Αγαπήθηκαν, παντρεύτηκαν, έζησαν μαζί 40 χρόνια, έκαναν 7 παιδιά -το ένα πέθανε. Αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν ο ένας τον άλλο και χάθηκαν αγκαλιά, στα παγωμένα νερά. Μια μικρή ιστορία αγάπης, στο μεγαλύτερο ναυάγιο της ιστορίας.
Στον «Τιτανικό» του James Cameron, υπάρχει μια μικρή, σπαρακτική σκηνή: αυτή με το ηλικιωμένο ζευγάρι, που βρίσκεται στο κρεβάτι, στην καμπίνα του, την ώρα που το πλοίο βουλιάζει. Εκείνη του σφίγγει το χέρι, εκείνος γέρνει και την αποχαιρετά με ένα φιλί στο μάγουλο. Αγκαλιασμένοι, περιμένουν σιωπηλά τη μοίρα τους.
Η σκηνή -όπως παραδέχτηκε ο σκηνοθέτης- είναι βασισμένη σε μια πραγματική ιστορία αγάπης: το τραγικό ζευγάρι είναι ο Ιsidor Straus, 67 χρονών, συνιδιοκτήτης του πολυκαταστήματος Macy’s και η γυναίκα του, η 63χρονη Ida. Όμως, το αληθινό τους τέλος, ήταν διαφορετικό…
«ΟΠΟΥ ΠΑΣ ΕΣΥ, ΠΑΩ ΚΙ ΕΓΩ»
Λίγο πριν τα μεσάνυχτα της 14ης Απριλίου 1912, ο «αβύθιστος» «Τιτανικός», το καμάρι της White Star Line, στο παρθενικό του ταξίδι από το Σαουθάμπτον στην Νέα Υόρκη, συγκρούστηκε με ένα παγόβουνο, περίπου 375 μίλια, νότια της Νέας Γης. Από τη σύγκρουση προκλήθηκε ρήγμα στις πλάκες του κύτους του πλοίου, κατά μήκος της δεξιάς πλευράς, κάτι που επέτρεψε την εισροή υδάτων σε 5 από τα 16 υδατοστεγή του διαμερίσματα.
Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των διασωθέντων, η Ida, που φορούσε ένα μακρύ γούνινο παλτό, για να προφυλαχθεί από το κρύο της νύχτας, μπήκε σε μια από τις βάρκες, μαζί την καμαριέρα της, Ellen Bird. Όταν όμως οι αξιωματικοί του «Τιτανικού» προέτρεψαν τον Isidor Straus να τις ακολουθήσει, εκείνος, κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Δεν πάω πουθενά μέχρι να δω πως κάθε γυναίκα και παιδί σε αυτό το καράβι, έχει απομακρυνθεί με ασφάλεια», ήταν η απάντησή του. Συνέχισε να αρνείται, με σθεναρή αξιοπρέπεια, παρά τις προτροπές των ανθρώπων του πλοίου, να βιαστεί να σώσει τη ζωή του.
Τότε, λένε, η Ida, σηκώθηκε, έβγαλε τη γούνα της, τη δίπλωσε και την έδωσε προσεκτικά στην καμαριέρα της. «Πάρτη» της είπε «θα σε κρατήσει ζεστή μέχρι να σωθείτε. Εγώ δεν θα τη χρειαστώ πια».Ύστερα, βγήκε έξω από την βάρκα, στράφηκε στον άντρα της που διαμαρτυρόταν και του είπε. «Ζήσαμε μαζί μια υπέροχη ζωή για 40 χρόνια και έχουμε 6 όμορφα παιδιά. Αν εσύ δεν μπεις σε αυτή τη βάρκα, τότε δεν θα μπω ούτε κι εγώ. Όπου πας εσύ, πάω κι εγώ…»
ΕΝΑ ΑΠΛΟ LOVE STORY
Γεννημένος στις 6 Φεβρουαρίου 1845, ο Ιsidor Straus, ήταν ο πρώτος από τα πέντε παιδιά, ενός ζευγαριού Γερμανών μεταναστών από τη Βαυαρία. Η οικογένειά του εγκαταστάθηκε αρχικά στην Georgia και μετά το τέλος του εμφυλίου μετακόμισε στην Νέα Υόρκη, όπου ο Isidor γνώρισε την -επίσης Γερμανοαμερικανίδα- Rosalie Ida Βlun.
Παντρεύτηκαν το1871, μετά από ένα σύντομο ρομάντζο -εκείνος ήταν μόλις 26 χρονών και εκείνη 22. Aπέκτησαν 6 παιδιά, (σ.σ. στην πραγματικότητα 7, αλλά το ένα πέθανε όταν ήταν μωρό, από μια ξαφνική ασθένεια) τον Jesse, τον Percy, τη Sara, τη Μinnie, τον Herbert Nathan και τη Vivian. Ήταν πάντα βαθιά αφοσιωμένοι ο ένας στον άλλο και ο χρόνος δεν λιγόστεψε την αγάπη τους. Συχνά, οι συγγενείς τους έβλεπαν, να κρατιούνται τρυφερά από το χέρι, να φιλιούνται και να αγκαλιάζονται δημόσια σαν ερωτευμένα σχολιαρόπαιδα, παρότι -εκείνα τα χρόνια- οι δημόσιες εκδηλώσεις πάθους θεωρούνταν ανάρμοστες, ιδίως για ανθρώπους του δικού τους status. (σ.σ ο Ιsidor Straus ήταν ο πάμπλουτος συνιδιοκτήτης του πολυκαταστήματος Macy’s, μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων, και προσωπικός φίλος πολλών προέδρων των ΗΠΑ).
Ταξίδευαν παντού μαζί. Στις ελάχιστες περιπτώσεις που ο Isidor έπρεπε να φύγει από την πόλη για δουλειές, μακριά από την Ida του, της έγραφε καθημερινά. Και η Ida που τον αποκαλούσε χαϊδευτικά «my darling papa», του απαντούσε αμέσως. «Να ένα ζεστό φιλί για σένα, dear papa», σημείωνε σε ένα γράμμα της, προς εκείνον, το καλοκαίρι του 1890, από κάποιες οικογενειακές διακοπές. «Ο Nathan θέλει να μας πάει όλους για πικ νικ σήμερα. Είναι πολύ όμορφα εδώ, αλλά θα είναι πολύ πιο ευχάριστα, όταν έρθεις κοντά μας…»
Το βράδυ της 14ης Απριλίου 1912, ο Ιsidor και η Ida Straus, αφού απόλαυσαν ένα πλούσιο γεύμα, 10 πιάτων, στην τραπεζαρία της πρώτης θέσης, επέστρεψαν στην καμπίνα τους -μια μικρή, πολυτελή «σουίτα», της πρώτης θέσης από αυτές που προορίζονταν για την ελίτ των επιβατών του «Τιτανικού». Νωρίτερα, έκαναν ένα μικρό περίπατο στο κατάστρωμα, πιασμένοι χέρι χέρι, όπως το συνήθιζαν. Η βραδιά ήταν κρύα, αλλά η ατμόσφαιρα ήσυχη και η θάλασσα ακύμαντη. Μια -ακόμα- υπέροχη άνοιξη τους περίμενε…
ΕΝΑ ΜΝΗΜΕΙΟ ΑΓΑΠΗΣ
Από τα 2.224 άτομα που επέβαιναν σε αυτόν -επιβάτες και πλήρωμα- ο «Τιτανικός» παρέσυρε στον κρύο υγρό του τάφο, πάνω από 1500 ανθρώπους. Ανάμεσά τους ήταν η Ida και ο Isidor Straus.
To άψυχο σώμα του άντρα, περισυνελέγη από ένα πλοιάριο, ταυτοποιήθηκε και στάλθηκε πίσω στην Νέα Υόρκη. Η σορός της Ida δεν βρέθηκε ποτέ. Η οικογένειά της μάζεψε λίγο νερό από τον τόπο του ναυαγίου και το έθαψε δίπλα στον Isidor Straus, στο Woodlawn Cemetery, στο Μπρονξ. Για να μην χωριστούν ούτε στο θάνατο.
Μια αναμνηστική πλάκα, με τα πρόσωπα του ζευγαριού στολίζει το Macy’s, στο Μανχάταν. Και πάνω στον τάφο τους, χαράχτηκαν δυό στίχοι από το βιβλικό «Άσμα Ασμάτων»: «Τα πολλά νερά δεν μπορούν να σβήσουν την αγάπη -ούτε μπορούν οι πλημμύρες την πνίξουν»…
Πηγη: bovary.gr