς.
Για όση αξία έχει η γνώμη μου -καταλήγω-, μια παραίνεση στον πρωθυπουργό και στα μέλη της κυβερνήσεως. Οι διαφορές μας με την Τουρκία προφανώς και έχουν ευρωπαϊκή διάσταση από την ώρα που φυλάμε τα σύνορα της Ε.Ε. Είναι και ευρωτουρκικές. Μα για λόγους αυτοπεποίθησης -και αυτό πρέπει να λέμε- είναι προπάντων ελληνοτουρκικές. Δεν πρέπει να προτάσσουμε τον ευρωπαϊκό χαρακτήρα τους γιατί ούτε κρυβόμαστε πίσω από τα φουστάνια της Ευρώπης αλλά ούτε και περιμένουμε στην πράξη τίποτε από την Ευρώπη.
Δεν πρέπει να τις αποκαλούμε ευρωτουρκικές, τέλος, γιατί ούτε οι Τούρκοι από την πλευρά τους τις χαρακτηρίζουν «νατοϊκές». Οι διαφορές μας είναι πρωτίστως εθνικές και έπειτα διεθνείς.
Κλείνω: Η Τουρκία είναι μια ισχυρή οικονομική και στρατιωτική δύναμη – τη σεβόμαστε. Αλλά κι εμείς είμαστε μια ιστορική πολιτισμική δύναμη που συσπειρώνει τον αραβικό κόσμο γύρω της. Πρέπει και η Τουρκία να μας σέβεται.
Έχουμε αποδείξει ότι είμαστε ο κακός της μπελάς, σε όποια κατάσταση κι αν βρισκόμαστε. Όπως συμβαίνει, άλλωστε και στο ποδόσφαιρο που αγαπά ο Ερντογάν, κανένα ντέρμπι αιωνίων δεν έχει φαβορί. Και τα αουτσάιντερ έχουν ψυχή. Ειδικώς αν «υποψιαζόμαστε» ποιοι νομίζουμε ότι είμαστε!