Γράφει ο Απόστολος ο Αθηναίος.
Πολλά γράφτηκαν για την αναβάθμιση του ρόλου της Τουρκίας στο διεθνές σκηνικό μετά τις αναθεωρήσεις στην αμερικανική εξωτερική πολιτική. Τα περισσότερα μάλλον προφανή: Η στροφή της Τουρκίας του Ερντογάν υποχρεώνει ντε φάκτο την αμερικανική ηγεσία να την αναβαθμίσει, καθώς ταυτόχρονα επιχειρεί μια έξοδο στα προβλήματα που η ίδια δημιούργησε στην Μέση Ανατολή με μια -μάλλον ιδιότυπη- φυγή προς τα εμπρός… Μοιραία αυτό συνεπάγεται διαταραχή της ισορροπίας στο Αιγαίο εις βάρος της Ελλάδας, σε τέτοιο βαθμό ώστε η χώρα μας να βρίσκεται σήμερα (όχι ξάφνου πάντως όπως επιμένουν να παρουσιάζουν τα ελλαδικά ΜΜΕ…) στο επίπεδο του βασσάλου μιας νεο-Οθωμανίας.
Όλα τα παραπάνω γνωστά, κατανοητά και προφανή -και μάλλον χιλιοειπωμένα.
Σε προηγούμενό μου κείμενο έγραφα ότι το γεγονός ότι η Ελλάδα αγνοείται επιδεικτικά απο τις ΗΠΑ βρίσκει εύκολα εξήγηση. Δεν αναφέρθηκα όμως στο τι δέον γενέσθαι από την ελληνική πλευρά (όπως ορθώς παρατήρησε ο φίλος Μποτίλιας), ακριβώς διότι επιθυμούσα να δω τις ακριβώς επόμενες κινήσεις της Τουρκίας στις σκακιέρες (και την ευρωπαϊκή και την μεσανατολική), όντας σίγουρος ότι ο Πασάς δεν θα με απογοητεύσει… Βλέπετε αγαπητοί μου συμπολίτες, ανέκαθεν θεωρούσα τον Ταγίπ παλιάς (έως ντεμοντέ) κοπής δικτατορίσκο και (ισλαμο)φασιστάκο, οπότε περίμενα ότι η αμερικανική ώθηση -σε συνδυασμό με την ρωσική αποδοχή- θα τον οδηγούσαν σε μια από τις, τόσο τυπικές σ’αυτήν την κατηγορία όντων, κρίσεις μεγαλείου και κατ’επέκτασιν σε τραγικά λάθη.
Έτσι στον χρόνο που μεσολάβησε από την τελευταία ανάρτηση αυτού του ιστολογίου μέχρι σήμερα, μάθαμε από έναν από τους λακέδες του Σουλτάνου ότι οι Σαρκοζί-Μέρκελ είναι… υποσημειώσεις της ιστορίας (σε αντίθεση προφανώς με το κυρίως κείμενο της ιστορίας, που θα είναι ο αυθέντης του), είδαμε την πραγματοποίηση του εκβιαστικού κλεισίματος του Αρμενικού, την παράδοση μέρους του κατά τ΄άλλα “αγωνιστικότατου” PKK (κάποιοι από εσάς θυμούνται αναρτήσεις μου σχετικά με τους Κούρδους του Ιράκ…) στις τουρκικές αρχές, μια ενεργότατη ψύχρανση των σχέσεων Τουρκίας-Ισραήλ και μια θέρμανση (για να μην γράψω παραζέσταμα) των σχέσεων του Οθωμανιστάν με την Ρωσία, το Ιράν και την υποτελή τους Συρία. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο, ό,τι εργάστηκαν σκληρά να χτίσουν οι Κεμαλιστές από την δεκαετία του 1930, ακυρώθηκε ή και παντελώς αναστράφηκε. Τόσο πολύ ώστε να είναι δυνατόν πλέον ο Τούρκος πρωθυπουργός να ενημερώνει τους δυτικούς συμμάχους του ότι φέρονται άδικα στο Ιράν (α, τους κακόμοιρους τους μουλάδες…) κι ότι -στην πραγματικότητα- οι φόβοι σχετικά με μια πυρηνική Τεχεράνη αποτελούν απλό “κουτσομπολιό” (εδώ).
Αν και ακόμα στην Δύση υπάρχουν ανόητοι που θέλουν να βαυκαλίζονται με την ιδέα ότι αυτές οι κινήσεις της Τουρκίας είναι το αποτέλεσμα του πάγου στις ευρω-τουρκικές σχέσεις και την ολοένα κι απομακρυνόμενη τουρκική ένταξη (περίπου σα να λέμε το παιδί απογοητεύτηκε και πήρε να μουρμουράει “δε θα μεγαλώσω; θα δείτε τι θα πάθετε…”), η αλήθεια είναι απλώς ότι πλέον οι μάσκες έπεσαν. Ο Σουλτάνος επέλεξε πλευρά για τις συγκρούσεις που μελλονται να’ρθούν, αγνοώντας ενεργά το κύριο μάθημα που δίδαξε ο μπαμπάς Κεμάλ στους διαδόχους του: η Τουρκία δεν αντέχει μεγάλες γεωπολιτικές αναταράξεις χωρίς υποστήριξη και προστασία μεγάλων θαλάσσιων δυνάμεων στα παράλιά της. Η θέση της, το μήκος των ακτογραμμών της, ο αριθμός των μειονοτήτων της υπαγόρευαν και την κατά Κεμάλ πολιτική της, ώστε να μην επαναληφθεί η καταστροφή που ακολούθησε την ανόητη είσοδό της στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και την παρ’ολίγο εξαφάνισή της από τον χάρτη. Γι’αυτόν το λόγο, και ανεξαρτήτως των όποιων συμπαθειών της ηγεσίας της, από το τέλος του Α’ ΠΠ μέχρι και τον Ερντογάν η τουρκική πολιτική σε περιόδους παγκόσμιας πόλωσης συνοψιζόταν στην φράση “με την Δύση ή ουδέτεροι…”
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
Αλλά ποιες λοιπόν θα πρέπει να είναι οι ενδεδειγμένες κινήσεις της ελληνικής (ελλαδικής και κυπριακής) διπλωματίας εν όψει της νέας ρότας της Τουρκίας; Αν και η απάντηση είναι μάλλον προφανής, την δίνω και εγώ ώστε να την εμπεδώσουμε αγαπητοί μου συμπολίτες: οι ενδεδειγμένες κινήσεις της ελληνικής διπλωματίας -για πολλοστή φορά τα τελευταία 200 έτη- είναι η α-κινησία και το κατενάτσιο…
Αλλά θα επανέρθουμε στο θέμα συντόμως.