Κατασκευάζοντας έναν πολιτικό…

Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός

Πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ακόμα σε ιδεολόγους πολιτικούς που έχουν όραμα για μια καλύτερη πατρίδα, για μια καλύτερη πόλη, για βελτίωση της ποιότητας ζωής των πολιτών. Και ακολουθούν πρόσωπα ή κόμματα πιστεύοντας πως αυτά εκφράζουν τις επιθυμίες τους για την κοινωνία, για την επίλυση των προβλημάτων τους, για να τιμωρηθούν εκείνοι που για όσο χρονικό διάστημα κυβέρνησαν, με την κακοδιαχείριση που έκαναν, μόνο προβλήματα συσσώρευσαν στη χώρα, μόνο δεινά «φόρτωσαν» στις πλάτες του λαού.
Και οι πολίτες τρέχουν στις κάλπες κάθε φορά που προκηρύσσονται εκλογές, πιστεύοντας πως θα «ξορκίσουν» το κακό, ψηφίζοντας εκείνους που προβάλλονται μέσα από τα τηλεοπτικά κι έντυπα μέσα, ως «σωτήρες», ως οι ικανοί να δώσουν λύσεις στα προβλήματα.
Η επομένη των εκλογών όμως, έρχεται για να διαψεύσει τις ελπίδες τους και διαπιστώνουν πως με μικρές παραλλαγές, ακολουθείται και πάλι η ίδια πολιτική.
Θα πρέπει να αποδεχθούμε πως οι ιδεολόγοι πολιτικοί, αυτοί που ονειρεύονται ένα καλύτερο αύριο για την κοινωνία, είναι είδος προς εξαφάνιση.
Τα οργανωμένα και παντοδύναμα οικονομικά συμφέροντα, που δεν έχουν ιδεολογική κι εθνική συνείδηση, αποφάσισαν στην μεταβιομηχανική εποχή, να πάρουν την παγκόσμια κατάσταση στα χέρια τους και να βάλουν τους κανόνες με τους οποίους οι οργανωμένες κοινωνίες θα λειτουργούσαν.
Εύκολα ενέταξαν στις υπηρεσίες τους, φιλόδοξους ανθρώπους που ήθελαν να αναρριχηθούν στην εξουσία, να αποκτήσουν δόξα και χρήμα, καταπατώντας ηθικές αξίες και – το αυτονόητο – υπηρετώντας πιστά τα αφεντικά τους, δηλαδή τα οικονομικά (κι απρόσωπα) συμφέροντα.
Στέφοντας τη ματιά μας στο παρελθόν αλλά κοιτώντας και προσεκτικά το παρόν, διαπιστώνεις πως κάποια προβεβλημένα πρόσωπα της πολιτικής σκηνής, ξεπρόβαλαν από το πουθενά, όμως επιβλήθηκαν μέσα από την μεθοδευμένη και πολυέξοδη προβολή τους από τα μέσα ενημέρωσης σαν σημαντικές πολιτικές προσωπικότητες, αρχικά μέσα στον πολιτικό τους χώρο που εντάχθηκαν και κατόπιν στην κοινωνία, ενώ μέχρι χθες ήταν κοινοί θνητοί με ορισμένα τυπικά προσόντα που χιλιάδες απλοί πολίτες διαθέτουν.
Ο κατασκευασμένος πολιτικός, αφού πρώτα προσκυνήσει τα αφεντικά του, αφού αποδείξει πως είναι πιστός στις εντολές τους και δεν θα αποκλίνει από αυτές ούτε χιλιοστό, αρχίζει τις… σπουδές στο «σχολείο» που τον στέλνουν.
Επικοινωνιολόγοι, διαφημιστικές εταιρείες, δημοσιογράφοι, γίνονται οι «εκπαιδευτές» του. Του υποδεικνύουν τι και πως πρέπει να πει, πως θα ντυθεί, πως θα κινείται, πως θα συμπεριφέρεται. Με απλά λόγια, σπουδάζει υποκριτική, ρητορική, πολιτική οικονομία. Ανάλογα με την «πρόοδο» που δείχνει και την αποδοχή που έχει από τους ψηφοφόρους, τοποθετείται στις βαθμίδες της εξουσίας φτάνοντας στο ψηλότερο σκαλί, αυτό του πρωθυπουργού.
Όλοι αυτοί οι «μαθητές», οι κατασκευασμένοι πολιτικοί, όταν αποφοιτήσουν, έχουν συγκεκριμένο ρόλο να διαδραματίσουν στην πολιτική σκηνή. Είτε από την πλευρά της κυβέρνησης, είτε από την θέση της αντιπολίτευσης. Οι παραστάσεις είτε στα κοινοβούλια είτε στα τηλεοπτικά παράθυρα δίνονται με μοναδικό στόχο, να μη χαθεί η «πελατεία», να παραμένουν εγκλωβισμένοι οι πολίτες – ψηφοφόροι στα κόμματα που ελέγχονται απόλυτα από τα οικονομικά συμφέροντα.
Η ρήση του πολιτικού Ευάγγελου Αβέρωφ «όποιος βγει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος» έχει αρκετό ενδιαφέρον. Αν με προσοχή εξετάσει ο πολίτης πως εξαφανίστηκαν από το πολιτικό προσκήνιο πολιτικοί και στελέχη κομμάτων που διαχώρισαν την θέση τους από την δοθείσα «άνωθεν» εντολή θα γίνουν πιο κατανοητά και τα πιο πάνω. Το σύστημα, τα οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα, εκδικούνται, εξαφανίζουν όποιον παρεκκλίνει των εντολών τους και υπάρχουν πολλά παραδείγματα με πολιτικούς που θέλησαν να εφαρμόσουν δική τους εθνική πολιτική, μια πολιτική προς όφελος της χώρας τους και των πολιτών τους. Όποιος πολιτικός τολμούσε να ξεφύγει των εντολών, έπεφτε βίαια από την εξουσία μετά από κοινωνικές αντιδράσεις που υποκινούσαν με μεθοδευμένες ενέργειες τα «αφεντικά» είτε με κοινωνικές εξεγέρσεις είτε με φυσικές ή άλλες καταστροφές, είτε με οικονομικούς αποκλεισμούς και φυσικά με επιθέσεις συκοφαντικές από «δημοσιογράφους». Και τα παραδείγματα είναι αρκετά.
Προϊόν επομένως των οικονομικών συμφερόντων είναι στην πλειονότητά τους οι πολιτικοί σήμερα. Κι αν εμφανιστεί κάποιος ιδεολόγος πολιτικός, κάποιος πολιτικός που ονειρεύεται να προσφέρει στην πατρίδα του, στη χώρα του, τον έφαγε το μαύρο σκοτάδι.
Αυτοί οι πολιτικοί είναι εχθροί των οικονομικών συμφερόντων που θέλουν μια κοινωνία χωρίς εθνική συνείδηση, χωρίς αντανακλαστικά, χωρίς την δυνατότητα ανάλυσης της πληροφορίας.
Θέλουν μια άβουλη κοινωνία με συσσωρευμένα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα, προκειμένου εύκολα να χειραγωγείται, να κατευθύνεται.
Κατασκευάζοντας έναν πολιτικό…
Η ελευθερία που μέρα με τη μέρα χάνεται ολοένα και περισσότερο…