Αυτόκλητοι ηγέτες και ακτιβισμός…

Λαμπεροί κομήτες που γίνονται κάρβουνο…

Χρόνια τώρα, γνωρίζουν οι φίλοι, πως ασχολούμαι από αγάπη και ενδιαφέρον με πολλά θέματα και ερευνώ διάφορα ζητήματα, συνδράμοντας όσο μου είναι δυνατό και ανάμεσα σε πολλούς άλλους ανθρώπους, στο να γίνουν γνωστές αλήθειες και παράμετροι που αποσιωπούνται από τα ΜΜΕ.

Στόχος μου δεν είναι να πείσω σώνει καλά, αλλά να προβληματίσω και να ενεργοποιήσω ένα ουσιαστικό διάλογο. Να δώσω στο φως πληροφορίες που συναντώ και που δεν είναι ευρέως γνωστές, ώστε να αρχίσουν και άλλοι άνθρωποι μία καλοπροαίρετη ανασκόπηση και έρευνα και στη συνέχεια να δούμε από κοινού ποιες λύσεις μπορούν να βοηθήσουν στην επίλυση καίριων ζητημάτων που αφορούν την υγεία και την επιβίωση μας ή να αναζητήσουν τρόπους αυτοπροστασίας τους.

Σίγουρα προσπαθώ να συμπεριλαμβάνω και τις επιστημονικές ή “ειδικές” θέσεις στο κάθε ζήτημα, ειδικά αυτές που δεν “διαφημίζονται”, όμως οι εκτιμήσεις και η κριτική που ασκώ δεν είναι μόνο “επιστημονική” καθώς θεωρώ πως μια τέτοια μονοδιάστατη προσέγγιση είναι το ίδιο “λειψή” και εσφαλμένη όσο και η ίδια η αποσιώπηση των ζητημάτων…

Πέρα από την απλή μελέτη, σύγκριση, κριτική και έκθεση των πληροφοριών, η ενεργητική συμμετοχή μου στην αναζήτηση λύσεων σε διάφορους τομείς, μου προσάπτει κατά πολλούς τον χαρακτηρισμό του “ακτιβιστή”, πράγμα που δεν με βρίσκει αντίθετη, αλλά είναι γνωστό πως δεν συμπαθώ τις “ετικέτες”…

Μολονότι ίσως “πρωτοστατώ” ή είμαι ανάμεσα στους πρώτους που ως ένα σημείο συνδράμουν στο ξεσκέπασμα διαφόρων θεμάτων -όσων αφορά τη χώρα μας βέβαια μόνο- ποτέ δεν θα μπορούσα να θεωρήσω αυθαίρετα τον εαυτό μου “αρχηγό” σε κάποια κίνηση ή “ηγέτη” ενός κινήματος πολιτών…

Είμαστε -ευτυχώς- πολλοί άνθρωποι που διεπόμαστε από ένα ελεύθερο, ανυπότακτο πνεύμα. Έλληνες και ξένοι, μπλόγκερς, επιστήμονες, αλλά και απλοί πολίτες, που όλοι μαζί και ο κάθε ένας μας με το δικό του τρόπο προσπαθούμε να βρούμε τις αλήθειες μας και μαχόμαστε για το καλό, την ειρήνη, την ελευθερία και την ισονομία, τόσο εντός των συνόρων της χώρας μας, όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο -και κυρίως δίχως ιδιοτέλεια.

Φυσικά και συνεργάζομαι με οποιονδήποτε άνθρωπο δείχνει να διέπεται από τις ίδιες αξίες και αγωνίζεται για τον ίδιο θετικό στόχο και όσο φυσικά παραμένει εντός αυτών των πλαισίων… Δεν με ενδιαφέρουν οι προσωπικές προτιμήσεις του, η θρησκεία του, οι κομματικές προτιμήσεις του κτλ.- θαρρώ πως οι περισσότεροι φίλοι του μπλογκ το έχετε διαπιστώσει πλέον…

Πάνω από όλα με ενδιαφέρει ο άνθρωπος και η αλήθεια. Παρουσιάζω διάφορες θέσεις και κάνω συν-θέσεις από διάφορα στοιχεία ή προτάσεις, ποτέ όμως δεν υιοθετώ “ολόκληρο το πακέτο” οποιουδήποτε “ισμού” (ούτε και του ακτιβισμού ακόμη). Διατηρώ πάντοτε την κριτική μου σκέψη και την ευελιξία να αναθεωρώ τη θέση ή άποψη μου, όταν έρχονται νέα στοιχεία στην πορεία. Αυτή είναι μία βασική αρχή μου, την οποία κάποιοι βέβαια “δεν την αντέχουν”, γιατί προτιμούν την αγκύλωση σε ένα συγκεκριμένο “ισμό” τον οποίο ασπάζονται και θέλουν στο απυρόβλητο, ακόμη και αν γνωρίζουν πως κάποια σημεία της θεωρίας τους είναι “αναληθή”, ασαφή ή ελλειπή ή απλά τεχνηέντως αποσιωπημένα, για να μη χάνονται οι οπαδοί…

Η διαφοροποίηση μου και η κριτική που ασκώ σε ότι “περίεργο” εντοπίζω ακόμη και εντός “καλώς εννοουμένων” δράσεων μου κοστίζει μεσοπρόθεσμα σε “συμμάχους”, αλλά διατηρώ ακέραιες τις αξίες μου, πράγμα που είναι πολύτιμο και βασικότερο για μένα ως άνθρωπο.

Ευχής έργο είναι βέβαια να προκύπτουν “συμμαχίες” μεταξύ ανθρώπων με ελεύθερο πνεύμα, όπως και πολύ συχνά συμβαίνει και με μεγάλη μου χαρά συμμετέχω σε τέτοιες δραστηριότητες. Όσο το θεωρώ άξιο προσπάθειας θα συμβαδίζω και θα συμμαχώ με ομοϊδεάτες για την επίτευξη κοινωφελών στόχων. Θα περπατώ δίπλα δίπλα με όλους, αλλά ποτέ να μη χαρεί κανείς “λαλημένος” αρχηγός πως θα τον στηρίζω τυφλά…

Θα αναρωτιέται κανείς γιατί μπαίνω στη διαδικασία “αυτο-ερμηνείας” αυτή την ώρα και γιατί το κάνω δημόσια μέσα από το μπλογκ μου, ειδικά όταν είναι γνωστό πως δεν με ενδιαφέρει προσωπικά ποιο χαρακτηρισμό ή ποια ετικέτα μου κολλούν διάφοροι προσπαθώντας να με εντάξουν στα στεγανά κάποιοι “ισμού”.

Θεωρώ χρέος μου να τοποθετηθώ, γιατί βλέπω να κινδυνεύει μία τεράστια επιτυχία των αφυπνισμένων και αγωνιζόμενων πολιτών του κόσμου, από τις φιλοδοξίες και τις αγκυλώσεις ατόμων που συμμετέχουν σε αυτές ή που φαινομενικά “ηγούνται” των προσπαθειών…

Άνθρωποι που αυτοχρίζονται “ηγέτες” κινημάτων ή που θεωρούν πως η “καταγωγή” ή το όνομα τους είναι το “διαπιστευτήριο” που τους δίνει το δικαίωμα να φέρονται ως “αποκλειστικοί” αντιπρόσωποι και διαχειριστές μιας αγνής κίνησης, είναι κατά την άποψη μου, το ίδιο επικίνδυνοι όσο η απολυταρχία ενός φασίστα.

Άνθρωποι  που αυτοανακυρίσσονται “η αρχή του δήμου των πολιτών” ή των ακτιβιστών, είναι βαθιά βουτηγμένοι μέσα στα γρανάζια του ίδιου του συστήματος εξουσίας και ελέγχου, το οποίο υποτίθεται πως θέλουν να ξηλώσουν.

Όσο και να σας εκπλήσσει, έχουμε τέτοια παραδείγματα ανθρώπων που βγαίνουν μπροστά σαν “φωτεινά άστρα” και “λαμπρά παραδείγματα” και που στη συνέχεια “καβαλούν ένα καλάμι” και ξεχνούν ακόμη και τι εστί δημοκρατία και διάλογος. Ξεχνούν ακόμη και το γεγονός πως τα όποια θετικά αποτελέσματα μίας προσπάθειας ή μίας κίνησης πολιτών στηρίζονται ακριβώς στην ελευθερία κινήσεων, την ελευθερία επιλογής και προ πάντων στο άθροισμα των ανθρώπων που συμμετέχουν στη συλλογική και ομαδική προσπάθεια. (Δεν χρειάζεται να πω φυσικά πως η κάθε μονάδα είναι άξια σεβασμού…)

Αλίμονο σε “ηγέτες”, που μαχαιρώνουν πισώπλατα τους “συμμάχους” και συναγωνιστές τους. Αλίμονο τους αν θεωρούν πως όλοι οι άλλοι οφείλουν να τους “χειροκροτούν” και να τους ανέχονται ακόμη και όταν αδικούν ή ξεπερνούν βασικές αξίες ανθρώπινων σχέσεων και σεβασμού…

Αλίμονο όταν λογοκρίνουν άδικα τους συμμάχους τους. Αλίμονο όταν σαν νέοι “πάπες” θέλουν το “αλάθητο” τους να ισχύει υπέρ όλων των άλλων ή όταν σαν μικρές “κατίνες” επιτίθενται στις επιλογές των μέσων ή των εργαλείων που ο κάθε “σύμμαχος”-ακτιβιστής επιλέγει για να δρά. Αλίμονο τους όταν λησμονούν τη βοήθεια που δέχτηκαν από όλους όσους προσέτρεξαν να τους στηρίξουν στο όμορφο -αρχικά- έργο τους…

Αλίμονο τους αν χάσουν την πυξίδα τους και αρχίσουν να δείχνουν τάσεις χειραγώγησης και καπελώματος…

Κανένας δεν θα τους ακολουθήσει στην προσωπική τους κατρακύλα. Αυτό είναι σίγουρο. Κι αν δεν αξίζουν να είναι μπροστά ή στην “κορυφή” γρήγορα θα τσακιστούν, ειδικά όταν δεν είναι έντιμες οι προθέσεις τους και ακέραιη η ηθική τους…

Οι υπόλοιποι αυτόνομοι “ακτιβιστές” δεν θα πάψουν βέβαια να αγωνίζονται για το στόχο, αλλά θα γυρίσουν σίγουρα την πλάτη τους στον όποιο υπερφίαλο αυτόκλητο “ηγέτη”...

Φαίνεται πως τέτοιοι τύποι ποτέ τους δεν έμαθαν πως στη δημοκρατία, την αλήθεια και την ειρήνη, οι άξιοι αρχηγοί και ηγέτες αποτελούν επιλογή των πολλών και δεν αυτανακυρίσσονται όπως ετούτοι πράττουν, ξεπερνώντας και τους φασίστες ακόμη που φρόντιζαν να “περπατούν” πάνω σε μία ευρεία αποδοχή από το λαό, την οποία βέβαια αθέμιτα έχτιζαν με προπαγάνδα, αλλά ακριβώς επειδή γνώριζαν πως δίχως τη στήριξη του συνόλου ή της πλειοψηφίας, δεν θα είναι “πολλές οι μέρες” τους…

Οι χαρισματικοί ηγέτες είναι αποτέλεσμα

Οι ηγέτες απλά εκπροσωπούν το σύνολο, όταν αυτό το επιθυμεί βέβαια, και δεν κάνουν τον τσομπάνη. Τσομπάνηδες χορτάσαμε όπως και κοπάδια…

Το μόνο που με στενοχωρεί είναι πως τέτοιοι τύποι δεν διστάζουν να θέσουν σε κίνδυνο ακόμη και τις όποιες επιτυχίες ή τα επιτεύγματα ενός κινήματος πολιτών προκειμένου να ικανοποιήσουν τον άκρατο εγωισμό και την αυταρέσκεια τους. Τους λυπάμαι ειλικρινά, αλλά εύχομαι να ταρακουνηθούν πριν παραδώσουν στο πιάτο προς εκτέλεση ολόκληρο το κίνημα, σε αυτούς που αρχικά κατηγορούσαν ως “υπεύθυνους, υπόλογους και δολοπλόκους”… αφού φαίνεται να έχουν μολυνθεί από ποιότητες που αρχικά κατηγορούσαν… Να ξυπνήσουν, πριν γίνουν αιτία και δώσουν τις προφάσεις που αναζητούν οι κινούντες τα νήματα, για να “λερώσουν” τα κίνητρα και να μειώσουν τη θέρμη που διέπει τους αγωνιζόμενους πολίτες του κόσμου…

Κανένας δεν θα τους ακολουθήσει στην προσωπική τους κατρακύλα. Αυτό είναι σίγουρο.

Για μένα προσωπικά -και τηρουμένων των αρχών της μη-βίας και της ειρήνης- δεν έχει σημασία με ποιόν τρόπο προσπαθεί κάποιος να αντισταθεί ειρηνικά και να αγωνιστεί δημιουργικά. Άλλος το κάνει γράφοντας, άλλος κάνοντας καθιστική διαμαρτυρία, άλλος συμμετέχοντας σε διαδήλωση, άλλος με απεργία πείνας, άλλος στέλνοντας επιστολές, άλλος επιλέγει την οδό της δικαιοσύνης και άλλος χρησιμοποιώντας συμβολικές κινήσεις ή σάτιρας… Κάποιος τρόπος ίσως είναι περισσότερο αποτελεσματικός ή δημοφιλής και άλλος όχι τόσο. Δεν παίζει ρόλο όμως. Σημασία έχει ο κοινός στόχος και η επίτευξη του. Σημασία έχει να μην επαναπαυόμαστε και να κάνουμε κάτι. Όποιο “κάτι” επιλέγουμε ανά πάσα στιγμή.

Μολονότι δεν θεωρώ πως έχω να απολογηθώ για οτιδήποτε, μιας και τα κίνητρα μου σε κάθε τομέα που έχω ερευνήσει μέχρι σήμερα είναι και παραμένει η αναζήτηση της αλήθειας και η εύρεση μιας “βατής” διεξόδου από το τέλμα και τον απάνθρωπο χαρακτήρα του σύγχρονου πολιτισμού με κριτήριο πάντοτε το σεβασμό στο συνάνθρωπο,  αισθάνομαι πως πρέπει να “βαρέσω το καμπανάκι” σχετικά με αυτό το βασικό ζήτημα που έχει πέσει στην αντίληψη μου.

Ακόμη και αν το κάνω γενικευμένα και αόριστα για να προστατεύσω την ίδια την ιδέα…

Ευχαριστώ

Βίκυ Χρυσού