Προς Λογοδοτούντας

ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ και αντιγράφοντας όσα χρόνια μάς χρωστούν οι Ουρανοί για να τιμούμε τον Αετό του Πενταδακτύλου, που –ειδικά κάθε 3 του Μάρτη– απαιτητικά αναμένει μιαν απάντηση:
– Και για την Ελευθερία τι πράξατε;

Ένοχη σιωπή και σκυμμένα τα κεφάλια από τους έχοντας υπολείμματα συνείδησης.
Από τους αναιδείς οι δικές τους… δικαιολογίες στα αδικαιολόγητα:
– Ήταν άλλες εποχές τότε. Άλλα τα ενδιαφέροντα τώρα: Οικονομικοί δείκτες, πολυεθνικές, κ.λπ.
Έτσι που, γι’ άλλη μια χρονιά, επιστρέφουμε στη φλεγόμενη σπηλιά του Μαχαιρά που ενέπνευσε τη γραφίδα του Ρίτσου για να βάλει στο στόμα του Γρηγόρη διαχρονικούς στίχους καθοδήγησης:
– Τη Λευτεριά τήνε χρωστάει ο ένας μας στον άλλον.
Γιατί:
– Το αληθινό μπόι του ανθρώπου μετριέται πάντα με το μέτρο της Λευτεριάς.
Ό,τι άλλο του βίου του ασήμαντο. Η προσωρινή του διέλευση θα (επι)μετρηθεί με την αλάνθαστη μεζούρα της Λευτεριάς.
Καθώς: «Η αρετή μας είναι η αμοιβαία μας χρησιμότητα» και «κανένας δεν υπάρχει, χωρίς τη βοήθεια του άλλου».
Στο θαυμαστό κόσμο των Ελλήνων που –διαχρονικά– αλληλοσυμπληρώνονται: οι ηρωικές πράξεις, η φιλοσοφημένη σκέψη και οι εμπνευσμένοι στίχοι. Ελλειπτικοί, για αιώνες, ώσπου να έρθει, στην κατάλληλη ώρα, το συμπλήρωμα:
Για την ομηρική εποχή αρκούσε η τόλμη: «Ο τολμών νικά».
Παρήλθαν αιώνες πολλοί –είκοσι και κάτι– για να συμπληρωθεί από τον Κάλβο ότι απαιτείται και η αρετή: «Θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία».
Κάτι πρόσθετο από το δίδαγμα του φλεγόμενου Αετού: Εκτός από την αρετήν και τόλμην, για την υπέρτατη θυσία πρέπει να προηγηθεί μια νύχτα που ο ήρωας «θα κλάψει από αγάπη για όλον τον κόσμο».
Γ. Σέρτης
philenews