Βασίλης Δημ. Χασιώτης: Η συμμετοχή της Τουρκίας στη Διάσκεψη του Βερολίνου για τη Λιβύη

Δεν πρόκειται εδώ να τοποθετηθούμε στην «πρωτοβουλία» τόσο εκείνων που άμεσα συνέβαλαν στην διάλυση του Κράτους της Λιβύης, όσο κι εκείνων που συνέβαλαν με έμμεσο τρόπο με την ανοχή τους, (ηχηρή ή σιωπηλή αδιάφορο) όσο και στον εμφύλιο που πυροδότησαν ως φυσικό επακόλουθο.

Ούτε θα κάνω κάποιο σχόλιο στο γιατί πρέπει να μετέχει στη Διάσκεψη η Κίνα (!!) ή η Αλγερία ή η Αίγυπτος και όχι η Ελλάδα.
Θα μείνω όμως στη συμμετοχή της Τουρκίας.
Ποιος ο λόγος που πρέπει η Τουρκία να συμμετέχει στη Διάσκεψη για τη Λιβύη; Υπό ποια ιδιότητα; Οποιαδήποτε απάντηση και αν δοθεί (ή εφευρεθεί) για το ανωτέρω ερώτημα, μπαίνει επίσης το ζήτημα : γιατί η Τουρκία και όχι ΚΑΙ η Ελλάδα, αν ΟΧΙ ΜΟΝΟ η Ελλάδα;
Ουδείς λόγος και ουδεμία ιδιότητα της Τουρκίας μπορούν να δικαιολογήσουν την παρουσία της στην Διάσκεψη, ή αν υπάρχει τέτοιος λόγος και τέτοια δικαιολογία, θα πρέπει κάποιος (δηλαδή το Βερολίνο) να μας τους εξηγήσει, ώστε τουλάχιστον να πεισθούμε κι εμείς, ότι όντως, η Ελλάδα δεν έχει ουσιαστικό λόγο συμμετοχής της στη Διάσκεψη αφού το ίδιο το αντικείμενο της Διάσκεψης δεν αναφέρεται σε -ούτε πρόκειται να θίξει- ζητήματα που με τη σειρά τους θα αφορούν και θα θίγουν ζωτικά εθνικά μας συμφέροντα στα πλαίσια των όσων συζητηθούν και κυρίως αποφασιστούν για το Λιβυκό Ζήτημα.
Σε ό,τι αφορά την Τουρκία, μπορώ να εικάσω και ίσως όχι αβάσιμα, πως η συμμετοχή της στη Διάσκεψη οφείλεται αμιγώς στην έντονη πειρατική της δραστηριότητα στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Λιβύη, όμως, για μια Ευρώπη, που όσο κι αν η υποκρισία περισσεύει σε σημαντικά ζητήματα σεβασμού του Διεθνούς Δικαίου (ας αφήσουμε παράμερα τις εσωτερικές «ενδοενωσιακές» υποκρισίες του τύπου της «αλληλεγγύης», των διαφόρων «κεκτημένων» που τόσο πολύ προβάλλονται από την προπαγάνδα της – όλα αυτά τα βιώσαμε όσο τίποτα άλλο εδώ στην Ελλάδα), εν τούτοις, δεν παύει να το επικαλείται, για λόγους Υψηλού Συμβολισμού αλλά και ουσίας, η Τουρκία θα έπρεπε να αποκλειστεί ακριβώς για το λόγο ότι στην Ανατολική Μεσόγειο εμφανίζεται ως Κράτος που επιδεικτικά καταπατεί το Διεθνές Δίκαιο, τόσο στη περίπτωση της Ελλάδας, όσο και της Κύπρου και της Λιβύης -το ζήτημα της Συρίας, φαίνεται πως «πάλιωσε» αν και πολύ γρήγορα-, κάτι άλλωστε που και η ίδια η Ευρώπη το αναγνωρίζει!
Όμως, η θλιβερή αλήθεια είναι, πως ουδείς έχει την αντίληψη πως οι Μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης, (ας μείνουμε στον χώρο μας χωρίς να επεκταθούμε κι αλλού), τρέφουν, επί της ουσίας, μεγαλύτερο σεβασμό στο Διεθνές Δίκαιο απ’ ό,τι η Τουρκία. Απλώς η τελευταία, αν και ανατολική χώρα, δεν κρατά ούτε τον φερετζέ, κάτι που κάνουν οι δικοί μας εδώ στην Ευρώπη! Άλλωστε, η Λιβύη, δικό τους «κατόρθωμα» είναι. Και όχι βεβαίως «εκ λάθους»! Το τι θα επακολουθούσε, όταν αποφάσιζαν να τελειώνουν με τον Μουαμάρ Καντάφι, το γνώριζαν πολύ καλά.
Τουλάχιστον στο Ιράκ, οι ΗΠΑ «τέλειωσαν» τον Σαντάμ Χουσείν και αμέσως πήγαν οι ίδιοι ώστε ένας κάποιος έλεγχος έστω και κατοχικού τύπου να διατηρηθεί. Στη Λιβύη, διέλυσαν το Κράτος «από αέρος» και οι επιδρομείς εξαφανίστηκαν αφήνοντας στο χάος και στον εμφύλιο τη χώρα! Τι νόμιζαν ότι θα ακολουθούσε πέραν όσων όντως ακολούθησαν; Όμως, γνώριζαν το ίδιο καλά, ότι θα ήταν οι ίδιες αυτές Δυνάμεις που προκάλεσαν το πρόβλημα, που θα αυτοπροσκαλούνταν και να το «λύσουν».
Τώρα, το ότι στη Διάσκεψη αυτή ή και όσες άλλες ακολουθήσουν, το μυαλό των εμπλεκόμενων «ειρηνοποιών» (αναφέρομαι στις Μεγάλες Δυνάμεις που θα παρευρίσκονται εκεί και όχι ασφαλώς τους «λοιπούς» μετέχοντες ή παρατηρητές) θα είναι στον «δύσμοιρο» λιβυκό λαό, του οποίου τα βάσανα και μόνο αυτά είναι που προακλαούν τις «ανησυχίες» και υποκινούν τις πρωτοβουλίες τους, η «βαθιά» τους πίστη στο «δίκαιο» κ.λπ., κ.λπ., και το μυαλό τους δεν πάει ούτε προς στιγμή στο πώς θα διαμοιραστούν τα «υδρογοναθρακικά ιμάτια» της χώρας αυτής και του λαού της, αφού αυτά αποτελούν «ιερό και απαραβίαστο» εθνικό πλούτο τους, που μονάχα αυτοί μπορούν να αποφασίσουν πώς θα τον διαχειριστούν, (άλλωστε η ίδια η ιστορία τους μαρτυρά το πόσο πολύ σέβονται τα δίκαια αυτού του τύπου), αυτό, ας το σημειώσουμε απλώς ως το κρασάκι στη τούρτα που παρασκευάζεται στο Βερολίνο (σήμερα, ή κάπου αλλού αύριο).