Βασίλης Δημ. Χασιώτης : Εν κατακλείδι : Είμαστε όλοι Ευρωσκεπτικιστές;
Βασίλης Δημ. Χασιώτης : Εν κατακλείδι : Είμαστε όλοι Ευρωσκεπτικιστές;
Παρατηρώ πως καμία πολιτική δύναμη, σε όλο το ιδεολογικό φάσμα, ΔΕΝ αμφισβητεί το γεγονός, ότι η Ευρώπη, ΔΕΝ είναι «αυτό» που θάπρεπε να είναι.
Υπάρχει συνεπώς, μια κοινή βάση προβληματισμού. Ένας ας πούμε κοινός παρανομαστής. Μπορούμε λοιπόν, χωρίς δισταγμό να πούμε πως οι πάντες, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, είναι ευρωσκεπτικιστές. Εκείνο που τους διαφοροποιεί είναι ποια είναι η «σωστή» τιμή του αριθμητή στο κλάσμα που παριστάνει την πολυκερματισμένη Ευρώπη, και που αν όλα πήγαιναν «κατ’ ευχήν», τότε, «λογικά», θάπρεπε η τιμή αυτού του κλάσματος να ήταν ίση με τη μονάδα, αφού παρανομαστής και αριθμητής θα συνέκλιναν.
Παρόλα αυτά, τούτες οι απλές λέξεις : «σωστή» (τιμή), «κατ’ ευχήν», «λογικά», και άλλες με το ίδιο περιεχόμενο, είναι εκείνες που τελικώς, ενώ όλοι συμφωνούν που η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει, εν τούτοις, υπάρχει μεγάλη απόκλιση στο ζωτικό, στρατηγικό ερώτημα το «πού» και «προς ποια κατεύθυνση» πρέπει να αλλάξει. Όμως, τέτοιες ερωτήσεις, σε μια δημοκρατική χώρα, σε ένα δημοκρατικό κράτος, λύνεται με τη βοήθεια της Δημοκρατίας (όχι αυτής της «λαϊκής συμμετοχής» του ανά τετραετία «πενταλέπτου του πολίτη», όσο διαρκεί δηλαδή η διαδικασία να βάλει το ψηφοδέλτιο στο φάκελο και να το ρίξει στη κάλπη -«πεντάλεπτο»; πολύ είπα, μάλλον). Προσέξτε : «Χώρας», «Κράτους». Όμως, το πρόβλημα στην Ευρώπη είναι πως δεν υπάρχει «Χώρα», υπάρχει Χώρος (η ευρωπαϊκή ήπειρος), και βεβαίως δεν υπάρχει «Κράτος», υπάρχει μια Ένωση των αγορών και της οικονομίας όσων Κρατών μετέχουν σ’ αυτή την Ένωση.
Και ας προσέξουμε τώρα, πώς έχει η (πολιτική) κατάσταση στην Ευρώπη, η οποία, μπορεί να μη συγκροτείται σε ενιαία κρατική οντότητα, όμως, διαθέτει «κυβέρνηση», (τυπικά την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ουσιαστικά όμως τον άτυπο θεσμό του Eurogroup, το οποίο καθορίζει την δημοσιονομική και οικονομική πολιτική των Κρατών – Μελών της Ένωσης), διαθέτει Κοινοβούλιο, (το Ευρωκοινοβούλιο), διαθέτει Υπουργό Εξωτερικών, ενώ συζητείται τώρα και η θεσμοθέτηση ενός Υπουργού Οικονομικών. Προσέξτε : Κοινοβούλιο και Υπουργοί του Κανενός Κράτους, αλλά μιας Αγοραίας και Οικονομικής Ένωσης. Δηλαδή, μια παγκοσμίως πρωτοφανή διαμόρφωση ενός μορφώματος το οποίο εκφράζει την παντοκρατορία μιας δράκας οικονομικών συμφερόντων (το ποια είναι αυτά, παρακολουθήστε το «επαγγελματικό» ιστορικό των Ευρωπαίων Επιτρόπων (αλλά και αρχηγών Κρατών – Μελών της Ένωσης ή αρχηγών Κυβερνήσεών της) αλλά και τη συνέχεια της «επαγγελματικής» τους εξέλιξης μετά την αποχώρησή τους από τους θώκους τους, ώστε να αντιληφθούμε και για λογαριασμό ποιών λειτουργούσαν), στα οποία μεταφέρθηκαν πλήθος κυρίαρχων δικαιωμάτων των Κρατών – Μελών, ενώ άλλα βρίσκονται στην διαδικασία της μεταφοράς τους. Πρόκειται δηλαδή, για μια προϊούσα ιδιωτικοποίηση των κρατικών εθνικών κυριαρχιών. Έτσι, πλέον, μια Αγορά, (το σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης), και ουσιαστικά, η παραπάνω δράκα που εκπροσωπεί σε συντριπτικό ποσοστό τα ενσωματωμένα σ’ αυτή συμφέροντα, αυτή που βρίσκεται πίσω από το προσκήνιο, αυτή που γράφει τα «σενάρια» και σκηνοθετεί το όλο έργο με τα ενεργούμενά της στο προσκήνιο να παίζει ο καθείς τον ρόλο εφ’ ω ετάχθη, αυτή λοιπόν η Αγορά, διαθέτει Κοινοβούλιο, κυβέρνηση, εξωτερική πολιτική, και σταδιακά δρομολογείται να μεταφερθεί στην Ένωση (δηλαδή στην άνω δράκα), η οικονομική και δημοσιονομική πολιτική, οι ένοπλες δυνάμεις και εν γένει, ό,τι συγκροτεί την έννοια και το περιεχόμενο ενός Κράτους, έτσι ώστε, το αίτημα της κατάργησης των «εθνικών Κρατών», (δηλαδή, σκέτο των «Κρατών», το «εθνικών» είναι παραπλανητικό πυροτέχνημα) : Πού πάει λοιπόν η Ευρώπη; Στη δημιουργία ενός Αγοραίου Κράτους, δηλαδή μιας Αγοράς με Κρατική υπόσταση, μιας Αγοράς με πλήρεις Κρατικές Εξουσίες (νομοθετική και εκτελεστική), με τη λέξη «Κράτος» να περιεχομενοποιείται (σε αντικατάσταση του «αναχρονιστικού» «εθνικού» Κράτους) εντελώς αγοραία, με ό,τι αυτό σημαίνει.
Μιλάμε για σενάριο επιστημονικής φαντασίας; Δεν θα πω ας κοιτάξουμε καλύτερα το ποιες είναι και τι σημαίνουν κυρίως οι συντελούμενες και σχεδιαζόμενες διαδικασίες «ενοποίησης» της Ευρώπης, (δεν κάνει εντύπωση πως σ’ αυτή την «ενοποίηση» λείπει εντελώς η λέξη «κρατική» ενοποίηση;), θα πω μονάχα, πως αν κανείς θέλει να μιλήσει για φαντασία, δεν έχει παρά να δει από πού ξεκίνησε η Ευρώπη (εννοώ η μεταπολεμική διαδικασία ενοποίησής της) και πού κατέληξε (κατάντησε για την ακρίβεια). Ό,τι ζούμε σήμερα, μονάχα ως επιστημονική φαντασία θα εκλαμβάνονταν αν ζούσαμε στις δεκαετίες του 1950 και 1960 και περιγράφαμε τη σημερινή Ευρώπη!
Και φυσικά, ας μη ξεχνιόμαστε : όταν μιλάμε για Ευρώπη, μιλάμε για Γερμανία, όταν μιλάμε για κυρίαρχα συμφέροντα μιλάμε για Γερμανία, όταν μιλάμε για απίσχναση των εθνικών κυριαρχιών των Κρατών – Μελών της Ένωσης, ας μην έχουμε καμιά αμφιβολία προς τα πού οδεύουν αυτά τα κυρίαρχα δικαιώματα : οδεύουν προς το Βερολίνο!
Μπορώ λοιπόν να υποστηρίξω στο σημείο αυτό, πως η απάντηση στο ερώτημα που θέτει το άρθρο («Είμαστε όλοι Ευρωσκεπτικιστές;») είναι διττή : Ναι ως προς το ότι σχεδόν κανείς δεν είναι ευχαριστημένος με την σημερινή Ευρώπη, ασφαλώς όμως όχι ως προς το ποια Ευρώπη ο καθένας (ή, ανά μεγάλα λαϊκά και κοινωνικά τμήματα) οραματίζεται.
Αλλά, κι αυτό είναι μια επιπλέον παρατήρηση στα παραπάνω ζητήματα, το πόσο και πώς τέτοιες ζωτικές εθνικές παράμετροι έχουν κυριολεκτικά απολεσθεί από τα «κυρίαρχα» Κράτη χάριν μιας «αοράτου» (η οποία όμως, λαμβάνει σάρκα και οστά όταν αναζητηθεί εκεί που πράγματι βρίσκεται) πολιτικής Αρχής, γίνεται φανερό όταν αυτές οι παράμετροι αναλυθούν προσεκτικά. Ας πάρουμε για παράδειγμα το ζήτημα της «εκχώρησης» εθνικής κυριαρχίας των Κρατών – Μελών της Ένωσης, χάριν ενός -υποτίθεται, και κάποτε όντως ήταν πιστευτός- Υψηλού Στόχου, στον οποίο είναι δεσμευμένα Κράτη και -κυρίως- Λαοί της Ένωσης.
Ουσιαστικά, περιορισμός εθνικής κυριαρχίας σε μια ένωση Κρατών που συμμετέχουν ισότιμα στο αυτή, ΔΕΝ υπάρχει ΕΦ’ ΟΣΟΝ τα συμμετέχοντα Μέλη παραιτούνται της εθνικής τους κυριαρχίας ΙΣΟΜΕΡΩΣ, δηλαδή, ό,τι δεν ισχύει εν προκειμένω ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ και όχι τυπικά. Και τούτο διότι, όταν ΟΛΑ τα Κράτη παραιτούνται ΙΣΟΜΕΡΩΣ και επί των αυτών στοιχείων εθνικής κυριαρχίας, τότε, ΟΥΔΕΝΑ Κράτος βρίσκεται σε δυσμενέστερη θέση έναντι των άλλων συνεπεία του γεγονότος αυτού. Όμως, η Ελλάδα και η Γερμανία (ας πάρουμε αυτές τις δύο χώρες ως παράδειγμα) είναι τόσο ισότιμα Μέλη στην Ευρωπαϊκή Ένωση (πολύ δε περισσότερο στην Ευρωζώνη), όσο ισότιμος είμαι εγώ εντός του Ελληνικού Κράτους με εκείνους που έχουν τη δυνατότητα συχνά-πυκνά να συντρώγουν με την πολιτική ηγεσία της χώρας, ή να τους φιλοξενούν σε εκδρομές ή στις διακοπές τους, ή, ακόμα πιο σημαντικό να χρηματοδοτούν την πολιτική τους καριέρα και το κόμμα τους.
Ένα άλλο παράδειγμα, προέρχεται από κάποια επιχειρήματα που ακούγονται για μια Ευρώπη, στην οποία οι πολιτικές που (θα) ασκούνται (θα) οδηγούν σε ένα παίγνιο του τύπου win–win.
Τι; Υπάρχουν και πολιτικές win-win; Που; Στη θεωρία; Βεβαίως, στη θεωρία και υπάρχουν -εκεί υπάρχουν τα πάντα. Όμως, για όσους δεν το κατανόησαν ακόμα, το παρόν άρθρο δεν αναφέρεται στο τι θα μπορούσε να συμβεί αλλά στο τι συμβαίνει και θα συνεχίσει να συμβαίνει όσο αναφερόμαστε στην Ευρώπη του σήμερα. Ούτε στο δικό μας παίγνιο, που έχουμε κατά νου, με βάση την σημερινή πραγματική Ευρώπη, υποθέτουμε πως έχουμε απέναντί μας πρόθυμους να συνεργαστούν παίκτες (είναι η ουσιαστική μετεξέλιξη των πρώην εταίρων), ώστε όλοι όσοι μετέχουν στο παίγνιο να ωφελούνται από αυτό και μάλιστα δικαίως, διότι υπάρχουν και κέρδη που μπορεί να είναι και ζημιές όταν προκύπτουν διαφυγόντα κέρδη υπέρτερα του εισπραχθέντος κέρδους και τα οποία τα καρπώνεται άλλος παίκτης που μετέχει του ιδίου παιγνίου) ή ακόμα και, απλώς, κέρδη στην 100η για τον έναν παίκτη και κέρδη στην 2α για τον άλλο, απλώς ως αποτέλεσμα διαφοράς της οικονομικής και πολιτικής τους ισχύος και όχι ως αποτέλεσμα μιας δίκαιης διανομής.
Έτσι, στην Ευρώπη, αυτό που επικρατεί είναι η ιδεοληψία εκείνη που έχει αναγάγει τα μεγάλα «δήθεν» σε «λυμένα» προβλήματα (ή στη διαδικασία της «επίλυσής» τους), όπως. π.χ., δήθεν «σημαντική» σημασία του Ευρωκοινοβουλίου στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, τα δήθεν «κοινά σύνορα» της Ευρώπης με την Ελλάδα, το «δήθεν» ευρωπαϊκό κοινό «έδαφος» που αποτελεί το άθροισμα των επί μέρους «εθνικών εδαφών» (ανάμεσα σ’ αυτά και η κατεχόμενη βόρεια Κύπρος -πως ανέχεται «η» Ευρώπη να κατέχεται «έδαφός» της; ανάμεσα σ’ αυτά και το Αιγαίο;), η δήθεν «αλληλεγγύη» (που στη περίπτωση της ελληνικής κρίσης ανερυθρίαστα χαρακτηρίστηκε «διαδικασία δούναι και λαβείν»), για να μείνουμε μονάχα σε λίγα από αυτά.
