Ανησυχητικές εξελίξεις μετά τις εκλογές.

Γράφει ο Τραϊανού Παναγιώτης.
(σσΟ: Από το κείμενο έχουν αφαιρεθεί κάποιοι χαρακτηρισμοί διότι οι καιροί είναι πονηροί. Στο τέλος ο σύνδεσμος για το αυθεντικό)
Εν μέσω μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης βλέπουμε να διεξάγεται ένας προεκλογικός αγώνας των παραδόξων. Ποιο είναι το κύριο παράδοξο; Η συμπεριφορά του Giorgo. Υπόσχεται τα πάντα στους πάντες και μάλιστα προσδιορίζοντας χρονικό “ορίζοντα”. Σίγουρος για το “σχέδιό” του, τολμά και μιλά για πρόγραμμα εκατό ημερών. Αυτά όλα είναι αδιανόητα σε μια εποχή σαν κι αυτήν που ζούμε. Όταν κράτη ανεπτυγμένα, παραγωγικά και με τεράστιες οικονομίες “φλερτάρουν” με την κατάρρευση και την κοινωνική παρακμή, είναι τουλάχιστον αστείο να ισχυρίζεται κάποιος ότι μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα και μάλιστα άμεσα, θέτοντας και χρονικούς περιορισμούς. Πόσο μάλλον όταν αυτός ο οποίος τα υπόσχεται είναι ο Γιωργάκης. Ο γνωστός γιος της Μαργαρίτας, που, όταν δεν πέφτει από το ποδήλατό του, χάνεται στον Σχοινιά. Ο γνωστός “σκουπιστής” των συνεδριακών κέντρων.
Πώς όμως καταφέρνει και σε ένα τόσο ζοφερό περιβάλλον υπόσχεται “φως”; Πώς δηλαδή καταφέρνει και ενώ οι πάντες γνωρίζουν την οικονομική προβληματικότητα, αυτός μπορεί και κάνει πολιτική παροχολογίας; Το σύνολο της πολιτικής τού Παπανδρέου στηρίζεται σε ένα απλό τρικ. Στηρίζεται στην άποψη ότι …”χρήματα υπάρχουν”. Αυτό είναι το όλο “κόλπο”-επιχείρημα. Χρήματα υπάρχουν κι αυτός γνωρίζει πού θα τα βρει. Ο Καραμανλής και βέβαια όλοι οι υπόλοιποι προφανώς δεν γνωρίζουν πού βρίσκονται αυτά τα χρήματα και γι’ αυτό δεν υπόσχονται στον λαό “μοιρασιά”. Ο μόνος που γνωρίζει είναι ο Γιωργάκης.
Ας δούμε λοιπόν ποια είναι τα “πουγκιά”, που ανακάλυψε ο Giorgo και αδειάζοντάς τα πιστεύει ότι θα μας σώσει. Το πρώτο “πουγκί” είναι τα ανείσπραχτα του ελληνικού δημοσίου. Υπολογίζονται γύρω στα 30 δις και ο “σοσιαλιστής” και πρόεδρος της σοσιαλιστικής Διεθνούς Γιωργάκης θα τα εισπράξει, γιατί η κακή και καπιταλιστική Νέα Δημοκρατία, προκειμένου να κάνει “χάρη” στους πλουτοκράτες οπαδούς της, δεν τα εισπράττει. Αυτά τα χρήματα στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν.
Επειδή αυτό το θέμα έχει ήδη αναλυθεί στα ΜΜΕ —και σε αρκετό βάθος— εμείς μόνον για την πληρότητα του κειμένου απλά θα το επιβεβαιώσουμε. Αυτά τα χρήματα απλά δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχει ούτε η μαθηματική πιθανότητα να εισπραχθούν. Γιατί; Γιατί τα περισσότερα είναι χρήματα, τα οποία τα οφείλουν στο δημόσιο χρεοκοπημένες επιχειρήσεις και επιχειρήσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Τα λίγα που απομένουν και μπορούν να εισπραχθούν, επίσης δεν θα εισπραχθούν, για κοινωνικούς λόγους. Δεν είναι κακοί αυτοί οι οποίοι σήμερα δεν τα εισπράττουν και καλοί αυτοί οι οποίοι υπόσχονται να τα εισπράξουν. Είναι χρέη μικρών επιχειρήσεων και το κράτος —ειδικά σε τέτοιες περιόδους— δεν κινείται με τρόπο τέτοιο, που να προκαλέσει μαζική οργή και να ρισκάρει να βρεθεί απέναντι σε μια ανεξέλεγκτη κοινωνική αντίδραση. Βίαιη κοινωνική αντίδραση.
Δεν μπορεί, προκειμένου να εισπράξει χρέη μικροωφελητών, να κάνει χρήση των νομικών του μέσων και να τους πετάξει στον δρόμο. Να προχωρήσει σε κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων, προσωποκρατήσεις κλπ.. Το τελευταίο πράγμα, που θα έκανε ένα κράτος μέσα σε μια κατάσταση τεταμένη και εκρηκτική, είναι να εμφανιστεί ανάλγητο απέναντι στους αδύναμους της κοινωνίας. Έστω κι αν αυτοί είναι οφειλέτες του.
Το δεύτερο “πουγκί” του Giorgo είναι οι τράπεζες. Σύμφωνα με τους “σοσιαλιστές” του Κολεγίου Αθηνών Γιωργάκη, Παπακωνσταντίνου και Γερουλάνο, οι τράπεζες δεν φορολογούνται όσο θα έπρεπε. Δεν χτυπιέται η πλουτοκρατία στον βαθμό που πρέπει και αυτό θα αναλάβουν να το κάνουν οι Che του Κολεγίου. Οι λαϊκοί ήρωες. Οι Ρομπέν των Δασών —ή Robin Hood στη μητρική τους γλώσσα—. Αυτοί λοιπόν οι “Ρομπέν” θα βρουν τους τραπεζίτες μέσα στο άγριο “δάσος” της σημερινής οικονομικής κρίσης και θα τους αδειάσουν τις “τσέπες”, προκειμένου να ευεργετήσουν τον λαό. Το μόνο που δεν μας είπαν είναι αν τα καλτσόν που θα φοράνε τα πήραν από το Κολέγιο Αθηνών ή τα έφεραν κατ’ ευθείαν από το Χάρβαρντ. Θα τους χρειαστούν καλτσόν. Αρκεί να μην τα κόψουν, όταν θα ευεργετούν τον λαό.
Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, ώστε να καταλάβουμε τι ακριβώς έχουμε την ατυχία να ακούμε από όλους αυτούς. Σ’ ό,τι αφορά τις ελληνικές ιδιωτικές τράπεζες είναι γνωστή και δημοσιοποιημένη η άποψή μας. Δημοσιοποιημένη μάλιστα στην εποχή της παντοδυναμίας τους και όχι σήμερα, που βρίσκονται υπό καθεστώς πλήρους αδυναμίας, παίζοντας τον ρόλο του προσφιλούς σάκου για τον κάθε “επαναστάτη” της πορδής. Εκείνη η άποψή μας παραμένει η ίδια, εφόσον επί της ουσίας δεν άλλαξε το παραμικρό. Δεν άλλαξε τίποτε, ούτε στην τοκογλυφική συμπεριφορά τους ούτε στον προδοτικό ρόλο των ιδιοκτητών τους.
Πρόκειται περί ληστρικών συμμοριών, οι οποίες διέλυσαν την εθνική παραγωγή και οικονομία και μας οδήγησαν στη σημερινή αθλιότητα. Συμμοριών, οι οποίες, αφού απέσπασαν τον ιδιωτικό αποταμιευμένο πλούτο, βύθισαν τους Έλληνες στα χρέη και τους απέσπασαν το μεγαλύτερο μέρος των ιδιωτικών τους περιουσιών, προσφέροντάς το ως λεία στα ξένα αφεντικά τους. Από τους ιδιοκτήτες τους, οι οποίοι είναι καθαρά για φυλακή, μέχρι τους τελευταίους υπάλληλους, οι πάντες είναι για κλωτσιές και μπουνιές. Οι ιδιοκτήτες είναι για τη φυλακή, εφόσον, ως γνήσιοι προδότες, χρησιμοποίησαν το τραπεζικό σύστημα εις βάρος των Ελλήνων παραγωγών και εργαζομένων και υπέρ των πολυεθνικών, προκειμένου να αλώσουν την ελληνική αγορά. Με χρήματα των Ελλήνων και τις υποδομές του ελληνικού κράτους κατέστρεψαν την ελληνική οικονομία. Θάνατος τους αξίζει.
Το ίδιο άθλια ήταν η συμπεριφορά και των υπαλλήλων τους. Αυτοί στην ουσία ήταν οι “πρωταγωνιστές” για τη μεγάλη τραγωδία του χρηματιστηρίου. Τα μεγάλα λαϊκά εγκλήματα δεν μπορούν να γίνουν από λίγους, όσο ισχυροί κι αν είναι αυτοί. Τα μεγάλα λαϊκά εγκλήματα απαιτούν πολλούς μικρούς συνενόχους. Τέτοιοι συνένοχοι στα εγκλήματα των τραπεζών ήταν οι υπάλληλοί τους. Εξαιτίας τους έχασε ο λαός όχι μόνον τις αποταμιεύσεις του, αλλά και μεγάλο μέρος της ιδιωτικής του περιουσίας.
Ποιος μπορεί να τους ξεχάσει, που έβγαιναν στους δρόμους και στα καφενεία, για να στήσουν “ενέδρες” στους ανύποπτους πολίτες. Όταν λειτουργούσαν ως “παπαγαλάκια” των πονηρών. Αυτό έκαναν και αυτό ήταν εγκληματικό και πρόστυχο πέρα για πέρα. Έβλεπαν στις λίστες τους ποιος πολίτης είχε καταθέσεις και του την “έστηναν”, για να τον πείσουν να μπει στο χρηματιστήριο. Μέχρι και στα σπίτια των πολιτών έμπαιναν, για να τους “ευεργετήσουν” με τις “πληροφορίες” τους. Τους ενοχλούσαν τηλεφωνικά όλες τις ώρες της ημέρας, για να τους “πουλήσουν” δάνεια. Τους έστελναν “δώρα” πιστωτικές κάρτες. Για να εισπράξουν ένα μπόνους ή μια προμήθεια, εξανέμισαν κόπους δεκαετιών.
Οι τραπεζικοί υπάλληλοι είναι οι μόνοι εργαζόμενοι, που θέλουμε, όταν θ’ αρχίσουν αναγκαστικά οι απολύσεις στον κλάδο τους, να τους δούμε στον δρόμο να διαμαρτύρονται και να τρώνε ξύλο από τα ΜΑΤ. Τους το χρωστάει η κοινωνία και πρέπει να τους το ξεπληρώσει. Όταν θ’ αναζητούν το “δίκιο” τους, θέλουμε να τους λιώσουν στο ξύλο. Να τους λιώσουν ως κοινωνικούς εγκληματίες, οι οποίοι συνέπραξαν σε εγκλήματα τοκογλύφων και προδοτών κατά του λαού. Αυτό το “έργο” είμαστε σίγουροι ότι θα το δούμε σύντομα. Αναγκαστικά θ’ αρχίσουν οι απολύσεις, γιατί πλέον δεν υπάρχει “λεία”, ώστε να συντηρηθεί η πολυπληθής αυτή συμμορία.
Σήμερα ο κόσμος δεν έχει χρήματα και οι “κάπο” των τραπεζών δεν έχουν ανάγκη τα πολλά μέλη, για να τον “καταδιώκουν”. Δεν έχουν ανάγκη πλέον τα υποκαταστήματα, που είχαν στήσει σε κάθε γωνιά και κάθε ραχούλα της επικράτειας. Λεηλάτησαν τον κόσμο και δεν έχουν λόγο να τον “ακολουθούν” και άρα να πληρώνουν το κόστος της “παρακολούθησης”. Για τον ίδιο λόγο που έκλεισαν οι χιλιάδες ΕΛΔΕ των λαμογιών, θα κλείσουν και τα χιλιάδες τραπεζικά υποκαταταστήματα των προδοτών, που στήθηκαν στη χώρα. Είναι θέμα χρόνου ν’ αρχίσουν να κλείνουν τραπεζικά υποκαταστήματα σε όλα τα μήκη και πλάτη της χώρας και αυτό να δημιουργήσει κύμα απολύσεων τραπεζοϋπαλλήλων. Αυτή είναι η άποψή μας γι’ αυτούς και αυτή δεν αλλάζει.
Όμως, οι ιδιωτικές τράπεζες, άσχετα με τον ρόλο τους —τόσο τον δικό τους όσο και αυτόν των στελεχών τους—, είναι αυτές οι οποίες συνθέτουν το τραπεζικό σύστημα της χώρας. Το σύστημα, που στα χρηματοκιβώτιά του έχει τον αποταμιευμένο πλούτο του λαού. Το σύστημα, που διαχειρίζεται υπέρ της οικονομικής λειτουργίας αυτόν τον πλούτο. Δεν μπορεί να επιβιώσει μια οικονομία και άρα μια χώρα χωρίς τραπεζικό σύστημα. Δεν μπορεί να επιβιώσει, όπως δεν μπορεί να επιβιώσει ένα ανθρώπινο σώμα χωρίς κυκλοφορικό σύστημα.
Από εδώ ξεκινάνε τα προβλήματα. Ενδεχόμενη κατάρρευση αυτού του συστήματος θα σήμανε το τέλος για την ελληνική οικονομία και όχι μόνον. Γιατί; Γιατί το χρηματοοικονομικό σύστημα στηρίζει την ανάπτυξη. Το χρηματοοικονομικό σύστημα στηρίζει την κοινωνική ειρήνη, εφόσον συνδέεται με τη ρευστότητα των ασφαλιστικών ταμείων. Από εκεί και πέρα η κατάρρευσή του συνοδεύεται και από μύριες άλλες συνέπειες, η πιο σημαντική εκ των οποίων είναι η τύχη των αποταμιεύσεων ενός ολόκληρου λαού.
Όποια λοιπόν κι αν είναι η άποψή μας για τις σημερινές τράπεζες, τους ιδιοκτήτες τους και τα στελέχη τους, ένα είναι το γεγονός. Πρέπει να στηριχθούν πάση θυσία και με κάθε κόστος. Άσχετα αν οι ιδιοκτήτες τους πρέπει να πάνε φυλακή και τα στελέχη τους να φάνε ξύλο, αυτές, ως ιδρύματα, πρέπει να σωθούν. Αυτό δεν το κάνεις για να σώσεις τον Λάτση ή τον Σάλλα. Αυτό το κάνεις, για να σωθεί ο φουκαράς, ο οποίος έχει καταθέσει τις αποταμιεύσεις του στις τράπεζές τους. Αυτό το κάνεις, για να μπορεί η οικονομία να εξασφαλίζει μια στοιχειώδη χρηματοροή, ώστε να μπορέσει να λειτουργήσει στοιχειωδώς. Η κατάρρευση δηλαδή του τραπεζικού συστήματος θα παρασύρει αυτόματα σε κατάρρευση χιλιάδες επιχειρήσεις.
Τι θέλουμε να πούμε μ’ αυτό και πού βρίσκεται η διαφορά; Είναι άλλο πράγμα να στραφείς εναντίον των ιδιοκτητών των τραπεζών, προσπαθώντας να μειώσεις τα κέρδη τους και εντελώς άλλο πράγμα να ζητήσεις μερίδιο από τα τραπεζικά “κέρδη”. Τα κέρδη των τραπεζιτών και των στελεχών τους είναι πραγματικά χρήματα και αυτά μπορούν να στοχοποιηθούν από μια πολιτική, ενώ τα “κέρδη” των τραπεζών είναι κάτι το πολύ ιδιόμορφο, όπως θα δούμε παρακάτω. Το να βοηθήσεις μια τράπεζα με κρατικά χρήματα και να την αναγκάσεις να μην δώσει μερίδια κερδών στους μετόχους και μπόνους στα στελέχη της, είναι μια θετική κίνηση. Το ν’ αναζητήσεις μαζί μ’ αυτούς μεγαλύτερο μερίδιο από τα κέρδη της, είναι η απόλυτη καταστροφή.
Για να μιλήσει λοιπόν κάποιος για επιπλέον και μάλιστα βαρύτατη φορολόγησή τους, θα πρέπει να γνωρίζει σε τι κατάσταση βρίσκονται. Γιατί; Για τον ίδιο λόγο που, για να επιχειρήσει ένας γιατρός έναν ακρωτηριασμό, θα πρέπει να γνωρίζει τη γενική κατάσταση που βρίσκεται ένας ασθενής. Η αλλαγή της φορολογίας σημαίνει αύξηση “φορτίου” και αυτό μοιάζει με “ακρωτηριασμό”. Αναγκαστικά. Το θέμα λοιπόν είναι να γνωρίζει κάποιος σε τι κατάσταση βρίσκεται σήμερα αυτό το τραπεζικό σύστημα. Είναι κραταιό όσο δείχνουν οι ισολογισμοί του ή μήπως όλα αυτά είναι μια εικονική πραγματικότητα; Τα υπερκέρδη που δηλώνουν είναι πραγματικά ή μήπως πρόκειται για μια λογιστική αλχημεία, προκειμένου να εισπράττουν μερίδια οι μεγαλομέτοχοι και τα ανάλογα μπόνους τα μεγαλοστελέχη τους;
Για να μην μακρηγορούμε, θα πούμε ευθέως την άποψή μας. Οι ελληνικές τράπεζες είναι στην κυριολεξία “νταντέλες”. Επιβιώνουν, απλά και μόνον επειδή δεν πιέζονται από την οικονομία και βέβαια από τους πελάτες τους. Επιβιώνουν, επειδή οι Έλληνες, έχοντας άγνοια κινδύνου, δεν σπεύδουν ν’ αναζητήσουν τις αποταμιεύσεις τους. Επειδή οι τράπεζες έχουν ακόμα χρήματα να πληρώνουν τηλεοπτικές διαφημίσεις, οι οποίες εφησυχάζουν τους Έλληνες καταθέτες. Αν σκεφτεί κάποιος ότι, λόγω της ίδιας της τραπεζικής λειτουργίας, μπορεί μια υγιής τράπεζα να καταρρεύσει από την πίεση των πελατών της, αντιλαμβανόμαστε ότι οι ελληνικές τράπεζες μπορούν να καταρρεύσουν και από την απλή “υποψία” πίεσης.
Εδώ ένας αυτόκλητος συνήγορος του διαβόλου ευλόγως θα αντιπαραθέσει το σοβαρό επιχείρημα των υπερκερδών τους. Τι είναι αυτά τα υπερκέρδη; Τι είναι αυτά τα δισεκατομμύρια των ευρώ, που δηλώνουν στους ισολογισμούς τους; Είναι ψέματα; Όχι βέβαια. Αλήθεια είναι. Κέρδη υπάρχουν …χρήματα δεν υπάρχουν. Τι σημαίνει αυτό; Ότι η κερδοφορία τους είναι virtual. Είναι κερδοφορία υπό όρους και προϋποθέσεις. …Σου δίνω δέκα ευρώ, μου υπόσχεσαι να μου επιστρέψεις έντεκα ευρώ και εγώ, εξαιτίας αυτής της υπόσχεσης, καταγράφω καθαρό κέρδος ένα ευρώ. Στην πραγματικότητα όμως στην τράπεζα δεν υπάρχει αυτό το κέρδος. Δεν υπάρχει ούτε καν το κεφάλαιο, που έδωσε αυτό το κέρδος. Στην τράπεζα υπάρχει μόνον η “υπόσχεση” του δανειολήπτη.
Αυτό, δηλαδή, που φαίνεται ως κέρδος, είναι πράγματι τέτοιο, εφόσον όμως …οι δανειολήπτες έχουν τη δυνατότητα να σέβονται τις υποχρεώσεις τους, οι οποίες έχουν μεγάλο βάθος χρόνου. Αν και εφόσον …η πεταλούδα, που πέταξε από το Πεκίνο, δεν θα πάθει τίποτε στη μεγάλη πτήση της. Αυτό είναι το παράδοξο, το οποίο όμως είναι χαρακτηριστικό της τραπεζικής λειτουργίας. Οι τράπεζες δεν είναι παραγωγικές επιχειρήσεις, όπου τα κόστη και τα κέρδη είναι πραγματικά και αφορούν τον πραγματικό χρόνο.
Σε μια παραγωγική επιχείρηση, η οποία παράγει για παράδειγμα τρακτέρ, πρέπει να πληρωθεί το προϊόν, για να καταγραφεί στην εταιρεία κέρδος και όχι ζημιά. Αν της πάρεις το τρακτέρ και δεν το πληρώσεις άμεσα, το καταγράφει ως ζημιά, άσχετα αν της έχεις “υποσχεθεί” ότι θα το πληρώσεις. Μέχρι να το πληρώσεις είναι ζημιά, γιατί απλούστατα δεν μπορεί ν’ αντικατασταθεί στη βιτρίνα. Για ν’ αντικατασταθεί, πρέπει ν’ αγοραστούν πραγματικές πρώτες ύλες με πραγματικά χρήματα. Πρέπει να πληρωθούν πραγματικοί εργάτες με πραγματικά χρήματα.
Χρήματα, τα οποία πρέπει να υπάρχουν, για να συνεχιστεί ο “κύκλος” της παραγωγής και της πώλησης, του κόστους και του κέρδους και τα οποία δεν μπορούν ν’ αντικατασταθούν με “υποσχέσεις”. Χρήματα, τα οποία αντιπροσωπεύουν συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος από το κέρδος, το οποίο περιλαμβάνεται στη σταδιακή “υπόσχεση” πληρωμής. Με “υποσχέσεις” δεν μπορεί να παράγει κέρδος μια παραγωγική επιχείρηση, γιατί απλούστατα, για να συνεχίσει να λειτουργεί, πρέπει να καλύπτει τα κόστη της. Δεν υπάρχει ένας διεθνής “τρακτεροποιητικός” μηχανισμός, που θα γεμίζει διαρκώς τις αποθήκες με τρακτέρ, αντικαθιστώντας αυτά που “πουλήθηκαν”.
Οι τράπεζες δεν έχουν τέτοια προβλήματα. Το προϊόν τους είναι ιδιόμορφο στην “κατασκευή” του. Αντικαθίσταται χωρίς πρόβλημα. Δανείζουν και δανείζονται με τους ίδιους όρους. Σήμερα αδειάζουν τα “ράφια” τους …αύριο θα είναι και πάλι γεμάτα. Συγκρίνουν διαφορές και καταγράφουν “κέρδη”. “Υποσχέσεις” παίρνουν και “υποσχέσεις” δίνουν. Γι’ αυτόν τον λόγο μιλάμε για τραπεζική “πίστη”. Το σημερινό καταγεγραμμένο κέρδος εξαρτάται από μια συμπεριφορά, η οποία μπορεί να εκδηλωθεί μετά από χρόνια.
Αν δηλαδή οι τράπεζες από σήμερα και πέρα σταματήσουν κάθε είδους δανειοδότηση, για να εισπράξουν αυτά τα οποία σήμερα έχουν καταχωρήσει ως κέρδη τους, θα πρέπει να περιμένουν τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια, για να το επιβεβαιώσουν. Καταγράφουν δηλαδή ως πραγματικό κάτι το οποίο μπορεί να θέλει δεκαπέντε χρόνια να επιβεβαιωθεί. Όσα χρόνια δηλαδή απαιτούνται, για να αποπληρώσει το δάνειό του ο τελευταίος που πήρε δάνειο με τη μεγαλύτερη διάρκεια αποπληρωμής. Ο τελευταίος, που με την “υπόσχεσή” του τούς έδωσε το δικαίωμα να καταγράψουν σημερινό “κέρδος”, αλλά που στην ουσία δεν τους έχει δώσει πίσω ούτε ένα ευρώ από αυτά που τους πήρε. Άρα; Άρα, για ν’ αντιμετωπίσεις τις τράπεζες ως κερδοφόρες επιχειρήσεις, που μπορείς να τις “στριμώξεις” φορολογικά, θα πρέπει ως κράτος να έχεις εξασφαλίσει την ομαλή πορεία της οικονομίας για τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια. Γιατί; Γιατί, αυτά τα οποία φορολογείς, τόσο χρόνο χρειάζονται για να δείξουν αν υπάρχουν ή δεν υπάρχουν.
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι το θέμα της φορολόγησης των τραπεζών είναι μια πολύ ιδιόμορφη κατάσταση. Γιατί; Γιατί, όπως είπαμε, οι τράπεζες δεν είναι παραγωγικές επιχειρήσεις, ώστε από υπάρχοντα ταμεία, γεμάτα από εισπραχθέντα κέρδη, να διεκδικήσεις το κοινωνικό μερίδιο. Οι τράπεζες, όταν φορολογούνται, πρέπει να δώσουν πραγματικά χρήματα από virtual κέρδη. Τι σημαίνει αυτό; Ότι στην πραγματικότητα, όταν φορολογούνται οι τράπεζες, δεν δίνουν μερίδιο από κάποια “λιμνάζοντα” κέρδη. Στην πραγματικότητα μιμούνται την τακτική δανειοδότησης. Δίνουν “δάνειο” στο κράτος και απλά δεν παίρνουν από αυτό “υπόσχεση” ότι θα τα επιστρέψει. Δίνουν δάνειο και “υπόσχονται” οι ίδιες στους εαυτούς τους ότι θα το “καλύψουν” με τα κέρδη που τους έχουν “υποσχεθεί” οι πελάτες τους.
Χρήματα δηλαδή δεν υπάρχουν στις τράπεζες και άρα δεν υπάρχουν και τα χρήματα των καταθετών. Τα χρήματα, τα οποία νομίζει ο καταθέτης ότι υπάρχουν, δεν βρίσκονται σε κάποιο χρηματοκιβώτιο, έτοιμα να τα παραλάβει όποτε το θελήσει. Τα χρήματά του μπορεί να είναι σώβρακα σε ράφια της Ερμού, μπορεί να είναι ξαπλώστρες στην παραλία της Ψαρού ή τσάντες σε κάποιο κοντέινερ στον Πειραιά. Είναι τα χρήματα που έχουν πάρει οι επιχειρηματίες και έχουν “υποσχεθεί” στις τράπεζες κέρδος. Πρέπει όλοι αυτοί να δουλέψουν και να τα επιστρέψουν. Εδώ βέβαια βρίσκεται το παράδοξο της όλης υπόθεσης. Στη δική τους αβεβαιότητα στηρίζεται η βεβαιότητα του καταθέτη.
Σ’ αυτό το σημείο μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης σε τι πραγματική κατάσταση βρίσκονται οι τράπεζες σήμερα. Μπορεί να καταλάβει πώς συνδέονται με τη σημερινή οικονομική κρίση. Με εταιρείες-πελάτες να βάζουν λουκέτο η μία μετά την άλλη, σημαίνει ότι αθετούνται καθημερινά χιλιάδες “υποσχέσεις” προς τις τράπεζες. Με μια ανεργία να καλπάζει ανεξέλεγκτα, σημαίνει ότι ακόμα περισσότερες —κυρίως στεγαστικές— “υποσχέσεις” αθετούνται ή βρίσκονται υπ’ ατμόν. Αυτές οι “υποσχέσεις” όμως έχουν καταγραφεί στην τραπεζική “πίστη” ως κέρδη.
Αυτά τα μυστηριώδη και βέβαια “ανεπιβεβαίωτα” κέρδη είναι αυτά τα οποία δίνουν τα πραγματικά κέρδη στους πραγματικούς εγκληματίες του τραπεζικού συστήματος και οι οποίοι είναι οι τραπεζίτες, οι μεγαλομέτοχοι και τα μεγαλοστελέχη του. Από αυτά τα φανταστικά “κέρδη” εισπράττουν οι ίδιοι τα δικά τους πραγματικά κέρδη. Όσο μεγαλύτερα τα εμφανίζουν αυτά τα “κέρδη”, τόσο μεγαλύτερα είναι και τα δικά τους. Τα “υπερκέρδη” δηλαδή βολεύουν πρώτα απ’ όλα εκείνους, που εισπράττουν μερίδιο από αυτά και δεν τους ενδιαφέρει αν αυτό προκαλέσει το “ενδιαφέρον” του κράτους. Δεν αποκρύπτουν τίποτε, όπως θα έκαναν για παράδειγμα οι παραγωγικές επιχειρήσεις. Αν μπορούσαν οι τράπεζες και τις ζημιές να τις εμφάνιζαν σαν κέρδη, θα το έκαναν.
Όταν ο αναγνώστης καταλαβαίνει τις “ιδιομορφίες” του τραπεζικού συστήματος και αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να φορολογηθεί με τους απλούς όρους που φορολογείται μια παραγωγική επιχείρηση, ευνόητα είναι μερικά πράγματα. Ένα νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις. Όταν ο απλός αναγνώστης —με βάση τα όσα αναφέραμε πιο πάνω— αντιλαμβάνεται εύκολα ότι μια τράπεζα δεν μπορεί να φορολογηθεί με συμβατικό τρόπο, ευνόητο είναι ότι δεν μπορεί να μοιράζει και μερίδια ή μπόνους με τον επίσης συμβατικό τρόπο. Δεν έχει πραγματικά κέρδη, για να την φορολογήσεις ανάλογα, αλλά δεν έχει και πραγματικά κέρδη, για να μοιράσεις ανάμεσα στους ιδιοκτήτες της.
Αυτό το απλό το αντιλαμβάνονται και οι τραπεζίτες. Μπορεί να είναι απόφοιτοι του Χάρβαρντ, αλλά μια στοιχειώδη αντίληψη σίγουρα την έχουν. Το αντιλαμβάνονται όμως μόνον μέχρι εκεί που τους συμφέρει. Ποια είναι η απόδειξη αυτής της μονομερούς αντίληψης; Όταν οι τραπεζίτες βρίσκονται μπροστά στο ενδεχόμενο της χρεοκοπίας, σπεύδουν να ζητήσουν βοήθεια από το κράτος, γιατί την “δικαιούνται” ως επιχειρήσεις, οι οποίες εξυπηρετούν τα δημόσια συμφέροντα. Όταν όμως όλα πάνε “καλά” γι’ αυτούς, πώς είναι δυνατόν να θεωρούν ότι δεν έχουν υποχρέωση να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν ως ιδιωτικές επιχειρήσεις; Πώς είναι δυνατόν να μοιράζουν μερίσματα και μπόνους χωρίς κανέναν έλεγχο; Να μοιράζονται ποσά με βάση “κέρδη” τα οποία δεν αναγνωρίζουν ως τέτοια, όταν πρόκειται να φορολογηθούν;
Σ’ αυτό το σημείο βρίσκεται η αλητεία των τραπεζιτών και των στελεχών των τραπεζών. Ενώ γνωρίζουν τι συμβαίνει και το χρησιμοποιούν για να αμυνθούν απέναντι στη συμβατική φορολογική πολιτική του κράτους, όταν πρόκειται να μοιραστούν κέρδη, αντιλαμβάνονται τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο. Ενώ στη φορολογία “απαιτούν” δικαίως ειδική μεταχείριση, η οποία στην πραγματικότητα λειτουργεί ως συντελεστής, ο οποίος εκλογικεύει και άρα μειώνει τα τραπεζικά virtual “κέρδη”, όταν μοιράζονται οι ίδιοι τα κέρδη τους, σκέφτονται απλά. Ενώ δηλαδή στη φορολογία απαιτούν στην πραγματικότητα να φορολογείται ως κέρδος το 10% για παράδειγμα του “κέρδους”, όταν μοιράζονται μερίδια, το ίδιο ποσό το αντιλαμβάνονται στο 100% της αξίας του.
Αν λοιπόν θέλεις να χτυπήσεις τους εγκληματίες, τους χτυπάς στη δική τους “τσέπη” και όχι στην “κερδοφορία” του τραπεζικού συστήματος. Αν επιτεθείς με λάθος τρόπο στο τραπεζικό σύστημα και άρα αν κάνεις αυτό το οποίο προτείνει ο Giorgo, διαπράττεις έγκλημα. Γιατί; Γιατί απειλείς με κατάρρευση το ίδιο το τραπεζικό σύστημα και δίνεις παράλληλα τη δυνατότητα στους εγκληματίες όχι απλά να διαφύγουν, αλλά και να “κρυφτούν” πίσω από το απαραίτητο της ύπαρξης του τραπεζικού συστήματος.
Αν κλείσουν οι τράπεζες, θα το πληρώσουν οι απλοί πολίτες και όχι οι εγκληματίες, οι οποίοι ήδη έχουν βάλει στις τσέπες τους τα κέρδη. Θα το πληρώσουν οι καταθέτες, οι επιχειρηματίες και οι κοινοί εργαζόμενοι. Όλοι όσοι εξαρτώνται από την οικονομία. Οι τράπεζες, δηλαδή, από τη φύση τους και εκ του ρόλου τους, άσχετα αν είναι ιδιωτικές, δεν παύουν ποτέ να ανήκουν στη σφαίρα των δημοσίων συμφερόντων. Ιδιωτικές απλά είναι, όταν το κράτος αποφασίζει να πληρώσει ιδιώτες, για να κάνουν αυτό το οποίο έτσι κι αλλιώς ήταν υποχρεωμένο το ίδιο να κάνει. Ενώ δηλαδή το κράτος δεν είναι υποχρεωμένο να κατασκευάζει πουλόβερ και άρα η βιομηχανία που το κάνει είναι καθαρά ιδιωτική, η τραπεζική “υπηρεσία” ανήκει στις υποχρεώσεις του κράτους και οι ιδιώτες που το αντικαθιστούν απλά παίρνουν την προμήθεια που τους αντιστοιχεί, εκτελώντας ένα δημόσιο “καθήκον”.
Άρα το ιδανικό στην αντιμετώπισή τους ποιο είναι; Να περιοριστεί η αισχροκέρδεια των “κερδών” των τραπεζών και το σημαντικότερο είναι να μην μεταφέρεται η ακριβής προβολή αυτών των “κερδών” στις τσέπες των μετόχων. Να μην αφήνονται να αισχροκερδούν και τα όποια “κέρδη” προκύπτουν να υπολογίζονται στη σωστή τους βάση. Ο στόχος δηλαδή είναι να μην αφήνεις τα τραπεζικά “κέρδη” να δίνουν ανάλογα κέρδη στους τραπεζίτες και στη συμμορία τους. Να μην τους αφήνεις να λεηλατούν ως τραπεζίτες τον κόσμο με την αισχροκέρδεια και να μην τους αφήνεις να λεηλατούν την “κρέμα” της οικονομίας ως στελέχη. Να μοιράζονται μεταξύ τους τα “επιβεβαιωμένα” κέρδη και επειδή αυτό είναι αδύνατον, να υπάρχει ένας συντελεστής, που να συνδέει τα τεράστια προβαλλόμενα “κέρδη” με τα αναγκαστικά ισχνά υπό μοιρασιά κέρδη. Να γίνει δηλαδή αυτό το οποίο δεν έγινε ποτέ εξαιτίας των κλεφτών.
Πρέπει να χτυπηθούν τα απεχθή Golden Boys σαν τα χταπόδια. Πρέπει να λιώσουν στην κυριολεξία οι μεγαλύτεροι κοινωνικοί εγκληματίες από σύστασης του ελληνικού κράτους. Αυτό γίνεται πολύ εύκολα. Αρκεί να το θέλει κανείς. Τους καταστρέφεις ολοκληρωτικά και τους πετάς στον δρόμο ακριβώς όπως εμφανίστηκαν στο προσκήνιο και άρα με τα made in Harvard σώβρακά τους. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Όταν μια τράπεζα, εξαιτίας της απειλής της χρεοκοπίας, μπαίνει αναγκαστικά υπό καθεστώς κρατικής προστασίας, να μην απολύει το προσωπικό, που μοιράζεται “μπόνους”. Το σημερινό υψηλόμισθο και υπεραμοιβόμενο προσωπικό.
Όχι μόνον να μην απολύει τα υπάρχοντα στελέχη, αλλά και να “ενεργοποιεί” όλους τους προκατόχους τους σε “βάθος” χρόνου δεκαπέντε τουλάχιστον ετών. Ακόμα και τους βιολογικά νεκρούς. Γιατί; Για να μην μπορούν να φύγουν οι κλέφτες με τα κλοπιμαία τους. Γιατί εκείνων τα “κέρδη”, που τότε εισέπραξαν προκαταβολικά, σήμερα αποδεικνύεται ότι δεν ήταν “κέρδη” και άρα πρέπει να επιστραφούν τα μερίδια που εισπράχθηκαν “κατά λάθος”. Όλους αυτούς να τους διατηρεί με τα ίδια ακριβώς συμβόλαια, τα οποία είχαν και στην εποχή που “διέπρεπαν”. Αυτοί δεν είναι που έπαιρναν μερίδιο από τα “κέρδη”; Άρα δεν είναι κοινοί εργαζόμενοι. Ο κοινός εργαζόμενος έναν κοινό μισθό παίρνει. Ο συνέταιρος είναι αυτός που παίρνει μερίδιο. Άρα αυτοί ήταν συνέταιροι της υπό χρεοκοπία τράπεζας και γι’ αυτό έπαιρναν μερίδιο κερδών. Όμως, μερίδιο δεν υπάρχει μόνον στα κέρδη, αλλά και στη ζημιά.
Όπως εξέταζαν λοιπόν τα τραπεζικά “κέρδη” και με ένα κομπιουτεράκι έβρισκαν τα μερίδιά τους, έτσι μπορεί να γίνει και με τις ζημιές. Άρα —για λόγους δικαιοσύνης— με βάση τους ίδιους συντελεστές, που σήμερα μοιράζονται τα κέρδη τους, ας μοιραστούν τις μελλοντικές ζημιές. Αν για το τραπεζικό “κέρδος” δέκα εκατομμυρίων έπαιρναν το ένα για τους εαυτούς τους, ας δίνουν ένα από τα δικά τους για κάθε δέκα εκατομμύρια τραπεζική ζημιά. Να τους γίνει μια προοδευτική κατάσχεση του συνόλου των περιουσιακών τους στοιχείων, μέχρι να πάνε στο διάολο. Να ξεράσουν μέχρι και την Dom Perignon, που ήπιαν εις βάρος της κοινωνίας. Οι Αραπομπατιρόβλακες, που λεηλάτησαν την κοινωνία. Δεν είναι μόνον αυτοί έξυπνοι σ’ αυτόν τον κόσμο. Δεν έχουν μόνον αυτοί κομπιουτεράκια. Έχουν κι άλλοι κομπιουτεράκια και ο κόσμος έχει και χεράκια, για να τους σπάσει στο ξύλο.
Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Οι τράπεζες σήμερα είναι πραγματικά “νταντέλες” με πλούσιους ιδιοκτήτες και στελέχη. Δεν έχουν χρήματα στα συρτάρια τους, παρά έχουν “υποσχέσεις” εκατομμυρίων επιχειρηματιών, οι οποίοι αυτήν τη στιγμή σκυλοπνίγονται στην οικονομική κρίση. Αυτές οι πολλές “υποσχέσεις” είναι εκείνα, που εμφανίζονται σαν υπερκέρδη. Όταν αυτές οι “υποσχέσεις” δεν επιβεβαιωθούν στις προθεσμίες τους, τι πραγματικά θα αντιπροσωπεύσουν τα σημερινά υπερκέρδη;
Ό,τι υπήρχε σε πραγματικό χρήμα, το έχουν πάρει ως “προκαταβολή” οι τραπεζίτες και τα στελέχη τους σε μερίσματα, μπόνους και παροχές. Οι καταθέσεις των πολιτών έχουν γίνει σκάφη και βίλες, γιατί κάποιοι τραπεζίτες έκριναν ότι θα είχαν σίγουρες πωλήσεις τα σώβρακα στην Ερμού. Αυτοί πήραν προκαταβολικά το μερίδιό τους από τα “κέρδη” και οι άλλοι θα περιμένουν να δουν αν στο τέλος θα υπάρξουν “κέρδη”. Αυτοί πρώτοι αμφισβήτησαν την τραπεζική πίστη και επωφελήθηκαν από την απιστία τους. Αυτοί “νόθευσαν” την τραπεζική λειτουργία, για ν’ αυξήσουν τα δικά τους προσωπικά μερίδια. Αυτοί παρέσυραν τον κόσμο στον “αυτοκτονικό” υπερδανεισμό, γιατί ήταν οι εμπνευστές των υπερκερδών. Αυτοί δέχονταν εκατοντάδες χιλιάδες επισφαλείς “υποσχέσεις” —ορατά προβληματικές— μόνο και μόνο για ν’ αυξήσουν τα “κέρδη”, που θα μοιράζονταν μεταξύ τους.
Πώς λοιπόν θα φορολογήσεις αυτά τα υπερκέρδη, όταν οι τράπεζες δεν μπορούν να “υποσχεθούν” στους εαυτούς τους ότι θα τα εισπράξουν, ώστε να ξεκινήσουν τη “δανειοδότηση” της φορολόγησής τους; Υπάρχει σήμερα αυτή η εξασφάλιση, ώστε το κράτος να διεκδικήσει το μερίδιό του μέσω της φορολογίας; Όχι δεκαπέντε χρόνια, αλλά ούτε καν δεκαπέντε μέρες δεν υπάρχει αυτή η εξασφάλιση. Στην κυριολεξία δεκαπέντε μέρες. Αυτό το κείμενο γράφεται στις 25 Σεπτεμβρίου του 2009 και οι επόμενες ημέρες θα είναι οι πιο κρίσιμες όχι μόνον της μεταπολίτευσης, αλλά και ολόκληρης της μεταπολεμικής περιόδου. Γιατί θα είναι κρίσιμες; Γιατί το τραπεζικό σύστημα θα περάσει ένα αναπόφευκτο crash test.
Σε μια πολύ συγκεκριμένη ημερομηνία κάποιες πολλές από τις πάμπολλες “υποσχέσεις”, που έχουν δημιουργήσει τα “υπερκέρδη”, θα κριθούν για την αξιοπιστία τους. Σε μια πολύ συγκεκριμένη και κοντινή ημερομηνία θα κριθεί μια ολόκληρη “σοδειά” “υποσχέσεων” και τα πράγματα απ’ ό,τι δείχνουν θα είναι τραγικά.
Η πιο κρίσιμη ημερομηνία της μεταπολίτευσης.
Το μεγάλο “ντόμινο”.

Αν καταλάβει ο αναγνώστης τι ακριβώς συμβαίνει, θα του λυθούν πολλές απορίες. Θα καταλάβει τον λόγο που έγιναν τόσο εσπευσμένα οι εκλογές από μια κυβέρνηση με σχετικά “νωπή” τη λαϊκή εντολή. Θα καταλάβει γιατί ο Giorgo παίζει αυτό το φαινομενικά αυτοκτονικό παιχνίδι της παροχολογίας εν μέσω μιας τρομακτικής οικονομικής κρίσης. Θα καταλάβει ότι υπάρχουν σχεδιασμοί πίσω από αυτά που φαίνονται και οι οποίοι είναι άκρως επικίνδυνοι. Εθνικά επικίνδυνοι, που θα μας βάλουν σε περιπέτειες.
Ποια είναι η κρίσιμη ημερομηνία-όριο, που τους τρομάζει όλους αυτούς μαζί; Η ημερομηνία, που μας οδήγησε στις πρόωρες εκλογές; Η ημερομηνία, η οποία πιθανότατα θα ανάγκαζε τον Καραμανλή να δηλώσει τη γνωστή τρικούπεια ρήση …”Δυστυχώς επτωχεύσαμεν”. Η ημερομηνία αυτή είναι η 8η του Οκτώβρη. Γιατί είναι κρίσιμη; Γιατί τότε θα κάνει “ταμείο” ο τουρισμός. Γιατί τότε θ’ αποκαλυφθούν οι πραγματικές φετινές “εισπράξεις” της τουριστικής βιομηχανίας. Τότε θα φανούν οι πραγματικοί δείκτες της οικονομίας. Τότε θα φανεί αν η ελληνική οικονομία είναι στην “εντατική” της ύφεσης ή αν είναι στον πάτο του “τάφου” της.
Η 8η του Οκτώβρη είναι άκρως επικίνδυνη, γιατί εκείνη την ημέρα υπάρχει σοβαρή πιθανότητα το ελληνικό τραπεζικό σύστημα να τιναχτεί στον “αέρα”. Ο μέσος πολίτης αυτό δεν το γνωρίζει, αλλά το γνωρίζουν οι κυβερνητικοί παράγοντες και οι Αμερικανοί. Γιατί θα κινδυνεύσει το τραπεζικό σύστημα; Γιατί η “βιομηχανία” του τουρισμού, όπως συμβαίνει και με όλες τις υπόλοιπες βιομηχανίες, δεν “παράγει” τζάμπα. Πολύ πριν εισπράξει, έχει ξοδέψει. Πολύ πριν πουλήσει, έχει αγοράσει. Αν στο τέλος της σεζόν δεν έχει εισπράξει, δεν κινδυνεύει απλά να χάσει μόνον τα προσδοκώμενα κέρδη, αλλά αποκτά ζημιά. Κολοσσιαία ζημιά, αν αναλογιστεί κάποιος το μέγεθος, το οποίο αντιπροσωπεύει για την ελληνική οικονομία η “βιομηχανία” του τουρισμού της.
Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Ο ελληνικός τουρισμός προετοιμάστηκε για να “εισπράξει”, χωρίς να έχει τα χρήματα. Με ανύπαρκτα χρήματα προετοιμάστηκε. Με τις περίφημες μεταχρονολογημένες επιταγές πλήρωσε τους προμηθευτές του. Με τις επιταγές “μαϊμού”, οι οποίες αποτελούν παγκόσμια ελληνική πατέντα. Εδώ συνδέονται οι εισπράξεις του τουρισμού με το τραπεζικό σύστημα. Τα προηγούμενα χρόνια της οικονομικής κρίσης εξουθένωσαν τον επιχειρηματικό κόσμο των εμπόρων και των προμηθευτών της τουριστικής βιομηχανίας. Μέχρι τώρα οι ζημιές του τουρισμού δεν άγγιζαν το τραπεζικό σύστημα, γιατί οι “κανονιές” των επιχειρηματιών του τουρισμού ζημίωναν τους ίδιους τους προμηθευτές ως πρόσωπα. Εξανέμιζαν τις δικές τους προσωπικές περιουσίες.
Η φετινή τουριστική περίοδος ήταν το τελευταίο τους “χαρτί”. Αυτή ήταν η μεγάλη αλλαγή, λόγω της συνεχιζόμενης οικονομικής κρίσης. Μέχρι πέρσι —και επειδή δεν υπήρχε ιδιαίτερο πρόβλημα— όλοι αυτοί κρατούσαν τις μεταχρονολογημένες επιταγές στα συρτάρια τους και περίμεναν την ημερομηνία της είσπραξης. Δεν ήθελαν και δεν τους συνέφερε να πάνε στις τράπεζες, για να τις “σπάσουν”. Είχαν την οικονομική δυνατότητα να συντηρούν από τις δικές τους “τσέπες” τη λειτουργία των επιχειρήσεών τους και να περιμένουν να πληρωθούν από τις εισπράξεις των πελατών τους. Αυτήν τη δυνατότητα δεν την είχαν στη φετινή περίοδο. Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν “σπάσει” τις επιταγές τους, προκειμένου να συνεχίσουν τη λειτουργία τους. Αυτό προκαλεί το ντόμινο και μεταφέρει την κρίση του τουρισμού στον τραπεζικό τομέα.
Η “κανονιά” του τουριστικού επιχειρηματία μεταφέρεται δια μέσω του προμηθευτή του στην τράπεζα. Η τράπεζα έχει πληρώσει χρήματα σε “μη έχοντες” πλέον, κρατώντας επιταγές “μη εχόντων”. Όπου και να στραφεί, για να πάρει τα χρήματά της, δεν θα πάρει τίποτε, γιατί απλά δεν έχει κανένας να της δώσει τίποτε. Η τουριστική βιομηχανία δηλαδή φέτος “προετοιμάστηκε” για τη λειτουργία της με χρήματα των τραπεζών και δεν μπορεί να τα επιστρέψει. Μιλάμε για τεράστια ποσά. Μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες επιταγών εξάμηνης διάρκειας. Επιταγών, των οποίων ο κύριος όγκος έχει εκδοθεί στις αρχές της τουριστικής περιόδου και άρα τον Απρίλιο του 2009.
Αυτές οι επιταγές “λήγουν” στις 30 Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου. Από εκεί και πέρα απομένουν οκτώ ημέρες, για να δούμε πόσες από αυτές είναι “καλυμμένες” και πόσες “ακάλυπτες”. Ενώ δηλαδή για έξι μήνες αυτές οι επιταγές βρίσκονταν στα συρτάρια, είτε των προμηθευτών που τις πήραν είτε των τραπεζών που τις “έσπασαν” και θεωρούνταν χρήμα, μετά το τέλος του Σεπτεμβρίου ακολουθούν οκτώ κρίσιμες μέρες, στις οποίες θα διαπιστωθεί αν αυτές οι επιταγές είναι χρήμα ή απλά και άχρηστα κομμάτια χαρτιών.
Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται τις συνθήκες που θα επικρατούν την επομένη της συγκεκριμένης ημερομηνίας. Με ένα τραπεζικό σύστημα διαλυμένο και σχεδόν χρεοκοπημένο, θα κλονιστούν τα πάντα. Η κρίση θα ξεκινήσει από τις τράπεζες και θα φτάσει γρήγορα στα ασφαλιστικά ταμεία. Το κράτος, ως ο μεγαλύτερος οφειλέτης των ασφαλιστικών ταμείων, δεν θα μπορεί να τα χρηματοδοτήσει, προκειμένου να δίνονται οι συντάξεις. Οι τράπεζες θα το παρασύρουν στη δική τους αδυναμία, εφόσον δεν θα μπορούν να το “διευκολύνουν” με τη ζωογόνα ρευστότητα.
Ταυτόχρονα μ’ αυτήν την τραπεζική δυσλειτουργία δεν θα μπορεί να χρηματοδοτηθεί καμία πολιτική, που να ευνοεί την οικονομία. Δεν θα χρηματοδοτείται ούτε η ανάπτυξη ούτε βεβαίως και η κατανάλωση, που έχει ανάγκη για την επιβίωσή της η άνεργη και φτωχή ελληνική κοινωνία.
Το ελληνικό real estate.
Το τέρμα του διαδρόμου και η αρχή του αδιεξόδου.
Αν όλα αυτά, τα οποία περιγράψαμε, φαίνονται τρομακτικά, στην πραγματικότητα είναι μόνον η κορυφή του “παγόβουνου”. Τα πράγματα είναι ακόμα πιο εφιαλτικά. Η τραπεζική κρίση εύκολα μπορεί να τινάξει στον αέρα όλο το σύστημα αξιών της ελληνικής οικονομίας και στο τέλος να μετατραπεί σε τεράστια κοινωνική κρίση. Να καταστρέψει τους πάντες και όχι μόνον αυτούς που εμπλέκονται άμεσα στην τραπεζική λειτουργία, είτε ως τραπεζικοί παράγοντες είτε ως απλοί καταθέτες των τραπεζών.
Αυτό, για να γίνει αντιληπτό, θα πρέπει ο αναγνώστης να έχει μια γενική εικόνα της κατάστασης της ελληνικής οικονομίας. Είναι γνωστό σε όλους μας ότι η Ελλάδα ήδη τελεί υπό συνθήκες διακριτικής “επιτήρησης”. Ενδεχόμενη “έκρηξη” του τραπεζικού της συστήματος θα φέρει τους “επιτηρητές” ακόμα πιο “κοντά”. Ενδεχόμενη κατάρρευση του τραπεζικού της συστήματος θα τη φέρει στα όρια της χρεοκοπίας. Τα κράτη μέσα σε μια οργανωμένη παγκόσμια οικονομία δεν βάζουν “λουκέτα”, όπως γίνεται με τις επιχειρήσεις. Δεν αφήνονται να το κάνουν αυτό, γιατί οι λαοί, όταν αντιδρούν, είναι ανεξέλεγκτοι. Προκειμένου να μην υπάρξει “έκρηξη” και άρα απειλή παγκόσμιας αναρχίας, οι ισχυροί σπεύδουν να τα βοηθήσουν.
Οι ίδιοι, δηλαδή, που τα λεηλάτησαν, σπεύδουν να τους δώσουν τις “πρώτες” βοήθειες. Αυτό το κάνουν, γιατί αυτό τους συμφέρει και όχι για ανθρωπιστικούς λόγους. Επειδή οι εθνικές οικονομίες είναι σε μεγάλο βαθμό αλληλοεξαρτώμενες, το διεθνές οικονομικό σύστημα δεν θέλει να έχει “απειλή” μέσα στον χώρο του. Κανέναν ιδιοκτήτη πουλόβερ δεν τον συμφέρει να ανοίξει μια θηλιά μέσα σ’ αυτό. Αν δεν μεριμνήσει εγκαίρως για την αντιμετώπισή της, αυτή η μία θηλιά μπορεί να του το ξηλώσει όλο μαζί. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το “πλεκτό” της παγκόσμιας οικονομίας. Τα κράτη με τις προβληματικές οικονομίες τα βάζουν σε ένα safe mode χρεοκοπίας και τα αφήνουν να υπολειτουργούν, μέχρι να επανέλθουν σε φυσιολογική κατάσταση.
Στην πραγματικότητα τα αφήνουν να κλείσουν τις “πληγές” τους με τα δικά τους δάκρυα και τον δικό τους ιδρώτα. Μέχρι ο λαός με τεράστιο κόστος να πληρώσει τις ζημιές, για να επαναλάβουν και πάλι τα θλιβερά Golden Boys την “επιτυχία” τους, που θα ξαναοδηγήσει στην κρίση. Ένας ατελείωτος κύκλος ακμών και παρακμών με μόνιμο και μοναδικό θύμα τους λαούς, εφόσον οι “εκλεκτοί” πάντα φροντίζουν να παίρνουν τα μερίδιά τους εγκαίρως και να τα “ασφαλίζουν” στις βουνοκορφές της όποιας Ελβετίας.
Μια τέτοια κατάσταση οργανωμένης χρεοκοπίας μεθοδεύεται σήμερα και στην Ελλάδα. Αυτό θα γίνει. Αυτό δεν είναι κάτι το οποίο εμείς το φανταζόμαστε ως κάτι το πρωτοφανές. Είναι συνήθης πρακτική της παγκόσμιας οικονομίας. Έγινε πρόσφατα στη Ρουμανία. Στην υπό ένταξη Ρουμανία, η οποία αντιμετωπίζει τεράστια οικονομική κρίση. Από τη Ρουμανία “ζήτησαν” οι Ευρωπαίοι να εφαρμόσει μια “αναγκαστική” πολιτική, προκειμένου να συνεχίσουν να τη χρηματοδοτούν. Προκειμένου να χρηματοδοτούν αυτό το οποίο περιγράψαμε πιο πάνω ως safe mode.
Μέσα λοιπόν στα πλαίσια αυτής της πολιτικής ο υπουργός οικονομικών της Ρουμανίας συμφώνησε να απολύσει 300.000 δημόσιους υπάλληλους μέχρι το 2015. Ποσοστό τεράστιο, αν αναλογιστεί ο αναγνώστης ότι μιλάμε για ένα σύνολο 1,2 εκατομμυρίων υπαλλήλων. Μιλάμε για το ένα τέταρτο αυτού του συνόλου. Ένας στους τέσσερις υπαλλήλους θ’ απολυθεί μέχρι το 2015 και όσοι παραμείνουν στις θέσεις τους θα υποστούν “πάγωμα” μισθών. Γιατί; Για να μειώσει το κράτος το έλλειμμα του προϋπολογισμού και να το περιορίσει κάτω από ένα συγκεκριμένο ποσοστό, το οποίο έχουν αποφασίσει οι Ευρωπαίοι. Οι χρηματοδότες Ευρωπαίοι.
Σε μια τέτοια αναγκαστική πολιτική θ’ αναγκαστεί και το ελληνικό κράτος Θα αναγκαστούν να την εφαρμόσουν οι κυβερνήσεις των κομμάτων, τα οποία ασκούν μονοπωλιακά την εξουσία σ’ αυτό το κράτος. Θα τους ζητήσουν οι Ευρωπαίοι ν’ απαλλαγούν από τους “υπεράριθμους” δημόσιους υπαλλήλους. Θα τους ζητήσουν να κάνουν θεαματική μείωση των κρατικών εξόδων και αυτό σημαίνει απολύσεις. Πολλές απολύσεις. Όσοι δεν απολυθούν —και εξαιτίας των ίδιων στοχεύσεων— θα υποστούν τεράστιες απώλειες στους πραγματικούς τους μισθούς.
Αν λοιπόν στη σημερινή εκρηκτική κατάσταση, που βρίσκεται το τραπεζικό σύστημα, βάλει κάποιος και την ανάγκη για τα έκτακτα αναγκαστικά μέτρα, μπορεί να καταλάβει τι θα συμβαίνει. Μπαίνει φωτιά σε μια αποθήκη γεμάτη βενζίνη και ΤΝΤ. Γιατί; Γιατί οδηγούμαστε στην έκρηξη. Το πρόβλημα στο τραπεζικό σύστημα θα γίνει αυτόματα κοινωνικό πρόβλημα. Γιατί η αναγκαστική πολιτική, ακόμα κι αν συμφωνήσουν οι δημόσιοι υπάλληλοι να την υποστούν, στην πραγματικότητα δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Οδηγεί στο αδιέξοδο του συνόλου της οικονομίας. Αυτό ακριβώς που τρομοκρατεί τους σχεδιαστές της όλης κατάστασης.
Ο δρόμος για ένα safe mode παύει να είναι βατός και οδηγεί κατ’ ευθείαν στην έκρηξη. Γιατί; Γιατί η αναγκαστική πολιτική δεν μπορεί να εφαρμοστεί, ακόμα κι αν συμφωνήσουν οι ενδιαφερόμενοι μεταξύ τους. Η αναγκαστική πολιτική οδηγεί στην κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος. Εκεί κάπου θα παιχτεί όλο το παιχνίδι της μεταπολίτευσης. Το πρόβλημα με λίγα λόγια είναι στο τραπεζικό σύστημα. Επειδή το σύνολο των αθλιοτήτων ξεκίνησαν και μεθοδεύτηκαν από τις τράπεζες, κάνουν σήμερα τον “κύκλο” τους και καταλήγουν σ’ αυτές. Οι τράπεζες μόνες τους δημιούργησαν το “μπούμερανγκ”, το οποίο σήμερα τις απειλεί με πλήρη καταστροφή.
Οι λίγοι σήμερα από τους εργαζόμενους, οι οποίοι επιβιώνουν στοιχειωδώς αξιοπρεπώς και είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, θα “πέσουν” στην κατηγορία των φτωχών. Αυτό όμως είναι κάτι, που οδηγεί στην απόλυτη καταστροφή. Γιατί; Γιατί και πάλι το πρόβλημα θα γυρίσει προς τις τράπεζες και θα επιβαρύνει ακόμα πιο πολύ τις εύθραυστες τράπεζες. Έγιναν λάθη χειρισμού στην ελληνική οικονομία και τώρα θα φανούν όλα.
Σε κανονικές συνθήκες θα μπορούσαν τα αναγκαστικά μέτρα να εφαρμοστούν, όσο επώδυνα κι αν ήταν. Συνέβη σε όλες σχεδόν τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης και θα μπορούσε να συμβεί και στην Ελλάδα. Μπροστά στο ενδεχόμενο της πλήρους καταστροφής μπορεί κάποιος να ρίξει “νερό” στο “κρασί” των απαιτήσεών του. Θα μπορούσες να πείσεις κάποιον δημόσιο υπάλληλο ότι …”στην αναβροχιά καλό είναι και το χαλάζι”. Σε έναν κόσμο ανεργίας και φτώχειας αυτός και πάλι ευνοημένος θα ήταν. Και πάλι θα πειθόταν ότι ο σταθερός και σίγουρος μισθός θα ήταν το απόλυτο πλεονέκτημα μέσα σε έναν κόσμο άνεργων, οι οποίοι πλέον απειλούνται με πραγματική λιμοκτονία.
Εφόσον αυτός θα ήταν ο ισχυρότερος των εργαζομένων καταναλωτών, αυτός θα γινόταν και πάλι το “μέτρο” της αγοράς. Η πτώση του μισθού του θα έκανε την κερδοσκοπία να υποχωρήσει και θα μπορούσε να ανακτήσει το χαμένο “έδαφος” στην ποιότητα ζωής. Η πτώση του μισθού συμπαρασύρει και την τιμή του μαϊντανού και αυτό είναι το θετικό, εφόσον η αγορά αυτορυθμίζεται. Αυτά δηλαδή τα οποία ένας δημόσιος υπάλληλος απολαμβάνει σήμερα με 1200 ευρώ μισθό σε μια κερδοσκοπική και ανεξέλεγκτη οικονομία, θα μπορούσε να τα απολαύσει και με 600 ευρώ σε μια λιγότερο ληστρική και πιο ελεγχόμενη οικονομία.
Όμως, το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Το πρόβλημα είναι ότι συνδέονται πολλά πράγματα μεταξύ τους και δημιουργούν συνθήκες ντόμινο, οι οποίες απειλούν τα πάντα με κατάρρευση. Το πρόβλημα είναι ότι πάνω στον σημερινό μισθό του δημοσίου υπαλλήλου στηρίζονται “αξίες” της ελληνικής οικονομίας, οι οποίες δεν μπορούν να τον ακολουθήσουν στην “πτώση” του και απειλούν τα πάντα με κατάρρευση.
Στην εποχή της ηλιθιότητας και της λεηλασίας ένα από τα πράγματα που ξέφυγαν από κάθε έλεγχο ήταν και οι τιμές των ακινήτων. Τα ακίνητα απέκτησαν αξίες πέρα από κάθε λογική και μέτρο της ελληνικής οικονομίας. Οι τράπεζες, για να εμφανίσουν τεράστια κέρδη και για ν’ αποκομίσουν μπόνους τα στελέχη τους, χρηματοδότησαν αυτήν την παράλογη και κερδοσκοπική “έκρηξη”. Οι τράπεζες έδιναν στεγαστικά δάνεια με τον τόνο, αδιαφορώντας για την πραγματική αξία των ακινήτων που αγόραζαν οι πελάτες τους. Παρακολουθούσαν την “έκρηξη” των τιμών και όχι μόνον δεν την σταματούσαν, απειλώντας τους κερδοσκόπους με “πάγωμα” των δανειοδοτήσεων, αλλά τους ενθάρρυναν στην αθλιότητά τους.
Ο κύριος όγκος των μεγάλων στεγαστικών δανείων δόθηκε στους δημοσίους υπαλλήλους. Δόθηκε από τις τράπεζες στους “σίγουρους” μισθούς και άρα στις σίγουρες δόσεις. Νόμιζαν ότι ήταν απόλυτα διασφαλισμένα τα χρήματά τους, γιατί —εκτός των άλλων— είχαν εξασφαλίσει το παράνομο δικαίωμα να παρακρατούν τις δόσεις από τους μισθούς των υπαλλήλων, ακόμα κι όταν οι ίδιοι ως άτομα ήταν ασυνεπείς δανειολήπτες. Τι σχέση έχουν αυτά τα οποία λέμε με το θέμα μας; Μεγάλη. Γιατί; Γιατί η αναγκαστική πολιτική και πάλι θα γυρίσει προς τις τράπεζες. Πάλι θα έχουμε το φαινόμενο “ντόμινο” και το “μπαλάκι” θα πάει στις τράπεζες.
Η αναγκαστική πολιτική στην πραγματικότητα δεν μπορεί να εφαρμοστεί, ακόμα κι αν συμφωνήσουν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Δεν μπορεί να εφαρμοστεί ομαλώς, όπως έχει εφαρμοστεί σε χώρες όπως η Σερβία μετά τον πόλεμο ή η Ρουμανία προσφάτως. Γιατί; Γιατί εκεί δεν είχαν οι υπάλληλοι βαριές “ανειλημμένες υποχρεώσεις”. Αποφάσιζες να τους δώσεις 500 ευρώ μισθό και γνώριζες ότι θα μπορούσαν με αυτά να επιβιώσουν. Δεν είχαν φορτία υποχρεώσεων, τα οποία έθεταν “πήχη” διαφορετικό από αυτόν του “μέτρου” της οικονομίας. Στην Ελλάδα υπάρχει “πήχης”, ο οποίος δεν έχει σχέση με τα μέτρα της τοπικής οικονομίας.
Όταν ένας δημόσιος υπάλληλος, που σήμερα παίρνει μισθό 1500 ευρώ, έχει μηνιαία δόση στεγαστικού και αυτοκινήτου 800 ευρώ, δεν μπορείς εσύ να του δώσεις —εξαιτίας της αναγκαστικής πολιτικής— 700 ευρώ μισθό. Ακόμα και να το θέλει, δεν μπορεί να σε εξυπηρετήσει. Δεν μπορεί να επιβιώσει με αυτά τα χρήματα. Δεν του φτάνουν, για να καλύψει τις πάγιες υποχρεώσεις του. Ακυρώνεται η έννοια της εργασίας. Πώς θα λειτουργήσουν οι τράπεζες, όταν οι πιο καλοί και σίγουροι πελάτες τους θα αδυνατούν να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους. Τι ακριβώς θα καταγράφουν στους ισολογισμούς τους; Μιλάμε για δεκάδες αν όχι για εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ. Στην πραγματικότητα μιλάμε για το μεγαλύτερο μέρος των ενεργητικών τους.
Αν δηλαδή θέλαμε να περιγράψουμε με απόλυτη ακρίβεια την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, θα μας ήταν πολύ πιο εύκολο να το κάνουμε με ιατρικούς όρους. Η ελληνική οικονομία, εξαιτίας του συνδυασμού των προβλημάτων της, μοιάζει με έναν ασθενή που έχει ζάχαρο, εξαιρετικά αδύναμο καρδιαγγειακό σύστημα, που υπέστη έμφραγμα και ταυτόχρονα αιμορραγεί από πολλά σημεία.
“Ζάχαρο” η ελληνική οικονομία έχει, εξαιτίας της μόνιμα κακής και προνομιακής μισθολογικής πολιτικής του δημοσίου. Το “καρδιοαγγειακό σύστημα” της ελληνικής οικονομίας είναι το τραπεζικό σύστημα, που θα υποστεί “έμφραγμα” και η συνεχής και ακατάσχετη “αιμορραγία” έχει σχέση με τα ανεξέλεγκτα έξοδα του κρατικού μηχανισμού. Σε μια τέτοια περίπτωση κανένας γιατρός δεν πιάνει αυτόν τον ασθενή, για να του κάνει επέμβαση. Τον διασωληνώνει και αφού τον σκεπάσει με μια κουβέρτα, προσεύχεται στον Θεό να κάνει ένα θαύμα.
Υπάρχει κάποιος κρυφός “Ντοστογιέφσκι”,
που κάνει αντεθνικά σενάρια με έναν νέο “ηλίθιο”, που λέγεται Giorgo;
Όταν λοιπόν εμείς “ρωτάμε”, αν είναι πράγματι ηλίθιος όσο φαίνεται ο Γιωργάκης ή αν κρύβεται κάτι άλλο πίσω από αυτήν την ηλιθιότητα, δεν είναι ρητορικό το “ερώτημα”. Μιλάμε για εκκωφαντική ηλιθιότητα, η οποία, ακόμα και για τον Γιωργάκη είναι —όπως θα έλεγε και ο ίδιος στη μητρική του γλώσσα— …too match. Πόσο εκκωφαντική; Όσο δεν πάει άλλο. Αν δηλαδή σήμερα πρέπει να αγωνιούμε όλοι για την ενδεχόμενη αδυναμία αυτών που πήραν τις καταθέσεις του λαού με την “υπόσχεση” ότι θα τις επιστρέψουν, πόσο βλάκας πρέπει να είναι ένας Γιωργάκης, όταν υπόσχεται σε όλους τους δανειολήπτες ότι θα τους απαλλάξει από το βάρος των “υποσχέσεών” τους; Τι ακριβώς ήταν εκείνο το “σοσιαλιστικό” νομοσχέδιο, που κατέθεσαν οι “επαναστάτες” του Κολεγίου Αθηνών;
Πόσο βλάκας μπορεί να είναι κάποιος, ο οποίος υπόσχεται επιβάρυνση της φορολόγησης των τραπεζών και ταυτόχρονη διαγραφή των χρεών σε εκατομμύρια Έλληνες; Όταν στην πραγματικότητα τους υπόσχεται να επιταχύνει την έκρηξη, η οποία απειλεί το σύνολο της κοινωνίας; Μπορεί να το κάνει; Τι μπορεί να σημαίνει κοινωνικά μια τέτοια ενέργεια στη θεωρητική περίπτωση, που θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί; Θα απαλλάξει τους μισούς Έλληνες από τις υποχρεώσεις τους, εξανεμίζοντας στην πραγματικότητα τις καταθέσεις των άλλων μισών; Ο Γιωργάκης θα ενεργοποιήσει ένα νέο τραπεζικό “Κιλελέρ”; Θα δημιουργήσει εμφυλιοπολεμικές συνθήκες μέσα σε μια κατεστραμένη οικονομία; Θα στοχοποιήσει τους έχοντες καταθέσεις, για να τους κάνει “λεία-σωτηρία” των μη εχόντων δανειοληπτών; Όπως κάποτε οι κομμουνιστές εμφάνιζαν σαν εχθρούς του λαού τους κεφαλαιοκράτες, οι οποίοι έπρεπε να καταστραφούν για το “καλό” του;
Αυτό το οποίο συμβαίνει σήμερα είναι το ίδιο ακριβώς που συνέβη το 1945 με πρωταγωνιστές τους ίδιους ακριβώς παράγοντες. Αν καταλάβει κάποιος τις ομοιότητες αυτών των δύο καταστάσεων, μπορεί να έχει μια πλήρη εικόνα.
Τι συνθήκες επικρατούσαν το 1945; Υπήρχε ένας λαός, που έβγαινε μέσα από την καταστροφή ενός πολέμου στα όρια της εξαθλίωσης. Ένας λαός με μια οικονομία ανύπαρκτη και με τον λιμό να απειλεί την επιβίωσή του. Αυτός ο λαός όμως εκτός από κατεστραμμένος ήταν και ανυπότακτος. Έδειχνε ότι επεδίωκε να επωφεληθεί της αταξίας που υπήρχε στην παγκόσμια πολιτική σκηνή. Αυτή η επιδίωξή του ήταν που τον έβαλε σε περιπέτειες. Έδειχνε ότι δεν υπολόγιζε τα “κατεστημένα” των πολιτικών ηγετών, που μέχρι τότε τον κυβερνούσαν και οι οποίοι ήταν στο σύνολό τους λακέδες των Άγγλων. Από το Παλάτι μέχρι τον τελευταίο “Μαυρογιαλούρο” της επαρχίας, όλοι τους ήταν χαφιέδες των Άγγλων.
Η απουσία όλων αυτών των χαφιέδων στα χρόνια της κατοχής εξασθένησε την επιρροή τους πάνω στον λαό και τα πράγματα έδειχναν ότι δεν θα την ανακτούσαν εύκολα. Οι χαφιέδες, οι δειλοί και οι προσκυνημένοι είχαν επιστρέψει “μαυρισμένοι” από τις διακοπές τους, αλλά ο λαός τούς “έφτυνε”. Μέσα από τις άπειρες κακουχίες του πολέμου και της κατοχής αντιλαμβανόταν ότι δεν είχε κοινά σημεία μ’ εκείνους τους πλούσιους, τους μαυρισμένους και εκ του ασφαλούς “πετυχημένους” χαφιέδες. Δεν είχαν καμία σχέση μεταξύ τους και αυτό φαινόταν δια γυμνού οφθαλμού. Τον λαό τον απειλούσε η πείνα και τους χαφιέδες η χοληστερίνη. Εξαιτίας του ανεπανάληπτου θριάμβου του ΕΑΜ έδειχνε ότι είχε ξεκινήσει μια διαδικασία “παραγωγής” των νέων προσώπων που θα τον κυβερνούσαν και οι οποίοι για πρώτη φορά στη σύγχρονη ελληνική ιστορία δεν θα ήταν “εκλεκτοί” των Άγγλων.
Όλα αυτά αρκούσαν, για να μπει η Ελλάδα στο στόχαστρο των Άγγλων. Η Ελλάδα ήταν πολύτιμη γι’ αυτούς και δεν εννοούσαν να χάσουν τον έλεγχό της. Δεν εννοούσαν να της επιτρέψουν ν’ αναδείξει ηγεσίες, οι οποίες δεν θα ήταν πιστοί και υπάκουοι υπάλληλοί τους. Αυτό το οποίο τους απέμενε ήταν να υποτάξουν τον λαό και να τον επαναφέρουν στην “τάξη”. Στην αγγλοσαξονική “τάξη”. Να τον λιανίσουν, προκειμένου να μην αντιδρά. Να τον ισοπεδώσουν, προκειμένου να έχει ανάγκη την όποια “βοήθειά” τους. Πώς όμως θα το έκαναν αυτό; Θα του έκαναν απευθείας πόλεμο; Αυτό δεν το επέτρεπαν οι συνθήκες της εποχής και βέβαια ήταν πολυδάπανο. Αυτό το οποίο απέμενε ήταν να τον βάλουν στην περιπέτεια του εμφυλίου. Ήθελαν να κατασφάξουν τον ελληνικό λαό και η πιο φτηνή λύση ήταν ο αυτοκαταστροφικός εμφύλιος.
Πώς όμως θα προκαλούσαν τον εμφύλιο; Ποια ήταν τα μέσα, τα οποία έλεγχαν και τα οποία θα τους επέτρεπαν να τον δρομολογήσουν; Τα μέσα ήταν δύο. Έλεγχαν απόλυτα τα πολιτικά πρόσωπα της φθοράς και του χαφιεδισμού. Τα πρόσωπα, που φαίνονταν “τελειωμένα” και μόνον στους Άγγλους μπορούσαν να ελπίζουν σε επανάκαμψη. Αυτός ο έλεγχος ήταν πολύ σημαντικός, γιατί τους έδινε το εξής απλό πλεονέκτημα. Με την απελευθέρωση και άρα με το “άλλοθι” της έκτακτης εθνικής ανάγκης, μπορούσαν να “διορίσουν” κάποιον από αυτούς απευθείας Πρωθυπουργό, χωρίς να τον θέσουν στον κίνδυνο των εκλογών.
Αυτό ήταν το σημαντικό. Γιατί; Γιατί τους έδινε τη δυνατότητα να ελέγχουν “νόμιμα” τον κρατικό μηχανισμό και άρα όλα τα μέσα του, συμπεριλαμβανομένων και των όπλων του. Άρα; Άρα είχαν έτοιμο το ένα μέρος του διπόλου, που απαιτούσε ένας εμφύλιος. Είχαν έναν “νόμιμο” Πρωθυπουργό, ο οποίος θα ήταν υπάλληλός τους και εξαιτίας του είχαν στα χέρια τους έναν μηχανισμό πανίσχυρο και οπλισμένο. Αυτό όμως δεν αρκεί, για να γίνει εμφύλιος. Δεν είναι εμφύλιος η σύγκρουση του κράτους με τον λαό. Εμφύλιος είναι η σύγκρουση ενός μέρους του λαού με ένα άλλο. Αυτό, δηλαδή, που είχαν εκείνη τη στιγμή, δεν ήταν στην πραγματικότητα το ένα μέρος του διπόλου, εφόσον δεν έλεγχαν κανέναν Έλληνα πέρα από τους χαφιέδες τους. Ήταν το ένα απλό “εργαλείο”, το οποίο θα το χρησιμοποιούσαν για να διχάσουν τον λαό, ώστε να δρομολογήσουν τον εμφύλιο.
Τι αναζητούμε λοιπόν; Το “εργαλείο”-απάντηση της άλλης πλευράς, το οποίο δεν είναι ορατό. Αναζητούμε έναν μηχανισμό εξίσου υπάκουο και βέβαια εξίσου οργανωμένο και βέβαια οπλισμένο, ώστε να μπορεί να στέκεται απέναντι στο κράτος ως σοβαρός αντίπαλός του. Αυτό το κρυφό μέρος του δίπολου ήταν το απόλυτο όπλο τους. Ήταν το φοβερό και τρομερό ΚΚΕ. Το ΚΚΕ των επαγγελματιών προβοκατόρων, οι οποίοι είχαν αναδειχθεί και σε φοβερούς δολοφόνους μέσω του ΟΠΛΑ. Ήταν το απόλυτο όπλο τους, γιατί απλούστατα παρέμενε στην “άλλη” πλευρά. Δεν ήταν ορατά δικό τους “όργανο”. Μπορούσε ν’ “ανακατεύεται” με τον λαό και αυτό ήταν το απόλυτο πλεονέκτημά του. Είχε σύνδεση με το λαοφιλές ΕΑΜ και μπορούσε να “σπρώχνει” τον λαό, χρησιμοποιώντας την “πλατφόρμα” του ΕΑΜ.
Όμως, το ΚΚΕ ήταν απόλυτα δικό τους. Γιατί; Γιατί το ΚΚΕ των προδοτών ήταν απόλυτα υποταγμένο στον δούλο του Στάλιν τον Ζαχαριάδη. Από τη στιγμή που ο Στάλιν τα είχε “βρει” με τους Άγγλους στη μοιρασιά του κόσμου, ήταν θέμα χρόνου το “εργαλείο” του στην Ελλάδα να τον εξυπηρετήσει. Αυτό και έγινε. Η απόδειξη; Άγγλοι σωματοφύλακες προστάτευαν τον αρχιπρολετάριο Σιάντο εκείνη την εποχή. Με αγγλικό αεροπλάνο επέστρεψε ο Ζαχαριάδης στην Ελλάδα. Αγγλικές λίρες κινούσαν τον μηχανισμό του ΚΚΕ σε όλες τις δραστηριότητές του.
Αυτό ακριβώς και έκανε. Κρυβόμενο συνεχώς πίσω από το ΕΑΜ, λειτουργούσε υπέρ των Άγγλων και των χαφιέδων. Όποτε ήθελε να παρασύρει τον λαό σε μαζική κίνηση, μιλούσε σαν απλή καθοδηγητική “συνιστώσα” του ΕΑΜ. Όποτε ήθελε να εμφανιστεί ως απειλή για τη δημοκρατία μιλούσε ως ΚΚΕ, το οποίο ταυτιζόταν και έλεγχε απόλυτα το ΕΑΜ. Όποτε ήθελε να προκαλέσει βίαιη προβοκάτσια, χρησιμοποιούσε τη μυστική οργάνωση ΟΠΛΑ, για ν’ αποδώσει τη βία στο ΕΑΜ. Ανάλογα δηλαδή με τις απαιτήσεις των Άγγλων έπαιρνε έναν ρόλο και τους εξυπηρετούσε. Αυτό ήταν το μυστικό εκείνου του σχεδιασμού. Η “μεταβλητή” σχέση του ΚΚΕ με το ΕΑΜ. Η σχέση μεταξύ των ξενόδουλων σταλινικών χαφιέδων με το υπέρλαμπρο και πατριωτικό ΕΑΜ. Με αυτόν τον τρόπο οι συνέταιροι φασίστες οδήγησαν τον λαό στον εμφύλιο.
Εναλλάσσονταν συνεχώς σε ίδιους ρόλους, μέχρι να οδηγήσουν τον λαό στον εμφύλιο και στο χάος. Όταν ο ένας “έσπρωχνε”, ο άλλος “τραβούσε”. Όταν ο ένας προκαλούσε, ο άλλος χτυπούσε. Όταν ο ένας “διαμαρτυρόταν”, ο άλλος “πυροβολούσε”. Είχαν κάνει μπαλάκι το “δίκιο” και έπαιζαν “πάσες” μεταξύ τους. Όταν το “δίκιο” το υπερασπίζονται φασίστες, η βία είναι βέβαιη. Όταν οι φασίστες είναι συνεννοημένοι μεταξύ τους, είναι βέβαιος ο εμφύλιος. Φυσικό αποτέλεσμα αυτής της φασιστικής τακτικής ήταν ο εμφύλιος. Αυτές οι ενέργειες προκαλούσαν αιμορραγία στον λαό και ήταν φυσικό και επόμενο αυτός να “θυμώσει”. Θρηνούσε θύματα κάθε φορά που παιζόταν η “παράσταση”.
Η βία του ενός πρόσθετε “πελάτες” στον άλλο. Η βία του ΚΚΕ πρόσφερε “πελάτες” στο άδειο “μαγαζί” των δοσίλογων. Η βία των δοσίλογων πρόσφερε “πελάτες” στο επίσης άδειο “μαγαζί” του ΚΚΕ. Ο σταλινικός ΟΠΛΑ σκότωνε κάποιον Δεξιό και μετέτρεπε τους Δεξιούς σε θηρία, που ήθελαν να σκοτώσουν όποιον Αριστερό έβλεπαν μπροστά τους. Οι φασίστες ταγματασφαλίτες σκότωναν κάποιον Αριστερό και μετέτρεπαν τους Αριστερούς σε θηρία, που ήθελαν να σκοτώσουν όποιον Δεξιό έβλεπαν μπροστά τους. Κανένας δεν γνώριζε τι συμβαίνει, γιατί απλούστατα δεν μπορούσαν να γνωρίζουν τη μυστική συνεννόηση μεταξύ των υποτιθέμενων εχθρών. Δεν γνώριζαν τη μυστική συνεννόηση μεταξύ Τσόρτσιλ και Στάλιν.
Όταν δεν γνωρίζεις τη συνεννόηση μεταξύ των “αφεντικών”, δεν μπορείς να ερμηνεύσεις τη συμπεριφορά των “υπαλλήλων” τους. Των δολοφονικών “υπαλλήλων” τους. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα τρομοκρατίας και θανάτου ο λαός ήταν θέμα χρόνου ν’ αντιδράσει υπό καθεστώς θυμού και αυτό ήταν το τέλος του. Διχάστηκε και παραδόθηκε στους “συνεταίρους”. Έβγαλε τα μάτια του μόνος του και έχασε ό,τι είχε και δεν είχε. Διαλύθηκε, καταστράφηκε και στο τέλος παρακαλούσε απλά να τον αφήσουν ήσυχο, υψώνοντας λευκή “σημαία”. Οι Άγγλοι έκαναν τη δουλειά τους και οι Ρώσοι πήραν το μερίδιό τους. Οι δοσίλογοι και οι ταγματασφαλίτες εξασφάλισαν την εξουσία και οι ΚΚΕδες πήραν το μερίδιο που έπρεπε να πάρουν. Οι Αριστεροί δημοκράτες μάτωσαν και οι σταλινικοί ΚΚΕδες πρόκοψαν.
Για πενήντα χρόνια δεν σήκωσε ξανά “κεφάλι” ο ελληνικός λαός. …Yes Sir. Καραμανλή ήθελαν οι ξένοι; …Καραμανλή θα ψήφιζαν οι Έλληνες. Παπανδρέου ήθελαν οι ξένοι; …Παπανδρέου θα ψήφιζαν οι Έλληνες. Έφτασαν στο σημείο να μισούν εκείνους που κάποτε ονειρεύονταν ελευθερία και αυτοδιάθεση και άρα τους ίδιους τους εαυτούς τους. Μίσησαν το ίδιο το ΕΑΜ, το οποίο ήταν το πιο λαμπρό συλλογικό επίτευγμα των σύγχρονων Ελλήνων. Η Ελλάδα ήταν μόνιμα από τις πιο πιστές και υπάκουες “Μπανανίες” των Αγγλοσαξόνων. Φιλούσε με πάθος τα χέρια που την μάτωσαν. Κάπως έτσι φτάσαμε μέχρι τις ημέρες που διανύουμε. Στην εποχή του …”ευχαριστούμε τους Αμερικανούς”, που μας “σώζουν” από τις εντάσεις που οι ίδιοι προκαλούν.
Σήμερα βρισκόμαστε σε μια ανάλογη κατάσταση με αυτήν του 1945. Η αγγλοσαξονική Νέα Τάξη Πραγμάτων δείχνει σημεία παρακμής και η αναρχία στην παγκόσμια πολιτική σκηνή μοιάζει αναπόφευκτη. Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια τραγική οικονομική κατάσταση, που θυμίζει τη λήξη ενός καταστροφικού πολέμου. Η οικονομία είναι κλονισμένη και η ανεργία καλπάζει ανεξέλεγκτη, απειλώντας να βυθίσει στην ανέχεια το μεγαλύτερο μέρος του λαού. Το πάλαι ποτέ κραταιό δημόσιο κεφάλαιο έχει περιέλθει στα χέρια ξένων, όπως θα συνέβαινε και σε περίπτωση κατάκτησης της χώρας. Το ιδιωτικό κεφάλαιο επίσης. Εκατομμύρια είναι οι νέοι ξένοι ιδιοκτήτες ακινήτων στην Ελλάδα. Μαζί μ’ αυτούς εκατομμύρια είναι και οι ξένοι μετανάστες, οι οποίοι όλοι μαζί λειτουργούν ως έποικοι των δυνάμεων κατοχής της Νέας Τάξης.
Μέσα σ’ αυτήν την ολέθρια κατάσταση ο λαός προσπαθεί να βρει μια λύση στα προβλήματά του. Δεν δείχνει σημάδια ανυπακοής όπως τότε, αλλά είναι υποχρεωμένος να πάρει αποφάσεις, προκειμένου να επιβιώσει. Αποφάσεις, οι οποίες εκ των δεδομένων δεν θα αρέσουν στα “αφεντικά”. Στα “αφεντικά” των ιδιοκτητών του δικομματισμού. Το πολιτικό του σύστημα όμως έχει απαξιωθεί πλήρως. Ο λαός δείχνει πλέον να μην συμπαθεί κανέναν από τους υπάρχοντες πολιτικούς. Ο Κανένας είναι ο μόνιμος “ηγέτης” σε όλες τις μετρήσεις. Και πάλι άρχισε ν’ αποκαλύπτεται δια γυμνού οφθαλμού ότι ο σχεδόν χρεοκοπημένος λαός δεν έχει σχέση με την ηγεσία του. Τους εκ του ασφαλούς πετυχημένους, πλούσιους, μαυρισμένους και σκαφάτους χαφιέδες των “αφεντικών”.
Έχει απαξιωθεί πλέον τόσο πολύ η πολιτική στην Ελλάδα, που το μόνιμο πρόβλημα πλέον των κυρίαρχων κομμάτων είναι η μικρή συμμετοχή του λαού στις εκλογικές διαδικασίες. Η μειωμένη δημοκρατική “νομιμοποίησή” τους. Η αγωνία όλων των απαξιωμένων πλέον προσώπων είναι να τον “πείθουν” να συμμετέχει. Με ποιο επιχείρημα; Ότι με τη συμμετοχή του προστατεύει τη δημοκρατία, θέτοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τους εαυτούς τους “εγγυητές” της δημοκρατίας αυτής. Αν δηλαδή δεν τους ψηφίσουμε, κινδυνεύει η δημοκρατία. Πρέπει δηλαδή να ψηφίσουμε τον Καραμανλή ή τον Παπανδρέου ή τον Μητσοτάκη, για να προστατεύσουμε τη δημοκρατία. Ακόμα δηλαδή κι αν δεν τους θέλουμε, πρέπει να το κάνουμε για το “καλό” της δημοκρατίας. Αν δεν το κάνουμε, θα είμαστε “κάφροι”, που μας αξίζει κρέμασμα, όπως μας απείλησε ο “δημοκράτης” Πάγκαλος.
Για να καταλάβει ο αναγνώστης πλήρως την κατάσταση, θα πούμε μερικά πολύ απλά και απολύτως κατανοητά πράγματα. Οι Άγγλοι τότε προσπάθησαν να σώσουν ένα “κατεστημένο” χαφιέδων και δοσίλογων. Προσπάθησαν αυτό το “κατεστημένο” να το παρουσιάσουν σαν “εγγυητή” της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Εμείς δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά πράγματα, για ν’ αποδείξουμε τις ομοιότητες των καταστάσεων. Μας αρκεί να παραθέσουμε μερικά ονόματα των πρωταγωνιστών εκείνης της εποχής. Ονόματα διάσημων “παραθεριστών” του Νείλου και δοσίλογων των Γερμανών. Καραμανλής, Παπανδρέου, Τσουδερός, Πάγκαλος, Ράλλης, Έβερτ, ο πρωτοξάδερφος του Μητσοτάκη Βενιζέλος κλπ.. Όσο ασθενή μνήμη κι αν έχει ο αναγνώστης, όλο και κάτι σύγχρονο θα του θυμίζουν αυτά τα ονόματα. Δεν μπορεί να τα ακούει πρώτη φορά αυτά τα ονόματα.
Εκείνοι λοιπόν, που “σώθηκαν” τότε από τα “αφεντικά” τους, είναι οι ίδιοι, που πρέπει να σωθούν και σήμερα από τα ίδια αφεντικά. Το τραγικό είναι ότι σ’ αυτήν την άθλια κατάσταση έχουμε να υποστούμε και τη “χιουμοριστική” διάθεση της ιστορίας. Η ιστορία θέλει να μας κάνει “πλάκα” και διάλεξε μια άσχημη στιγμή. Κατά μια τραγική “σύμπτωση” σ’ αυτές τις απόλυτα όμοιες καταστάσεις οι πρωταγωνιστές δεν είναι μόνον συγγενείς μεταξύ τους, αλλά και συνονόματοι.
Πρωταγωνιστής το 1945 ήταν ο παππούς του Giorgo και συνονόματός του. Ένας άλλος τενεκές της ίδιας ακριβώς ποιότητας με τον εγγονό του. Ένας δειλός χαφιές, ο οποίος, όταν ο λαός πολεμούσε για την απελευθέρωσή του, αυτός έκανε πληρωμένες από τους Άγγλους διακοπές στον Νείλο. Ένας καραγκιόζης των καφενείων, που, όταν δεν κυνηγούσε γυναίκες, έλεγε “διάσημες” εξυπνάδες. Ένα παράσιτο, που όλη του τη ζωή την έζησε εις βάρος των άλλων. Ένας δοσίλογος των Άγγλων, που ακόμα —εξαιτίας της δικής τους προπαγάνδας— έχει τη “φήμη” του αντιιμπεριαλιστή. Ένας προδότης των Ελλήνων και της δημοκρατίας, που τάφηκε σαν ο “γέρος της ελληνικής δημοκρατίας”. Η μεγαλύτερη πολιτική απάτη των μεταπολεμικών χρόνων. Η “κατασκευασμένη” απάτη, που μας κληροδότησε εκτός από τον δημαγωγό Ανδρέα και τον θλιβερό Γιωργάκη.
Αυτός ο καραγκιόζης ήταν ο δοτός πρωθυπουργός αμέσως μετά την απελευθέρωση. Ο διορισμένος από τους Άγγλους και όχι εκλεγμένος από τον λαό Πρωθυπουργός. Επιλέχθηκε, γιατί ήταν ο μόνος που είχε την “ελαστική” συνείδηση να τους εξυπηρετήσει. Οι Άγγλοι σχεδίαζαν μαζικά εγκλήματα στην Ελλάδα και ο Παπανδρέου ήταν αυτός ο οποίος ανάμεσα σε ένα μεγάλο πλήθος προδοτών και δοσίλογων “πλειοδότησε”, προκειμένου να τους εξυπηρετήσει με την παρουσία του. Όταν λοιπόν οι Άγγλοι κατακρεουργούσαν τον ελληνικό λαό μέσα στο κέντρο της πρωτεύουσας, θέλοντας να τον οδηγήσουν στον εμφύλιο, ο Πρωθυπουργός του “λαού” έκλαιγε εξαιτίας της δειλίας του σε κάποιο ξενοδοχείο της Αθήνας. Έκλαιγε, όχι για το μακελειό που γινόταν εις βάρος των Ελλήνων, αλλά επειδή φοβόταν την εκδίκηση του λαού και αγωνιούσε για το φτηνό τομάρι του.
Πρωταγωνιστής της απόλυτα όμοιας κατάστασης, που βιώνουμε μισό αιώνα μετά, είναι ο συνονόματος εγγονός του. Εξίσου δειλός και άβουλος. Δεν λέει εξυπνάδες σαν τον παππού του, γιατί δεν ξέρει καλά ελληνικά. Δεν κυνηγάει γυναίκες, γιατί ξοδεύει τον χρόνο του στο ποδήλατο. “Διορισμένος” κι αυτός από τους Αγγλοσάξονες στη θέση του. Στην αμερικανική πρεσβεία βρισκόταν, όταν ο Σημίτης ανακοίνωνε την πρόθεσή του να του παραδώσει το κόμμα. “Εκλεγμένος” χωρίς αντίπαλο, ανέλαβε με “δημοκρατικές” διαδικασίες την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. “Διεθνές” προφίλ ηγέτη έχει φτιάξει μέσω των αγγλοσαξονικών και άλλων διασυνδέσεων.
Αυτός λοιπόν σήμερα προβάλλεται σαν ο άνθρωπος με το “σχέδιο”, που θα σώσει τη χώρα. Σαν ο άνθρωπος, ο οποίος έχει βρει τα χρήματα, που απαιτεί η αναδόμηση του κατεδαφισμένου κράτους. Υπόσχεται τα πάντα στους πάντες. Γιατί; Γιατί στόχος είναι η επανεκλογή του. Στόχος των αφεντικών του είναι η “νομιμότητα” της επιλογής τους, ώστε ν’ αποκτήσουν το “άλλοθι” που χρειάζονται. Το “άλλοθι”, που έχουν ανάγκη, ώστε να εξασφαλίσουν τη σύνδεσή τους με τη δημοκρατική νομιμότητα, ό,τι φασιστικό κι αν έχουν ως πρόθεσή τους να κάνουν εις βάρος των Ελλήνων. Μέσω του Giorgo θα ελέγχουν το κράτος και τους μηχανισμούς του. Θα ελέγχουν το οπλισμένο σκέλος του. Όπως ακριβώς συνέβη και με τον παππού του.
Αντιλαμβανόμαστε ότι με την άρον-άρον εκλογή του Γιωργάκη απλά αναζητούν τη νομιμοποίηση. Αυτό δηλαδή το οποίο το 1945 τους το πρόσφερε η απλή εντολή του Σκόμπυ. Επειδή οι σημερινές συνθήκες δεν τους επιτρέπουν να κάνουν επεμβάσεις με αυτόν τον απροκάλυπτο τρόπο, θέλουν να τις “εκμαιεύσουν” από τον ίδιο τον λαό. Να υποσχεθούν ότι-ότι, προκειμένου να πάρουν την εξουσία και δεν τους ενδιαφέρει αν όλα αυτά είναι ψέματα, τα οποία θα κριθούν σε ελάχιστο διάστημα. Δεν θα κριθούν, γιατί θα προηγηθούν αλλά —πολύ χειρότερα—, τα οποία θα τα “υποβαθμίσουν”. Όπως όμως το 1945 έτσι και τώρα αυτό δεν είναι το κύριο ζητούμενό τους. Έχουν άλλα στο μυαλό τους και απλά αυτό είναι ένα απλό “μέσον”, το οποίο τους βοηθά στον σχεδιασμό τους.
Αρκεί όμως αυτό, για να μας βάλουν σε περιπέτειες; Όχι βέβαια. Αν “χοντρύνει” το παιχνίδι, πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να μας απειλούν με θάνατο. Να μας απειλούν ως κράτος, ως λαό και ως έθνος με απόλυτη καταστροφή. Να μας απειλούν με τον πιο εύκολο και ανέξοδο γι’ αυτούς θάνατο, που είναι η απειλή εμφυλίου. Άρα; Άρα πρέπει να έχουν και πάλι ανάμεσα στην κοινωνική μάζα ένα “εργαλείο”, για να μπορεί να την παρασέρνει σε λάθη. Να την παρασέρνει σε εγκλήματα, αν αυτό απαιτείται. Να απειλούν την κοινωνία με εμφυλιοπολεμικού επιπέδου συγκρούσεις, αν αυτή δεν υποτάσσεται στις εντολές τους.
Το ΚΚΕ και πάλι παίζει τον ίδιο προδοτικό ρόλο. Έχοντας εξασφαλίσει και πάλι κρατικό χρήμα και μέσα, παίζει το “αντικρατικό” του παιχνίδι. Με χρήματα της δημοκρατίας ξαναπαίζει το παιχνίδι εναντίον της. Έχοντας χάσει τον μοσχοβίτη “πατερούλη” του, είναι αναγκασμένο πλέον να υποτάσσεται απευθείας στα νέα αφεντικά του. Ένας θεός μόνον ξέρει από ποιους έχει πάρει χρήματα και ποιων τις εντολές εκτελεί.
Η μόνη ιδιομορφία του ΚΚΕ σε σχέση με το 1945 είναι ότι έχει μια ατέλεια, που κάνει προβληματικό τον ρόλο του. Έχει αποκτήσει μια θανάσιμη ιδιομορφία, που σχεδόν το ακυρώνει. Έχοντας νομιμοποιηθεί κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, έχασε το μέγα στρατηγικό του πλεονέκτημα. Ποιο είναι αυτό; Να μπορεί να “ανακατεύεται” με την αριστερή πλευρά της δημοκρατικής παράταξης. Να μπορεί αυτό το σταλινικό κατασκεύασμα να εμφανίζεται σαν ηγέτης και συντονιστής της δράσης δημοκρατών. Δεν μπορεί πλέον να “καπελώνει” τη δημοκρατική παράταξη και να εξυπηρετεί τα αφεντικά του, όπως την περίοδο προ της νομιμοποίησης. Όταν παρίστανε τον κρυφό κυρίαρχο του παλλαϊκού ΕΑΜ ή όταν μέσω της ΕΔΑ παρίστανε τον κρυφό κυρίαρχο της χαώδους δημοκρατικής Αριστεράς.
Τώρα τα πράγματα είναι πιο ιδιόμορφα και το ΚΚΕ έπρεπε να βρει μια νέα τεράστια ανθρώπινη μάζα, προκειμένου να την “κινεί” όπως προβλέπεται. Να την κινεί σαν “απειλή” εναντίον της κοινωνίας, για να νομιμοποιεί τους ντόπιους χαφιέδες σαν “εγγυητές” της δημοκρατίας και της ελευθερίας της πατρίδας μας. Να την κινεί σαν “απειλή” για τον λαό και να τον προκαλεί. Να ενεργοποιεί μαζικά ένστικτα και να “μαντρώνει” τους πολίτες στα “μαγαζιά” των Αμερικανών.
Αναζητώντας λοιπόν το ΚΚΕ μια ανθρώπινη “μάζα”, για να παίξει τον προβοκατόρικο ρόλο του, παίρνει θανάσιμο ρίσκο για το ίδιο. Γιατί; Γιατί αφήνει πίσω του “ίχνη”. Αυτά τα “ίχνη” είναι η απόδειξη ότι παίζει και πάλι παιχνίδια εις βάρος των Ελλήνων. Τι σημαίνει αυτό; Έχει αρχίσει τα παράδοξα και αυτό είναι που το αποκαλύπτει. Όπως παράδοξο ήταν, που ένα σταλινικό και άρα φασιστικό “κόμμα” εμφανιζόταν επικεφαλής ενός εθνικού και πατριωτικού μετώπου, όπως ήταν το ΕΑΜ, έτσι παράδοξο είναι που σήμερα το ίδιο “κόμμα” με τα μονίμως αναλλοίωτα χαρακτηριστικά του εμφανίζεται σαν ο μέγας “προστάτης” των δικαίων των μεταναστών. Γιατί είναι αυτό παράδοξο; Γιατί το ΚΚΕ είναι ένα “κόμμα” υποτίθεται καθαρά ταξικό. Είναι “κόμμα” υποτίθεται των εργατών και άρα απόλυτα εξειδικευμένο.
Τι σημαίνει αυτό και γιατί έχει τόση μεγάλη σημασία; Ένα ταξικό κόμμα έχει απόλυτα προσδιορισμένους τους στόχους του και άρα και τους εχθρούς τους. Έννοιες όπως ο “ανθρωπισμός”, για παράδειγμα, δεν “χωράνε” στη λογική του. Είναι περιττές “πολυτέλειες”, τις οποίες δεν δύναται να υποστηρίξει. Έχει υποτίθεται εχθρούς του τους κεφαλαιοκράτες και τους πλουτοκράτες και τους πολεμά με όλα τα μέσα. Ακόμα και με όπλα, αν χρειαστεί. Τι ανθρωπισμός μπορεί να υπάρχει σ’ αυτήν την μανιχαϊστική λογική; Με απλά λόγια αυτό σημαίνει ότι για ένα σταλινικό “κόμμα”, όπως είναι το ΚΚΕ, δεν υπάρχει ανθρωπισμός.
Όποιος συμφωνεί με το δόγμα μας είναι φίλος και όποιος δεν συμφωνεί είναι εχθρός. Από εκεί και πέρα τον εχθρό τον αντιμετωπίζουμε με όλα τα μέσα. Αν μπορούμε, τον στέλνουμε στα Γκούλαγκ, αν επιμένει να μας αμφισβητεί, τον εκτελούμε και αν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε από αυτά τα δύο, τον δολοφονούμε. Όταν δεν σέβεσαι τη διαφωνία του άλλου, ευνόητο είναι ότι δεν μπορείς να είσαι ανθρωπιστής. Δεν υπάρχει μερικώς ανθρωπιστής, ώστε να εξαντλεί την ευαισθησία του μόνο στους ομοϊδεάτες του. Αυτό όμως εκ των δεδομένων ακυρώνει και την έννοια του “διεθνισμού”. Δεν μπορείς να είσαι μερικώς διεθνιστής, όταν εξαιτίας του δόγματος και της νοοτροπίας σου άλλα έθνη τα βλέπεις ως “φίλους” και άλλα ως “εχθρούς”.
Αυτά δεν τα λέμε εμείς, επειδή είμαστε αντικομμουνιστές. Αυτά τα λέει η ιστορία. Η καταγεγραμμένη ιστορία. Η ιστορία, που “κυνηγάει” πλέον όλα τα κομμουνιστικά “κόμματα” της Ευρώπης —και άρα και το ΚΚΕ— και τα θέτει στην “ομηρία” των Αμερικανών. Οι Αμερικανοί αποφασίζουν πότε θα διωχθούν όλοι αυτοί για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και όποιος αποφασίζει για τιμωρίες, μπορεί να εκβιάζει αυτούς που απειλεί με τέτοιες. Αυτήν τη στιγμή στην κυριολεξία όλα τα σταλινικά “κόμματα” εκβιάζονται και προκειμένου να μην συρθούν στα διεθνή δικαστήρια, προδίδουν τις πατρίδες τους. Ένα τέτοιο “κόμμα”, που εκβιάζεται από τους Αμερικανούς και προδίδει για ακόμα μία φορά την πατρίδα του, είναι και το ΚΚΕ.
Γιατί αναφερόμαστε σ’ αυτά τα γενικά θέματα, ενώ η θεματολογία μας είναι συγκεκριμένη; Για τον εξής απλό λόγο. Αναζητούμε τα “ίχνη” του ΚΚΕ στη σημερινή πολιτική πραγματικότητα, ώστε ν’ αποκαλύψουμε τον ρόλο του. Το ΚΚΕ αυτήν τη στιγμή εμφανίζεται σαν μεγάλος προστάτης των ξένων μεταναστών στην Ελλάδα. Το “άλλοθί” του είναι ότι το κάνει για λόγους ανθρωπισμού και βέβαια διεθνιστικής αλληλεγγύης. Αυτό το “άλλοθι” θέλουμε να καταρρίψουμε. Το σταλινικό ΚΚΕ δεν μπορεί από τη φύση του να είναι ούτε ανθρωπιστικό ούτε αλληλέγγυο με ξένους, απλά και μόνον επειδή είναι άνθρωποι. Άρα; Άρα τους υποστηρίζει, επειδή το συμφέρει.
Αυτό είναι το “ίχνος” που αναζητούμε. Γιατί το συμφέρει; Το συμφέρει πολιτικά ή ιδεολογικά σαν “κόμμα” ή το συμφέρει γιατί κάποιοι εγκληματίες από την ηγεσία του θέλουν να σωθούν ως πρόσωπα και για να το καταφέρουν αυτό εξυπηρετούνται από τις υποδομές του κόμματος; Αυτά τα συμφέροντα αναζητούμε. Είναι εύκολο να τα εντοπίσουμε, γιατί το ΚΚΕ είναι ένα εξειδικευμένο ταξικό “κόμμα”. Θεωρητικά είναι το “κόμμα” της εργατικής τάξης. Άρα; Άρα το ΚΚΕ με βάση την ιδεολογική λογική του και την εξειδίκευσή του θα έπρεπε να είναι ο υπ’ αριθμόν ένα εχθρός των μεταναστών. Μάλιστα, εξαιτίας της σταλινικής αντίληψής του, θα έπρεπε να είναι και βίαιο απέναντι σ’ αυτούς.
Γιατί θα έπρεπε να συμβαίνουν αυτά; Γιατί θα έπρεπε σαν “κόμμα” με συγκεκριμένους πολιτικούς στόχους και ακόμα πιο συγκεκριμένους “πελάτες” να αντιλαμβάνεται τους μετανάστες ως εχθρούς. Γιατί, ως σταλινικό “κόμμα”, θα έπρεπε να είναι βίαιο απέναντι στους εχθρούς του. Γιατί είναι εχθροί του οι μετανάστες; Γιατί απλούστατα με την παρουσία τους εξυπηρετούν τους ταξικούς εχθρούς τους και απειλούν τα συμφέροντα των εργατών. Όλοι αντιλαμβάνονται ότι οι μετανάστες και μόνον με την παρουσία τους απειλούν τα συμφέροντα των εργατών. Τους αφαιρούν θέσεις εργασίας και καταστρέφουν την ενιαία εθνική συλλογική μισθολογική πολιτική. Εξυπηρετούν απόλυτα μόνον τους κεφαλαιοκράτες. Τους παρέχουν οριακά φτηνή εργασία και ταυτόχρονα τους δίνουν έναν “μοχλό” να εκβιάζουν την εργατική τάξη.
Από τη στιγμή λοιπόν που καταλήξαμε ότι το σταλινικό ΚΚΕ ενεργεί πάντα με βάση τα συμφέροντά του, βλέπουμε ότι η φιλομεταναστευτική πολιτική του τού προκαλεί τεράστια πολιτική ζημιά σαν “κόμμα”. Η υποστήριξη των δικαιωμάτων των μεταναστών μεταφράζεται απευθείας σε αντιπάθεια των Ελλήνων εργατών απέναντι στο κόμμα των “εργατών”. Η υποστήριξη της “εν λευκώ” παροχής πολιτικών δικαιωμάτων σ’ αυτούς, επαναφέρει τα ερωτήματα που πάντα είχε η ελληνική κοινωνία σ’ ό,τι αφορά τον πατριωτισμό του ΚΚΕ. Εύκολα λοιπόν αντιλαμβανόμαστε ότι το ΚΚΕ με τη στάση του στο θέμα των μεταναστών δεν εξυπηρετεί τα πολιτικά συμφέροντά του. Ζημιά παθαίνει και κέρδος δεν έχει.
Άρα τι απομένει; Να δούμε γιατί τέλος πάντων μπορεί να το συμφέρει. Γιατί το συμφέρει; Γιατί απλούστατα συμφέρει τους Αμερικανούς και αυτοί εκβιάζουν το ΚΚΕ. Οι Αμερικανοί είναι αυτοί που εξασφαλίζουν τη “νομιμότητά” του και οι Αμερικανοί είναι αυτοί που το προστατεύουν από τις περιπέτειες των διώξεων. Εκεί κάπου βρίσκονται τα συμφέροντα του ΚΚΕ και αυτά τα συμφέροντά του δεν είναι πολιτικά. Το συμφέρον του ΚΚΕ είναι να επιβιώσει σαν “κόμμα” και άρα να συνεχίσει να εισπράττει κρατικά χρήματα από την παράνομη συμμετοχή του στις δημοκρατικές διαδικασίες και να μην διωχθούν ποινικά κάποια από τα ηγετικά στελέχη του. Με τα κρατικά χρήματα φιλοδοξεί να διατηρηθεί στη ζωή και με την αμερικανική “ασυλία” φιλοδοξεί να συνεχίσει να αποτελεί πόλο πολιτικής εξουσίας. Από εκεί και πέρα όλα μπαίνουν στο “τραπέζι” των διαπραγματεύσεων. Παρέχει “υπηρεσίες” σε “αφεντικά” και αναζητά την “ανταμοιβή” του.
Προσκολλάται λοιπόν στους μετανάστες, για να έχει δύναμη να παίξει τον ρόλο του. Για να έχει τη δύναμη να εξυπηρετεί τους Αμερικανούς. Για να έχουν τη δύναμη οι Αμερικανοί να απειλούν τον ελληνικό λαό με συγκρούσεις εμφυλιοπολεμικού μεγέθους. Για να έχουν τη δύναμη οι Αμερικανοί να απειλούν έναν λαό μέσα στην ίδια του την πατρίδα. Αν σκεφτεί κάποιος ότι οι μετανάστες αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα είναι πάνω από δύο εκατομμύρια, αντιλαμβανόμαστε για τι πράγμα μιλάμε. Δύο εκατομμύρια νέων, εξαθλιωμένων και απελπισμένων ανθρώπων απέναντι σε έναν λαό γηρασμένο και αδύναμο. Δύο εκατομμύρια ευάλωτων στον εκβιασμό ανθρώπων.
Σ’ αυτούς θέλει να “μιλάει” το ΚΚΕ. Απέναντι σ’ αυτούς μόνον “νοθεύει” τη σταλινική του σκέψη και νοοτροπία. Δεν το νοιάζει αν “συμφωνούν” ιδεολογικά ή όχι μαζί του. Δεν το νοιάζει αν είναι φανατικοί μουσουλμάνοι ή οτιδήποτε άλλο. Δεν το νοιάζει αν είναι ακόμα και εξωγήινοι. Αυτοί είναι το “διαβατήριό” του. Αυτοί εξασφαλίζουν τα κρατικά χρήματα στο ΚΚΕ και οι ίδιοι εξασφαλίζουν την “ασυλία” της ηγεσίας του απέναντι σε οποιοδήποτε αντικομμουνιστικό νομοθέτημα, είτε ντόπιο είτε ευρωπαϊκό.
Το ΚΚΕ γι’ αυτόν τον λόγο είναι αυτήν τη στιγμή η μεγαλύτερη “επένδυση” των Αμερικανών στην Ελλάδα. Πιο χρήσιμο ακόμα και από τα δύο μεγάλα κόμματα των αμερικανόδουλων. Γιατί; Γιατί νέα κόμματα με “αλυσοδεμένους” ηγέτες-δούλους μπορείς να “κατασκευάσεις” οποιαδήποτε στιγμή. ΚΚΕ όμως όχι. Έμπειρους προδότες, με εξασφαλισμένο το ιδεολογικό “άλλοθι” προδοσίας, δεν μπορείς να εξασφαλίσεις. Τους είναι υπερπολύτιμο το ΚΚΕ, γιατί απλούστατα θα τους λύσει τα προβλήματα, όταν αυτά τα κόμματα θα “αδειάσουν” από κόσμο και θα τους είναι πρακτικά άχρηστα στο να ελέγξουν τη χώρα. Το ΚΚΕ θα ενεργοποιήσουν, προκειμένου να ελέγξουν τη χώρα και να “ξαναγεμίσουν” αυτά τα “μαγαζιά”.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο συγκρίνουμε τις καταστάσεις μεταξύ του 1945 και της σημερινής. Μόνον μέσω αυτής της σύγκρισης μπορεί ο αναγνώστης να καταλάβει τι ακριβώς λέμε. Το ΚΚΕ τούς είναι τόσο πολύτιμο σήμερα όσο ήταν πολύτιμο για τον Τσόρτσιλ, τον Στάλιν ή το Σκόμπυ. Τους είναι τόσο πολύτιμο, που δικαιολογείται μέχρι και η απευθείας χρηματοδότησή του από τους ίδιους. Τα στελέχη του τούς είναι τόσο πολύτιμα, που δικαιολογείται μέχρι και η απευθείας φύλαξή τους από τους ίδιους. Όπως ακριβώς συνέβαινε το 1945 με τους Άγγλους. Απλά τώρα οι προστάτες είναι οι Αμερικανοί. Όποιος είναι “αφεντικό” του κόσμου, χρηματοδοτεί και προστατεύει το “εργαλείο”, που του δίνει τον έλεγχο της χώρας.
Αυτό ακριβώς αναζητούμε τώρα. Γιατί το ΚΚΕ είναι τόσο πολύτιμο και πώς μπορεί να τους εξυπηρετήσει στην παρούσα φάση; Τι εννοούμε, δηλαδή, όταν λέμε ότι σε μια μεγάλη κοινωνική και οικονομική κρίση το ΚΚΕ θα πάρει τον προδοτικό του ρόλο; Εννοούμε ότι, όταν ο λαός φτάσει σε μια κατάσταση να είναι ανεξέλεγκτος από τα υπάρχοντα σχήματα εξουσίας, θα απειληθεί με βία. Θα απειληθεί με τη βία της εμφυλιοπολεμικού τύπου σύρραξης και σ’ αυτήν τη σύρραξη θα πρωταγωνιστήσει το ΚΚΕ. Το πολύτιμο για τους ιμπεριαλιστές ΚΚΕ. Άρα; Άρα η απειλή απέναντι στον ελληνικό λαό είναι η “κοσσοβοποίηση” της χώρας. Όταν θα πάψει να είναι ελεγχόμενος, θα τον ωθήσουν στην αυτοκαταστροφή μιας εσωτερικής σύγκρουσης.
Δεκεμβριανά και Κόσσοβο.

Ο αναγνώστης σ’ αυτό το σημείο ίσως αμφισβητήσει τη λογική των όσων ισχυριζόμαστε. Είναι δυνατόν με ένα ΚΚΕ να μπορείς να απειλείς έναν λαό ότι θα μετατρέψεις την πατρίδα του σε Κόσσοβο; Είναι δυνατόν με ένα ΚΚΕ να απειλείς μια σύγχρονη και καλά οργανωμένη θεσμικά χώρα με εκτροπή; Ειδικά μάλιστα σε μια σύγχρονη εποχή, όπως αυτήν που διανύουμε; Τι ακριβώς ισχυριζόμαστε; Ότι σε μια μεγάλη κρίση θα μπει το ΚΚΕ επικεφαλής των μεταναστών και θα τους βάλει να συγκρουστούν με τους Έλληνες. Πώς θα τα καταφέρει; Δεν θα φαίνονται ποιοι είναι; Το κράτος και οι μηχανισμοί ασφαλείας του δεν θα βλέπουν τι συμβαίνει και ποιος τα υποκινεί; Οι απλοί πολίτες δεν θ’ αντιληφθούν τι συμβαίνει, ώστε ν’ αποφύγουν τη σύγκρουση και ν’ απομονώσουν τους προβοκάτορες; Αν μη τι άλλο οι Έλληνες ΚΚΕδες είναι πιο λευκοί από τον μέσο μετανάστη και θα ξεχωρίζουν δια γυμνού οφθαλμού.
Κάποτε οι ΚΚΕδες κατεύθυναν τους αριστερούς δημοκράτες στις συγκρούσεις, αλλά ήταν “αόρατοι”. Ακόμα κι όταν τους έπιανες, δεν μπορούσες να τους ξεχωρίσεις μεταξύ τους. Έλληνες ήταν όλοι τους και κάθε φορά οι ΚΚΕδες εμφανίζονταν όπως τους συνέφερε. Πώς σήμερα θα παίξουν τον ίδιο ρόλο, όταν υπάρχουν διαφορετικά δεδομένα; Πώς θα εμφανίζονται κάποιοι λευκοί όμοιοι με κάποιους σκουρόχρωμους; Πώς θα εμφανίζονται όμοιοι άνθρωποι, που μιλούν διαφορετικές γλώσσες;
Τα πάντα είναι θέμα σχεδιασμού. Συμβαίνει και σ’ αυτήν την περίπτωση αυτό το οποίο συμβαίνει πάντα. Δεν αρκεί να γνωρίζεις τι θέλεις να κάνεις, αλλά να ξέρεις πώς θα το κάνεις. Οι ιμπεριαλιστές και οι λακέδες τους δυστυχώς ξέρουν πάντα τι να κάνουν. Δεν θα ξεκινήσουν καμία σύγκρουση χωρίς την ανάλογη προετοιμασία. Πολύ πριν βάλουν τους μετανάστες στο παιχνίδι της σύγκρουσης, θα βάλουν τους Έλληνες να συγκρουστούν μεταξύ τους. Αυτός είναι πάντα ο σχεδιασμός. Οι Έλληνες πρέπει ν’ αρχίσουν να βγάζουν πρώτοι τα “μάτια” τους και μετά θα μπουν οι μετανάστες στο “παιχνίδι”. Οι συγκρούσεις μεταξύ των Ελλήνων θα είναι αυτές, οι οποίες θα φέρουν τους μετανάστες και άρα και το ΚΚΕ στο “παιχνίδι”. Κάποιοι Έλληνες θα ζητήσουν τη “συμμαχία” των μεταναστών και μετά όλοι μαζί θα είναι εχθροί κάποιων άλλων Ελλήνων. Κάποιοι Έλληνες θα ζητήσουν τη βοήθεια των ξένων “αδερφών” και αυτό θα συσπειρώσει όλους τους υπόλοιπους μέσα στην ίδια σύγκρουση. Δεν γίνεται διαφορετικά να μπουν οι μετανάστες στο παιχνίδι. Άρα; Άρα αναζητούμε τον “προπομπό”, που θα φέρει το ΚΚΕ στο “παιχνίδι”. Αναζητούμε την “ελαφριά” εμπροσθοφυλακή, που θα φέρει το ΚΚΕ με το “βαρύ” στράτευμα στη μάχη.
Εδώ μπαίνει στην ανάλυση και ο Συνασπισμός. Το πάλαι ποτέ ΚΚΕ Εσωτερικού. Το “εξαρθρωμένο” άκρο του ΚΚΕ. Γιατί το λέμε “εξαρθρωμένο”; Γιατί έχει μόνιμη σχέση με το ΚΚΕ και εξασφαλισμένο ένα βαθμό ελευθερίας δράσης. Είναι το “χέρι”, που, εξαιτίας της ίδιας νοοτροπίας και της ίδιας λογικής, θα σε “χτυπήσει” προκλητικά, πριν σε “χτυπήσει” το “σώμα”. Είναι το “ελαφρύ” χέρι, που θα σε εκνευρίσει, αλλά δεν έχει τη δύναμη να σε απειλήσει με θάνατο. Είναι το “χέρι” του ΚΚΕ, που φτάνει εκεί όπου δεν του επιτρέπει να φτάσει η φύση του και ο ρόλος του.
Η απόδειξη αυτού που λέμε είναι ό,τι πιο απλό. Ο “δημοκρατικός” Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου κατά μια περίεργη σύμπτωση έχει μονίμως ηγεσία, η οποία έχει “παραχθεί” στον Περισσό. Ο σκληρός πυρήνας της ηγεσίας του είναι σταλινικοί πρώην ΚΚΕδες. Πρώην επιφανείς ΚΚΕδες και όχι “περιφερειακά” στελέχη. Από τον Κύρκο, τη Δαμανάκη, τον Αλαβάνο μέχρι και τον δήθεν “νέο” Τσίπρα, οι πάντες ήταν στελέχη ΚΚΕ. Διακριθέντα και “ελπιδοφόρα” στελέχη του ΚΚΕ. Σταλινικοί, οι οποίοι είχαν διακριθεί από τη νεότητά τους στο σταλινικό ΚΚΕ. Η Δαμανάκη ήταν η πιο νεαρή βουλευτής στην ιστορία του “κόμματος” των “δεινοσαύρων”. Ο Αλαβάνος ήταν ο πιο νεαρός ευρωβουλευτής στην ιστορία του “κόμματος” των “δεινοσαύρων”. Με εξασφαλισμένες καριέρες όλοι αυτοί εγκατέλειψαν στο ΚΚΕ. Το ερώτημα εδώ είναι άλλο. Το εγκατέλειψαν πράγματι το “κόμμα” ή ανέλαβαν τις “εξωτερικές” αποστολές του;
Γιατί τα λέμε αυτά; Για να βρούμε τον ρόλο τους. Όσο εξαρτώμενοι και άρα εκβιάσιμοι είναι αυτοί του ΚΚΕ, αλλά τόσο είναι κι αυτοί του Σύριζα. Δεν είναι περισσότερο εκβιάσιμη η Παπαρήγα από τον Κίρκο, ο οποίος ήταν αρχαιότερος και λόγω ηλικίας “σταλινικότερος” της ίδιας. Ό,τι μπορούν οι Αμερικανοί να ζητούν από την ηγεσία του ΚΚΕ, μπορούν να το ζητούν και από την ηγεσία του Σύριζα. Είναι δύο “κόμματα”, που με την ίδια νοοτροπία επιτυγχάνουν τα ίδια πράγματα με διαφορετικό τρόπο.
Το ΚΚΕ με τη σκληρή σταλινική ηγεσία εκμεταλλεύεται το κρατικό χρήμα και διατηρεί την ομοιογένειά του σαν “κόμμα”, συντηρώντας το δυναμικό του. Ο Συνασπισμός, με την επίσης σκληρή σταλινική ηγεσία, εκμεταλλεύεται το κρατικό χρήμα, για να “ψαρεύει” οπαδούς και άρα να εμφανίζεται σαν “κόμμα”. Τα συλλογικά κομματικά συμφέροντα του ΚΚΕ προστατεύουν την ομοιογένειά του, ενώ στον Συνασπισμό τα προσωπικά συμφέροντα των στελεχών του δίνουν ομοιογένεια στο “κόμμα” που τα εξυπηρετεί.
Ποια είναι η δουλειά του Συνασπισμού και ο ρόλος του; Η δουλειά του είναι να αποτελεί την “εμπροσθοφυλακή”. Η “εμπροσθοφυλακή” πάντα είναι αυτή που ξεκινά τις αψιμαχίες. Αυτός είναι ο ρόλος της. Να προκαλεί αυτόν που του υποδεικνύουν ως εχθρό, ώστε να δίνει την ευκαιρία στα “βαριά” μετόπισθεν να μπουν κι αυτά στη “μάχη”. Ποιος είναι ο εχθρός στην περίπτωσή μας; Ο ελληνικός λαός. Άρα η δουλειά του Συνασπισμού είναι να τον “προκαλεί”. Να τον προκαλεί σε βαθμό, που να τον εκνευρίζει σε καθημερινή βάση και όταν θα έρθει η κρίσιμη ώρα να τον παρασύρει σε μια πρώτη ελαφριάς μορφής “αψιμαχία”, που θα επιτρέψει σε άλλους να μπουν στη μάχη.
Η απόδειξη των όσων λέμε είναι ό,τι πιο εύκολο. Ξεκινάει από τον ίδιο τον τίτλο του “κόμματός” τους. Αντιπροσωπεύουν στον Συνασπισμό της “Αριστεράς” και της “προόδου”. Σαν “κόμμα”, δηλαδή, είναι η κύρια και επίσημη “συνισταμένη” όλων των “συνιστωσών” που εκφράζει η Αριστερά και όλων των “συνιστωσών” που εκφράζει η έννοια “πρόοδος”. Αυθαίρετα και χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν, αυτοπροβάλλονται σαν οι αυθεντικότεροι των δημοκρατών “Αριστερών” και των “προοδευτικών”. Τώρα, το πόσο ένα “κόμμα” με σταλινικής προελεύσεως ηγεσία μπορεί να “ηγείται” της δημοκρατικής παράταξης και της προόδου, αυτό είναι ένα θέμα που αφορά περισσότερο την ψυχιατρική επιστήμη παρά εμάς. Στο μόνο που βλέπουμε σχέση είναι στο γεγονός ότι με τη σταλινική τους νοοτροπία ελέγχουν δογματικά —απειλώντας ακόμα και με τη βία— όλον τον προοδευτικό χώρο.
Σημασία έχει ότι σύμφωνα με τη λογική των “προοδευτικών” όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες είναι Δεξιοί ή Κρυπτοδεξιοί και άρα φασίστες και βέβαια “οπισθοδρομικοί”. “Προοδευτικό” στην Ελλάδα είναι μόνον ό,τι εκφράζει ο Συνασπισμός και κανένας άλλος. “Νόμιμα” προοδευτικό στην Ελλάδα είναι μόνο ό,τι εκφράζεται από τον Συνασπισμό μέσα από μια επίσημη “συνιστώσα” του. Με αυτό ως δεδομένο ξεκινάει η μόνιμη πρόκληση και άρα το μόνιμο “μεροκάματό” τους. Ο κανόνας είναι ένας. Ό,τι δεν μπορούμε να το οικειοποιηθούμε, το “καπελώνουμε”. Οτιδήποτε και να ισχυριστεί κάποιος, ο Συνασπισμός θα βγει να τον προκαλέσει και να τον προσβάλει. Πλειοδοτεί στα πάντα, για να μην χάνει τον ρόλο του. Αν βγει κάποιος και πει ότι πετάει ο γάιδαρος, θα υστερήσει σε “προοδευτικότητα” από τον Συνασπισμό, γιατί αυτός θα ισχυριστεί ότι όχι μόνον πετάει, αλλά εκτελεί και διαστημικές πτήσεις. Αυτός είναι ο ρόλος του. Να “καπελώνει” και άρα να εκνευρίζει τους πάντες.
Αν κάποιος εκφράσει τις ανησυχίες του για τα εθνικά θέματα, θα βγει ο Συνασπισμός και θα τον χαρακτηρίσει “εθνικιστή”. Αν κάποιος εκφράσει τις ανησυχίες του για την ανεξέλεγκτη μετανάστευση, θα βγει ο Συνασπισμός και θα τον χαρακτηρίσει “ρατσιστή”. Αν κάποιος εκφράσει τις ανησυχίες του για “καρκινώματα” τύπου φοιτητικών ασύλων, θα βγει ο Συνασπισμός και θα τον χαρακτηρίσει “φασίστα”. Οτιδήποτε φυσιολογικό ανησυχεί φυσιολογικά έναν φυσιολογικό Έλληνα, θα τύχει της λεκτικής ή έμπρακτης “καταγγελίας” του Συνασπισμού. Ανησυχούν οι Έλληνες για το λεγόμενο “Μακεδονικό” Ζήτημα; Στελέχη του Συνασπισμού πήγαν στα Σκόπια να διαδηλώσουν με τους Σκοπιανούς, για να τους προσβάλουν. Ανησυχούν οι Έλληνες για το ζήτημα των μεταναστών; Στελέχη του Συνασπισμού περιφέρονται καθημερινά στις “προβληματικές” συνοικίες της Αθήνας, προκαλώντας τις δυνάμεις ασφαλείας, για να τους προσβάλουν.
Εδώ πρέπει να προσέξει ο αναγνώστης, γιατί εδώ βρίσκεται το μυστικό του ρόλου του Συνασπισμού. Το μυστικό της πολυτιμότητάς του για τους ιμπεριαλιστές. Τους ιμπεριαλιστές, οι οποίοι φροντίζουν να το ανταμείβουν πλουσιοπάροχα σε όλα τα επίπεδα. Το μεν “κόμμα” με άπειρα δημόσια χρήματα, τα δε μέλη του Συνασπισμού με την απρόσκοπτη χρηματοδότηση όλων των γνωστών ΜΚΟ, στις οποίες σχεδόν όλοι τους συμμετέχουν και όχι τζάμπα.
Με τη συνεχή προκλητική και μέχρι παραλογισμού “πλειοδοσία” του, αυτό το οποίο πετυχαίνει είναι αυτό που είναι και το βασικό συστατικό του ρόλου του. Πετυχαίνει να βρίσκεται μόνιμα “απέναντι” από την κοινωνία και βέβαια τους μηχανισμούς της. Γιατί αυτό είναι το όλο μυστικό; Γιατί, από τη στιγμή που βρίσκεται “απέναντι”, είναι πάντα στη δική του ευχέρεια το πότε θα επιλέξει να περάσει από την άλλη πλευρά. Ευρισκόμενο δηλαδή στη μεριά του “παραλογισμού” και της μόνιμης σύγκρουσης, στην οποία δεν διχάζει κανέναν σε κατάσταση κοινωνικής “ύφεσης”, μπορεί να επιλέξει πότε θα “εκλογικευτεί” και θα μεταφέρει τη σύγκρουση μεταξύ των Ελλήνων. Δική του επιλογή είναι πότε θα επιλέξει την πραγματική κοινωνική “ένταση” να τη βάλει ως σύγκρουση μέσα στην κοινωνία.
Πρακτικά αυτό μπορεί ο αναγνώστης να το καταλάβει με δύο παραδείγματα. Με τη μόνιμα “παράλογη” στάση του στο θέμα των μεταναστών δεν διχάζει κανέναν. Κανένας πέρα των “προοδευτικών” στελεχών του δεν ταυτίζεται με αυτόν και άρα δεν διχάζεται ο λαός. Κανένας Έλληνας δεν συγκρούεται με άλλους Έλληνες για να υπερασπιστεί τη θέση του Συνασπισμού. Όταν δολοφονήθηκε ο Αλέξης και άρα ένας νεαρός Έλληνας, ο Συνασπισμός είχε “εκλογικευμένα” επιχειρήματα. Άρα; Άρα πέρασε στην “πλευρά” της κοινής λογικής. Βρήκε “ακροατήριο” ανάμεσα στους Έλληνες. Η συγκρουσιακή του λογική παρέσυρε Έλληνες εναντίον Ελλήνων. Εξασφαλίζοντας λαϊκό “έρεισμα”, στη συνέχεια βγήκε απροκάλυπτα στους δρόμους και “κάλεσε” τους Έλληνες να συγκρουστούν με άλλους Έλληνες.
Κατάλαβε ο αναγνώστης τον λόγο, που είναι πολύτιμος στον σχεδιασμό των ιμπεριαλιστών; Στέκεται μόνιμα “απέναντι” από την κοινωνία και αυτό δίνει τη δυνατότητα στα “αφεντικά” του να τον χρησιμοποιούν εις βάρος της. Όταν επιλέξουν τα αφεντικά τους ότι χρειάζονται “αψιμαχία” και άρα σύγκρουση μεταξύ των Ελλήνων, θα “εκλογικεύσουν” τον Συνασπισμό, για να τον περάσουν “απέναντι”. Θα του δώσουν μέσω μιας προβοκάτσιας την αιτία να περάσει “απέναντι”. Ποια θα είναι αυτή η αιτία; Μια βίαιη ενέργεια του συστήματος εναντίον πολιτών που διαμαρτύρονται. Μια δολοφονία ενός νέου.
Ο Συνασπισμός εκείνη τη στιγμή θα μπει επικεφαλής της σύγκρουσης της “λογικής” και θα διχάσει τους Έλληνες. Θα τους διχάσει αναγκαστικά, εφόσον η λογική του θα εξηγεί επαρκώς τη θέση του, αλλά στο θέμα της προτεινόμενης αντίδρασης μπορεί η θέση του να είναι “παράλογη”. Σ’ αυτόν τον παραλογισμό της σύγκρουσης γίνονται τα ορατά αόρατα και μπαίνουν κι άλλοι σ’ αυτήν. Τότε κάποιοι Έλληνες στο όνομα του “αγώνα” τους θα καλέσουν σε βοήθεια κάποιους μετανάστες. Τότε κάποιοι άλλοι πολλοί περισσότεροι Έλληνες θα θυμώσουν και θ’ αντιδράσουν, βλέποντας αυτήν την ανίερη συμμαχία. Τότε μπορεί να μπει το ΚΚΕ στη σύγκρουση επικεφαλής των μεταναστών και να τιναχτούν όλα στον αέρα. Να συγκρούονται μεταξύ τους εκατομμύρια ανθρώπων, έχοντας όλοι δίκιο και χωρίς να καταλαβαίνει κανείς ποιος βρίσκεται πίσω από τι. Το “μπαλάκι” του δίκιου οι φασίστες θα το κάνουν ο ένας “πάσα” στον άλλο και στη μέση το “κορόιδο” ο λαός. Ό,τι ακριβώς έγινε το 1945, όπου αδέρφια σκότωναν αδέρφια στο όνομα ιδεολογιών τις οποίες δεν γνώριζαν και υπό την ηγεσία ανθρώπων που μισούσαν.
Αν αυτά όλα φαίνονται τραβηγμένα, αρκεί να θυμηθεί κάποιος τη μεγάλη “πρόβα” των πρόσφατων “Δεκεμβριανών”. Μυστηριωδώς σκοτώθηκε ένας νέος από αυτόν ακριβώς που δεν έπρεπε την ώρα ακριβώς που δεν έπρεπε. Ένας άνθρωπος του συστήματος έκανε “άθελά” του κάτι, το οποίο θα μπορούσε να είναι η ιδανική προβοκάτσια. Ποιος αντέδρασε πρώτος σ’ αυτήν την προκλητικά αντιλαϊκή “επίδειξη” αστυνομικής βίας; Ποιος ανέλαβε να ηγηθεί του δίκαιου θυμού της ελληνικής κοινωνίας και κυρίως της νεολαίας; Ποιος έκανε επίδειξη λογικής στην ανάλυση του θέματος και επίδειξη παραλογισμού στην αντιμετώπισή του; Ποιος δηλαδή μπορεί να είναι ταυτόχρονα τόσο λογικός και τόσο παράλογος μαζί; Ο Συνασπισμός. Ο Συνασπισμός των πρώην ΚΚΕδων ηγετών τύπου Αλαβάνου και Τσίπρα.
Την ώρα που καιγόταν η Αθήνα, μήπως θυμάται κανείς πού βρισκόταν το ΚΚΕ; Ποια ήταν δηλαδή η κύρια “κομματική” του δραστηριότητα εκείνες τις ημέρες; Η κύρια πολιτική δραστηριότητα του ελληνικού “κόμματος” των Ελλήνων εργατών; Το ΚΚΕ εκείνες ακριβώς τις ημέρες δεν ήταν αυτό που διοργάνωνε μαζικές κινητοποιήσεις υπέρ των μεταναστών; Δεν ήταν αυτό που στεκόταν μακριά από τις αψιμαχίες της “εμπροσθοφυλακής” των προκλητικών “προοδευτικών”, αλλά πολύ κοντά στο “βαρύ” στράτευμα των μεταναστών; Εκείνες τις ημέρες δεν είχε θέσει τον εαυτό του επικεφαλής της δράσης και άρα της αντίδρασης των μεταναστών;
Το ΚΚΕ, που μόνιμα καταγγέλλει την κρατική βία, γιατί εκείνη την εποχή βγήκε και κατάγγειλε τον Συνασπισμό για την ίδια “καταγγελία”; Την καταγγέλλει καθημερινά και τις περισσότερες φορές αναίτια και τη μία φορά, που υπήρχε αιτία καταγγελίας και κατά συνέπεια θα “άκουγε” τον λόγο του ο κόσμος, άφησε τον Συνασπισμό να του πάρει τη “μπουκιά” μέσα από το στόμα; Γιατί η Παπαρήγα έγινε “καλό” παιδί του συστήματος και εξέφρασε τη δική του άποψη; Άλλαξε το ΚΚΕ ιδεολογία ή μήπως ήθελε να διαχωρίσει τη θέση του, για να εμφανιστούν οι διαφορετικοί ρόλοι, που θα επιτρέψουν στην “παράσταση” να ξεκινήσει; Μήπως ήθελε μια “προκαταβολική” συμπάθεια, για να μην φαίνεται ότι πρωταγωνιστεί σε μια μεθόδευση παντελώς ανθελληνική; Μια μεθόδευση, στην πορεία της οποίας έτσι κι αλλιώς θα πάρει και το ίδιο —σαν “κόμμα”— το φορτίο των μεγάλων “σφαλμάτων” που θα του αντιστοιχούν;
Τα ξένα τηλεοπτικά δίκτυα πώς βρέθηκαν εκείνες τις ημέρες στην Αθήνα; Μύρισαν τα δάκτυλά τους και κατάλαβαν ότι θα έχει “ειδήσεις” στην πρωτεύουσά μας. Πώς κατάλαβαν από τις πρώτες ώρες της σύγκρουσης ότι αυτή θα έχει “διάρκεια”; Πάλι τα “δάκτυλά” τους ήταν αποκαλυπτικά;
Δεν μπορεί να φανταστεί ο αναγνώστης πόσο εύκολα μπορεί να μετατραπεί ένα κράτος σαν την Ελλάδα σε ένα νέο “Κόσσοβο”. Δεν μπορεί να φανταστεί πόσο εύκολο είναι για τους ιμπεριαλιστές να κινήσουν τα “πιόνια” στη “σκακιέρα”. Ο Θεός μας έσωσε και δεν παρασύρθηκαν μαζικά οι Έλληνες στη σύγκρουση του Δεκεμβρίου. Από μια λεπτή “κλωστή” κρεμόταν πάνω μας η δαμόκλειος σπάθη της καταστροφής. Ακόμα και οι βροχές εκείνων των ημερών ήταν σωτήριες.
Τα αμερικανικά συμφέροντα και ο Giorgo.
Αυτό το οποίο πρέπει να καταλάβει ο αναγνώστης είναι ότι ο έλεγχος της Ελλάδας είναι που “καίει” τους ιμπεριαλιστές, γιατί η Ελλάδα είναι πολύτιμη στην εξυπηρέτηση των γεωπολιτικών τους συμφερόντων. Των ζωτικών συμφερόντων του ιμπεριαλισμού τους. Είναι σε θέση να κάνουν οτιδήποτε, προκειμένου να τα υπερασπιστούν. Είναι σε θέση να μας οδηγήσουν στην “αιμορραγία”, προκειμένου να τα καταφέρουν. Δεν θα αφήσουν την Ελλάδα εκτός ελέγχου χωρίς μάχη. Χωρίς μάχη, όσο αιματηρή κι αν χρειαστεί να είναι. Ακόμα κι αν αυτή η μάχη μπορεί μέσω εμφυλίου να ισοπεδώσει τη χώρα. Το “οικόπεδο” τους ενδιαφέρει και ελάχιστα τους απασχολεί το αίμα του “ιδιοκτήτη”.
Αυτό είναι κάτι, το οποίο πρέπει να το θεωρούμε δεδομένο, γιατί μέσω της Ελλάδας εξυπηρετούν σχεδόν το σύνολο των συμφερόντων τους στην ανατολική Μεσόγειο. Μέσω της Ελλάδας ελέγχουν και “ρυθμίζουν” την Τουρκία, η οποία σήμερα βρίσκεται στην κυριολεξία υπό διάλυση. Μέσω της Ελλάδας και της Κύπρου εξασφαλίζουν την ασφάλεια του Ισραήλ. Μέσω της Ελλάδας ελέγχουν όλο τον “δρόμο” του πετρελαίου και άρα ελέγχουν και την Ευρώπη, η οποία εξαρτάται άμεσα από αυτό. Μέσω της Ελλάδας, εφόσον επηρεάζουν τα χαρακτηριστικά όλων των πρωταγωνιστών, οι οποίοι συμμετέχουν στο παγκόσμιο παιχνίδι του ιμπεριαλισμού.
Ειδικά τώρα, που η Νέα Τάξη δείχνει να κλονίζεται και πρέπει να πάρουν θέση γι’ αυτό το οποίο θ’ ακολουθήσει, την έχουν περισσότερο ανάγκη από ποτέ. Τι θα πει κλονισμός μιας Τάξης Πραγμάτων; Σημαίνει να μην μπορούν να την “παρακολουθήσουν” τα ισχυρά μέλη της και ν’ αναγκαστούν για λόγους επιβίωσης να την εγκαταλείψουν. Η Νέα Τάξη Πραγμάτων δεν κλονίζεται, επειδή δεν μπορεί να “επιβιώσει” μέσα σ’ αυτήν το Μπαγκλαντές ή η Μποτσουάνα. Η Νέα Τάξη Πραγμάτων κλονίζεται, γιατί μέσα σ’ αυτήν δεν μπορούν να επιβιώσουν ως κράτη κάποια πολύ βασικά μέλη της. Μέλη όπως η Βρετανία ή η Γαλλία ή ακόμα και οι ίδιες οι ΗΠΑ.
Βλέποντας λοιπόν κάποιος τη δεινή θέση, στην οποία έχουν περιέλθει οι εθνικές οικονομίες κρατών όπως οι ΗΠΑ, η Βρετανία ή η Γαλλία, μπορεί να καταλάβει ότι δεν μπορεί να επιβιώσει το υπερεθνικό μοντέλο της Νέας Τάξης. Αργά ή γρήγορα οι λαοί αυτών των κρατών θα ξεσηκωθούν. Θα ζητήσουν αντίδραση, προκειμένου να επιβιώσουν. Σε κάποια στιγμή δεν θα φτάνει η βούληση των πλούσιων και ισχυρών εξουσιαστών αυτών των κρατών, για να παραμένουν αυτά “δεμένα” στην Νέα Τάξη. Η Γαλλία όλο και περισσότερο μοιάζει με το Μπαγκλαντές και αυτό οι Γάλλοι δεν θα το ανεχτούν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η Βρετανία όλο και περισσότερο μοιάζει με τριτοκοσμική χώρα και αυτό θυμώνει τους Βρετανούς.
Αυτό βέβαια είναι και το τραγικό της υπόθεσης. Κατόρθωσαν οι ισχυροί της Νέας Τάξης και βύθισαν στην ίδια προβληματικότητα τόσο τα θύματά τους όσο και τους συμμάχους τους. Όσο υποφέρουν οι Ινδοί από την Νέα Τάξη, άλλο τόσο υποφέρουν και οι Αμερικανοί. Αυτό κι αν είναι κατόρθωμα βλακείας. Κατόρθωσαν και ευθυγράμμισαν τους πάντες στην ίδια αθλιότητα. Μπορεί να μην έκαναν όλους τους λαούς πλούσιους, όπως πάντα υπόσχονται οι ιμπεριαλιστές, αλλά τους έκαναν όλους εξίσου φτωχούς. Μία φορά μοίρασαν κάτι δίκαια και αυτό ήταν η φτώχεια. Ό,τι δηλαδή περιγράψαμε για το “προβληματικό” ελληνικό τραπεζικό σύστημα απέχει ελάχιστα από αυτό το οποίο συμβαίνει στη Γαλλία ή την Ιταλία ή την Ισπανία. Ό,τι τρομοκρατεί τους Έλληνες, εξαιτίας των άδειων ασφαλιστικών ταμείων, τρομοκρατεί και τους Γάλλους και τους Ιταλούς και τους Ισπανούς. Οι πάντες στην ίδια “αφετηρία” προς την καταστροφή.
Βλέποντας λοιπόν κάποιος τους “δείκτες” των οικονομιών αυτών των ισχυρών κρατών, καταλαβαίνει ότι μετράμε ημέρες πριν την κοινωνική έκρηξη. Πριν την αντίδραση ισχυρών λαών, οι οποίοι είναι πλέον φανερό ότι αδυνατούν να επιβιώσουν. Λαών, που λίγο καιρό πριν είχαν μάθει στην “ευημερία” της σπατάλης της Νέας Τάξης. Όταν οι ισχυροί λαοί αντιδρούν, πάντα το σύστημα υποχωρεί, γιατί δεν μπορεί να τους αντιμετωπίσει. Δεν μπορεί να τους καταστείλει με τη βία και επιπλέον τους έχει ανάγκη και για την επόμενη ημέρα.
Αν οι Γάλλοι αντιδράσουν, η Γαλλία είναι “αναγκασμένη” να εγκαταλείψει την Νέα Τάξη, άσχετα αν την κυβερνά ο νεοταξίτης Σαρκοζί. Ο Εβραίος, που κυβερνά τους Γάλλους και ο οποίος κατά σύμπτωση προσπαθεί να “υποτιμήσει” την κρίση με τα ίδια επιχειρήματα που χρησιμοποιεί και ο Εβραίος Γιωργάκης, που θέλει να κυβερνήσει τους Έλληνες. Τα επιχειρήματα περί ανάπτυξης, που δίνουν παράταση ζωής στην Νέα Τάξη του Εβραίου Μπενράκε της ομοσπονδιακής τράπεζας των ΗΠΑ και του Εβραίου Γούλφοβιτς της Παγκόσμιας Τράπεζας. Επιχειρήματα της πλάκας, που δεν πείθουν κανέναν σε περίπτωση που η κρίση κορυφωθεί. Σ’ αυτήν την περίπτωση θ’ αναγκαστεί ο Σαρκοζί να εγκαταλείψει τη “βάρκα” της Νέας Τάξης.
Τι σημαίνει “εγκατάλειψη”; Σημαίνει να κλείσει η Γαλλία την αγορά της, για να σώσει την παραγωγή της. Να εγκαταλείψει τη διεθνή αγορά, για να σωθεί από την ακατάσχετη οικονομική “αιμορραγία” που της προκαλούν οι ανεξέλεγκτες εισαγωγές. Θ’ αναγκαστεί να δώσει τη μάχη της επιβίωσης και αυτό μπορεί να γίνει μόνον με τους δικούς της πόρους. Αναγκαστικά λοιπόν, για να σωθεί από την ανεργία και την πείνα, θα πρέπει να “κλείσει” τα πάντα προς τον έξω κόσμο. Θα πρέπει να “θυμηθεί” την εθνική πολιτική. Θα πρέπει να εγκαταλείψει το Ευρώ και ταυτόχρονα να περιορίσει την επιρροή του δολαρίου στην οικονομία της κλπ.. Θα πρέπει να επανεξετάσει το θέμα του στρατηγικού κεφαλαίου, που πάντα ήταν δημόσιο και εξαιτίας της Νέας Τάξης έχει ιδιωτικοποιηθεί. Αν πέσει η “ασφάλεια” της Γαλλίας, απειλείται με γενικό “μπλακ άουτ” ολόκληρη η Νέα Τάξη. Γιατί; Γιατί, αν η συμπεριφορά της έχει θετικό αποτέλεσμα για τον λαό της, θα την μιμηθούν και οι υπόλοιποι.
Όταν αυτοί οι υπόλοιποι είναι ισχυροί λαοί και κράτη, δεν αντέχει ο παγκόσμιος υπερεθνικός σχεδιασμός της Νέας Τάξης. Έτσι γίνεται με όλα τα “κυκλώματα” και έτσι θα γίνει και μ’ αυτό. Θα πέσει η “ασφάλεια” της Γαλλίας και θα παρασύρει την “ασφάλεια” της Βρετανίας ή της Γερμανίας και αυτό θα ρίξει τον “γενικό” της Νέας Τάξης. Αυτό απειλεί τα πάντα για τους ιμπεριαλιστές και κυρίως για τους σημερινούς κυρίαρχους Αμερικανούς. Γιατί; Γιατί δεν μπορείς —και μάλιστα ως ισχυρός— να “κλείνεις” τη χώρα σου και να έχεις απαίτηση να τις διατηρούν “ανοιχτές” οι αδύναμοι. Οι σχέσεις δηλαδή των ιμπεριαλιστών με τα θύματά τους θα πρέπει να επανεξεταστούν. Θα πρέπει να γίνει επανασχεδιασμός ολόκληρου του συστήματος. Όταν ο εθνικισμός, που είναι το μέσο άμυνας των αδυνάτων, γίνει το μέσο επιβίωσης των ισχυρών, είναι βέβαιον ότι θα έχουμε εξελίξεις. Όταν στην άλλοτε αποικιοκρατική Βρετανία γίνονται διαδηλώσεις κατά των ξένων μεταναστών, τα πράγματα είναι δύσκολα για το σύστημα.
Για να διατηρηθούν δηλαδή οι υπάρχουσες σχέσεις και ισορροπίες δυνάμεων στον κόσμο, θα πρέπει να επανασχεδιαστεί το σύστημα πάνω στο δεδομένο του εθνικισμού. Αυτό προσπαθούν να “προλάβουν” τώρα οι ισχυροί. Αυτό, που τους προκαλεί τρόμο, είναι το πότε θα γίνει η πρώτη “έκρηξη” και αν θα προλάβουν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Αυτό το οποίο τους ανησυχεί είναι πού θα γίνει η πρώτη έκρηξη και τι είδους λαό θα βρουν μπροστά τους ν’ αντιμετωπίσουν. Αν οι Γάλλοι αντιδράσουν πρώτοι, είναι δύσκολα τα πράγματα γι’ αυτούς. Θα χυθεί αίμα στους δρόμους της Γαλλίας και αυτό δεν είναι πλέον ένα μακρινό ή απίθανο ενδεχόμενο. Όταν λοιπόν αυτοί προετοιμάζονται ν’ αντιμετωπίσουν “αίμα” στη Γαλλία, πόσο μπορούν να υπολογίζουν το “αίμα” στη “Μπανανοελλάδα”;
Αυτήν τη στιγμή δηλαδή γίνεται ένας αγώνας δρόμου από τους ισχυρούς. Ένας αγώνας δρόμου μεταξύ τους, προκειμένου να μην αλλάξουν οι υπάρχοντες συσχετισμοί δυνάμεων. Ειδικά οι Αμερικανοί δίνουν αγώνα ζωής και θανάτου. Με ένα κράτος στα όρια της απόλυτης παρακμής και πολύ κοντά στην “έκρηξη”, πρέπει να προετοιμαστούν με τέτοιον τρόπο, ώστε η επόμενη “ημέρα” να τους βρει με πλεονεκτήματα. Πλεονεκτήματα, τα οποία, άσχετα με την τύχη της αφελούς Νέας Τάξης, θα τους κάνουν ισχυρούς σε βαθμό να διατηρήσουν τα προηγούμενα πλεονεκτήματά τους. Ο αγώνας των Αμερικανών είναι εξαιρετικά δύσκολος, γιατί αγωνίζονται για την επιβίωση και ταυτόχρονα θέλουν και “πολυτέλειες”. Η “τράπουλα” της ευρύτερης περιοχής θα ξαναμοιραστεί και θέλουν αυτοί να είναι εκείνοι, που θα κρατούν τους “άσσους” της νέας “παρτίδας”.
Πρέπει να είναι σε θέση να ελέγχουν το σύνολο της περιοχής της ανατολικής Μεσογείου και αυτό μπορούν να το κάνουν μόνον με τον έλεγχο της Ελλάδας. Ο έλεγχος της Ελλάδας θα τους δώσει την Κύπρο μέσω του σχεδίου Ανάν. Ο έλεγχος της Ελλάδας θα τους δώσει μια νέα βαλκανική προβληματικότητα, όπως αυτήν των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Του αιώνα των εθνικιστικών εντάσεων και συγκρούσεων. Το “Μακεδονικό” ή το “Θρακικό” Ζήτημα θα τους “βιδώσει” ως παράγοντες μέσα στα Βαλκάνια. Ακόμα και το θέμα ελέγχου της Κρήτης αυτόν τον σχεδιασμό εξυπηρετεί. Θέλουν να πάρουν τα πάντα, όχι μόνον εις βάρος των ελληνικών εθνικών συμφερόντων, αλλά και εις βάρος των συμφερόντων των ανταγωνιστών τους, είτε αυτοί είναι οι Ευρωπαίοι είτε οι Ρώσοι.
Όμως, για να τα καταφέρουν όλα αυτά, πρέπει να ελέγχουν απόλυτα την Ελλάδα. Αυτός ο έλεγχος επιτυγχάνεται από τη δυνατότητά τους να ελέγχουν την πολιτική εξουσία της χώρας. Ελέγχουν απόλυτα τα δύο μεγάλα κόμματα, που μονοπωλούν την εξουσία και όχι μόνον. Αυτό το πολιτικό σκηνικό κινδυνεύει σήμερα με κατάρρευση και αυτό απειλεί τα συμφέροντά τους. Απειλείται με κατάρρευση, γιατί θα πρέπει να “χρεωθεί” με μια αντιλαϊκή και απάνθρωπη οικονομική πολιτική. Θα πρέπει αυτό το φθαρμένο και απαξιωμένο πολιτικό σύστημα να ζητήσει από τους Έλληνες να υποστούν απάνθρωπες θυσίες. Οι διεφθαρμένοι θα πρέπει να πείσουν τους Έλληνες ότι “πρέπει” να υποστούν τα πάνδεινα προκειμένου να επιβιώσουμε και άρα κι αυτοί μαζί μας. Οι ιμπεριαλιστές θα πρέπει να πείσουν τους Έλληνες ότι τους προστατεύουν και άρα να νομιμοποιήσουν τους δικούς τους λακέδες, οι οποίοι θα βγουν στο μέλλον να τους πουν “ευχαριστούμε”.
Εδώ βέβαια βρίσκεται και η ειρωνεία. Οι προδοσίες και οι αθλιότητες αυτής της ηγεσίας δεν προβληματίζουν τους Αμερικανούς, γιατί μπορούν και εγκλωβίζουν τον ελληνικό λαό στις “στάνες” των προδοτών. Σήμερα έχουν σοβαρό πρόβλημα, γιατί η οικονομική κατάσταση απειλεί με ανατροπή τους λακέδες τους. Τους Έλληνες δεν τους φοβούνται, όταν τους “κατακρεουργούν” με τον πιο ωμό τρόπο, αλλά τους τρέμουν όταν αυτοί πεινάνε. Στοιχειωδώς καλά να πήγαινε η οικονομία και όλα τα θέματα θα τα επέλυναν υπέρ των συμφερόντων τους. Η οικονομία όμως είναι κατεστραμμένη και αυτό τους τρομάζει. Η φτώχεια των Ελλήνων είναι αυτή η οποία απειλεί πραγματικά να διώξει τους λακέδες τους από την εξουσία.
Αυτό το πολιτικό σκηνικό, για να μην “βουλιάξει”, θα έπρεπε να εξασφαλίσει τη μέγιστη δυνατή “επιφάνεια” και αυτό σημαίνει συγκυβέρνηση. Αυτός είναι ο στόχος των Αμερικανών. Να επιβάλουν μέσα από τις επόμενες εκλογικές διαδικασίες —όσες κι αν είναι αυτές— τη συγκυβέρνηση. Να βάλουν τα δύο μεγάλα κόμματα της μεταπολίτευσης να “φορτωθούν” από κοινού το κόστος, προκειμένου να μειωθεί η ένταση του “φορτίου”. Ο ελληνικός λαός, ο οποίος είναι καθηλωμένος στο αδιέξοδο του δικομματισμού, να μείνει καθηλωμένος στο ίδιο αδιέξοδο ακόμη και μετά την κρίσιμη περίοδο των σκληρών αποφάσεων.
Τα δύο μεγάλα κόμματα από κοινού οδήγησαν τη χώρα στην κατάρρευση και από κοινού έπρεπε να της το ανακοινώσουν. Στην αντίθετη περίπτωση αυτός, ο οποίος θα το έκανε, θα έπρεπε να το πάρει απόφαση ότι υπέγραφε το πολιτικό του τέλος. Άλλωστε δεν είχε και νόημα να πάρει κάποιος μόνος του αυτήν την απόφαση, εφόσον ο “θάνατος” του ενός μέλους του δικομματισμού θα σήμαινε και το τέλος του άλλου. Αυτό ήταν το ενδεχόμενο, που τρομοκρατούσε τους Αμερικανούς. Να βρεθεί η Νέα Δημοκρατία μόνη της να παίρνει τα αναγκαστικά μέτρα και να διαλύεται, παρασύροντας στη διάλυση και το ΠΑΣΟΚ.
Στόχος των Αμερικανών ήταν οι πρόωρες εκλογές και μάλιστα σε συγκεκριμένες προθεσμίες, όπως αναλύσαμε στην αρχή του κειμένου. Αυτές οι συγκεκριμένες ημερομηνίες είναι αυτές που τους τρομάζουν. Βλέποντας ότι το “όχημα” της Νέας Δημοκρατίας —και άρα της μεταπολίτευσης— κινδύνευε να μείνει από “καύσιμα”, θέλησαν να το σταματήσουν λίγο πριν αυτό συμβεί. Να το αφήσουν με κάποια ελάχιστα “καύσιμα”, ώστε, όταν θα έρθει η “οδική βοήθεια”, να φαίνεται ότι λειτουργεί, αλλά έχει κάποιο άλλο πρόβλημα, το οποίο δεν είναι και πολύ σημαντικό. Να το αφήσουν να πάει σε εκλογές, ώστε να του επιβάλλουν κατόπιν νέα σκληρά μέτρα μέσω “νέων” κυβερνητικών σχημάτων.
Γι’ αυτόν τον λόγο μεθόδευσαν τις εκλογές, χρησιμοποιώντας τους δικούς τους ανθρώπους. Έβαλαν τον George να “τραβάει” τον Καραμανλή σε εκλογές και τη Ντόρα να τον “σπρώχνει”. Το ότι ήταν “αναγκαστική” η επιλογή των εκλογών, αυτό είναι προφανές. Έβαλαν τον δειλό και άτολμο Γιωργάκη να “εκβιάσει” τις εκλογές μέσω της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας. Έβαλαν ένα δειλό ανθρωπάκι να “ακυρώσει” τη βούληση του λαού, “παίζοντας” με μια συνταγματική διάταξη, η οποία αφορά την εκλογή του Ανώτατου Πολιτειακού Άρχοντα και η οποία αφορά μόνον τα κόμματα της Βουλής.
Με αυτόν τον τρόπο περιόρισαν τον κυβερνητικό “ορίζοντα” της κυβέρνησης του Καραμανλή και όρισαν τα περιθώριά του. Γιατί; Για να δώσουν το άλλοθι-δικαιολογία στον Καραμανλή να πάει σε πρόωρες εκλογές. Να του δώσουν την επιχειρηματολογία να συγκρουστεί με τους βολεμένους του κόμματός του, οι οποίοι δεν ήθελαν εκλογές και βέβαια ήττα. Να του δώσουν τη δυνατότητα να δικαιολογηθεί στον λαό με οικονομικά επιχειρήματα, εφόσον μια οικονομία δεν μπορεί να λειτουργεί υπό προεκλογικό καθεστώς για μισό χρόνο και μάλιστα εν μέσω οικονομικής κρίσης. Να του δώσουν τη δυνατότητα ν’ αποφύγει να είναι πρωθυπουργός την πιο κρίσιμη ώρα της μεταπολίτευσης.
Αυτό τους ενδιέφερε. Να μην χάσουν την εξουσία τα δικά τους κόμματα και ταυτόχρονα να μην υπάρχει Πρωθυπουργός, που στη δική του θητεία “έφτασε” τη χώρα στη συγκεκριμένη ημερομηνία. Εκείνη την ημέρα έπρεπε να υπάρχει “κενό” εξουσίας, το οποίο να παρέχει τη δικαιολογία της “σύγκλισης” των πολιτικών δυνάμεων, προκειμένου να βρεθεί λύση σε ένα μείζον εθνικό πρόβλημα. Το ιδανικό γι’ αυτούς είναι και αυτό το οποίο είναι το πιο πιθανό. Να βγει νικητής των εκλογών ο George Papandreou, αλλά όχι με αυτοδυναμία. Γιατί αυτό είναι ιδανικό; Γιατί θα υπάρχει μια κατάσταση επείγουσας εθνικής ανάγκης και αδυναμία των νικητών να συνθέσουν κυβερνητικό σχήμα. Μια κατάσταση, που θα τους επιτρέψει ν’ αποφασίσουν μόνοι τους για το “καλό” μας.
Αυτή είναι μια τακτική γνωστή σ’ αυτούς, εφόσον είναι όμοια μ’ αυτήν που εφαρμόζουν στην περίπτωση των δημοσίων έργων. Στην περίπτωση, που με τη διαδικασία του επείγοντος και για το “καλό” μας παραδίδουν τα έργα με απευθείας ανάθεση στους εκλεκτούς τους. Εξαντλούν τις προθεσμίες για να μην υπάρχει πρόβλημα με τον νόμο, για να μπορούν να παίρνουν εν λευκώ το έργο ο Μπόμπολας και ο Λαμπράκης μαζί. Αυτό είναι ένα έργο, το οποίο έχει παιχθεί άπειρες φορές. Αυτό θέλουν να κάνουν και τώρα.
Όταν έρθει εκείνη η ώρα τα κόμματα θα στήσουν μια παράσταση εθνικής “ευαισθησίας”. Τα κόμματα, τα οποία μας έφεραν στο σημερινό αδιέξοδο, θα πάρουν μόνα τους “άφεση” αμαρτιών, για να μας “σώσουν”. Για χάρη των εθνικών συμφερόντων και άρα για τη δική μας χάρη, θα ρίξουν “νερό” στο ιδεολογικό τους “κρασί” και θα συγκλίνουν, για να μας σώσουν. Να μας σώσουν από τα αποτελέσματα των πολιτικών κάποιων “άλλων” …πιθανώς εξωγήινων πολιτικών. Αν για την επίτευξη αυτής της σύγκλισης απαιτηθούν κάποιες αλλαγές στα πρόσωπα κυρίως της Νέας Δημοκρατίας —εφόσον αυτή θα είναι η χαμένη— πρόβλημα δεν υπάρχει. Πάντα υπάρχουν άδειες “καρέκλες” για τα μέλη των “αγίων” οικογενειών αυτού του τόπου.
Αναφερόμαστε φυσικά στην περίπτωση του Καραμανλή, εφόσον σε μια ενδεχόμενη κυβέρνηση συνασπισμού υπό τον νικητή George δεν μπορεί να συμμετάσχει ως “δεύτερος”. Δεν είναι δυνατόν ο σημερινός Πρωθυπουργός να συμμετάσχει ως υπουργός του σημερινού αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μπορεί όμως να μετακινηθεί στην Προεδρία της Δημοκρατίας με την ψήφο του ΠΑΣΟΚ και βέβαια της Νέας Δημοκρατίας. Μιας Νέας Δημοκρατίας, που με χαρά θ’ αναλάβει η Ντόρα. Είναι βέβαιον δηλαδή ότι έχει προηγηθεί μυστική συνεννόηση πριν ο Καραμανλής ανακοινώσει τις πρόωρες εκλογές. Αφεντικά και δούλοι τα έχουν βρει μεταξύ τους και ο καθένας πήρε ό,τι “δικαιούνταν”.
Αυτή είναι η κυβέρνηση που ευνοεί τις ΗΠΑ και γι’ αυτόν τον λόγο μεθοδεύουν τα πράγματα προς αυτήν την κατεύθυνση. Γι’ αυτόν τον λόγο τα “παρακολουθούν” από κοντά. Από πολύ κοντά. Φανερή απόδειξη αυτών των οποίων λέμε είναι η επανάληψη των πάγιων συμπεριφορών των ΗΠΑ κάθε φορά που έχουμε “αλλαγές” σε θέματα που αφορούν τις πολιτικές των κομμάτων ή των προσώπων που πρωταγωνιστούν σ’ αυτά. Οι Αμερικανοί —είτε για συμβολικούς λόγους είτε από έλλειψη εμπιστοσύνης—, κάθε φορά που υπάρχει “θέμα” με τα δικά τους ιδιόκτητα κόμματα, φροντίζουν να κάνουν “ορατή” την παρουσία τους. Κάθε φορά δηλαδή που αυτά τα κόμματα πρέπει να συμμορφωθούν σε κάποια “υπόδειξή” τους ή κάθε φορά που τίθεται θέμα “νομής” ανάμεσα στους ιδιοκτήτες τους.
Την ημέρα που ο Καραμανλής —με φανερή δυσφορία— ανακοίνωνε τις πρόωρες εκλογές, είχαμε “υψηλή” αμερικανική παρουσία στην Αθήνα. Μεγαλοπαράγοντας του αμερικανικού υπουργείου εξωτερικών παρακολουθούσε τα δρώμενα μέσα από την αμερικανική πρεσβεία. Ήταν τυχαίο; Όσο τυχαίο ήταν που, την ώρα που ο Σημίτης —με φανερή δυσφορία— ανακοίνωνε τον διάδοχό του, ο George Papandreou βρισκόταν στην αμερικανική πρεσβεία. Όσο τυχαίο ήταν που, την ώρα που ο Καραμανλής —με φανερή δυσφορία— ανακοίνωνε την υπουργοποίηση της Ντόρας, αυτή καθόταν στον ίδιο καναπέ με τον Πρόεδρο του Ισραήλ. Πάντα υπάρχει δυσφορία, όταν εκτελούνται εντολές αφεντικών. Πάντα υπάρχει μια απειλητική “υψηλή” παρουσία των αφεντικών, όταν πρέπει ν’ ανακοινωθούν αποφάσεις από τους δούλους τους.
Η αμερικανική Dream Team των ελληνικών κυβερνήσεων.
Η κυβέρνηση, που θα ζήλευε και ο Σκόμπυ.
Το ζητούμενο του σημερινού σχεδιασμού είναι να υπάρξει κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον George και εκ νέου υπουργό εξωτερικών το pet του Μπους. Τέτοια φιλοαμερικανική κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να δημιουργήσει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ούτε με τη χρήση δικών του υπαλλήλων. Οι διορισμένοι Αμερικανοί, είτε από ντροπή είτε από φόβο, θα έκαναν λιγότερα, για να εξυπηρετήσουν τα εθνικά τους συμφέροντα. Οι “δικοί” μας δεν έχουν ούτε ντροπή ούτε φόβο. Έχουν “χρέη” να ξεπληρώσουν και θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά, προκειμένου να τα “ξεπληρώσουν” στους “ευεργέτες”” τους. Στους υπερατλαντικούς “ευεργέτες” τους. Θα τους εξυπηρετήσουν, ακόμα κι αν αυτό γίνει εις βάρος των συμφερόντων της πατρίδας τους.
Αυτό το οποίο μένει να δούμε είναι η εικόνα της μελλοντικής κυβέρνησης.
Επειδή ο ελληνικός λαός έχει κοντή μνήμη, χρήσιμο είναι να θυμηθούμε μερικά πράγματα για τους πρωταγωνιστές της.
Πρωθυπουργός: Ο Εβραίος Γιώργος Παπανδρέου ή George Papadreou ή Γκιόργκο, η ΓΑΠ, ή Τζέφρι.
Ο “Έλληνας” πολιτικός, ο οποίος δήλωσε δημοσίως ότι προτιμά να χάσει η χώρα ένα μέρος της επικράτειάς της, προκειμένου να έχει καλές σχέσεις με τους γείτονές της.
Ο “Έλληνας” πολιτικός, ο οποίος έχτισε τη “διεθνή” του καριέρα με τα χρήματα και τα μέσα του Εβραίου Σόρος, ο οποίος βρίσκεται πίσω απ’ όλα τα εθνικά μας προβλήματα.
Ο “Έλληνας” υπουργός εξωτερικών, ο οποίος χρηματοδοτούσε με χρήματα του ελληνικού λαού όλες τις ΜΚΟ των πρακτόρων και των χαφιέδων, που αναζητούσαν “μειονότητες” στη Μακεδονία.
Ο “Έλληνας” υπουργός εξωτερικών, ο οποίος είναι φανατικός υποστηρικτής του παντελώς ανθελληνικού σχεδίου Ανάν.
Ο “Έλληνας” υπουργός εξωτερικών, ο οποίος παντελώς παράνομα και εξόχως αντεθνικά έδωσε “εθνικά” δικαιώματα στη μειονότητα της Θράκης, ανοίγοντας τον “δρόμο” για νέες τουρκικές διεκδικήσεις.
Ο “Έλληνας” κομματάρχης, ο οποίος υποστήριξε με όλα τα μέσα τους λαθρομετανάστες και αυτοί του ανταπέδωσαν την εξυπηρέτηση, δίνοντάς του την αρχηγία στο κόμμα του.
Ο “Έλληνας” οραματιστής πολιτικός, ο οποίος “δανείζεται” τα όνειρά του από τον Βαλιανάτο.
Ο “Έλληνας” εκλεκτός της αμερικανικής πρεσβείας, της εβραϊκής AIPAC, της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ και άλλων ευαγών ιδρυμάτων.
Ο “Έλληνας” αδερφός του —σύμφωνα με δική του δήλωση— Αμερικανού μεταμφιεσμένου σε Έλληνα, Νίκου.
Ο “Έλληνας”, ο οποίος τίμησε τον ελληνικό πολιτισμό, προσπαθώντας σκληρά —έστω κι ανεπιτυχώς— να μάθει τα ελληνικά.
Ο “Έλληνας” του μόχθου, ο οποίος σκούπισε όλα τα συνεδριακά κέντρα και όχι μόνον.
Ο “Οδυσσέας” της περιπέτειας και της περιπλάνησης, ο οποίος κατόρθωσε να χαθεί με το κανό του μέσα στον Σχοινιά.
Αυτόν θα πλαισιώσουν ως μέλη της κυβέρνησης οι αντιπρόσωποι όλων των “λαϊκών” στρωμάτων και των γνωστών “κοινωνικών” εταίρων.
Το μισό Αμερικανικό Κολέγιο Αθηνών με επικεφαλής τους θρυλικούς αγωνιστές του “σοσιαλισμού”, τον Παπακωνσταντίνου και τον Γερουλάνο.
Η Λέσχη Μπίλντενμπεργκ με τον Πάγκαλο και τη Διαμαντοπούλου.
Η “φρεσκαδούρα” της πολιτικής σκηνής με τον Πετσάλνικο, τον Ρέππα και τη Βάσω Παπανδρέου.
Η “ηρωίδα” του Πολυτεχνείου διαβόητη Μαρία Δαμανάκη
…και βέβαια να μην ξεχνάμε και τον Βαγγέλη, που, ως μελλοντικός ηγέτης, θα τους συγχωρέσει όλους τους παραπάνω.
Συνέταιροι από πλευράς Νέας Δημοκρατίας θα είναι:
Υπουργός Εξωτερικών. Η γνωστή στο πανελλήνιο για τον πατριωτισμό της Θεοδώρα Μητσοτάκη ή Μπακογιάννη ή Κούβελου. Η παντρεμένη χήρα.
Δεν χρειάζεται να θυμίσουμε πολλά πράγματα γι’ αυτήν. Αρκεί να θυμάται κάποιος ότι είναι η κόρη του Μητσοτάκη.
Αυτήν θα την πλαισιώνουν τα γνωστά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας.
Το άλλο μισό Αμερικανικό Κολέγιο Αθηνών με επικεφαλής τον αδερφό της Κυριάκο.
Όλοι οι “κληρονόμοι” του ελληνικού κράτους από την εποχή της Τουρκοκρατίας κι εντεύθεν. Όλοι οι λακέδες των Αγγλοσαξόνων από την εποχή που μας τους επέβαλαν με τα ολέθρια δάνεια της επανάστασης. Όλοι οι απόγονοι των χαφιέδων, που μας κυβέρνησαν μέσω απευθείας διορισμών. Αυτήν την κυβέρνηση σχεδιάζουν οι Αμερικανοί να επιβάλουν στην Ελλάδα. Με αυτήν την κυβέρνηση ο ελληνικός λαός θα πρέπει να ξεφύγει από την τρομερή οικονομική κρίση και η Ελλάδα να ξεπεράσει τα εθνικά της προβλήματα. Αυτοί θα μας σώσουν οικονομικά και θα “θεμελιώσουν” το σίγουρο εθνικό μας μέλλον.
Ο αναγνώστης μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς θα κάνουν όλοι αυτοί, όταν θα έρθει η ώρα των μεγάλων αποφάσεων. Μπορεί να καταλάβει πώς θα αντιδράσουν, όταν θα έρχονται τα “ραβασάκια” από την αμερικανική πρεσβεία. Τα “ραβασάκια”, που θα επιβάλουν την πολιτική συμπεριφορά μας για το σύνολο των εθνικών μας θεμάτων. Στο σύνολο των θεμάτων, που επηρεάζουν τα αμερικανικά συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή. Με Πρωθυπουργό τον Παπανδρέου και υπουργό των εξωτερικών τη Ντόρα η αμερικανική πρεσβεία θα κυβερνά. Δεν θα κρατάνε ούτε τα προσχήματα. Ελέγχοντας τη συμπεριφορά της Τουρκίας, θα την κάνουν επιθετική, για να εγκλωβίσουν τον ελληνικό λαό στον φόβο. Γιατί; Για να “αλυσοδέσουν” τον “ασθενή”, προκειμένου να του κάνουν την επώδυνη “επέμβαση”.
Η συμπεριφορά της Τουρκίας είναι αυτή, που θεωρούν ότι θα τους δώσει την ευκαιρία να “ρυθμίσουν” την Ελλάδα με βάση τα συμφέροντά τους. Γι’ αυτόν τον λόγο —αν παρατηρήσει κάποιος— θα δει σήμερα μια έντονη κινητικότητα από την απέναντι πλευρά του Αιγαίου. Θεωρούν ότι ο φόβος του λαού για μια πιθανή πολεμική εμπλοκή μπορεί να τον καθηλώσει στη μοιρολατρία. Θεωρούν ότι ο φόβος θα τον αναγκάσει να αποδεχθεί τετελεσμένα. Θα εμφανίζουν τους λακέδες τους σαν τους μόνους ικανούς να χειριστούν την κρίση και θα τους εξασφαλίζουν το “άλλοθι” για τις σκληρές αντεθνικές αλλά “σωτήριες” αποφάσεις. Θα μας κυβερνάνε οι “αξιόπιστοι” και θα μας προστατεύουν τα “αφεντικά” τους. Το σύνολο των εθνικών μας θεμάτων θα επιλυθούν εις βάρος των εθνικών μας συμφερόντων και στο τέλος θα τους “ευχαριστήσουμε”.
Όλα αυτά θα γίνονται μέσα από την αμερικανική πρεσβεία. Η πρεσβεία όμως θ’ αναλάβει να μας κυβερνήσει σε μια περίοδο δύσκολη. Σε μια περίοδο φλεγουσών αναγκών. Αναγκών τόσο επιτακτικών και άμεσων, που θα βγάλουν τον λαό στον “δρόμο” της αντίδρασης. Είναι γνωστό άλλωστε ότι κανένας φόβος δεν νικάει την πείνα. Τι θα γίνει λοιπόν αν στο πολύ άμεσο μέλλον έχουμε το ενδεχόμενο μιας εθνικής χρεοκοπίας; Αν για παράδειγμα τα ασφαλιστικά ταμεία πάψουν να έχουν τη δυνατότητα να καταβάλουν τις συντάξεις; Αν για παράδειγμα το δημόσιο πάψει να έχει τη δυνατότητα να εξυπηρετεί τη μισθοδοσία του;
Ποιος θα σταματήσει τους Έλληνες να βγουν στους δρόμους; Πού θα φτάσει η αντίδρασή τους απέναντι στη σημερινή πολιτική ηγεσία, εφόσον σ’ αυτήν την περίπτωση θα αγωνίζονται για την ίδια την επιβίωσή τους και όχι απλά για την “ποιότητα” της ζωής τους; Ποιος φόβος ποιας Τουρκίας θα τους εμποδίσει να έρθουν σε σύγκρουση με τους αμερικανόδουλους που θα τον κυβερνούν; Τους δούλους, τους οποίους έχουν άμεση ανάγκη οι Αμερικανοί, για να ελέγχουν τη χώρα και να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους; Τους δούλους, που αναγκαστικά πρέπει να προστατεύσουν ακόμα και με τα όπλα. Τους δούλους, οι οποίοι είναι οι φυσικοί απόγονοι εκείνων που “έσωσαν” το 1945 με τα Δεκεμβριανά.
Τι θα γίνει λοιπόν, αν κάποιος νέος “Σκόμπυ” —από την αμερικανική πρεσβεία αυτήν τη φορά— δώσει εντολή στις ελληνικές δυνάμεις ασφαλείας να ρίξουν στο “ψαχνό”; Αν για τους ίδιους λόγους και υπέρ των ίδιων προσώπων δώσει εντολή για νέο μακελειό; Τι θα κάνει ο Γιωργάκης σε μια τέτοια περίπτωση; Θ’ αρνηθεί να υπακούσει; Θα πάρει την απόφαση στους δικούς του “ώμους”; Μήπως θα κάνει ό,τι ο παππούς του; Θα πιάσει ένα δωμάτιο σε κεντρικό ξενοδοχείο της Πρωτεύουσας και θα κλαίει προκαταβολικά το τομάρι του; Την “τύχη” του παππού του να επιλεγεί από τους Αμερικανούς να κυβερνήσει την Ελλάδα την έχει αναμφισβήτητα. Την τύχη του παππού του να γλιτώσει θα την έχει; Αυτό είναι το ερώτημα. Εκείνα τα ανθρωπάκια τύπου Παπακωνσταντίνου και Γερουλάνου, που τον περιβάλουν, γνωρίζουν ακριβώς πού πάνε να “μπλέξουν” ή μήπως νομίζουν ότι παίζουν στην αυλή του Κολεγίου Αθηνών; Τσαγανό, να παραγγείλουν μια κομπόστα στο κυλικείο του Κολεγίου, έχουν αποδείξει ότι έχουν. Τσαγανό, για να χρεωθούν μαζικά εγκλήματα, έχουν;
Τα ίδια αφορούν και τους αφελείς Τσίπρες και τις κουτοπόνηρες Παπαρήγα με τα 100 ευρώ καταθέσεων. Θα παίξουν το παιχνίδι της μεγάλης σύγκρουσης; Γι’ αυτόν τον λόγο τους προετοιμάζουν οι Αμερικανοί και βέβαια τους “ταΐζουν”. Αν στην οριακή περίπτωση δεν φτάνει η τουρκική απειλή, για να εγκλωβιστεί ο λαός στην παθητικότητα, να υπάρχει η δυνατότητα της αυτοκαταστροφής του. Εξαιτίας του σχεδιασμού της Νέας Τάξης δεν μπορούν να μας βάλουν σε πραγματικό πόλεμο με την Τουρκία. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να μας απειλούν με τον πόλεμο. Αν όμως, εξαιτίας των οικονομικών προβλημάτων, αυτό δεν “πιάσει”, το μόνο που τους απομένει είναι να μας βυθίσουν σε μια εμφύλια σύρραξη. Θα δεχθούν όλοι αυτοί οι σταλινικοί να δώσουν την “αντιπαροχή” γι’ αυτά που ήδη έχουν πάρει; Οι μέχρι τώρα “πρόβες” ήταν τζάμπα, ενώ η πραγματική “παράσταση”, όχι.
Το 1945 είχαν τον μοσχοβίτη πατερούλη, που τους προστάτευε. Είχαν επιλογές μπροστά τους και κυρίως την επιλογή της επιβίωσης. Ο Ζαχαριάδης έβαλε τη “βόμβα” του εμφυλίου, αλλά την “έκανε” εγκαίρως. Εξυπηρέτησε τα αφεντικά του χωρίς μεγάλο “κόστος”. Οι διάδοχοί του αυτήν τη δυνατότητα διαφυγής δεν την έχουν. Είναι “εγκλωβισμένοι” στην πατρίδα τους. Η κατάσταση μάλιστα είναι ακόμα χειρότερη από το 1945, γιατί και τα ίδια τα “αφεντικά” τους δεν είναι σε καλή οικονομική κατάσταση. Στην κυριολεξία είναι “νταντέλες”. Κάποτε όλοι αυτοί αποφάσισαν να “ματώσουν” τον ελληνικό λαό, γιατί αυτό τους συνέφερε πολιτικά. Χρήματα, όμως, για να ρίξουν λίγο “ιώδιο” στις “πληγές” του, είχαν.
Πολιτικό ήταν το πρόβλημα γι’ αυτούς και όχι οικονομικό. Ισοπέδωσαν τη χώρα, αλλά “έσπρωξαν” και ένα πακέτο Μάρσαλ, για να μετριάσουν τις συνέπειες των εγκλημάτων τους. Σήμερα χρήματα δεν έχουν οι ισχυροί. Πεθαίνουν οι Αμερικανοί στον δρόμο από έλλειψη περίθαλψης και ο φουκαράς ο Ομπάμα δεν μπορεί να εξασφαλίσει οικονομικούς πόρους για ένα στοιχειωδώς πιο ανθρώπινο σύστημα υγείας. Δεν μπορεί να βρει πόρους να σώσει τους συμπατριώτες του και θα χρηματοδοτήσει το ελληνικό safe mode, για να επιβιώσουν οι χαφιέδες και οι προβοκάτορες;
Εμείς για ένα πράγμα μπορούμε να τους βεβαιώσουμε όλους αυτούς. Όποιος ανοίξει την πόρτα του ελληνικού “τρελοκομείου”, θα βρεθεί προ εκπλήξεων. Η σημερινή Ελλάδα δεν θα αφεθεί στην τύχη της και στις ορέξεις των θηρίων, όποια κι αν είναι αυτά. Όποιοι τολμήσουν να μπουν μέσα σ’ αυτήν με πρόθεση να σκορπίσουν τον θάνατο και την καταστροφή, θα βρουν εκεί μέσα τους εφιάλτες τους. Απλά πράγματα. Κάποτε σταματάνε να κλαίνε οι λαοί και αρχίζουν να κλαίνε τα θηρία. Κάποτε λυτρώνονται τα θύματα και θρηνούν οι θήτες. Κανένας δεν θα γλιτώσει, είτε βρίσκεται εντός είτε βρίσκεται εκτός του “τρελοκομείου”. Οι σημερινοί γελώντες θα είναι οι αυριανοί κλαίοντες. Με κλάματα κάποιοι θα εγκαταλείψουν αυτόν τον “μάταιο” κόσμο.

Τραϊανού Παναγιώτης

Πρόεδρος του ΕΑΜ Β’

http://www.eamb.gr/new_text/giorgo.htm