Το 1941 και ως τα μέσα του 1942 οι Ιταλοί ελέγχουν ακόμη και τον ορεινό όγκο του Νομού Καρδίτσας. Από το Φθινόπωρο του 1942 όμως μόνο με τα κιάλια βλέπουν το βουνό! Οι λιγοστοί Έλληνες αντιστασιακοί άρχισαν ήδη να πληθαίνουν και να παρενοχλούν τον εχθρό.
Φωτογραφία από: karditsa-net
Ανατινάζουν τη σιδηροδρομική γέφυρα του Καράμπαλη, καθώς και τη γέφυρα στους Στεφανουσαίους, μεταξύ Καρδίτσας και Τρικάλων. Η σιδηροδρομική συγκοινωνία διακόπτεται και ο δρόμος Καρδίτσας – Τρικάλων είναι σε τόσο κακή κατάσταση, ώστε για να έλθει ενίσχυση από τα Τρίκαλα, χρειάζονταν πολλές ώρες.
Τώρα πια οι Ιταλοί φοβούνται επίθεση ακόμη και στους στρατώνες τους. Κάνουν απανωτές συσκέψεις και τέλος παίρνουν τη μεγάλη απόφαση. Το βράδυ της 10ης Μαρτίου 1943 επιβάλλουν απαγόρευση κυκλοφορίας στην πόλη και την ίδια νύχτα φεύγουν σαν κλέφτες προς τα Τρίκαλα.
Το πρωί της 11ης Μαρτίου 1943 οι Καρδιτσιώτες ξύπνησαν σε μια πόλη ελεύθερη. Στις 12 Μαρτίου τα τμήματα της Αντίστασης μπαίνουν συνταγμένα στην πόλη. Γίνεται παλλαϊκή συγκέντρωση, εκφωνούνται λόγοι και επικρατεί μεγάλος ενθουσιασμός, Η Καρδίτσα είναι πια η πρώτη ελεύθερη πόλη σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Τον Οκτώβρη του 1943, ύστερα δηλαδή από 10 μήνες, η Καρδίτσα καταλαμβάνεται εκ νέου, αυτή τη φορά από τους Γερμανούς, οι οποίοι συνεχίζουν την κατοχή ως το Σεπτέμβρη του 1944. Η Αντίσταση συνεχίζει με μεγαλύτερη ένταση τον αγώνα.
Η Κυβέρνηση του Βουνού βρίσκεται στο Πετρίλο. Στη Νευρόπολη λειτουργεί το Αντάρτικο Αεροδρόμιο. Δίνονται πια μάχες εκ παρατάξεως στα βουνά, στον κάμπο, ακόμη και μέσα στην πόλη, στη Ριζάβα (Ριζοβούνι), στο Τσαούσι (Γεωργικό), στο Παλιόκαστρο (Μητρόπολη), στο σταθμό Φαναριού, με αποκορύφωμα τη «μάχη της σοδειάς». Οι Γερμανοί δε νιώθουν πια ασφαλείς στην Καρδίτσα. Η ανασφάλεια τους αποθηριώνει και προβαίνουν σε σκληρά αντίποινα στον άμαχο πληθυσμό με ομαδικές εκτελέσεις πατριωτών, καταστροφές και εμπρησμούς.
Τον Αύγουστο του 1944 αρχίζει για τους Γερμανούς η αντίστροφη μέτρηση. Τα συνεχή χτυπήματα των ανταρτών, η γεωγραφική θέση της Καρδίτσας (η πόλη βρίσκεται σε μικρή απόσταση από τα Άγραφα), η κατάρρευση του Ανατολικού Μετώπου και η προέλαση των Ρώσων (που δημιουργούν κίνδυνο αποκοπής των Γερμανών στα Βαλκάνια), όλα αυτά τους αναγκάζουν να εγκαταλείψουν την Καρδίτσα τις πρωινές ώρες της 2ας Σεπτεμβρίου 1944. Η Καρδίτσα ελευθερώνεται από την ξένη κατοχή οριστικά.
Το κείμενο είναι από το βιβλίο Εγχειρίδιο Τοπικής Ιστορίας των συγγραφέων Γριβέλλα, Καραφύλλη, Μαγόπουλου.
«Είναι η πρώτη πόλη της Ευρώπης που απελευθερώνεται, κάτω από την πίεση των δυνάμεων της Αντίστασης» όπως μεταδίδει το ίδιο βράδυ από το Λονδίνο το BBC, σ’ όλες τις γλώσσες του κόσμου.
Να πως περιγράφει αυτή τη μέρα ο Απόστολος Στρογγύλης στο βιβλίο του «Η πρωτεύουσα της ελεύθερης Ελλάδας-Η Καρδίτσα στην Αντίσταση» (Αθήνα 1988, Εκδόσεις ΦΥΤΡΑΚΗ):
«(…) Είναι περασμένα μεσάνυχτα. Τα φώτα έσβησαν πίσω απ’ τις γρίλιες. Τα τζάκια και οι σόμπες (σε όσα σπίτια υπήρχαν ξύλα) σταμάτησαν να καπνίζουν και οι άνθρωποι, μέσα σε ανησυχίες ή και προσδοκίες, έπεσαν να κοιμηθούν. Διαισθάνονταν ότι ήταν μια ασυνήθιστη νύχτα.
Το πρωί ανοίγουν τα παράθυρα. Ησυχία. Πουθενά Ιταλός. Πουθενά αυτοκίνητο. Πουθενά περίπολος. Πουθενά άλογα. Έφυγαν. Η πόλη είναι ελεύθερη. Συμπτύχθηκαν στα Τρίκαλα.
Ο Μπουκουβάλας γράφει στο βιβλίο του «Το αντάρτικο ιππικό της Θεσσαλίας»:
«Τους περιμέναμε στα χαμηλά. Βγαίνουν από την Καρδίτσα, προχωρούν, κόβουν πορεία και καταφεύγουν στα Τρίκαλα».
Και προσθέτει:
«Στις 12 Μαρτίου 1943 εμείς μπαίνουμε στην Καρδίτσα. Είναι η πρώτη ελεύθερη πόλη της πατρίδας μας».
Έκανε ένα λάθος ο Μπουκουβάλας την ώρα εκείνη. Όχι μόνο της πατρίδας μας, αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης. Το ίδιο βράδυ, τοBBC (ο σταθμός του Λονδίνου) μεταδίδει σ’ όλες τις γλώσσες:
«Η Καρδίτσα, μια απ’ τις τέσσερις μεγάλες θεσσαλικές πόλεις, είναι ελεύθερη. Είναι η πρώτη πόλη της Ευρώπης που απελευθερώνεται, κάτω από την πίεση των δυνάμεων της Αντίστασης».
Στις 12 Μαρτίου 1943 γίνεται παλλαϊκή συγκέντρωση και οι αντάρτες συντεταγμένοι μπαίνουν στην Καρδίτσα. Επικεφαλής τους είναι ο Μπουκουβάλας, ο Νικηταράς, ο Ζαχαριάς, ο Ίταμος, ο Κόζιακας, ο Αγραφιώτης, ο Γερούκης. Ο ενθουσιασμός δεν αφήνει να σκεφτεί κανείς ότι μπορεί ένα αεροπλάνο να θερίσει κεφάλια.
Στην πλατεία το πλήθος είναι πυκνό. Μιλάει πρώτος ο καπετάν Ζαχαριάς. Κατόπιν ο Νικηταράς και ο Μπουκουβάλας.
Ο Μπουκουβάλας αναφέρεται στον ηρωισμό των αξιωματικών και οπλιτών στον πόλεμο της Αλβανίας. Καλεί τους πατριώτες αξιωματικούς να πάρουν μέρος στον αγώνα, να πλαισιώσουν τον ΕΛΑΣ, να συνεχίσουν το έπος της Αλβανίας.
Λίγο αργότερα θα τον πλησιάσει κάποιος και θα του συστηθεί: Καταφυγιώτης, συνταγματάρχης.
Του παραδίδει κατάλογο 180 αξιωματικών και υπαξιωματικών και του λέει ότι ανήκουν όλοι στη «Διοίκηση Αξιωματικών». Έχουν συγκροτηθεί κατά τόπους. Απ’ αυτούς θα προσχωρήσουν αργότερα στον ΕΛΑΣ αρκετοί, σαν άτομα.
Στη συγκέντρωση μίλησε και ο Γραμματέας της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΕΑΜ Καρδίτσας Γιάννης Κοσπεντάρης (Μεγδοβίτης) καθηγητής (…)
Την ίδια μέρα, το απόγευμα, διασχίζει την πόλη ένα έφιππο τμήμα με επικεφαλής τον Χρήστο Κασιούρα, τον καπετάν Νευροπολίτη (απ’ το Νεχώρι) που ξεσηκώνει μεγάλο ενθουσιασμό. Κατευθύνεται στο χωριό Μάρκο και εκεί κατάσχει 11.000 οκάδες σιτάρι της δεκάτης (σ.σ. το 1/10 της παραγωγής που παρακρατούσαν οι καταχτητές) το οποίο μεταφέρει με κάρα και το παραδίδει στην Επιμελητεία του Αντάρτη.» (σελ.78-79)
karditsa.org, karditsas.blogspot