Οι «ελίτ», οι «πολλοί», οι «λίγοι», και η Νεοφιλελεύθερη Ευρώπη -Με αφορμή τη διακαναλική συνέντευξη του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας

Διάβασα, ως όφειλα από τη θέση του πολίτη, με μεγάλο ενδιαφέρον την πρόσφατη διακαναλική συνέντευξη του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας. (Διάβασα και όχι άκουσα, διότι, όντως δεν την άκουσα, την διάβασα όμως από τον επίσημο ιστόποπο της αξιωματικής αντιπολίτευσης).

Θα μπορούσε κανείς, εστιάζοντας στη κάθε ερώτηση που ετέθη στον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας και στην απάντηση (ή απαντήσεις) που έδινε στη κάθε μία απ’ αυτές, να πει πολλά και να διαφωνήσει ή συμφωνήσει ανάλογα και με την ιδεολογική αλλά και πολιτική τοποθέτηση του καθενός, όχι αναγκαίως εν σχέσει προς τις εκλογικές του προτιμήσεις αλλά και εν σχέσει προς τις δικές του ατομικές αντιλήψεις των πραγμάτων.

Στο παρόν άρθρο εστιάζω σε μια ερώτηση που τέθηκε στον πρόεδρο της ΝΔ και στην απάντηση που έδωσε. Το ερώτημα απευθύνθηκε από τον δημοσιογράφο του STAR TV κ. Πέτρο Μποτσαράκο και είχε ως εξής : «…γίνεται πολύς λόγος τις τελευταίες ημέρες για τους πολλούς και για τις ελίτ. Και τα δύο κόμματά σας με τον κ. Τσίπρα ερίζουν για το ποιος είναι με ποιον. Με το χέρι στην καρδιά, δεν νομίζετε και εσείς ότι είναι λίγο υπερβολικό επειδή ο κ. Τσίπρας έκανε μια φορά διακοπές σε ένα σκάφος να λέτε ότι εκείνος εκπροσωπεί τις ελίτ;». Και η απάντηση του προέδρου της ΝΔ την οποία παραθέτω ολόκληρη, ώστε να μην θεωρηθεί ότι την έκοψα και την έραψα στα μέτρα μου : «Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Μου θέσατε δύο διαφορετικά ερωτήματα κ. Μποτσαράκο.  Καταρχάς θέλω να σας πω ότι αυτός ο διαχωρισμός μεταξύ των πολλών και των ελίτ είναι ο κατ΄ εξοχήν διαχωρισμός τον οποίο χρησιμοποιεί σήμερα η ευρωπαϊκή ακροδεξιά. Όταν ακούω τον κ. Τσίπρα να μιλάει για πολλούς και ελίτ είναι σαν να ακούω την κ. Λεπέν, σαν να ακούω τον κ. Όρμπαν. Ακριβώς τα ίδια πράγματα λένε. Εγώ, λοιπόν, δεν είμαι ούτε με τους πολλούς, ούτε με τους λίγους, είμαι με όλους. Και πιστεύω ότι οποιαδήποτε πολιτική σήμερα διχάζει την ελληνική κοινωνία, μας πηγαίνει πίσω και όχι μπροστά.  Και τα διλήμματα των επόμενων εκλογών δεν είναι αν κάποιος είναι με τις ελίτ ή αν κάποιος είναι με τους πολλούς. Αλλού είναι τα ρήγματα σήμερα στην ελληνική κοινωνία. Είναι αν κάποιος θέλει να δημιουργεί νέες δουλειές ή να εξαρτάται μόνο από επιδόματα. Είναι αν θέλει πραγματικά υγιή ανάπτυξη, τροφοδοτούμενη από ιδιωτικές επενδύσεις ή ανακύκλωση της κρατικής μιζέριας. Είναι αν θέλει κανείς ασφάλεια ή αν πρέπει να ζει στο φόβο. Αν θέλει την Ελλάδα πραγματικά συμμέτοχο και συνδιαμορφωτή των ευρωπαϊκών εξελίξεων ή μία Ελλάδα ουραγό της Ευρώπης και περιθωριακό παίκτη. Αυτά είναι τα πραγματικά διλήμματα σήμερα. Και επιτέλους: Γιατί η Νέα Δημοκρατία είναι με τις ελίτ και ο κ. Τσίπρας με τους πολλούς; Το πρόγραμμά μας -θα εξακολουθώ να το δείχνω- για μια καλύτερη ζωή, είναι κατ’ εξοχήν ένα πρόγραμμα το οποίο απευθύνεται σε όλους τους Έλληνες, πρωτίστως στους λιγότερο προνομιούχους. Πείτε μου εσείς κ. Μποτσαράκο αν το να φτιάξουμε ένα πρότυπο σχολείο, δημόσιο σχολείο, σε κάθε ελληνική περιφερειακή ενότητα, ξεκινώντας με τη Δυτική Αθήνα, αν αυτή η πολιτική είναι πολιτική που ευνοεί τους λίγους ή τους πολλούς. Τους πολλούς ευνοεί φυσικά. Όταν εμείς μιλάμε για καλές εργασιακές σχέσεις, έτσι ώστε το όφελος από την επιχειρηματική επιτυχία να το καρπώνονται και οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, για τους πολλούς μιλάμε. Πήγα χθες σε μια επιχείρηση στην Παιανία, συνεχάρην τους ιδιοκτήτες, διότι από μόνοι τους έχουν μια πολιτική, να μοιράζουν ένα μέρος των κερδών τους ως έξτρα μπόνους στους εργαζόμενους. Τους είπα “συγχαρητήρια, την επόμενη μέρα θα σας δώσω και παραπάνω φορολογικά κίνητρα ώστε οι εργαζόμενοι να έχουν ακόμα περισσότερο οφέλη από μία τέτοια πολιτική”. Όταν εμείς λέμε, θέλουμε να αυξήσουμε τον κατώτατο μισθό με ρυθμό διπλάσιο από την αύξηση του ΑΕΠ, για τους πολλούς μιλάμε. Δεν μιλάμε για τους λίγους. Όταν μιλάμε για ποιοτική δημόσια υγεία με έμφαση στην πρόληψη, πάλι για τους πολλούς και τους πιο αδύναμους μιλάμε. Τα παιδιά ξέρετε τα οποία δεν τρέφονται καλά σήμερα και τα οποία πάσχουν κατ’ εξοχήν από παιδική παχυσαρκία, επειδή τρώνε τροφές που είναι φτηνές και δεν είναι καλές, αυτά, δεν είναι τα παιδιά των ελίτ, είναι τα παιδιά των πιο φτωχών οικογενειών. Οπότε, ας τελειώνουμε επιτέλους με αυτούς τους διαχωρισμούς. Τώρα, ως προς το δεύτερο σκέλος του ερωτήματός σας. Υπάρχει ένα ζήτημα μεγάλης πολιτικής υποκρισίας. Ο κ. Τσίπρας έφτιαξε την καριέρα του καταγγέλλοντας αυτούς που έχουν ιδιαίτερες προνομιακές σχέσεις με επιχειρηματίες. Και από εκεί και πέρα προφανώς είναι υπόλογος για τις δικές του επιλογές. Επέλεξε ο ίδιος 25 μέρες μετά τον Μάτι να πάει να κάνει διακοπές σε ένα πολυτελές κότερο. Ήταν δική του επιλογή. Το έκανε μυστικά, γιατί γνώριζε, προφανώς, ότι εάν το μάθαινε η ελληνική κοινωνία, θα υπήρχε μία κατακραυγή. Αλλά θέλω να θυμίσω ότι ο κ. Τσίπρας ξεκίνησε, ήρθε στην εξουσία πάνω στην καρότσα ενός αγροτικού, φωνάζοντας go back μαντάμ Μέρκελ και φεύγει από την εξουσία καπνίζοντας πούρα και σαλπάροντας με πανάκριβα σκάφη».

Και τώρα, αφού εξέθεσα την απάντηση του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας αυτούσια, ας επιλέξω εκείνο το τμήμα της απάντησής του που προσωπικά μου κίνησε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον μου (αλλά δεν με εξέπληξε). Το τμήμα αυτό είναι το σχετικό με τις διατυπούμενες από τον πρόεδρο της ΝΔ απόψεις του περί των ελίτ, των «λίγων» και των «πολλών», όχι μονάχα ως αντικείμενο της κυβερνητικής πολιτικής μα και ως μιας κοινωνικής και οικονομικής πραγματικότητας. Όταν επί παραδείγματι λέει πως : «…ο διαχωρισμός μεταξύ των πολλών και των ελίτ είναι ο κατ΄ εξοχήν διαχωρισμός τον οποίο χρησιμοποιεί σήμερα η ευρωπαϊκή ακροδεξιά. Όταν ακούω τον κ. Τσίπρα να μιλάει για πολλούς και ελίτ είναι σαν να ακούω την κ. Λεπέν, σαν να ακούω τον κ. Όρμπαν. Ακριβώς τα ίδια πράγματα λένε… Και πιστεύω ότι οποιαδήποτε πολιτική σήμερα διχάζει την ελληνική κοινωνία, μας πηγαίνει πίσω και όχι μπροστά», δεν γνωρίζω πώς να την ερμηνεύσω, εκτός από την προφανή ερμηνεία της που αρνείται την αναφορά στο ζήτημα αυτό. Πρόκειται για διάκριση υπαρκτή ή επινοημένη, σημαντική ή ασήμαντη, υπαρκτή και σημαντική ή υπαρκτή και ασήμαντη; Η προσωπική  μου ερμηνεία είναι πως ουσιαστικά, απορρίπτεται η διάκριση «πολλών» και «ολίγων», απορρίπτεται η σημαντικότητα της ύπαρξης και λειτουργίας των ελίτ, διότι, λίγο πιο κάτω, υπογραμμίζει ο πρόεδρος τη ΝΔ, πως «…τα διλήμματα των επόμενων εκλογών δεν είναι αν κάποιος είναι με τις ελίτ ή αν κάποιος είναι με τους πολλούς. Αλλού είναι τα ρήγματα σήμερα στην ελληνική κοινωνία…». Και πού βρίσκεται το πραγματικό ζητούμενο; Βρίσκεται, όπως αναλυτικότερα αναφέρει (βλ. παραπάνω), στο μίγμα της πολιτικής του κόμματός του, μερικές πτυχές του οποίου μνημονεύει στην άνω απάντησή του. Δεν θα μείνω στις τελευταίες αυτές τοποθετήσεις του, (ξεφεύγει πράγματι του παρόντος άρθρου η ανάλυση του προεκλογικού προγράμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης), μένω όμως, στο ζήτημα των ελίτ, των «πολλών» και των «λίγων». Βεβαίως και έχει δίκαιο να αναγγέλλει ο πρόεδρος της ΝΔ ότι «Εγώ, λοιπόν, δεν είμαι ούτε με τους πολλούς, ούτε με τους λίγους, είμαι με όλους..»,  αλλά, αυτή η πολιτική «διαβεβαίωση» είναι κάτι που ουδείς θα μπορούσε να διατυπώσει με αντίθετο (πολιτικό) περιεχόμενο. Όμως, όταν οι Κοινωνίες εξανίστανται κατά των εκάστοτε Κυβερνήσεων για «ταξικές» πολιτικές ή για πολιτικές που ευνοούν τους «λίγους» ή τις «ελίτ», μιλάμε για κάτι που συμβαίνει αραιά και που, για κάτι που συμβαίνει ενίοτε ή για κάτι που συμβαίνει συχνά, ή μήπως, περιγράφεται με τη εικόνα αυτή μια φουτουριστική κατάσταση πραγμάτων, κάτι που κάποτε μπορεί να συνέβαινε αλλά πλέον δεν συμβαίνει ή κάτι που συμβαίνει μόνο όταν δεν βρίσκονται στην εξουσία όσοι επικαλούνται την ανωτέρω «διχαστική εικόνα», ακριβώς ως μια εκτροπή από την «κανονικότητα» που εκφράζεται από τους ίδιους που την καταγγέλλουν εξαιτίας ακριβώς της μη άσκησης της εξουσίας από αυτούς τους ίδιους; Τι διχάζει; Η πραγματικότητα ή η καταγγελία της; Ιδού ένα κουίζ χιλιοδιατυπωμένο.

Το ζήτημα της Καμίνευσης των Κοινωνικών και Ταξικών Αντιθέσεων εκ μέρους μιας Ιδεολογίας, όποια κι αν είναι αυτή, είναι ένα ζήτημα απαντημένο από την Ιστορία. Τέτοια Ιδεολογία και πολύ περισσότερο πολιτικές στη πράξη προς τη κατεύθυνση αυτή, ΔΕΝ υπάρχουν ως ιστορικό προηγούμενο. 

Άλλωστε, η (σημερινή) Νεοφιλελεύθερη ΝΔ, ασφαλώς δε όχι μόνο αυτή, το να επιχειρεί να εμφανιστεί ως το πολιτικό κόμμα που θα ωφελήσει τους πάντες, σε ένα παίγνιο που θα είναι, για όλους τους κοινωνικούς εταίρους, παίγνιο win–win, είναι μια τετριμμένη προεκλογική συνθηματολογία, την οποία τη ζούμε τακτικώς και αδιαλείπτως : ουδείς (αναφέρομαι στα κόμματα εξουσίας ή που έχουν κάποια ελπίδα συμμετοχής σ’ αυτή) έχει ποτέ προαναγγείλει πως θα καταργήσει τις κοινωνικές τάξεις -έχω την αίσθηση πως ακόμα και τα κομμουνιστικά κόμματα συμβιβάστηκαν με την ύπαρξη των ελίτ- και επομένως τις ταξικές αντιθέσεις τους, το πολύ – πολύ, υπόσχονται να τους αφαιρέσουν προνόμια που κατέχουν χωρίς να επιτρέπεται από το Νόμο, αλλά αυτό είναι άλλης τάξης ζήτημα και είναι, επίσης, της ίδιας τάξης ζήτημα με το ζήτημα ότι αυτή η υπόσχεση ποτέ δεν υλοποιείται.