.
Ιρίνα Νικολάγιεβνα Λεβτσένκο – Μια αληθινή ηρωίδα
του Παντελή Καρύκα – Συγγραφέας
Η Ιρίνα Λεβτσένκο γεννήθηκε στις 15 Μαρτίου 1924. Ήταν μαθήτρια όταν οι Γερμανοί εισέβαλαν στην Σοβιετική Ένωση, τον Ιούνιο του 1941. Αμέσως κατατάχθηκε ως εθελόντρια νοσοκόμα και στα 17 της χρόνια τοποθετήθηκε, ως νοσοκόμα, στην 149η Μεραρχία Τυφεκιοφόρων, της 61ης Στρατιάς, στο Μπριάνσκ. Στις πρώτες εκείνες τραγικές, για τους Σοβιετικούς, ημέρες, κατάφερε να διασώσει 168 τραυματίες από τον γερμανικό εγκλωβισμό, αν και τραυματίστηκε δύο φορές στην προσπάθειά της αυτή.
Από τότε η Ιρίνα αποφάσισε να ενταχθεί στα τεθωρακισμένα για να εκδικηθεί πολεμώντας τους Γερμανούς. Τον Φεβρουάριου του 1942, βρέθηκε στην Κριμαία, ως νοσοκόμα, ενταγμένη στη δύναμη μιας ταξιαρχίας αρμάτων. Εκεί κατάφερε όχι μόνο να σώσει 28 τραυματίες, αλλά να συλλάβει και έναν αιχμάλωτο. Για να καλύψει την εκκένωση των τραυματιών εισήλθε σε ένα ελαφρύ άρμα Irina Nikolayevna Levchenkoκαι έβαλε με το πυροβόλο κατά των Γερμανών, μέχρι που οι τραυματίες απομακρύνθηκαν.
Σε κάποια μάχη, αργότερα, το άρμα στο οποίο επέβαινε, επλήγη και αυτή τραυματίστηκε σοβαρά. Τότε προτάθηκε για το παράσημο του Ερυθρού Αστέρα. Λόγω του τραύματος αποφασίστηκε να αποστρατευτεί, όμως εκείνη, κατάφερε να παρουσιαστεί προσωπικά στον στρατηγό Φεντορένκο και να τον πείσει πως είναι ικανή για μάχη. Και όχι μόνο! Κατάφερε να τον πείσει να της επιτρέψει να πραγματοποιήσει το όνειρό της, να γίνει αρματιστής.
Ο στρατηγός την έστειλε στην σχολή τεθωρακισμένων του Στάλινγκραντ. Λόγω της γερμανικής προέλασης η σχολή μεταφέρθηκε στα Ουράλια. Εκεί εκπαιδεύτηκε και το καλοκαίρι του 1943 επέστρεψε στο μέτωπο ως αρχηγός πληρώματος άρματος Τ-34.
Πολέμησε στο Σμολένκς, όπου τραυματίστηκε, για τέταρτη, συνολικά, φορά, αλλά συνέχισε να πολεμά. Τον Αύγουστο του 1944, στη μάχη του Προύθου, στη Ρουμανία, συνέλαβε 50 Γερμανούς αιχμαλώτους και παρασημοφορήθηκε για δεύτερη φορά. Συνέχισε να μάχεται στην Ουγγαρία και τελικά στη Γερμανία.
Μετά τον πόλεμο και τιμήθηκε και από τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό για τη δράση της ως νοσοκόμα. Το 1965 τιμήθηκε με τον τίτλο του Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης. Παρέμεινε στον στρατό μέχρι το 1958, φτάνοντας στον βαθμό του αντισυνταγματάρχη.
Αξίζει να σημειωθεί πως ο πατέρας της Νικολάι, ο οποίος ήταν αναπληρωτής υπουργός Μεταφορών, είχε εκτελεστεί από τον Στάλιν, στα διαβόητα πουργκατόρια του 1936-40. Πέθανε το 1973, αφήνοντας πίσω της και συγγραφικό έργο.