Βασίλης Δημ. Χασιώτης: Alea jacta est… (Έβρος: ο ελληνικός Ρουβίκωνας)

Πριν η πανδημία του κορανοϊού χτυπήσει τον πλανήτη και τη χώρα μας, τα όσα διαδραματίζονταν στον Έβρο αποτελούσαν την πρώτη είδηση. Παρόλα αυτά, ούτε καν ο κοροναϊός δεν στάθηκε ικανός να αναστείλει την προσπάθεια της Τουρκίας και των ενεργούμενών της, των καλούμενων «παράτυπων» μεταναστών, να «σπάσουν» την άμυνα στα ελληνοτουρκικά σύνορα στον Έβρο, «παρανομομεταναστευτικώ δικαιώματι»!

«…Αυτό το κατάντημα του ανθρώπου στο ανθρώπινο κτήνος είναι η πιο μεγάλη αθλιότητα· ο πρώτος της καρπός είναι η από παντού περίοπτη αισχρότητα, ο αργυρώνητος δικαστής, ο σιμωνιακός ιερέας, ο μισθοφόρος στρατιώτης. Νόμοι, ήθη και πίστη είναι κοπριά… Ο πολιτισμός είναι μια μάζα, η επιστήμη είναι ύλη, η θρησκεία λοξοδρομεί, η φεουδαρχία χωνεύει, η βασιλεία γίνεται παχύσαρκη. Τι είναι ο Ερρίκος ο VIII; μια κοιλιά. Η Ρώμη είναι μια παραχορτασμένη γρηά· αυτό είναι υγεία; είναι αρρώστεια; είναι ίσως πάχος, μα μπορεί να είναι υδροπικία· ζήτημα… Ας γελάσουμε παρ’ όλα αυτά : Ο θάνατος είναι τραπεζωμένος. Η τελευταία σταλαγματιά τσουγκρίζει με την τελευταία πνοή. Μια καλόκεφη αγωνία είναι κάτι υπέροχο. Το παχύ έντερο είναι βασιληάς. Όλος αυτός ο γερασμένος κόσμος γλεντάει και σκάει…»
[Βίκτωρ Ουγκώ : Φιλολογία και Φιλοσοφία, εκδ. Μαρή, Αθήνα, σελ. 36]
Πριν η πανδημία του κορανοϊού χτυπήσει τον πλανήτη και τη χώρα μας, τα όσα διαδραματίζονταν στον Έβρο αποτελούσαν την πρώτη είδηση. Παρόλα αυτά, ούτε καν ο κοροναϊός δεν στάθηκε ικανός να αναστείλει την προσπάθεια της Τουρκίας και των ενεργούμενών της, των καλούμενων «παράτυπων» μεταναστών, να «σπάσουν» την άμυνα στα ελληνοτουρκικά σύνορα στον Έβρο, «παρανομομεταναστευτικώ δικαιώματι»!
Είναι ίσως η πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία, που ένας καθόλα σημαντικός αριθμός παράνομων μεταναστών, με την εμφανή συνδρομή μιας κρατικής οντότητας που θέλει να έχει μια θέση εντός της χορείας των Κρατών Δικαίου, της Τουρκίας εν προκειμένω, επιχειρούν να υποκαταστήσουν -έστω ως ενεργούμενα- μια κρατική «πολεμική δραστηριότητα», αυτή της παραβίασης ή προσπάθειας παραβίασης των συνόρων ενός όμορου Κράτους, ενός Κράτους γενικότερα. Κυριολεκτικά, αυτό που εδώ συμβαίνει, είναι πως τη θέση των σφαιρών την πήραν ανθρώπινες υπάρξεις. Αυτό που εδώ επιδιώκεται με σαφήνεια, εκ μέρους της Τουρκίας, είναι είτε μέσα στην ένταση είτε και με προβοκάτσια, να υπάρξει ένας τουλάχιστον νεκρός από την πλευρά των παράνομων μεταναστών, ώστε να κατηγορηθεί η Ελλάδα για «βαρβαρότητα» και άλλα παρόμοια και, όπερ και πολύ πιο σημαντικό, ενδεχομένως να εξάψει τον φανατισμό των λοιπών παράνομων μεταναστών στα σύνορα ώστε να επιχειρήσουν κυριολεκτικώς «γιουρούσι» με το οποιοδήποτε κόστος, ενδεχομένως δε να προσδοκά, η Τουρκία, ίσως καθόλου αβάσιμα, και αναταραχές στο εσωτερικό της χώρας μας εκ μέρους ήδη εγκατεστημένων εδώ ομοεθνών εκείνων που στον Έβρο επιχειρούν μέσα από το έδαφος της Τουρκίας να παραβιάσουν τα ελληνικά σύνορα. Φυσικά, υποχρεώνοντας η Τουρκία καθημερινά την Ελλάδα να παίζει με τη φωτιά καθημερινά, τη φωτιά που ανάβει και συντηρεί η Τουρκία, δεν είναι καθόλου απίθανο να πετύχει τον στόχο της αυτό.
Για να το πω όπως το αντιλαμβάνομαι το πράγμα : μου φαίνεται εντελώς αδιανόητο ότι ένας μετανάστης, έστω παράνομος, που φιλοδοξεί να εισέλθει σε μια χώρα στην οποία και κατά πάσα πιθανότητα θα επιχειρήσει και να παραμείνει μόνιμα αν δεν κατορθώσει να συνεχίσει το «ταξίδι» του σε άλλες χώρες της Ευρώπης, όπερ και το πλέον πιθανό, πολύ δε περισσότερο ένας παράνομος μετανάστης που δεν έχει προηγούμενο ιστορικό παραβατικότητας από εκεί απ’ όπου προέρχεται, και ακόμα περισσότερο ένας τέτοιος άνθρωπος που έχει και την οικογένεια μαζί του, να καταλήγει ως μισθοφόρος να θέτει την υπηρεσία του στα πολεμικά σχέδια ενός Κράτους εναντίον όχι του οποιοδήποτε άλλου Κράτους, μα του Κράτους εκείνου στο οποίο οι ίδιοι ενδιαφέρονται να εισέλθουν και εισερχόμενοι να δείξουν ότι είναι «κατατρεγμένοι» μεν, «φιλήσυχοι» και «νομιμόφρονες» τουλάχιστον.
Όλοι αυτοί οι «παράτυποι» μετανάστες, που εκεί στον Έβρο, παρέχουν τις καλές τους υπηρεσίες στην Τουρκία, εναντίον της χώρας εκείνης στην οποία επιχειρούν να εισέλθουν ως «μετανάστες», που πετάνε μολότωφ εναντίον της ελληνικής αστυνομίας και των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων πριν καν εισέλθουν στην ελληνική επικράτεια, που μπροστά στις κάμερες βρίζουν όχι μόνο τη χώρα μα και τον ελληνικό λαό του οποίου τη φιλοξενία κατά τα άλλα ζητούν ή θα ζητήσουν αν ποτέ εισέλθουν στη χώρα, που μπροστά στις κάμερες εκφράζουν όλο το μίσος τους, όχι για τους «μπάτσους» γενικώς, διότι με την τούρκικη αστυνομία και στρατοχωροφυλακή μια χαρά τα πάνε, μα εναντίον του ίδιου του ελληνικού λαού, ενός λαού που αν κάποιος πολίτης του μιλήσει με τον ίδιο τρόπο εναντίον τους κινδυνεύει να πάει κατηγορούμενος για ποινικό άδικα, όλοι λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι, που άλλοτε δίπλα – δίπλα με την τουρκική αστυνομία και τον τουρκικό στρατό επιχειρούν να «σπάσουν» τα ελληνικά σύνορα, άλλοτε μονάχοι τους αλλά βεβαίως πάντοτε υπό την «ανωτέρα διοίκηση» των ενεργειών τους εκ μέρους των τουρκικών Αρχών, έχουν πάψει να θεωρούνται όχι απλά «παράτυποι» μα και «μετανάστες», έστω και αν ξεκινώντας από τις χώρες τους, έφεραν αυτή την ιδιότητα (του «παράτυπου μετανάστη»). Αν ο «Έβρος» έχει μια ιδιαίτερη σημειολογία, είναι ότι από ένα «μονοπάτι» το οποίο «διάβαιναν» «παράτυποι μετανάστες», μεταβλήθηκε όχι απλά σε «συνοριογραμμή» μεταξύ δύο Κρατών, μα σε εμπόλεμη περιοχή χάρη ακριβώς στην προθυμία των εκεί «παράτυπων μεταναστών» να εμπλακούν σε μια διακρατική διαμάχη έχοντα επιλέξει κατά τον πλέον ενεργό τρόπο στο πλευρό ποιάς πλευράς συντάσσονται : όχι εκείνης της οποίας την καλή διάθεση ζητούν προκειμένου να συνεχίσουν ή και τελειώσουν την παράνομη μεταναστευτική τους περιπέτεια, μα εκείνης που ζητά να τους διώξει και ταυτόχρονα να τους χρησιμοποιήσει και ως ανθρώπινα πολεμοφόδια, ένα ρόλο που οι ίδιοι δέχτηκαν αποκαλύπτοντας έτσι και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία γι’ αυτούς, όπως π.χ., ποια είναι τα πραγματικά τους αισθήματα.
Από τη στιγμή που μπήκαν στη δούλεψη όχι απλά ξένων κρατικών υπηρεσιών (αστυνομικών, στρατιωτικών, μυστικών), όπως της Τουρκίας, (υποθέτω δε πως δεν έπραξαν το αυτό και όταν βρίσκονταν εκτός Τουρκίας), μα υπηρεσιών εχθρικών προς τη χώρα προορισμού τους, και όχι απλά μπήκαν στη τουρκική δούλεψη «με πάσαν προφύλαξιν» για να μην «εκτεθούν», μα εμφανώς, δημοσίως, με πάθος και υπερηφάνως ως φαίνεται εκτελούν τα νέα τους «καθήκοντα», από τη στιγμή αυτή, αυτοί οι άνθρωποι, με δική τους πρωτοβουλία, μετέβαλαν όλως διόλου τον «χαρακτήρα» τους, ανταλλάσσοντας την «ιδιότητα» του «παράτυπου μετανάστη» με την ιδιότητα του «επαγγελματία μισθοφόρου» στην υπηρεσία ενός Κράτους εχθρικού προς την χώρα την οποία είχαν επιλέξει ως χώρα – προορισμού (έστω και «πρώτου προορισμού») και πλέον, δεν ζητούν από την ελληνική κοινωνία να τους φιλοξενήσει (έστω ως «παράτυπους μετανάστες»), αλλά, να τους αποδεχτεί (εφόσον τελικά «αλώσουν» τα σύνορα της Ελλάδας), εκούσα ακούσα, ως ένα είδος «κατακτητών», την «επίθεση» των οποίων η Ελλάδα δεν μπόρεσε τελικώς να αποκρούσει.
Και ναι μεν το δικαίωμα του τι υπηρετεί ο καθείς είναι κάτι που πρωτίστως αφορά τον ίδιο (και τον χαρακτηρίζει), όμως αφορά και κάθε άλλον τρίτο που άμεσα ή έμμεσα επηρεάζεται από τις επιλογές αυτές.
Οι άνω πρώην «άτυποι μετανάστες» και ήδη ενεργούμενα των τουρκικών Αρχών, στο μεγαλύτερο ή μικρότερο ταξίδι τους, από τις χώρες καταγωγής τους ως και τον ποταμό Έβρο, οφείλουν να γνωρίζουν ότι το ποτάμι τούτο αποτελεί τον δικό τους Ρουβίκωνα, και η απόφαση αν θα τον διασχίζουν ως νόμιμοι μετανάστες ή ακόμα και παράνομα μεν αλλά όχι ως οργανωμένες πολεμικές ορδές και συμμορίες, και εκ των έργων τους φαίνεται ότι την απόφαση την έλαβαν, τουλάχιστον αυτοί που βρίσκονται στη « πρώτη γραμμή του μετώπου» : και η απόφασή τους αυτή είναι να τον διαβούν ως πολεμικές ορδές.
Σε ό,τι τους αφορά : Alea jacta est…
Όμως, αυτό το «alea jacta est» ισχύει και για το αμυνόμενο Κράτος, για την αμυνόμενη Κοινωνία και τον αμυνόμενο Λαό.
Το δυστύχημα όμως για τους ίδιους είναι πως για κάποιον λόγο, δεν αντιλαμβάνονται ότι για την Τουρκία δεν συνιστούν ένα «σταθερό συνεργάτη» στις επιδιώξεις της έναντι της Ελλάδας, αλλά αναλώσιμα «υλικά», όπως μια σφαίρα ή ένα δακρυγόνο : την ρίχνεις τη σφαίρα ή το πετάς το δακρυγόνο κι αυτό είναι όλο. Το «περίβλημα» το πετάς στα σκουπίδια, μιας κι εκεί σταματά η χρησιμότητά του.
Αυτόν τον ρόλο επέλεξαν να κάνουν επιλέγοντας το νέο τους «επάγγελμα». Και επιλέγοντας να κάνουν αυτό το «επάγγελμα», δεν δικαιούνται να επικαλούνται καμία άλλη (πρώην) ιδιότητά τους : είναι μισθοφόροι, στην καλύτερη δε γι’ αυτούς περίπτωση σταυροφόροι στην υπηρεσία της όποιας φονταμενταλιστικής τους πίστης ή δοξασίας. Δεν βρίσκονται πια στην πλευρά των «παιδιών της ανάγκης». Βρίσκονται στην υπηρεσία του Κράτους εκείνου που είναι περιώνυμο για την αποστροφή που αισθάνεται προς το Δίκαιο και το Διεθνές Δίκαιο ιδιαίτερα που εδώ μας ενδιαφέρει. Αυτό τους εκφράζει και ιδεολογικά.
Θα μπορούσα τον όλο συλλογισμό μου να τον επεκτείνω λίγο και να τους πως ότι τον ρόλο του «ενεργούμενου» τον επέλεξαν από τη πρώτη στιγμή που αποφάσισαν να εισέλθουν στην «οργανωμένη αγορά της παράνομης μετανάστευσης», όχι μόνο διότι έτσι έγιναν ενεργούμενα διακινητών και εμπόρων ανθρώπινων υπάρξεων, μα και ενός παγκόσμιου συστήματος (ανεξάρτητα από το τις «τοπικές» του ιδιαιτερότητες), του οποίου κάποια κέντρα (καθόλου ως φαίνεται «περιθωριακά»), υποθάλπουν, χρηματοδοτούν και συντηρούν αυτές τις οργανωμένες παράνομες μεταναστευτικές ροές, ασφαλώς όχι χωρίς ιδιοτέλεια και χωρίς κάποιο πολύ σοβαρό (για τα συμφέροντά τους) λόγο. Όμως επ’ αυτού έχω ήδη τοποθετηθεί σε άλλα άρθρα μου.
Τέλος, πάντα μένει το ερώτημα : πόσο εξωπραγματικό είναι να υποθέσει κανείς, πως το γεγονός ότι μέχρι σήμερα δεν είχαμε προβλήματα «τύπου Έβρου» με τους «παράτυπους μετανάστες», αυτό να οφείλονταν απλώς στο γεγονός ότι δεν είχαν «εργαλειοποιηθεί» με τον τρόπο που σήμερα «εργαλειοποιούνται» στον Έβρο, και ότι κάποιοι; αρκετοί; πολλοί; απ’ αυτούς, δεν παύουν να είναι «εργαλειοποιήσιμοι» και όταν επί τέλους κατορθώνουν να «διαβούν τον Ρουβίκωνα» (όχι μόνο στον Έβρο), αν και όταν οι περιστάσεις κριθούν προς τούτο αναγκαίες για και από εκείνα τα κέντρα (θέλω να πιστεύω αποκλειστικά ξένα) που θα έχουν κάθε συμφέρον να υποθάλψουν και παρακινήσουν τους εδώ ούτω (παρανόμως) αφικνούμενους «παράτυπους και εν ταυτώ «εργαλειοποιήσιμους» μετανάστες» προς συγκεκριμένες συμπεριφορές, βεβαίως κατά της φιλοξενούσας αυτούς χώρας;
Κάποιες ενδείξεις που πάντως έμειναν επί του παρόντος ενδείξεις, υπήρξαν, ίσως διότι δεν είναι ακόμα «ώριμες» προς τούτο οι συνθήκες στη χώρα μας ή και των γενικότερων περιστάσεων, όταν, λ.χ., ακούμε πως φτάνουν με sms στα κινητά των «παράτυπων μεταναστών» διάφορες προτροπές για «εξεγέρσεις» ή να σπεύσουν να βοηθήσουν τα «αδέρφια» τους σε διάφορες περιοχές (π.χ., στον Έβρο). Όμως εδώ, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυΐα για να αντιληφθεί κάποιος πως όποιος φτάνει και κατορθώνει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να παραμείνει στη χώρα μας, παύει να εξαρτάται και από όλο εκείνο το ιδιωτικό, ημικρατικό ή/και κρατικό (π.χ. Τουρκία) διεθνές σε κάθε περίπτωση δίκτυο, χάρη στο οποίο μπόρεσε να φύγει από τη χώρα του και ακολούθως διασχίζοντας άλλες χώρες να φτάσει εδώ που έφτασε; Για όλους αυτούς τους ανθρώπους, που ορθώς ειπώθηκε πως φτάνοντας εδώ χάνουν όλα τα έγγραφα που θα μπορούσαν να πιστοποιήσουν την ταυτότητά τους εκτός από τα κινητά τους, και που δηλώνουν ό,τι θέλουν ως προς τα στοιχεία της ταυτότητάς τους, οι μόνοι που γνωρίζουν την αληθή τους ταυτότητα είναι ακριβώς το άνω δίκτυο των διακινητών. Και αυτό το δίκτυο, ακόμα και όταν δεν έχουν οι «παράτυποι μετανάστες» να κρύψουν κάποιο παραβατικό παρελθόν τους, ιδίως εγκληματικό, βεβαίως έχουν πίσω τους άλλους συγγενείς, ώστε το δίκτυο αυτό να είναι πολύ λογικό να υποθέσει κανείς πως θα ασκεί πάνω τους κάθε είδους πίεση, όταν κάποιοι από τους «μεταναστεύσαντες» τυχαίνει να λησμονούν την «βοήθεια» που έλαβαν από το δίκτυο διακίνησής τους, πόσο δε μάλλον, όταν έχουν «παρελθόν» το οποίο αν αποκαλυφθεί θα τους οδηγήσει κατευθείαν στη φυλακή είτε της χώρας που τους φιλοξενεί είτε άλλης χώρας.
Δυστυχώς, και αναφέρομαι εδώ σε μερικούς επαγγελματίες του «ανθρωπισμού» και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», ο χειρότερος τρόπος να προστατεύσεις τους παράνομους μεν μετανάστες αλλά όχι και παραβατικούς για άλλον λόγο, είναι ανέλεγκτα να υποδέχεσαι ως «τέκνο της ανάγκης» και εξ ορισμού μη παράνομο για άλλους λόγους εκτός αυτού της «παράτυπης μετανάστευσης», τον οιονδήποτε κατορθώνει να φτάνει στη χώρα «παρατύπως», με αποτέλεσμα, να βλέπουμε να προστίθεται στο «εγχώριο» παραβατικό και εγκληματικό «απόθεμα» και εκείνο που εισάγεται με τον παραπάνω τρόπο, και μάλιστα με μια «κουλτούρα» στη διάπραξη του εγκλήματος, που αποτέλεσε σε αρκετές περιπτώσεις και «μεταπτυχιακό» υψηλού επιπέδου για τα δικά μας δεδομένα, εκείνα που κάποτε μας επέτρεπαν κάποτε να κοιμόμαστε με ανοικτές τις πόρτες των σπιτιών μας. Όμως, ως φαίνεται, παραήταν «αντιπροοδευτικό» κάτι τέτοιο, μαζί με άλλα βεβαίως πράγματα.
Ίδωμεν λοιπόν, πού θα «σκάσει» όλη αυτή η (έχουσα μεγάλο χρονικό βάθος) διαχρονική εξέλιξη και κυρίως, πόσο διαχειρίσιμη θα είναι αν ποτέ οδηγήσει σε διάρρηξη του κοινωνικού και εθνικού ιστού, χάρη σε μια (ανύπαρκτη ουσιαστικά) μεταναστευτική πολιτική που ούτως ή άλλως, δικαίως μπορεί να χαρακτηρισθεί άφρων και χωρίς τις τελευταίες εξελίξεις. Ακόμα και τούτη την ώρα που η Ελλάδα ορθώς επιχειρεί να «σπάσει τον τσαμπουκά» της Τουρκίας στον Έβρο, εν τούτοις, την ίδια στιγμή, από τη θάλασσα εξακολουθούν να φτάνουν καραβιές «παράτυπων μεταναστών». Όσα ακούγονται περί «επαναπροωθήσεων», έχουν ξανακουστεί στο παρελθόν και όπως και να έχει το πράγμα, δεν είναι μόνο το «από εδώ και πέρα» (που και γι’ αυτό κρατώ μικρό καλάθι), μα και το τι θα γίνει και με ό,τι συνέβη «μέχρι τώρα», ή θα ισχύσει αυτό που γενικώς ισχύει και στα πολιτικά μας πράγματα διαχρονικά, «ὅ γέγονε γέγονε», το άπατο καζάνι της Λήθης, μέσα στο οποίο ρίχνονται όλες οι ευθύνες όσων θα όφειλαν να λογοδοτήσουν γι’ αυτές;