ΑΚΕΠ: Το φετίχ του χρέους στη "Σχεδία της Μέδουσας"

Η σημερινή πραγματικότητα διατυπώνει μια από τις πιο κρίσιμες και πιο εφιαλτικές περιόδους της νεοελληνικής ιστορίας.
Οι τοκογλύφοι δανειστές του ελληνικού κράτους -εγχώριοι και ξένοι, οι κερδοσκόποι που ονομάζονται «αγορές», οι κάτοχοι του υπερσυσσωρευμένου χρηματικού κεφάλαιου και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, οδηγούν με βεβαιότητα, την Ελλάδα και το λαό της, στον εξανδραποδισμό και στον όλεθρο.
Η εθνική ανεξαρτησία έχει φαλκιδευτεί! Η λαϊκή κυριαρχία έχει φαλκιδευτεί! Η δημόσια περιουσία και οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας παζαρεύονται και εκποιούνται αντί πινακίου φακής! Οι θεσμικές και οι οικονομικές κατακτήσεις των μισθοσυντήρητων και του λαού έχουν καταπατηθεί και αναιρεθεί!
Το σωτήριον έτος 2011, η μεταψυχροπολεμική Ελλάδα, η Ελλάδα του «ελεύθερου κόσμου», της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ζώνης του ευρώ, προσομοιάζει, χωρίς καμιά υπερβολή, με τη σχεδία του ναυάγιου της γαλλικής φρεγάτας «Μέδουσα» το 1816, που ενέπνευσε ένα από τα κορυφαία δημιουργήματα της παγκόσμιας τέχνης, το ζωγραφικό πίνακα «Η σχεδία της Μέδουσας» του Τεοντόρ Ζερικό.
Ο ιμπρεσιονιστής Ζερικό αποτυπώνει στο μεγαλοφυές έργο του, με απαράμιλλο ρεαλισμό, την κοινωνική και πολιτική κατάσταση της μεταναπολεόντειας περιόδου της Γαλλίας, και ασκεί οξύτατη, μέσω της Τέχνης, ιδεολογική και πολιτική κριτική στην άρχουσα τάξη και στην πολιτική εξουσία για την αναλγησία της.
Η πυραμιδική, σε τρία επίπεδα, αφήγηση του πίνακα ιστορεί τις ποιοτικές διαφορές στη συνείδηση των λαϊκών στρωμάτων της Γαλλίας την περίοδο της Παλινόρθωσης, όπου αντιπαρατίθενται στη μοιρολατρία και στην ηττοπάθεια, η ενεργητικότητα και η ελπίδα.
Όπως στο ναυάγιο της φρεγάτας «Μέδουσα» το πλήρωμα κι οι επιβάτες που ανήκαν στην άρχουσα τάξη της εποχής επιβιβάστηκαν σε σωσίβιους λέμβους κι οδηγήθηκαν με ασφάλεια στην ακτή, έτσι και στο οικονομικό και πολιτικό «ναυάγιο» του ελληνικού καπιταλισμού που βιώνουμε καθημερινά: η ελίτ του πλούτου της ελληνικής κοινωνίας έχει μεταφέρει τα δισεκατομμύρια ευρώ υπερκέρδη σε ασφαλή «λιμάνια» (τις τράπεζες της Ελβετίας, του Λιβάνου, της Σιγκαπούρης κλπ).
Όπως στο ναυάγιο της φρεγάτας «Μέδουσα» το πλήρωμα και τους επιβάτες που ανήκαν σε φτωχότερα λαϊκά στρώματα τους εγκατέλειψαν σε μια σχεδία με λίγες προμήθειες κι αποδεκατίστηκαν οι περισσότεροι -φτάνοντας μέχρι και τον κανιβαλισμό, έτσι και στο οικονομικό και πολιτικό «ναυάγιο» του ελληνικού καπιταλισμού: οι μισθοσυντήρητοι και ο λαός, με τα βάναυσα αντιλαϊκά μέτρα της κυβερνητικής εξουσίας και της περιλάλητης τρόικας, αφαιμάσσεται, ρημάζει κι εξαθλιώνεται στ’ όνομα ενός «ναυάγιου», τα αίτια του οποίου, ψευδώνυμα και σκόπιμα, ονόμασαν -τα καθεστωτικά κόμματα και η ιντελιγκέντσια του καθεστώτος- «δημόσιο χρέος».
Το δημόσιο χρέος έχει γίνει φετίχ, έχει αποκτήσει τις ιδιότητες του φετίχ της εμπορευματικής παραγωγής∙ έχει δαιμονοποιηθεί, έχει γίνει σαν τον καταστροφικό Αριμάν της ζωροαστρικής θρησκείας που κάποτε θα ηττηθεί από τον ηθικό Αχούρα Μάζντα -θα ηττηθεί από μία ικανή, δημιουργική και ηθική διαχείριση της κρατικής εξουσίας.
Το δημόσιο χρέος σκόπιμα προσεγγίζεται από το καθεστώς «υποκειμενικά», και σκόπιμα διερμηνεύεται ανάλογα με τον Καντιανό θεωρητικό διαχωρισμό της πραγματικότητας -σύμφωνα με τον οποίο, η πραγματικότητα υπάρχει όπως την αντιλαμβανόμαστε και τη γνωρίζουμε με τις γενικές μορφές που εισάγονται από τη νόηση και τις αισθήσεις μας (χώρο, χρόνο, κατηγορίες). Μάλιστα, στην προπαγάνδα των οδηγητών γνώμης, που «βλέπουν» στα αίτια και στα ποιοτικά χαρακτηριστικά των δημοσιονομικών προβλημάτων ν’ αποκρυσταλλώνονται, να εξαντικειμενικοποιούνται οι αντιλήψεις και η βούληση των φορέων της εξουσίας και του λαού, το δημόσιο χρέος αντιμετωπίζεται με τις φιλοσοφικές κατηγορίες του Σοπενχάουερ «σαν βούληση και σαν παράσταση» -δηλαδή, αντιμετωπίζεται σαν κοινωνικό γεγονός στο οποίο μορφοποιείται και προβάλλεται η βούληση των υποκειμένων (κυβερνητική εξουσία-λαός).
Τα δημοσιονομικά προβλήματα, δημόσιο χρέος, έλλειμμα προϋπολογισμού, καθώς κι αυτά του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, πληρωμών κλπ., δεν είναι η αιτία του «ναυαγίου» του ελληνικού καπιταλισμού, είναι το αποτέλεσμα του «ναυαγίου», είναι η επιφάνεια που εκδηλώνει τα υπόγεια ρεύματα που υπάρχουν στο βυθό, είναι το αποτέλεσμα που περιέχει κι εκδηλώνει την αιτία. Όσοι και όποιοι επιχειρούν ν’ αντιμετωπίσουν τ’ αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης, χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν τις αντικειμενικές αιτίες της κρίσης, ματαιοπονούν. Θυμίζουν «το μάγο εκείνο», που αναφέρει ο Μαρξ στο Μανιφέστο, «που δεν καταφέρνει πια να κυριαρχήσει πάνω στις καταχθόνιες δυνάμεις που κάλεσε ο ίδιος». Όταν μάλιστα οι επιχειρούντες ανήκουν στον προοδευτικό ή στο ριζοσπαστικό πολιτικό χώρο προσφέρουν κακές υπηρεσίες στην εργατική τάξη και το λαό, και καλές υπηρεσίες στην άρχουσα τάξη και το καθεστώς.
Γράφουν οι Μαρξ-Ένγκελς στο Μανιφέστο: «Οι αστικές σχέσεις παραγωγής και ανταλλαγής, οι αστικές σχέσεις ιδιοκτησίας, η σύγχρονη αστική κοινωνία, που δημιούργησε τόσο ισχυρά μέσα παραγωγής και ανταλλαγής, μοιάζει με το μάγο εκείνο που δεν καταφέρνει πια να κυριαρχήσει πάνω στις καταχθόνιες δυνάμεις που κάλεσε ο ίδιος. Εδώ και δεκάδες χρόνια, η ιστορία της βιομηχανίας και του εμπορίου δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ιστορία της εξέγερσης των σύγχρονων παραγωγικών δυνάμεων ενάντια στις σύγχρονες παραγωγικές σχέσεις, ενάντια στις σχέσεις ιδιοκτησίας, που αποτελούν τους όρους ύπαρξης της αστικής τάξης και της κυριαρχίας της».
Η σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση, τμήμα της οποίας είναι και η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού, είναι δομική. Οι ποιοτικά νέες τεχνικές στα μέσα παραγωγής ανέτρεψαν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά στην οργανική και τεχνική σύνθεση του κεφάλαιου στην πραγματική οικονομία, ιδίως των κρατών του ανεπτυγμένου καπιταλισμού, επέτειναν την πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους, όξυναν την θεμελιώδη αντίθεση «κοινωνικοποίηση της παραγωγής-ατομική ιδιοποίηση», και εξωθούν στα άκρα την ανισόμετρη οικονομική και πολιτική ανάπτυξη των χωρών της παγκόσμιας καπιταλιστικής αλυσίδας.
Από την αυγή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής το δημόσιο χρέος υπηρετούσε την αριστοκρατία του πλούτου. Τα δάνεια προς το κράτος, ιδίως των ανεπτυγμένων χωρών, ήταν ο προνομιακός χώρος επένδυσης του χρηματικού κεφάλαιου.
Το επιτόκιο, με το οποίο το χρηματικό κεφάλαιο δανείζει το κράτος ή τους ιδιώτες, επιμερίζει την παραγομένη στην πραγματική οικονομία υπεραξία σε τόκο και επιχειρηματικό κέρδος.
Όταν το επιχειρηματικό κεφάλαιο, π.χ. βιομηχανικό – εμπορικό, βρίσκεται σε περίοδο ύφεσης-κρίσης, το επενδυμένο τοκοφόρο χρηματικό κεφάλαιο υποτιμάται, το προς επένδυση χρηματικό κεφάλαιο υπερτιμάται, μειώνονται τα κρατικά έσοδα, αυξάνει το κόστος του χρήματος, και δημιουργείται αυτό που ονομάζεται «παγίδα ρευστότητας» ή κρίση ανάπτυξης.
Από την αυγή του καπιταλισμού, μόνον οι ανεπτυγμένες οικονομικά χώρες-κράτη εμφάνιζαν υψηλό δημόσιο χρέος, γιατί μόνο αυτές είχαν αποκτήσει ιδιωτικές οικονομικές ελίτ και δανειστές ικανούς να δανείζουν τα ανεπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη κι έτσι ν’ αυξάνουν ακόμη περισσότερο και χωρίς λειτουργικά έξοδα τον υπερπλουτισμό τους, γιατί μόνο αυτές είχαν την οικονομική δυνατότητα και τα εχέγγυα να πληρώνουν τα τοκοχρεολύσια στους εγχώριους -κατά κύριο λόγο- αλλά και στους διεθνείς δανειστές τους.
Γράφει ο Μαρξ : «Το δημόσιο χρέος, δηλαδή το ξεπούλημα του κράτους -αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος- βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος τους. Γι’ αυτό είναι πέρα για πέρα συνεπής η σύγχρονη θεωρία που λέει πως ένας λαός γίνεται τόσο πιο πλούσιος, όσο πιο βαθιά βουτιέται στα χρέη. Το δημόσιο χρέος γίνεται το credo [πιστεύω] του κεφαλαίου. Και από τη στιγμή που εμφανίζεται η χρέωση του δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματος ενάντια στο άγιο πνεύμα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης απέναντι στο δημόσιο χρέος.» (Μαρξ, ΚΕΦ. τόμ. I, σελ.779, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή»)
Το δημόσιο χρέος, στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο, έγινε κυρίαρχο πρόβλημα, μόνο όταν η καπιταλιστική ανάπτυξη μεγιστοποίησε τις οικονομικές συνέπειες της πτωτικής τάσης του μέσου ποσοστού κέρδους, μόνο όταν η ποσοτική αναντιστοιχία μεταξύ της υπερσυσσώρευσης του κεφάλαιου και της παραγωγικής επανεπένδυσής του αλλοίωσε τα εκτατικά και εντατικά χαρακτηριστικά του νόμου της υπεραξίας όπως εμφανίζονται στο γενικό και απόλυτο νόμο της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης, δηλαδή όπως εμφανίζονται στη σχέση συσσώρευση-συγκέντρωση-ολοκλήρωση, μόνο όταν εμφανίστηκε σαν καθολικό φαινόμενο η τάση του αποπληθωρισμού των κρατικών χρεογράφων. Με λίγα λόγια, μόνο όταν το υπερσυσσωρευμένο τοκοφόρο χρηματικό κεφάλαιο, στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο, έτεινε να αποπληθωριστεί, να υποτιμηθεί και να απαξιώσει με την υποτίμησή του αυτή ολόκληρο το καπιταλιστικό χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Οι κυρίαρχες πολιτικές στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο, ένα μόνο στόχο έχουν: ν’ αποτρέψουν την απαξίωση του χρηματικού κεφάλαιου, την απαξίωση των χρηματοπιστωτικών κεφαλαίων, τον αποπληθωρισμό των κρατικών χρεογράφων. Η πολιτική της κυβέρνησης της κάθε καπιταλιστικής χώρας αυτό έχει σαν κύριο μέλημα και σκοπό, και τον επιδιώκει άλλοτε με συμμαχίες κι άλλοτε ανταγωνιστικά προς ομογάλακτες καπιταλιστικές κυβερνήσεις και συμφέροντα. Πρωτίστως όμως τον επιδιώκει με οικονομικές πολιτικές που τείνουν ν’ αντιρροπήσουν την πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους, με πολιτικές που εμφανίζουν τους παγκόσμιους και εγχώριους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς με τη μορφή του «ανταγωνισμού του μισθώματος εργασίας» -έτσι ώστε το επιχειρηματικό κεφάλαιο να μπορεί ν’ ανταποκριθεί άμεσα κι έμμεσα στις απαιτήσεις του τοκοφόρου κεφάλαιου, με πολιτικές που ανατρέπουν πρακτικά όλα τα κατακτημένα οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα των ζωντανών παραγωγικών δυνάμεων της εργασίας. Και δημιουργούν, έτσι, σε χώρες όπως η Ελλάδα εφιαλτικές κοινωνικές συνθήκες -που μόνο με μεγάλα έργα τέχνης, όπως αυτό της «Σχεδίας της Μέδουσας» του Τεοντόρ Ζερικό, μπορούν να περιγραφούν.
Σήμερα, η Ελλάδα και ο λαός της βρίσκονται στο επίκεντρο της ψυχροπολεμικής αντιπαράθεσης των ιμπεριαλιστικών κέντρων δύναμης, στο επίκεντρο του ψυχροπολεμικού ανταγωνισμού ΗΠΑ/δολαρίου-Γερμανίας/Ε.Ε./ευρώ.
Ο πολιτικο-οικονομικός πόλεμος για ανακατανομή των σφαιρών επιρροής οξύνεται επικίνδυνα. Το πέρασμα από τον «πόλεμο επιτοκίων» στον «πόλεμο νομισματικών ισοτιμιών» αυξάνει την ένταση και δημιουργεί ενδεχόμενα θερμοπολεμικών επεισοδίων, με ανοιχτές στρατιωτικές παρεμβάσεις και άσκηση πολιτικής δυνάμεως στις θερμές ζώνες επιρροής του πλανήτη.
Η Ελλάδα, χώρα-κράτος «ευρωπαϊκό- μεσογειακό- βαλκανικό», βρίσκεται γεωστρατηγικά και οικονομικο-πολιτικά στο επίκεντρο του πολύμορφου ανταγωνισμού, επειδή βρίσκεται στον άξονα των προσβάσεων των κεντρικών ευρωπαϊκών δυνάμεων προς την Ανατολική Μεσόγειο, την Ευρασία και τις χώρες του Ινδικού και του Κάτω Ειρηνικού, όπου μετατοπίζεται το κέντρο βάρους της παγκόσμιας πολιτικής.
Κατά την άποψη του ΑΚΕΠ, “η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι το προϊόν του εκβιασμού των κεντρικών ευρωπαϊκών δυνάμεων προς την μεγαλοαστική τάξη και τα κόμματα που την υπηρετούν και μετέχουν στην παρούσα κυβέρνηση, ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ. Είναι το προϊόν του συγκυριακού συμβιβασμού μεγάλων τμημάτων της μεγαλοαστικής τάξης της χώρας με τις κυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις της ζώνης του ευρώ. Είναι το συγκυριακό αποτέλεσμα της ψυχροπολεμικής διελκυστίνδας ευρώ/Γερμανίας-δολαρίου/ΗΠΑ. Έρχεται να επικυρώσει τελεσίδικα και να εφαρμόσει απαρέγκλιτα την επαίσχυντη δανειακή συμφωνία της 26ης-27ης Οκτωβρίου και να ολοκληρώσει την ολέθρια, για τα εθνικά και λαϊκά συμφέροντα, πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Η Ελλάδα και ο λαός έχουν καταστεί πλέον, με τον πιο σκαιό και βάρβαρο τρόπο, αντικείμενο εκμετάλλευσης από τις πολιτικές δυνάμεις που υπηρετούν το ελληνικό, ευρωπαϊκό και πολυεθνικό τοκοφόρο χρηματικό κεφάλαιο.
Πράγματι, η αντίληψη που υποστηρίζει ότι, δεν είναι η άρχουσα τάξη, ο καπιταλιστής εκείνος που διορίζει τη συμπεριφορά του κεφάλαιου, αλλ’ αντίθετα, το κεφάλαιο είναι εκείνο που διορίζει τη συμπεριφορά της άρχουσας τάξης, του καπιταλιστή, αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά επιστημονικά έγκυρη και αληθινή.
Τα δημοσιονομικά προβλήματα του ελληνικού κράτους, δημόσιο χρέος κλπ., νομοτελειακό αποτέλεσμα της οργανικής κρίσης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής στην Ελλάδα και τον κόσμο, είναι αδύνατον να αντιμετωπιστούν και να επιλυθούν από τους οποιουσδήποτε οικονομετρικούς και τεχνοκρατικούς σχεδιασμούς της πολιτικής εξουσίας. Το καθεστώς ματαιοπονεί. Η κυβέρνηση Παπαδήμου θ’ αποτύχει οικτρά.
Στη σημερινή συγκυρία, το ενεργητικό υποκείμενο της ταξικής ελληνικής κοινωνίας, η αστική τάξη, δεν εκπροσωπείται συνολικά από τα καθεστωτικά πολιτικά κόμματα, ενώ, το παθητικό υποκείμενο της ταξικής ελληνικής κοινωνίας, οι μισθοσυντήρητοι και τα λαϊκά στρώματα, στην πλειοψηφία τους δεν εκφράζονται πλέον από τους παραδοσιακούς πολιτικούς χώρους.
Στον Αστικό Συνασπισμό Εξουσίας, η ηγεμονική-διευθυντική διάταξη έχει ανατραπεί καθοριστικά. Οπότε, ιδρύεται με βεβαιότητα πολιτικό κενό στην εκπροσώπηση πλειοψηφικών τμημάτων του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, και δημιουργούνται οι προϋποθέσεις να εμφανιστούν νέα πολιτικά υποκείμενα, κόμματα, κινήματα, με δυνατότητα ν’ ανατρέψουν τη σημερινή πολιτική κατάσταση”.
Όπως αναφέρουν οι θέσεις του Συντονιστικού του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής για την 2η Πανελλαδική Συνάντηση της 17-18 Δεκεμβρίου 2011: «Ο λαός έχει πεισθεί ότι μια «ένωση δυνάμεων» αποτελεί προϋπόθεση για να αντιπαρατεθούμε στις πολιτικές καταστροφής της οικονομίας και κοινωνίας από την τρόικα. Η «ενότητα» υπάρχει ήδη, εν δυνάμει, μέσα στο λαό και εκφράζεται πολλαπλά: με τη συνύπαρξη πολιτών με τις πιο διαφορετικές πολιτικές καταγωγές και κοινωνικές εντάξεις, από όλο το φάσμα των ηλικιών, στις απεργίες, στις διαδηλώσεις και στις πλατείες. Στα κινήματα «δεν πληρώνω». Στις επιτροπές γειτονιάς. Στις ομάδες αλληλεγγύης. Στις κινήσεις καλλιτεχνών και διανοουμένων. Στις ιστοσελίδες αμφισβήτησης.
Όλα αυτά αποτελούν σε μεγάλο βαθμό «αναπάντητες επιστολές» προς τις πολιτικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να συμβάλουν στην επίτευξη της «ένωσης».
Η απάντηση των δυνάμεων της Αριστεράς είναι να επαναλαμβάνουν τη λέξη «μέτωπο» σε όλες τις πτώσεις και με όλα τα προσδιοριστικά επίθετα. Τις περισσότερες φορές το ορίζουν γύρω από τον εαυτό τους, ως επέκταση της κομματικής τους επιρροής.
Όμως η αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος από το λαό, όπως εκφράστηκε κατεξοχήν στις πλατείες και στις εργατικές κινητοποιήσεις, έδειξε ότι η κοινωνία έχει συνειδητοποιήσει το πολιτικό χρέος των στιγμών -την Ανατροπή- και βρίσκεται πολύ πιο μπροστά από τις πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς».
Κατά την άποψη του ΑΚΕΠ, “αν το μέτωπο «δυνάμει υπάρχει ήδη μέσα στο λαό» (που σίγουρα υπάρχει)… αν, οι αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες της ελληνικής κοινωνίας έχουν δημιουργήσει τους όρους της εμφάνισής του στο εποικοδόμημα (που σίγουρα τους έχουν δημιουργήσει)… αν, η πολιτική κατεύθυνση και οι στόχοι του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής ενέχουν την ηγεμονική, ηγετική, συλλογική βούληση του ιστορικά αναγκαίου… τότε, καμία ιδιοτελής κομματική σκοπιμότητα ή στάση των φορέων του αριστερού και εν γένει του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου δε μπορεί ν’ αποτρέψει την ευόδωση των σκοπών και των στόχων του Μετώπου Α-Α… τότε, η πορεία του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής προς το λαό είναι η ικανή συνθήκη, ο καταλύτης, που θα πυροδοτήσει, με όρους κινήματος, τη σύσταση της ηγεμονικής ηγετικής δύναμης που έχουν ανάγκη οι περιστάσεις και απαιτούν οι καιροί”.
ΑΚΕΠ-Αντώνης Χάλαρης
14.12.2011
akep.blogspot.com