Το χρήμα ως μοχλός γενοκτονίας και λήθης

Το φθινόπωρο του 1915, ένας Αυστριακός μηχανικός, που βοηθούσε στη κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής μεταξύ Κωνσταντινούπολης και Βαγδάτης, νόμισε πως είδε τουρκικά στρατεύματα να κινούνται προς τη Μεσοποταμία. Καθώς όμως αυτά πλησίαζαν, διαπίστωσε πως επρόκειτο για ένα απέραντο καραβάνι γυναικών, που βάδιζαν υπό την επίβλεψη κάποιων Τούρκων στρατιωτών. Οι 40.000 περίπου γυναίκες ήταν όλες Αρμένισες, που τις είχαν χωρίσει από τους άνδρες τους, τους οποίους είχαν ήδη σφάξει,  και που τις είχαν υποβάλλει σε μια «πορεία θανάτου»,  στη διάρκεια της οποίας 1.5 εκατομμύρια Αρμενίων έχασαν τη ζωή τους.
Έχοντας να υποστούν συνεχείς ξυλοδαρμούς και απάνθρωπους βιασμούς, μερικές από τις γυναίκες πρόλαβαν και έβαλαν τέλος στη ζωή τους πίνοντας δηλητήριο. Όπως κατέγραψε ο επίσκοπος Grigoris Balakian, «Μερικές από αυτές θύμιζαν περισσότερο σκελετούς καλυμμένους με κουρέλια, με δέρμα σαν λάστιχο, καμένες από τον ήλιο, τον αέρα και το ψύχος. Πολλές έγκυες, έχοντας μουδιάσει, άφηναν τα νεογνά τους στην άκρη του δρόμου, σαν σε μια ένδειξη διαμαρτυρίας εναντίον της ανθρωπότητας αλλά και του θεού». 
Με κάθε χρόνο που περνάει, όλο και πιο πολλά νέα στοιχεία έρχονται στην επιφάνεια για αυτή την εθνοκάθαρση, τη πρώτη γενοκτονία του 20ου αιώνα. Και κάθε χρόνο, η Τουρκία απορρίπτει μετά βδελυγμίας τη κατηγορία ότι  διέπραξε αυτή την αγριότητα.  Και παρόλα αυτά, το ερχόμενο Σάββατο, παρά τη φρίκη των εκατομμυρίων απογόνων των όσων Αρμένιων επέζησαν, ο πρόεδρος της Αρμενίας Serg Sarkissian, σκοπεύει να προβεί σε υπογραφή πρωτοκόλλου συνεργασίας με τη Τουρκία, αποκαθιστώντας τις διπλωματικές τους σχέσεις, και  με απώτερο σκοπό τη βελτίωση του εμπορίου αλλά και των πετρελαϊκών συμφερόντων που οι δυο χώρες μοιράζονται.
Στη Βηρυτό, χιλιάδες Αρμένιοι διαδήλωσαν πρόσφατα, έξω από το ξενοδοχείο του προέδρου  Sarkissian, καταγγέλλοντας την εν λόγω συμφωνία. Τα πανό τους έγραφαν: «Δεν θα ξεχάσουμε» και «Η ιστορία μας δεν πουλιέται». Αποκάλεσαν μάλιστα τον πρόεδρο, «προδότη». Κάποιοι από αυτούς ρωτούσαν: «Γιατί πωλούνται οι 1.5 εκατομμύρια μάρτυρες μας»; «Τι θα γίνει με τη γη μας στη Τουρκία; Τα σπίτια που οι παππούδες μας άφησαν πίσω τους; Θα τα πουλήσει και αυτά ο Sarkissian»;
Η θλιβερή αλήθεια είναι ότι τα 5.7 εκατομμύρια των Αρμενίων, που σκορπίστηκαν σε μια μεγάλη διασπορά σε όλο το κόσμο, ζώντας πλέον στη Ρωσία, στις ΗΠΑ, στη Γαλλία, στο Λίβανο, αλλά και αλλού, είναι οι απόγονοι των κατοίκων της δυτικής Αρμενίας,  που υπέστησαν τη Τουρκική αγριότητα το 1915. Η σημερινή μικροσκοπική Αρμενία, με καμία πρόσβαση στη θάλασσα, με πληθυσμό μόλις 3.2 εκατομμυρίων, που ζουν στη περιοχή που κάποτε αποτελούσε την ανατολική Αρμενία, είναι κυριολεκτικά πάμπτωχη και ασκεί μια ιδιότυπη μορφή δημοκρατίας, ενώ παράλληλα μαστίζεται  από τεράστια διαφθορά. Η ύπαρξή της βασίζεται κυρίως στην εισροή εμβασμάτων από τις πλουσιότερες χώρες. Εξ ου και η πρόσφατη εκστρατεία του προέδρου της χώρας στη Νέα Υόρκη, στο Λος Άντζελες, στο Παρίσι, στη Βηρυτό  και αλλού, προκειμένου να πείσει για την αναγκαιότητα της συμφωνίας μεταξύ των υπουργών Εξωτερικών της Τουρκίας και της Αρμενίας, που πρόκειται να υπογραφεί οσονούπω στην Ελβετία.
Οι Τούρκοι από τη πλευρά τους, διατυμπανίζουν  και μια πιθανή επίλυση όσον αφορά στη περιοχή του Nagorno-Karabagh, που αποτελεί μέρος της ιστορικής Αρμενίας και που είχε καταληφθεί από παρακρατικές δυνάμεις της Αρμενίας,  οι οποίες την απέσπασαν από το Azerbaijan. Η άρνηση της τουρκικής κυβέρνησης  όμως, του να παραδεχτεί τη γενοκτονία,  είναι αυτό που έχει εξοργίσει την αρμενική διασπορά. «Η αρμενική κυβέρνηση προσπαθεί να χρυσώσει το χάπι,  προτείνοντας να συσταθεί ομάδα Τούρκων και Αρμενίων ιστορικών οι οποίοι θα αποφασίσουν το τι ακριβώς συνέβη το 1915», διαμαρτύρονται οι διαδηλωτές στη Βηρυτό. «Θα μπορούσαν οι Ισραηλινοί να διατηρούν διπλωματικές σχέσεις με τη Γερμανία αν ξαφνικά οι Γερμανοί καλούσαν τους ιστορικούς τους να αποφασίσουν για το  ολοκαύτωμα;», ρωτάνε.
Η προδοσία για τους Αρμένιους,  είναι διαχρονική. Ο Barack Obama ήταν ο τρίτος κατά σειρά Αμερικανός πρόεδρος, που υποσχέθηκε στους Αρμένιους ψηφοφόρους, πως θα αναγνώριζε τη γενοκτονία, αν κέρδιζε τις εκλογές. Και μετά την εκλογή του, τους πρόδωσε, αρνούμενος ακόμη και να εκστομίσει τη λέξη «γενοκτονία». Παρά την τότε καταδίκη της γενοκτονίας από τους Lloyd George  και Churchill, (ο οποίος Churchill ήταν και ο πρώτος Βρετανός πολιτικός που χρησιμοποίησε τη λέξη ολοκαύτωμα για το γεγονός), το αγγλικό Foreign Office έχει μέχρι και  σήμερα, μια χλιαρή άποψη επί του ζητήματος, ισχυριζόμενο πως οι λεπτομέρειες των σφαγών του 1915, είναι αμφισβητούμενες.
Τα στοιχεία όμως συνεχίζουν να βγαίνουν στην επιφάνεια, ακόμη και από τους αναγνώστες αυτής εδώ της εφημερίδας. Σε μια επιστολή που έλαβα από τον Αυστραλό Robert Davidson, μου περιγράφει το πώς ο παππούς του John “Jock” Davidson, βετεράνος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας της γενοκτονίας των Αρμενίων. «Μου μίλησε για τις εκατοντάδες των πτωμάτων, ανδρών, γυναικών και παιδιών που αφέθηκαν να σαπίσουν γυμνά στο έλεος των σκυλιών…», μου γράφει.
Ο ιστορικός Peter Balakian, απόγονος του επισκόπου Balakian, περιγράφει στο βιβλίο του «Armenian Golgotha», το πώς οι Βρετανοί στρατιώτες που είχαν παραδοθεί στους Τούρκους, οδηγήθηκαν στο θάνατό,  μέσα από μια παρόμοια με αυτήν των Αρμενίων, πορεία θανάτου. Από τις 13.000 των Βρετανών και Ινδών αιχμαλώτων, μόνο 1.600 επέζησαν, και μίλησαν για τις φρικιαστικές σκηνές που είδαν σε σχέση με την αρμενική γενοκτονία.
Όταν λοιπόν, μεθαύριο, οι υπουργοί εξωτερικών της Τουρκίας και της Αρμενίας καθίσουν στο τραπέζι για να υπογράψουν το πρωτόκολλο συμφωνίας, ας προσέξουν μη τυχόν και αντί για μελάνι, τρέξει αίμα από τις πέννες τους.
 Απόδοση: S.A.- http://www.independent.co.uk
(στην φωτογραφία διαμαρτυρία Αρμενίων στο Λίβανο)
www.antinews.gr