(ΣΣ στη φωτογραφία τάφοι όσων ευτυχισμένων κατοίκων του σοσιαλιστικού παραδείσου δεν κατάφεραν να ξεφύγουν στην κόλαση – 1987)
Δεν ξέρω αν ήταν η μοναδική σήμερα στην Ευρώπη, αλλά ΓΓ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα υπερασπίστηκε το Τείχος του Βερολίνου, λέγοντας πως η εργατική κυβέρνηση της πρώην Ανατολικής Γερμανίας είχε δικαίωμα να το υψώσει αμυνόμενη απέναντι στη Δυτική Γερμανία που μαζί με το ΝΑΤΟ και τους Αμερικανούς λειτουργούσε σαν στρατός κατοχής.
Μιλώντας σήμερα από το Σκοπευτήριο της Καισαριανής (τι συμβολισμός !!!) η κ. Παπαρήγα είπε: «Το τείχος το επέβαλε ο ιμπεριαλισμός να υψωθεί και έγινε ακριβώς παραμονές, όταν τα ΝΑΤΟϊκά στρατεύματα απειλούσαν να εισβάλουν στο Βερολίνο, ιδιαίτερα βεβαίως στο ανατολικό Βερολίνο, στο έδαφος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Και ρωτάμε: Δεν είχε δικαίωμα ένας λαός, μια εξουσία εργατική ή η οποιαδήποτε κυβέρνηση να σεβαστεί τα σύνορά της και να υψώσει το τείχος μέσα στο έδαφός της; Σκεφθείτε αν μέσα στην Αθήνα είχαμε τρεις – τέσσερις δήμους που ανήκαν σε έναν στρατό Κατοχής, θα ήταν ελεύθερα, μπες βγες; Γιατί η Δυτική Γερμανία στην ουσία λειτουργούσε με το ΝΑΤΟ, με τους Αμερικανούς σαν στρατός Κατοχής. Απ’ τη μία μεριά ευθύνεται για τη διαίρεση της Γερμανίας και από την άλλη ήθελε τη βίαιη προσάρτησή της».
Συντρόφισσα Αλέκα δες μας τα λέτε καλά. Αν το Τείχος του Αίσχους υπεράσπιζε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, τότε γιατί το γκρέμισε η ίδια; Μήπως επειδή στην πραγματικότητα το έκτισαν οι Ρώσοι κατακτητές της Ανατολικής Γερμανίας για να μην τους φύγει η εργατική τάξη;
(Στην φωτογραφία ο Factorx αυτοπροσώπως μπροστά στο Τείχος όπως ήταν πριν γκρεμιστεί το Χειμώνα του 1987. Εκείνα ήταν ρεπορτάζ Πέτρο Στάγκο)
Σε όλη τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, σημειώθηκαν αρκετές λαϊκές εξεγέρσεις εναντίον των καθεστώτων που η ΕΣΣΔ είχε επιβάλλει στην
ανατολική Ευρώπη. Στο ανατολικό Βερολίνο το 1953, στην Ουγγαρία το 1956, στη Τσεχοσλοβακία το 1968, και στη Πολωνία άπειρες φορές. Όλες τους απέτυχαν. Εκτός από αυτήν του φθινοπώρου του 1989. Κανένας δεν θεώρησε τότε πως γίνεται επανάσταση, και κανένας δεν περίμενε πως θα ήταν τόσο ειρηνική. (Η μοναδική εξαίρεση ήταν στη Ρουμανία, με το βίαιο ξεσηκωμό εναντίον του Τσαουσέσκου, αλλά και εκεί τα θύματα ήταν σχετικά λίγα).
Τα γεγονότα του `89 ήταν σύνθετα, και οι λεπτομέρειες διέφεραν από χώρα σε χώρα. Οι περισσότεροι ιστορικοί θα συμφωνήσουν πως η κατάληξη ήταν το αποτέλεσμα πολλών παραγόντων, όμως οι απλουστευμένες ερμηνείες είναι αυτές που ακόμη κυριαρχούν. Η 20η επέτειος της πτώσης του τείχους, μας δίνει την ευκαιρία να τις θυμηθούμε. Ας αρχίσουμε λοιπόν από τις πλέον επικρατούσες θεωρίες για το τι και το πώς.
1- Ήταν ο Ronald Reagan.
Σύμφωνα με αυτήν την άποψη, η αποφασιστικότητα του Αμερικανού προέδρου ήταν αυτή που έσωσε τον «ελεύθερο κόσμο». Στις 6 Ιουνίου του 1987, στη πύλη του Βρανδεμβούργου του Δυτικού Βερολίνου, ο Reagan προκάλεσε τον σοβιετικό ηγέτη Mikhail Gorbachev, να πραγματοποιήσει την υπόσχεσή του για τη φιλελευθεροποίηση του καθεστώτος. «Έλα εδώ σε αυτή τη πύλη κ. Gorbachev, άνοιξε την, κ. Gorbachev, γκρέμισε το τείχος!».
Οι υποστηρικτές του Αμερικανού, επιμένουν, πως η ομιλία του αυτή ήταν καθοριστική για τα γεγονότα που πυροδοτήθηκαν το 1989, όμως τα αποδεικτικά στοιχεία είναι ελλιπή. Στη πραγματικότητα, τα λόγια του Reagan δεν είχαν σοβαρό αντίκτυπο στο συλλογισμό των διαφωνούντων πέρα από το τείχος. Τα αντιπολιτευτικά κινήματα στην ανατολική Γερμανία και στη Τσεχοσλοβακία ήταν περισσότερο φιλειρηνικά παρά παλαιοκομματικά. Στη Πολωνία, οι ακτιβιστές της «Αλληλεγγύης» είχαν τον Πάπα ως φάρο τους. Ακόμη και οι εφημερίδες Washington Post και the New York Times, παρέλειψαν να δημοσιεύσουν την ομιλία του προέδρου στη πρώτη τους σελίδα. Μερικοί μάλιστα τη θεώρησαν ως ένα είδος πολιτικού θεατρινισμού, που σκοπό είχε την εσωτερική κατανάλωση στις ΗΠΑ μάλλον, παρά κάποιον παγκόσμιο αντίκτυπο. Ο ίδιος ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του Reagan, ο Frank Carlucci, ομολόγησε αργότερα ότι είχε σκεφτεί τότε πως «Είναι μια καλή ατάκα. Αλλά δεν πρόκειται ποτέ να γίνει πραγματικότητα».
Ακόμη και στο ίδιο το δυτικό Βερολίνο, όπου υπήρχαν πολλοί «πράσινοι» και ανατολικογερμανοί πολιτικοί πρόσφυγες, οι διαμαρτυρόμενοι εναντίον του ήταν περισσότεροι από τους χειροκροτητές του Reagan, κατακρίνοντας τις συντηρητικές πολιτικές του. Αυτό όμως που έπαιξε μεγάλο ρόλο στο τέλος, ήταν η προθυμία του Reagan να «τα βρει» με τον σοβιετικό ηγέτη, αποφεύγοντας έτσι τη βίαιη καταστολή της «επανάστασης». Αυτή του η επιτυχία είναι που οδήγησε στο χαρακτηρισμό του Reagan ως «Η κυρίαρχη περιστερά της Αμερικής».
2-Ήταν αναπόφευκτο.
Αυτοί που σκέπτονται έτσι, πιστεύουν πως η ιστορία ήταν με το πλευρό των στασιαστών, καθώς οι κομμουνιστές ηγέτες δεν θα τολμούσαν ποτέ να χρησιμοποιήσουν βίαια μέσα. Κάτι τέτοιο όμως δεν ήταν εμφανές εκείνες τις ώρες. Τα αιματηρά γεγονότα στη πλατεία Tiananmen του Πεκίνου, καθώς και η εκτεταμένη καταστολή εκ μέρους του ρουμανικού καθεστώτος, αποδεικνύουν περίτρανα πως η βία παρέμενε μια εναλλακτική λύση για τους κομμουνιστές ηγέτες. Στη Κίνα, η βίαιη καταστολή κατάφερε να διατηρήσει το καθεστώς στην εξουσία, στη Ρουμανία όμως απέτυχε. Η αποτυχία όμως αυτή, μπορεί να οφείλεται στο ότι είχαν ήδη προηγηθεί ειρηνικές εξεγέρσεις στη κεντρική Ευρώπη, οι οποίες και είχαν υπονομεύσει τους υπερασπιστές του συστήματος. Αν η κυβέρνηση της ανατολικής Γερμανίας αποφάσιζε να καταπνίξει με βία τις εξεγέρσεις, τα αποτελέσματα θα είχαν αντίκτυπο σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ήταν μια επιλογή την οποία ο Erich Honecker και τα τσιράκια του στο κόμμα, σκεφτόντουσαν σοβαρά.
Το Σεπτέμβριο του 1989, η τηλεόραση της Ανατολικής Γερμανίας, μετέδιδε διθυραμβικά σχόλια υπέρ της αποφασιστικής στάσης που τήρησε το Πεκίνο στη δική του περίπτωση. Μια μάλιστα εκπομπή, παρουσίασε ένα μέλος μιας παραστρατιωτικής οργάνωσης του κόμματος, που δήλωνε σθεναρά την απόφασή του να «υπερασπιστεί τον σοσιαλισμό με το όπλο στο χέρι».
Την 9/10/89, και εν όψει μιας προγραμματισμένης διαδήλωσης στη Λειψία, οι αρχές μοίρασαν πυρομαχικά στις δυνάμεις ασφαλείας, και έθεσαν σε ετοιμότητα τα νοσοκομεία ώστε να μπορούν να ανταποκριθούν στις αναμενόμενες τεράστιες ανάγκες περίθαλψης. Τελικά, 50.000 άνθρωποι διαδήλωσαν, αλλά οι προσπάθειες της τελευταίας στιγμής κάποιων αξιωματούχων, απέτρεψαν τη χρήση βίας. Αν δεν είχαν πετύχει αυτές οι προσπάθειες, η ιστορία της Ευρώπης θα είχε μια πολύ διαφορετική εξέλιξη.
(Άποψη του Ανατολικού Βερολίνου το Χειμώνα του 1987, όπως φαινόταν απο ειδικές σκαλωσιές που είχαν κάνει στο Δυτικό)
3-Ήταν η CIA
Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, οι Αμερικανοί κατάσκοποι, βοηθώντας τους εχθρούς των εχθρών τους, αποδυνάμωσαν και τελικά γκρέμισαν τη Σοβιετική Ένωση. Είναι αλήθεια πως οι ίδιοι είχαν βοηθήσει τους Αφγανούς Μουτζαχεντίν, που έπαιξαν σοβαρό ρόλο στην αποσταθεροποίηση της ΕΣΣΔ στη δεκαετία του`80. Είναι αλήθεια επίσης, πως οι πράκτορες της CIA, με τη βοήθεια του Βατικανού, τροφοδοτούσαν σταθερά με χρήματα και υλικό την «Αλληλεγγύη» στη Πολωνία. Όμως όσον αφορά στα πιο κρίσιμα γεγονότα του 1989, η CIA δεν ήταν σημαντικός παράγων. Είχε αποτύχει στο να προβλέψει τις πραγματικές προθέσεις του Gorbachev. Έως και το τέλος του 1988, η «εταιρία» κυκλοφορούσε μνημόνια στα οποία προέβλεπε την επιβίωση των κομμουνιστικών καθεστώτων της Ευρώπης. Όταν τελικά γκρεμίστηκε το τείχος του Βερολίνου, και ο Λευκός Οίκος απαιτούσε άμεση πληροφόρηση, οι ντροπιασμένοι κατάσκοποι παραδέχτηκαν πως δεν είχαν κανέναν ενεργό πράκτορα στο ανατολικό Βερολίνο ή στο Κρεμλίνο.
Ο Milton Bearden, επικεφαλής των επιχειρήσεων της CIA εναντίον του σοβιετικού μπλοκ, πέρασε την ιστορική εκείνη νύχτα παρακολουθώντας το CNN. «Ήταν δύσκολο να παραδεχτούμε πως δεν είχαμε κανένα αξιόλογο πράκτορα. Είχαν αποκαλυφθεί και σκοτωθεί όλοι τους, και κανένας μας δεν ήξερε το γιατί…». Ο λόγος μαθεύτηκε μετά, και ήταν η παρουσία του σοβιετικού πράκτορα Aldrich Ames στα άδυτα της CIA, που είχε ήδη προδώσει στους Ρώσους, κάθε Αμερικανό πράκτορα που γνώριζε.
4-Ήταν η KGB.
Ο κομμουνισμός έχασε το 1989, όμως πολλοί κομμουνιστές ή και κόμματα, τα κατάφεραν μια χαρά, με αποτέλεσμα τη κυκλοφορία θεωριών συνομωσίας σχετικά με το ρόλο της KGB. Όπως έγραψε πρόσφατα ο Βρετανός δημοσιογράφος Edward Lucas: «Οι περισσότεροι διαφωνούντες αποδείχθηκαν κακοί πολιτικοί, και ενώ σήμερα τα περισσότερα πρώην κομμουνιστικά κράτη ανήκουν στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ, διοικούνται κυρίως από πρώην μέλη των κομμουνιστικών κομμάτων». Αυτός όμως ο ισχυρισμός διαφέρει κατά πολύ από αυτό που πολλοί πιστεύουν, ότι δηλαδή τα γεγονότα του 1989 σχεδιάσθηκαν από την KGB με απώτερο σκοπό την συνέχιση της εξουσίας από τους μπολσεβίκους. Η θεωρία αυτή καταρρέει στη περίπτωση της Ανατολικής Γερμανίας, όπου τα μέλη της μισητής μυστικής αστυνομίας Στάζι, υπέστησαν εντατικές έρευνες και σε πολλές περιπτώσεις συνελήφθησαν.
Όσο για την KGB, πρόσφατα αρχεία που άνοιξαν, αποκαλύπτουν πως οι σοβιετικοί κατάσκοποι είχαν άγνοια ίση με αυτή των Αμερικανών συναδέλφων τους. Όταν για παράδειγμα οι ανατολικογερμανοί αποφάσισαν να χαλαρώσουν τους περιορισμούς των μετακινήσεων, με αποτέλεσμα πολλοί πολίτες να περάσουν απέναντι, η κυβέρνηση είχε αμελήσει να ενημερώσει την ΕΣΣΔ.
Ακόμη πιο εκπληκτικό είναι το γεγονός, πως οι συνεργάτες του Gorbachev, δεν θεώρησαν σκόπιμο να τον ξυπνήσουν, τη νύχτα που το τείχος έπεφτε… Ο άνθρωπος στον οποίο η ιστορία θα απέδιδε την απελευθέρωση της ανατολικής Ευρώπης, κοιμόταν στη διάρκεια των μεγάλων αυτών εξελίξεων!
5-Ήταν όλα θέμα οικονομικών.
Βάσει αυτής της ερμηνείας, μπορεί οι τεράστιες διαδηλώσεις του κόσμου να ήταν εντυπωσιακές, όμως αυτό που οδήγησε στη μεγάλη αλλαγή του 1989, ήταν η οικονομία.
Αυτή η άποψη είναι υπεραπλουστευτική. Ναι, πράγματι η οικονομία της ΕΣΣΔ είχε τα χάλια της. Και ναι, τα καθεστώτα της ανατολικής Ευρώπης υπέφεραν από τα τεράστια εξωτερικά τους χρέη, καθιστώντας τα αδύναμα να αντιδράσουν στις εσωτερικές αναταράξεις. Για παράδειγμα, το εξωτερικό χρέος της ανατολικής Γερμανίας είχε φτάσει τα $26.5 δισ. το 1989. Κόστιζε δηλαδή $4.5 δισ. το χρόνο ή το 60% των εσόδων της χώρας από τις εξαγωγές! Όμως το παράδειγμα της Κούβας και της Βόρειας Κορέας, αποδεικνύουν πως τα κομμουνιστικά καθεστώτα μπορούν να επιβιώσουν παρά τις όποιες οικονομικές τους δυσπραγίες.
Η ιστορία του 1989 είναι η ιστορία της δυτικής επιφυλακτικότητας. Ο Helmut Kohl , η Margaret Thatcher, και ο George H.W. Bush όλοι οι δυτικοί ηγέτες, δίσταζαν να προχωρήσουν σε κινήσεις που θα αποσταθεροποιούσαν τη περιοχή.
Στη πραγματικότητα, τα πλήθη στους δρόμους του Βερολίνου, της Πράγας και του Βουκουρεστίου ήταν αυτά που μετέτρεψαν το θυμό εναντίον των καθεστώτων σε μια άμεση ανάγκη ανατροπής της εξουσίας των κομματικών αφεντικών. Η ξαφνική έξαρση δυσαρέσκειας, συνδυασμένη με το γεγονός ότι ο Mikhail Gorbachev δεν ήθελε να χρησιμοποιήσει βία εναντίον των διαδηλωτών, η σταδιακή απομυθοποίηση της μαρξιστικής ιδεολογίας στα μάτια τόσο του λαού όσο και των κομματικών αξιωματούχων, και η μεγαλύτερη ροή της πληροφόρησης από τη Δύση, όλα αυτά αποτελούν παράγοντες που συνέβαλαν καθοριστικά στα δραματικά γεγονότα του 1989. Όμως οι ιστορικοί, στην αναζήτησή τους για μια απλή εξήγηση, συνεχίζουν να ψάχνουν για τη μία και μοναδική.
Απόδοση: Strange Attractor
Πηγή: www.foreignpolicy.com
http://www.guardian.co.uk/world/gallery/2009/oct/20/berlinwall-germany
Η Πτώση του Τείχους, η Στάζι και ο Κασκαντέρ
Με γιορτές και πανηγύρια στα οποία μεταξύ άλλων έδωσε τα ρέστα της και η περίφημη Beyonce γιορτάστηκαν τα 20 χρόνια από το γκρέμισμα του Τείχους του Βερολίνου.
Η πτώση σηματοδότησε την διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας και του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ήταν η αρχή κατακλυσμιαίων αλλαγών στην παγκόσμια σκηνή και εκτός των άλλων ήταν και η αφετηρία για να αποκαλυφθούν οι μυστικές επιχειρήσεις των υπηρεσιών πληροφοριών της Ανατολικής Γερμανίας (Στάζι) στην Ελλάδα.
Μετά την άνοδο στην εξουσία του Ανδρέα Παπανδρέου τον Οκτώβριο του 1981, οι ήδη καλές σχέσεις μεταξύ δύο χωρών που ανήκαν σε αντίπαλους συνασπισμούς, της Ελλάδας και της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας έγιναν εγκάρδιες.
Όπως εξηγεί σε μελέτες του ο καθηγητής της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Ηagen Fleischer οι πολύ καλές σχέσεις της Ελλάδας με την Ανατολική Γερμανία από εποχής Μαρκεζίνη (δεκαετία του 50) ακόμα, επι κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου «… αναπτύχθηκαν πολύ γρήγορα σε μια ευαίσθητη τριγωνική σχέση μεταξύ του καθεστώτος της Ανατολικής Γερμανίας από την μια πλευρά και της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ από την άλλη»(*). Σύμφωνα με τον ίδιο (**), η Ελλάδα εθεωρείτο από την Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας του Χόνεκερ ο ασθενέστερος κρίκος της Ατλαντικής Συμμαχίας
Σειρά γεγονότων υποδεικνύουν ότι η αποφασιστική στροφή στις σχέσεις Ελλάδας-ΛΔΓ σημειώνεται μετά το 1984. Στην αναβάθμιση αυτή των σχέσεων Ελλάδας – ΛΔΓ καθοριστικό ρόλο έπαιξε όπως φαίνεται και ο πράκτορας της Στάζι με την κωδική ονομασία Κaskader..
Στις 9/2/1996 κατέθεσε στην επιτροπή του κοινοβουλίου της ενιαίας πια Γερμανίας ο κ. Γιούργκεν Παπίερ, πρόεδρος της Ανεξάρτητης Επιτροπής για τον Εντοπισμό των Χαμένων Περιουσιακών Στοιχείων της ΛΔΓ. Ο Παπίερ μίλησε τότε για πρώτη φορά δημοσίως για μια «Επιχείρηση Κασκάντε», η οποία αφορούσε τις σχέσεις της Ανατολικής Γερμανίας με την Ελλάδα.
Έκθεση, την οποία δημοσιεύουμε σήμερα, με συντάκτη τον ταγματάρχη Κωχ, που ήταν επικεφαλής του διεύθυνσης της Στάζι για την Ελλάδα γράφει ότι στόχος της Επιχείρησης Κασκάντε ήταν η διείσδυση στην ελληνική πολιτική ηγεσία, ώστε να μαθαίνουν απόρρητες πληροφορίες όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά κυρίως για το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ. Παράλληλος στόχος της επιχείρησης Κασκάντε ήταν η παραβίαση του εμπάργκο και η διοχέτευση της απαγορευμένης δυτικής τεχνολογίας στη ΛΔΓ μέσω της ΙΝΤΡΑΚΟΜ.
Τι λέει το έγγραφο
Διεύθυνση XVIII/8 Βερολίνο 31 Ιανουαρίου 1986
Αναφορά για την Επιχείρηση «Κασκάντε»
Η επιχείρηση «Κασκαντε» κινήθηκε τον Οκτώβριο του 1984 εναντίον του
ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ
γεννηθέντα στις 27/5/1939 στην Αθήνα
Μεσογειων,2 Αθήνα
Με αντικείμενα:
– Την διαπίστωση και διευθέτηση των οικονομικών ζημιών που προκλήθηκαν κατά τη διενέργεια εξαγωγών τηλεπικοινωνιακού και ηλεκτρονικού υλικού προς την Ελλάδα μέσω της αντιπροσωπευουσας εταιρείας ΧΧΧΧΧ
– Τη δημιουργία των προϋποθέσεων για την (ανεπίσημη) χρησιμοποίηση του παραπάνω προσώπου, το οποίο διαθέτει σειρά πολιτικών επαφών με υψηλούς πολιτικούς κύκλους της Ελλάδας, σε συντονισμό με την HV A
Παράλληλα με την εξέταση των υπονοιών για τον «Κασκαντέρ» (και λαμβανομένων υποψιν των τρεχόντων επιχειρησιακών μέτρων του IMS Πητερ Σουμαν) ,επιβεβαίωσαν το συμφέρον τη συνέχισης των εμπορικών συναλλαγών με την ΛΔΓ προκειμένου να ικανοποιηθούν οι οικονομικές μας απαιτήσεις. (ΣΣ οικονομικός εκβιασμός;.Σε αυτή φάση επεξεργασίας (της επιχείρησης) ήταν έτοιμα να κατατεθούν 100.000$ στον κρατικό προϋπολογισμό, μέσω του οικονομικού τμήματος της «Στάζι».
Στην επόμενη φάση της επιχείρησης, σύμφωνα με μια επιστολή στον αναπληρωτή διευθυντή της HVA σύντροφο υποστράτηγο Prosetzky ακολούθησε μια στενή συνεργασία με την HV A/ΙΙΙ και τον IMS Πητερ Σουμαν προκειμένου να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για μια αποτελεσματική συζήτηση μαζί του (ΣΣ με τον «Κασκαντέρ»)
Η τωρινή χρήση του προαναφερθέντος στο τμήμα HV A/ΙΙΙ (ΣΣ Διεύθυνση Επιχειρήσεων Κατασκοπίας υπο τον περίφημο Μάρκους Βολφ), κάτω από την επίβλεψη του υπουργείου Εξωτερικών δείχνει ότι ο «Κασκαντέρ» έχει πολύ καλές επιχειρησιακές προοπτικές (βλέπε επιστολή υποστράτηγου Prosetzky από 24.1.1986). Διαθέτει επιχειρησιακού ενδιαφέροντος προσωπικές διασυνδέσεις στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, διατηρεί σχέσεις με υπουργεία και με πολιτικές ομάδες υψηλής επιρροής, τον Παπανδρέου και τον αρχηγό της Αντιπολίτευσης Μητσοτάκη και είναι σε θέση να αποκτήσει εσωτερικές πληροφορίες από το χώρο αυτό (βλ αναφορά της HV A/ΙΙΙ, από 26.11.85)…
Χρειάζονται σχόλια ;
Η συνέχεια και ο Μητσοτάκης
Μετά την ένωση των δυο Γερμανιών, η γερμανική Βουλή συγκρότησε δυο στη σειρά εξεταστικές επιτροπές προκειμένου να διερευνήσουν τα εγκλήματα της Στάζι στο εξωτερικό. Στο πόρισμα της δεύτερης εξεταστικής επιτροπής (σελίδα 365 του Εγγράφου της Γερμανικής Βουλής με αριθμό «13/10900», Αύγουστος 1998) αναφέρονται μεταξύ άλλων για το θέμα αυτό:
«Ενώ η Εξεταστική Επιτροπή προσπαθούσε με τις έρευνες στο «θέμα Ιντρακόμ / Κόκκαλης» να βρει μία λύση που θα δικαίωνε τόσο την ανάγκη πληροφόρησης της Εξεταστικής Επιτροπής όσο και το συμφέρον της επιστροφής της περιουσίας της DDR, ο επιδιαιτητής της στην Εξεταστική Επιτροπή, ο Βουλευτής Friedhelm Julius Beucher κατηγόρησε την κυβέρνηση (Kolh) , ότι παρεμποδίζει τις εργασίες της Επιτροπής. Ο Beucher (Μπόϊχερ) εξήγησε στην (εφημερίδα) Berliner Zeitung της 4ης Ιουνίου 1996 ότι η Εξεταστική Επιτροπή μας παρεμποδίζεται εδώ και μήνες να διαλευκάνει την υπόθεση, ισχυριζόμενος, ότι υπήρξαν συμφωνίες σε υψηλό πολιτικό επίπεδο μεταξύ της Αθήνας και της Βόννης. Γι’ αυτό το θέμα επρόκειτο για την ανταλλαγή ενός αξιωματικού της Stasi (του Χελμουτ Βόϊτ) που δραπέτευσε στην Ελλάδα. Σε ανταπόδοση ζήτησε ο έλληνας Πρωθυπουργός Μητσοτάκης από τον γερμανό Καγκελάριο σε μία συζήτηση το φθινόπωρο του 1992 να μην ερευνήσουν οι γερμανικές υπηρεσίες (κατά του Κόκκαλη)»
(ειδικός προσπαθεί να αποκαταστήσει έγγραφα της Στάζι που έσκισαν αξιμωτούχοι της πριν το πλήθος εισβάλλει στο επιτελείο της)
Το Φθινόπωρο του 1992, ήταν η κηδεία του Βίλλυ Μπράντ με την ευκαιρία της οποίας ο Μητσοτάκης συναντήθηκε κατ΄ ιδίαν με τον τότε Γερμανό Καγκελάριο Χέλμουτ Κολ και συζήτησαν το θέμα Βόιτ. Η έκδοση του τελευταίου ενδιέφερε τη Γερμανία επειδή γνώριζε πάρα πολλά για τις μυστικές επιχειρήσεις της Στάζι και κυρίως την τρομοκρατία. Το θέμα όμως των αρχείων της Στάζι ενδιέφερε ιδιαίτερα και τον Χέλμουτ Κολ, όπως θα αποδειχθεί λίγο αργότερα, με την δημοσίευση πληροφοριών που τον έφεραν αναμεμιγμένο σε οικονομικό σκάνδαλο και οι οποίες υπήρχαν στα αρχεία της Στάζι.
Το θέμα της έκδοσης του Βόιτ απασχόλησε , τον Ιούνιο του 1996 (βλ πχ εφημερίδα Frankfurter Rundschau της 19.06.1996) και την ολομέλεια της γερμανικής Βουλής , με αφορμή ερώτηση του αντιπολιτευόμενου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος:
«Η Ιντρακόμ είχε ένα λογαριασμό σε δολάρια στην Deutsche Handelsbank του Ανατολικού Βερολίνου, με αριθμό «709 60 011,025» .Ο λογαριασμός αυτός χρησίμευσε επί σειρά ετών για ξέπλυμα χρημάτων και για δωροδοκίες. Πριν από λίγο καιρό οι ανακριτές ανακάλυψαν σημαντικές μεταφορές χρημάτων μέσω του λογαριασμού αυτού. Πιθανότατα την περίοδο 1989-90 διακινήθηκαν μέσω του λογαριασμού αυτού περιουσιακά στοιχεία της ΛΔΓ. Με την υπόθεση ασχολούνται η ZERV-1, το γραφείο του Εισαγγελέα Βερολίνου, η UKPV, το γραφείο του Καγκελάριου , η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Πληροφοριών (ΒΝD), το Ομοσπονδιακό Γραφείο Εγκληματικών Ερευνών (ΒΚΑ) και η επιτροπή ερευνών ¨Περιουσία της ΛΔΓ”… Όταν πριν από μια εβδομάδα το θέμα τέθηκε στη γερμανική Βουλή, ο υπουργός Προεδρίας Schmidbauer προκάλεσε σύγχυση, επειδή περιέπεσε σε αντιφάσεις, απαντώντας στην κατηγορία του βουλευτού του SPD Beucher ότι ο Καγκελάριος Χελμουτ Κολ και ο Έλληνας Πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης συζήτησαν το θέμα Κοκκαλης/Ιντρακομ, στο παρασκήνιο της κηδείας του Βιλλυ Μπραντ «Μια παρόμοια συνάντηση δεν έλαβε χώρα» απάντησε ο υπουργός και πρόσθεσε ότι ο Μητσοτάκης δεν ήταν παρών στην κηδεία. Όμως ο Μητσοτάκης ήταν στην κηδεία και η συνάντηση με τον Κολ πραγματοποιήθηκε. Τώρα το γραφείο του Καγκελάριου πρέπει να απαντήσει στις επίμονες ερωτήσεις γιατί ο Schmidbauer έκανε αυτήν την παραπληροφόρηση. Οι βουλευτές υποθέτουν ότι «ο άνθρωπος πρέπει να κρύψει κάτι».
Κάτω από την πίεση παρόμοιων άρθρων στο γερμανικό Τύπο της εποχής ο Schmidbauer αναγκάστηκε τελικά να ανακαλέσει ύστερα από μια εβδομάδα και με επανορθωτική δήλωσή του (!!!) παραδέχθηκε εμμέσως ότι το θέμα Κόκκαλη συζητήθηκε κατά τη διάρκεια της συνάντησης Κολ-Μητσοτάκη στο περιθώριο της κηδείας του Μπραντ.
* Ηagen Fleischer, Ρost War Relations between Greece and the two German States, Τhe Southeastern Εuropean Υearbook, 1991, σ.169.
** Ηagen Fleischer, Vom Κalten Κrieg zur Νeuen Οrdnung Der Faktor Griechenland in der deutschen Αussenpolitik, στα πρακτικά του 5ου ελληνογερμανικού συνεδρίου (22-23 Μαίου 1992) Die Βalkanlnder im Εuropa der Gegenwart, Θεσσαλονίκη, ΙΜΧΑ, 1994, σ. 72.
Ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΚΑΙ Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ
Μόλις χθες γράφαμε για την παρέμβαση Μητσοτάκη στον τότε Γερμανό Καγκελάριο Χέλμουτ Κολ που είχε αποκαλύψει τον Ιούνιο του 1996 ο γερμανικός Τύπος με αποτέλεσμα να προκληθεί μείζον πολιτικό ζήτημα στην Γερμανία:
«Η Ιντρακόμ είχε ένα λογαριασμό σε δολάρια στην Deutsche Handelsbank του Ανατολικού Βερολίνου, με αριθμό «709 60 011,025» .Ο λογαριασμός αυτός χρησίμευσε επί σειρά ετών για ξέπλυμα χρημάτων και για δωροδοκίες. Πριν από λίγο καιρό οι ανακριτές ανακάλυψαν σημαντικές μεταφορές χρημάτων μέσω του λογαριασμού αυτού. Πιθανότατα την περίοδο 1989-90 διακινήθηκαν μέσω του λογαριασμού αυτού περιουσιακά στοιχεία της ΛΔΓ… Όταν πριν από μια εβδομάδα το θέμα τέθηκε στη γερμανική Βουλή, ο υπουργός Προεδρίας Schmidbauer προκάλεσε σύγχυση, επειδή περιέπεσε σε αντιφάσεις, απαντώντας στην κατηγορία του βουλευτού του SPD Beucher ότι ο Καγκελάριος Χελμουτ Κολ και ο Έλληνας Πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης συζήτησαν το θέμα Κοκκαλης/Ιντρακομ, στο παρασκήνιο της κηδείας του Βιλλυ Μπραντ «Μια παρόμοια συνάντηση δεν έλαβε χώρα» απάντησε ο υπουργός και πρόσθεσε ότι ο Μητσοτάκης δεν ήταν παρών στην κηδεία. Όμως ο Μητσοτάκης ήταν στην κηδεία και η συνάντηση με τον Κολ πραγματοποιήθηκε. Τώρα το γραφείο του Καγκελάριου πρέπει να απαντήσει στις επίμονες ερωτήσεις γιατί ο Schmidbauer έκανε αυτήν την παραπληροφόρηση. Οι βουλευτές υποθέτουν ότι «ο άνθρωπος πρέπει να κρύψει κάτι». (εφημερίδα Frankfurter Rundschau της 19.06.1996)
Απαιτεί λοιπόν θράσος χιλίων καρδινάλιων να βγαίνουν ορισμένοι σήμερα και να κατηγορούν τον Σαμαρά για σχέσεις με τον Κόκκαλη, όταν όλη η Ελλάδα γνωρίζει τις σχέσεις του αφεντικού της Ιντρακόμ με την Αγία Οικογένεια. Και όταν μόλις πρόσφατα ο Περικλής Κοροβέσης αποκάλυψε πως Μητσοτάκης και Φλωράκης χάρισαν τις ελληνικές τηλεπικοινωνίες στην Ζήμενς και την Ιντρακόμ. Και λίγο αργότερα ο Μητσοτάκης έδινε με τον Δούκα το Ξυστό Λαχείο στον Κοκκαλίνο, τον οποίο κατηγορούσε μετά ότι τον …εριξε.
Επειδή λοιπόν το βρώμικο παιχνίδι θα εντείνεται όσο θα πλησιάζει η εκλογή του νέου προέδρου της ΝΔ διαβάστε για να είστε ενημερωμένοι:
Η Πτώση του Τείχους, η Στάζι, ο Κασκαντέρ, ο Κολ και ο …Μητσοτάκης
Η εκχώρηση των ελληνικών τηλεπικοινωνιών στην ΖΗΜΕΝΣ και την ΙΝΤΡΑΚΟΜ
Οι δηλώσεις Κοροβέση και ο “γιός του Πέτρου”
Πως γεννήθηκε η ιδέα της ΙΝΤΡΑΚΟΜ από τον Κόκκαλη και τον Μητσοτάκη
Η Ζήμενς, ο Μητσοτάκης, ο Φλωράκης και «ο γιος του Πέτρου»
http://www.kourdistoportocali.com/default.aspx Καλοτάξιδο το νέο εγχείρημα!!