Στην εξαιρετική ανάλυση του Νίκου Τοπούζη που ακολουθεί, πρέπει να προστεθεί και το μεγάλο ατόπημα της ιεραρχίας να αναγνωρίσει αυτοκέφαλο στην ουκρανική εκκλησία αυτή την δεδομένη στιγμή.
Σότσι και Ελλάδα
Πολλοί οι κερδισμένοι από τη συμφωνία κ.κ. Πούτιν-Ερντογάν στο Σότσι για τη διαχείριση της εισβολής/κρίσης στη Β.Α Συρία. Μεγαλύτερος ο πρόεδρος Άσσαντ που έχει σχεδόν νικήσει όλους τους εχθρούς του εντός της χώρας. Αυτή η συμφωνία τελειώνει ουσιαστικά την όποια αυτονομία των Κούρδων και θα του επιτρέψει να επικεντρωθεί στην απελευθέρωση της πόλης Ιντλίμπ, το τελευταίο μεγάλο αστικό κέντρο που κατέχουν οι διάφορες ομάδες τζιχαντιστών.
Κερδισμένοι σαφώς η Ρωσία αλλά και το Ιράν που βλέπουν τον σύμμαχο τους Άσσαντ να αυξάνει την ισχύ του μέρα με τη μέρα, τερματίζοντας τα όνειρα αυτοδιάθεσης των Κούρδων. Μέσα στους νικητές βρίσκεται και ο κ.Ερντογάν αφού κατάφερε το φιάσκο, όπως πήγε να εξελιχθεί η εισβολή, να το μετατρέψει σε μη-ήττα κρατώντας ζεστό το όραμα του Νεο-Οθωμανισμού (δόγμα Νταβούτογλου) τόσο στη γεωστρατηγική ατζέντα της Μ.Ανατολής, όσο και στις καρδιές δεκάδων εκατομμυρίων ακολούθων του.
Στους ηττημένους συγκαταλέγονται η Κουρδική ημι-κρατική οντότητα της Συρίας, και σε μικρότερο βαθμό οι ΗΠΑ και το Ισραήλ. Πολύ μικρότερο όμως από ότι φαντάζονται ορισμένοι. Η απεμπλοκή των ΗΠΑ από τη Μέση Ανατολή και η προσήλωση τους στο στρατηγικό θέατρο επιχειρήσεων Ασία-Ειρηνικός (Pivot to Asia) είναι απόφαση που έχει ληφθεί εδώ και μια δεκαετία. Ας μη παρασυρόμαστε από τα εσωτερικά πολιτικά προβλήματα των ΗΠΑ και τη χρησιμοποίηση ζητημάτων Εξωτερικής Πολιτικής για την επερχόμενη προεκλογική περίοδο.
Ανάμεσα στους ηττημένους όμως βρίσκεται και η Ελλάδα (κατα κύριο λόγο) αλλά και η Ευρώπη. Δύο οι λόγοι της εκτίμησης μου αυτής:
α) Η Τουρκία μπαίνει δυναμικά στο παιχνίδι των μεγάλων δυνάμεων. Από κατατρεγμένη λόγω της μεγαλομανίας του κ.Ερντογάν, καθίσταται εγγυητής της ειρήνης στην τόσο ευπαθή περιοχή της βόρειας Μ.Ανατολής. Ο Νεο-Οθωμανισμός παραμένει ζωντανός. Η Άγκυρα αποκτά το πάνω χέρι σε σχέση με τις γειτονικές της χώρες σε οποιαδήποτε μελλοντική διαπραγμάτευση(π.χ. Κυπριακό), αφού ο στρατηγικός της ρόλος αποκτάει νέα δυναμική.
β) Δεκάδες χιλιάδες παραστρατιωτικοί φανατισμένοι τζιχαντιστές μένουν “άνεργοι”. Οι επιτελείς της Τουρκίας έταξαν πλούσια και ανεμπόδιστη λαφυραγωγία στις εξτρεμιστικές ομάδες προκειμένου να εισβάλλουν στος περιοχές του Συριακού Κουρδιστάν ( ναι έτσι διεξάγεται ακόμη ο πόλεμος….). Αυτοί οι φανατισμένοι πλιατσικολόγοι σήμερα θα ειναι ιδιαίτερα εκνευρισμένοι με την Τουρκία και ο κ.Ερντογάν θα πρέπει να αποφασίσει τι θα τους κάνει. Θα τους στείλει στο Αφρίν, στη Λιβύη, στο Σινά ή στην Ευρώπη μέσω Ελλάδος; ή έναν συνδυασμό και των τεσσάρων; Ο κίνδυνος για τη χώρα μας αλλά και για ολόκληρη τη Ευρώπη είναι ορατός.
Η ανυπαρξία παραγωγής σχεδιασμού Υψηλής Στρατηγικής από την Ακαδημαϊκή Κοινότητα αλλά και η ατολμία των πολιτικών ηγεσιών, έχουν καταστήσει Ελλάδα και Ευρώπη ομήρους του Νεο-Οθωμανισμού.
Οι αρχές του Regionalism στις Διεθνείς Σχέσεις που εφάρμοσε ο κ.Νταβούτογλου (μιμούμενος το Ιράν και τη Ρωσία), επικράτησαν ενός αφηρημένου διηγήματος περί Ενωμένης Ευρώπης που εγκλώβισε τη Στρατηγική της Ελλαδος από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 ως σήμερα. Οι όποιες ενέργειες για ανάπτυξη σχέσεων με Αίγυπτο-Ισραήλ-Βαλκάνια ήταν κυρίως προσωπικές πρωτοβουλίες πολιτικών στην Ελλάδα και όχι μεθοδευμένη και συνεχιζόμενη σταθερή πορεία σύγκλισης συμφερόντων με τους όμμορους γειτονικούς λαούς.
Υπάρχει ακόμη ένα μικρό χρονικό περιθώριο για αντίδραση στο δόγμα Νταβούτογλου αλλά χρειαζόμαστε όραμα και τόλμη. Στη Διπλωματία, όπως και στη Δημοκρατία άλλωστε, δεν υπάρχουν ούτε αδιέξοδα αλλά ούτε και μονόδρομοι.
Φιλικά
Νίκος Τοπούζης
23/10/2019
