*Γράφει ο Χρήστος Κ. Μακρίδης
Πάντα με έθελγε ο τρόπος με τον οποίο μιλά ένας αγράμματος άνθρωπος, όχι όμως κοινωνικά απαίδευτος, ήτοι ο ιδιαίτερος τρόπος προσέγγισης του. Έχει, πέραν της αδυναμίας ορθής διατύπωσης των σκέψεων και της ορθής χρήσης της ελληνικής, μια αμεσότητα στο λόγο. Μιλά απλά κι ανεπιτήδευτα σε πρώτο χρόνο. Καταθέτει αυτάρεσκα, αυθόρμητα κι αυθεντικά, με το θάρρος της γνώμης, την ταπεινή του άποψη για τα πράγματα που ερωτάται. Αν μη τι άλλο, δεν κρύβεται, δεν φοβάται. Έτσι, λοιπόν, ένιωσα σήμερα το μεσημέρι, στην αγορά του Βύρωνα, κουβεντιάζοντας με έναν εξαίρετο κύριο. Που δεν φείδεται χαρακτηρισμών για τα γεγονότα, τις συνθήκες και τη συμπεριφορά των πολιτικών προσώπων της εποχής…
Που αναπολεί πρότερες καλές εποχές, αρνείται να συμβιβαστεί με τη σημερινή θλιβερή πολιτική σκηνή και την παρουσία των “μικρών” πρωταγωνιστών της. Ήτοι την “κοινωνία των ελεεινών ικετών” που λέει ο Γιώργος Σεφέρης. Αυτοί, [“που ζουν παπαρδελίζοντας” και στον απληροφόρητο κοσμάκη παρουσιάζονται σαν άνθρωποι πυγμής. Ένα “κουβάρι από σκουλήκια που σε πιάνει η βρώμα από το λαιμό”. Που χρησιμοποιεί “πολιτικατζήδικα τερτίπια”, αναμασά “μικρά και τριμμένα” επιχειρήματα]. Τουλάχιστον αυτός ο υπέροχος άνθρωπος, του μόχθου και της εργασίας, τολμώ να πω, δεν έχει λερωμένα χέρια ούτε κάνει από συνήθεια τον τιμητή των πάντων. Σε κάθε περίπτωση, έχει επίγνωση της θέσης του, συνείδηση του ρόλου του και πάντα συναίσθηση αυτών των ορίων του…..
*Πολιτικός Επιστήμων – Τεχ.Γεωπόνος – Παιδαγωγός