Αφροδίτη. Για τους οπαδούς του "παρανοϊκού καπιταλισμού"…

…Που ονειρεύονται σημαίες τρικολόρε, λαό χωρίς γλώσσα, παράδοση, ιστορία. Όπου οι μνήμες του θα είναι κωμικά αναγνώσματα πληρωμένα από την USAID όπου εκατοντάδες γενιές θα διαγράφονται μονοκοντυλιά και οι νομάδες κτηνώδεις εισβολείς θα εξισώνονται με τον Γηγενή. Μισούμε τα έθνη, όμως θα φτιάξουμε για σας και ΕΘΝΙΚΟ ύμνο και ΕΘΝΙΚΗ διακυβέρνηση και ΕΘΝΙΚΗ σημαία και ΕΘΝΙΚΗ ιστορία.
Το dollar να είναι καλά και πρόθυμοι θα βρεθούν. Πόσο γελοίος μπορεί να γίνει ο άνθρωπος για το δολλάριο άλλωστε το είδατε από πρώτο χέρι. Όπως κάτι “πατριώτες” που ούρλιαζαν YES χωρίς καμμία ντροπή. Διαγράφοντας μονοκοντυλιά εγκλήματα, γενοκτονίες, προσφυγιές, θυσίες.
Όπως άλλωστε και στο Αμέρικα που φτιάξαμε ένα ΕΘΝΟΣ μούρλια, στα πτώματα των πραγματικών Εθνών που κατοικούσαν, ζούσαν και σεβόντουσαν τη Γη των πατέρων τους. Ξεριζώσαμε δε και τα άλλα Γηγενή Έθνη, τα φέραμε αλυσοδεμένα και κάναμε μία ωραία ατμόσφαιρα. Μπορεί λοιπόν τη Γη “μας” να την ρημάξαμε, τόλμα όμως να πεις κάτι για το “έθνος” μας. God Bless America, ti xara na eisai tourkos etc. (Μία άσχετη εισαγωγή για ένα ωραίο αφιέρωμα στην Θεά της Κύπρου).

“Ουρανία, πολυτραγουδισμένη Αφροδίτη, γενέτειρα Θεά,
τις τρεις μοίρες κυβερνάς κι όλα τα γεννάς,
όσα στον ουρανό υπάρχουν και στην πολύκαρπη τη γη
και στο βυθό του πόντου, Μητέρα των Ερώτων,
έλα, γέννημα θεϊκό της Κύπρου…”
(Ορφικός Ύμνος 55, μετ. Χ. Μήνη)

ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΤΗΣ ΜΗΛΟΥ
Ω, θεά ξενιτεμένη, μελετώντας σε,
Γυρίζει ο νους μου πίσω έναν αιώνα:
Στη νύκτα εκείνη, που αρπαγμένη πέρασες
Μπροστά απ’ τον γκρεμισμένο Παρθενώνα.
Απ’ τα ζητιάνικα κουρέλια γύμνωσαν
Το θείο κορμί σου βέβηλοι κουρσάροι,
Κι έλαμψες αφρογέννητη και θάμπωσες
Γυμνή, τ’ ολόφωτο αττικό φεγγάρι.
Για να σε ξετιμήσουν ανυπόμονα
Τέτοια άφταστη κι αφάνταστη πραμάτεια
Με των δαυλιών τις φλόγες σε ψηλάφησαν
Δάχτυλα βάρβαρα κι ανάξια μάτια.
Κι όταν θαλασσόδρομη πάλι κίνησες
Για της ατελείωτης σκλαβιάς τις ώρες,
Μια σκλάβα άλλη θυμήθηκαν και σ’ έκλαψαν
Του Ερεχθείου οι μαρμάρινες Κόρες.
Ψεύτικη λευτεριά στα ξένα απόχτησες
Τα θεία σου κάλλη δείχνοντας για λύτρα
Και, στερημένη εσύ τ’ Ωραίο, γίνηκες
Μεσ’ στ’ άσκημα του Ωραίου η διαλαλήτρα.
Τι τάχα κι αν σε θρόνιασαν βασίλισσα
Σε μουχλιασμένο στεριανό παλάτι;
Το μάρμαρό σου ανήλιαγο κι αδρόσιστο,
Του Αιγαίου ποθεί το κρυσταλλένιο αλάτι.

Ω! να πατούσες πάλι της πατρίδος σου,
Τα κυματόδεντρα λευκά χαλίκια,
Κι ένα στεφάνι απ’ ανθισμένες κάπαρες,
Κι ένα στρωσίδι από βρεγμένα φύκια!
Ω! κι από κάποιο θάμα τα δύο χέρια σου,
Πανώρια, ακέρια ν’ άπλωνες πάλι
Τα χέρια σου, που σε ξένον τόπο αν σου’ λειπαν
Δεν είχαν τι να σφίξουν στην αγκάλη.

Γεώργιος Δροσίνης

Σύμφωνα με τον Όμηρο, γεννήθηκε στην Πέτρα του Ρωμιού, μια ακτή της Πάφου στην Κύπρο. Ο Ζέφυρος την έσπρωξε στη θάλασσα, η θεά καλλωπίστηκε και μεταφέρθηκε στον Όλυμπο.
Ο Ησίοδος μας λέει πως η Αφροδίτη γεννήθηκε απ’ τον αφρό που δημιούργησαν τα γεννετικά όργανα του Ουρανού, που έπεσαν στη θάλασσα μετά τον ακρωτηριασμό του από τον Κρόνο και με τη βοήθεια του Ζεφύρου ταξίδεψε στον απέραντο Ωκεανό και κατευθύνθηκε στην Κύπρο.

Αυτή η πανέμορφη Θεά παντρεύτηκε τον πιο άσχημο από τους Θεούς, τον Ήφαιστο κι έγινε ερωμένη του Άρεως, με τον οποίο απέκτησε τον Ίμερο, τον Έρωτα, τον Δείμο και τον Φόβο. Από τον έρωτά της με τον Ποσειδώνα έφερε στη ζωή τον Έρυκα και μιά κόρη την Ρόδο. Με τον Διόνυσο χάρη στη μαγική μεσολάβηση της Ήρας γέννησε τον Πρίαπο. Γιος της θεωρείται επίσης ο Ερμαφρόδιτος, τον οποίο απέκτησε η θεά με τον Ερμή.

Όπλα της πανώριας Θεάς η σαγηνευτική ομορφιά της και ο ακαταμάχητος ερωτικός πόθος. Η Αφροδίτη με το γλυκό πόθο, που μπορούσε να κυριεύσει όλους τους θεούς και τους θνητούς μα και τ’ αγρίμια της ξηράς και της θάλασσας, ασκούσε μεγάλη εξουσία σ’ ολόκληρο το σύμπαν. Η μεγαλύτερη διασκέδασή της ήταν να κυριεύει τους θεούς με ερωτικό πόθο για θνητές γυναίκες και τις θεές για θνητούς άντρες.

Ο Δίας θέλοντας να τιμωρήσει την Αφροδίτη επειδή συνεχώς με το ερωτικό της πάθος κυρίευε τους αθάνατους και τους παρέσυρε σε ερωτικές περιπέτειες με θνητούς και μετά τους περιγελούσε, αποφάσισε να την ρίξει στην αγκαλιά ενός θνητού. Έτσι καττάφερε να της προκαλέσει ερωτικό πόθο για τον Αγχίση, ένα νεαρό βοσκό πάνω στην Ίδη. Η Αφροδίτη αισθάνθηκε ακατανίκητη έλξη για το νεαρό βοσκό κι άρχισε με την βοήθεια των Χαρίτων να στολίζεται και να καλλωπίζεται. Στο τέλος η Αφροδίτη έδεσε στη μέση της τη θεϊκή ζώνη που έκλεινε τους πόθους και τους έρωτες και πέταξε στην Ίδη. Όταν έφτασε σ’ ένα ξέφωτο του βουνού, μεταμορφώθηκε σε βασιλοπούλα για να ξεγελάσει τον Αγχίση. Όταν έφτασε στην καλύβα του και την είδε ο νεαρός βοσκός θαμπώθηκε από την ομορφιά της και κατάλαβε πως ήταν κάποια θεά. Η Αφροδίτη όμως τον έπεισε πως ήταν η κόρη του βασιλιά της Φρυγίας Οτρέα και πως την είχε φέρει ο γοργοπόδαρος Ερμής για να ζευγαρώσει μαζί του. Ο Αγχίσης μη μπορώντας ν’ αντισταθεί στο ερωτικό πάθος που τον είχε κυριεύσει έσμιξε με τη θεά στο κρεβάτι της καλύβας κι από την ένωσή τους γεννήθηκε ο Αινείας.

Πολύ γνωστός είναι ο έρωτας της Αφροδίτης για τον ’Άδωνη, τον ωραιώτερο νέο του κόσμου. Η ιστορία ξεκινά όταν μια βασιλοπούλα της Συρίας, η Μύρρα, καυχήθηκε ότι είναι πιο όμορφη από την Αφροδίτη. Η θεά οργισμένη της προκάλεσε έρωτα για τον πατέρα της κι ενώθηκε μαζί του για δώδεκα νύχτες. Όταν συνήλθε κατάλαβε το θανάσιμο αμάρτημά της κι έτρεξε στο δάσος να κρυφτεί. Η θεά την λυπήθηκε και την μεταμόρφωσε σε δέντρο, τη γνωστή Μυρσίνη. Αργότερα ο φλοιός του δέντρου έσκασε και βγήκε ένα παιδί που πήρε το όνομα Άδωνις. Η Αφροδίτη ενθουσιάστηκε από την ομορφιά του βρέφους και για να το προφυλάξει το έδωσε στην Περσεφόνη, να το μεγαλώσει στο σκοτεινό της βασίλειο. Όταν ο Άδωνις μεγάλωσε, έγινε ένας πανέμορφος άντρας με ωραίο κορμί και θεϊκή όψη, η Περσεφόνη τον ερωτεύτηκε κι αρνήθηκε να τον δώσει πίσω στην Αφροδίτη. Οι δύο θεές άρχισαν να μαλώνουν και να χτυπιούνται αλλά καμιά δεν μπορούσε να υπερισχύσει. Ο Δίας έλυσε την διαφορά τους αποφασίζοντας πως ο Άδωνις θα περνούσε το ένα τρίτο του χρόνου δίπλα στην Αφροδίτη, το ένα τρίτο δίπλα στην Περσεφόνη και το υπόλοιπο τρίτο όπου αυτός ήθελε. Έτσι ζούσε πάντοτε τέσσερις μήνες στον Κάτω Κόσμο και οκτώ με την Αφροδίτη. Κάθε φορά που ερχόταν η εποχή να εγκαταλείψει τον Άδη και ν’ ανέβει πάνω στη γη, η φύση ολόκληρη τον υποδεχόταν με χαρά. Τα χωράφια γίνονταν καταπράσινα, τα λουλούδια και τα δέντρα άνθιζαν και ένα υπέροχο άρωμα πλημμύριζε την ατμόσφαιρα. Η Αφροδίτη εγκατέλειπε το θεϊκό της παλάτι στον Όλυμπο και ζούσε με το νεαρό αγαπημένο της μέσα στα βουνά και τα δάση. Η ένωση και ο αποχωρισμός τους γιορταζόταν με πάθος κάθε χρόνο από τις γυναίκες στα Αδώνια.

Ακόμα και σήμερα το όνομα της Αφροδίτης προκαλεί μύριες ηδονικές σκέψεις, που συνοδεύονται από την γλυκειά προσμονή του ερωτικού πόθου κάνοντας τον άνθρωπο να χάνει τον λογισμό του βυθισμένος βαθειά στο γεμάτο έξαψη, γλύκα κι αισθησιασμό κάλεσμα της γεννετήσιας ορμής του. Η Αφροδίτη είναι πάνω απ’ όλα σεξουαλική θεά, η Μήτηρ Ερώτων, κατά τον Ορφικό ύμνο. Είναι εκείνη «που σ’ αχαλίνωτες ανάγκες έζεψε τους ανθρώπους μα και των άγριων ζώων την πολυάριθμη φυλή κι έκανε να μανιάζουν από του έρωτα τα μάγια».


Κανένας δεν αντιστέκεται στο κάλεσμά της! Απλά παραδίνεται στο θεϊκό ταξίδι των πολύχρωμων αισθήσεων, στους ποταμούς του πόθου, του πάθους και της ηδονής, απολαμβάνοντας το θείο δώρο της ζωής τον ΕΡΩΤΑ.

Στην Κύπρο η παρουσία της χάνεται στα βάθη των αιώνων. Ένα αγαλματάκι, που χρονολογείται γύρω στο 3000, την παρουσιάζει με τα χέρια απλωμένα να στέλνει ευλογίες. Σχηματίζουν με το καθιστό της σώμα ένα σταυρό -πανάρχαιο σύμβολό της. Tα μάτια της δυο κύκλοι που κοιτάζουν πέρα από το χρόνο. Tα στήθη της, παράξενα σμιλεμένα, παραπέμπουν στο τρίγωνο της ήβης: το Ιερό Αιδοίο. Αποτελεί μια παλιότερη όψη της «αιδοίας» (σεβαστής) Αφροδίτης.

Η Αφροδίτη ταξιδεύει μέσα στο χρόνο για να μας μυήσει στη δική της σοφία, να μας δώσει το έναυσμα για νέες σκέψεις και προβληματισμούς. Κουβαλώντας τους απόηχους μιας άλλης κοινωνίας έχει την ικανότητα να μας κάνει να ονειρευόμαστε έναν πολιτισμό διαφορετικό, όπου οι αξίες της θα μπορέσουν ν’ αναδυθούν ξανά. Άλλωστε εκείνη, είναι η μητέρα της Αρμονίας…

Η ξενιτεμένη
«Χιλιάδες χρόνια πέρασαν για να φανείς και πάλι,
‘Ω δόξα νάχει τ’ άγνωστο λισγάρι του χωριάτη,
που κύλησε του τάφου σου την πέτρα κι αναστήθης
κι είδες τον κόσμο αλλιώτικο και την Ελλάδα άλλη,
και ξένη την ανατολή και βάρβαρη τη γη σου,
και σαν να μην τη γνώρισες διάβηκες προς τη Δύση.
Γύρισε πάλι γύρισε στα μέρη που εγεννήθης
Ό,τι κι αν είσαι, δύναμη, βασίλισσα, όνειρο, ίσκιος,
Θεά της ομορφιάς, πηγή της αρετής, ώ Νίκη,
Γύρισε πάλι, ώ γύρισε στα μέρη που εγεννήθης»
Κωστής Παλαμάς

Η Αφροδίτη ήταν περισσότερο θεά της ομορφιάς και του παράνομου έρωτα και σπανιώτερα προστάτευε τη συζυγική ζωή. Ιερά της σύμβολα ήταν τα λευκά περιστέρια, ένα ζευγάρι περιστεριών έσερνε το άρμα της. Σύμβολά της ήταν επίσης το μήλο, η παπαρούνα, το άνθος της ροδιάς, το τριαντάφυλλο, η μυρτιά και η ανεμώνη.
Πηγές : Ελληνική μυθολογία, Ορφικοί ύμνοι, Στα ίχνη της Αφροδίτης της Χ. Μήνη, Ομηρικά έπη.
Ελλάς