Του Θύμιου Παπανικολάου
Τα ηγετικά κλιμάκια του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλουν να αντιληφθούν, δεν είναι σε θέση ούτε να «θέλουν», ότι αποτελούν τους τελευταίους εκπροσώπους μιας ιστορικής υπόθεσης ξοφλημένης ανέκκλητα.
Όταν ο ίδιος ο ηγετικός γραφειοκρατικός μηχανισμός έχει μετατραπεί σε αντιμαχόμενες (λυσσωδώς) κλίκες, αυτό αποτελεί το πιο καθαρό σημάδι της διαλυτικής αποσύνθεσης.
Έχουμε αναλύσει διεξοδικά ότι τα ηγετικά κλιμάκια του ΣΥΝ έβλεπαν πάντα ρόδινα όνειρα ενώ πνίγονταν. Δεν μπορούσαν καν να υποψιαστούν ότι αποτελούσαν παρασιτικές εκβλαστήσεις μιας «ιστορικής αριστεράς» που ο ήλιος της έγερνε προς τη δύση του. Και έγερνε προς τη δύση του, ακριβώς γιατί αυτή η «αριστερά» είχε πάψει προ πολλού να είναι Αριστερά, να παράγει ιδέες και να οργανώνει την κοινωνική ζωή. Ένα παράσιτο ήταν της «αριστερής ιστορίας», πλήρως μεταλλαγμένο και «αλεσμένο» από τις μυλόπετρες του ιμπεριαλισμού.
Για τους επιθανάτιους σπασμούς του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ παραπέμπουμε στο τελευταίο κείμενό μας: «ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ: επεισόδια σχοινοτενών ρήξεων»