Ποιος «έσπρωξε» τον Καραμανλή σε εκλογές;

Εθνικές εκλογές του 2009.

Το  τέλος της μεταπολίτευσης.

Γράφει ο Παναγιώτης Τραϊανού

Ελάχιστες ημέρες πριν την ανακοίνωση του Πρωθυπουργού ότι πάμε σε πρόωρες εκλογές είχαν προηγηθεί δηλώσεις για τα ακριβώς αντίθετα. Ο γνωστός πρωθυπουργικός ξάδερφος εκφράζοντας τον κοινό νου –δεν θα μπορούσε βέβαια ο Λιάπης να εκφράζει και κάτι άλλο – απέκλεισε το ενδεχόμενο των πρόωρων εκλογών με βάση την απλή λογική. Δεν είναι δυνατόν ένας Πρωθυπουργός με νωπή την λαϊκή εντολή, με δεδομένη την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και με τα γκάλοπ να τον εμφανίζουν μακράν δεύτερο, να πάει σε εκλογές. Να πάει σε εκ των δεδομένων χαμένες εκλογές με δική του απόφαση. Δεν είναι δυνατόν να βγάλει μόνος του τα μάτια του.

Αυτό  όμως που λεει η λογική και είναι  απόλυτα κατανοητό απ’ όλους διαψεύστηκε μέσα σε ελάχιστες ημέρες. Ο Πρωθυπουργός αποφάσισε να πάει σε εκλογές. Αποφάσισε την «αυτοχειρία» με βάση την λογική. Είναι όμως πράξη αυτοκτονίας η απόφασή του ή μήπως συμβαίνει κάτι άλλο; Μήπως συμβαίνει κάτι πολύ διαφορετικό και το οποίο είναι αρκετό να ακυρώσει την κοινή λογική όπως αυτήν εκφράστηκε από τον Λιάπη;

Αυτό  που συμβαίνει είναι το εξής απλό. Ο Καραμανλής δεν άντεχε να πάρει  πάνω του το βάρος της ανακοίνωσης  της οικονομικής κατάρρευσης. Δεν  ήθελε να είναι αυτός που ως νέος Τρικούπης θα ανακοίνωνε το περίφημο «Δυστυχώς Επτωχεύσαμεν». Μαζί με αυτόν όμως δεν άντεχε και δεν ήθελε να πάρει αυτό το βάρος ούτε το κόμμα του. Από την στιγμή που υπεύθυνος για αυτήν την κατάρρευση είναι ο δικομματισμός στο σύνολό του δεν μπορούσε να αναλάβει το ένα σκέλος του το βάρος της ευθύνης. Για αυτόν τον λόγο μπορούμε να πούμε ότι τον Καραμανλή τον «έσπρωξε» στις εκλογές μάλλον ο Τρικούπης και μετά κάποιοι άλλοι.

Η  μόνη ελπίδα του Καραμανλή  για να αποφύγει τις πρόωρες  εκλογές ήταν τα οικονομικά αποτελέσματα της τουριστικής περιόδου η οποία πλέον βαδίζει προς το τέλος της. Σε αυτά τα αποτελέσματα ήλπιζε για να αποφύγει τις εκλογές αλλά αυτά δεν τον βοήθησαν. Αυτά τα αποτελέσματα είναι που απειλούν όχι μόνο τον ίδιο αλλά το σύνολο του πολιτικού κόσμου. Αυτά τα αποτελέσματα είναι αυτά που θα τους αναγκάσουν να ανακοινώσουν αυτό που κανένας ηγέτης και καμία πολιτική ηγεσία δεν θέλει να ανακοινώσει. Την ανακοίνωση της αποτυχίας. Της απόλυτης αποτυχίας που οδηγεί στην χρεοκοπία και στην οικονομική κατάρρευση. Το τέλος μιας εποχής και στην συγκεκριμένη περίπτωση το τέλος της μεταπολίτευσης. Της μεταπολίτευσης που «κλείνει» τον κύκλο της με τον χειρότερο τρόπο. Με την οικονομική αλλά το χειρότερο με την ηθική της χρεοκοπία.

Γιατί είμαστε σίγουροι ότι είμαστε κοντά στο «μοιραίο»; Γιατί ένας λαός των δέκα εκατομμυρίων δεν είναι δυνατόν να μην χρεοκοπήσει και μάλιστα εν μέσω μια τρομερής παγκόσμιας οικονομικής κρίσης όταν τα συνολικά του χρέη είναι πάνω από μισό τρισεκατομμύριο ευρώ. Ένας λαός γερασμένος με ξεπουλημένο ή υποθηκευμένο το σύνολό του δημόσιου κεφαλαίου του δεν μπορεί να ελπίζει σε επιβίωση των ασφαλιστικών του ταμείων. Ένας λαός χωρίς απασχόληση και φορτωμένος δάνεια δεν μπορεί να συνεχίσει την πορεία του χωρίς να αναγκαστεί να αναθεωρήσει τα δεδομένα αυτής της «πορείας».

Η Ελλάδα στην πραγματικότητα είναι σε χειρότερη  κατάσταση ακόμα και από αυτήν  που βρίσκεται η ήδη χρεοκοπημένη Ισλανδία. Η τύχη της απλά αναμένεται να είναι διαφορετική μόνο και  μόνο επειδή ανήκει στην ζώνη του Ευρώ. Σε άλλη περίπτωση θα είχε αφεθεί να χρεοκοπήσει με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται σε αυτές τις περιπτώσεις. Η χρεωκοπία ενός εθνικού κράτους δεν είναι ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο στην διεθνή οικονομία και υπάρχουν τρόποι αντιμετώπισής της χωρίς να διαταραχθεί το διεθνές οικονομικό περιβάλλον. Ειδικά μάλιστα όταν αυτήν η εθνική οικονομία είναι μικρού μεγέθους όπως συμβαίνει με την περίπτωση της Ελλάδας.

Η Ελλάδα όμως δεν θα αφεθεί να χρεοκοπήσει  με τον συμβατικό τρόπο. Δεν αφήνεται γιατί απλούστατα επηρεάζει την τύχη της ευρωπαϊκής οικονομίας ανήκοντας στην ζώνη του Ευρώ. Κανένας δεν θα ήθελε μια «τρύπα» στην οικονομική του άμυνα και οι Ευρωπαίοι είναι αυτοί που σήμερα αμύνονται γύρω από το Ευρώ και άρα αναγκαστικά θα προστατεύσουν την ελληνική οικονομία. Το γεγονός όμως ότι οι Ευρωπαίοι θα «προστατεύσουν» την οικονομία δεν σημαίνει ότι αυτό θα είναι για την Ελλάδα μια ανώδυνη και χωρίς συνέπειες κατάσταση. Δεν σημαίνει ότι θα συνεχίσει να λειτουργεί με τον τρόπο που λειτουργεί σήμερα. Σημαίνει όρους και προϋποθέσεις από αυτούς που θα την «σώσουν». Σκληρούς όρους και αυστηρές προϋποθέσεις.

Με  αυτά ως δεδομένα η Ελλάδα θα «καταδικαστεί» σε μια ιδιόμορφη αναγκαστική  πολιτική. Μια πολιτική η οποία  θα της επιβληθεί «άνωθεν» με απειλή την χρηματοδότησή της. Λογικό είναι αυτό. Αυτός που σε χρηματοδοτεί για να επιβιώσεις αναγκαστικά θα σε ελέγξει. Αυτός που χρηματοδοτεί μια χρεοκοπία η οποία ήταν αποτέλεσμα σπατάλης θα προσπαθήσει να περιορίσει την σπατάλη. Δεν είναι δυνατόν να σε χρηματοδοτεί για να συνεχίσεις με τα χρήματά του και άρα εις βάρος του την σπατάλη σου.

Αμερικανοί  και εκλογές.

Κάπου εδώ μπαίνουν και οι Αμερικανοί στο  παιχνίδι. Βλέποντας ότι η αναγκαστική  ευρωπαϊκή πολιτική -λόγω της ανάγκης  της προστασίας του Ευρώ- θα εφαρμοστεί έτρεξαν να την διευκολύνουν. Γιατί; Οι Αμερικανοί είναι οι τελευταίοι που θα τους ενδιέφερε να προστατεύσουν το Ευρώ. Το αντίθετο μάλιστα. Έχουν κάνει πολλές προσπάθειες προκειμένου να του κάνουν ζημιά γιατί απειλεί τον ιμπεριαλισμό τους. Στο πρόσφατο παρελθόν έχουν μάλιστα προσπαθήσει να εκμεταλλευτούν την προβληματικότητα της ελληνικής οικονομίας προκειμένου να το υποσκάψουν. Τι άλλαξε τώρα και στην πιο ευνοϊκή για αυτούς συγκυρία κάνουν το ακριβώς αντίθετο;

Για να καταλάβει κάποιος τι συμβαίνει  σε αυτήν την περίπτωση θα πρέπει να γνωρίζει μερικά βασικά πράγματα. Για να καταλάβει κάποιος ποια είναι τα συμφέροντα των Αμερικανών στην Ελλάδα θα πρέπει να έχει γνώσεις γεωπολιτικής. Για να καταλάβει όμως τι ακριβώς κάνουν –είτε σωστά είτε λάθος- προκειμένου να εξυπηρετήσουν αυτά τα συμφέροντα θα πρέπει απλά να παρακολουθεί το Μητσοτακαίηκο και τον George Papandreou. Από το σχέδιο Ανάν, το πρόβλημα της Θράκης ή το «μακεδονικό» ζήτημα η στάση τους είναι πάντα υπέρ των αμερικανικών συμφερόντων και ποτέ υπέρ των ελληνικών. Φτάνεις στο σημείο να αναρωτιέσαι αν είναι απλά φιλοαμερικανοί ή αν ο φιλοαμερικανισμός τους είναι απλά ένα προκάλυμμα για τον απίστευτο ανθελληνισμό τους.

Στην  στάση αυτών των παραγόντων αναζητούμε τα συμφέροντα των Αμερικανών. Ήταν η Ντόρα υπέρ των πρόωρων εκλογών; Άρα συνέφερε τους Αμερικανούς και αυτούς εξυπηρετούσε. Συνετέλεσε ο George στην δημιουργία συνθηκών για την διενέργεια αυτών των εκλογών; Άρα συνέφερε τους Αμερικανούς και αυτούς εξυπηρετούσε. Γιατί είχαν συμφέρον οι Αμερικανοί από τις πρόωρες εκλογές; Γιατί γνώριζαν ότι τα αναγκαστικά μέτρα θα απειλούσαν με πλήρη καταστροφή το υπάρχων πολιτικό σκηνικό. Το πολιτικό σκηνικό το οποίο οι ίδιοι το «έχτισαν» προκειμένου να ελέγχουν απόλυτα την χώρα. Το πολιτικό σκηνικό των δικών τους δύο μεγάλων κομμάτων και κάποιων άλλων που θα δούμε παρακάτω ποια είναι.

Το  ευρώ μέχρι τώρα το απειλούσαν μέσω της ελληνικής οικονομίας. Το απειλούσαν όμως όταν η οικονομία αυτήν είχε κάποιες στοιχειώδεις δυνάμεις για  να συντηρήσει το πολιτικό της σύστημα. Από την στιγμή που έχασε αυτήν την δυνατότητα άλλαξαν οι προτεραιότητές τους. Πρωταρχικός τους στόχος είναι να προστατεύσουν το ελληνικό πολιτικό σύστημα και δευτερεύον στόχος είναι να απειλήσουν το ευρώ μέσω αυτού. Το ευρώ έχουν την δυνατότητα να το πολεμούν από άλλες πλευρές όπως κάνουν όλον αυτόν τον καιρό. Προτεραιότητα τους είναι να μην καταρρεύσει αυτό το σύστημα και χαθεί ο έλεγχος στην Ελλάδα.

Ο έλεγχος  της Ελλάδας είναι που τους «καιει» γιατί η Ελλάδα είναι  πολύτιμη στην εξυπηρέτηση των γεωπολιτικών τους συμφερόντων. Των ζωτικών συμφερόντων του ιμπεριαλισμού τους. Μέσω της Ελλάδας εξυπηρετούν σχεδόν το σύνολο των συμφερόντων τους στην Ανατολική Μεσόγειο. Μέσω της Ελλάδας ελέγχουν και «ρυθμίζουν» την Τουρκία η οποία σήμερα βρίσκεται στην κυριολεξία υπό διάλυση. Μέσω της Ελλάδας και της Κύπρου εξασφαλίζουν την ασφάλεια του Ισραήλ. Μέσω της Ελλάδας ελέγχουν όλο τον «δρόμο» του πετρελαίου εφόσον επηρεάζουν τα χαρακτηριστικά όλων των πρωταγωνιστών που συμμετέχουν σε αυτόν.

Ειδικά  τώρα που η Νέα Τάξη δείχνει  να κλονίζεται και πρέπει να πάρουν θέση για αυτό που θα ακολουθήσει την έχουν περισσότερο ανάγκη από ποτέ. Πρέπει να προετοιμαστούν με τέτοιο τρόπο ώστε η επόμενη «ημέρα» να τους βρει με πλεονεκτήματα. Πλεονεκτήματα τα οποία άσχετα με την τύχη της αφελούς Νέας Τάξης θα τους κάνουν ισχυρούς σε βαθμό να διατηρήσουν τα προηγούμενα πλεονεκτήματά τους. Η «τράπουλα» της ευρύτερης περιοχής θα ξαναμοιραστεί και θέλουν αυτοί να είναι που θα κρατούν τους «άσσους» της νέας «παρτίδας».

Πρέπει  να μπορούν να ελέγχουν το σύνολο της  περιοχής και αυτό μπορούν να το κάνουν μόνο με τον έλεγχο της Ελλάδας. Ο έλεγχος της Ελλάδας θα τους δώσει την Κύπρο μέσω του σχεδίου Ανάν. Ο έλεγχος της Ελλάδας θα τους δώσει μια νέα βαλκανική προβληματικότητα όπως αυτήν των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Το «μακεδονικό» ή το «θρακικό» ζήτημα θα τους «βιδώσει» ως παράγοντες μέσα στα Βαλκάνια. Ακόμα και το θέμα ελέγχου της Κρήτης αυτόν τον σχεδιασμό εξυπηρετεί. Θέλουν να πάρουν τα πάντα όχι μόνο εις βάρος των ελληνικών εθνικών συμφερόντων αλλά και εις βάρος των συμφερόντων των ανταγωνιστών τους είτε αυτοί είναι οι Ευρωπαίοι είτε οι Ρώσοι.

Για να τα καταφέρουν όμως όλα αυτά πρέπει να ελέγχουν απόλυτα την Ελλάδα. Αυτός ο έλεγχος επιτυγχάνεται  από την δυνατότητά τους να ελέγχουν την πολιτική εξουσία της χώρας. Ελέγχουν απόλυτα τα δύο μεγάλα κόμματα που μονοπωλούν την εξουσία και όχι μόνο. Όπως θα δούμε παρακάτω ελέγχουν ακόμα και τους γνωστούς «αντιιμπεριαλιστές» του ΚΚΕ. Αυτό το πολιτικό σκηνικό σήμερα κινδυνεύει με κατάρρευση και αυτό απειλεί τα συμφέροντά τους. Απειλείται με κατάρρευση γιατί θα πρέπει να «χρεωθεί» με μια αντιλαϊκή και απάνθρωπη οικονομική πολιτική.

Εδώ βέβαια είναι και η ειρωνεία. Οι προδοσίες  και οι αθλιότητες αυτής της ηγεσίας  δεν τους προβληματίζουν γιατί μπορούν  και εγκλωβίζουν τον λαό στις «στάνες» των προδοτών. Σήμερα έχουν πρόβλημα γιατί η οικονομική κατάσταση απειλεί με ανατροπή τους λακέδες τους. Τους Έλληνες δεν τους φοβούνται όταν τους «κατακρεουργούν» με τον πιο ωμό τρόπο αλλά όταν πεινάνε. Στοιχειωδώς καλά να πήγαινε η οικονομία και όλα τα θέματα θα τα επίλυαν υπέρ των συμφερόντων τους. Η οικονομία όμως είναι κατεστραμμένη και αυτό τους τρομάζει. Η φτώχεια απειλεί να διώξει τους λακέδες τους από την εξουσία.

Αυτό  το πολιτικό σκηνικό για να μην  «βουλιάξει» θα έπρεπε να εξασφαλίσει  την μέγιστη δυνατή «επιφάνεια» και αυτό σημαίνει συγκυβέρνηση. Αυτός είναι ο στόχος των Αμερικανών. Να επιβάλουν μέσα από τις επόμενες εκλογικές διαδικασίες -όσες και αν είναι αυτές- την συγκυβέρνηση. Να βάλουν τα δύο μεγάλα κόμματα της μεταπολίτευσης να «φορτωθούν» από κοινού το κόστος προκειμένου να μειωθεί η ένταση του «φορτίου». Ο ελληνικός λαός που είναι καθηλωμένος στο αδιέξοδο του δικομματισμού να μείνει καθηλωμένος στο ίδιο αδιέξοδο και μετά την κρίσιμη περίοδο των σκληρών αποφάσεων.

Τα  δύο μεγάλα κόμματα από κοινού οδήγησαν την χώρα στην κατάρρευση και από κοινού έπρεπε να της το ανακοινώσουν. Στην αντίθετη περίπτωση αυτός που θα το έκανε θα έπρεπε να το πάρει απόφαση ότι υπέγραφε το πολιτικό τέλος του. Άλλωστε δεν είχε και νόημα να πάρει κάποιος μόνος του αυτήν την απόφαση εφόσον ο «θάνατος» του ενός μέλους του δικομματισμού θα σήμαινε και το τέλος του άλλου. Αυτό ήταν το ενδεχόμενο που τρομοκρατούσε τους Αμερικανούς. Να βρεθεί η Νέα Δημοκρατία μόνη της να παίρνει τα αναγκαστικά μέτρα και να διαλύεται παρασύροντας στην διάλυση και το ΠΑΣΟΚ.

Στόχος  των Αμερικανών ήταν οι πρόωρες εκλογές  και μάλιστα σε συγκεκριμένες  προθεσμίες. Υπήρχαν συγκεκριμένες  ημερομηνίες οι οποίες τους τρόμαζαν. Βλέποντας ότι το «όχημα» της  Νέας Δημοκρατίας και άρα της  μεταπολίτευσης κινδύνευε να μείνει από «καύσιμα» θέλησαν να το σταματήσουν λίγο πριν συμβεί αυτό. Να το αφήσουν με κάποια ελάχιστα «καύσιμα» ώστε όταν θα έρθει η «οδική βοήθεια» να φαίνεται ότι λειτουργεί αλλά έχει κάποιο άλλο πρόβλημα που δεν είναι και πολύ σημαντικό. Να το αφήσουν να πάει σε εκλογές ώστε μετά να του επιβάλλουν νέα σκληρά μέτρα μέσω «νέων» κυβερνητικών σχημάτων.

Για αυτόν  τον λόγο μεθόδευσαν τις εκλογές  χρησιμοποιώντας τους δικούς τους ανθρώπους. Έβαλαν τον George να «τραβάει» τον Καραμανλή σε εκλογές και την Ντόρα να τον «σπρώχνει». Το ότι ήταν «αναγκαστική» η επιλογή των εκλογών είναι προφανές. Έβαλαν τον δειλό και άτολμο Γιωργάκη να «εκβιάσει» τις εκλογές μέσω της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας. Έβαλαν ένα δειλό ανθρωπάκι να «ακυρώσει» την βούληση του λαού «παίζοντας» με μια συνταγματική διάταξη η οποία αφορά την εκλογή του Ανώτατου Πολιτειακού Άρχοντα και η οποία αφορά μόνο τα κόμματα της Βουλής.

Με  αυτόν τον τρόπο περιόρισαν τον  κυβερνητικό «ορίζοντα» της κυβέρνησης του Καραμανλή και όρισαν τα περιθώριά του. Γιατί; Για να δώσουν το άλλοθι-δικαιολογία στον Καραμανλή να πάει σε πρόωρες εκλογές. Να του δώσουν την επιχειρηματολογία να συγκρουστεί με τους βολεμένους του κόμματος του οι οποίοι δεν ήθελαν εκλογές και βέβαια ήττα. Να του δώσουν την δυνατότητα να δικαιολογηθεί στον λαό με οικονομικά επιχειρήματα εφόσον μια οικονομία δεν μπορεί να λειτουργεί υπό προεκλογικό καθεστώς για μισό χρόνο και μάλιστα εν μέσω οικονομικής κρίσης. Να του δώσουν την δυνατότητα να αποφύγει να είναι πρωθυπουργός την πιο κρίσιμη ώρα της μεταπολίτευσης.

Αυτό  τους ενδιέφερε. Να μην χάσουν την  εξουσία τα δικά τους κόμματα και  ταυτόχρονα να μην υπάρχει Πρωθυπουργός που «έφτασε» την χώρα στην συγκεκριμένη ημερομηνία. Εκείνη την ημέρα έπρεπε να υπάρχει «κενό» εξουσίας το οποίο  να παρέχει την δικαιολογία της «σύγκλισης» των πολιτικών δυνάμεων προκειμένου να βρεθεί λύση σε ένα μείζον εθνικό πρόβλημα. Το ιδανικό για αυτούς είναι και αυτό που είναι το πιο πιθανό. Να βγει νικητής των εκλογών ο George Papandreou αλλά όχι με αυτοδυναμία. Γιατί αυτό είναι ιδανικό; Γιατί θα υπάρχει μια κατάσταση επείγουσας εθνικής ανάγκης και αδυναμία των νικητών να συνθέσουν κυβερνητικό σχήμα. Μια τακτική γνωστή σε αυτούς που εφαρμόζουν στην περίπτωση των δημοσίων έργων που θέλουν να τα παραδώσουν με απευθείας ανάθεση. Να τελειώνουν οι προθεσμίες και για να μην υπάρχει πρόβλημα να παίρνουν εν λευκώ το έργο ο Μπόμπολας και ο Λαμπράκης μαζί.

Τότε  τα κόμματα θα στήσουν μια παράσταση  εθνικής «ευαισθησίας». Τα κόμματα  που μας έφεραν στο σημερινό αδιέξοδο θα πάρουν μόνα τους «άφεση» αμαρτιών για να μας «σώσουν». Για χάρη των εθνικών συμφερόντων και άρα για την δική μας χάρη θα ρίξουν «νερό» στο ιδεολογικό τους «κρασί» και θα συγκλίνουν να μας σώσουν. Να μας σώσουν από τα αποτελέσματα των πολιτικών κάποιων «άλλων» πιθανώς εξωγήινων πολιτικών. Αν για την επίτευξη αυτής της σύγκλισης απαιτηθούν κάποιες αλλαγές στα πρόσωπα κυρίως της Νέας Δημοκρατίας -εφόσον αυτήν θα είναι η χαμένη- πρόβλημα δεν υπάρχει. Πάντα υπάρχουν άδειες «καρέκλες» για τα μέλη των «αγίων» οικογενειών αυτού του τόπου.

Αναφερόμαστε  φυσικά στην περίπτωση του Καραμανλή  εφόσον σε μια ενδεχόμενη κυβέρνηση  συνασπισμού υπό τον νικητή George δεν μπορεί να συμμετάσχει σαν «δεύτερος». Δεν είναι δυνατόν ο σημερινός Πρωθυπουργός να συμμετάσχει ως υπουργός του σημερινού αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μπορεί όμως να μετακινηθεί στην Προεδρία της Δημοκρατίας με την ψήφο του ΠΑΣΟΚ και βέβαια της Νέας Δημοκρατίας. Μιας Νέας Δημοκρατίας που με χαρά θα αναλάβει η Ντόρα. Είναι βέβαιον δηλαδή ότι έχει προηγηθεί μυστική συνεννόηση πριν ο Καραμανλής ανακοινώσει τις πρόωρες εκλογές. Αφεντικά και δούλοι τα έχουν βρει μεταξύ τους και ο καθένας πήρε ότι «δικαιούνταν».

Αυτήν είναι η κυβέρνηση που ευνοεί τις ΗΠΑ και για αυτόν τον  λόγο μεθοδεύουν τα πράγματα προς αυτήν  την κατεύθυνση. Για αυτόν τον λόγο τα «παρακολουθούν» από κοντά. Από πολύ κοντά. Φανερή απόδειξη αυτών που λέμε είναι  η επανάληψη των πάγιων συμπεριφορών των ΗΠΑ κάθε φορά που έχουμε «αλλαγές» σε θέματα που αφορούν τις πολιτικές των κομμάτων ή των προσώπων που πρωταγωνιστούν σε αυτά. Οι Αμερικανοί είτε για συμβολικούς λόγους είτε από έλλειψη εμπιστοσύνης φροντίζουν να κάνουν «ορατή» την παρουσία τους κάθε φορά που υπάρχει «θέμα» με τα δικά τους ιδιόκτητά τους κόμματα. Κάθε φορά που πρέπει αυτά τα κόμματα να συμμορφωθούν σε κάποια «υπόδειξη» τους ή κάθε φορά που τίθεται θέμα «νομής» ανάμεσα στους ιδιοκτήτες τους.

Την ημέρα  που ο Καραμανλής –με φανερή δυσφορία- ανακοίνωνε τις πρόωρες εκλογές  είχαμε «υψηλή» αμερικανική παρουσία στην Αθήνα. Μεγαλοπαράγοντας του Αμερικανικού υπουργείου εξωτερικών παρακολουθούσε τα δρώμενα μέσα από την αμερικανική πρεσβεία.  Ήταν τυχαίο; Όσο τυχαίο ήταν που την ώρα που ο Σημίτης –με φανερή δυσφορία- ανακοίνωνε τον διάδοχό του ο George Papandreou βρίσκονταν στην Αμερικανική πρεσβεία. Όσο τυχαίο ήταν που την ώρα που ο Καραμανλής -με φανερή δυσφορία- ανακοίνωνε την υπουργοποίηση της Ντόρας αυτήν καθόταν στον ίδιο καναπέ με τον Πρόεδρο του Ισραήλ. Πάντα υπάρχει δυσφορία όταν εκτελούνται εντολές αφεντικών. Πάντα υπάρχει μια απειλητική «υψηλή» παρουσία των αφεντικών όταν πρέπει να ανακοινωθούν αποφάσεις από τους δούλους τους.

Η αμερικανική Dream Team των  ελληνικών κυβερνήσεων.

Το  ζητούμενο του σημερινού σχεδιασμού είναι να γίνει κυβέρνηση με πρωθυπουργό  τον George και εκ νέου υπουργό εξωτερικών το pet του Μπους. Τέτοια φιλοαμερικανική κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να δημιουργήσει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ούτε με την χρήση δικών του υπαλλήλων. Οι διορισμένοι Αμερικανοί είτε από ντροπή είτε από φόβο θα έκαναν λιγότερα για να εξυπηρετήσουν τα εθνικά τους συμφέροντα. Οι «δικοί» μας δεν έχουν ντροπή ούτε φόβο. Έχουν «χρέη» να ξεπληρώσουν και θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να τους εξυπηρετήσουν τα αφεντικά τους. Τα υπερατλαντικά αφεντικά τους.

Αυτό  που μένει να δούμε είναι η  εικόνα της μελλοντικής κυβέρνησης.

Επειδή  ο ελληνικός λαός έχει κοντή μνήμη  χρήσιμο είναι να θυμηθούμε μερικά πράγματα για τους πρωταγωνιστές  της.

Πρωθυπουργός: Ο Εβραίος Γιώργος Παπανδρέου ή George Papadreou ή Γκιόργκο, η ΓΑΠ, ή Τζέφρι.

Ο «Έλληνας»  πολιτικός που δήλωσε δημοσίως ότι προτιμά να χάσει η χώρα ένα μέρος της επικράτειας της προκειμένου να έχει καλές σχέσεις με τους γείτονές της.

Ο «Έλληνας»  πολιτικός που έχτισε την «διεθνή» καριέρα με τα χρήματα και τα μέσα του Εβραίου Σόρος ο οποίος βρίσκεται πίσω από όλα τα εθνικά μας προβλήματα.

Ο «Έλληνας»  υπουργός εξωτερικών που χρηματοδοτούσε με χρήματα του ελληνικού λαού όλες τις ΜΚΟ των πρακτόρων  και των χαφιέδων που αναζητούσαν  «μειονότητες» στην Μακεδονία.

Ο «Έλληνας»  υπουργός εξωτερικών που είναι φανατικός  υποστηρικτής του παντελώς ανθελληνικού σχεδίου Ανάν.

Ο «Έλληνας»  υπουργός εξωτερικών που παντελώς παράνομα και εξόχως αντεθνικά έδωσε «εθνικά» δικαιώματα στην μειονότητα της Θράκης ανοίγοντας τον «δρόμο» για νέες τουρκικές διεκδικήσεις.

Ο «Έλληνας»  κομματάρχης που υποστήριξε με όλα τα μέσα τους λαθρομετανάστες και αυτοί του ανταπέδωσαν την εξυπηρέτηση δίνοντας του την αρχηγία στο κόμμα του.

Ο «Έλληνας»  οραματιστής πολιτικός που «δανείζεται» τα όνειρά του από τον Βαλιανάτο.

Ο «Έλληνας»  εκλεκτός της Αμερικανικής πρεσβείας, της εβραϊκής IPAC, της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ και άλλων ευαγών ιδρυμάτων.

Ο «Έλληνας»  αδερφός του –σύμφωνα με δική του  δήλωση- Αμερικανού μεταμφιεσμένου σε Έλληνα, Νίκου.

Ο «Έλληνας»  που τίμησε τον ελληνικό πολιτισμό  προσπαθώντας σκληρά να μάθει τα ελληνικά.

Ο «Έλληνας»  του μόχθου που σκούπισε όλα τα συνεδριακά κέντρα.

Ο «Οδυσσέας» της περιπέτειας και της περιπλάνησης που κατόρθωσε να χαθεί με το κανό του μέσα στον Σχοινιά.

Αυτόν θα πλαισιώσουν ως μέλη της κυβέρνησης οι αντιπρόσωποι όλων των λαϊκών στρωμάτων και των γνωστών «κοινωνικών» εταίρων.

Το  μισό Αμερικανικό Κολέγιο Αθηνών με επικεφαλής τους θρυλικούς αγωνιστές  του «σοσιαλισμού» τον Παπακωνσταντίνου και τον Γερουλάνο.

Η Λέσχη  Μπίλντεμπεργκ με τον Πάγκαλο  και την Διαμαντοπούλου.

Η «φρεσκαδούρα»  της πολιτικής σκηνής με τον Πετσάλνικο, τον Ρέππα και την Βάσω Παπανδρέου.

Η «ηρωίδα» του Πολυτεχνείου διαβόητη Μαρία  Δαμανάκη

…….και  βέβαια να μην ξεχνάμε και  τον Βαγγέλη που ως μελλοντικός  ηγέτης θα τους συγχωρέσει  όλους τους παραπάνω.

Συνέταιροι  από πλευράς Νέας Δημοκρατίας θα είναι:

Υπουργός  Εξωτερικών. Η γνωστή στο πανελλήνιο για τον πατριωτισμό της Θεοδώρα  Μητσοτάκη ή Μπακογιάννη ή  Κούβελου. Η παντρεμένη χήρα.

Δεν χρειάζεται να θυμίσουμε πολλά πράγματα για  αυτήν. Αρκεί να θυμάται κάποιος  ότι είναι η κόρη του Μητσοτάκη.

Αυτήν θα την πλαισιώνουν τα γνωστά στελέχη  της Νέας Δημοκρατίας.

Το  άλλο μισό Αμερικανικό Κολέγιο Αθηνών με επικεφαλής τον αδερφό της Κυριάκο.

Όλοι  οι «κληρονόμοι» του ελληνικού κράτους  από την εποχή της Τουρκοκρατίας  και εντεύθεν.

Αυτήν την κυβέρνηση σχεδιάζουν οι Αμερικανοί να επιβάλουν στην Ελλάδα. Με αυτήν  την κυβέρνηση ο ελληνικός  λαός θα πρέπει να ξεφύγει από την  τρομερή οικονομική κρίση και  η Ελλάδα να ξεπεράσει τα εθνικά της προβλήματα. Αυτοί θα μας σώσουν οικονομικά και θα «θεμελιώσουν» το σίγουρο εθνικό μας μέλλον. Ο αναγνώστης μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς θα κάνουν όλοι αυτοί όταν θα έρθει η ώρα των μεγάλων αποφάσεων. Μπορεί να καταλάβει πως θα αντιδράσουν όταν θα έρχονται τα «ραβασάκια» από την Αμερικανική Πρεσβεία.

Η κόλαση της αναγκαστικής οικονομικής πολιτικής.

Το  αδιέξοδο που θα ακυρώσει όλους τους σχεδιασμούς.

Όλοι  αυτοί οι σχεδιασμοί είναι καλοί  στα «χαρτιά» αλλά η εφαρμογή τους είναι αυτή που τελικά κρίνει την  αξία τους. Δεν αρκεί ένας σχεδιασμός να είναι ευφάνταστος. Πρέπει να λειτουργεί κιόλας. Για να λειτουργήσει αυτός ο σχεδιασμός θα πρέπει να μπορεί στοιχειωδώς να δώσει κάποιες λύσεις στο φλέγον θέμα της οικονομίας. Σε κάθε άλλη περίπτωση κινδυνεύει να μείνει ένας σχεδιασμός επί χάρτου χωρίς καμία πρακτική αξία.

Ποιο  είναι δηλαδή το ζητούμενο σε αυτήν  την περίπτωση; Η μελλοντική συγκυβέρνηση μεταξύ του George και της Ντόρας να έχει την δυνατότητα όχι απλά να περάσει τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα αλλά να μπορούν αυτά τα μέτρα να οδηγήσουν σε μια νέα κατάσταση. Τα μέτρα αυτά εύκολα ή δύσκολα μπορούν να περάσουν αλλά το ζητούμενο είναι να υπάρχει η διέξοδος της επόμενης ημέρας. Το όλο θέμα δηλαδή είναι να μην υπάρχει «εγκλωβισμός». Η «πορεία» όσο σκληρή και αν είναι για τον λαό μπορεί να πραγματοποιηθεί.

Αυτό  που τους τρομοκρατεί είναι το ενδεχόμενο να «κολλήσουν» και εγκλωβιστούν. Να εγκλωβιστούν σε αδιέξοδο και ο λαός να τους ανατρέψει εξ’ αιτίας της ανάγκης του για επιβίωση. Να τους ανατρέψει όχι επειδή «ξύπνησε» ξαφνικά αλλά επειδή δεν μπορεί να συνεχίσει να «κοιμάται». Αυτό όμως για να το καταλάβουμε αν υπάρχει ως ενδεχόμενο θα πρέπει να γνωρίζουμε τον «δρόμο» που θα πάρουν. Αυτός ο «δρόμος» έχει την στοιχειώδη «βατότητα» ή μήπως οδηγεί σε έναν «λάκκο» με κινούμενη άμμο όπου θα εγκλωβιστούν οι πάντες μέσα του σε μια παγίδα θανάτου;

Για να καταλάβουμε που οδηγεί αυτός  ο «δρόμος» και αν οδηγεί κάπου  θα πρέπει να ξεκινήσουμε από τα βασικά. Αυτό που αναγκαστικά θα πρέπει να βρούμε είναι ποιοι θα είναι τα άμεσα θύματα αυτής της  αναγκαστικής πολιτικής. Μιας πολιτικής που θα περιοριστεί σε δύο απλούς στόχους. Άμεσους στόχους. Στόχους μακριά από «οράματα» και ανάπτυξη. Στόχους βασικούς και θεμελιώδεις όπως είναι η αύξηση των εσόδων του κράτους και η μείωση των εξόδων του. Αναγκαστικά λοιπόν οι Έλληνες θα υποστούν αυτήν την πολιτική είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο. Είτε εισφέροντας στα κρατικά έσοδα περισσότερα από ότι εισέφεραν μέχρι τώρα είτε μειώνοντας τις απαιτήσεις τους εφόσον με τον οποιοδήποτε τρόπο συμμετέχουν οι ίδιοι στα κρατικά έξοδα.

Οι  πρώτοι δηλαδή που θα αναζητηθούν είναι οι «έχοντες» της κοινωνίας εφόσον θα τους ζητηθεί να «βοηθήσουν» την κατάσταση περισσότερο από όσο το έκαναν μέχρι τώρα. Οι ελπίδες όμως για να αυξηθούν τα έσοδα από την φορολογία είναι ελάχιστες. Γιατί; Γιατί δεν το επιτρέπει η σημερινή κατάσταση της οικονομίας. Η οικονομία δεν πάει καλά και ως εκ τούτου δεν μπορεί να πάνε καλά οι επιχειρηματίες. Οι περισσότεροι μάλιστα από αυτούς προσδοκούν βοήθεια από το κράτος για να σωθούν παρά είναι σε θέση να το βοηθήσουν για να το σώσουν.

Οι  λίγοι επιχειρηματίες που θα μπορούσαν  να το «βοηθήσουν» δεν θα το κάνουν γιατί έχουν φροντίσει να μην  «ανιχνεύονται» τα κέρδη τους. Τώρα που το κράτος θα αναζητά απελπισμένα  έσοδα θα καταλάβουν όλοι τις συνέπειες  που είχαν για την εθνική οικονομία  οι γνωστές πλέον σε όλους «οφσόρ» εταιρείες. Οι υπόλοιποι επιχειρηματίες οι οποίοι δεν ήταν «προνοητικοί» να κρύψουν τα κέρδη τους θα γίνουν στόχοι της αναγκαστικά σκληρής φορολογικής πολιτικής. Στόχοι αλλά όχι θύματά της. Γιατί; Γιατί είναι ήδη θύματα. Πολύ πριν κληθούν να πληρώσουν την νέα σκληρή πολιτική έχουν πέσει θύματα της πολύ σκληρότερης οικονομικής κρίσης.

Από τον  πιο ισχυρό βιομήχανο ως τον πιο  ταπεινό αγρότη όλοι αυτοί θα υποστούν τις συνέπειες της προβληματικότητας  της οικονομίας και όχι τις  συνέπειες της αλλαγής της συμπεριφοράς του κράτους. Η αγορά τους τα «πήρε» πρώτη και το κράτος έπεται σε μεγάλη απόσταση. Η αγορά τους «τιμωρεί» και όχι το κράτος. Έχουν τόσες πολλές και μεγάλες ζημιές που δεν έχουν λόγο να θεωρούν ότι απειλούνται από το κράτος. Δεν στηρίζονται δηλαδή σε καμία κρατική πολιτική η οποία αν αλλάξει λόγω των νέων αναγκαστικών μέτρων θα τους στερήσει κέρδη.

Αν  αυτά φαίνονται άσχημα υπάρχουν και  τα χειρότερα. Υπάρχουν χειρότερα; Βεβαίως. Πιο πάνω αναφερθήκαμε στους επιχειρηματίες και είπαμε ότι δεν θα τους επηρεάσει άμεσα η αναγκαστική πολιτική. Επιχειρηματίες που όπως είναι φυσικό επηρεάζονται μόνο από την λειτουργία της αγοράς και άρα της οικονομίας. Είναι όμως οι μοναδικοί επιχειρηματίες στην Ελλάδα; Η Ελλάδα είναι από τα κράτη που έχουν την «ιδιορρυθμία» να διατηρούν ένα μέρος του επιχειρηματικού τους κόσμου υπό την κρατική «προστασία».

Υπάρχουν  δηλαδή και επιχειρηματίες τους οποίους  δεν τους επηρεάζει καθοριστικά  η οικονομική κατάσταση αλλά θα επηρεαστούν  απευθείας από την συμπεριφορά του κράτους. Επιχειρηματίες ελέω κράτους. Επιχειρηματίες της κρατικής «γυάλας». Αυτοί σε μια τέτοια περίπτωση κινδυνεύουν να καταστραφούν ολοσχερώς. Μέσα στα πλαίσια των στόχων της αύξησης των εσόδων και του περιορισμού της σπατάλης ο δικομματισμός θα αναγκαστεί να χάσει και άλλους «πυλώνες» του. Θα χάσει βασικούς οπαδούς, χορηγούς και ψηφοφόρους του. Θα αναγκαστεί να ανοίξει τα λεγόμενα «κλειστά» επαγγέλματα.

Τι  σχέση έχουν αυτά τα επαγγέλματα  με τα έξοδα του δημοσίου; Μεγάλη. Το κομματικό κράτος όλα αυτά τα χρόνια δεν άγγιζε αυτούς τους «προνομιούχους» προκειμένου να έχει ευνοημένους και μόνιμους οπαδούς. Αναγκαστικά θα πρέπει να στραφεί εναντίον τους προκειμένου να αυξήσει τα έσοδα του κράτους. Θα τους φορολογήσει με πραγματικά κριτήρια και μακριά από την μέχρι σήμερα ισχύουσα λογική του «δώστε ότι καταλαβαίνετε». Αυτό θα τους εξασθενίσει αλλά δεν θα είναι το χειρότερο που θα τους συμβεί. Γιατί; Γιατί η ίδια η παρουσία τους συνδέεται όχι απλά με την στέρηση εσόδων αλλά με την αύξηση των εξόδων του κράτους.

Εξ’ αιτίας τους η Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια πληρώνει πρόστιμα προκειμένου να μην  ευθυγραμμίζεται με την κοινοτική  νομοθεσία. Δεκάδες εκατομμύρια  ευρώ πληρώνει κάθε χρόνο προκειμένου  να διατηρεί παρανόμως τα κλειστά  επαγγέλματα. Δημόσια χρήματα ξοδεύονται προκειμένου ο δικομματισμός να εξασφαλίζει ψήφους φαρμακοποιών, αυτοκινητιστών ή συμβολαιογράφων. Δημόσια χρήματα ξοδεύονται προκειμένου να μπορούν κάποιοι να μπορούν να μετατρέπουν άμεσα και εκ του ασφαλούς σε κερδοφόρα επιχείρηση ένα πτυχίο ή μια κρατική άδεια. Με χρήματα του κόσμου κάποιοι φαρμακοποιοί παριστάνουν τους επιχειρηματίες μέσα στις «τρύπες» τους. Με χρήματα του κόσμου κάποιοι μετατρέπουν τα αυτοκίνητά τους σε κίτρινες χρυσοφόρες «κότες». Με χρήματα του κόσμου κάποιοι εξασφαλίζουν τον γρήγορο και ασφαλή πλουτισμό.

Εδώ και  πάρα πολλά χρόνια ένα μεγάλο μέρος  της πάγιας αστικής δραστηριότητας διατηρείται «κλειστό» προκειμένου  τα αστικά κόμματα να έχουν εξασφαλισμένους  και εύρωστους συμμάχους. Συμμάχους  οι οποίοι με την προνομιακή μεταχείριση που απολαμβάνουν δίνουν ως «αντιπαροχή» στα μεγάλα κόμματα τον εκβιασμό της κοινωνίας. Με χρήματα του δημοσίου εξασφαλίζονται αυτές οι συμμαχίες. Συμμαχίες οι οποίες λόγω της φύσης των δραστηριοτήτων των συμμετεχόντων επηρεάζουν την κοινή γνώμη και εγκλωβίζουν την κοινωνία μέσα στα κομματικά «μαντριά». Ο φαρμακοποιός ή ο ταξιτζής είναι χρήσιμος στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης υπέρ των κομμάτων. Όταν λοιπόν η αναγκαστική πολιτική που θα επιβληθεί στην Ελλάδα αρχίσει να εφαρμόζεται όλα αυτά θα πρέπει να αλλάξουν.

Δεν είναι  δυνατόν η Ευρώπη να σου επιβάλει οικονομικά μέτρα προκειμένου να περιορίσεις την σπατάλη και  εσύ να πληρώνεις εκατομμύρια  ευρώ προκειμένου να μην δυσαρεστήσεις  την κομματική σου «πελατεία». Αν αλλάξουν όμως, αυτοί που σήμερα επωφελούνται θα στραφούν εναντίον αυτών που άλλαξαν την ευνοϊκή για αυτούς κατάσταση. Αυτήν την εχθρικότητα όμως δεν μπορεί να την αντέξει κανένα κόμμα. Κανένα κόμμα από αυτά που μονοπώλησαν την εξουσία μέσω της «εξαγοράς» ψήφων με δημόσια χρήματα. Κανένα κόμμα από αυτά που έφτιαχναν μόνα τους με δημόσια χρήματα τους επιχειρηματίες χορηγούς τους.

Από την  στιγμή λοιπόν που ο επιχειρηματικός  κόσμος δεν μπορεί να συμβάλει στην αύξηση εσόδων αναγκαστικά η υποχρεωτική  πολιτική θα στραφεί κυρίως στην μείωση των εξόδων. Αναγκαστικά το κόστος της θα φορτωθεί στα πιο εύκολα θύματα και αυτοί είναι οι εργαζόμενοι. Αυτοί που παίρνουν λίγα και δύσκολα μπορούν να κρύψουν έσοδα. Θα αναζητηθούν δηλαδή αυτοί που γίνονται το αίτιο να σπαταλούνται κρατικά χρήματα και ως εκ τούτου θα αναγκαστούν να περιοριστούν.

Αναζητούμε  ανάμεσα στους μισθωτούς αυτούς θα υποστούν τις μεγαλύτερες συνέπειες  από αυτήν την αναγκαστική  πολιτική. Εκ των δεδομένων δηλαδή την αναγκαστική πολιτική θα την  πληρώσουν οι εργαζόμενοι. Ποιοι  όμως θα είναι αυτοί; Οι εργάτες; Όχι βέβαια. Οι εργάτες στην Ελλάδα εκτός του ότι πληρώνονται από ιδιωτικές τσέπες και άρα δεν συμβάλουν στην κρατική σπατάλη αμείβονται με μισθούς οι οποίοι είναι από τους χαμηλότερους στην ευρωζώνη. Ακόμα όμως και αν θέλεις να τους εντάξεις στο κόστος της χρεοκοπίας αυξάνοντας την συμβολή τους στα έσοδα του κράτους δεν μπορείς. Δεν μπορείς να το κάνεις ακόμα και αν έρθεις σε συμφωνία με τους εργοδότες τους προκειμένου να αυξήσεις τα κρατικά έσοδα με μειώσεις των μισθών των εργαζομένων και αντίστοιχη αύξηση της φορολογίας των εργοδοτών τους. Καμία χρεοκοπία δεν μπορεί να μειώσει αυτούς τους μισθούς εφόσον βρίσκονται σχεδόν στα όρια της επιβίωσης.

Δεν συμμετέχουν  λοιπόν οι κοινοί εργαζόμενοι στα  κρατικά έξοδα αλλά δεν μπορούν  να συμμετάσχουν και στα κρατικά έσοδα. Η τύχη τους εξαρτάται από αυτήν των αφεντικών τους και αυτό δεν είναι το κράτος. Άρα όποια και αν είναι αυτήν η αναγκαστική πολιτική δεν μπορεί να τους αφορά άμεσα. Ποιοι άλλοι μπορεί να είναι; Οι συνταξιούχοι; Οι συνταξιούχοι είναι οι πρώην ασθενείς εργάτες και μάλιστα σε ασθενέστερη μορφή. Αυτοί οι συνταξιούχοι στην Ελλάδα πληρώνονται από τα ασφαλιστικά τους ταμεία. Έχουν μάλιστα χρυσοπληρώσει τις ταπεινές συντάξεις τους. Έχουν δώσει πάρα πολλά και εισπράττουν ελάχιστα.

Οι  Έλληνες εργαζόμενοι αναλογικά πληρώνουν από τα υψηλότερα ασφάλιστρα στην Ευρώπη και ως συνταξιούχοι λαμβάνουν τις χαμηλότερες συντάξεις. Ως εκ τούτου ακόμα και αν το κράτος έχει θεωρητικά την δυνατότητα και την εξουσία να επηρεάσει άμεσα την συνταξιοδοτική πολιτική δεν μπορεί να το επιχειρήσει γιατί απλούστατα δεν θα επιβιώνουν οι συνταξιούχοι. Ακόμα δηλαδή και αν έχει την εξουσία να περιορίσει το ύψος των συντάξεων δεν μπορεί να το κάνει γιατί απλούστατα η κατάσταση βρίσκεται στα όρια.

Ποιοι απομένουν; Οι δημόσιοι υπάλληλοι. Οι εργαζόμενοι που έχουν «αφεντικό» αυτόν που χρεοκοπεί και άρα θα πρέπει να πάρει περιοριστικά μέτρα προκειμένου να επιβιώσει. Οι «πραιτοριανοί» του δικομματισμού. Οι επαγγελματίες οπαδοί. Οι ευνοημένοι της μεταπολίτευσης. Ακριβώς επειδή αυτοί είναι που θα πέσουν θύματα της αναγκαστικής πολιτικής για αυτό πάμε αναγκαστικά σε εκλογές. Γιατί; Γιατί οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι οι κατ’ εξοχήν ευνοημένοι του φασιστικού δικομματισμού της μεταπολίτευσης.

Στους δημοσίους υπαλλήλους στηριζόταν το μονοπώλιο της εξουσίας των δύο μεγάλων κομμάτων. Από τον Καραμανλή τον πρεσβύτερο που επεδίωκε τον έλεγχο του κράτους μέσω του κομματισμού του δημοσίου μέχρι τον «πλειοδότη» Ανδρέα Παπανδρέου που άνοιξε στην κυριολεξία τους «ασκούς του Αιόλου» στην δημοσιονομική πολιτική οι πάντες στηρίχτηκαν στους δημοσίους υπαλλήλους.

Τώρα  όλοι αυτοί φοβούνται την λήψη των υποχρεωτικών μέτρων εις βάρος  τους. Φοβούνται μήπως χάσουν τον  πυρήνα των κρατικοδίαιτων κομματικών τους οπαδών και απολέσουν για  πάντα την επαφή με την εξουσία. Κόμματα που εξασφαλίζουν την εξουσία με διορισμούς δεν μπορούν να αντέξουν αναγκαστικές απολύσεις. Αυτό θα γίνει. Αυτό δεν είναι κάτι το οποίο εμείς το φανταζόμαστε ως πρωτοποριακό μέσο. Έγινε πρόσφατα στην Ρουμανία. Στην υπό ένταξη Ρουμανία η οποία αντιμετωπίζει τεράστια οικονομική κρίση.

Από την  Ρουμανία «ζήτησαν» οι Ευρωπαίοι  να εφαρμόσει μια «αναγκαστική»  πολιτική προκειμένου να συνεχίσουν να την χρηματοδοτούν. Μέσα στα πλαίσια  αυτής της πολιτικής ο υπουργός οικονομικών της Ρουμανίας συμφώνησε  να απολύσει 300.000 δημόσιους υπάλληλους μέχρι το 2015. Ποσοστό τεράστιο αν αναλογιστεί ότι μιλάμε για ένα σύνολο 1,2 εκατομμυρίων υπαλλήλων. Μιλάμε για το ένα τέταρτο αυτού του συνόλου. Ένας στους τέσσερις υπαλλήλους θα απολυθεί μέχρι το 2015 και όσο παραμείνουν τις θέσεις θα υποστούν «πάγωμα» μισθών. Γιατί; Για να μειώσει το κράτος το έλλειμμα του προϋπολογισμού και να το περιορίσει κάτω από ένα συγκεκριμένο ποσοστό το οποίο έχουν αποφασίσει οι Ευρωπαίοι. Οι χρηματοδότες Ευρωπαίοι.

Σε  μια τέτοια αναγκαστική πολιτική θα αναγκαστεί και το ελληνικό κράτος. Θα αναγκαστούν τα κόμματα που ασκούν μονοπωλιακά την εξουσία σε αυτό το κράτος. Θα τους ζητήσουν οι Ευρωπαίοι να απαλλαγούν από τους «υπεράριθμους» υπαλλήλους και αυτό θα τους φέρει σε σύγκρουση με το σύνολο του δημόσιου τομέα. Θα χάσουν τον συνδικαλιστικό έλεγχο του δημοσίου και αυτό είναι κάτι το οποίο οι σημερινοί γίγαντες του δικομματισμού δεν μπορούν να το αντιμετωπίσουν.

Είναι δεδομένο ότι σε μια τέτοια περίπτωση  θα τον χάσουν αυτόν τον έλεγχο. Το γεγονός ότι όλοι αυτοί –κόμματα και δημόσιοι υπάλληλοι- υπήρξαν συνένοχοι στο ίδιο έγκλημα δεν αλλάζει τίποτε. Αν δεν μπορεί ο δημόσιος υπάλληλος να επιβιώσει με την ευρωπαϊκή «ταρίφα» που θα του επιβληθεί ελάχιστα τον απασχολεί το κοινό παρελθόν. Αναγκάζεται και ψηφίζει Κωστάκηδες και Γιωργάκηδες εξαιτίας των παροχών και όχι επειδή δεν καταλαβαίνει την ποιότητά τους. Κανένας και ποτέ δεν είπε ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι κουτοί που στηρίζουν ανίκανους. Πονηροί είναι και τους στηρίζουν. Απλά πράγματα. «Μου έδινες και σε ψήφιζα. Δεν μου δίνεις πλέον δεν σε ψηφίζω».

Η πιο κρίσιμη ημερομηνία της μεταπολίτευσης.

Το  μεγάλο «ντόμινο».

Ποια  είναι η κρίσιμη ημερομηνία-όριο που τους τρόμαζε όλους μαζί; Η  ημερομηνία που πιθανότατα θα ανάγκαζε τον Καραμανλή να δηλώσει τη γνωστή τρικούπεια ρήση. «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Η ημερομηνία αυτήν είναι η 8^η του Οκτώβρη. Γιατί είναι κρίσιμη; Γιατί τότε θα κάνει «ταμείο» ο τουρισμός. Γιατί τότε θα αποκαλυφθούν οι πραγματικές φετινές «εισπράξεις» της τουριστικής βιομηχανίας. Τότε θα φανούν οι πραγματικοί δείκτες της οικονομίας. Τότε θα φανεί αν η ελληνική οικονομία είναι στην «εντατική» της ύφεσης ή αν είναι στον πάτο του «τάφου» της.

Η 8^η του Οκτώβρη είναι άκρως επικίνδυνη γιατί εκείνη την ημέρα υπάρχει σοβαρή πιθανότητα για το ελληνικό τραπεζικό σύστημα να τιναχτεί στον «αέρα». Ο μέσος πολίτης αυτό δεν το γνωρίζει αλλά το γνωρίζουν οι κυβερνητικοί παράγοντες και οι Αμερικανοί. Γιατί θα κινδυνεύσει το τραπεζικό σύστημα; Γιατί η «βιομηχανία» του τουρισμού όπως συμβαίνει και με όλες τις υπόλοιπες βιομηχανίες δεν «παράγει» τζάμπα. Πολύ πριν να εισπράξει έχει ξοδέψει. Πολύ πριν πουλήσει έχει αγοράσει. Αν στο τέλος της σεζόν δεν έχει εισπράξει δεν κινδυνεύει απλά να χάσει μόνο τα προσδοκώμενα κέρδη αλλά αποκτά ζημιά. Κολοσσιαία ζημιά αν αναλογιστεί κάποιος το μέγεθος το οποίο αντιπροσωπεύει για την ελληνική οικονομία η «βιομηχανία» του τουρισμού της.

Αυτό  ακριβώς είναι το πρόβλημα. Ο ελληνικός  τουρισμός προετοιμάστηκε για να «εισπράξει» χωρίς να έχει τα χρήματα. Με ανύπαρκτα χρήματα προετοιμάστηκε. Με τις περίφημες μεταχρονολογημένες επιταγές πλήρωσε τους προμηθευτές του. Με τις επιταγές «μαϊμού» που αποτελούν παγκόσμια ελληνική πατέντα. Εδώ συνδέονται οι εισπράξεις του τουρισμού με το τραπεζικό σύστημα. Τα προηγούμενα χρόνια της οικονομικής κρίσης εξουθένωσαν τον επιχειρηματικό κόσμο των εμπόρων και των προμηθευτών της τουριστικής βιομηχανίας. Μέχρι τώρα οι ζημιές του τουρισμού δεν άγγιζαν το τραπεζικό σύστημα γιατί οι «κανονιές» των επιχειρηματιών του τουρισμού ζημίωναν τους ίδιους τους προμηθευτές ως πρόσωπα.

Η φετινή τουριστική περίοδος ήταν το τελευταίο  τους «χαρτί». Αυτήν ήταν η μεγάλη αλλαγή λόγω της οικονομικής κρίσης. Μέχρι πέρσι και επειδή δεν  υπήρχε ιδιαίτερο πρόβλημα όλοι αυτοί  κρατούσαν τις μεταχρονολογημένες επιταγές στα συρτάρια τους και περίμεναν την ημερομηνία της είσπραξης. Δεν ήθελαν και δεν τους συνέφερε να πάνε στις τράπεζες για να τις «σπάσουν». Είχαν την οικονομική δυνατότητα να συντηρούν την λειτουργία των επιχειρήσεών τους και να περιμένουν να πληρωθούν από τις εισπράξεις των πελατών τους. Αυτήν την δυνατότητα δεν την είχαν στην φετινή περίοδο. Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν «σπάσει» τις επιταγές τους προκειμένου να συνεχίσουν την λειτουργία τους. Αυτό προκαλεί το ντόμινο και μεταφέρει την κρίση του τουρισμού στον τραπεζικό τομέα.

Η «κανονιά»  του τουριστικού επιχειρηματία  μεταφέρεται δια μέσω του προμηθευτή του στην τράπεζα. Η τράπεζα έχει πληρώσει χρήματα σε «μη έχοντες» πλέον κρατώντας επιταγές «μη  εχόντων». Όπου και να στραφεί για  να πάρει τα χρήματά της δεν  θα πάρει τίποτε γιατί απλά δεν έχει κανένας να της δώσει τίποτε.  Η τουριστική βιομηχανία δηλαδή φέτος «προετοιμάστηκε» για την λειτουργία της με χρήματα των τραπεζών και δεν μπορεί να τα επιστρέψει. Μιλάμε για τεράστια ποσά. Μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες επιταγών εξάμηνης διάρκειας. Επιταγών των οποίων ο κύριος όγκος έχει εκδοθεί στις αρχές της τουριστικής περιόδου και άρα τον Απρίλιο του 2009.

Αυτές οι επιταγές «λήγουν» στις 31 Σεπτεμβρίου  του ίδιου χρόνου. Από εκεί και  πέρα απομένουν οκτώ ημέρες για να δούμε πόσες από αυτές είναι «καλυμμένες» και πόσες «ακάλυπτες». Ενώ δηλαδή για έξι μήνες αυτές οι επιταγές βρίσκονταν στα συρτάρια είτε των προμηθευτών που τις πήραν είτε των τραπεζών που τις «έσπασαν» και θεωρούνταν χρήμα, μετά το τέλος του Σεπτεμβρίου ακολουθούν οκτώ κρίσιμες μέρες στις οποίες θα διαπιστωθεί αν αυτές οι επιταγές είναι χρήμα ή απλά και άχρηστα κομμάτια χαρτιών.

Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται τις συνθήκες που  θα επικρατούν την επομένη της  συγκεκριμένης ημερομηνίας. Με ένα  τραπεζικό σύστημα διαλυμένο και σχεδόν χρεοκοπημένο θα κλονιστούν τα πάντα. Η κρίση θα ξεκινήσει από τις τράπεζες και θα φτάσει γρήγορα στα ασφαλιστικά ταμεία. Το κράτος ως ο μεγαλύτερος οφειλέτης των ασφαλιστικών ταμείων δεν θα μπορεί να τα χρηματοδοτήσει προκειμένου να δίνονται οι συντάξεις. Οι τράπεζες θα το παρασύρουν στην δική τους αδυναμία εφόσον δεν θα μπορούν να το «διευκολύνουν» με την ζωογόνα ρευστότητα.

Ταυτόχρονα  με αυτήν την τραπεζική δυσλειτουργία  δεν θα μπορεί να χρηματοδοτηθεί καμία  πολιτική που να ευνοεί την οικονομία. Δεν θα χρηματοδοτείται ούτε η ανάπτυξη ούτε βεβαίως και η κατανάλωση που έχει ανάγκη για την επιβίωσή της η άνεργη και φτωχή ελληνική κοινωνία.

Το  ελληνικό real estate.

Το  τέρμα του διαδρόμου  και η αρχή του  αδιεξόδου.

Αν  σε αυτήν την εκρηκτική κατάσταση βάλει κάποιος και την ανάγκη για τα έκτακτα αναγκαστικά μέτρα μπορεί να καταλάβει τι θα συμβαίνει. Μπαίνει φωτιά σε μια αποθήκη γεμάτη βενζίνη και ΤΝΤ. Τα κόμματα της συγκυβέρνησης και όχι μόνο αναγκαστικά θα μπουν στην παγίδα «θανάτου». Γιατί; Γιατί η αναγκαστική πολιτική ακόμα και αν συμφωνήσουν οι δημόσιοι υπάλληλοι να την υποστούν στην πραγματικότητα δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Οδηγεί στο αδιέξοδο και στον απόλυτο εγκλωβισμό των σημερινών κομμάτων.

Αυτό  ακριβώς που τρομοκρατεί τους σχεδιαστές της όλης κατάστασης. Ο δρόμος παύει να είναι βατός και οδηγεί κατ’ ευθείαν στον «λάκκο». Γιατί; Γιατί η αναγκαστική πολιτική δεν μπορεί να εφαρμοστεί ακόμα και αν συμφωνήσουν οι ενδιαφερόμενοι μεταξύ τους. Η αναγκαστική πολιτική οδηγεί στην κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος. Εκεί κάπου θα παιχτεί όλο το παιχνίδι της μεταπολίτευσης. Το πρόβλημα με λίγα λόγια είναι στο τραπεζικό σύστημα. Επειδή το σύνολο των αθλιοτήτων ξεκίνησαν και μεθοδεύτηκαν από τις τράπεζες σήμερα κάνουν τον «κύκλο» τους και καταλήγουν σε αυτές. Οι τράπεζες μόνες τους δημιούργησαν το «μπούμεραγκ» που σήμερα τις απειλεί με πλήρη καταστροφή.

Οι  λίγοι σήμερα από τους εργαζόμενους που επιβιώνουν στοιχειωδώς αξιοπρεπώς και είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι θα «πέσουν» στην κατηγορία των φτωχών. Αυτό όμως είναι που οδηγεί στην απόλυτη καταστροφή. Γιατί; Γιατί και πάλι το πρόβλημα θα γυρίσει προς τις τράπεζες και θα επιβαρύνει ακόμα πιο πολύ τις εύθραυστες τράπεζες. Έγιναν λάθη χειρισμού στην ελληνική οικονομία και τώρα θα φανούν όλα. Σε κανονικές συνθήκες θα μπορούσαν τα αναγκαστικά μέτρα να εφαρμοστούν όσο επώδυνα και αν ήταν.

Συνέβη  σε όλες σχεδόν τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και θα μπορούσε να συμβεί και στην Ελλάδα. Μπροστά στο ενδεχόμενο της πλήρους καταστροφής μπορεί κάποιος να ρίξει «νερό» στο «κρασί» των απαιτήσεών του. Θα μπορούσες να πείσεις κάποιον δημόσιο υπάλληλο ότι «στην αναβροχιά καλό είναι και το χαλάζι». Σε έναν κόσμο ανεργίας και φτώχειας αυτός και πάλι ευνοημένος θα ήταν. Και πάλι θα πειθόταν ότι ο σταθερός και σίγουρος μισθός θα ήταν το απόλυτο πλεονέκτημα μέσα σε έναν κόσμο άνεργων οι οποίοι πλέον απειλούνται με πραγματική λιμοκτονία.

Εφόσον  αυτός θα ήταν ο ισχυρότερος των  εργαζομένων καταναλωτών αυτός  θα γινόταν και πάλι το «μέτρο» της αγοράς. Η πτώση του μισθού του θα έκανε την κερδοσκοπία να υποχωρήσει και θα μπορούσε να ανακτήσει το χαμένο «έδαφος» στην ποιότητα ζωής. Η πτώση του μισθού συμπαρασύρει και την τιμή του μαϊντανού και αυτό είναι το θετικό εφόσον η αγορά αυτορυθμίζεται. Αυτά δηλαδή που ένας δημόσιος υπάλληλος απολαμβάνει σήμερα με 1200 ευρώ μισθό σε μια κερδοσκοπική και ανεξέλεγκτη οικονομία θα μπορούσε να τα απολαύσει σε μια πιο οργανωμένη και ελεγχόμενη οικονομία.

Το  πρόβλημα όμως δεν είναι αυτό. Το πρόβλημα είναι ότι συνδέονται πολλά πράγματα μεταξύ τους και δημιουργούν συνθήκες ντόμινο που απειλούν τα πάντα με κατάρρευση. Το πρόβλημα είναι ότι πάνω στο σημερινό μισθό του δημοσίου υπαλλήλου στηρίζονται «αξίες» της ελληνικής οικονομίας οι οποίες δεν μπορούν να τον ακολουθήσουν στην «πτώση» του και απειλούν τα πάντα με κατάρρευση.

Στην  εποχή της ηλιθιότητας και  της λεηλασίας ένα από τα πράγματα που ξέφυγαν από κάθε έλεγχο ήταν και οι τιμές των ακινήτων. Τα ακίνητα απέκτησαν αξίες πέρα από κάθε λογική και μέτρο της  ελληνικής οικονομίας. Οι τράπεζες για να εμφανίσουν τεράστια κέρδη και για να αποκομίσουν μπόνους τα στελέχη τους χρηματοδότησαν αυτήν την παράλογη και κερδοσκοπική «έκρηξη». Οι τράπεζες έδιναν στεγαστικά δάνεια με τον τόνο αδιαφορώντας για την πραγματική αξία των ακινήτων που αγόραζαν οι πελάτες τους. Παρακολουθούσαν την «έκρηξη» των τιμών και όχι μόνο δεν την σταματούσαν απειλώντας τους κερδοσκόπους με «πάγωμα» των δανειοδοτήσεων αλλά τους ενθάρρυναν στην αθλιότητά τους.

Ο κύριος όγκος των μεγάλων στεγαστικών δανείων δόθηκε στους δημοσίους υπαλλήλους. Δόθηκε από τις τράπεζες στους «σίγουρους» μισθούς και άρα στις σίγουρες δόσεις. Νόμιζαν ότι ήταν απόλυτα διασφαλισμένα τα χρήματά τους γιατί εκτός των άλλων είχαν εξασφαλίσει το παράνομο δικαίωμα να παρακρατούν τις δόσεις από τους μισθούς των υπαλλήλων ακόμα και αν οι ίδιοι ως άτομα ήταν ασυνεπείς δανειολήπτες. Τι σχέση έχουν αυτά που λέμε με το θέμα μας; Μεγάλη. Γιατί; Γιατί η αναγκαστική πολιτική και πάλι θα γυρίσει προς τις τράπεζες. Πάλι θα έχουμε το φαινόμενο «ντόμινο» και το «μπαλάκι» θα πάει στις τράπεζες.

Η αναγκαστική  πολιτική στην πραγματικότητα δεν μπορεί να εφαρμοστεί ακόμα και αν συμφωνήσουν  οι δημόσιοι υπάλληλοι. Δεν μπορεί να εφαρμοστεί ομαλώς όπως έχει εφαρμοστεί σε χώρες όπως η Σερβία μετά τον πόλεμο ή η Ρουμανία προσφάτως. Γιατί; Γιατί εκεί δεν είχαν οι υπάλληλοι βαριές «ανειλημμένες υποχρεώσεις». Αποφάσιζες να τους δώσεις 500 ευρώ μισθό και γνώριζες ότι θα μπορούσαν με αυτά να επιβιώσουν. Δεν είχαν φορτία υποχρεώσεων τα οποία έθεταν «πήχη» διαφορετικό από αυτόν του «μέτρου» της οικονομίας. Στην Ελλάδα υπάρχει «πήχης» ο οποίος δεν έχει σχέση με τα μέτρα της τοπικής οικονομίας.

Όταν  ένας δημόσιος υπάλληλος που σήμερα παίρνει μισθό 1500 ευρώ έχει μηνιαία  δόση στεγαστικού και αυτοκινήτου 800 ευρώ δεν μπορείς εσύ να του δώσεις εξαιτίας της αναγκαστικής πολιτικής 700 ευρώ μισθό. Ακόμα και να το θέλει δεν μπορεί να σε εξυπηρετήσει. Δεν μπορεί να επιβιώσει με αυτά τα χρήματα. Δεν του φτάνουν για να καλύψει τις πάγιες υποχρεώσεις τους. Ακυρώνεται η έννοια της εργασίας. Πως θα λειτουργήσουν οι τράπεζες όταν οι πιο καλοί και σίγουροι πελάτες τους θα αδυνατούν να είναι ασυνεπείς στις υποχρεώσεις τους. Τι ακριβώς θα καταγράφουν στους ισολογισμούς τους; Μιλάμε για δεκάδες αν όχι εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ. Στην πραγματικότητα μιλάμε για το μεγαλύτερο μέρος των ενεργητικών τους.

Αν  δηλαδή θέλαμε να περιγράψουμε με απόλυτη ακρίβεια την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας θα μας ήταν πολύ πιο εύκολο να το κάνουμε με ιατρικούς όρους. Η ελληνική οικονομία εξαιτίας του συνδυασμού των προβλημάτων της μοιάζει με έναν ασθενή που έχει ζάχαρο, εξαιρετικά αδύναμο καρδιαγγειακό σύστημα που υπέστη έμφραγμα και ταυτόχρονα αιμορραγεί από πολλά σημεία.

«Ζάχαρο»  η ελληνική οικονομία έχει εξαιτίας της μόνιμα κακής και προνομιακής μισθολογικής πολιτικής του δημοσίου. Το «καρδιοαγγειακό σύστημα» της ελληνικής οικονομίας είναι το τραπεζικό σύστημα που θα υποστεί «έμφραγμα» και η συνεχής και ακατάσχετη «αιμορραγία» έχει σχέση με τα ανεξέλεγκτα έξοδα του κρατικού μηχανισμού. Σε μια τέτοια περίπτωση κανένας γιατρός δεν πιάνει αυτόν τον ασθενή για να του κάνει επέμβαση. Τον διασωληνώνει και αφού τον σκεπάσει με μια κουβέρτα προσεύχεται στον Θεό να κάνει ένα θαύμα.

Τώρα  κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν  ότι ο George είναι αυτός που θα αναλάβει την σωτήρια «επέμβαση». Κατάλαβε ο αναγνώστης γιατί ο George είχε αυτά τα μούτρα όταν ο Πρωθυπουργός ανήγγειλε τις εκλογές; Στο μνημόσυνο του πατέρα του πιο χαρούμενος ήταν. Αυτό που έκρυβαν τα λόγια του το αποκάλυπτε η φάτσα του. Η φάτσα του «φώναζε» ότι δυστυχώς έγινε αυτό που ήθελε και άρα πάμε για εκλογές. «Φώναζε» ότι δυστυχώς προηγείται και είναι σχεδόν βέβαιος Πρωθυπουργός. Η φάτσα του έλεγε ελεύθερα αυτά που έκρυβε το στόμα του. «Φώναζε» την αλήθεια.

Η θέση του Πρωθυπουργού σήμερα είναι μια ηλεκτρική «καρέκλα» που κανένας δεν την θέλει. Αναγκαστικά θα καθίσει όποιος νικήσει στις εκλογές και ο George είναι βέβαιον ότι δεν θέλει. Τον βόλευε να «ψάχνει» τα χρήματα χρήματα του ελληνικού λαού και να κάνει διακοπές σε όλα τα νησιά μαυρίζοντας και συσκεπτόμενος. Τον βόλευε να κάνει ταξίδια στον κόσμο ως πρόεδρος της διεθνούς παπαριάς. Τον βόλευε να παίρνει το ποδήλατο και να κάνει τις αμέριμνες βόλτες του κληρονόμου. Για αυτόν τον λόγο τον είδαμε στην καλύτερη στιγμή της πολιτικής καριέρας του να είναι απελπισμένος. Μόνο που δεν έκλαιγε όταν ήρθε η δική του μεγάλη «στιγμή».  Μόνο που δεν φώναξε «βοήθεια» μπροστά στο ενδεχόμενο ότι θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός.

Το  ΚΚΕ θα είναι ανάμεσα  στα θύματα της  αναγκαστικής πολιτικής……και αυτό θα μπει στον «λάκκο».

Οι  συγκεκριμένες εκλογές θα είναι  πολύ ιδιόμορφες γιατί θα παρασύρουν σε αναγκαστικές συμπεριφορές και το ΚΚΕ. Σε άλλη περίπτωση η αναγκαστική  αυτήν πολιτική θα ήταν «βούτυρο»  στο ψωμί του ΚΚΕ. Το κόμμα που  υπόσχεται στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα 1600 ευρώ τον μήνα θα έκανε πραγματική «ανάσταση» με τις μειώσεις των πραγματικά προνομιούχων υπαλλήλων του δημοσίου τομέα. Θα έβγαινε στους δρόμους για να συμπαρασταθεί στους εργαζομένους του δημοσίου τομέα πολλοί εκ των οποίων είναι δικά του στελέχη. Θα «κατήγγειλε» την αποτυχία του καπιταλισμού και την ανάλγητη συμπεριφορά του.

Τώρα  όμως δεν θα αφεθεί να κάνει τίποτε από όλα αυτά. Θα αναγκαστεί να μην  συμπαρασταθεί στους θιγμένους  αυτής της πολιτικής και αυτό είναι επικίνδυνο για το ίδιο. Θα αναγκαστεί γιατί από την μια πλευρά δεν είναι δυνατόν να αφεθεί να λεηλατήσει τα δύο μεγάλα κόμματα και από την άλλη είναι απαραίτητη η αναγκαστική πολιτική. Οι δημόσιοι υπάλληλοι γνωρίζουν το «στημένο» παιχνίδι με το ΚΚΕ και θα μπορούσαν να εκβιάσουν με ομαδική μετακίνησή τους στις τάξεις του. Γνωρίζουν δηλαδή ότι η δημοκρατία μας δεν απειλείται από το παντελώς χρεοκοπημένο κομουνισμό και θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν το ΚΚΕ ως μοχλό πίεσης. Αυτό όμως είναι αδύνατον να επιτρέψουν τα κοινά αφεντικά του δικομματισμού και του ΚΚΕ.

Που βρίσκεται  ο κίνδυνος από αυτήν την περιοριστική πολιτική που θα εξαναγκαστεί το ΚΚΕ  να ακολουθήσει; Να αποδειχθεί ότι το ΚΚΕ είναι ένας ακόμα υπάλληλος  του ιμπεριαλισμού. Ένας χρηματοδοτούμενος χαφιές των Αμερικανών. Ένας υπάλληλος των Αμερικανών και του μεγάλου κεφαλαίου. Αναγκαστικά θα υπάρχει κίνδυνος αποκαλύψεων εφόσον κοινά αφεντικά επιβάλουν κοινές συμπεριφορές στους υπαλλήλους τους. Αυτό όμως είναι κάτι πολύ επικίνδυνο για το σύνολο του πολιτικού συστήματος.

Το  ΚΚΕ είναι το μυστικό θεμέλιο  του δικομματισμού και ο κύριος μοχλός πίεσης των ψηφοφόρων για  να περιορίζονται μέσα στις δύο γνωστές  «στάνες». Το ΚΚΕ παίζει τον ρόλο του κακού «λύκου» που δήθεν  απειλεί την δημοκρατία την οποία  προστατεύουν τα δύο μεγάλα κόμματα; Τι θα γίνει και πως μπορεί να επιβιώσει αυτός ο σχεδιασμός αν αποδειχθεί ότι «τσομπάνηδες» και «λύκοι» υπακούν στα ίδια αφεντικά;

Ο μεγάλος  κίνδυνος όμως για το ΚΚΕ θα έρθει  σε αυτό που θεωρεί προνομιακό του  πεδίο και είναι η λαϊκή  διαμαρτυρία. Είναι βέβαιο ότι οι Αμερικανοί και ο δικομματισμός έχουν ανάγκη την βοήθεια του ΚΚΕ για να ξεπεραστεί όσο το δυνατόν πιο εύκολα η κρίση. Θα προσπαθήσουν να το χρησιμοποιήσουν όπως το χρησιμοποιούσαν μέχρι τώρα προκειμένου να αποφύγουν την λαϊκή αντίδραση. Σε αυτήν την αποστολή του θα κινδυνεύσει.

Πως το χρησιμοποιούν; Ως προσωπικό ασφαλείας  της Αμερικανικής Πρεσβείας και  των κυβερνητικών μεγάρων. Το προσωπικό  που βρίσκεται εκτός των περιφράξεων  και αναλαμβάνει την έξωθεν άμυνα. Αυτό για να γίνει αντιληπτό θα πρέπει ο αναγνώστης να σκεφτεί το εξής απλό. Σε μια κοινωνία όπως η ελληνική όπου τα αντιαμερικανικά αισθήματα είναι ιδιαίτερα έντονα και υπερβαίνουν κατά πολύ το 60% του ελληνικού λαού έχει αναρωτηθεί κανένας γιατί ποτέ δεν έγινε μια τεράστια διαδήλωση έξω από την Αμερικανική Πρεσβεία την περίοδο των εγκλημάτων κατά της Σερβίας ή του Ιράκ; Μια διαδήλωση που να απειλεί να τους «πάρει και να τους σηκώσει»; Κάτι συμβαίνει και η αντίδραση «πνίγεται» πριν καν εκδηλωθεί.

Τα  ανάλογα συμβαίνουν και σε θέματα που αφορούν την κοινή λαϊκή δυσαρέσκεια σε θέματα κυβερνητικής πολιτικής. Σε μια κοινωνία που δοκιμάζεται μέσα σε μια τεράστια οικονομική κρίση ο κάθε καραγκιόζης υπουργός κάνει ότι θέλει χωρίς να φοβάται την λαϊκή αντίδραση. Οι κλέφτες κλέβουν χωρίς να φοβούνται την τιμωρία και οι εργαζόμενοι απειλούνται με λιμοκτονία. Μισθοί περικόπτονται, επιδόματα κόβονται, κοινωνικές και εργασιακές κατακτήσεις ακυρώνονται έτσι χωρίς φόβο για αντίδραση. Ότι θέλει κάνει ο καθένας. Έχει αναρωτηθεί ποτέ κανένας γιατί όλοι αυτοί δεν φοβούνται μια αυθεντική λαϊκή εξέγερση που να τους απειλεί με λιντσάρισμα;

Όλο το μυστικό είναι το ΚΚΕ. Αυτήν είναι  η αποστολή του. Για αυτόν τον  λόγο προστατεύεται νομικά ένα σταλινικό  κόμμα και του επιτρέπεται  να συμμετέχει στις δημοκρατικές λειτουργίες. Για αυτόν τον λόγο το χρηματοδοτούν αδρά οι πάντες. Από την Πολιτεία μέχρι τους Αμερικανούς και τον Σόρος.  Για αυτόν τον λόγο το «επιδοτούν» προκειμένου να κατακτά θέσεις και πόστα σε όλα τα συνδικαλιστικά όργανα. Ελέγχουν τις κοινωνικές αντιδράσεις μέσω αυτού. Είναι ο επαγγελματίας προβοκάτορας των δρόμων και των πεζοδρομίων. Ο χαφιές των Αμερικανών και του παρακράτους που σταματά την λαϊκή αντίδραση.

Πως λειτουργεί αυτό; Τι φοβούνται όλοι αυτοί; Φοβούνται  μήπως βγει ο κόσμος στους δρόμους  και αντιδράσει. Αντιδράσει με βιαιότητα και τους στείλει όλους μαζί στον διάολο. Άρα τι δεν θέλουν; Τον κόσμο έξω από τις πρεσβείες τους και τα κυβερνητικά κτίρια. Τι κάνουν; Τον αποτρέπουν από το να βγει. Σε αυτό το σημείο είναι χρήσιμο το ΚΚΕ. Αυτό για να το καταλάβει κάποιος ας σκεφτεί το εξής παράδειγμα. Αν οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια της διαμαρτυρίας είναι μια «πισίνα» που δεν θέλεις να μπουν μέσα οι άνθρωποι τι κάνεις; Πιάνεις έναν γνωστό «αρρωστιάρη» και τον πετάς πρώτο μέσα. Ποιος θα τολμήσει να μπει μέσα; Ποιος θα τολμήσει να «κολλήσει» τις «αρρώστιες» τους. Θα βράζει στο «ζουμί» του αλλά μέσα δεν θα μπαίνει.

Αυτός είναι ο ρόλος του ΚΚΕ. Προηγείται του κόσμου και μπαίνει πρώτο  στην «πισίνα» της αντίδρασης. Όταν επίκειται αντιαμερικανική αντίδραση  βγαίνει πρώτο το ΚΚΕ και αναγκαστικά όλοι οι υπόλοιποι μένουν στα σπίτια τους. Πάνε οι δήθεν αντιαμερικανικοί «ουραγκοτάγκοι» από τον Περισσό και κρέμονται έξω από την περίφραξή της. Στην πραγματικότητα αυτοί προστατεύουν την περίφραξή της από όλους τους υπόλοιπους. Το ίδιο γίνεται και με τα υπόλοιπα προβλήματα. Όταν επίκειται αντικυβερνητική αντίδραση βγαίνει και πάλι πρώτο το ΚΚΕ. Ξανά το ίδιο κόλπο με το «προσωπικό» ασφαλείας του Περισσού. Κανένας δεν αντιδρά γιατί κανένας δεν θέλει να αντιδράσει υπό τα λάβαρα του «αρρωστιάρη» της δημοκρατίας μας. Υπό τα λάβαρα των φασιστών του σταλινισμού.

Αυτά  όλα θα τα δούμε να συμβαίνουν σήμερα. Το ΚΚΕ θα «κατεβάσει» τους καταγγελτικούς τόνους του σε ότι αφορά τα αναγκαστικά μέτρα αλλά θα κατέβει και πάλι πρώτο στους δρόμους. Θα κατέβει και πάλι κατ’ εντολή των αφεντικών του προκειμένου να «κόψει» το «φούσκωμα» της λαϊκής αντίδρασης. Αυτήν την φορά όμως δεν θα είναι εύκολα τα πράγματα γιατί τα πνεύματα είναι οξυμένα και τα προβλήματα ανυπέρβλητα. Η λαϊκή αντίδραση θα «φουσκώσει» και αλίμονο σε αυτόν που θα προσπαθήσει να την «κόψει».

Αλίμονο στους σταλινικούς που θα προσπαθήσουν να σταματήσουν τους δημοκράτες. Αλίμονο στους σταλινικούς που θα προσπαθήσουν να κάνουν το έμμισθο προσωπικό ασφαλείας των Αμερικανών και του παρακράτους. Αλίμονό τους αν προσπαθήσουν να μιμηθούν τους εαυτούς τους στα Δεκεμβριανά. Τότε που σε συνεννόηση με τους Άγγλους έβαλαν τον ελληνικό λαό μπροστά στα πυροβόλα τους για να τον κατακρεουργήσουν.

Το  μεγάλο ρίσκο και ο κίνδυνος.

Η συγκυβέρνηση είναι μια επιλογή υψηλού ρίσκου για τον δικομματισμό γιατί αποκαλύπτεται με τον πιο απόλυτο τρόπο αυτό που όλοι γνωρίζουν στην Ελλάδα αλλά δεν μπορούν να το αποδείξουν. Αποδεικνύεται ότι τα δύο μεγάλα κόμματα είναι «συνέταιροι» μεταξύ τους και ακολουθούν μια κοινή πολιτική. Μια «έξωθεν» επιβεβλημένη πολιτική την οποία εφαρμόζουν με τον πιο πιστό τρόπο πολιτικοί που θα μπορούσαν άνετα να χαρακτηριστούν δοσίλογοι και προδότες.

Μέσα  σε ένα περιβάλλον τεχνητής αντιπαλότητας  τρεις οικογένειες μονοπωλούν την εξουσία. Οικογένειες οι οποίες είναι οι ιδιοκτήτες των κομμάτων που μονοπωλούν την εξουσία μετατρέποντας το ίδιο το κράτος σε ιδιωτική τους περιουσία. Το ρίσκο σε αυτήν την περίπτωση είναι να «εγκλωβιστούν» όλοι αυτοί σε μια κοινή πλατφόρμα και μέσα σε αυτήν να παρασύρουν και το υπόλοιπο πολιτικό σκηνικό. Αυτό είναι επικίνδυνο γιατί τους καθιστά ευάλωτους σε εξωτερικές επιθέσεις. Χάνουν την δυνατότητα άμυνας εφόσον δεν μπορεί να λειτουργήσει η συνηθισμένη τακτική τους.

Αυτήν η τακτική πάντα απέδιδε καρπούς γιατί τους επέτρεπε να «συνθλίβουν» τον οποιοδήποτε τολμούσε να εισέρθει στο πολιτικό προσκήνιο. Ακροβολίζονταν στο σύνολο του πολιτικού φάσματος και στην συνέχεια ως γνήσια συμμορία εκμεταλλευόταν τον «όγκο» και το «βάρος» τους και συνέθλιβαν τον οποιοδήποτε εχθρό τους. Η συγκυβέρνηση για αυτόν τον λόγο είναι επικίνδυνη. Τους περιορίζει όλους μαζί σε ένα κοινό σημείο και άρα τους κάνει εύκολους στόχους.

Θηρία όμως εγκλωβισμένα και πληγωμένα  είναι επικίνδυνα. Πιο επικίνδυνα ακόμα και από όταν βρίσκονται σε πλήρη ισχύ. Αυτό είναι το επικίνδυνο για τον ελληνικό λαό. Όλοι αυτοί θα αγωνιστούν να σωθούν με όλα τα μέσα. Όλα τα μέσα σε αυτήν την περίπτωση σημαίνει ότι δεν θα διστάσουν ακόμα και να ματώσουν τον ελληνικό λαό προκειμένου να σωθούν. Το επικίνδυνο για τον λαό είναι ότι υπάρχει πιθανότητα ο «εγκλωβισμένος» δικομματισμός να επιχειρήσει να τον παγιδεύσει μέσω της βίας και της προβοκάτσιας.

Από την  στιγμή που πρέπει να «πείσουν» τον  λαό να αποδεχθεί τα νέα σκληρά μέτρα είναι υποχρεωμένοι να τον  τρομοκρατήσουν. Δεν υπάρχει άλλη μέθοδος προκειμένου να εμφανιστούν ως η μοναδική επιλογή τους. Στόχος είναι να «πείσουν» τον λαό ότι ισχύει το γνωστό ή εμείς ή το χάος. Αυτό είναι κάτι που μας ανησυχεί. Φοβόμαστε μήπως πάνω στην αγωνία του να σωθούν μας «μπλέξουν» σε περιπέτειες με την επίσης προβληματική Τουρκία. Φοβόμαστε μήπως εξαιτίας της ίδιας αγωνίας τους μεθοδεύσουν εκ νέου νέα Δεκεμβριανά.

Εδώ βέβαια αποκαλύπτεται και μια ειρωνεία της τύχης. Αποδεικνύεται ότι  η ιστορία έχει «χιούμορ». Στα  αυθεντικά Δεκεμβριανά και τον εμφύλιο που ακολούθησε μας οδήγησε ο λακές των Αγγλοαμερικανών Γιώργος Παπανδρέου. Εκμεταλλευόμενοι την άθλια οικονομική κατάσταση που ακολούθησε της απελευθέρωσης και επικαλούμενοι εθνικές ανάγκες έπνιξαν τον ελληνισμό στον αίμα του. Σήμερα απειλούμαστε από μια ίδια κατάσταση από τον εγγονό και συνονόματό του.

Σήμερα  όμως υπάρχει μια διαφορά. Μια  μεγάλη διαφορά. Ο ελληνικός λαός είναι πολύ πιο ισχυρός και  πιο μορφωμένος. Όποιος ανοίξει την  πόρτα του «τρελοκομείου» να είναι  σίγουρος ότι πρώτος αυτός θα μπει μέσα σε αυτό.

Η τακτική του ΕΑΜ.Β’

Τώρα  που η κατάσταση έχει φτάσει στα  όρια της και δεν υπάρχει πλέον  νόημα να βαστά κάποιος κρυφά  «χαρτιά» θα πούμε μερικά βασικά πράγματα για την τακτική που ακολουθεί όλον αυτόν τον καιρό το ΕΑΜ.Β’. Έχουμε μπει σε μια κατάσταση στην οποία φαίνονται τα πραγματικά δεδομένα της και μπορεί να γίνουν κατανοητές ακόμα και οι πιο περίεργες στρατηγικές. Στρατηγικές όπως αυτές που ακολουθεί το ΕΑΜ.Β’. Στρατηγικές οι οποίες μέχρι τώρα δεν γινόταν κατανοητές και πολλές φορές αμφισβητήθηκαν ακόμα και από τους ίδιους τους φίλους του κόμματος.

Φαινομενικά το ΕΑΜ.Β’ από τότε που ιδρύθηκε ακολουθεί μια περίεργη συμπεριφορά. Μια συμπεριφορά παράλογη για  ένα κόμμα που θεωρητικά -και  βεβαίως εκ του νόμου- ως τέτοιο έχει φιλοδοξίες εξουσίας. Ενώ δηλώνει το παρών σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις – μέσω της δημοσιοποίησης των απόψεών του και της δραστηριοποίησης των μελών του – εντούτοις δεν συμμετέχει στις εκλογικές διαδικασίες. Ενώ δηλώνει συμβατικό κόμμα προτείνει «αποχή» η οποία στην πραγματικότητα «πληγώνει» τον κοινοβουλευτισμό που βασίζεται στην συμμετοχή των πολιτών.

Όλα αυτά τα φαινομενικά παράδοξα γινόταν για έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο. Ως νέο κόμμα και πέραν της αντικειμενικής αδυναμίας να ανταγωνιστεί τους μεγάλους της πολιτικής σκηνής υπήρχε και ένας άλλος στόχος αυτής της στρατηγικής. Ο στόχος ήταν ένας. Να επιβιώσει την κρίσιμη εποχή και στην πρώτη ευκαιρία να ισχυροποιηθεί. Να επιβιώσει χωρίς καθόλου μέσα προκειμένου να μην εμπλακεί σε οικονομικά και άλλα συμφέροντα. Τι σημαίνει επιβίωση χωρίς καθόλου δεσμεύσεις και άρα στα απώτατα όρια; Για να το καταλάβει κάποιος αυτό θα πρέπει να γνωρίζει τον σχεδιασμό του πολιτικού μας συστήματος.

Ο  κόσμος των κομμάτων που συμμετέχουν  στο πολιτικό σκηνικό μοιάζει  με μια αγέλη θηρίων τα οποία βαδίζουν όλα μαζί σε έναν κοινό δρόμο και μοιράζονται μεταξύ τους κοινές φιλοδοξίες και βέβαια στοχεύουν σε μια κοινή λεία. Μια αγέλη που όπως όλες οι αγέλες έχει μια εσωτερική ιεραρχία. Μια ιεραρχία η οποία δεν ανατρέπεται εύκολα και η οποία προκύπτει από τους ανταγωνισμούς και τις συγκρούσεις των θηρίων. Μια ιεραρχία στην οποία μετρά το μέγεθος και η δύναμη του καθενός από αυτά τα θηρία.

Η θέση του καθενός μέσα σε αυτήν την  κοινωνία των θηρίων καθορίζεται  από τις δυνάμεις του. Καθορίζεται από τον όγκο των οπαδών του, τα εξασφαλισμένα ΜΜΕ, τον συνδικαλιστικό έλεγχο κτλ. Εκεί μετρά το χρήμα και οι διασυνδέσεις με όλα τα γνωστά και άγνωστα παράκεντρα εξουσίας. Εκεί οι ισχυροί προσπαθούν να μην χάσουν το μερίδιό τους στην διαπλοκή που εξασφαλίζει την εξουσία και οι ανίσχυροι προσπαθούν να διαπλακούν για να αλλάξουν την μοίρα τους. Οι συγκρούσεις δηλαδή είναι πολύ σκληρές και απαιτούν μέσα προκειμένου να φέρουν αποτελέσματα. Μια κατάσταση ιδιαίτερα αρνητική για τους «μικρούς» εφόσον καταδικάζονται στην «καχεξία» και στο τέλος «πεθαίνουν».

Όπως  είναι δομημένο το ελληνικό σκηνικό  κανένας «μικρός» δεν μπορεί να αλλάξει  την τύχη του. Αν δεν συνεταιριστεί με τους ισχυρούς ή αν δεν τους μιμηθεί στις πρακτικές τους είναι θέμα χρόνου να εξαφανιστεί. Θα έχει απέναντί του όλους τους ισχυρούς με όλα τα μέσα και επιπλέον τις πλάτες των ξένων αφεντικών τους. Η ιεραρχία δεν αλλάζει ποτέ και οι Καραμανλήδες θα διαδέχονται τους Παπανδρέου και το ανάποδο. Ο Μητσοτάκης «επίτιμος» ρυθμιστής του παρακράτους και η ζωή θα συνεχίζεται απροβλημάτιστα για τους μεγαλοϊδιοκτήτες των κομμάτων.

Σε  αυτό το παιχνίδι συμμετέχει και το ιδιόρρυθμο θηρίο του Περισσού. Ένας «δεινόσαυρος» μιας άλλης εποχής ο οποίος παραμένει μέλος της  «πανίδας» της δημοκρατίας παρανόμως  μόνο και μόνο επειδή εξυπηρετεί τους κυρίαρχους. Οι κυρίαρχοι το συντηρούν στην ζωή εφόσον αν αφεθεί μόνο του θα πεθάνει. Τα κρατικά ταμεία συντηρούν τους χλεμπονιάρηδες της «επανάστασης». Το ΚΚΕ θα παίζει το παιχνίδι της «επανάστασης» εξασφαλίζοντας μερίδιο από το πλιάτσικο της «δημοκρατίας» δίνοντας ως αντιπαροχή την απαλλαγή των μεγάλων από τους μικρούς αντιπάλους. Μια σκληρή και φασιστική «σκούπα» που εξαφανίζει οτιδήποτε παράγει η ελληνική κοινωνία και μπορεί να απειλήσει τις «άγιες οικογένειες».

Όπως εύκολα αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης το ΕΑΜ.Β δεν μπορούσε να επιβιώσει σε αυτήν την «ζούγκλα». Δεν είχε ούτε το μέγεθος ούτε τα μέσα για να επιβιώσει. Πόσο μάλλον να επιβιώσει έχοντας απέναντί του όχι απλά κάποιο από τα θηρία αλλά όλα μαζί. Να επιβιώσει έχοντας απέναντι του μια αιμοβόρα αγέλη η οποία κατασπαράζει όλους όσους αντιλαμβάνεται ως απειλή. Μια αγέλη της οποίας τα μέλη συμμετέχουν συνειδητά σε ένα «στημένο» παιχνίδι και δεν δέχονται με τίποτε να χάσουν την λεία τους. Την λεία της εξουσίας και βέβαια των χρημάτων που προκύπτουν από αυτήν.

Γνωρίζοντας ο αναγνώστης όλα αυτά τα δεδομένα αντιλαμβάνεται πολύ εύκολα ότι θα ήταν πράξη «αυτοκτονίας» για το ΕΑΜ.Β’ να μπει στην μάχη της ιεραρχίας της «αγέλης» χωρίς την ανάλογη υποδομή. Θα ήταν αυτοκτονία να μπει σε μια κατάσταση όπου τα μόνα πράγματα που διαχωρίζουν τον ισχυρό από τον ανίσχυρο, τον σημαντικό από τον ασήμαντο είναι το μέγεθος, το χρήμα και τα μέσα.

Το ΕΑΜ.Β  έχοντας μόνο την γνώση ως δυνατό του χαρακτηριστικό αναγκαστικά περίμενε να αλλάξουν τα δεδομένα. Τα δεδομένα που θα διαχωρίζουν τους σημαντικούς από τους ασήμαντους με βάση την γνώση και τίποτε από όλα τα άλλα. Αναγκαστικά δηλαδή «βάδιζε» κοντά σε αυτά τα θηρία αλλά δεν συγκρουόταν με αυτά. Με την νόμιμη κομματική ταυτότητα που εξασφάλισε είχε τα τυπικά χαρακτηριστικά αυτών των θηρίων αλλά δεν ήταν πραγματικό μέλος της αγέλης. Την «ακολουθούσε» όποτε βόλευε το ίδιο και όχι όπου πήγαινε αυτήν.

Εξαιτίας  αυτής της ιδιόμορφης σχέσης δεν  περιοριζόταν από κανέναν κανόνα της υπάρχουσας ιεραρχίας. Δεν εντασσόταν σε κανένα πλαίσιο δεοντολογίας σε ότι αφορά την συμπεριφορά των μελών της αγέλης. Μπορούσε να «φωνάζει» όσο ήθελε και εναντίον όποιου ήθελε γιατί απλούστατα η «φωνή» του δεν ήταν υποχρεωτικά ανάλογη του μεγέθους του όπως συνέβαινε με τους άλλους. Δεν είχε μπει ποτέ σε εκλογική διαδικασία ώστε να «μετρηθεί» και αυτό να έχει ως άμεσο αποτέλεσμα να επηρεάζεται η «ένταση» της «φωνής» του.

Τι  σημαίνει πρακτικά αυτό; Όταν είσαι  «μικρός» και συμμετέχεις σε μια διαδικασία στην οποία δέχθηκες να «μετρηθείς» αναγκαστικά περιορίζεσαι. Αναγκαστικά γιατί σε άλλη περίπτωση θα είσαι παρανοϊκός. Δεν μπορείς να έχεις γράψει κάτω από την «βάση» εφόσον συμμετείχες στις «εξετάσεις» και να επιχειρείς να γελοιοποιήσεις αυτούς που έχουν «γράψει» καλύτερα από εσένα. Αν αμφισβητείς τις εξετάσεις ή την μέθοδο μέσω της οποίας εξάγονται τα αποτελέσματά της απλά δεν συμμετέχεις. Δεν μπορείς να είσαι ένα κόμμα που με τεράστιο κόπο συγκέντρωσε ένα ασήμαντο 2% και να απευθύνεσαι υποτιμητικά στο ΚΚΕ του 8% σαν να είναι ένας ποταπός και ασήμαντος αντίπαλος. Δεν μπορείς να προκαλείς, να αμφισβητείς ή να γελοιοποιείς τα κόμματα των κυριάρχων.

Απλά  πράγματα. Δεν μπορείς να μιλάς  σαν «μεγάλος» όταν δέχτηκες να «μετρηθείς»  και βρέθηκες «μικρός». Όση βεβαιότητα και αν έχεις ότι κάποτε θα γίνεις μεγάλος είσαι αναγκασμένος στο διάστημα που «μετρήθηκες» να σέβεσαι την ιεραρχία που προκύπτει από την «μέτρηση». Να σέβεσαι την διαδικασία την οποία αποδέχθηκες και συμμετείχες και στην οποία φιλοδοξείς κάποτε να επικρατήσεις. Όταν δέχεσαι να μετρηθείς και αποδέχεσαι το αποτέλεσμα ότι είσαι ένα μικρό «κουνάβι», δεν μπορείς να «βρυχάσαι». Τα «κουνάβια» σκούζουν και δεν βρυχώνται.

Το  ΕΑΜ.Β’ από την εποχή της ίδρυσής  του απλά «παρίσταται» στις εκλογικές  διαδικασίες. Δεν συμμετέχει και  δεν «μετριέται». Ως νόμιμο κόμμα όμως έχει δικαίωμα να «φωνάζει» εναντίον όποιου θέλει και με όση «ένταση» θέλει. Στο επίπεδο αυτό δεν υπάρχουν μεγάλα ή μικρά κόμματα. Στο επίπεδο αυτό υπάρχουν κόμματα ίσα με βάση τον νόμο. Κόμματα με δικαίωμα άποψης. Όταν δηλαδή βρίσκεσαι σε αυτό το επίπεδο είτε αντιπροσωπεύσεις το 0,000000001 % είτε το 90% του λαού είναι το ίδιο και το αυτό. Είναι το δικαίωμα του πολίτη μέσα στην δημοκρατία. Το δικαίωμα του κυρίαρχου που μπορεί να φωνάζει και να καταγγέλλει αυτά που βλέπει ως κακώς κείμενα.

Σε  μια τέτοια περίπτωση μόνος σου ορίζεις το επίπεδο που θα «κινείσαι». Μπορείς να «επιτεθείς» σε όποιον θέλεις με όση σφοδρότητα θέλεις. Μπορείς να «επιτεθείς» ακόμα και σε όλη την αγέλη μαζί. Αυτό είναι το απόλυτο πλεονέκτημα που έχεις και μετατρέπεις τον χρόνο σε σύμμαχό σου. Τον χρόνο «αγοράζεις» εφόσον βέβαια έχεις την γνώση ότι θα σου χρειαστεί η «εξαγορά» ενός τέτοιου μεγέθους. Αν δεν βλέπεις μπροστά σου αδιέξοδο δεν έχει νόημα μια τέτοια «αγορά» εφόσον τζάμπα θα δραστηριοποιείσαι σε μια κατάσταση που θα σε ξεπεράσει χρονικά.

Από την  στιγμή που είσαι σίγουρος για  την κατάληξη της κατάστασης ακολουθείς την τακτική της «καταγγελίας»  και μόνο. Της εκκωφαντικής καταγγελίας  με όλους τους τρόπους και εναντίον όλων των αντιπάλων σου. Σε μια τέτοια περίπτωση η αγέλη δεν μπορεί και δεν θέλει να «απαντήσει». Η αγέλη είναι δυνατή και θανατηφόρα μόνο όταν συμμετέχεις στις εσωτερικές διαμάχες της. Μόνο όταν πας να πάρεις μερίδιο στην λεία. Μόνο όταν μπορεί να σου στήσει «ενέδρα» μπροστά στην λεία. Αν δεν διεκδικείς όμως μερίδιο από την λεία η αγέλη είναι αδύναμη. Μπορείς ακόμα και να την βρίζεις γιατί απλούστατα είσαι εκτός του βεληνεκούς της.

Δεν μπορεί να «απαντήσει» ακόμα και αν το θέλει γιατί δεν την συμφέρει. Αν «απαντήσει» θα μπει στο πεδίο  που σε ευνοεί για μάχη και αυτό δεν την συμφέρει. Αν «απαντήσει» μεταφέρει μέρος της δικής της «επωνυμίας» πάνω σου. Αν απαντήσει σε κάνει γνωστό και το ακόμα χειρότερο είναι ότι κάνει γνωστή στο κόσμο  και την άποψή σου. Σε μια τέτοια περίπτωση θα σου δώσει πολιτική δύναμη. Θα παρασυρθεί σε μια μάχη με ένα «φάντασμα» που η αντίδρασή της θα του δίνει «σάρκα». Ούτε καν κακό δεν μπορεί να σου κάνει γιατί δεν ξέρει πως αυτό θα το εκμεταλλευτεί από πλευράς δημοσιότητας η απέναντι πλευρά.

Αυτό  είναι που την τρομάζει. Η δημοσιότητα  που μπορεί να αποκομίσει κάποιος που είναι τοποθετημένος απέναντί της. Κάποιος που έχει «φωνή» όσο ασήμαντος και αν είναι στο μέγεθος, το χρήμα ή τα μέσα. Η δημοσιότητα είναι ο τρόμος της γιατί αυτό προκαλεί την προσοχή του λαού. Αν η απέχθεια που έχει ο κόσμος απέναντι στα υπάρχοντα κόμματα βρει ένα κόμμα να «ακουμπήσει» τότε αυτό το κόμμα αυτόματα καθίσταται μεγάλο. Το ποσοστό του ΚΑΝΕΝΑ πάντα είναι έτοιμο να παραδοθεί σε όποιον είναι διαφορετικός από τους υπάρχοντες παράγοντες. Αυτό το ποσοστό είναι το άμεσο κόστος της «απάντησης» της αγέλης. Μεγαλώνει τρομερά τον αντίπαλό της και άρα του δίνει την δυνατότητα να πάει σε κάποια στιγμή και να «μετρηθεί». Θα τον συμφέρει να «μετρηθεί».

Η πραγματική μάχη δηλαδή δεν γίνεται για τα πρωτεύοντα αλλά για τα δευτερεύοντα. Οι συμμετέχοντες σε αυτήν την σύγκρουση δεν συγκρούονται σε θέματα ουσίας τα οποία αφορούν τις απόψεις τους αλλά σε θέματα που αφορούν τον «χώρο» που θα διεξαχθεί η μάχη τους. Ο καθένας δηλαδή προσπαθεί να τραβήξει τον αντίπαλό του στο πεδίο που τον ευνοεί. Ο ισχυρός προσπαθεί να τους τραβήξει όλους στο «ταπί» και ο γρήγορος στον «στίβο». Τα κόμματα της αγέλης επιθυμούν να κατέβει το ΕΑΜ.Β’ στις εκλογές προκειμένου να το κατασπαράξουν. Το ΕΑΜ.Β’ επιθυμεί να «τραβήξει» τα κόμματα στον «διάλογο» προκειμένου να κάνει το ίδιο.

Απλά  πράγματα. Για αυτόν τον λόγο αναφερθήκαμε στο παράδειγμα του εξεταστικού  κέντρου. Αυτοί που συμμετέχουν  στις «στημένες» εξετάσεις έχουν  κέρδος να σε τραβήξουν στον χώρο που  τους ευνοεί. Από εκεί και πέρα εσύ  αποφασίζεις τι θα κάνεις. Το πιο  ασφαλές είναι να παραμείνεις έξω από αυτό και να «φωνάζεις». Να καταγγέλλεις τα «στημένα» θέματα, τους «επιτηρητές» που τα παίρνουν, τους «υποψήφιους» με τα σκονάκια. Με αυτήν την στάση δεν περιμένεις κέρδη όταν θα βγουν τα αποτελέσματα αλλά «επενδύεις» στο ότι μπορεί οι καταγγελίες σου να πιάσουν τόπο και κάποτε να εισακουστούν από την κοινωνία.

Κατάλαβε  ο αναγνώστης τι λέμε; Στην  εποχή της αδυναμίας δεν συμμετέχεις.  Το κόστος της μη συμμετοχής  δεν είναι καν κόστος εφόσον  στην πραγματικότητα δεν έχεις  το μέγεθος να διεκδικήσεις την παραμικρή λεία. Το κέρδος όμως είναι τεράστιο γιατί «μιλάς» πάντα σαν «μεγάλος». Φωνάζεις όσο θέλεις και αυτό που φαίνεται επικίνδυνο – γιατί επιτίθεσαι σε ισχυρούς αντίπαλους- στην πραγματικότητα είναι το κέρδος γιατί αυτοί που θίγονται δεν έχουν συμφέρον να επιτεθούν. Ανοίγεις «διάλογο» με θηρία τα οποία και μόνο να απαντήσουν παθαίνουν ζημιά. Συντηρείσαι από την «αιμορραγία» τους ως θηρίο άσχετα αν δεν είσαι αυτός που την προκαλεί. Μεταξύ τους αλληλοσπαράσσονται και όλο και κάτι περισσεύει για αυτούς που ακολουθούν.

Μέχρι τώρα ο μοναδικός στόχος του ΕΑΜ.Β’ ήταν η απλή επιβίωση γιατί ο χρόνος ήταν ο μόνος παράγοντας που το απασχολούσε. Έπρεπε να βρίσκεται στην πολιτική σκηνή –με τον όποιο τρόπο μπορούσε- ώστε να έχει το πλεονέκτημα της προηγούμενης «ύπαρξης» την επόμενη ημέρα που θα «ιδρύονται» σαν τα «μανιτάρια» οι «σωτήρες» του πανικού και ταυτόχρονα να μην το αφορά η φθορά της προηγούμενης κατάστασης. Έπρεπε δηλαδή να εξασφαλίσει χρόνο που θα του επέτρεπε να δημιουργήσει μια στοιχειώδη «υποδομή» και ταυτόχρονα να μπορεί να περιμένει μέχρι να «παγιδευτούν» οι υπόλοιποι.

Το  ΕΑΜ.Β δηλαδή σε αυτήν την περίπτωση  έκανε για τον εαυτό του  χρήση της γνώσης του. Βλέποντας ότι τα θηρία του δικομματισμού αργά ή γρήγορα θα «εγκλωβιστούν» μέσα στον «λάκκο» της οικονομικής κρίσης δεν θέλησε να μπει μέσα στην αγέλη ως μέλος της. Έναν «λάκκο» προβληματικότητας η οποία αφορά όχι μόνο τα μεγάλα κόμματα αλλά και όλα τα μικρά εφόσον συμμετείχαν στην ίδια παράσταση. Στην παράσταση της μεταπολίτευσης. Η σημερινή φθορά δηλαδή δεν αφορά μόνο τα μεγάλα κόμματα αλλά και τα μικρότερα.

Είναι η συνολική φθορά της μεταπολίτευσης και αυτό όπως είναι φυσικό αφορά το σύνολο των συντελεστών είτε αυτοί είναι πρωταγωνιστές είτε απλοί «κομπάρσοι». Είναι η φθορά των ιδεών, των αντιλήψεων και των μεθόδων μιας ολόκληρης περιόδου και αυτά αφορούν όλους τους συμμετέχοντες σε αυτήν. Ακόμα και εκείνους που δεν είχαν καμία ουσιαστική συμμετοχή στις αθλιότητες της εξουσίας. Ακόμα δηλαδή και οι γνωστοί αναρχικοί έχουν υποστεί την φθορά της μεταπολίτευσης. Τους «βαρέθηκε» ο κόσμος και το χειρότερο είναι ότι έχουν βαρεθεί και οι ίδιοι τους εαυτούς τους. Όλοι αυτοί όμως αναγκαστικά θα μοιραστούν τον κόστος της απαξίωσης της πολιτικής. Οι μεγάλοι ως ανίκανοι και οι μικροί ως ανίκανοι να νικήσουν τους ανίκανους.

Η  φθορά δηλαδή του ΠΑΣΟΚ ή  της Νέας Δημοκρατίας είναι  αυτόματα φθορά ακόμα και για  κόμματα τα οποία θεωρητικά δεν έχουν «δοκιμαστεί» σε συνθήκες άσκησης εξουσίας. Κόμματα όπως είναι αυτά του Παπαθεμελή ή του Μάνου. Κόμματα τα οποία αδίκως προσπαθούν να εμφανιστούν ως «φρέσκα» ενσωματώνοντας στο δυναμικό τους τα «ρετάλια» των μεγάλων όπως κάνει το ΛΑΟΣ, η ΔΡΑΣΗ κτλ. Ακόμα και κόμματα που αντιπροσωπεύουν την απλή αντίδραση θα «φορτωθούν» την φθορά της μεταπολίτευσης εφόσον συμμετείχαν ενεργά στην «παράστασή» της.

Η φθορά  των κομμάτων μεταφέρεται στα  πρόσωπα και αυτά δεν μπορούν  να εκφράσουν τίποτε νέο όσο και  αν το προσπαθούν. Γιατί; Γιατί ο δικομματισμός έχει αποψιλώσει το σύνολο των κοινωνικών «δεξαμενών» από όπου θα μπορούσαν να αντλήσουν φρέσκα και άφθαρτα πρόσωπα. Το σύνολο του επιστημονικού, πνευματικού, αθλητικού ή καλλιτεχνικού χώρου. Αυτό δηλαδή που τους έδινε δύναμη μέχρι τώρα μπορεί να γίνει η αδυναμία τους. Η δυνατότητά τους δηλαδή είτε να οικειοποιούνται είτε να καταστρέφουν τα πρόσωπα και τις ιδέες αυτής της κοινωνίας μπορεί να αποδειχθεί μοιραία για αυτούς.

Γιατί; Γιατί δεν έχουν αφήσει «εναλλακτικές» λύσεις έξω και πέρα από το υπάρχων πολιτικό σκηνικό. Δεν έχουν αφήσει κάποια πρόσωπα στοιχειώδους κύρους τα οποία να μην τα έχουν «λερώσει» με την δική τους κομματική «λάσπη». Αυτήν η κατάσταση αδυναμίας δεν αφορά μόνο τους ισχυρούς του δικομματισμού. Αφορά και τα ξένα αφεντικά τους εφόσον δεν έχουν έτοιμο «πάγκο» για να αντικαταστήσουν τους υπάρχοντες φθαρμένους «παίχτες» της πολιτικής. Αυτό σημαίνει ότι ό.τι υπάρχει έξω από το υπάρχων πολιτικό σκηνικό απλά δεν το ελέγχουν. Δεν είναι δικοί τους άνθρωποι.

Αυτό θα αποδειχθεί το μεγάλο τους πρόβλημα. Όταν η κατάσταση θα φτάσει στα απόλυτα όριά της δεν θα μπορούν οι ισχυροί να εξασφαλίσουν νέα δικά τους πρόσωπα να τους φορέσουν τα δικά τους παλιά «κουστούμια» για να συνεχιστεί η ίδια παράσταση. Όταν θα φτάσουμε στα όρια θα αλλάξουν όλα τα δεδομένα. Όλα τα δεδομένα που σήμερα αφορούν και χαρακτηρίζουν την «κοινωνία» των κομμάτων. Την «πανίδα» του πολιτικού μας συστήματος με τα συγκεκριμένα «είδη» και την επίσης συγκεκριμένη ιεραρχία.

Αυτά  που σήμερα διαφοροποιούν τα κόμματα  σε σημαντικά ή ασήμαντα, μεγάλα ή μικρά θα πάψουν να έχουν αξία. Σε συνθήκες αδιεξόδου άλλα πράγματα θα έχουν σημασία. Πρώτιστη σημασία θα έχει η γνώση της εξόδου από την κρίση και άρα το ευνοϊκό για το ΕΑΜ.Β’ πεδίο μάχης. Το πεδίο της γνώσης και της κατάθεσης προτάσεων για την έξοδο από την κρίση. Τα κόμματα θα διαχωρίζονται σε αυτά που είναι μέσα στον «λάκκο» και σε αυτά που είναι εκτός. Σε αυτά που είχαν την γνώση να τον αποφύγουν και σε αυτά που δεν μπόρεσαν να τον αποφύγουν. Από εκεί και πέρα τα πάντα θα καθορίζονται μέσα σε αυτό το πνεύμα.

Θα  υπάρχουν οι εγκλωβισμένοι που είναι  διάσημοι αλλά δεν έχουν γνώση να απεγκλωβιστούν οι ίδιοι και βέβαια να απεγκλωβίσουν την κοινωνία από το αδιέξοδο και οι υπόλοιποι άσημοι που δεν είναι εγκλωβισμένοι και απλά επιθυμούν να γίνει γνωστή η γνώση τους. Θα υπάρχουν αυτοί που θα τους πιέζει ο κόσμος να δώσουν λύση και δεν θα μπορούν και αυτοί που μπορούν να δώσουν λύσεις και απλά περιμένουν να μάθει η κοινωνία για την ύπαρξή τους. Το εξεταστικό «κέντρο» θα σφραγίσει και ο μόνος που θα μπορεί να δώσει «εξετάσεις» θα είναι αυτός που βρισκόταν έξω από αυτό και μέχρι τότε «φώναζε».

Οποιοσδήποτε  νέος πολιτικός σχηματισμός να εμφανιστεί μπορεί αυτόματα να αποκτήσει μεγάλη πολιτική δύναμη γιατί απλούστατα μπορεί να χτυπάει τους απέναντι όλους μαζί. Το πιο μικρόσωμο θηρίο φαίνεται τεράστιο όταν βρίσκεται έξω από την θανάσιμη «παγίδα». Το πιο μικρό θηρίο που είναι ελεύθερο μπορεί να σχηματίσει δίπολο ακόμα και με την πιο μεγάλη αγέλη όταν αυτήν είναι εγκλωβισμένη. Γιατί; Γιατί απλούστατα μόνο αυτό μπορεί να επιβιώσει και άρα να υπάρχει. Τα δίπολα όταν σχηματίζονται είναι πάντα εις βάρος των ισχυρών. Είναι πάντα εις βάρος αυτών που έχουν δυνάμεις να χάσουν και όχι εις βάρος αυτών που δεν έχουν να χάσουν τίποτε. Αρκεί να σχηματιστεί το πιο αμυδρό δίπολο μεταξύ ΕΑΜ.Β και των υπαρχόντων κομμάτων και αυτό μόνο του θα «αυτοτροφοδοτείται» γιατί απλά έτσι λειτουργούν τα πράγματα.

Αυτό  είναι όλο το μυστικό της στρατηγικής  του ΕΑΜ.Β’. Αν υποθέσουμε ότι η  ομάδα των κομμάτων της μεταπολίτευσης έχει «παγιδευτεί» τότε μόνο αυτό απομένει από τα υπάρχοντα κόμματα να προτείνει  λύσεις. Από εκεί και πέρα είναι θέμα χειρισμών το πόσο γρήγορα μπορούν να εξελιχθούν τα πράγματα. Στα χέρια του ΕΑΜ.Β’ είναι το τι θα κάνει προκειμένου να αποκτήσει την δημοσιότητα που του χρειάζεται. Αυτό είναι εύκολο σε συνθήκες αδιεξόδου. Αν ήμασταν αδίστακτοι θα μπορούσαμε να διεκδικήσουμε την εύκολη και «εκρηκτική» διασημότητα της «Αντικρατικής Πάλης», ή της «Σέχτα Επαναστατών» κτλ.

Αυτό  θα αρκούσε στο ΕΑΜ.Β΄ γιατί έχει την γνώση να «υποδεχθεί» την  δημοσιότητα. Έχει έτοιμη την γνώση  να εκμεταλλευτεί την δημοσιότητα. Μόνο η δημοσιότητα του λείπει και τίποτε άλλο. Έχει έτοιμο το «πακέτο» γνώσης που προτείνει στον ελληνικό λαό για να διαβάσει και να μάθει. Να μάθει, να κρίνει και σε κάποια στιγμή να ψηφίσει. Δεν χρειάζεται να ανεβούμε στα μπαλκόνια και στα τραπέζια των καφενείων για να «πείσουμε» τον κόσμο ότι έχουμε τις γνώσεις για να τον βοηθήσουμε. Δεν έχουμε τέτοια ανάγκη και δεν θα το κάνουμε ποτέ. Υπάρχουν τα απαραίτητα βιβλία για να διαβάσει και να μάθει ο κόσμος. Σε συνθήκες αυστηρής νηφαλιότητας θέλουμε να μας κρίνει ο κόσμος και όχι σε συνθήκες εύκολης οχλαγωγίας.

Αυτό  είναι όλο το μυστικό της στρατηγικής  του ΕΑΜ.Β’. Αυτό τρομοκρατεί τα μεγάλα κόμματα της προφορικής μπουρδολογίας. Τα κόμματα των κρατικών επιχορηγήσεων. Τα κόμματα των πληρωμένων τηλεοπτικών εμφανίσεων. Τα κόμματα των πληρωμένων εκδοτοεργολαβικών επαίνων. Τα «βουβά» κόμματα των «εκκωφαντικών» διορισμών και των βολεμάτων. Το ΕΑΜ.Β’ μπορεί να κριθεί με διαφορετικό και πολύ πιο ασφαλή για τον λαό τρόπο. Σε αυτό το πεδίο δεν μπορούν να συναγωνιστούν το ΕΑΜ.Β’. Όλα μαζί τα κόμματα δεν έχουν να καταθέσουν ένα στοιχειωδώς λογικό κυβερνητικό πρόγραμμα. Με αφίσες και συνθήματα κυβερνούσαν και σε αυτά παρέμειναν. Ο θρίαμβος του ασφαλούς «ξύλινου» λόγου των μακιγιαρισμένων βλακών.

Είναι τόσο μεγάλη η αδυναμία του δικομματισμού να αντιδράσει που μπορεί να δεχθεί ανά πάσα στιγμή επίθεση. Όποιος θέλει του επιτίθεται όποια ώρα θέλει και δυστυχώς για αυτόν ανάμεσα σε αυτούς που έχουν αυτήν την δυνατότητα είναι και το ΕΑΜ.Β’. Είναι τόσο μεγάλη η δυσαρέσκεια του κόσμου που μπορεί να υποστηρίξει τον καθένα αν δείξει ότι απλά διαφοροποιείται από όλους αυτούς. Το χειρότερο για αυτούς είναι ότι δεν έχουν επιλογή. Δεν έχουν την επιλογή ούτε της απλής επιβίωσης μέσω της ιδιώτευσης. Οι περισσότεροι από αυτούς κινδυνεύουν μόλις χάσουν την εξουσία θα αποκτήσουν επαφή με τους δεσμοφύλακες.

Πολλές  φορές έχουν κατηγορήσει το ΕΑΜ.Β’ ότι γίνεται μόνιμα προφήτης κακών  για τον τόπο. Μας έχουν χαρακτηρίσει μέχρι καταστροφολόγους. Δεν το κάνουμε επίτηδες. Δεν έχουμε κάποιο σαδιστικό βίτσιο να προβλέπουμε άσχημα πράγματα. Απλά δεν βλέπουμε κάτι καλό για να το πούμε. Μόνο άσχημα «βλέπουμε» να έρχονται και αυτά περιγράφουμε. Τώρα για παράδειγμα «βλέπουμε» κλάματα. Κλάματα όμως ισχυρών και όχι των συνηθισμένων θυμάτων τους. Αυτήν είναι η πιο σίγουρη «προφητεία» μας.

Ας  μη βιάζονται οι διάφοροι «Χριστοφοράκοι»  της πολιτικής, οικονομικής ή  παραδικαστικής διαπλοκής να δηλώνουν πανευτυχείς κάθε φορά που διαφεύγουν του νόμου και της τιμωρίας. Τους διαβεβαιώνουμε ότι δυστυχείς θα τελειώσουν τις ζωές τους. Ας είναι σίγουροι από τώρα ότι αν κάτι παραγραφεί στο μέλλον θα είναι οι ίδιες οι παραγραφές. Με κλάματα θα εγκαταλείψουν αυτόν τον κόσμο τον οποίο η δική τους ηλιθιότητα κατέστησε μάταιο πρώτα για τους ίδιους και μετά για όλους τους άλλους.

Το  ΕΑΜ.Β’ ίσως και για τελευταία φορά προτείνει στους Έλληνες την ΑΠΟΧΗ. Μια αποχή η οποία θα εξασθενίσει ακόμα πιο πολύ τους «εγκλωβισμένους». Μια αποχή που θα τους στερήσει κάθε ίχνος δημοκρατικής νομιμότητας. Μια αποχή που θα μονιμοποιήσει την έλλειψη «επαφής» τους με την ελληνική κοινωνία. Μια αποχή που θα τρομάξει τα αφεντικά τους εφόσον θα δουν ότι τζάμπα συντηρούν τον πολυδάπανο «θίασο» των λακέδων τους. Τώρα είναι η ευκαιρία για τον λαό να τους “βοηθήσει”, πετώντας τους “σωσίβιο”. Η αποχή είναι τώρα γι’ αυτούς η χειρότερη βοήθεια που μπορούν να πάρουν από τον λαό. Είναι σαν να πετάς ένα “αμόνι” σε κάποιον που πνίγεται στο μέσον του ωκεανού.

Ο λαός κρατάει στα χέρια του την  τύχη του και πρέπει να το εκμεταλλευτεί.

Τραϊανού  Παναγιώτης

Πρόεδρος του ΕΑΜ.Β΄