Ηδονική «Κυριοκτονία»

Γράφει ο Ιωάννης Γ. Κουρεμπελές
Καθηγητής Δογματικής και Συμβολικής Θεολογίας ΑΠΘ

| Romfea.gr
Εισαγωγικά
Είναι γεγονός ότι στις μέρες μας η ιοφοβία εκδηλώνεται ως μια ιδιαίτερου τύπου πανδημία, καθώς η τεχνική ψυχή καθίσταται ενδημική στον βίο του σύγχρονου ανθρώπου και οι φαλκιδευμένες πληροφορίες γίνονται καλωδιακά, «μετά φόβου ιού», παρελκυστικές της εύρεσης της Αλήθειας.
Έτσι, αντί κανείς να αντιμετωπίσει επιστημονικά ένα ιατρικό πρόβλημα (με όλα τα απαραίτητα και άκρως αρμόζοντα μέτρα για τη σωματική υγεία του ανθρώπου), στοχεύει τελικά στο να διαιρέσει την καθολική ζωή, αδυνατώντας, βέβαια, να δει τη σωτηρία που προσφέρει ο σαρκωμένος Θεός (πνεύματι και σώματι) στον άνθρωπο.
Θεωρώ ότι η επίκαιρη στόχευση κατά της ορθόδοξης ευχαριστιολογίας, με σκοπό τέτοιο που να αμαυρώνεται συστημικά η εικόνα της θεραπευτικής σημασίας του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, σχετίζεται άμεσα με την ιδεολογία του σύγχρονου ηδονοδοξιτισμού.
Ως εκ τούτου, για τον χριστιανό που ενδιαφέρεται για την εύρεση νοήματος μέσα από τις γραφές των Πατέρων της Εκκλησίας, θα σημειώσω ορισμένα σημαντικά σημεία έκφρασης στη μικρή σε έκταση παρούσα συγγραφή μου.
1. Αφιλότιμη ηδονή και «Κυριοκτονία»
Δυστυχώς, η σύγχρονη παραθεολογική ηδονοδοξία1προσπαθεί να επιβάλει στον φιλοτιμούμενο άνθρωπο την Ευχαριστιοφοβία
(=Χριστοφοβία). Λειτουργεί έτσι υπέρ της σωτηρίας της διαιρετικότητος του ανθρώπου. Λειτουργεί,δηλαδή,υπέρ της αφιλοτιμίας. Ενώ, μάλιστα, έως τώρα, και όλον τον τελευταίο καιρό, πάσχισε για νά διαφημίσει τα ηδονιστικά δικαιώματα του ατομικού (διαιρεμένου) ανθρώπου, τώρα προσπαθεί να επιβάλει με δικαιικούς καταναγκασμούς τον ατομικό εγκλεισμό του ανθρώπου στον απόλυτο φόβο του θανάτου(φιλατομία), τον όποίο διαχειρίζονται κατά σύστημα τα εγκόσμια εξουσιαστικά εργαστήρια.Το ψευδερώτημα,λοιπόν, «Ἰησοῦν ἢΒαραββᾶν;»παραμένει διαχρονικό.
Πράγματι, στο θανατοφοβικό σύστημα της ηδονολατρείας δεν θα μπορούσε να δεχθεί κάποιος τον έσχατο άνθρωπο (που θέλει, βέβαια, να σωθεί ως όλος άνθρωπος) ακριβώς όπως τον πρώτο.Στο σύστημα του Πιλάτου δεν αναγνωρίζεται ως Οικοδεσπότης ο φιλότιμος (και ανεξουσίαστος) Θεός2, ούτε είναι αποδεκτή η καθόλου Κοινωνία (θεανθρώπινη Κοινωνία). Γίνεται παραδεκτή μόνο η συνάθροιση ατομικοτήτων και η αφιλόθεη οχλοβοή των θρησκευτικοπολιτικών τελετών. Δεν θα ήθελε κανείς στο εν λόγω εξωεκκλησιαστικό παραπέτασμα των οπαδών του Βαραββά και των συναθροισμένων ατομισμών έτσι, ώστε ο ασθενέστερος (και ο ασθενών άνθρωπος εν γένει) να μην γίνεται δούλος στη συστημική ηθική του ανταλλακτικού ωφελιμισμού, που λατρεύει την ανθρωποκεντρική εξουσιαστική θεραπεία και εχθρεύεται τη θεοκεντρική θεραπευτική εξουσία.
Ατυχώς,στον παραγοντικό «εκκλησιαστικό βίο», η εμβύθιση ατόμων και ατομικών ομάδων στην ιδεολογία του ηδονικού (α)μοραλισμού έκανε πάντα τα πράγματα ούτως, ώστε να προκαλούνται έσωθεν (δι)αιρέσεις, οι οποίες έθεταν σε αμφισβήτηση το θεϊκό υποκείμενο της εκκλησιαστικής-ευχαριστιακής ζωής,που είναι, βέβαια,το αντικείμενο μετοχής από τον οικειοθελώς μετέχοντα τον Θεό άνθρωπο3. Έγραφε,λοιπόν, ενάντια σε αυτόν τον «Κυριοκτόνο»κολασμό, αιώνες πριν,υπέρ του ευχαριστιακού τρόπου ζωής,ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός: «Γίνεται τοίνυν τοῖς πίστει ἀξίως μεταλαμβάνουσιν, εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, καὶεἰς ζωὴν αἰώνιον, καὶεἰς φυλακτήριον ψυχῆς τε καὶ σώματος· τοῖς δὲἐν ἀπιστίᾳἀναξίως μετέχουσιν, εἰς κόλασιν καὶ τιμωρίαν, καθάπερ καὶ ὁτοῦ Κυρίου θάνατος, τοῖς μὲν πιστεύουσι γέγονε ζωὴ καὶ ἀφθαρσία εἰς ἀπόλαυσιν τῆς αἰωνίου μακαριότητος· τοῖς δὲἀπειθοῦσι καὶτοῖς κυριοκτόνοις, εἰς κόλασιν καὶ τιμωρίαν αἰώνιον»4.
Σύγχρονοι «Κυριοκτόνοι», λοιπόν, εργαλειοποιούν τον τρόπο μετάδοσης της Θείας Ευχαριστίας έτσι, ώστε να πλήξουν την αδιάφθορη (και αδιαίρετη) ουσία της, παραγκωνίζοντας τον Θεό Λόγο ως αδιάφορο για τη σωτηρία του κόσμου. Αν, λοιπόν, για τους ίδιους η Ευχαριστία γίνεται κόλαση,θέλουν, προφανώς,χωρίς να έχουν το θάρρος να το δηλώσουν ευθέως, αυτή την κόλασή τους να την επιβάλουν και σε όσους ασκούμενους χριστιανούς επιθυμούν ελεύθερα να προσέρχονται (στή σωτήρια Ευχαριστία) «ἀξίως τῇπίστῃ»5.
Παραβλέπουν, βεβαίως, ότι o τρόπος Μετάληψης είναι αναπόσπαστος από τη Θεοκοινωνία και δεν προσβλέπει στην εξατομίκευση του ανθρώπου ή στηστήριξη της δυσπιστίας του για το Υποκείμενο που κάνει ενυπόστατα τα Θεία Δώρα, δηλαδή τον Θεό Λόγο.Αυτός ο ορθόδοξος τρόπος δεν υπερκειμενοποιεί τον ανθρώπινο φόβο του θανάτου ενώπιον του ενοποιητικού για την ανθρωπότητα με τον Θεό αναστάσιμου μυστηρίου, αλλά γίνεται εν τόπω και χρόνω αίτημα προαίρεσης για αδιάλειπτη μετοχή που δείχνεται και ως τροπική έξοδος του ευχαριστιακού Χριστού(σώματι καὶ αἵματι)στον αναγκεμένο άνθρωπο (ασθενή, ετοιμοθάνατο,φυλακισμένο, ασκητεύοντα στην ερημία)σε κάθε τόπο.
Συνεπώς, στην ανάγκη του ανθρώπου να μετέχειτον Θεό συγκαταβαίνει αδιαιρέτως και φιλανθρώπως ο Θεός6.Αντίθετα, στην ψευδοκοινωνία των Ηδονοδοξιτών αναγκεμένος είναι ένας μολυσματικός-ταφικός θεός,που τον δημιουργεί ο άνθρωπος κατ’ ανάγκη,και κατ’ εικόνα του,για την εκροφορούσα και διαιρετική ατομικότητά του,την οποία προσπαθεί να προφυλάξει με νόμους και διατάγματα εν τόπω και χρόνω, δίχως τον πάνδημο και άχρονο Θεό. Στην επιλογή, δηλαδή,του ετερόφθαλμου ανθρώπου να μεγαλύνει τη διαιρετική ατομικότητά του διαφθείρεται η όρασή του προς τον μετεχόμενο από τον άνθρωπο Θεό.
Ανάγκη ζωής,λοιπόν, στην περίπτωση της ορθόδοξης πνευματικότητας, ανάγκη Θεοκοινωνίας, έχει ο πάντα εμπερίστατος και κτιστός άνθρωπος που ασθενεί παντοιοτρόπως. Ως εκ τούτου, δεν μπορεί να υποταχθεί ο χριστιανός στη θεώρηση της Θεοκοινωνίας ω διατομικήςσυνάθροισης,ενώπιον μιας εξωεκκλησιαστικής προπαγάνδας που επιδιώκει να παρουσιάσει κακοτρόπως την Ευχαριστία ως φθορική.Έτσι, και η παρεκκλησιαστική εκζήτηση «τρόπων μετάληψης»,όχι υπέρ της μετοχής του αναγκεμένου ανθρώπου με τον Θεό ενυπόστατα, αλλά για να ικανοποιηθούν οι «ἀναξίως τῇπίστῃ» επισκέπτες και υπερόπτες θρησκειο-εργαλειοποιοί, είναι οπωσδήποτε εκζήτηση Κυριοκτονική και παραβλέπει το θεοποιό γεγονός της μυστηριακής και ενυπόστατης Ευχαριστίας που κοινωνικοποιεί (δεν συνωστίζει)τον άνθρωπο.
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ