Του Νίκου Παναγιωτόπουλου από το Newpost.gr
Ο Κώστας Σημίτης, ο πρωθυπουργός των Ιμίων, αυτός που αναγνώρισε ζωτικά συμφέροντα στην Τουρκία ανοίγοντας την όρεξη της για περισσότερες διεκδικήσεις, ξαναχτύπησε με άρθρο του στα ΝΕΑ, την προηγούμενη φορά στην Καθημερινή της Κυριακής αναφέρθηκε σε όλα όσα τον τελευταίο καιρό ακούγονται για ένα ατύχημα ή πρόκληση ενός ελληνοτουρκικού επεισοδίου.
Τότε μας είχε πει αναφερόμενος συγκεκριμένα στην κρίση του 1996 πως «Δεν αποκλείεται να υπάρξουν παρόμοιες σκέψεις στη σημερινή τουρκική ηγεσία».
Και αφού σε εκείνο το άρθρο είχε κάνει μια αναδρομή στα δικά του Ίμια χωρίς να μας λέει τι έκανε λάθος και γιατί έπρεπε τη σημαία να την πάρει ο αέρας έκανε έναν παραλληλισμό του τότε με το σήμερα αφήνοντάς να εννοηθεί ότι η Τουρκία θα επιχειρήσει, εκμεταλλευόμενη πολιτική αστάθεια να υποχρεώσει την ελληνική πλευρά να διαπραγματευθεί θέματα εθνικής κυριαρχίας.
Να το ξαναπούμε, σύμφωνα με τον κ. Σημίτη τότε η Τουρκία εκμεταλλεύτηκε την ασθένεια του Ανδρέα Παπανδρέουκαι την πολιτική αστάθεια, αλλά ανεξάρτητα από την πολιτική κατάσταση ο κίνδυνος επεισοδίων με την Τουρκία θα είναι υπαρκτός, εάν δεν βρούμε λύσεις, όχι πάντα ευχάριστες υπογραμμίζει ο πρώην πρωθυπουργός.
Τι εννοούσε ο πρώην Πρωθυπουργός, «όχι πάντα ευχάριστες»;
Τι είχε ο ίδιος διαπραγματευθεί;
Στο ίδιο άρθρο ο Κ. Σημίτης μάλιστα προέτρεπε την επόμενη κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα της χώρας να προχωρήσει και να επισπεύσει τον συμβιβασμό πριν την εκδήλωση του επεισοδίου!
Τι ακριβώς εννοούσε, ότι η χώρα δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει την τουρκική ισχύ;
Επανήλθε για να συνεχίσει στην ίδια γραμμή με άρθρο του στα ΝΕΑ ώστε να «εκβιάσει» τη δικαίωση της καταστροφής των Ιμίων με τη συμφωνία του Ελσίνκι χρεώνοντας ευθύνες στον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή και για δήθεν ευκαιρία που χάθηκε το 2004.
Ανεξάρτητα από τα γεγονότα, κάποιος διαβάζοντας το άρθρο του Κώστα Σήμιτη στα ΝΕΑ μένει ενεός με τις διχαστικές, διαιρετικές και αντεθνικές κορώνες του.
Είναι αδιανόητο αυτή την ιστορική στιγμή, της πολύ μεγάλης έντασης με την Τουρκία, να επιχειρεί να χωρίσει τους Έλληνες! Και να συμπεράνει αβασάνιστα, ποιοι μας κυβέρνησαν, επί πολλά χρόνια.
Ο κύριος Σημίτης, όμως κάνει άλματα στο …κενό σαν να απευθύνεται σε λωτοφάγους.
Θα μας πει ποτέ το παρασκήνιο της συμφωνίας που υπογράφτηκε στη Μαδρίτη ανάμεσα στον ίδιο και τον Ντεμιρέλ. Ήταν μια συμφωνία που προβλήθηκε ως κατόρθωμα της εκσυγχρονιστικής πολιτική Σημίτη. Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι, καθώς με την υπογραφή του στη Μαδρίτη ο Σημίτης αποδέχτηκε την τουρκική θεωρία των γκρίζων ζωνών. Που έγινε στρατηγική των Τούρκων στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.
Τι σύμπτωση υπογράφηκε την 8η Ιουλίου 1997…8η Ιουλίου 2019 η επομένη των εθνικών εκλογών .
Να τα πάρουμε από την αρχή γιατί στο newpost, έχουμε μνήμη και τα έχουμε ξαναγράψει και δεν εκτιμούμε τα γεγονότα ανάλογα με τη συγκυρία και τα προσωπικά συμφέροντα.
Στα Ίμια, τον Ιανουάριο του 1996, η Ελλάδα δεν έχασε μονάχα τρία παλικάρια, αλλά η τότε κυβέρνηση τσαλάκωσε το ηθικό των ενόπλων δυνάμεων και των πολιτών με τους πολιτικούς της χειρισμούς και τις αποφάσεις.
Με αφετηρία την παραβίαση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, η ολίγιστη κυβέρνηση Σημίτη, ένα χρόνο μετά, έθεσε σε μόνιμη αμφισβήτηση το εθνικό και κυρίαρχο δικαίωμα της χώρας μας να θεωρεί ότι το μόνο εκκρεμές θέμα μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας είναι η διευθέτηση της υφαλοκρηπίδας.
Το 1997, στην Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ που έγινε στην Μαδρίτη, η Ελλάδα υπέγραψε μια Συμφωνία , η οποία αναγνωρίζει «νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο. Είναι η πρώτη φορά που η χώρα μας αποδέχεται κάτι παρόμοιο.
Τι ξεχνάει ο κύριος Σημίτης – Και τι έκανε ο Καραμανλής
Αυτή η συμφωνία, της Μαδρίτης που εντέχνως ξεχνάει ο κ. Σημίτης, ήρθε ως επίσημο πλέον επιστέγασμα των τουρκικών αξιώσεων στα Ιμια, ένα χρόνο πριν.
Το επεισόδιο των Ιμίων ήταν εξευτελιστικό για την ελληνική κυβέρνηση, αλλά όσο κι αν ο αυτο-εξευτελισμός του κ. Σημίτη μεγάλωσε με τις ευχαριστίες στην κυβέρνηση των ΗΠΑ, έγινε στη συνεχεία συμφωνία που δέσμευε την Ελλάδα.
Η Συμφωνία της Μαδρίτης είναι μια επίσημη πράξη υπογεγραμμένη από τον τότε πρωθυπουργό. Η Συμφωνία της Μαδρίτης του 1997 αποτελεί σταθμό στη διαμόρφωση της μετέπειτα ελληνικής εξωτερικής πολιτικής μέχρι σήμερα. Συνέχεια αυτής της Συμφωνίας είναι η απόφαση της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ του 1999 που είναι γνωστή ως «απόφαση του Ελσίνκι».
Αυτό που δεν λέει και αποκρύπτει ανερυθρίαστα ο κ. Σημίτης είναι ότι η απόφαση αυτή στηριγμένη στην προηγούμενη αποδοχή «ζωτικών τουρκικών συμφερόντων στο Αιγαίο», υπέδειξε στην ελληνική και τουρκική πλευρά να προσδιορίσουν με διαπραγματεύσεις τις «συνοριακές διαφορές κι άλλα συναφή θέματα». Δηλαδή πάνω στο έδαφος της αναγνώρισης της Μαδρίτης θα εξελίσσονται οι συνοριακές διαφορές.
Δηλαδή ο κ. Σημίτης εγκαλεί τον κ. Καραμανλή ότι έπρεπε να υπερασπιστεί την κατάπτυστη αν όχι προδοτική συμφωνία της Μαδρίτης στον δρόμο του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης στη βάση της απόφασης του Ελσίνκι, δηλαδή αναγνωρίζοντας ζωτικά τουρκικά συμφέροντα στο Αιγαίο, συνοριακές διαφορές κι άλλα συναφή θέματα.
Για να καταλάβουμε τι ακριβώς έγινε το 1999, στο Ελσίνκι: Η Σύνοδος Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπογράφει κείμενο στο οποίο γίνεται λόγος για «εκκρεμείς συνοριακές διαφορές και άλλα συναφή θέματα» μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας! Έτσι, ωμά και αστόχαστα, η κυβέρνηση του τραγικού Σημίτη, επικυρώνει για δεύτερη φορά τις προκλητικές διεκδικήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο.
Τότε για ακόμα μια φόρα λειτούργησε η τρομακτική προπαγάνδα που έσβηνε όλες τις αντίθετες φωνές και πανηγύριζε για την υπογραφή του κειμένου της Ένωσης από την Ελλάδα. Μιλούσε για «διπλή επιτυχία» της Ελλάδος η κυβέρνηση απόφαση για ένταξη της Κύπρου στην Ένωση και τίτλος υποψήφιας χώρας της Τουρκίας και υπερθεμάτιζαν τα μίντια. Τα ίδια επιχειρεί να επαναφέρει και με το άρθρο του στα ΝΕΑ ο πρώην Πρωθυπουργός.
Η αλήθεια είναι ότι τότε ο κ. Σημίτης άνοιξε με δική του υπογραφή την κερκόπορτα στο Αιγαίο. Το σχέδιο ήταν ξεκάθαρο για το Αιγαίο και μετά ήρθε το κατάπτυστο Σχέδιο Ανάν!
Το μεγάλο επιχείρημα όλων αυτών που με μεγάλη ευκολία εκχωρούν κυριαρχικά δικαιώματα είναι η αποφυγή της σύγκρουσης που όμως έφερε έναν διαρκή πόλεμο διεκδικήσεων, αμφισβήτησης και απειλών εκ μέρους της Τουρκίας. Το είδαμε προσφάτως και στην Ανατολική Μεσόγειο, το ζούμε με τις εξοργιστικές δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων για δεκάδες βραχονησίδες, και, φυσικά, με την ανιστόρητη πρόκληση Ερντογάν για την Συνθήκη της Λωζάνης.
Ο Κώστας Σημίτης λοιπόν ζητάει και τα ρέστα από τον Κώστα Καραμανλή που δεν συνέχισε αυτήν την επαίσχυντη συμφωνία και τις τραγικές παραχωρήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων. Και επανέρχεται σαν φάντασμα σε έναν εφιάλτη που έχει πολλές ευθύνες αλλά η συναίσθηση της ιστορικής μας ευθύνης, επιβάλλει σήμερα να εξορκίζουμε τα φαντάσματα του παρελθόντος. Να ξεριζώνουμε τα ζιζάνια της αντιπαράθεσης και τον διχασμό που μας κατατρέχουν ή κάποιοι θέλουν να δημιουργήσουν σε κάθε κρίσιμη ιστορική συγκυρία.
Ίμια, Μαδρίτη, Ελσίνκι, είναι η θλιβερή παρακαταθήκη με τις τραγικές παραχωρήσεις ενός ολιγοστού πρωθυπουργού που άνοιξαν βαθιές πληγές στη χώρα.