Ανάμεσα στις «στρατηγικές» αποφάσεις που παίρνει μετεκλογικά ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, φέρεται να είναι και η ανανέωση της θητείας του Προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου- τον οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, ο ίδιος δεν ΄ψήφισε στη πρώτη εκλογή του.’
Η απόφαση του Πρωθυπουργού, που υποδηλώνει και τη νέα περίοδο τις σχέσεις τους, πέραν των πολιτικών κριτηρίων που την καθιστούν ορθή και αναμενομένη, θα έλεγε κανείς ότι θεμελιώθηκε και με τη μέθοδο της «εις άτοπον απαγωγής». Δηλαδή με την αφαίρεση όσων θα μπορούσαν να διεκδικήσουν το ρόλο του αρχηγού του κράτους.
Κατ’ αρχάς ο υπ’ αριθμόν ένα υποψήφιος Κώστας Καραμανλής αποσαφηνίζει σε όσους τον ρωτούν ότι δεν ενδιαφέρεται -ούτε θα επιδίωκε την εγκατάστασή του στο Προεδρικό Μέγαρο.
Η ενδεχόμενη υποψηφιότητα του πρώην υπηρεσιακού Πρωθυπουργού Παν. Πικραμένου έκλεισε με την ανάληψη ρόλου αντιπροέδρου στην κυβέρνηση, με βαρύνοντα λόγο.
Για τον Αντώνη Σαμαρά, που φέρονταν ως ενδιαφερόμενος, δεν μπορεί να γίνει λόγος πλέον. Όχι μόνο γιατί οι σχέσεις των δυο ανδρών έχουν επιδεινωθεί, αλλά και γιατί η θέση του στο Μακεδονικό γενικώς και η θεωρία «η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική» τον καθιστά ακατάλληλο -όπως άλλωστε συνέβη και με το ενδιαφέρον του για την Κομισιόν.
Άλλες εν δυνάμει υποψηφιότητες δεν υπάρχουν. Κάποια στιγμή ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας Γιάννης Στουρνάρας φέρεται να ανέλαβε πρωτοβουλία για τον τραπεζίτη και πρώην Πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο, αλλά αποκλείσθηκε για λόγους που αφορούν και τη σύνδεση της πρωθυπουργικής θητείας του με το PSI.
Για παρεμφερείς λόγους αλλά και για τις προ εξοφλημένες εσωκομματικές αντιδράσεις δεν γίνεται συζήτηση για υποψηφιότητα του Κώστα Σημίτη, ή του Βαγγέλη Βενιζέλου.
Στην ουσία η απόφαση του Πρωθυπουργού περιέχει τη σοφία της ενσωμάτωσης πολλών πολιτικών και συμβολικών προϋποθέσεων στο πρόσωπο του σημερινού προέδρου. Ειδικότερα:
-Ο Προκόπης Παυλόπουλος αναγνωρίζεται εντός και εκτός της χώρας ως επιτυχημένος Πρόεδρος. Με την επιπρόσθετη αποδοχή ότι σε κρίσιμες στιγμές άσκησε το ρόλο του υπέρ των στρατηγικών συμφερόντων της χώρας, αλλά και για την εσωτερική πολιτική ομαλότητα με αποφασιστικό τρόπο και επάρκεια, με σωφροσύνη, ενίοτε και καρτερία. Πρωτίστως με προσήλωση στη συνταγματική τάξη, τον τύπο και την ουσία της- που γνωρίζει άριστα.
Εκ παραλλήλου η επανεκλογή του εγγράφεται στην βούληση του πρωθυπουργού να συμβολίζει ο ρυθμιστής του πολιτεύματος την ευρύτερη δυνατή συναίνεση.
Αυτό συνδέεται με την προαναγγελία την Αλέξη Τσίπρα ότι θα ψηφίσει την ανανέωση της θητείας Παυλόπουλου, αλλά και με την υπέρ του δημόσια τοποθέτηση της μισής τουλάχιστον Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΝΔ- χωρίς να υπάρχει κομματική απόφαση.
Σε ό,τι αφορά την παρατήρηση ότι θα προέρχονται ο Πρόεδρος και Πρωθυπουργός από το ίδιο κόμμα, πέραν του ότι ίσχυσε σε πολλές περιπτώσεις στο παρελθόν, απαντήθηκε ήδη με την επιλογή του Τσίπρα ως πρωθυπουργού επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ να δώσουν – με την επικείμενη συνταγματική μεταρρύθμιση- στην εκάστοτε κυβερνητική παράταξη το προνόμιο να αναδεικνύει πρόεδρο και από τους κόλπους του.
Άλλωστε στην πραγματικότητα ο Προκόπης Παυλόπουλος κάθε άλλο παρά «κομματικός» Πρόεδρος μπορεί να θεωρηθεί καθώς τήρησε στο ακέραιο τους θεσμικούς κανόνες. Π.χ. συνέδραμε την προηγουμένη κυβέρνηση στα εθνικά θέματα, κατάφερε με δεξιοτεχνία να μην δημιουργεί σε καμία περίπτωση πολιτειακή κρίση, αλλά και δεν αποδέχθηκε προβληματικές επιλογές, όπως στην περίπτωση της επιλογής της ηγεσίας της Δικαιοσύνης που δεν υπέγραψε, χωρίς να διαταραχθούν οι σχέσεις του με τον κυβερνητικό η τον μετεκλογικό ΣΥΡΙΖΑ.
Όπως -χωρίς να εκφεύγει από τα όρια του συνταγματικού ρόλου του- πρόσφερε πολύτιμες υπηρεσίες και με τη πείρα, τις γνώσεις και τις διεθνείς επαφές του στην προηγουμένη κυβερνηση υπέρ της χώρας, συνεχίζει και με τη σημερινή. Άλλωστε στους κόλπους της πέρα από παλιούς ομοϊδεάτες και φίλους του βρίσκονται και πρώην φοιτητές του ή πανεπιστημιακοί παράγοντες που ανέδειξε ο ίδιος και συχνά σπεύδουν να τον συμβουλευτούν.
Η «οικουμενικότητα» Παυλοπούλου συμπληρώνεται με τις θετικές αναφορές στη λειτουργία του από την πλευρά του ΚΚΕ και ειδικότερα του Δημ. Κουτσούμπα, όπως και από άλλες πολιτικές δυνάμεις, προσωπικότητες του δημοσίου βίου και οργανώσεων της κοινωνίας.
Έτσι στο πρόσωπό του συνεχίζεται η παράδοση με τον Κωστή Στεφανόπουλο και τον Κάρολο Παπούλια που έμειναν για δυο θητείες στο νεοκλασικό που έχτισε ο Ερνέστο Τσίλλερ στα τέλη του 19ου αιώνα…