ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: Δικαστές του ΕΔΑΔ συνδέονται με τον Σόρος -Το διεφθαρμένο σύστημα σε όλο του το μεγαλείο

Η αξιοπιστία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων πάει.. περίπατο, μετά την αποκάλυψη των συνδέσεων δικαστών του με τον Τζορτζ Σόρος.

Μια μελέτη του Ευρωπαϊκού Κέντρου Δικαίου και Δικαιοσύνης στο Στρασβούργο αποκάλυψε διάφορες συγκρούσεις συμφερόντων μεταξύ των δικαστών του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και των ΜΚΟ που χρηματοδοτεί ο Τζορτζ Σόρος.
Το Ευρωπαϊκό Κέντρο Δικαίου και Δικαιοσύνης είναι μια ΜΚΟ που συχνά εμφανίζεται στο δικαστήριο για εκστρατείες σε κοινωνικά, οικογενειακά και θρησκευτικά ζητήματα.
Η μελέτη διαπίστωσε ότι, από τους 100 δικαστές που υπηρέτησαν στην έδρα του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κατά την περίοδο 2009-2019, σχεδόν το ένα τέταρτο (22) έχει ισχυρούς δεσμούς με το Ίδρυμα Ανοικτής Κοινωνίας (Open Society Foundation) του George Soros ή με ΜΚΟ όπως η Διεθνής Αμνηστία και άλλες, που χρηματοδοτούνται από αυτό. Το Human Rights Watch, για παράδειγμα, έχει λάβει 100 εκατομμύρια δολάρια από το Ίδρυμα Ανοικτής Κοινωνίας από το 2010.
Ορισμένες από τις ΜΚΟ λαμβάνουν τόσο μεγάλο μέρος του προϋπολογισμού τους από τον Soros που είναι στην πραγματικότητα εξ ολοκλήρου θυγατρικές εταιρίες του ιδρύματός του.
Οι δεσμοί μεταξύ των δικαστών και των ΜΚΟ είναι ουσιώδεις. Περιλαμβάνουν την χρόνια εργασία ως μέλη του διοικητικού ή εκτελεστικού συμβουλίου αυτών των ΜΚΟ. Με θέσεις διδασκαλίας σε ιδρύματα που χρηματοδοτούνται από αυτά. Ως μισθωτοί διευθυντές προγραμμάτων για το Ίδρυμα «Ανοικτής Κοινωνίας» ή συνδεδεμένες ΜΚΟ. Και την ανάληψη άλλων μορφών αμειβόμενης εργασίας για αυτές. Ο πλήρης κατάλογος αυτών των συνδέσεων μπορεί να βρεθεί στις σελίδες επτά και οκτώ της έκθεσης.
Ένα καλό παράδειγμα είναι αυτό του Βούλγαρου Yonko Grozev, ο οποίος, ως αρχηγός της Πρωτοβουλίας Δικαιοσύνης της Ανοικτής Κοινωνίας, υπεράσπισε την υπόθεση Pussy Riot εναντίον της Ρωσίας το 2018, προτού εκλεγεί σύντομα ως δικαστής του δικαστηρίου.
Η μελέτη δεν περιλαμβάνει λιγότερο τυπικές μορφές συνεργασίας με ΜΚΟ, όπως η περιστασιακή εργασία τους (βλ. Σημείωση 15 της έκθεσης). Αυτό σημαίνει ότι οι συνδέσεις είναι ακόμη μεγαλύτερες από αυτές που συγκεκριμένα αναφέρονται στη μελέτη.
Η έκθεση καλύπτει επίσης και άλλους αξιωματούχους για τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως τον Επίτροπο για τα ανθρώπινα δικαιώματα στο Συμβούλιο της Ευρώπης από το 2012-2018 (Nils Muiznieks), ο οποίος δεν είναι δικαστής, αλλά επί σειρά ετών ήταν μισθωτός ακτιβιστής του Ιδρύματος Ανοικτής Κοινωνίας στη Λετονία και ο οποίος χρησιμοποίησε την επίσημη θέση του για να εναντιωθεί στη λεγόμενη νομοθεσία “anti-Soros” στην Ουγγαρία.
Αυτές οι ΜΚΟ είναι εξαιρετικά δραστήριες στο ΕΔΑΔ. Το Ίδρυμα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Ελσίνκι στην Πολωνία υπέβαλε 16 αιτήσεις και υπεράσπισε 32 υποθέσεις μόνο το 2017. Πολύ συχνά, ο ρόλος που διαδραματίζουν οι ΜΚΟ δεν εμφανίζεται στα αρχεία του δικαστηρίου, αλλά πρέπει να ανακαλυφθεί από τις δικές τους εκθέσεις. Για παράδειγμα, μια υπόθεση μπορεί να υποστηριχθεί από δικηγόρους από μία ΜΚΟ με τους λόγους που ακούγονται από άλλες ΜΚΟ ως τρίτοι, παρόλο που οι άλλοι οργανισμοί χρηματοδοτούνται στην πραγματικότητα από την ίδια πηγή όπως ο αιτών, συνήθως τον Σόρος.
Δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα με τους δικαστές που άσκησαν μισθωτή δραστηριότητα για μια ΜΚΟ πριν γίνουν δικαστές, εάν αυτοί οι ίδιοι οργανισμοί δεν ήταν οι ίδιοι ενεργοί ως διάδικοι που προσέφεραν υποθέσεις στο ΕΔΑΔ, είτε ως ίδιοι αιτούντες είτε ως δικηγόροι για αιτούντες είτε ως τρίτα μέρη που υποτίθεται ότι είναι εμπειρογνώμονες (αλλά στην πραγματικότητα ασκούν πιέσεις για μια υπόθεση) και εάν αυτοί οι δικαστές δεν προήδρευαν τις περιπτώσεις αυτές.
Πράγματι, η χειρότερη διαπίστωση της έκθεσης είναι ότι σε 88 υποθέσεις οι δικαστές καθόρισαν την απόφαση επί των υποθέσεων που υποβλήθηκαν στο δικαστήριο από ΜΚΟ που είχαν εργαστεί προηγουμένως, χωρίς να δηλώσουν σύγκρουση συμφερόντων και χωρίς να αποσυρθούν από την εξέταση των υποθέσεων (βλ. έκθεση και παραρτήματα 1 και 2.) Σε μια περίπτωση, που αποφασίστηκε το 2018, 10 από τις 14 ΜΚΟ που προσέφεραν την υπόθεση χρηματοδοτήθηκαν από το Ίδρυμα Ανοικτής Κοινωνίας, ενώ έξι από τους 17 δικαστές που έλαβαν μέρος στην υπόθεση είχαν σχέσεις με την ίδια ομάδα που χρηματοδοτείται από τον Soros.
Η άρνηση των δικαστών να αποσυρθούν, είναι μια επαίσχυντη επαγγελματική αποτυχία που δείχνει ότι το ανώτατο όργανο ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Ευρώπης δεν είναι στην πραγματικότητα ανεξάρτητο, αλλά αντίθετα αποτελεί μέρος μιας πραγματικής “βιομηχανίας ανθρωπίνων δικαιωμάτων” – μια πυραμίδα χρημάτων και ένα σφιχτό δίκτυο επαγγελματικών σχέσεων, στην κορυφή του οποίου βρίσκεται ο Τζορτζ Σόρος με τα δισεκατομμύρια του.
Οι ΜΚΟ υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν την «κοινωνία των πολιτών» ανεξάρτητες από τα κράτη. Στην πραγματικότητα, ένας πολύ μεγάλος αριθμός από αυτές είναι η δημιουργία φορέων χωρίς δημοκρατική νομιμότητα, όπως το Ίδρυμα Ανοικτής Κοινωνίας.
Το γεγονός ότι αυτό το διεφθαρμένο σύστημα κατάφερε να ανθίσει έχει αρκετές αιτίες. Η πρώτη είναι ότι ο Σόρος και οι ΜΚΟ που χρηματοδοτεί κυριαρχούν στη βιομηχανία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα Βαλκάνια και στις χώρες της Βαλτικής. Τα εκατομμύρια του πλημμυρίζουν αυτές τις μικρές, φτωχές χώρες (έχει δαπανήσει 131 εκατομμύρια δολάρια στην Αλβανία από το 1992, για παράδειγμα) και με τη σειρά τους διορίζουν δικαστές στο ΕΔΑΔ, το οποίο ρυθμίζει θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων για τα 47 κράτη μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης. Πράγματι, η έκθεση διαπιστώνει ότι οι συνολικές δαπάνες του Ιδρύματος «Ανοικτής Κοινωνίας» στην Ευρώπη, ύψους 90 εκατομμυρίων δολαρίων ετησίως, υπερβαίνουν τον ετήσιο προϋπολογισμό του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (70 εκατομμύρια δολάρια).
Δεύτερον, οι νέες διαδικασίες που θεσπίστηκαν το 2012 προβλέπουν ειδικά τη συμμετοχή των ΜΚΟ στη διαδικασία επιλογής των δικαστών του ΕΔΑΔ. Αυτές οι ΜΚΟ μπορούν να προτείνουν υποψηφίους και μπορούν να ασκήσουν πίεση για την επιλογή τους. Το έχουν κάνει σε πολλές περιπτώσεις, όπως δείχνει η έκθεση. Στην περίπτωση της Αλβανίας το 2018, για παράδειγμα, δύο από τους τρεις υποψηφίους ήταν στελέχη του Ιδρύματος Ανοικτής Κοινωνίας. Ένας από αυτούς εξελέγη.
Τέλος, δεν υπάρχει καμία απαίτηση να έχουν κάποια εμπειρία οι δικαστές που έχουν οριστεί στο ΕΔΑΔ. Περίπου 51 από τους 100 δικαστές που συμμετείχαν στα έδρανα του ΕΔΑΔ από το 2009 δεν ήταν ποτέ δικαστές ή δημόσιοι λειτουργοί πριν. Αντ ‘αυτού, ήταν πολύ συχνά ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που εργάζονταν για τον Soros ή για μια από τις οργανώσεις του.
Αυτή είναι μια διαρθρωτική αδυναμία που επηρεάζει επίσης τα διεθνή δικαστήρια εγκλημάτων πολέμου. Αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι μπορούν να ασκήσουν δικαστική εξουσία, οι οποίοι δεν είναι, στην πραγματικότητα, εκπαιδευμένοι δικαστές ή δημόσιοι λειτουργοί ή ακόμη και δικηγόροι, αλλά πολιτικοί ακτιβιστές. Σε ορισμένες εξαιρετικά ανήκουστες περιπτώσεις, άνθρωποι έχουν γίνει δικαστές στα έδρανα αυτών των δικαστηρίων χωρίς καν να έχουν πτυχίο νομικής.
Το αποτέλεσμα είναι ότι οι δικαστές που συμμετέχουν σε αυτά τα σώματα δεν συμπεριφέρονται στην πραγματικότητα ως δικαστές. Ο ρόλος του δικαστή είναι να πει τι είναι ο νόμος, όχι τι θεωρεί ότι πρέπει να είναι ο νόμος. Δυστυχώς, αυτό ακριβώς κάνουν οι δικαστές του ΕΔΑΔ και στα νέα διεθνή δικαστήρια. Το 1978, το ΕΔΑΔ διακήρυξε ότι η Σύμβαση ήταν «ένα ζωντανό όργανο που πρέπει να ερμηνεύεται υπό το πρίσμα των σημερινών συνθηκών» και ότι, κατά συνέπεια, οι δικαστές της είχαν το δικαίωμα να διαβάσουν νέα στοιχεία στη Συνέλευση αντί να δεσμεύονται από αυτήν . Αυτός ο δικαστικός ακτιβισμός είναι μια παραβίαση του κράτους δικαίου.
Πρόκειται για τραγωδία επειδή οι τομείς στους οποίους οι δικαστές του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ασκούν τον δικαστικό ακτιβισμό είναι ακριβώς τα πιο πολιτικά ευαίσθητα ζητήματα, τα οποία πρέπει να αποφασιστούν σωστά από τους πολιτικούς στα εκλεγμένα κοινοβούλια ή με δημοψηφίσματα και όχι από μια ελίτ κάστα ανυπόληπτων ακτιβιστών. Οι τομείς αυτοί περιλαμβάνουν την ελευθερία έκφρασης, το άσυλο, τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ, τις συνθήκες κράτησης, τα δικαιώματα των μειονοτήτων κ.ο.κ. Χρησιμοποιώντας την ελευθερία τους να διαμορφώσουν το νόμο, οι δικαστές του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων εφαρμόζουν εδώ και δεκαετίες ένα νέο όραμα για τον άνθρωπο το οποίο είναι το αντίθετο από την αρχική πρόθεση της Συνέλευσης, η οποία ήταν η προστασία των ανθρώπων και των οικογενειών τους από την καταχρηστική κρατική εξουσία. Τώρα το ΕΔΑΔ ξοδεύει τον μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του απαιτώντας περισσότερη κρατική εξουσία για αυτό ή εκείνο το μοντέρνο σκοπό.
Ο Τζορτζ Σόρος έχει επί μακρόν δεχθεί επίθεση για την υπερβολική πολιτική εξουσία που έχει αγοράσει η γιγαντιαία του περιουσία, ειδικά στην μετακομμουνιστική Ανατολική Ευρώπη. Ωστόσο, αυτή η έκθεση του Ευρωπαϊκού Κέντρου για το Δίκαιο και τη Δικαιοσύνη είναι μία από τις πρώτες περιπτώσεις κατά τις οποίες η διεφθαρμένη επίδραση αυτής της εξουσίας έχει εντοπιστεί και τεκμηριωθεί με σεβασμό στο ανώτατο όργανο που είναι επιφορτισμένο με την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ευρώπη.
Μέχρι σήμερα, το ΕΔΑΔ δεν αμφισβήτησε κανένα από τα γεγονότα που περιγράφονται στην έκθεση και στο βαθμό που αυτά τα γεγονότα δεν μπορούν να αμφισβητηθούν επειδή προέρχονται από το ίδιο το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η αξιοπιστία του ως ανεξάρτητου δικαστικού σώματος βρίσκεται τώρα στα τάρταρα.
John Laughland, RT
Διδακτορικό στη φιλοσοφία από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και έχει διδάξει σε πανεπιστήμια στο Παρίσι και τη Ρώμη.
Ιστορικός και ειδικός στις διεθνείς υποθέσεις
Μετάφραση-Επιμέλεια: olympia.gr