Ἡ αἰώνια κόλαση

Ἀλεβιζόπουλος Ἀντώνιος (Πρεσβύτερος (+))

Ἡ ἁγία Γραφή ὀνομάζει κόλαση τήν κατάσταση τοῦ πνευματικοῦ θανάτου. Μέ τήν ἴδια σημασία χρησιμοποιεῖ καί τόν ὅρο «γέεννα» (Ματθ. ι’ 28).
Μιλάει ἐπίσης γιά «ἐξώτερον σκότος» (Ματθ. η’ 12. κβ’ 13. κε’ 30), «κάμινον τοῦ πυρός» (Ματθ. ιγ’ 42), «πῦρ αἰώνιον» (Ματθ. κε’ 41), «λίμνη πυρός» (Ἀποκ. ιθ’ 20. κ’ 10.15), «δεύτερο θάνατο» (Ἀποκ. β’ 11. κ’ 6. κα’ 8).
Αὐτές oι εἰκόνες δέν εἶναι σύμβολα ἐκμηδένισης, ἀλλά βασανισμoῦ. Οἱ ἄδικοι θά ὁδηγηθοῦν στό «δεύτερο θάνατο» (Ἀποκ. κα’ 8), ποὺ εἶναι ὄλεθρος (Ματθ. ι’ 28, σέ συσχετισμό μέ Λουκ. ιε’ 4.24. Α’ Κορ. ε’ 5) καί μάλιστα ὄλεθρος «ἀπό προσώπου τοῦ Κυρίου» καί ἀπό τή δόξα τοῦ Θεοῦ (Β’ Θεσ. α’ 9. Ματθ. Ζ’ 23. Λουκ. ιγ’ 27-28).
Ἡ αἰώvια κόλαση εἶναι πραγματικότητα, ὅπως καί ἡ αἰώvια ζωή.
Τήν ἐπιλογή τήν κάνει ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος σ’ αὐτή τή ζωή. Ἄν ἀγαπήσει τό Φῶς καί τά ἔργα τοῦ Φωτός, θά ἔχει αἰώvια κοινωνία μέ τό Φῶς τοῦ κόσμου (Ἰω. η’ 12). Ἄν προτιμήσει τά ἔργα τοῦ σκότους καί ἀποστραφεῖ τό Φῶς, μένει στό σκότος τό ἐξώτερον καί ὁδηγεῖται σέ «ὄλεθρον αἰώνιον ἀπό προσώπου τοῦ Κυρίου».
Ὁ Θεός σέβεται τήν ἐπιλογή τοῦ ἀνθρώπου (Ἰω. γ’ 16-21. Σοφ. Σειρ. ε’ 14-17).
Ὅσοι προτιμήσουν τό σκότος, δέν θά «ἁρπαγοῦν», θά στερηθοῦν δηλαδή τῆς κοινωνίας τοῦ Θεοῦ. Στή ζωή τους ἀγάπησαν τό σκότος καί τά ἔργα τοῦ σκότους καί αὐτή ἡ ἐπιλογή ἀποτελεῖ τήν καταδίκη τους (Ματθ. κδ’ 40-41. Λούκ. ιζ’ 34-36): «Καί αὐτή εἶναι ἡ κρίσις, ὅτι τό φῶς ἦλθεν εἰς τόν κόσμον, καί oι ἄνθρωποι ἠγάπησαν τό σκότος μᾶλλον παρά τό φῶς, διότι ἦσαν πονηρά τά ἔργα των» (Ἰω. γ’ 19).
Στήν ἁγία Γραφή χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος Ἅδης, γιά νά δηλώσει τόν «χῶρο» ὕπαρξης τῶν νεκρῶν, ἀνεξάρτητα ἀπό τήν ἀμοιβή ἤ τήν τιμωρία.
Ὁ ὅρος Ἅδης δέν σημαίνει ὁπωσδήποτε τήν κόλαση (Πράξ. β’ 27. Λουκ. ιστ’ 23).
Οἱ κεκοιμημένοι πιστοί χαίρονται τήν κοινωνία τοῦ Θεοῦ (Ἀποκ. στ’ 11. κ’ 4), ὅμως βρίσκονται σέ κατάσταση ἀναμονῆς περιμένουν τήν ἀνάσταση τοῦ σώματος σέ κατάσταση ἀφθαρσίας καί ἀθανασίας, γιά νά εἶναι ἡ χαρά τους ὁλοκληρωμένη, γιατί θά εἶναι καί πάλι ἑνωμένοι μέ τό σῶμα τους, μέ τό ὁποῖο ἄσκησαν τήν ἀρετή.
Ἡ χαρά καί ἡ ἀγαλλίαση θά εἶναι αἰώvια (Α’ Κορ. ιε’ 42-54).
Ὁ Χριστός ἔχει τά «κλειδιά» τοῦ Ἅδη καί τοῦ θανάτου (Ἀποκ. α’ 18), θά καταργήσει καί τούς δύο, ἡ ἐλπίδα μας εἶναι βεβαία (Ἀποκ. κ’ 4).