Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος δεν είναι από τους πολιτικούς που κάνουν δύο φορές τα ίδια λάθη. Κλείνοντας λοιπόν τ’ αυτιά στις σειρήνες του στενού του περιβάλλοντος αλλά και τους κάθε λογής περιδιαβαίνοντες χειροκροτητές των πολιτικών γραφείων, κατάφερε να βγάλει σαφή πολιτικά συμπεράσματα για τις σκέψεις του εκλογικού σώματος αλλά – κυρίως – την πολιτική που θ’ αντιμετώπιζε από τους εσωκομματικούς αντιπάλους του σε περίπτωση που θα επέμενε στην πλήρη διεκδίκηση της αρχηγίας.
Τα συμπεράσματα ήταν ξεκάθαρα. Από τη στιγμή που δεν είχε τύχη στην τελική διαπραγμάτευση παρά το αρχικό σπρώξιμο των δημοσκοπήσεων, προτίμησε να ακολουθήσει χαμηλούς τόνους θέτοντας παράλληλα τη στρατηγική της επόμενης ημέρας από νωρίς. Η διαπραγμάτευση έγκειται στην ισχυροποίηση της θέσης του την επόμενη μέρα από όποιον πάρει το χρίσμα (υπάρχουν συγκεκριμένες συζητήσεις αλλά δεν τις δημοσιοποιούμε).
Με αυτό τον τρόπο “γλιτώνει” και κάποια χτυπήματα κάτω από τη ζώνη που θα δεχόταν εάν επέμενε στην ενδυνάμωση της καμπάνιας του. Χτυπήματα που θα του κόστιζαν και στην μετέπειτα πολιτική του σταδιοδρομία αφού στην Ελλάδα η πολιτική είναι της ταμπέλας και όχι της ουσίας.
Οι θέσεις του θα ανακοινωθούν είτε στο συνέδριο (λιγότερο πιθανό) είτε μετά την πρώτη ψηφοφορία. Ο ίδιος όμως έχει ήδη πάρει τις αποφάσεις του.