Το προϊόν "έχουν ανάγκη την Τουρκία" έχει καλύτερο πελάτη το NATO – Γι' αυτό μην περιμένουμε τίποτα υπέρ της Ελλάδας

Η τουρκική προκλητικότητα

Η Τουρκία, όπως είναι πολύ καλά γνωστό, δεν περιορίζεται μόνο στα όσα έχει κατακτήσει με τον πόλεμο του 1974 στην Κύπρο αλλά προσπαθεί έκτοτε με διάφορους τρόπους να μπορέσει να επεκταθεί σε βάρος των γειτονικών της χωρών. Η Κύπρος ήταν για την Τουρκία ένα επιτυχημένο πείραμα καθότι κατάφερε να εκμεταλλευθεί μια εσωτερική κατάσταση που προκλήθηκε στο νησί, λόγω πραξικοπήματος. Εισέβαλε και μέσω της συνδρομής/ανοχής των τότε ισχυρών του πλανήτη και κυρίως των ΗΠΑ εδραιώθηκε στην Κύπρο.
Εκείνο, λοιπόν, το επιτυχημένο για την Τουρκία πείραμα, της άνοιξε την όρεξη και προσπαθεί έκτοτε με κάθε ευκαιρία να το επαναφέρει. Ψάχνει για εκείνα τα παράθυρα που θα της δώσουν την ευκαιρία να εμπλακεί σε περιφερειακά ζητήματα. Οι επεμβάσεις της στο Ιράκ και στη Συρία δεν διαφέρουν κατά πολύ από την εισβολή στην Κύπρο το 1974. Σ’ όλες τις περιπτώσεις κύρια δικαιολογία ήταν «η προστασία των εθνικών της συμφερόντων».
Στην περίπτωση της Κύπρου, προκειμένου να εδραιωθεί η δική της φυσική παρουσία σε βάθος χρόνου, κατάφερε να οδηγήσει τις διαπραγματεύσεις για λύση του κυπριακού προβλήματος όχι στο πως η Τουρκία θα πάρει στο στρατό της από το νησί αλλά στο πως θα διασφαλιστούν τα δικά της συμφέροντα επί του εδάφους.
Η περίπτωση της Ελλάδας
Αυτό που πέτυχε στην Κύπρο το 1974 αλλά και στη Συρία και στο Ιράκ (όπου έχει δημιουργήσει τις δικές της βάσεις και εδραίωσε την παρουσία της) η Τουρκία εμφανώς θέλει να το πετύχει και στην περίπτωση της Ελλάδας. Κι επειδή τα πράγματα εκεί καθίστανται πολύ πιο δύσκολα απ’ ότι στις άλλες χώρες ακολουθεί μια άλλη διαφορετική εξίσου προκλητική. Ακολουθεί την τακτική της αμφισβήτησης των συνόρων της Ελλάδας από τον Έβρο, στο Αιγαίο μέχρι και νοτίως της Κρήτης.
Εάν η Ελλάδα δεν ήταν αυτή που είναι σήμερα (με τα καλά και τα κακά της) και ήταν μια χώρα όπως το Ιράκ, η Συρία ή παλαιότερα η Λιβύη ο καθένας αντιλαμβάνεται τι θα έκανε η Τουρκία. Όχι από μόνη της αλλά με την συνδρομή και ανοχή εταίρων και συμμάχων. Γιατί όπως δείχνει η προϊστορία με τις περιπτώσεις της Κύπρου, της Συρίας και του Ιράκ, όσα πέτυχε η Τουρκία επί του εδάφους ήταν με την συνδρομή και ανοχή των κατά καιρούς ισχυρών της γης αλλά και των συμμάχων της.
Στην περίπτωση της Ελλάδας ωστόσο δεν λειτουργούν κατά ανάλογο τρόπο συνδρομή και ανοχή συμμάχων. Στην προκειμένη περίπτωση η ανοχή πάει μέχρι τις παρενοχλήσεις και τις αμφισβητήσεις. Όποτε η Άγκυρα ξεφεύγει του ανεκτού πλαισίου τότε καταγράφονται και οι γνωστές παρεμβάσεις, τις οποίες εμείς εδώ στην Κύπρο και κυρίως στην Ελλάδα καταγράφονται ως μια μορφής τιμωρία προς την Τουρκία. Στην πράξη όμως καμιά ουσιαστική τιμωρία δεν υφίσταται από την ώρα που η Άγκυρα συνεχίζει κατά ανάλογο τρόπο την όλη της συμπεριφορά.
Πελάαααατες μου
Βλέπετε το χαρτί του «αξιόπιστού και ισχυρού συμμάχου» παραμένει πολύ δυνατό στα χέρια των Τούρκων αξιωματούχων, αν και τα τελευταία χρόνια προσπάθησαν πάρα πολύ για να το αποδυναμώσουν, ιδιαίτερα σ’ ότι έχει να κάνει με την αξιοπιστία. Τιμωρητικά μέτρα όπως αυτά που είδαμε να λαμβάνονται κατά άλλων «επικίνδυνων κρατών και κυβερνήσεων» μην περιμένετε ότι θα δούμε σε βάρος της Τουρκίας και του Ερντογάν.
Γιατί ο Ερντογάν δεν είναι ούτε ο Χουσεΐν του Ιράκ, ούτε ο Καντάφι της Λιβύης ούτε και ο Άσαντ της Συρίας. Σε αντίθεση με τους άλλους τρεις ο Τούρκος πρόεδρος είναι προσεκτικός και ξέρει μέχρι ποιο σημείο να διακινδυνεύσει. Φτάνει στις παρυφές της σύγκρουσης με τους συμμάχους του στη Δύση χωρίς να κόβει το σχοινί. Καταφέρνει να πουλά σε όλους το προϊόν «έχουν ανάγκη την Τουρκία».
Και ο καλύτερος πελάτης αυτού του προϊόντος είναι το ΝΑΤΟ το οποίο σε αντίθεση και με αυτές ακόμα τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής αλλά και τη Γαλλία παραμένει ισχυρός υποστηρικτής των ενεργειών Ερντογάν. Μια απλή σύγκριση τοποθετήσεων που έχουν γίνει τα τελευταία δύο χρόνια από τους ηγέτες του ΝΑΤΟ, της Γαλλίας και των ΗΠΑ σε σχέση με την Τουρκία είναι εμφανές ότι στην Βορειοατλαντική συμμαχία δεν άλλαξε οτιδήποτε σ’ ότι αφορά την Άγκυρα.
Το επόμενο διάστημα, καθώς η οικονομική κατάσταση στην Τουρκία θα βάζει περισσότερη πίεση πάνω στον Ερντογάν, τα πράγματα θα δυσκολέψουν ακόμα περισσότερο για τις γειτονικές χώρες. Αυτές οι χώρες χρειάζεται να είναι προσεκτικές στο πως αντιδρούν και πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τους το ευρύτερο πολιτικό περιβάλλον που υπάρχει διεθνώς. Γιατί, όπως καταγράψαμε και πιο πάνω στις περιπτώσεις εκείνες που δεν λήφθηκε σοβαρά το διεθνές περιβάλλον κάποιοι είτε έχασαν είτε χάθηκαν.
Ανδρέας Πιμπίσιης