Η αποχή του 1946 και του 2009

Η “αποχή” κάποτε κατέστρεψε την Ελλάδα

και η “αποχή” σήμερα μπορεί να δώσει την ελπίδα. 

Η “αποχή” του 1946

έχτισε το μεταπολεμικό παρακράτος 

και η “αποχή” του 2009

απειλεί να το γκρεμίσει. 

Γράφει ο Παναγιώτης Τραϊανού

Όταν το ΕΑΜ β’ πρότεινε την αποχή, ως “επιλογή” των πολιτών, γνώριζε τι ακριβώς επεδίωκε. “Ακροβατούσε” μεταξύ σωστού και λάθους σ’ ό,τι αφορά τη γενικότερη δημοκρατική και εκλογική λειτουργία, αλλά αυτό το έκανε, έχοντας γνώση κάποιων ιδιομορφιών του ελληνικού πολιτικού συστήματος, τις οποίες αγνοεί ο μέσος πολίτης. Ένα ψευδοδημοκρατικό δικομματικό πολιτικό σύστημα, όπως είναι το ελληνικό, δεν μπορεί να “νικηθεί” ή ν’ “αποκαλύψει” τις αδυναμίες του με συμβατικές τακτικές αντίδρασης. Ακριβώς, επειδή δεν μπορεί να συμβεί αυτό, επιλέξαμε αντισυμβατικές μεθόδους.

Επιλέξαμε να προτείνουμε κάτι, το οποίο θεωρητικά είναι λάθος, για ν’ αποκαλυφθεί το σωστό. Με “λάθος” επιλογή μπορείς να παράγεις το “σωστό” αποτέλεσμα, αν γνωρίζεις τι επιδιώκεις. Το εσκεμμένο λάθος μέσα σε ένα σύστημα-“παγίδα” μπορεί να “εξουδετερώσει” τον σχεδιασμό του. Τον έξυπνο φασιστικό σχεδιασμό του.

Αυτό το οποίο λέμε δεν είναι παράλογο. Είναι σαν να είσαι παγιδευμένος μέσα σε ένα virtual σύστημα, το οποίο σε κάνει να νομίζεις ότι είσαι μέσα σε ένα “τούνελ” με μία και μοναδική διέξοδο. Είναι προφανώς λάθος, όταν βρίσκεσαι μέσα σε ένα τούνελ, να πάρεις φόρα και να πέσεις στον τοίχο. Δεν είναι λάθος όμως, όταν γνωρίζεις ότι το περιβάλλον είναι virtual και το λάθος αποκαλύπτει αυτό το οποίο δεν φαίνεται. Αποκαλύπτει απλά ότι δεν υπάρχει “τούνελ” και τα πάντα είναι μια οφθαλμαπάτη. Μια κοινή απάτη, την οποία έστησαν οι φασίστες, για να παγιδεύουν τον κόσμο στα “μαγαζιά” τους.

Θεωρητικά η αποχή, σ’ ό,τι αφορά τη συμμετοχή στις δημοκρατικές διαδικασίες, είναι μια λάθος επιλογή των πολιτών. Λάθος, γιατί απεμπολούν το θεμελιώδες δικαίωμα που δίνει η Δημοκρατία στον απλό πολίτη, προκειμένου αυτός να συμμετάσχει στους σχεδιασμούς που αφορούν τον ίδιο. Λάθος, το οποίο μπορεί να πάρει τις μέγιστες διαστάσεις του, αγγίζοντας την “αυτοκτονική” απόπειρα, όταν στην εκλογική διαδικασία το διακύβευμα είναι το πολίτευμα και άρα η ίδια η Δημοκρατία. Η συμμετοχή είναι αυτή η οποία διασφαλίζει την επιβίωση της Δημοκρατίας και η συμμετοχή είναι αυτή η οποία εξασφαλίζει την ομαλή λειτουργία της.

Το λάθος δηλαδή της αποχής κινείται σε ένα τεράστιο εύρος συνεπειών. Αρνητικών συνεπειών στο σύνολό τους οι οποίες ξεκινάν από την απλή πρόκληση μεγάλων και ανεπανόρθωτων ζημιών μέχρι την απόλυτη καταστροφή. Η ελάχιστη ζημιά, που μπορεί να προκαλέσει η αποχή, είναι η υπολειτουργία της Δημοκρατίας μέχρι του σημείου να μιλάμε για σήψη της. Γιατί; Γιατί καταστρέφονται τα “φίλτρα” της αξιοκρατίας της. Σταδιακά “ερημοποιείται” ο πολιτικός χώρος, ο οποίος είναι ένας από τους πλέον ζωτικούς χώρους για τη λειτουργία της κοινωνίας και αυτό απωθεί τους ικανούς και τους άξιους. Κανένας δεν θέλει ν’ αγωνίζεται σε “έρημους” και οι ικανοί τις εγκαταλείπουν. Όταν οι ικανοί εγκαταλείπουν την πολιτική ελλείψει “ακροατηρίου”, απορροφώνται από άλλους χώρους με μεγαλύτερο κοινωνικό ενδιαφέρον. Χώρους όπως είναι η οικονομία ή η επιστήμη ή η τέχνη.

Το αποτέλεσμα γίνεται τραγικό και γι’ αυτό μιλάμε για την καταστροφή των “φίλτρων” της αξιοκρατίας. Στην πολιτική παραμένουν τα “ρέστα” της κοινωνίας. Αυτοί οι οποίοι δεν θα μπορούσαν να διακριθούν πουθενά αλλού, εφόσον παντού υπάρχουν “φίλτρα” που τους εμποδίζουν. Οι ανίκανοι και οι βλάκες. Αυτοί, ως γνωστόν, είναι πιο μεθοδικοί, πιο επίμονοι και πιο ομαδικοί από τους ικανούς και συνήθως “βιαστικούς” ανταγωνιστές τους. Έχουν χαμηλότερες φιλοδοξίες και προχωράνε αργά αλλά σταθερά, με μικρά και σίγουρα “βήματα”. Ό,τι καταλαμβάνουν δεν το αφήνουν και ως εκ τούτου, αν “αλώσουν” έναν χώρο, δεν τον χάνουν. Η “βλάβη” δηλαδή στα “φίλτρα” είναι μόνιμη, εφόσον δεν μπορούν οι ικανοί να τον ανακαταλάβουν, ακόμα κι αν το θέλουν. Η αποχή μέσα σε μια δημοκρατική κοινωνία την παραδίδει στα χέρια των ανίκανων και αυτό από μόνο του είναι τεράστια καταστροφή, εφόσον την οδηγεί στην παρακμή.

Αυτό το πρόβλημα της Δημοκρατίας το είχαν εντοπίσει και οι αρχαίοι πρόγονοί μας. Γι’ αυτόν τον λόγο και ο πιο διάσημος από τους πραγματικούς πατέρες της Δημοκρατίας, ο Περικλής, έλεγε με τον πιο απόλυτο και κατηγορηματικό τρόπο ότι, όποιος πολίτης δεν ασχολείται με τα κοινά, είναι ελεεινός, άχρηστος και άθλιος. Γιατί; Γιατί παραδίδει την κοινωνία στους ελεεινούς, στους άχρηστους και στους άθλιους. Αυτό μετατρέπει την ίδια την κοινωνία σε κοινωνία ελεεινών, άχρηστων και άθλιων πολιτών και μια τέτοια κοινωνία δεν μπορεί να είναι υγιής και άρα και δημοκρατική. Μια τέτοια κοινωνία αργά αλλά σταθερά οδηγείται μέσω της διαφθοράς στη σήψη και στη διάλυση. Η αποχή από τα κοινά και άρα η ιδιώτευση του πολίτη είναι πηγή κακών για την κοινωνία. Από τις λέξεις ιδιώτης και ιδιώτευση προέρχεται και η αγγλική έννοια idiot, που σημαίνει ηλίθιος. Είναι ηλίθιος αυτός ο οποίος δεν ασχολείται με τα κοινά.

Η ίδια συμπεριφορά όμως μπορεί να γίνει άμεσα και απόλυτα καταστροφική, όταν εκτός από τους ανίκανους υπάρχουν και οι φασίστες, οι οποίοι έχουν οργανωμένα παρεισφρήσει στις δημοκρατικές διαδικασίες και η αποχή των δημοκρατών τούς επιτρέπει να κάνουν “πάρτυ”. Γιατί; Γιατί, αν σε μια αδιάφορη κοινωνία “ηλιθίων” ιδιωτών στη θέση των παραπάνω εκλεγμένων δημοκρατών βλακών μπουν οι φασίστες, τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα. Σε μια τέτοια περίπτωση δεν πάμε απλά σε μια αργή αλλά σταθερή παρακμή μιας δημοκρατικής κοινωνίας, αλλά στην άμεση και ταχύτατη ανατροπή της ίδιας της Δημοκρατίας. Αυτό εκμεταλλεύονται οι φασίστες, προκειμένου να την ανατρέψουν. Εκμεταλλεύονται την “ηλιθιότητά” τους.

Τα λάθη των δημοκρατών είναι “ευκαιρίες” για τους φασίστες. Τέτοιο λάθος είναι η αποχή. Η αποχή των δημοκρατών είναι ευκαιρία για τους “στρατευμένους” στην αντιδημοκρατική ιδεολογία των φασιστών. Αυτές οι μάζες δηλαδή κινούνται με αντίθετες φορές. Όσο πιο μεγάλη η αποχή των δημοκρατών, τόσο μεγαλύτερη η “στράτευση” των φασιστών, εφόσον τόσο μεγαλύτερη είναι η ευκαιρία τους για την επίτευξη των αντιδημοκρατικών τους στόχων. Όταν οι Δημοκράτες συμμετέχουν στο σύνολό τους, οι φασίστες δεν “στρατεύονται” εύκολα, γιατί δεν υπάρχει ευκαιρία για να επιτύχουν τους στόχους τους. Η αποχή, δηλαδή, είναι μια δράση των δημοκρατών, η οποία προκαλεί μια ανάλογη αντίδραση των εχθρών της Δημοκρατίας.

Το ΕΑΜ β’ πήρε την ευθύνη, για να προτείνει την αποχή, για έναν πολύ απλό λόγο. Η Δημοκρατία πλέον δεν κινδυνεύει από κανέναν κι από τίποτε. Κινδυνεύει μόνον από τον κακό της εαυτό. Οι λαοί έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο ωρίμανσης, που κανένας φασίστας δεν μπορεί να τους απειλήσει. Οι βασιλείες έχουν εξευτελιστεί σε σημείο τέτοιο, που οι “γαλαζοαίματοι” εκφραστές τους να αφορούν μόνον τα κουτσομπολίστικα έντυπα και οι δικτατορίες των προλεταριάτων —όταν δεν σέρνονται στα διεθνή δικαστήρια με κατηγορίες για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας ή πλιάτσικο— δεν αφορούν παραπάνω από κάποιες μικρές μειοψηφίες αγράμματων και αστοιχείωτων φασιστών. Οι “Κοκοί” και οι “Αλέκες” έχουν ελάχιστο ακροατήριο. Ακροατήριο, το οποίο με πολύ κόπο και πολύ κρατικό χρήμα το διατηρούν ενεργό, απλά και μόνον γιατί βολεύει κάποιους να γίνεται “παιχνίδι”.

Όλα αυτά οφείλονται στη γενικότερη ανθρώπινη πρόοδο. Μια πρόοδο μορφωτική, η οποία στερεί από τους φασίστες το βασικό τους “πελατολόγιο”, που είναι οι αγράμματοι και οι αστοιχείωτοι της κοινωνίας. Οι άνθρωποι, οι οποίοι συνθέτουν τα άβουλα “ποίμνια” των “ποιμένων” όλων των ειδών. Οι άνθρωποι, οι οποίοι δίνουν τη δυνατότητα σε “εκλεκτούς” του Θεού ή σε σταλινικούς τενεκέδες να εμφανίζονται σαν “πατερούληδες” των αγράμματων και των αδυνάμων.

Αυτή η πρόοδος της ανθρωπότητας ευνόητο είναι ότι έχει “περάσει” και στην Ελλάδα. Ο τελευταίος πολίτης πλέον της χώρας είναι αρκετά μορφωμένος και αρκετά χειραφετημένος, ώστε να μην βλέπει ως “εκλεκτό” το κάθε ξενόφερτο “λαμόγιο”, το οποίο με μερικά φτερά και πούπουλα παριστάνει τον άνακτα. Ο τελευταίος πολίτης πλέον της χώρας αισθάνεται αρκετά δυνατός, ώστε να διεκδικεί μόνος του το δίκιο του και να μην εναποθέτει το μέλλον του στα χέρια της κάθε Παπαρήγα, που του υπόσχεται “αγώνες” απέναντι στο σύστημα. Στο ίδιο σύστημα στο οποίο φροντίζει και για το δικό της πλούσιο μεροκάματο.

Η ανθρώπινη ιστορία έχει φτάσει πλέον σε ένα απόλυτα “κομβικό” σημείο. Οι μάχες των ιδεολογιών έχουν διεξαχθεί στο σύνολό τους και το αποτέλεσμά τους έχει οριστικοποιηθεί. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ νίκησε. Η Δημοκρατία είναι ο τελικός νικητής των νικητών. Δεν υπάρχει πλέον καμία σύγκρουση αριστερής και δεξιάς ιδεολογίας. Ό,τι εμφανίζεται πλέον σαν “σύγκρουση”, είναι στημένο, για να βγαίνουν τα μεροκάματα των πονηρών. Οι πάντες είναι Δημοκράτες, γιατί απλούστατα, αν δεν είναι, δεν μπορούν να επιβιώσουν. Οι φασίστες, όσο πονηροί κι αν είναι, δεν βρίσκουν πλέον τενεκέδες να τους εξουσιάζουν ως φασίστες. Αυτή είναι η νίκη της Δημοκρατίας. Η απόλυτη, καθολική και ολοκληρωτική νίκη. Μια νίκη, στην εμπέδωση της οποίας υποβοηθά ακόμα και η τεχνολογία. Ο κόσμος, λόγω της τεχνολογίας, έγινε πολύ “μικρός” και ως εκ τούτου ενήμερος για τα πάντα. Όπου εκδηλώνεται απειλή, το γνωρίζουν οι πάντες ελάχιστα δευτερόλεπτα μετά την εκδήλωσή της.

Ως εκ τούτου, ακόμα κι αν όλοι οι Δημοκράτες πάνε για “μπάνιο” και οι φασίστες κερδίσουν τις εκλογές της “απουσίας”, αρκεί οι πολίτες να γυρίσουν από την παραλία και οι φασίστες θα ξαναμπούν στις “τρύπες” τους. Δεν υπάρχει πλέον κανένας κίνδυνος από κανέναν φιλόδοξο “άνακτα” ή σταλινικό τυραννίσκο. Όποιος τολμήσει να κατεβάσει τανκ στους δρόμους, θα κάνει την τελευταία “παρέλαση” της ζωής του. Όποιος κι αν αποτολμήσει να μας κάνει “έκπληξη”, όταν θα γυρνάμε από το “μπάνιο” μας, θα βρεθεί ο ίδιος προ εκπλήξεων. Με τα μαγιό μας θα τον κρεμάσουμε. Με τα αντηλιακά μας θα τον πνίξουμε. Εμείς οι Δημοκράτες είμαστε απειράριθμοι και πανίσχυροι και είμαστε βέβαιοι ότι αυτό το έχουν εμπεδώσει οι φασίστες όλων των άκρων …δεξιών και αριστερών.

Κάνουμε αυτήν τη θεωρητική ανάλυση, για να μπορέσει ο αναγνώστης να καταλάβει τη βασική λειτουργία της εκλογικής διαδικασίας. Αυτό είναι απαραίτητο, γιατί, μόνον αν αυτός γνωρίζει τα όρια μεταξύ της απλής “αδιαφορίας” —η οποία απλά δίνει την κυριαρχία σε κάποια μειοψηφική και επίσης δημοκρατική βλακώδη άποψη— και αυτά της “αυτοκτονίας”, μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς συνέβη στην Ελλάδα. Μόνον έτσι μπορεί να αξιολογήσει τα αποτελέσματα των τελευταίων ευρωεκλογών. Αποτελέσματα, τα οποία δεν θα του αποκαλύψει κανένας, γιατί όλοι έχουν συμφέρον από τη “συγκάλυψη” δεδομένων.

Κάνουν λάθος οι “προχωρημένοι”, οι οποίοι εκτιμούν ότι η αποχή απείλησε τον δικομματισμό. Η αποχή απείλησε τον φασισμό της μεταπολίτευσης, του οποίου ορατό μέρος είναι ο δικομματισμός. Η αποχή απείλησε τον φασισμό γενικά, γιατί απειλεί ν’ αποκαλύψει το κρυφό του μέρος. Αυτό είναι το πρόβλημα για τους φασίστες. Η αποχή απειλεί ν’ αποκαλύψει τα αόρατα “δεκανίκια” του φασισμού, ο οποίος φαινομενικά εμφανίζεται με την απλή μορφή του δικομματισμού, ενώ στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετος. Απειλεί ν’ αποκαλύψει τα απαραίτητα απόκρυφα μέρη του φασιστικού σχεδιασμού, τα οποία είναι η βασική προϋπόθεση για να εγκλωβίζεται ο δημοκρατικός λαός μέσα στα δύο μεγάλα ιδιόκτητα κόμματα εξουσίας.

Αυτό είναι που απειλεί ν’ αποκαλύψει η σημερινή αποχή και γι’ αυτόν τον λόγο την προτείναμε ως πολιτική “ενέργεια”. Δεν ενθαρρύναμε την αδιαφορία. Ενισχύσαμε την άποψη ότι πρέπει να υπάρχει “ενεργή” αποχή, για να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Γιατί; Γιατί τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται. Ο φασισμός στην Ελλάδα έχει και κρυφούς συνεταίρους. Κάπου “πατάνε” οι φασίστες του δικομματισμού, για να στέκονται συνέχεια στην κορυφή του πολιτικού συστήματος. Κάπου “ακουμπάνε”, για να μην “ανατρέπονται” από κάθε νέο αντίπαλο που εμφανίζεται. Γι’ αυτόν τον λόγο η σημερινή αποχή των Ελλήνων απειλεί να καταστρέψει τον φασιστικό σχεδιασμό της μεταπολίτευσης. Τον φασισμό, ο οποίος εξυπηρετείται από περισσότερους παράγοντες από αυτούς που εκ πρώτης όψεως φαίνονται.

Όμως, για να γίνει αυτό αντιληπτό, θα πρέπει να γνωρίζουμε τον σχεδιασμό αυτόν. Όλο το μυστικό του φασισμού της μεταπολίτευσης βρίσκεται στην ικανότητά του να “εγκλωβίζει” τους ψηφοφόρους στα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας. Αυτός ο εγκλωβισμός επιτυγχάνεται μέσω του σχεδιασμού, ο οποίος κάνει το “σωστό” για τη Δημοκρατία —και το οποίο είναι συμμετοχή του πολίτη στις διαδικασίες της— να λειτουργεί εις βάρος της. Τι σημαίνει αυτό το παράδοξο; Αυτοί, οι οποίοι σχεδίασαν το σύστημα, δημιούργησαν γι’ αυτό ένα τέτοιο πλαίσιο λειτουργίας, που να εγκλωβίζει τους Δημοκράτες στον φασιστικό δικομματισμό, εξαιτίας αυτής ακριβώς της δημοκρατικής τους ευαισθησίας. Εδώ είναι το όλο μυστικό. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ξεκινήσαμε το κείμενο με την περιγραφή των ορίων, τα οποία αφορούν την “αποχή”.

Το σύστημα με την έξυπνη τακτική του εκβιάζει τους πολίτες και τους καθηλώνει στον δικομματισμό. Αυτό γίνεται με το “κρυφό” μέρος του δικομματισμού και αυτό αποκαλύπτει η αποχή. Αν δηλαδή παρομοιάζαμε τον δικομματισμό με μια τεράστια “πισίνα”, η οποία εγκλωβίζει μέσα της τους Δημοκράτες αυτής της χώρας, αυτό το οποίο αναζητούμε είναι το μυστικό αυτού του εγκλωβισμού. Αυτό το μυστικό απειλεί ν’ αποκαλύψει η τεράστια αποχή. Αδειάζει την “πισίνα” και φαίνεται το πώς είναι ο σχεδιασμός της. Φαίνεται τι υπάρχει μέσα σ’ αυτήν και λειτουργεί “εγκλωβιστικά”. Φαίνεται τι υπάρχει κάτω από τη θολή δημοκρατική επιφάνειά της.

Όλο το μυστικό του σχεδιασμού της μεταπολίτευσης συνδέεται με την παράνομη συμμετοχή του ΚΚΕ στις εκλογικές διαδικασίες. Με την παράνομη συμμετοχή μιας φασιστικής παράταξης σε ένα διαχειριστικό εκλογικό “παιχνίδι”, το οποίο αφορά κοινά κόμματα. Εκεί βρίσκεται το όλο μυστικό. Η αντιδημοκρατική παράταξη, η οποία με παράνομο τρόπο ανταγωνίζεται κοινά —και άρα αδύναμα— κόμματα μιας πανίσχυρης δημοκρατικής παράταξης, τα αναγκάζει δήθεν να ισχυροποιηθούν, παριστάνοντας και τα ίδια τις παρατάξεις— και αυτό εξασθενεί τη Δημοκρατία. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Στο όνομα της προστασίας της Δημοκρατίας —υποτίθεται από την απειλή του ΚΚΕ— τα κοινά κόμματα της Δημοκρατίας αποκτούν δομή ανάλογη του ΚΚΕ. Για να μην απειληθεί η Δημοκρατία, “εκτελείται” από τα δικά της κόμματα. Για να μην απειληθεί η Δημοκρατία από τον κομματισμό των φασιστών, πέφτει θύμα του κομματισμού των δικών της κομμάτων.

Ο εγκλωβισμός στο σημείο αυτό καθιστά το ΚΚΕ απαραίτητο στοιχείο του φασιστικού δικομματισμού. Είναι το φασιστικό “παλούκι” μέσα στην “πισίνα” της Δημοκρατίας, το οποίο αναγκάζει τους Δημοκράτες να στηρίζουν τον δικομματισμό ακόμα κι όταν τον μισούν. Η συμμετοχή του ΚΚΕ σε κοινές εκλογικές διαδικασίες μετατρέπει τις εκλογές σε ταυτόχρονο δημοψήφισμα και αυτό είναι το τραγικό. Γιατί; Γιατί τρομοκρατούνται οι Δημοκράτες πολίτες και συμμετέχουν σε ένα παιχνίδι, του οποίου δεν γνωρίζουν τα μυστικά και τους κανόνες. Πάνω στην αγωνία τους να στηρίξουν τη Δημοκρατία, “στηρίζουν” τα κόμματα εξουσίας, τα οποία υποτίθεται διασφαλίζουν τη Δημοκρατία από την απειλή του ΚΚΕ. Αυτό είναι το “παιχνίδι” των φασιστών. Το “παιχνίδι” των φασιστών ιδιοκτητών των δύο μεγάλων κομμάτων, οι οποίοι στην πραγματικότητα, με τη μόνιμη παραμονή τους στην εξουσία, λειτουργούν ως “βασιλείς” χωρίς στέμμα. Οι πολίτες, φοβούμενοι για τη Δημοκρατία, συμμετέχουν σε μια εκβιαστική κατάσταση και αυτό είναι που τους εγκλωβίζει στον δικομματισμό.

Η συμμετοχή δηλαδή του ΚΚΕ στις εκλογικές διαδικασίες δίνει σε όλες τις εκλογικές διαδικασίες τη μορφή δημοψηφίσματος. Η κάθε εκλογική διαδικασία, εξαιτίας της παρουσίας του, γίνεται “διπλή”. Γίνεται ένα κρίσιμο δημοψήφισμα, στο οποίο κρίνεται το πολιτειακό ζήτημα και το οποίο είναι ταυτόχρονα και κοινές εκλογές για την ανάδειξη κυβέρνησης. Η έννοια του δημοψηφίσματος είναι αυτή η οποία διατηρεί ενεργά τα “ένστικτα” των δημοκρατών και εκεί παγιδεύονται στα δίκτυα του δικομματισμού.

Για να προστατεύσουν τη Δημοκρατία από τον ορατό εχθρό της, συμμετέχουν στο σύνολό τους. Για να εξουδετερώσουν αυτόν τον εχθρό, ψηφίζουν τα πιο ισχυρά κόμματα και άρα εγκλωβίζονται στον δικομματισμό. Θεωρούν ότι τους συμφέρει να παραμένουν συσπειρωμένοι γύρω από τα δύο μεγάλα κόμματα και να μην σκορπούν τις ψήφους τους στους αδύναμους. Στηρίζουν τον δικομματισμό, για να “εξουδετερώσουν” το φασιστικό σταλινικό ΚΚΕ. Οι θεωρίες, οι οποίες αναπτύσσονται περί “χαμένης ψήφου”, σ’ αυτό το δεδομένο στηρίζονται. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται περί “χαμένης ψήφου”, παρά για ψήφο “υπέρ της Δημοκρατίας”. Δεν αφήνουν τον κόσμο να ψηφίσει απλά κόμματα και άρα με βάση τα προγράμματά τους, αλλά τον βάζουν να υποστηρίξει τη Δημοκρατία και αυτό μπορεί να γίνει μόνον με την υποστήριξη των μεγάλων.

Γι’ αυτόν τον λόγο και η “πίεση”, που οδηγεί στα “μαντριά” του δικομματισμού, εμφανίζεται τις τελευταίες ημέρες πριν τις εκλογές, προκειμένου να εκβιαστεί το εκλογικό σώμα πολύ πριν αποκτήσει τη δυνατότητα να αντιδράσει ή να εξετάσει την κατάσταση, που οδηγεί στον εκβιασμό. Η Δημοκρατία κατ’ αυτόν τον τρόπο δεν λειτουργεί. Οι μικροί παραμένουν μικροί, γιατί απλά ποτέ δεν θα έχουν την ευκαιρία να μεγαλώσουν. Προέχουν οι ανάγκες προστασίας της Δημοκρατίας και άρα η προστασία του “δικομματισμού”, ο οποίος υποτίθεται την “εγγυάται”. Στο όνομα της Δημοκρατίας αποκτούν μόνιμη και καθοριστική υπεροχή όλοι οι επαγγελματίες φασίστες με πρώτους τους κομματάρχες.

Κατάλαβε ο αναγνώστης πώς είναι σχεδιασμένο το πολιτικό σύστημα; Το πολιτικό σύστημα της φασιστικής μεταπολίτευσης; Το σύστημα των διεφθαρμένων “δημοκρατών” και των αργόμισθων φασιστών του ΚΚΕ; Δημιούργησαν μια “γούρνα” με τα δύο μεγάλα κόμματα και μέσα σ’ αυτήν ήθελαν να συγκεντρώσουν το σύνολο του λαού. Του λαού, ο οποίος στη συντριπτική του πλειοψηφία είναι δημοκρατικός. Για να μην φύγει αυτός ο λαός από τη “γούρνα”, έκαναν το εξής έξυπνο. Στη μέση αυτού του πολιτικού “σκηνικού” κάρφωσαν το “παλούκι” του ΚΚΕ και ανάγκασαν τον λαό να τρέχει σε κάθε εκλογική διαδικασία να προστατεύσει τη Δημοκρατία.

Με την παράνομη συμμετοχή αυτού του “παλουκιού” οδηγούν τον λαό στη “γούρνα”, εφόσον ο λαός, για να προστατεύσει τη Δημοκρατία, πρέπει πάντα να “υπερκαλύπτει” το “παλούκι” και αυτό γίνεται με τη στήριξη των δύο κομμάτων εξουσίας. Για όσο διάστημα το “παλούκι” θα βρίσκεται στον πάτο του κέντρου της “γούρνας”, κανένας δεν θα φεύγει από αυτήν. Ο λαός θα βρίσκεται σε μόνιμη κατάσταση “συναγερμού” και εκεί θα παγιδεύεται. Ό,τι και να γίνει, θα στηρίζει τα κόμματα, τα οποία θα του επιτρέπουν να πιστεύει ότι μόνον με αυτά υπερκαλύπτει το “παλούκι”.

Τον κάθε άχρηστο Κωστάκη και ανίκανο Γιωργάκη τον κάνει εκ του ασφαλούς Πρωθυπουργό το “μαγαζί” της Αλέκας. Το “αυθαίρετο” του Περισσού. Εκεί βρίσκεται η παρανομία. Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, χρήσιμο εδώ είναι να πούμε το εξής: Όταν λέμε ότι είναι παράνομο το ΚΚΕ, δεν μιλάμε για αμφισβήτηση του δικαιώματός του να υπάρχει και να δραστηριοποιείται μέσα στην κοινωνία. Δημοκρατία έχουμε και ο καθένας μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει και σε όποιον θέλει. Όχι στον Στάλιν, αλλά και σε δένδρο μπορεί να “πιστεύει”, αν το επιθυμεί. Δικαίωμά του είναι. Δεν λέμε ότι πρέπει να τεθεί υπό διωγμό το ΚΚΕ και να φυλακιστούν τα στελέχη του. Παράνομη, δηλαδή, δεν είναι η ύπαρξή του μέσα στην κοινωνία. Παράνομη είναι η συμμετοχή του στις δημοκρατικές διαδικασίες της κυρίαρχης δημοκρατικής παράταξης. Είναι τόσο παράνομη, όσο παράνομη θα ήταν και η συμμετοχή στελεχών της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ στις εσωτερικές εκλογές του ΚΚΕ για την ανάδειξη της ηγεσίας του. Ενώ όμως οι Δημοκράτες σέβονται τις εσωτερικές διαδικασίες της λειτουργίας του ΚΚΕ, οι ΚΚΕδες δεν κάνουν το ίδιο.

Αυτό είναι το παράνομο και την παρανομία αυτήν καταγγέλλουμε. Συμμετέχουν σε διαδικασίες, οι οποίες δεν τους αφορούν. Είναι “μουφτήδες”, οι οποίοι παριστάνουν τους “παπάδες” και απευθύνονται στο “χριστιανικό” ποίμνιο. Συμμετέχουν σε “μυστήρια”, τα οποία δεν πιστεύουν και δεν τους αφορούν. Κρίνουν κι ανταγωνίζονται “ιερείς”, οι οποίοι δεν είναι όμοιοί τους σ’ ό,τι αφορά το “δόγμα”. Αυτό είναι το παράνομο. Αν δεν τους αρέσει η Δημοκρατία, μπορούν να την πολεμήσουν με τον νόμιμο τρόπο. Η Δημοκρατία είναι αρκετά ισχυρή και αρκετά μεγαλόψυχη, ώστε να επιτρέπει ακόμα και στους εχθρούς της να την πολεμούν. Να την πολεμούν όμως και όχι να τη “σαπίζουν” εκ των έσω. Αν θέλουν οι ΚΚΕδες, ας πείσουν τον κόσμο ότι τον συμφέρει ο κομμουνισμός. Δεν τους το απαγόρευσε κανένας. Ας βγουν στους δρόμους και στις πλατείες και ας τον πείσουν για την ποιότητα του προλεταριακού “παράδεισου”. Ελεύθερα μπορούν να το κάνουν.

Όταν θα τον πείσουν σε βαθμό ν’ αντιπροσωπεύουν την πλειοψηφία του λαού, ας ζητήσουν δημοψήφισμα. Το επιτρέπει η Δημοκρατία, όταν οι εσωτερικοί συσχετισμοί δυνάμεων αλλάξουν σε βαθμό που να φαίνεται ότι η πλειοψηφία δεν την επιθυμεί. Η Δημοκρατία δεν μπορεί να “φιμώσει” τον λαό, ακόμα κι όταν αυτός μιλάει εναντίον της. Αυτό είναι η Δημοκρατία. Η Δημοκρατία όμως δεν είναι χαζή. Ανέχεται τον πόλεμο, αλλά δεν ανέχεται τη “σήψη”. Το ΚΚΕ έχει δικαίωμα ύπαρξης στους δρόμους και στις πλατείες αυτού του κράτους. Αυτός άλλωστε είναι και ο “πραγματικός” στίβος των ΚΚΕδων, όπως λένε και οι ίδιοι. Άλλος όμως ο “στίβος” του δρόμου και άλλος ο “στίβος” της Βουλής. Αυτό που τους αμφισβητούμε είναι το “δικαίωμά” τους να έχουν παρουσία στη Βουλή. Να έχουν παρουσία στο κυρίαρχο όργανο της Δημοκρατίας.

Απαγορεύεται να βρίσκονται στον “ναό” μιας “θρησκείας”, την οποία δεν πιστεύουν. Απαγορεύεται να “ιερουργούν” στο όνομα ενός “Θεού”, τον οποίον δεν πιστεύουν. Όπως θα κατανοούσαμε τη διαμαρτυρία τους, αν κατέβαινε ο Πάγκαλος ως αντίπαλος της Παπαρήγα για τη θέση του γραμματέα του κόμματος, έτσι πρέπει να κατανοήσουν κι αυτοί τη δική μας διαμαρτυρία. Δεν έχει θέση η σταλινική Παπαρήγα στο “ιερό” της Δημοκρατίας. Ας μας πείσει ότι ο “θεός” της είναι ο πραγματικός και εμείς θα πάμε στο “ιερό” της. Μέχρι να το καταφέρει όμως αυτό, ας ιερουργεί εκεί όπου έχει ταχθεί. Δεν χρειάζεται να έρχεται αυτή στο δικό μας. Απαγορεύεται να έρχεται.

Αυτό είναι το πρόβλημα. Το ΚΚΕ, με την παράνομη συμμέτοχή του στην εσωτερική λειτουργία της Δημοκρατίας, της προκαλεί “σήψη”. Πολεμάει δήθεν το ΚΚΕ τον δικομματισμό και στην πραγματικότητα είναι αυτό το οποίο τον στηρίζει. Όσο πιο πολύ τον πολεμάει και σημειώνει επιτυχίες εναντίον του, τόσο πιο πολύ τον στηρίζει. Γιατί; Γιατί ισχυροποιείται και αναγκάζει τους δημοκράτες να συσπειρώνονται γύρω από τα δύο μεγάλα κόμματα. Το ιδανικό για τον δικομματισμό είναι να έχει πάντα το ΚΚΕ σε κοντινή “απόσταση”. Να είναι πάντα τρίτη δύναμη, ώστε να σπρώχνεται μαζικά ο κόσμος στα δύο μεγάλα “μαγαζιά”. Να είναι ο ορατός “λύκος”, ο οποίος θα εξασφαλίζει στα δύο μεγάλα κόμματα την τρομοκρατημένη πελατεία τους.

Με αυτόν τον τρόπο η Δημοκρατία οδηγείται σε σήψη. Η τραγική ειρωνεία μάλιστα είναι ότι το ΚΚΕ της προκαλεί “σήψη” με τα δικά της χρήματα. Με τα χρήματα των δημοκρατών, εφόσον τέτοιοι είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι φορολογούμενοι πολίτες. Το ΚΚΕ στην κυριολεξία σήμερα υπάρχει εξαιτίας του δημόσιου χρήματος. Σε έναν κόσμο όπου τα κομμουνιστικά συστήματα έχουν πάει σχεδόν στο σύνολό τους στα “σκουπίδια”, το ΚΚΕ για έναν μυστηριώδη λόγο εμφανίζεται πιο “ακμαίο” από ποτέ. Γιατί; Γιατί μοιράζει κρατικούς μισθούς στα στελέχη του. Γιατί εισπράττει κρατικές επιδοτήσεις για τον εαυτό του.

Με κρατικό μισθό το ΚΚΕ συντηρεί τους “οπαδούς” του. Εύκολο είναι αυτό, εφόσον πάντα μέσα σε μια κοινωνία υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι με έναν καλό μισθό μπορούν να παραστήσουν όχι τους κομμουνιστές αλλά τους εξωγήινους. Αυτό γίνεται στο ΚΚΕ. Συντηρείται αποκλειστικά από τη δυνατότητά του να ταΐζει τα στελέχη του. Συντηρείται αποκλειστικά επειδή είναι χρήσιμο στους ιδιοκτήτες του δικομματισμού, που το ταΐζουν. Χρήσιμο στους φασίστες.

ΕΑΜ και αποχή.

Στο ίδιο έργο θεατές ή μήπως κάτι άλλο;

Για να προτείνει κάποιος την αποχή, θα πρέπει να είναι σίγουρος γι’ αυτό το οποίο επιθυμεί να επιτύχει. Σε κάθε άλλη περίπτωση η πρόταση της αποχής είναι επικίνδυνη. Τραγικά επικίνδυνη. Η αποχή των δημοκρατών επιτρέπει στους φασίστες ν’ “αλωνίζουν” στην κυριολεξία. Τους επιτρέπει να “πολλαπλασιάζουν” την ισχύ των ψήφων τους και να “καπελώνουν” νόμιμα την πλειοψηφία. Ειδικά για το ΕΑΜ β’ η απόφαση αυτή ήταν ακόμα πιο δύσκολη. Το ΕΑΜ β’ είχε έναν επιπλέον λόγο να έχει “αλλεργία” σε κάθε μορφή αποχής. Γιατί; Γιατί το σύνολο του μεταπολεμικού φασισμού οφείλεται στην “αποχή”, που κάποτε πρότεινε το ΕΑΜ. Εκείνη η τραγική “αποχή” μάς οδήγησε στον εμφύλιο και κατ’ επέκταση στα Παλάτια και στις Χούντες. Η “αποχή”, που κάποτε “πρότεινε” το ΕΑΜ, ήταν αυτή η οποία κατέστρεψε ολοσχερώς τον ελληνικό λαό και τον παρέδωσε στον φασισμό για παραπάνω από μισό αιώνα.

Για να καταλάβει κάποιος το πόσο εγκληματική ήταν η πρόταση της αποχής από το ΕΑΜ το 1946, θα πρέπει να γνωρίζει τα δεδομένα. Κατ’ αρχήν η ίδια η αποχή, ως επιλογή, ήταν από μόνη της η υπέρτατη προδοσία, που θα μπορούσε να γίνει εις βάρος του ΕΑΜ. ΕΑΜ και συμμετοχή στις εκλογές πήγαιναν “πακέτο”. Δύο πράγματα είχε όλα κι όλα να κάνει το ΕΑΜ με βάση το καταστατικό του. Αυτό το “ελάχιστο” δεν έχει να κάνει με κάποια ιδιομορφία του ΕΑΜ. Αυτό συμβαίνει πάντα με όλα τα μέτωπα. Πάνω σε κάποια ελάχιστα ζητούμενα στηρίζονται για να δημιουργηθούν και γι’ αυτόν τον λόγο αναπτύσσονται ταχύτατα και βέβαια διαλύονται με μια ανάλογη ταχύτητα.

Οτιδήποτε ευαισθητοποιεί τους πολίτες, μπορεί να γίνει μέτωπο. Αυτό δεν αφορά μόνον τα σημαντικά, αλλά και τα ασήμαντα. Αύριο κιόλας μπορεί να δημιουργηθεί πανεθνικό μέτωπο για τη σωτηρία των ακτών. Και πάλι δύο πράγματα θα αναζητούνται. Να σωθούν σε πρώτη φάση οι ακτές και να διασφαλιστούν τα κέρδη του αγώνα που τις έσωσε. Έτσι λειτουργούν τα μέτωπα και έτσι λειτουργούσε και το ΕΑΜ. Τα μέτωπα δεν είναι κόμματα ή παρατάξεις, ώστε ν’ αναζητούνται τα χιλιάδες κοινά σημεία, τα οποία ενώνουν τους οπαδούς τους. Δεν έχουν ταξικό, ιδεολογικό, θρησκευτικό ή άλλο χαρακτήρα. Οι πάντες “χωράνε” σε ένα μέτωπο, εφόσον διαθέτουν την ευαισθησία-προϋπόθεση. Πλούσιοι, φτωχοί, μορφωμένοι και αμόρφωτοι, άθεοι και θρησκόληπτοι.

Το ΕΑΜ, ως γνήσιο μέτωπο, περιλάμβανε κι αυτό τους πάντες. Όλους όσους δεν δέχονταν τον ξένο κατακτητή στην πατρίδα τους. Ο πατριωτισμός δεν είναι “κτήμα” κανενός, ώστε από την κοινωνική, ιδεολογική ή ταξική ιδιότητά του να προεξοφλούνται τα αισθήματά του. Όπως μπορεί να είναι πατριώτης ένας δημοκράτης, έτσι μπορεί να είναι και ένας φασίστας. Σε χιλιάδες πράγματα μπορούν να διαφωνούν, αλλά σ’ αυτό δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει διαφωνία. Ως εκ τούτου το ΕΑΜ περιλάμβανε τους πάντες. Πλούσιους και φτωχούς. Κτηματίες και κολίγες. Μορφωμένους και αμόρφωτους. Θρησκόληπτους και άθεους. Φασίστες και δημοκράτες.

Στην κοινή και ειλικρινή αγωνία όλων αυτών των διαφορετικών ανθρώπων στηρίχθηκε το ΕΑΜ, για να επιτελέσει τον καταστατικό του στόχο. Να πολεμήσει τους Γερμανούς και —όταν επιτύχει την απελευθέρωση— να οδηγήσει τον λαό σε εκλογές, ώστε ν’ αποφασίσει μόνος του για το μέλλον του. Αυτό έλεγε το καταστατικό του και εξ’ αιτίας αυτού του καταστατικού μέσα σε ελάχιστο χρόνο απέκτησε τη λαϊκή συμπάθεια και την τεράστια συμμετοχή των Ελλήνων στις τάξεις του.

Αυτά τα δύο πράγματα “εγγυόταν” και γι’ αυτό υπήρχε. Μπορούσε να φανταστεί κάποιος το ΕΑΜ να μην πολεμάει τους Γερμανούς; Αν δεν τους πολεμούσε, τότε αυτοί οι οποίοι το δημιούργησαν θα ήταν είτε ψεύτες είτε προδότες. Τα ανάλογα συμβαίνουν και με τη δεύτερη “υποχρέωσή” του. Αν δεν συμμετείχε και δεν προστάτευε τη διαδικασία των εκλογών, αυτοί οι οποίοι το εξουσίαζαν θα ήταν είτε ψεύτες είτε φασίστες. Απλά πράγματα. Το ΕΑΜ δεν είχε καμία δικαιολογία, είτε να αρνηθεί να πολεμήσει τους Γερμανούς είτε να αρνηθεί να συμμετάσχει στις εκλογές.

Δεν είχε νόημα να υπάρχει, εφόσον δεν εκτελούσε κάποια από τις δύο αυτές βασικές και μοναδικές υποχρεώσεις του. Αυτά έλεγε το καταστατικό του και άρα γι’ αυτό υπήρχε. Άρα; Άρα, για να μην συμμετάσχει στις εκλογές και να προτείνει στα μέλη του την αποχή, κάποιοι το πρόδωσαν και αυτοί ήταν οι φασίστες. Εκ των δεδομένων φασίστες. Γιατί; Γιατί το τεράστιο ΕΑΜ δεν είχε να φοβάται τίποτε από τις εκλογές. Δεν “πρότεινε” κάτι, ώστε να φοβάται την απόρριψη από τους ψηφοφόρους. Δεν υπήρχε διακύβευμα γι’ αυτό στα αποτελέσματα των εκλογών. Το διακύβευμα για το ΕΑΜ ήταν να κατορθώσει να προσφέρει ελεύθερες εκλογές στους Έλληνες.

Το ΕΑΜ από την καταστατική του “φύση” δεν είχε πολιτική άποψη και στο μόνο στο οποίο δεσμευόταν ήταν η δημοκρατικότητά του, η οποία εκφραζόταν από την καταστατική του “θέληση” να προστατεύσει τη διαδικασία των εκλογών. Αντιπροσώπευε τη συντριπτικά μεγάλη μάζα του ελληνικού λαού και αυτή μέσω των εκλογών θα εξέφραζε τη “γνώμη” της για το Πολίτευμα, αλλά και για τα πρόσωπα τα οποία θα την κυβερνούσαν.

Οι μόνοι, οι οποίοι δεν είχαν συμφέρον να “εκφραστεί” ελεύθερα ο λαός, ήταν οι φασίστες. Οι φασίστες δούλοι όλων των αφεντικών αυτού του κόσμου. Οι φασίστες όλων των πλευρών. Γερμανόδουλοι, αγγλόδουλοι αλλά και ρωσόδουλοι. Οι πρώτοι γιατί δεν γνώριζαν τι τους ξημερώνει, εφόσον μετά την αποχώρηση των Γερμανών ο λαός ήθελε στην κυριολεξία να τους ξεκοιλιάσει. Οι δεύτεροι γιατί, μετά την επιστροφή τους από τις πολυτελείς “διακοπές” στον Νείλο, έβλεπαν έναν λαό, ο οποίος είχε αγωνιστεί για την ελευθερία του, να τους σιχαίνεται στην κυριολεξία. Οι τρίτοι γιατί απλά αυτήν την εντολή είχαν πάρει από το κτήνος της Μόσχας. Αυτοί ήταν οι φασίστες στο σύνολό τους. Δοσίλογοι των Γερμανών, σφουγγοκωλάριοι των Άγγλων και προδότες της Μόσχας. Αυτοί οι οποίοι μας κυβερνούν ακόμα και σήμερα.

Αυτοί ήταν η μία “πλευρά” του σκηνικού. Από την άλλη πλευρά υπήρχε ο λαός. Ο λαός, ο οποίος αγωνίστηκε και κέρδισε την ελευθερία του με το αίμα της καρδιάς του. Ο λαός, ο οποίος θυσιάστηκε για την ελευθερία του. Ο λαός, ο οποίος πείνασε για την αξιοπρέπειά του. Ο λαός, ο οποίος για την αντιστασιακή του δράση θαυμάστηκε από όλους τους λαούς στα χρόνια της ναζιστικής λαίλαπας. Ο μόνος λαός στην Ευρώπη ο οποίος απελευθερώθηκε μόνος του και δεν περίμενε κανέναν να τον απελευθερώσει. Ο μόνος λαός στην Ευρώπη όπου οι “απελευθερωτές” εισέβαλαν στην πατρίδα του παρά τη θέλησή του και χωρίς να υπάρχει αντικειμενικός λόγος, που να δικαιολογεί την πράξη τους.

Αυτός ο λαός ήταν το μέγα πρόβλημα των ιμπεριαλιστών. Ο λαός, ο οποίος αγωνίστηκε μόνος του εναντίον των κατακτητών και εξαιτίας της επιτυχίας του είχε γίνει απείθαρχος στα “αφεντικά” αυτού του κόσμου. Δεν δεχόταν να του επιβάλουν οι “απελευθερωτές” τούς κυβερνήτες του. Οι κυβερνήσεις των διορισμένων χαφιέδων των Άγγλων διαδέχονταν η μία την άλλη και ο λαός δεν “τσιμπούσε”. Με πρώτο τον γνωστό καραγκιόζη Παπανδρέου, ο ένας χαφιές διαδεχόταν το άλλο και κανένας δεν τους έδινε σημασία. Η “επικράτεια”, την οποία έλεγχαν, ήταν μια καρέκλα στη βρετανική πρεσβεία —απ’ όπου έπαιρναν εντολές— και το δωμάτιο το οποίο έμεναν σε κάποιο φυλασσόμενο από τους Άγγλους ξενοδοχείο.

Όλοι αυτοί οι πολιτικοί “σωτήρες” ούτε στα σπίτια τους δεν μπορούσαν να πάνε άφοβα. Περιφέρονταν στην Αθήνα και ο κόσμος τούς έφτυνε στην κυριολεξία. “Ρουφούσαν” τις κοιλιές τους, για να μην προκαλούν τους λιμοκτονούντες ως ζωντανές χλαπάτσες. Οι μόνοι που τους κοιτούσαν στα “μάτια” σαν σωτήρες ήταν οι δοσίλογοι, οι μαυραγορίτες και οι γερμανοτσολιάδες, οι οποίοι είχαν εναποθέσει πάνω τους τις ελπίδες τους για επιβίωση. Ο λαός σ’ αυτό το διάστημα απλά τους ανεχόταν. Ανεχόταν τους “ηλιοκαμένους” της λούφας, της δειλίας και της υποτέλειας του Νείλου. Γιατί; Γιατί περίμενε τις εκλογές, για να τους στείλει στον διάολο όλους μαζί.

Η δύναμη του λαού ήταν η μάζα του και αυτήν τη δύναμη περίμενε να εκδηλώσει στις εκλογές. Πρόβλημα προσώπων, για να “παραλάβουν” αυτήν τη δύναμη, δεν υπήρχε, γιατί η παλλαϊκή εθνική αντίσταση είχε δημιουργήσει ένα παντελώς αξιόπιστο “σταρ-σύστεμ” προσώπων. Υπήρχαν πραγματικά δοκιμασμένοι σε συνθήκες φωτιάς άνθρωποι, οι οποίοι ήταν αποδεδειγμένα πατριώτες, γενναίοι και δημοκράτες. Διάσημοι καπετάνιοι του ΕΑΜ, τους οποίους ο λαός λάτρευε κι εμπιστευόταν. Ζωντανοί θρύλοι, που ο κόσμος διηγούνταν τα κατορθώματά τους στα παιδιά του. Απέναντι σ’ αυτούς τους καπετάνιους στεκόταν το “κατακάθι” των ιμπεριαλιστών. Ένα πραγματικό κατακάθι της κοινωνίας.

Δοσίλογοι, προδότες, χαφιέδες, ταγματασφαλίτες και γερμανοτσολιάδες από την πλευρά των γερμανόδουλων. Πάγκαλοι, Ράλληδες, Έβερτ και το κακό συναπάντημα. Όταν οι καπετάνιοι ανέβαιναν στα μπαλκόνια, για να τους αποθεώσει ο κόσμος, αυτοί κρύβονταν στα υπόγεια, για να μην τους θυμηθεί ο κόσμος. Από την πλευρά των αγγλόδουλων συνέβαιναν τα ίδια. Όταν οι καπετάνιοι γίνονταν αντικείμενα λατρείας του κόσμου, αυτοί γίνονταν αντικείμενα χλεύης. Οι δειλοί, οι τιποτένιοι και οι ανίκανοι, που την κρίσιμη ώρα “δραπέτευσαν”. Οι μαυρισμένοι από τις “διακοπές” και παχύσαρκοι από τη βρετανική “γενναιοδωρία”, ξεχώριζαν σαν τη μύγα μέσα στο γάλα, ανάμεσα σε έναν λαό που είχε περάσει τα πάνδεινα και λιμοκτονούσε. Παπανδρέου, Καραμανλήδες, Μπενάκηδες συμπλήρωναν επάξια το παραπάνω κακό συναπάντημα.

Όλους αυτούς τούς είχε εντοπίσει ο λαός και περίμενε την ευκαιρία να τους τιμωρήσει με τον χειρότερο τρόπο. Να τους τιμωρήσει με το μέσον που πάντα τιμωρεί ο λαός και αυτό είναι οι εκλογές. Να τους τιμωρήσει με το μέσον το οποίο του είχε υποσχεθεί το ΕΑΜ ότι θα του παράσχει. Ο λαός θα ψήφιζε αυτούς που λάτρευε και αυτοί, με την εξουσία που θα τους δινόταν, θα έκαναν τα νόμιμα. Αυτά τα οποία έγιναν σε όλα τα πολιτισμένα και δημοκρατικά κράτη. Θα εκτελούσαν τους δοσίλογους, που “μάτωσαν” τον λαό και θα “ξεβόλευαν” τα αγγλόδουλα λαμόγια, που μέχρι τότε έβλεπαν το κράτος σαν ιδιοκτησία τους. Ήταν θέμα χρόνου να “εκφραστεί” ο λαός. Μια “έκφραση” της οποίας το αποτέλεσμα ήταν γνωστό στους πάντες, εφόσον ήταν ένα κοινό μυστικό.

Τότε εμφανίστηκε στους ελεύθερους δρόμους της Αθήνας ένα άλλο “τρωκτικό” του φασισμού. Το χειρότερο απ’ όλα. Το πιο “μολυσματικό” απ’ όλα. Ο Ζαχαριάδης. Ο πιο πιστός χαφιές του Στάλιν. Ο μεγαλύτερος χαφιές της προπολεμικής φασιστικής Ασφάλειας. Ο μεγαλύτερος τεμπέλης από αυτούς που ανέλαβαν ποτέ να υπερασπιστούν δικαιώματα εργαζομένων ανθρώπων. Ένας από τους πιο δειλούς Έλληνες όλων των εποχών. Ένας από τους πιο βρόμικους ανθρώπους, που έχει γεννήσει το ανθρώπινο είδος. Αυτός ήταν ο μόνος, που μπορούσε να παίξει τον “καταλυτικό” ρόλο, που θα οδηγούσε στη μεγαλύτερη προδοσία όλων των εποχών. Ο Ζαχαριάδης ήταν το μυστικό “όπλο” των φασιστών. Αυτός ήταν ο μόνος, που μπορούσε να σώσει όλο το “σινάφι” τους. Η σωτηρία του φασισμού ήταν στα δικά του χέρια. Όλοι οι μηχανισμοί του φασισμού αυτόν προστάτευαν. Τον χόρτασαν ασφάλεια και χρήματα. Αγγλικές λίρες. Πολλές λίρες. Λίρες, που ακόμα και σήμερα ξοδεύονται και δεν τελειώνουν.

Βλέποντας κάποιος τα αντίπαλα “στρατόπεδα”, μπορεί να καταλάβει τα δεδομένα. Μπορεί όμως να καταλάβει και ποιες ήταν οι επιθυμίες των ιμπεριαλιστών. Εχθρός των ιμπεριαλιστών και των χαφιέδων τους ήταν ο λαός. Ο λαός αντιδρούσε. Ο λαός δεν τους ήθελε. Αναγκαστικά έπρεπε να τον υποτάξουν. Αν δεν το κατάφερναν αυτό, ήταν θέμα χρόνου να τον βρουν ξανά μπροστά τους. Η “νίκη” των χαφιέδων τους στις εκλογές ήταν μεν μονόδρομος γι’ αυτούς, αλλά αυτό δεν έφτανε. Την “νίκη” μπορεί να την έπαιρναν με βία και νοθεία, αλλά ήταν θέμα χρόνου να υπάρξει λαϊκή αντίδραση, που θα ακύρωνε την πρόσκαιρη “επιτυχία” τους.

Στόχος τους ήταν η απόλυτη υποταγή του λαού. Η καταστροφή του. Η αιμορραγία του μέχρι θανάτου. Από τη στιγμή που αντιλαμβάνονταν την αδυναμία τους να τον ελέγξουν —ακόμα και με τα όπλα—, ήταν θέμα χρόνου να τον οπλίσουν, για να βγάλει τα μάτια του μόνος του. Αυτό ήταν το ζητούμενο. Ο εμφύλιος πόλεμος. Η αλληλοσφαγή και ο όλεθρος των Ελλήνων. Έχοντας ως στόχο τον εμφύλιο, η νίκη στις εκλογές έπαψε να είναι ο τελικός τους στόχος, και έγινε το κύριο μέσο για την επίτευξη του πραγματικού τους στόχου, που ήταν ο εμφύλιος.

Ήθελαν μια νίκη στις εκλογές. Την οποιαδήποτε νίκη. Ακόμα και τη νίκη με τη μία ψήφο διαφοράς. Γιατί; Γιατί δεν είχαν σκοπό να κυβερνήσουν με βάση τα αποτελέσματα αυτής της εκλογής. Ήθελαν ν’ αρπάξουν με νόμιμο τρόπο έστω και στιγμιαία το κράτος. Γι’ αυτόν τον λόγο μετακίνησαν και το δημοψήφισμα για το Πολιτειακό Ζήτημα στις ελληνικές “καλένδες”. Δεν τους συνέφερε να δημιουργήσουν πόλωση για το θέμα του πολιτεύματος, ώστε να απομονωθούν οι φασίστες από τους υπόλοιπους Έλληνες.

Αυτοί ήθελαν μια στοιχειώδη νίκη σε απλές εκλογές, για να εξασφαλίσουν τη “νομιμότητα”. Για να εξασφαλίσουν τις “σφραγίδες” του κράτους. Ν’ αποκτήσουν τον έλεγχο του στρατού και της αστυνομίας. Για να βάλουν όλο το σκουπιδαριό από τη μεριά της δημοκρατικής “νομιμότητας” και από απέναντι να παίξει το παιχνίδι της “επανάστασης” το σκουπιδαριό του Στάλιν. Αν το κατάφερναν αυτό, θα δρομολογούσαν τα πράγματα όπως τους βόλευε. Με τα όργανα του κράτους θα χτυπούσαν τον λαό και την αντίδρασή του θα την εκμεταλλεύονταν οι “επαναστάτες”, προκειμένου να τον διχάσουν και να τον οδηγήσουν στον εμφύλιο.

Οι ταγματασφαλίτες και οι κάθε λογής δοσίλογοι θα χτυπούσαν τον λαό στο όνομα της δημοκρατίας και της νομιμότητας και σ’ αυτούς θ’ “απαντούσαν” με βία οι χαφιέδες του Στάλιν. Οι δοσίλογοι Έβερτ θα έδιναν εντολές για ωμές δολοφονίες πολιτών και οι χαφιέδες Βαβειάδηδες θα ξεκινούσαν τα “δίκαια” αντίποινα. Τα θύματα θα ήταν κοινοί πολίτες, ώστε να θυμώσει ο κόσμος και ν’ αναζητά την τυφλή εκδίκηση. Το ζητούμενο ήταν να μοιραστεί ο κόσμος και οι μισοί από αυτούς να μισούν τους Δεξιούς παρακρατικούς και οι άλλοι μισοί τους ΚΚΕδες. Να κλαίνε για δικούς τους ανθρώπους και ν’ αναζητούν τη λυτρωτική εκδίκηση.

Αυτή ήταν η “παράσταση” του εμφυλίου. Οι ρόλοι είχαν βρεθεί και οι πρωταγωνιστές “ηθοποιοί” ήταν έτοιμοι. Το “κάστινγκ” είχε γίνει στην αγγλική πρεσβεία από τους γνωστούς παραγωγούς τύπου Σκόμπυ. Η πιο οδυνηρή “παράσταση” στην ελληνική ιστορία ξεκίνησε με τα Δεκεμβριανά. Με “σκηνοθέτες” τους Άγγλους και υπό την ευγενική “χορηγία” των κτηνών της Μόσχας το ελληνικό αίμα άρχισε να τρέχει ασυγκράτητο. Ο κύβος είχε ριφθεί. Οι Έλληνες είχαν περάσει τον “Ρουβίκονα” και δεν υπήρχε πλέον δρόμος επιστροφής. Γι’ αυτόν τον λόγο οι φασίστες δεν βιάζονταν να επαναφέρουν τους “Κοκούς”. Ο θρήνος και το αίμα του εμφυλίου θα τους έφερνε πίσω στους θρόνους τους. Επαγγελματίες “παρηγορητές” στα δικά τους θύματα θα γίνονταν.

Το ότι ήταν στημένη “παράσταση” δεν χρειάζεται να είναι κάποιος μάγος ή να έχει μυστικές πληροφορίες για να το καταλάβει. Από τα συμφέροντα το καταλαβαίνεις. Ο Στάλιν ήταν συνέταιρος με τον Τσόρτσιλ. Μαζί είχαν συμφωνήσει να μοιράσουν τον κόσμο με βάση τα συμφέροντά τους. Η συμφωνία ήταν απλή. Για να “μπει” η Σοβιετική Ένωση στην Ευρώπη και ν’ αποκτήσει τα “κέρδη” που ονειρευόταν, θα έπρεπε οι Άγγλοι να εξασφαλίσουν τον έλεγχο της Ελλάδας. Χωρίς την Ελλάδα —και άρα το “στεγανό” της Μεσογείου— καμία Βουλγαρία, Ρουμανία ή Πολωνία δεν θα παραδιδόταν στον Στάλιν.

Ο κόσμος είχε μοιραστεί στη Γιάλτα στις αρχές του 1945. Στη Γιάλτα αποφασίστηκε να παραμείνει η Ελλάδα στη σφαίρα επιρροής της Αγγλίας. Το όνειρο του Στάλιν να επεκταθεί εκτός Σοβιετικής Ένωσης είχε σχεδόν πραγματοποιηθεί. Μόνον μία εκκρεμότητα έπρεπε να διευθετηθεί και αυτή ήταν η Ελλάδα. Λογικό είναι λοιπόν να βιάζεται ο Στάλιν να κλείσει όλες αυτές τις εκκρεμότητες με τους νέους συνεταίρους του. Βιαζόταν από τις αρχές του 1945, τη στιγμή που ο ελληνικός εμφύλιος ξεκίνησε στα μέσα του 1946.

Είναι δυνατόν ο θλιβερός του δούλος να ξεκινήσει “επανάσταση”, για να του “χαρίσει” την Ελλάδα; Είναι σαν να προσπαθεί ο πιο πιστός σου σκύλος να σου φέρει πίσω την απασφαλισμένη χειροβομβίδα, που πέταξες στους εχθρούς σου. Γίνονται αυτά τα πράγματα; Όχι βέβαια. Ακόμα και ο Ζαχαριάδης ήταν πιο έξυπνος από έναν σκύλο. Μπορεί σε όλα του να έμοιαζε με ένα κοπρόσκυλο, αλλά ήταν πιο έξυπνος από τον μέσο σκύλο. Άρα; Άρα ο ελληνικός εμφύλιος έγινε μόνον για να γίνει. Έγινε μόνον για να αιμορραγήσει ο απείθαρχος ελληνικός λαός, προκειμένου να υποταχθεί εκ νέου στα παλιά του αφεντικά και άρα στους Άγγλους. Έγινε για ν’ ανεχθεί να τον κυβερνήσουν εκ νέου οι δοσίλογοι και οι προδότες. Αυτοί, δηλαδή, που μας κυβερνάνε ακόμα και σήμερα.

Από τη στιγμή λοιπόν που οι Εγγλέζοι δεν μπορούσαν να επιβάλουν στους Έλληνες τους “ηλιοκαμένους” λακέδες τους, ανέλαβε ο Στάλιν να τους βοηθήσει, προκειμένου να ολοκληρωθεί η εφαρμογή της μεταξύ τους συμφωνίας. Όμως, Στάλιν και ΚΚΕ ήταν ένα και το αυτό. “Κρύωνε” ο Στάλιν και το ΚΚΕ “φταρνιζόταν”. Προδότες και ανθέλληνες όσο υπήρξαν κι εξακολουθούν να είναι οι σταλινικοί ΚΚΕδες, δεν υπήρξε ποτέ και κανένας άλλος. Ακόμα και οι δοσίλογοι γερμανοτσολιάδες μπροστά στους ΚΚΕδες ήταν άκακα “αρνιά”. Εκείνοι να κονομήσουν ήθελαν και λειτουργούσαν εις βάρος των Ελλήνων, ενώ οι ΚΚΕδες μισούσαν τους Έλληνες.

Είναι “γονιδιακό” το θέμα. Το ΚΚΕ στήθηκε από την αρχή ως ανθελληνικό κατασκεύασμα. Εξ’ αρχής αυτό το “εργατικό” κόμμα προσπάθησε —και σε πολλές περιπτώσεις τα κατάφερε— να προκαλέσει προβλήματα εκεί όπου υπήρχαν εθνικά συμφέροντα, άσχετα με τα προβλήματα της εργατικής τάξης, στα οποία θεωρητικά εξειδικευόταν. Δεν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά τα πράγματα από τη στιγμή που το ΚΚΕ στην πραγματικότητα ιδρύθηκε από τον ανθέλληνα Εβραίο Μπεναρόγια. Στο όνομα του Στάλιν οι ΚΚΕδες θα μπορούσαν όχι απλά εμφύλιο να ξεκινήσουν χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό, αλλά να εκτελέσουν εν ψυχρώ όλους τους Έλληνες. Αρκούσε να τους το ζητήσει ο “πατερούλης” και αυτοί θα το έκαναν. Δεν τους ζήτησε να τους εκτελέσουν, αλλά τους ζήτησε να τους εμπλέξουν στον πιο οδυνηρό εμφύλιο της ελληνικής ιστορίας.

Για να δρομολογηθεί αυτή η σύγκρουση, έπρεπε να δημιουργηθούν τα απαραίτητα δεδομένα. Να νικήσει η φασιστική μειοψηφία με κάθε τρόπο στις εκλογές, ώστε να μπορεί να πάρει “νόμιμα” τον έλεγχο του κράτους. Για να γίνει όμως αυτό, θα έπρεπε να εξουδετερωθεί το ΕΑΜ. Να εξουδετερωθεί ο κύριος και καλά οργανωμένος φορέας της λαϊκής απειθαρχίας. Ο φορέας, ο οποίος απειλούσε να πάρει τον κρατικό μηχανισμό από τα “χέρια” των φασιστών. Αυτή η αποχή συνέφερε τους φασίστες, οι οποίοι ήθελαν να κάνουν δική τους “υπόθεση” τις εκλογές. Τις εκλογές, στις οποίες θα “αποφασιζόταν” ποιος θα έλεγχε τον κρατικό μηχανισμό.

Αυτή η αποχή όμως συνέφερε και το ίδιο το ΚΚΕ ως ιδεολογική παράταξη. Δεν συνέφερε το ΚΚΕ να συμμετάσχει στις εκλογές. Γιατί; Γιατί, από τη στιγμή που το ίδιο ως παράταξη είχε ειδική πολιτική “άποψη”, δεν μπορούσε να παραμένει μόνιμος και αποκλειστικός εκφραστής του πανεθνικού μετώπου με το όνομα ΕΑΜ. Το ΕΑΜ, το οποίο δεν είχε δική του πολιτική “άποψη”, αλλά είχε τη δέσμευση να προστατεύσει την οποιαδήποτε “άποψη” εξέφραζε ο λαός στις εκλογές. Το ΚΚΕ από την απελευθέρωση και μετά έχανε τη δυνατότητα να “καπελώνει” το εθνικοαπελευθερωτικό μέτωπο. Ένα μέτωπο, το οποίο δεν είχε πλέον νόημα ύπαρξης. Επιπλέον, ως δογματικός φασιστικός μηχανισμός, δεν μπορούσε να συνυπάρχει επί μακρόν με μια δημοκρατική “παράταξη”, η οποία απλά ήθελε να τιμωρηθούν οι δοσίλογοι και από εκεί και πέρα θα ψήφιζε αυτούς που “λάτρευε”, γιατί απλούστατα τους γνώριζε. Το ΚΚΕ είχε δική του αντιδημοκρατική “ιδεολογία”, ειδικές σχέσεις με αυτούς που θα στηνόταν στα εκτελεστικά αποσπάσματα και δικά του στελέχη να προτείνει.

Άρα εκ των δεδομένων το ΚΚΕ θα έπρεπε να κατέβει στις εκλογές ξεχωριστά με βάση τη δική του ξεχωριστή πολιτική “πρόταση” και άρα προτείνοντας ως υποψηφίους αποκλειστικά τα δικά του στελέχη. Αυτό όμως θα ήταν καταστροφικό. Καταστροφικό για δύο λόγους. Ο πρώτος ήταν ότι αναγκαστικά με τις εκλογές —λόγω της αυτόνομης παρουσίας του—, θα αποκαλυπτόταν ότι αντιπροσώπευε ένα απειροελάχιστο ποσοστό του ελληνικού πληθυσμού. Ελάχιστοι ήταν οι σταλινικοί κομμουνιστές στην Ελλάδα. Με τις εκλογές θα έπαυε το ΚΚΕ να έχει τη δυνατότητα να “κρύβεται” πίσω από το ΕΑΜ και άρα να επηρεάζει τις αποφάσεις που το αφορούσαν. Θα έπαυε με λίγα λόγια να είναι χρήσιμο για τον “πατερούλη” από τη Μόσχα και τους Άγγλους συνεταίρους του.

Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι οι εκλογές θα αποκάλυπταν τον ρόλο του στην εθνική αντίσταση. Ρόλο, τον οποίο μέχρι τότε εύκολα ή δύσκολα κατάφερνε να τον εμφανίζει όπως το βόλευε. Το ΚΚΕ, επειδή είχε ενεργή και πρωταγωνιστική συμμετοχή στο ΕΑΜ, αναγκαστικά θα κατέβαζε στις εκλογές ως υποψηφίους στελέχη του, τα οποία έφεραν ταυτόχρονα την ΕΑΜική ιδιότητα. Αυτό όμως θα ήταν τραγικό. Γιατί; Γιατί τα στελέχη του ΚΚΕ, τα οποία συμμετείχαν στο ΕΑΜ, δεν ήταν οι καπετάνιοι ή οι πολεμιστές του ΕΑΜ.

Τα στελέχη του ΚΚΕ ήταν οι χαφιέδες του ΕΑΜ. Αυτοί, τους οποίους οι ίδιοι οι ΕΑΜιτες μισούσαν και απλά τους ανέχονταν στο διάστημα του κοινού αγώνα. Οι δειλοί και οι τιποτένοι του ΕΑΜ. Αυτοί, οι οποίοι έδιναν καθημερινά αναφορά στους Ρώσους σταλινικούς και στη συνέχεια στους Άγγλους. Αυτοί, οι οποίοι είχαν ως καθημερινό τους αντικείμενο να χαφιεδίζουν τους ήρωες του ΕΑΜ. Σιάντοι, Φλωράκηδες, Ιωαννίδηδες κλπ.. Ποιος δημοκράτης πατριώτης, από αυτούς που συμμετείχαν στο ΕΑΜ, θα ψήφιζε αυτά τα κοπρόσκυλα του Στάλιν;

Γι’ αυτόν τον λόγο έπρεπε σε πρώτη φάση να εξουδετερωθεί το ΕΑΜ και στη συνέχεια να καταστραφεί. Αυτόν τον ρόλο ανέλαβε να φέρει ο Ζαχαριάδης εις πέρας και γι’ αυτό επέστρεψε ταχύτατα στην Ελλάδα. Ο αρχηγός του ΚΚΕ επέστρεψε στην Ελλάδα με αγγλικό αεροπλάνο και με γεμάτες τις τσέπες από αγγλικές λίρες. Ο Ζαχαριάδης, παραβιάζοντας κάθε λογική, πρότεινε στο ΕΑΜ την αποχή. Ο ηγέτης του ΚΚΕ, ο οποίος αυθαίρετα ανέλαβε να μιλήσει σαν ηγέτης του ΕΑΜ, ενώ δεν είχε συμμετάσχει ποτέ στους αγώνες του. Το γνήσιο σταλινικό ανθρωποειδές, που το δημοκρατικό καταστατικό τού ΕΑΜ δεν τον αφορούσε καν. Ο ηγέτης του ΚΚΕ, που ο μόνος ένστολος Γερμανός, τον οποίο είχε δει μέχρι τότε, ήταν εκείνος που μέχρι τότε τον σέρβιρε στο Νταχάου.

Αυτός ο φασίστας ανέλαβε να ακυρώσει τις “υποσχέσεις” του ΕΑΜ προς τον λαό. Αυτός έδωσε την εντολή της “αποχής” σε έναν λαό, ο οποίος λαχταρούσε να πάει στις εκλογές, ώστε επιτέλους να εκφραστεί. Έναν λαό, ο οποίος πολέμησε για την ελευθερία του και ήθελε με ειρηνικό και νόμιμο τρόπο να στείλει στο διάολο όλους τους αθλίους που μέχρι τότε τον βασάνιζαν. Σ’ αυτόν τον λαό έδωσε εντολή για αποχή ο αρχηγός του ΚΚΕ. Αυτές τις εντολές έλαβε από το αφεντικό του και αυτές εφάρμοσε. Το αφεντικό του, που βιαζόταν να εξυπηρετήσει τους Άγγλους, για να τεθεί σε εφαρμογή η Συμφωνία της Γιάλτας.

Εδώ ο αναγνώστης θα αναρωτηθεί για την ορθότητα των ισχυρισμών μας. Αν πράγματι ο Ζαχαριάδης ήταν ένα σταλινικό “τρωκτικό” και ηγέτης ενός ΚΚΕ, το οποίο δεν συμπαθούσαν οι ΕΑΜιτες, γιατί να έχει ισχύ ο λόγος του; Εφόσον, όπως ισχυριζόμαστε, οι ΕΑΜιτες δεν συμπαθούσαν το ΚΚΕ, γιατί να τον ακούσουν; Ποιον θα έπειθε με την “εντολή” του, εφόσον δεν ήταν ο φυσικός του ηγέτης;

Για να το καταλάβει κάποιος αυτό, θα πρέπει να γνωρίζει ποιο ήταν το πραγματικό ζητούμενο από την αποχή του ΕΑΜ. Όσο λοιπόν κι αν φαίνεται παράξενο, το ζητούμενο δεν ήταν η πραγματική αποχή του κόσμου από τις εκλογές. Η αποχή του κόσμου ήταν κι αυτό ένα από τα ζητούμενα, αλλά δεν ήταν το κυρίως ζητούμενο. Την απειλή της συμμετοχής του κόσμου μπορούσαν οι φασίστες να την παρακάμψουν με τους μηχανισμούς που έλεγχαν και τους επέτρεπαν να πραγματοποιήσουν νόθευση του εκλογικού αποτελέσματος. Αυτό, το οποίο δεν μπορούσαν να παρακάμψουν, ήταν ο απευθείας ανταγωνισμός μεταξύ χαφιέδων και ηρώων. Ο ανταγωνισμός μεταξύ πατριωτών και δοσίλογων. Άρα το ζητούμενο της εντολής για αποχή του ΕΑΜ ήταν άλλο. Το ζητούμενο ήταν σε πρώτη φάση η εξουδετέρωση του ΕΑΜ και στη συνέχεια η καταστροφή του. Η ολοκληρωτική καταστροφή του φορέα, ο οποίος συσπείρωνε τους δημοκράτες και πατριώτες Έλληνες εναντίον όλων των ιμπεριαλιστών και των λακέδων τους.

Ο Ζαχαριάδης μπορεί να μην επηρέαζε τους δημοκράτες ψηφοφόρους, αλλά ως ηγέτης του ΚΚΕ μπορούσε να επηρεάζει τις επιλογές του μηχανισμού του ΕΑΜ. Εκεί βρισκόταν το πρόβλημα. Γι’ αυτόν τον λόγο αναζητούμε το πραγματικό ζητούμενο. Το πραγματικό ζητούμενο ήταν ο αποκλεισμός των προσώπων, που συμμετείχαν στο ΕΑΜ. Ήταν η στέρηση του κόσμου από τις επιλογές στο επίπεδο των προσώπων. Εκεί εξυπηρετούσε ο Ζαχαριάδης τους φασίστες και τους ιμπεριαλιστές. Μπορεί ο κόσμος να τον έγραφε στα παλιά του τα παπούτσια, αλλά το ΚΚΕ —και άρα ο ίδιος— μπορούσε ν’ αποφασίσει ποιοι θα κατέβαιναν ως υποψήφιοι από την πλευρά του ΕΑΜ στις εκλογές.

Αυτή η συμμετοχή ήταν που τρομοκρατούσε τους φασίστες. Γιατί; Ας φανταστεί κάποιος τι θα γινόταν, αν κατέβαινε το ΕΑΜ στις εκλογές. Ποιο ήταν το απόλυτο πλεονέκτημα του ΕΑΜ; Ότι γνώριζε τον απόλυτο “χάρτη” της προδοσίας. Γνώριζε δηλαδή τους δοσίλογους με τα ονόματά τους. Γνώριζε ποιος έκανε τι και πότε. Άρα; Ποιο από αυτά τα σκουπίδια θα πήγαινε στα εκλογικά τμήματα, για να βοηθήσει στη “νοθεία” από το πόστο της εφορευτικής επιτροπής; Ποιο από αυτά τα σκουπίδια θα έπαιρνε σβάρνα τα εκλογικά τμήματα, για να τριπλοψηφίσει, προκειμένου να πραγματοποιηθεί η νοθεία;

Η συμμετοχή του ΕΑΜ στις εκλογές θα έκανε τραγική τη μοίρα των φασιστών. Θα ακύρωνε όλα τα “όπλα” τους. Θα ακύρωνε το κύριο όπλο τους, που ήταν οι συνεργάτες των Γερμανών, οι οποίοι έλεγχαν τον κρατικό μηχανισμό. Οι δοσίλογοι, που φρόντισαν οι Άγγλοι να τους διατηρήσουν στα κρατικά τους πόστα, προκειμένου να τους χρησιμοποιήσουν. Αυτοί, οι οποίοι μπορούσαν να μεθοδεύσουν τη νοθεία, προκειμένου να σωθούν. Αυτοί, οι οποίοι γνώριζαν ότι κινδύνευαν από την οποιαδήποτε νέα και μη φασιστική ηγεσία. Η συμμετοχή του ΕΑΜ στις εκλογές όλους αυτούς θα τους κρατούσε τρομοκρατημένους στα σπίτια τους. Δεν θα ρίσκαραν να προσθέσουν νέα εγκλήματα πάνω στα παλιά.

Αρκεί να σκεφτεί κάποιος το πολύ απλό. Το ΕΑΜ μπορεί να είχε το ίδιο πολιτική θέση, αλλά είχε στις τάξεις του πρόσωπα, τα οποία είχαν δικές τους πολιτικές θέσεις. Πρόσωπα, τα οποία κινούνταν στο σύνολο του πολιτικού “φάσματος”. Από θρησκόληπτους και συντηρητικούς ακροδεξιούς μέχρι άθεους ΚΚΕδες. Στο ΕΑΜ αυτοί συμμετείχαν από κοινού, λόγω του πατριωτισμού τους, αλλά στις εκλογές θα κατέβαιναν με βάση την πολιτική τους ταυτότητα. Ποιοι θα κατέβαιναν υποψήφιοι, σε περίπτωση που δήλωνε το ΕΑΜ συμμετοχή; Οι “φίρμες” του ΕΑΜ. Οι Καπετάνιοι του ΕΑΜ. Άπαντες οι καπετάνιοι ό,τι κι αν πίστευαν. Οι διάσημοι εκείνη την εποχή ήρωες της αντίστασης.

Ποιοι θα πήγαιναν στα εκλογικά τμήματα ως αντιπρόσωποί τους; Οι πρώην συμπολεμιστές τους. Αυτοί, δηλαδή, οι οποίοι πολέμησαν μαζί τους και ήθελαν να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους, όπως έκαναν όταν πολεμούσαν πλάι-πλάι. Αυτοί, δηλαδή, που γνώριζαν πρόσωπα και πράγματα. Ποιος από τους δοσίλογους θα πήγαινε σ’ εκείνα τα τμήματα να κάνει νοθεία; Κανείς. Ποιοι θα ψήφιζαν τους Καπετάνιους; Ο λαός. Αυτός θα ήταν αγχωμένος με το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας. Οι αγχωμένοι ψηφοφόροι, πού περνάνε τις ώρες τους μέχρι τη λήξη των εκλογών; Έξω από τα εκλογικά τμήματα. Ποιος δοσίλογος θα τολμούσε να πάρει σβάρνα τα τμήματα αυτά, για να διπλοψηφίσει; Κανείς.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Η “εντολή” του Ζαχαριάδη δεν δόθηκε για να τον ακούσει ο κόσμος. Η “εντολή” δόθηκε, για να δεσμεύσει τους ήρωες του ΕΑΜ, προκειμένου αυτοί να μην συμμετάσχουν στις εκλογές. Χωρίς αυτούς ο λαός δεν είχε επιλογές και αναγκαστικά στην πιο κρίσιμη εκλογική διαδικασία της ιστορίας του είτε θα καθόταν σπίτι του είτε θα ψήφιζε κάποιον από αυτούς που του πρότειναν οι φασίστες. Χωρίς το ΕΑΜ και υποψήφιους, που να προέρχονται από τις τάξεις του, οι εκλογές δεν ήταν πλέον υπόθεση του λαού, ώστε να τις προστατεύσει. Οι εκλογές έγιναν υπόθεση των φασιστών και αφέθηκαν ελεύθεροι να “αλωνίζουν”.

Η αποχή ήταν η τέλεια επιλογή για τον φασίστα ηγέτη του ΚΚΕ. Με τον τρόπο αυτόν είχε καί την πίτα ολόκληρη καί τον σκύλο χορτάτο. Εξυπηρετούσε απόλυτα τους φασίστες της απέναντι πλευράς και ταυτόχρονα προστάτευε το “κόμμα” του από τις ανεπιθύμητες αποκαλύψεις, οι οποίες αναγκαστικά θα προέκυπταν από τις εκλογές. Με την αποχή, την οποία πρότεινε, έλυνε τα “χέρια” όλων εκείνων, οι οποίοι είχαν κάθε λόγο να φοβούνται τη λαϊκή “έκφραση”. Άφησε το πεδίο ελεύθερο, για να γίνουν με τον πιο εύκολο τρόπο εκλογές νοθείας. Οι εκλογές με τον τρόπο αυτόν έγιναν “υπόθεση” των φασιστών και όχι του λαού.

Η πρώτη φάση του σχεδίου πέτυχε με την αποχή. Το ΕΑΜ εξουδετερώθηκε. Η δεύτερη μόλις ξεκινούσε. Στόχος ήταν να καταστραφεί το ΕΑΜ. Από τη στιγμή που ο Ζαχαριάδης εξουδετέρωσε το ΕΑΜ, ο κόσμος άρχισε να πιστεύει ότι το ΚΚΕ ελέγχει το ΕΑΜ απόλυτα και άρα ότι αυτό είναι κομμουνιστικό. Από τη στιγμή που ΕΑΜ και ΚΚΕ εμφανίζονταν με κοινή “γραμμή”, ο Ζαχαριάδης κατάφερνε και έβαζε το φασιστικό ΚΚΕ να συμπορευτεί με το δημοκρατικό ΕΑΜ. Αυτό ήταν το τέλος του ΕΑΜ. Ο εμφύλιος δεν μπορούσε πλέον να σταματήσει. Το ΚΚΕ σκότωνε και το ΕΑΜ το χρεωνόταν. Το ΚΚΕ είχε πάρει τα εμβλήματα του ΕΑΜ και έκανε ό,τι συνέφερε τους συνέταιρους φασίστες. Ο λαός μίσησε αυτό το οποίο προηγουμένως αγάπησε. Ένα μίσος φοβερό και τρομερό, που μοιάζει με το μίσος του προδομένου έρωτα.

Πάνω σ’ αυτό το μίσος στήθηκε το ελληνικό παρακράτος, το οποίο μας βασανίζει από τον πόλεμο και μέχρι σήμερα. Ο λαός μίσησε το ΕΑΜ, το οποίο μπορούσε να τιμωρήσει τους προδότες και εξαιτίας του ΚΚΕ δεν το έκανε. Όλοι αυτοί οι εγκληματίες επιβίωσαν με τις “πλάτες” των ιμπεριαλιστών και όχι μόνον επιβίωσαν, αλλά κατόρθωσαν να ελέγξουν τα πάντα. Εκμεταλλεύτηκαν όλα τα μέσα —και κυρίως τον κρατικό μηχανισμό— και μας ταλαιπωρούν ακόμα. Το ΚΚΕ ήταν ο μέγας ευεργέτης όλων αυτών. Δοσίλογοι, μαυραγορίτες και δολοφόνοι πίνουν νερό στο όνομά του. Χωρίς τον Ζαχαριάδη και την προδοσία του όλοι αυτοί θα διακοσμούσαν τα παλούκια στους δρόμους και τις πλατείες. Χάρη στον Ζαχαριάδη και το ΚΚΕ “τιμωρήθηκε” με τον πιο απάνθρωπο τρόπο ο ηρωικός αρχηγός της εθνικής αντίστασης και γλίτωσαν όλοι οι “προσκυνημένοι”.

Όλο το μυστικό, δηλαδή, βρίσκεται σ’ αυτό το οποίο είπαμε στην εισαγωγή του κειμένου. Πρέπει να γνωρίζεις ποιοι είναι οι φασίστες και πού βρίσκονται. Αν δεν καταφέρεις να εντοπίσεις τους φασίστες, όταν αυτοί μπαίνουν μέσα στις εκλογικές διαδικασίες, θα την “πατήσεις”. Ο “δούρειος ίππος” του φασισμού στην Ελλάδα ήταν και είναι πάντα το ΚΚΕ. Το απόλυτα φασιστικό σταλινικό ΚΚΕ. Αυτό κάνει όλη τη “βρόμικη” δουλειά. Όλη του η πολιτική “παραπλάνησης” είναι η τεχνητή του εχθρότητα με τη φασιστική δεξιά. Όσο πιο πολύ “βρίζονται”, τόσο πιο επικίνδυνα είναι τα πράγματα για τη Δημοκρατία. Όσο πιο πολύ “μισούνται”, τόσο πιο επικίνδυνα είναι τα πράγματα για τον λαό. Γιατί; Γιατί παίζουν παιχνίδι υπέρ των συμφερόντων των ίδιων αφεντικών. Υπάλληλοι των ίδιων αφεντικών είναι τόσο οι μεν όσο και οι δε.

Την επιβίωση του φασισμού μέσα στον χρόνο και τις αναγκαίες αλλαγές πάντα την αναζητάς στη στάση του ΚΚΕ. Κάποτε ο φασισμός επιβίωσε επειδή το ΚΚΕ, “κρυβόμενο” πίσω από τα εμβλήματα του ΕΑΜ και απειλώντας με “επανάσταση”, του έδωσε τη δυνατότητα να εξασφαλίσει “νομιμότητα” και να τσακίσει τον κόσμο. Αυτός ο σχεδιασμός τού δήθεν απειλητικού ΚΚΕ τούς εξασφάλισε την επιβίωση μέχρι τη μεταπολίτευση. Παλάτια και Χούντες χόρτασαν “ψωμάκι” χάρη στην “απειλή” του κρυφού και “παράνομου” ΚΚΕ. Όταν στη συνέχεια ήρθε η μεταπολίτευση και πάλι το ΚΚΕ χρησιμοποίησαν. Αυτήν τη φορά το έκαναν “ορατό”, ώστε ν’ απειλεί και πάλι τη Δημοκρατία, αλλά αυτήν τη φορά με δημοκρατικά “μέσα”.

Με την απειλή της δήθεν κομματικοποίησης του κράτους από το “νόμιμο” και απροσδιόριστα μεγάλο ΚΚΕ εξασφάλισαν οι φασίστες το άλλοθι να το διατηρούν κομματικοποιημένο για δικό τους λογαριασμό. Στο όνομα της Δημοκρατίας κατέστρεφαν τη Δημοκρατία. Και πάλι οι ίδιοι άνθρωποι επωφελήθηκαν. Χόρτασαν “ψωμάκι” εξαιτίας του “παράνομου” ΚΚΕ οι δοσίλογοι και χόρτασαν “ψωμάκι” εξαιτίας του “νόμιμου” ΚΚΕ και τα παιδιά τους. Το “νόμιμο” ΚΚΕ αποκατάστησε τη δεύτερη και την τρίτη γενιά των Καραμανλήδων, των Παπανδρέου, των Μητσοτάκηδων, των Έβερτ, των Ράλληδων, των Πάγκαλων και όλων των “παιδιών” της συμμορίας. Αυτοί —από ευγνωμοσύνη— τους έφτιαξαν το πολυτελές “Σπίτι του Λαού”. Με παχιές μοκέτες, καρυδένια γραφεία και πορσελάνινα πλακάκια έδειξαν την ευγνωμοσύνη τους. Μέχρι και την κόρη της Παπαρήγα την έβαλαν να σπουδάζει με τους γόνους τους. Μέχρι και κάγκελα τους έβαλαν γύρω από τον Περισσό, για να μην φοβούνται αιφνιδιασμό από τον λαό. Τι άλλο να έκαναν, για να μην τους πουν κι αχάριστους;

Το ΚΚΕ είναι το όλο μυστικό του φασιστικού σχεδιασμού. Ένα μυστικό, το οποίο στηρίζεται σε δύο βασικά πράγματα, που φανερώνουν την άγνοια του κόσμου. Το πρώτο είναι ότι ο κόσμος αγνοεί πως ο φασισμός είναι πάντα τέτοιος, είτε εκφράζεται από έναν βασιλιά είτε από έναν δικτάτορα είτε από έναν γραμματέα κομμουνιστικού κόμματος. Κανένας Στάλιν και κανένας Τσαουσέσκου δεν είναι καλύτερος από τον χειρότερο δικτάτορα. Τώρα πλέον αποδείχθηκε αυτό και δεν χρειάζεται περισσότερο ψάξιμο. Ήταν το ίδιο φασίστες και τις περισσότερες φορές πολύ χειρότεροι. Αυτό αγνοούσε ο λαός.

Αγνοούσε την “ποικιλία” του φασισμού και δεν ήξερε από πού να φυλάγεται. Δεν γνώριζε τι έπρεπε να πιστεύει από αυτά που ακούει. Όταν —ακόμα και σήμερα— η Παπαρήγα επικαλείται τη Δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, προκειμένου να μας “πείσει” για το “δίκιο” της, υπάρχει πρόβλημα. Όταν —ακόμα και σήμερα— κάποιοι την πιστεύουν, ευνόητο είναι ότι σε άλλες εποχές τα πράγματα ήταν πολύ πιο δύσκολα. Εκατοντάδες εκατομμύρια νεκρών κόστισε στην ανθρωπότητα η “αλλεργία” των κατά τόπους “Παπαρήγων” στη διαφωνία. Όταν όλα αυτά σήμερα έχουν αποδειχθεί με αδιάσειστα στοιχεία και ακόμα δεν “αρκούν”, ώστε να καταλάβει ο πολίτης τι ρόλο παίζει η Παπαρήγα, τα πράγματα είναι ακόμα “μπερδεμένα” από τους φασίστες.

Από τη στιγμή λοιπόν που τα δύο άκρα του φασισμού κάνουν “παιχνίδι” μεταξύ τους, δύσκολα νικιούνται. Δύσκολα νικιέται ένα φασιστικό δίδυμο, του οποίου το ένα μέρος φέρει την “καταπιεστική” εξουσία και το άλλο ηγείται της “αντίδρασης”. Όταν ένα φασιστικό και απόλυτα οργανωμένο ΚΚΕ μπαίνει ανάμεσα στους ανοργάνωτους δημοκράτες, είναι θέμα χρόνου να τους “καπελώσει”. Όταν ένας από τους πιο σκληρούς πυρήνες του φασισμού αφήνεται ελεύθερος στην κοινωνία να επικαλείται τη Δημοκρατία και να “αγωνίζεται” γι’ αυτήν, τότε ο φασισμός κοιμάται ήσυχος.

Το δεύτερο πράγμα, που αγνοούν οι Έλληνες, είναι η καλά κρυμμένη “μυστηριώδης” σχέση του ΚΚΕ με το ΕΑΜ. Επειδή αυτή η σχέση δεν κρίθηκε όταν έπρεπε —και άρα το 1946—, αφέθηκε στην προπαγάνδα των φασιστών όλων των πλευρών και τους ευνόησε. Έπεισαν τον κόσμο γι’ αυτό το οποίο τους συνέφερε να πειστεί και ήταν ότι …ΚΚΕ και ΕΑΜ ήταν σχεδόν ταυτόσημα. Συνέφερε τους δοσίλογους, που γλίτωσαν τα τομάρια τους από του ΕΑΜικού “Χάρου τα δόντια” και συνέφερε και το ΚΚΕ, προκειμένου να συνεχίσει να υπάρχει “ισχυρό” και τεχνητά απειλητικό στον πολιτικό χάρτη. Από εκεί και πέρα το αφηρημένο και το τεράστιο του ΕΑΜ τούς επέτρεψε να “απλωθούν” σε ολόκληρο τον δημοκρατικό χώρο και να τον αλώσουν.

Αυτή ήταν η επιτυχία τους και ήταν τεράστια. Η σχέση ΕΑΜ και ΚΚΕ έσωσε τους δοσίλογους. Γιατί; Γιατί έδωσε τη δυνατότητα στα καθάρματα να κρυφτούν. Οι δοσίλογοι εμφανίστηκαν σαν φανατικοί δημοκράτες και οι πατριώτες με τη σειρά τους εμφανίστηκαν σαν “κρυπτοκομμουνιστές” και δυνάμει προδότες. Τόσο φανατικοί δημοκράτες ήταν οι δοσίλογοι, που έφτασαν στο σημείο να κάνουν την υπέρτατη “θυσία” και να συνεργαστούν με τη Γκεστάπο, προκειμένου να προστατεύσουν τη χώρα από τους προλετάριους και τα μιλιούνια των “κρυπτοκομμουνιστών” του ΕΑΜ. Έπαιξαν με τόση μεγάλη επιτυχία τον ρόλο τους, που στο τέλος πίστεψαν και οι ίδιοι ότι είναι καθαροί δημοκράτες, στο σημείο να εμφανίζονται σαν αριστεροί. Για τα κλεμμένα πλούτη βέβαια ούτε λόγος. Ήταν “ήρωες” …και αυτοί δικαιούνται την αμοιβή τους. Ολόκληρη δημοκρατία “έσωσαν” …να μην νομιμοποιήσουν τα χρυσά δόντια, που άρπαξαν από τους “κρυπτοκομμουνιστές”;

Το κομβικό σημείο του έξυπνου αυτού σχεδιασμού εμφανίστηκε στην “αυγή” της μεταπολίτευσης. Στη μεταπολίτευση έπρεπε το ΚΚΕ να νομιμοποιηθεί και άρα αναγκαστικά έπρεπε να βγάλει την “προβιά” του ΕΑΜ, η οποία επέτρεπε στους φασίστες να κυνηγούν τους εχθρούς τους σαν “κρυπτοκομμουνιστές”. Αυτό το πρόβλημα είχαν ν’ αντιμετωπίσουν, όταν “νομιμοποίησαν” το ΚΚΕ και άρα έπρεπε αναγκαστικά να το τοποθετήσουν στο άκρο της δημοκρατικής νομιμότητας. Για να συνεχίσει ο φασισμός να “ανθεί” και πάλι τους βοήθησε το ΚΚΕ.

Την “προβιά” του ΕΑΜ θα την αντικαθιστούσαν με μια νέα “μπέρτα” του ΚΚΕ. Πήραν λοιπόν στελέχη του ΚΚΕ και ίδρυσαν τον Συνασπισμό της “Αριστεράς και της Προόδου”. Σταλινικοί θα αναλάμβαναν τόσο την “Αριστερά” όσο και την “πρόοδο” του ελληνικού λαού. Μετάλλαξαν δηλαδή μια κατάσταση, την οποία τη γνώριζαν. Εκμεταλλεύτηκαν και πάλι την αυθαίρετη “κληρονομιά” του ΕΑΜ και την ασαφή σχέση του με τον δημοκρατικό χώρο. Αυτό το “καπέλωμα” του δημοκρατικού αριστερού χώρου δεν θα μπορούσαν να το καταφέρουν οι ΚΚΕδες, αν δεν εκμεταλλεύονταν εκ νέου το μυστήριο του ΕΑΜ. Με τον τρόπο αυτόν το ΚΚΕ —και άρα ο φασισμός— άλωσε τον χώρο της δημοκρατικής Αριστεράς. Φασίστες ΚΚΕδες ανέλαβαν να εκφράσουν τον αχανή δημοκρατικό χώρο.

Από εκεί και πέρα τα πάντα προσαρμόζονταν στις ανάγκες των αφεντικών. Όπου υπήρχε ή άνοιγε νέα “τρύπα”, εξαιτίας νέων αναγκών και κοινωνικών εξελίξεων, έτρεχε ο “κινητός” Συνασπισμός για να την καλύψει. Ο “σιδηροδρομικός” του τίτλος, δηλαδή, ήταν το φυσικό αποτέλεσμα ενός φασιστικού σχεδιασμού, ο οποίος έπρεπε να προλαβαίνει τις εξελίξεις πριν τον προλάβουν αυτές. Σταδιακά και για να μην αφήνουν “χώρο” σε κανέναν άλλον να απειλήσει τους συνέταιρους φασίστες του δικομματισμού, άρχισαν τα “παιχνίδια” του επεκτατισμού. Μετά τη δημοκρατικότητα ανέλαβαν και τα “δικαιώματα” πάνω στην κοινωνική “ευαισθησία”, στην οικολογία κλπ.. Οι φασίστες πλέον δεν θα “προστάτευαν” μόνον τα δικαιώματα των δημοκρατών, αλλά και της Καρέτα-Καρέτα. Σταλινικοί ανέλαβαν να προστατεύσουν ακόμα και τα δικαιώματα της αρκούδας του Βιτσίου.

Γιατί το ΕΑΜ β’ πρότεινε την επικίνδυνη αποχή;

Τώρα μπορεί ν’ αρχίσει να υποπτεύεται ο αναγνώστης τον λόγο για τον οποίο το ΕΑΜ β’ ζήτησε εξ αρχής την αποχή του κόσμου από τις εκλογές. Κάναμε αυτήν τη σύντομη ιστορική αναδρομή, για να καταλάβει κάποιος τα δεδομένα που μας επέτρεψαν να προτείνουμε τη “λάθος” επιλογή. Μόνον αν γνωρίζει κάποιος το πώς βοήθησε τους φασίστες η αποχή του 1946, μπορεί να καταλάβει το πώς μπορεί η αποχή του 2009 να τους καταστρέψει. Αν το καταλάβει αυτό, τα κατάλαβε όλα.

Γιατί λοιπόν τους βοήθησε; Γιατί τους επέτρεψε να ελέγξουν έναν λαό, ο οποίος όχι απλά δεν τους ήθελε, αλλά τους μισούσε. Γιατί τους επέτρεψε να γεμίσουν τα “άδεια” από ψηφοφόρους “μαγαζιά” τους. Με το φασιστικό ΚΚΕ κρυμμένο κάτω από την “προβιά” του απροσδιόριστου ΕΑΜ, μπορούσαν να “σπρώχνουν” τους ψηφοφόρους όπου τους βόλευε. Έναν κόσμο, που τους μισούσε και δεν τους “ανήκε”, κατόρθωσαν και τον “έσπρωξαν” όπου τους βόλευε. Η αποχή τούς βόλευε, γιατί είχαν έναν κρυφό “σκύλο” να τρομοκρατεί έναν κόσμο που δεν τους ανήκε και ο οποίος από τον φόβο του παγιδευόταν στις “στάνες” τους.

Σήμερα, που τα δεδομένα έχουν αλλάξει, η αποχή τούς καταστρέφει. Γιατί; Γιατί το ΚΚΕ υπάρχει ανεξάρτητο και άρα είναι μετρήσιμο. Δεν μπορεί να τους εξυπηρετήσει με το μέγεθός του. Ταυτόχρονα ο κόσμος είναι και πάλι σε μια κατάσταση που τους μισεί και τείνει να τους εγκαταλείψει. Τα “μαγαζιά” τους ήταν γεμάτα και τώρα αδειάζουν. Υπάρχει δηλαδή μια πλήρης αντιστροφή των όρων. Η μόνη ασφάλειά τους είναι η άγνοια του κόσμου. Ο κόσμος δεν γνωρίζει τι ακριβώς γίνεται και ποιος το κάνει. Γι’ αυτόν τον λόγο χρησιμοποιήσαμε το παράδειγμα της “πισίνας” με τη βρόμικη επιφάνεια.

Στόχος του ΕΑΜ β’, όταν πρότεινε την αποχή, ήταν ν’ αδειάσει η “πισίνα”, ώστε να δούμε τι συμβαίνει κάτω από τη δικομματική βρόμικη “επιφάνειά” της. Να επιβεβαιωθούν αυτά τα οποία γνώριζε το ΕΑΜ β’ και να τα δει —και άρα να τα μάθει— και ο υπόλοιπος κόσμος. Για όσο διάστημα η “πισίνα” της Δημοκρατίας της μεταπολίτευσης είναι “γεμάτη”, δεν φαίνεται τι υπάρχει κάτω από την επιφάνεια του “νερού” και τι είναι αυτό το οποίο υπάρχει από κάτω και μολύνει την επιφάνειά της. Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει τι είναι αυτό το οποίο “σκοτώνει” τους Δημοκράτες και επιτρέπει στους φασίστες να μονιμοποιούν το φαινόμενο της “μόλυνσης”. Για όσο διάστημα οι φασίστες έχουν τη “νομιμοποίηση” της ψήφου του λαού, κανένας δεν μπορεί να τους αμφισβητήσει.

Η αποχή γι’ αυτόν τον λόγο είναι ιδανική επιλογή για τον λαό στην παρούσα φάση. Σε μια ανορθόδοξη κατάσταση το “λάθος” του πολίτη είναι ικανό ν’ αποκαλύψει πράγματα ανεπιθύμητα για τον φασισμό. Αδειάζει με την “αποχή” το “νερό” στη σφραγισμένη “πισίνα” του δικομματισμού και φαίνεται ο “πάτος” της. Φαίνεται το πώς λειτουργεί η μεταπολίτευση. Εμείς προτείναμε την αποχή, έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στην παντοδυναμία της Δημοκρατίας. Έχοντας απόλυτη πίστη στον διαπιστωμένο “θάνατο” των εκφραστών του κομμουνιστικού φασισμού. Κανένας δημοκράτης να μην πήγαινε να ψηφίσει, πρόβλημα δεν θα υπήρχε. Θα κέρδιζαν οι ΚΚΕδες τις εκλογές; Και τι θα γινόταν; Θα μας μετέτρεπαν σε μια “σοβιετία”, κάνοντας χρήση των δικών μας μέσων; Στην παραλία θα ήμασταν. Δεν θα φεύγαμε μετανάστες. Θα επιστρέφαμε και τα φασιστικά “ποντίκια” θα επέστρεφαν κι αυτά στις “τρύπες” τους.

Γι’ αυτόν τον λόγο κάναμε αναφορά στην αρχή του κειμένου για virtual περιβάλλον, στο οποίο τίποτε δεν είναι όπως φαίνεται. Προτείνοντας το ΕΑΜ β’ στον κόσμο να απέχει από τις εκλογές, στην πραγματικότητα του ζήτησε φερθεί σαν “ηλίθιος” και να πέσει με τα μούτρα στον “τοίχο” του πολιτεύματος. Γιατί; Γιατί απλούστατα δεν υπάρχει τοίχος εκεί όπου φαίνεται “τοίχος”. Του ζήτησε να ρισκάρει να φάει τα μούτρα του, γιατί ήταν σίγουρο ότι δεν θα συμβεί αυτό. Τα πάντα είναι ψεύτικα. Ψεύτικη είναι η Δημοκρατία στην οποία δήθεν ζούμε, όπως ψεύτικοι είναι και οι εχθροί της που την απειλούν. Οι φασίστες απλά έχουν συνεννοηθεί μεταξύ τους να στήσουν έναν μόνιμο “ψευδοκαυγά”, για να παγιδεύουν στα “μαγαζιά” τους τούς πολίτες. Έχουν φτιάξει ένα “ψευδοτούνελ”, το οποίο οδηγεί στα δύο μεγάλα κόμματα.

Αυτό ήταν το ζητούμενο της αποχής. Να απειληθεί η Δημοκρατία με “ήττα” στο “δημοψήφισμα”, ώστε να δούμε τι συμβαίνει. Να δούμε ποιοι είναι οι υπάρχοντες εχθροί της και ποιες οι δυνατότητές τους. Το ΚΚΕ διεκδικεί την εξουσία για να μας μετατρέψει σε προλεταριάτο ή τη διεκδικεί μόνο και μόνο γιατί αυτό εξυπηρετεί τον δικομματισμό, ο οποίος επωφελείται από τον τρόμο των δημοκρατών; Η Παπαρήγα ονειρεύεται να γίνει Τσαουσέσκου της Ελλάδας ή της αρκεί να ζει σαν μεγιστάνας εις βάρος της Δημοκρατίας;

Σ’ αυτό το ερώτημα δεν χρειάζεται καν ν’ απαντήσουμε εμείς υποθετικά, εφόσον ήδη το έχει απαντήσει από μόνη της: …”Το ΚΚΕ δεν διεκδικεί την εξουσία”. Γιατί συμμετέχει τότε στις εκλογές; Ποιος άλλος μπορεί να είναι ο στόχος ενός “κόμματος”; Αν δεν συμμετέχει στις εκλογές, δεν μπορεί να αγωνίζεται στους δρόμους για τα “δίκια” του λαού; Γιατί χρειάζεται την παρουσία στη Βουλή; Για να πάρει “πάσο” για τους δρόμους και τις πλατείες; Άρα, γιατί συμμετέχει; Γιατί αγωνίζεται με τόσο πάθος να μπει στο “βρομερό” ιερό της “βρομερής” Δημοκρατίας; Δυστυχώς η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα είναι μία και μοναδική. Αγωνίζεται να μπει στη Βουλή, για ν’ αποκτήσει νόμιμο δικαίωμα στη νομή του κρατικού χρήματος. Απλά πράγματα.

Οι δημοψηφισματικές ευρωεκλογές του 2009

Από τη στιγμή λοιπόν που στις ευρωεκλογές συμμετέχει παράνομα το ΚΚΕ και πάλι η εκλογική διαδικασία έχει διπλό σκοπό. Είναι διπλή εκλογή. Οι ευρωεκλογές είναι ένα κρίσιμο δημοψήφισμα και κοινές εκλογές ταυτόχρονα. Το δημοψηφισματικό διακύβευμα των ευρωεκλογών είναι το ίδιο με τις εθνικές εκλογές. Πρέπει οι Δημοκράτες να ψηφίσουν για δύο διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα. Πρέπει να αποφασίσουν με μια ψήφο, η οποία έχει διπλό νόημα. Μια ψήφο, η οποία θα “κρίνει” πρωτίστως ποια ιδεολογία θα αντιπροσωπεύσει τους Έλληνες στην Ευρώπη και δευτερευόντως ποιοι θα είναι αυτοί οι οποίοι ως πρόσωπα θα τους αντιπροσωπεύσουν σ’ αυτήν. Όπως στις εθνικές εκλογές πρέπει ν’ αποφασίσει ο λαός αν θα τον κυβερνήσουν οι Δημοκράτες των κοινών κομμάτων ή οι φασίστες του ΚΚΕ, έτσι και στις ευρωεκλογές θα πρέπει ν’ αποφασίσει αν στην Ευρώπη θα τον αντιπροσωπεύσουν οι Δημοκράτες ή οι φασίστες του ΚΚΕ.

Όταν λοιπόν έχουμε διπλές εκλογές, ευνόητο είναι ότι έχουμε και διπλά αποτελέσματα σ’ ό,τι αφορά την ανάλυσή τους. Ξεκινάμε από το μείζον, που είναι το δημοψήφισμα και κατόπιν καταλήγουμε στο έλασσον, το οποίο είναι τα ποσοστά που έλαβαν τα δημοκρατικά κόμματα. Πρώτα αναλύουμε τη “μάχη” μεταξύ της Δημοκρατίας και του ΚΚΕ, που είναι η σημαντικότερη και κατόπιν μπαίνουμε στις λεπτομέρειες που αφορούν τη νομή των “τροπαίων” της νίκης μεταξύ των δημοκρατών. Αυτό είναι το μείζον και από αυτό ξεκινάμε. Ξεκινάμε από τη μεγάλη μάχη Δημοκρατών και ΚΚΕεδων. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν συντριπτικά υπέρ της Δημοκρατίας. Η Δημοκρατία έλαβε 91,65% και το ΚΚΕ 8,35%. Άλλος ένας υγιεινός “περίπατος” της παντοδύναμης Δημοκρατίας.

Ο αναγνώστης αρχίζει κι αντιλαμβάνεται ότι η “ανάγνωση” των αποτελεσμάτων είναι τελείως διαφορετική στις δύο αυτές διαφορετικές περιπτώσεις. Διαφορετικές εκλογές, με διαφορετικούς μονομάχους και διαφορετικά αποτελέσματα απαιτούν διαφορετική “ανάγνωση”. Με βάση αυτά τα δεδομένα μπορούμε να καταλάβουμε ότι, εξαιτίας της τεράστιας αποχής, τα αποτελέσματα των τελευταίων ευρωεκλογών είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικά. Εφιαλτικά αποκαλυπτικά για τους φασίστες στο σύνολό τους. Τι αποκαλύπτει η αποχή; Αποκαλύπτει ότι οι “μονομάχοι” φασίστες συνεργάζονται κρυφά μεταξύ τους. Αποκαλύπτει ότι συμβαίνουν πράγματα εξόχως επικίνδυνα για τη Δημοκρατία και εξόχως παράνομα γι’ αυτούς που τα πραγματοποιούν. Πράγματα, τα οποία χωρίς την αποχή απλά δεν φαίνονται.

Πάμε ξανά στο βασικό μας παράδειγμα, ώστε να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει και γιατί. Να καταλάβουμε τι μας ενδιαφέρει να βρούμε και πώς θα το κατορθώσουμε. Ποιος μπορεί σε μια θολή “πισίνα” να δει τι βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια του νερού; Κανείς, γιατί απλούστατα δεν φαίνεται τίποτε. Τα πάντα υπερκαλύπτονται από το “νερό” και δεν φαίνεται τι συμβαίνει μέσα σ’ αυτό. Αν αδειάσει όμως η “πισίνα”, όλα φαίνονται. Φαίνονται όμως και όλες οι παρανομίες. Αν για παράδειγμα η δημοκρατική παράταξη είναι η τεράστια ποσότητα του “νερού” μέσα στην “πισίνα”, η αποχή την “αδειάζει”. Αν όμως αδειάσει και υπάρχουν φασιστικοί μηχανισμοί μέσα σ’ αυτήν, θα φανούν.

Απλή λογική. Αν αδειάσει μια “πισίνα”, η οποία εκτός από το δημοκρατικό “νερό” έχει και φασιστικά “παλούκια” μέσα της, θα φανούν κι αυτά. Η μισή ν’ αδειάσει, τα παλούκια θα βγουν πάνω από την επιφάνεια, γιατί το άδειασμα δεν τα αφορά. Το “νερό” και τα “παλούκια” δεν είναι από το ίδιο “υλικό”. Άρα; Άρα, όταν ένα φαινόμενο αδειάζει το “νερό”, τα “παλούκια” δεν επηρεάζονται. Αυτό μας λέει η λογική. Η ίδια λογική μας λέει ότι αυτά τα παλούκια όχι μόνον δεν υποχωρούν ή δεν διαλύονται σε ένα ομοειδές ποσοστό, αλλά αντίθετα ισχυροποιούνται. Γι’ αυτόν τον λόγο είπαμε πιο πάνω ότι οι μάζες των δημοκρατών κινούνται με την αντίθετη φορά από αυτήν των φασιστών. Η αποχή των δημοκρατών πρέπει να είναι “σάλπισμα” στράτευσης για τους φασίστες. Η “αρρώστια” της Δημοκρατίας, η οποία εκδηλώνεται με την αποχή, πρέπει να δίνει “ρώμη” στον φασισμό, εφόσον του δίνει την ευκαιρία να την νικήσει.

Αυτά δεν μας λέει η λογική; Αν σε μια μάχη με τους εχθρούς σου έρθουν οι μισοί, εσύ αυτόματα γίνεσαι διπλάσιος, χωρίς να έχεις αποκτήσει ούτε ένα καινούργιο μέλος. Υπάρχει κάποιος που ν’ αμφισβητεί την κοινή λογική; Όταν ο εχθρός σου εξασθενίζει, σε παρασέρνει σε μια ανάλογη κατάσταση, για να μην αλλάξουν οι ισορροπίες; Ίσα-ίσα που η “ασθένεια” του εχθρού σου σού δίνει νέα δύναμη και νέα ορμή. Τώρα λοιπόν —στα “χειρότερα” της Δημοκρατίας— έπρεπε το ΚΚΕ να έχει συσπειρωμένες απόλυτα τις δυνάμεις του. Δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να βρει τη μισητή γι’ αυτό Δημοκρατία σε πιο ασθενική κατάσταση. Δεν είχε ποτέ άλλοτε την ευκαιρία να δείξει δύναμη μέσα στην κοινωνία. Θα έπιανε το ποσοστό που κάποτε ονειρευόταν, όταν ήθελε να μπει στην περίφημη Δεύτερη Κατανομή.

Αυτή ήταν θεωρητικά η ευκαιρία του. Η απόλυτη ευκαιρία του. Οι Δημοκράτες βρίσκονταν στις παραλίες και οι “στρατευμένοι” στις “επάλξεις”. Ακόμα δηλαδή κι αν δεν αύξαναν τις δυνάμεις τους, αποσπώντας ανθρώπινο δυναμικό από τη Δημοκρατία, θα έπρεπε να διατηρούν τις δικές τους στον απόλυτο βαθμό. Άρα; Άρα, όσο πιο πολύ αδειάζει η “πισίνα”, τόσο πιο “ψηλά” θα έπρεπε να φαίνονται τα παλούκια. Όχι επειδή παίρνουν ύψος, αλλά επειδή χάνει ύψος η στάθμη του νερού. Οι μηχανισμοί των φασιστών είναι τέτοια “παλούκια”. Παλούκια άκαμπτα και δογματικά, που συμμετέχουν σε διαδικασίες οι οποίες δεν προβλέπονται γι’ αυτά.

Εδώ λοιπόν τίθεται ένα ερώτημα. Πώς είναι δυνατόν η κολοσσιαία αποχή να κατανέμεται ισομερώς σε όλα τα κόμματα; Πώς είναι δυνατόν μια εσφαλμένη δραστηριότητα των δημοκρατών, όπως είναι η αποχή, να τυγχάνει μίμησης και από τους φασίστες και μάλιστα στον ίδιο ακριβώς βαθμό; Πώς είναι δυνατόν η υποχώρηση, που αφορά ένα υλικό όπως είναι το “νερό”, να αφορά εξίσου και ένα διαφορετικό υλικό, όπως είναι το “ξύλο”; Μπορεί κάποιος να φανταστεί να αδειάζει μια πισίνα από νερό και ταυτόχρονα να υποχωρούν στο ίδιο αναλογικά ποσοστό και τα “παλούκια” που αυτή έχει μέσα της; Έχει λογική αυτό; Η λογική λέει ότι αυτά τα “παλούκια” όχι απλά θα αυξάνουν τα μεγέθη τους στα ανάλογα ποσοστά, αλλά θα βελτιώνουν και τα χαρακτηριστικά τους.

Πώς είναι δυνατόν να μην λειτουργεί η απλή λογική; Πώς δηλαδή είναι δυνατόν η “απουσία” των Δημοκρατών από τις εκλογές να μην πολλαπλασιάζει την “παρουσία” των ΚΚΕδων; Πώς είναι δυνατόν το επί πολλούς μήνες προαναγγελθέν “λάθος” των δημοκρατών να μην λειτούργησε ως “σάλπισμα” για τη “στράτευση” των φασιστών του Περισσού; Ποιος τολμάει να πει ότι αιφνιδιάστηκε από την “αποχή” των Δημοκρατών; Μέχρι την τελευταία ώρα τους παρακαλούσαν να πάνε να ψηφίσουν. Άρα; Άρα, ανάμεσα σ’ αυτούς, που γνώριζαν την προαναγγελθείσα μαζική αποχή, ήταν και το ΚΚΕ. Από τη στιγμή που πήγαν οι Δημοκράτες στις παραλίες, οι κομμουνιστές έπρεπε να είναι στις “επάλξεις”. Γιατί; Γιατί αυτή ήταν η ευκαιρία τους. Η μοναδική και ίσως τελευταία ευκαιρία τους. Γιατί η απουσία των δημοκρατών “πολλαπλασιάζει” τις δικές τους δυνάμεις. Πενήντα τοις εκατό αποχή για τους Δημοκράτες σημαίνει ότι διπλασιάζεται η ψήφος του “παρόντα” κομμουνιστή και άρα διπλασιάζεται το ποσοστό του ΚΚΕ στα τελικά αποτελέσματα.

Ποια είναι η εξήγηση που δίνει το ΚΚΕ και η κυρία Παπαρήγα για το ποσοστό που έλαβε; Στις τελευταίες εθνικές εκλογές το ποσοστό του ΚΚΕ ήταν 8,15% και στις ευρωεκλογές με την τεράστια αποχή το ποσοστό αυτό ήταν περίπου το ίδιο. 8,35%. Πώς είναι δυνατόν να συμβεί αυτό; Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει αυτή η τέλεια αλλά παντελώς ανεξήγητη ισορροπία; Όσοι Δημοκράτες πήγαν για μπάνιο, αναλογικά ακριβώς οι ίδιοι ΚΚΕδες τους ακολούθησαν; Το ΚΚΕ, δηλαδή, αν διατηρούσε τις “στρατευμένες” δυνάμεις του, θα έπρεπε να έχει —λόγω αποχής και μόνο— ένα ποσοστό κοντά στο 14%, αν όχι το διπλάσιο αυτού που τελικά εμφάνισε και ήταν το ίδιο με αυτό των εθνικών εκλογών. Άρα; Άρα, για να παραμείνει σταθερό σ’ αυτήν την “άμπωτη” της αποχής, σημαίνει ότι έχασε σχεδόν τους μισούς ψηφοφόρους από αυτούς που το ψηφίζουν.

Έχασε εκατόν πενήντα χιλιάδες ψήφους το ΚΚΕ. Τι ακριβώς μπορεί να σημαίνει αυτό; Εκατόν πενήντα χιλιάδες “στρατευμένοι” κομμουνιστές πώς μπορούν να χαθούν σε ένα τόσο κρίσιμο για την ιδεολογία τους δημοψήφισμα; Πώς χάθηκαν; Έγιναν από κομμουνιστές Δημοκράτες; Μήπως “αυτοαποστρατεύτηκαν” και πήγαν κι αυτοί στις παραλίες με τους υπόλοιπους; Γίνονται αυτά τα πράγματα; Όχι βέβαια. Άρα κάτι άλλο συμβαίνει. Κάτι, που, αν ισχύει, είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για την ίδια τη Δημοκρατία και επίσης επικίνδυνο γι’ αυτούς που το επιχείρησαν. Το ΚΚΕ έχασε ψήφους ή μήπως δεν πήρε αυτούς που προβλεπόταν ως “μπόνους” από τα αφεντικά του;

Δεν υπάρχει δηλαδή λογική εξήγηση γι’ αυτό το οποίο συνέβη. Με βάση τη λογική δύο τινά μπορούν να συμβαίνουν. Το πρώτο είναι το ΚΚΕ να διπλασίασε λόγω αποχής τα ποσοστά του και να το κάλεσαν σε ένα γραφείο “αφεντικών” και να του είπαν …πάρε αυτό το “πλασματικό” ποσοστό, για να μην χαλάσει το “παιχνίδι” των ισορροπιών και μη μιλάς, γιατί δεν σε συμφέρει ως συνέταιρο στον φασισμό της μεταπολίτευσης. Αυτό το πράγμα το θεωρούμε λίγο απίθανο να συμβεί, αλλά όχι και εντελώς αδύνατο.

Το δεύτερο —και το πιο πιθανό— είναι άλλο. Το ποσοστό το οποίο έλαβε στις Ευρωεκλογές να είναι το πραγματικό και το ποσοστό που έλαβε στις εθνικές εκλογές να μην είναι πραγματικό. Όταν μιλάμε για μη πραγματικό δεν εννοούμε απαραίτητα για κόλπα με τους υπολογιστές του υπουργείου εσωτερικών, χωρίς βέβαια να αποκλείουμε κι αυτό το ενδεχόμενο. Εννοούμε άλλο πράγμα. Τι εννοούμε; Ότι το ΚΚΕ είναι χρήσιμο για τον φασιστικό δικομματισμό, όταν μπορεί και εμφανίζεται ισχυρό και άρα απειλητικό για τη Δημοκρατία. Όταν όμως δεν είναι ισχυρό από μόνο του, τι κάνουμε; Τι κάνουμε εμείς οι συνάδερφοι φασίστες της άλλης “όχθης”; Το χρηματοδοτούμε, αλλά αυτό δεν φτάνει. Άρα; Άρα πρέπει να το βοηθήσουμε με τις ψήφους, τις οποίες ο δικομματισμός διαθέτει άφθονες, εξαιτίας του ίδιου του ΚΚΕ. Όταν, εξαιτίας του ΚΚΕ, εξασφαλίζεις τρία και τέσσερα εκατομμύρια ψήφων, δεν είναι μεγάλο το κόστος να το “επιδοτήσεις” με μερικές δεκάδες χιλιάδες ψήφους, προκειμένου να εξασφαλίσεις και τα μελλοντικά σου κέρδη.

Η αποχή αυτό απέδειξε. Η απόσυρση των “υδάτων” αυτό αποκάλυψε. Είμαστε σχεδόν βέβαιοι πλέον ότι υπάρχει μυστική υπόγεια συνεργασία μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων και του ΚΚΕ. Είμαστε σχεδόν βέβαιοι ότι στελέχη και οπαδοί της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ψηφίζουν οργανωμένα το ΚΚΕ, προκειμένου αυτό να εμφανίζεται ισχυρό και απειλητικό. Ακόμα και πεθαμένους βάζουν να το “ψηφίζουν”. Από κοινού και ισόποσα —για να μην διαταράσσονται οι μεταξύ τους ισορροπίες— τα δύο μεγάλα κόμματα ενισχύουν τον κρυφό εταίρο. Η αποχή σ’ αυτό το σημείο έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Δεν τους επέτρεψε να εκτελέσουν το κοινό καθήκον. Δεν τους επέτρεψε να δώσουν το “μπόνους” στο ΚΚΕ.

Αυτές είναι οι εκατόν τριάντα χιλιάδες ψήφοι που λείπουν. Οι ψήφοι των οργανωμένων και των πεθαμένων, τους οποίους δεν πήρε το ΚΚΕ από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Η ενίσχυση, που δεν πήρε από τους συνεταίρους του. Η μεγάλη “αιμορραγία” του δικομματισμού, λόγω της αποχής, δεν τους επέτρεψε να δώσουν από κάποιες εξήντα ή εβδομήντα χιλιάδες ψήφους στο ΚΚΕ. Γι’ αυτόν τον λόγο το ΚΚΕ εκτέθηκε στην “ανάλυση” και γι’ αυτόν τον λόγο ακολούθησε στην “καθίζηση” τα κόμματα των δημοκρατών.

Τι μας λέει αυτή η ανάλυση με βάση αυτά τα δεδομένα; Ότι το ΚΚΕ στην κυριολεξία επιβιώνει χάρη στα χρήματα και στις ψήφους των κηδεμόνων του. Η πραγματική του δύναμη είναι αυτή, την οποία πήρε τώρα που έμεινε αβοήθητο. Ένα ταπεινό 8% με αποχή των δημοκρατών κοντά στο 50%, σημαίνει ότι η πραγματική δύναμη του ΚΚΕ είναι το πολύ ένα πραγματικό 4% επί του συνόλου των ψηφοφόρων. Αυτό το 4% αντιπροσωπεύει ο Περισσός και ας τολμήσει ο αναγνώστης να υπολογίσει πόσο μας κοστίζει σε χρήμα κάθε χρόνο, για να το διατηρούν “απειλητικό”.

Με βάση λοιπόν τα νέα δεδομένα τα πραγματικά αποτελέσματα των δημοψηφισματικών ευρωεκλογών του 2009 είναι διαφορετικά από τα αρχικά, τα οποία τα υπολογίσαμε με τον συμβατικό τρόπο. Η Δημοκρατία έλαβε 95,83% και το σταλινικό ΚΚΕ έλαβε 4,17%. Ένα ελάχιστο ποσοστό, το οποίο δεν χρειάζεται καν να μπούμε στον κόπο να του κάνουμε κάποια σοβαρή ποιοτική ανάλυση. Βολεμένοι κρατικοί υπάλληλοι, διεφθαρμένοι συνδικαλιστές, καλοπληρωμένοι διαδηλωσάκηδες, κοινοί τεμπέληδες, καιροσκόποι, τυχοδιώκτες αλλά και αγράμματοι κι αμετανόητοι γέροντες σταλινικοί, είναι ο βασικός πυρήνας του. Αυτός ο πυρήνας πλαισιώνεται από κάποιους αφελείς, δυστυχείς και απελπισμένους συμπολίτες μας, οι οποίοι πιστεύουν τα ψέματα της Παπαρήγα και ψηφίζοντας ΚΚΕ νομίζουν ότι τιμωρούν τον δικομματισμό. Με όλους αυτούς τους οπαδούς —και μη— παίρνει το τελικό μέγεθος του ταπεινού 4%.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι έγινε; Οι Δημοκράτες ήταν αυτοί που την ημέρα των Ευρωεκλογών πήγαν στις παραλίες, αλλά οι φασίστες ήταν τελικά αυτοί οι οποίοι εκτέθηκαν στον “ήλιο”. Οι Δημοκράτες βγήκαν γυμνοί στις παραλίες, αλλά οι ΚΚΕδες “κάηκαν” από τον “ήλιο”. Οι πάντες είναι εκτεθειμένοι και είναι πλέον επιτακτική η ανάγκη να ζητήσει ο λαός εξηγήσεις από τους υπευθύνους. Κάποιοι παίζουν παιχνίδια με τη Δημοκρατία και αυτά είναι επικίνδυνα παιχνίδια.

Τώρα μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης το νόημα αυτού του κειμένου. Μπορεί επίσης να καταλάβει γιατί το ΕΑΜ β’ δεν επιχειρηματολόγησε όταν πρότεινε την αποχή. Γιατί κατέθεσε μια “ξερή” πρόταση για αποχή. Δεν θέλαμε να τους βάλουμε “ιδέες” για το τι ακριβώς περιμέναμε ν’ αποκαλυφθεί από την αποχή. Δεν θέλαμε να έχουν τη δυνατότητα να κάνουν διορθωτικές κινήσεις, ώστε να προσαρμόσουν τα αποτελέσματα πάνω στην κοινή λογική και όχι πάνω στα παράλογα συμφέροντά τους, όπως κάνουν πάντα. Θέλαμε να κάνουν αυτά τα οποία κάνουν πάντα, για να μπορέσουμε να τα καταγγείλουμε. Θέλαμε να υποτιμήσουν τον λαό, για να την πατήσουν.

Αυτή ακριβώς είναι η καταγγελία μας και είναι ιδιαίτερα σοβαρή, εφόσον τους κατηγορούμε για εκλογές νοθείας. Απόλυτης και συντριπτικής νοθείας. Νοθείας, που παραπέμπει σε άλλες εποχές. Τα καταγγέλλουμε στον ελληνικό λαό, γιατί η ελληνική δικαιοσύνη καθημερινά αποδεικνύει ότι, όχι απλά δεν είναι “τυφλή”, αλλά εξαιρετικά “ανοιχτομάτα”. Δεν υπάρχει δικαιοσύνη, όταν ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου “βλέπει” πλανεμένους υπουργούς εκεί όπου πρέπει να “μιλήσουν” τα στοιχεία και μόνον. Δεν υπάρχει δικαιοσύνη, όταν ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου “καταγγέλλει” στον λαό τα κακώς κείμενα, σαν να είναι ο τελευταίος κομματάρχης της γειτονιάς. Ο ελληνικός λαός πρέπει να καταλάβει ότι σ’ αυτήν τη μάχη είναι μόνος του και μόνος του πρέπει να λύσει τα προβλήματά του.

Το ΕΑΜ β’, ως νόμιμο κόμμα, έκανε το συνταγματικό καθήκον του, αλλά αυτό —όπως αποδείχθηκε— δεν ήταν αρκετό. Κατήγγειλε επισήμως στον Άρειο Πάγο την εξόφθαλμη παρανομία του ΚΚΕ να συμμετέχει στις εκλογές. Τα δικομματικά αφεντικά του ΚΚΕ προστάτευσαν το ΚΚΕ και δεν έγινε τίποτε. Δεν κρίθηκε καν η καταγγελία από τη δικαιοσύνη, που κανονικά ο μέχρι τώρα μη εντοπισμός αυτής της σοβαρότατης συνταγματικής “ανωμαλίας” ανήκει στις δικές της αρμοδιότητες και άρα προστίθεται στις δικές της παραλείψεις. Δουλειά της δικαιοσύνης ήταν να εξετάσει τη νομιμότητα της παρουσίας του ΚΚΕ στις εκλογικές διαδικασίες και όχι του ΕΑΜ β’.

Παρόλα αυτά το ΕΑΜ β’ πήγε και έκανε την καταγγελία του, καταθέτοντας ένσταση για κακή συμμετοχή. Ούτε καν έμαθε ο λαός ότι κατατέθηκε τόσο σοβαρή καταγγελία. Ο δικομματισμός και οι Αμερικανοί που τον σχεδίασαν προστάτευσαν το κρυφό του μέρος. Έχοντας λοιπόν τη γνώση της ταυτότητας των προστατών του ΚΚΕ, θεωρήσαμε ανώφελο να επαναλάβουμε τη διαδικασία της καταγγελίας του ΚΚΕ στα ευρωπαϊκά όργανα για την επίσης παράνομη συμμετοχή του στις ευρωεκλογές. Οι Αμερικανοί το χρηματοδοτούν, οι Αμερικανοί το προστατεύουν και ως εκ τούτου δεν θα άφηναν την “επένδυσή” τους απροστάτευτη στα ευρωπαϊκά δικαστήρια. “Επένδυση” τρομερή, εφόσον τους επιτρέπει να ελέγχουν απόλυτα το ελληνικό κράτος. Ολόκληρο το ελληνικό παρακράτος, το οποίο μας υποτάσσει στους ιμπεριαλιστές, στο ΚΚΕ στηρίζεται ώστε να υπάρχει. Είναι δυνατόν αυτό το παρακράτος να αφήσει το ΚΚΕ ευάλωτο στην κάθε δίκαιη καταγγελία;

Το παρακράτος των ιμπεριαλιστών και των δοσίλογων.

Ο αναγνώστης με βάση όλα τα παραπάνω μπορεί να καταλάβει πλέον με απόλυτη σαφήνεια τι ακριβώς είναι το παρακράτος. Το διαβόητο παρακράτος. Το δήθεν παρακράτος της “πατριωτικής” ΔΕΞΙΑΣ, που δήθεν κυνηγάει τους “προδότες” ΚΚΕδες. Φαντάζεται ο αναγνώστης “σκοτεινούς” ανθρώπους, με καμπαρντίνες και ενίοτε με “τρίκυκλα” να σκοτώνουν με λοστούς και με καδρόνια ανθρώπους. Αυτό είναι πράγματι παρακράτος, αλλά αυτή είναι μια γραφική εικόνα τού παρακράτους. Μια εικόνα, την οποία “μυστικά” το ίδιο το παρακράτος φανερώνει. Μια εικόνα, την οποία επιθυμεί το ίδιο να δείχνει προς τα “έξω”, προκειμένου να λειτουργεί απρόσκοπτα και αποτελεσματικά. Το παρακράτος είναι πολύ πιο σοβαρή υπόθεση από αυτούς τους καραγκιόζηδες. Πολύ πιο σοβαρή υπόθεση από τους αγράμματους Κοντζαμάνηδες αυτού του τόπου.

Στην Ελλάδα το παρακράτος είναι το ίδιο το κράτος, το οποίο δεν έκανε την εκκαθάριση από τους δοσίλογους. Από τη στιγμή που το κράτος μετά την αποχώρηση των κατακτητών δεν “αυτοκαθαρίστηκε” από τους δοσίλογους, τους προδότες και τους μαυραγορίτες —όπως έκαναν όλα τα πολιτισμένα κράτη της Ευρώπης—, ήταν θέμα χρόνου να δημιουργηθεί το παρακράτος. Αυτό ακριβώς είναι το μεταπολεμικό παρακράτος, το οποίο εξακολουθεί να υφίσταται αναλλοίωτο έως σήμερα. Είναι το κράτος στο οποίο οι δοσίλογοι παρέμειναν στις κρατικές τους θέσεις.

Δεν υπάρχει με λίγα λόγια ένα παρακράτος της Δεξιάς, το οποίο για δήθεν ιδεολογικούς λόγους μετέρχεται παράνομων μέσων εναντίον των ιδεολογικών εχθρών του. Υπάρχει ένα παρακράτος θλιβερών ανθρωποειδών, τα οποία πίσω από ιδεολογικές προφάσεις έσωσαν κι εξακολουθούν να προσπαθούν να σώσουν τα τομάρια τους. Ένα παρακράτος τρομοκρατημένων υπανθρώπων, που ακόμα και σήμερα βλέπουν πίσω τους μήπως κάποιο από τα παλιά θύματά τους τούς ακολουθεί, προκειμένου να τους ζητήσει εξηγήσεις. Ένα κράτος εκβιαζόμενων ανθρώπων, που μπορεί να γίνουν υπουργοί ή ανώτατοι κρατικοί λειτουργοί και ακόμα φοβούνται όταν βλέπουν μαζεμένο κόσμο.

Αυτό είναι το παρακράτος. Είναι το κράτος, το οποίο ελέγχεται από τους δοσίλογους των Γερμανών και των Εγγλέζων και άρα και από τους συνεταίρους τους, που είναι οι ρωσόδουλοι ΚΚΕδες. Είναι το κράτος των δοσίλογων όλων των ξένων αφεντικών. Οι δοσίλογοι, από τη στιγμή που δεν τιμωρήθηκαν, χρησιμοποίησαν το ίδιο το κράτος σαν “κάστρο” για την άμυνά τους. Γνωρίζοντας ότι αυτό το “κάστρο” ήταν το απαραίτητο στοιχείο για την ασφάλειά τους, έκαναν “αυτοσκοπό” τους να το ελέγχουν πλήρως και σε όλα τα επίπεδα. Με την εξουσία, που παρέμεινε στα χέρια τους, αγωνίστηκαν και κατάφεραν να ελέγχουν μόνιμα τη στελέχωσή του με δικούς τους ανθρώπους. Ακόμα και το πιο ελεεινό κομματόσκυλο, που διορίστηκε στην πιο ταπεινή δημόσια θέση, είναι ένα μέλος του παρακράτους. Γνωρίζοντας όλοι αυτοί ότι το “κάστρο” αυτό προστατεύεται καλύτερα με έναν τεχνητό εχθρό, που ελέγχει τους πραγματικούς του εχθρούς, το παρακράτος στήριξε με όλα τα μέσα το ΚΚΕ.

Με τη δύναμη και την εξουσία του κράτους πλέον οι παρακρατικοί όχι μόνον επιβιώνουν, αλλά εκβιάζουν και την κοινωνία κάθε φορά που αυτή πηγαίνει να τους αμφισβητήσει. Ελέγχοντας τον πιο πλούσιο και ισχυρό “εργοδότη” της χώρας, ελέγχουν τα πάντα. Μόνοι τους αποφασίζουν ποιος Έλληνας θα γίνει πλούσιος και ποιος όχι, εφόσον αυτοί ελέγχουν τις κρατικές χρηματοδοτήσεις. Μόνοι τους αποφασίζουν ποιος θα γίνει διάσημος και ισχυρός, εφόσον αυτοί ελέγχουν τα μέσα ενημέρωσης της χώρας. Μόνοι τους αποφασίζουν ποιος θα “αθωώνεται” και ποιος θα “τιμωρείται” κάθε φορά που υπάρχει παρανομία. Όταν μόνοι τους αποφασίζουν για τα πάντα, ευνόητο είναι ότι θα ευνοούν τους ομοίους τους. Ευνόητο είναι ότι θα καταστρέφουν όποιον πηγαίνει να τους χαλάσει τη “φάμπρικα”. Ευνόητο είναι ότι θα καταστρέψουν και την ίδια τη Δημοκρατία, εφόσον η αξιοκρατία τούς απειλεί.

Όπως ήταν φυσικό την “επιτυχία” των δοσίλογων την κληρονόμησαν και τα παιδιά τους. Κληρονόμησαν τα παράνομα πλούτη τους, όπως κληρονόμησαν και τις κρατικές τους θέσεις. Από τη στιγμή που τους δοσίλογους τους διαδέχθηκαν τα παιδιά τους, τα πάντα λειτουργούν μόνιμα υπέρ των συμφερόντων τους. Ο φασισμός είναι αυτός που τους έκανε πλούσιους και τον φασισμό υπηρετούν ακόμα και σήμερα. Γι’ αυτόν τον λόγο λέμε ότι το παρακράτος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, για να συνδέεται αποκλειστικά με αγράμματους τενεκέδες τύπου Γκοτζαμάνη.

Αυτοί όλοι οι νεάντερταλ τύποι είναι χρήσιμοι μόνον για να τρομάζουν τον κόσμο και να δίνουν με τη γραφικότητά τους τη δυνατότητα στους φασίστες να εμφανίζονται σαν προστάτες του λαού και της Δημοκρατίας. Χάρη στον Γκοτζαμάνη μέχρι και ο Πάγκαλος φαίνεται δημοκράτης. Αυτό γίνεται από την κορφή μέχρι τη βάση του συστήματος. Γι’ αυτό ταΐζουν τους Γκοτζαμάνηδες. Δεν τους ταΐζουν για τους λοστούς και τα καδρόνια τους. Τους ταΐζουν απλά για να υπάρχουν. Ταΐζουν τους “παραπληγικούς” του φασισμού, για να εμφανίζονται σαν αθλητικοί τύποι οι “σακάτηδες” της Δημοκρατίας.

Αυτοί οι Γκοτζαμάνηδες είναι που δίνουν τη δυνατότητα στους φασίστες, δειλούς και φυγόμαχους Καραμανλήδες του Νείλου να εμφανίζονται σαν οι γενναίοι υπερασπιστές της Δημοκρατίας, που ενίοτε “απορούν” για τα συμβαίνοντα στον τόπο. Οι Γκοτζαμάνηδες δίνουν τη δυνατότητα στους φασίστες Παπανδρέου να κηδεύονται σαν “γέροι της δημοκρατίας”, ενώ όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι οι ίδιοι, ακολουθώντας τις εντολές των Άγγλων, εκτέλεσαν τη Δημοκρατία, βυθίζοντάς μας σε εμφύλιο.

Το παρακράτος, δηλαδή, δεν το αναζητείς στα σοκάκια και στα υπόγεια. Το αναζητείς στα “ρετιρέ” της ελληνικής Πολιτείας. Το αναζητείς εκεί όπου δεν τολμά ο πολίτης ν’ αμφισβητήσει, γιατί φοβάται ότι θα καταστραφεί. Το παρακράτος έχει αλώσει τους θεσμούς της ελληνικής Πολιτείας και γι’ αυτό είναι ασφαλές. Το παρακράτος το αναζητάς στο “μπλέξιμο” της Νομοθετικής Εξουσίας με αυτήν της Εκτελεστικής, που παραδίδει το κράτος σε μερικές οικογένειες. Άρα; Άρα μέσα στο παρακράτος βρίσκεται κι αυτός ο οποίος έχει ως καθήκον να μην επιτρέπει τέτοιου είδους “μπλεξίματα”. Ποιος είναι αυτός; Η δικαστική εξουσία. Η εξουσία, στην οποία απευθυνθήκαμε εμείς ως ΕΑΜ β’, για να αποβάλει το ΚΚΕ από τις εκλογικές διαδικασίες. Το κόμμα-“ζωοδότη” του φασισμού.

Αντιλαμβανόμαστε ότι όλο το πρόβλημα βρίσκεται στη δικαστική εξουσία. Εκεί βρίσκεται η “καρδιά” του παρακράτους. Εκεί βρίσκεται η πηγή όλων των κακών. Τον φασισμό τον αναζητάς στον τρόπο που απονέμεται η δικαιοσύνη και όχι στα σύμβολα, που κάθε φορά αυτός χρησιμοποιεί. Σήμερα τα πάντα υπολειτουργούν στην Ελλάδα, γιατί απλούστατα αυτοί, οι οποίοι πληρώνονται για να ελέγχουν, δεν κάνουν το καθήκον τους. Για πάνω από τριάντα χρόνια αφήνονται οι κομματάρχες να “στήνουν” τη Βουλή και κανένας δεν τους έχει εμποδίσει. Για πάνω από τριάντα χρόνια βάζουν τον λαό να ψηφίζει “τυράννους”, οι οποίοι κάνουν ό,τι θέλουν με δεδομένες κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες υπαλλήλων τους. Μια ολόκληρη χώρα λεηλατήθηκε και κανένας δεν πήγε στη φυλακή. Γιατί; Γιατί οι διαπλεκόμενοι της “επιτυχίας” είναι αυτοί στους οποίους αναφερθήκαμε παραπάνω. Δοσίλογοι ή παιδιά δοσίλογων είναι το δήθεν ελληνικό “σταρ-σύστεμ” της ελληνικής οικονομικής και πολιτικής ζωής. Αυτές τις εντολές δέχθηκαν από τους νεοταξίτες ιμπεριαλιστές και αυτές εκτέλεσαν. Πώς είναι δυνατόν να τους τιμωρήσουν οι δικαστικοί; Πώς δεν θα δουν “πλάνη” ακόμα κι εκεί όπου υπάρχει πραγματικό πλιάτσικο;

Απορούν μερικοί Έλληνες γιατί η δικαστική εξουσία δεν διεκδικεί τα νόμιμα δικαιώματά της, ώστε να κάνει σωστά τη δουλειά της. Γιατί δεν διεκδικεί την ανεξαρτησία της και παραμένει υπό την εξουσία του κάθε κομματικού τενεκέ, που παριστάνει τον υπουργό δικαιοσύνης; Γιατί δεν διεκδικεί το αυτοδιοίκητό της και σέρνεται στα κομματικά γραφεία για “μέσον”; Δεν τα διεκδικεί για έναν πολύ απλό λόγο. Για να διεκδικήσεις κάτι, θα πρέπει να είσαι καθαρός. Σε κάθε άλλη περίπτωση εκβιάζεσαι. Πώς θα διεκδικήσει η δικαιοσύνη τον ρόλο της; Με όποια φορά κι αν εξετάσει κάποιος τη μεταπολεμική “πορεία” της, θα δει ότι συνδέεται άμεσα με τους δοσίλογους. Πολλά από τα “επιφανή” στελέχη της ήταν ανάμεσα σ’ αυτούς που επωφελήθηκαν από τη μη εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού από τους δοσίλογους. Πολλοί από τους ηγέτες της προσελήφθησαν στο σώμα με τις γκεσταπίτικες “ευλογίες”. Με σφραγίδες του Ράιχ κατέλαβαν τα πόστα τους.

Μπήκαμε υποτίθεται στη δημοκρατία της μεταπολίτευσης και οι δικαστικοί της Χούντας παρέμειναν ακλόνητοι στις θέσεις τους. Οι ίδιοι δικαστικοί, που ως απριλιανοί “επαναστάτες” έγλειφαν τον Παπαδόπουλο για τις καριέρες τους, ήταν αυτοί που λίγες ημέρες μετά τον “δίκασαν” σαν “δημοκράτες”. Οι δικαστές της Χούντας, οι οποίοι ήταν οι ίδιοι με τους δικαστές του Παλατιού. Οι δικαστές του Παλατιού, οι οποίοι ήταν οι ίδιοι με τους δικαστές του εμφυλίου του Σκόμπυ. Οι δικαστές του Σκόμπυ, οι οποίοι ήταν οι ίδιοι με τους δικαστές της Γκεστάπο των Ναζί. Οι δικαστές της Γκεστάπο, που ήταν οι ίδιοι με τους δικαστές του φασίστα Μεταξά.

Όταν όλοι αυτοί παραμένουν ακλόνητοι στις θέσεις τους, όποια κοινωνική ή άλλη αλλαγή συμβαίνει σ’ αυτόν τον τόπο, ευνόητο είναι ότι το ίδιο ακλόνητος είναι και ο φασισμός. Όταν το σύστημα της δικαιοσύνης στελεχώνεται από ατιμώρητους φασίστες, πόσο εύκολο είναι να λειτουργήσει η Δημοκρατία; Οι παλιοί φασίστες θα προσλάβουν νέους φασίστες, για να εξασφαλίσουν τη “σιωπή” τους και πάει λέγοντας. Πώς θ’ αλλάξει το “κλίμα” στη Δικαιοσύνη, όταν ο προηγούμενος πρέπει να διασφαλίσει τη “σιωπή” του επόμενου; Πώς θ’ αλλάξει η “ιδεολογία” της Δικαιοσύνης, όταν ο προϊστάμενος —που προάγει— γνωρίζει ότι σε κάποια στιγμή θα έχει την ανάγκη της προστασίας του υφισταμένου του;

Όταν οι φασίστες του δικομματισμού αποφασίζουν για την ηγεσία της Δικαιοσύνης, ποιους θ’ αναδείξουν στην ηγεσία της; Τους δημοκράτες δικαστές; Τι να τους κάνουν τους δημοκράτες; Να βρουν τον μπελά τους γι’ αυτά που έκαναν στο παρελθόν και να βρουν αντίσταση σ’ αυτά που σχεδιάζουν να κάνουν στο μέλλον; Μια χαρά είναι όπως είναι τώρα. “Ποιότητα” αναλλοίωτη και σταθερή μέσα στο χρόνο. “Σταυροκοπιόταν” οι δικαστικοί στην εποχή της Γκεστάπο και με το ίδιο πάθος “σταυροκοπιούνται” και οι δικαστικοί στην εποχή της Δημοκρατίας. Υπάρχει καλύτερο “δημοκρατικό” φίλτρο από τις παραθρησκευτικές οργανώσεις; Υπάρχει καλύτερος “εγγυητής” της ελευθερίας και της Δημοκρατίας από την Εκκλησία; Τίμια πράγματα. Οι δοσίλογοι με τα κλοπιμαία έφτιαξαν μερικά καμπαναριά δώρο στην Εκκλησία και αυτή τους αντάμειψε με “συγχωροχάρτια”. Όσοι φορούσαν κουκούλες στην κατοχή, ανέλαβαν ν’ ανάβουν τα καντήλια στην εποχή που ακολούθησε.

Πάνω σ’ αυτούς τους “ποιοτικούς” και “πιστούς” δικαστές στηρίζεται ο φασισμός. Πώς αλλιώς θα συνέχιζαν να πλεονεκτούν οι φασίστες σαν οι απόλυτα “εκλεκτοί” της κοινωνίας; Τα “καλά” και “πιστά” παιδιά του παρακράτους. Τα “ευσεβή” παιδιά της Εκκλησίας. Πώς θα είναι σίγουροι ότι δεν θα κληθούν κάποτε να δώσουν εξηγήσεις για το παρελθόν τους; Η Δικαιοσύνη είναι η δύναμή τους και γι’ αυτό όσο μπορούν τη διατηρούν στο απυρόβλητο. Μπορεί για πολιτικούς λόγους να συγκρούονται μεταξύ τους σαν τα σκυλιά, αλλά σπάνια βάζουν στο “κάδρο” της σύγκρουσης τη Δικαιοσύνη.

Αυτό είναι ένα από τα απαραβίαστα δόγματα του παρακράτους. Γιατί; Γιατί με τον τρόπο αυτόν επιβιώνει το παρακράτος και τα εκλεκτά του τέκνα. Γνωρίζουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει Δημοκρατία χωρίς Δικαιοσύνη και πάντα φροντίζουν αυτή να “λείπει” από την κοινωνία μας. Μπορεί να υπάρξει Δημοκρατία, όταν ο Μητσοτάκης είναι υπεράνω νόμων, οι οποίοι αφορούν μόνον τους “άλλους”; Μπορεί να υπάρξει Δημοκρατία, όταν η παρανομία γίνεται το κυρίαρχο μέσο για την “επιτυχία”; Κουλούρια να πουλάς στην Ομόνοια, δεν μπορείς να προοδεύσεις, αν δεν το επιθυμεί το παρακράτος. Θα “προοδεύει” αυτός, που “γλείφει” το παρακράτος. Αυτός, που δεν θα τον “βλέπει” η αστυνομία του παρακράτους και δεν θα τον “δικάζει” η Δικαιοσύνη του παρακράτους.

Η Δικαιοσύνη είναι το “οξυγόνο” της Δημοκρατίας. Για όσο διάστημα το σύστημα δικαιοσύνης βρίσκεται στα χέρια του δικομματικού παρακράτους, οι Έλληνες δεν μπορούν να ελπίζουν σε τίποτε. Οι παρακρατικοί θα διορίζουν και θα βολεύουν με όλους τους τρόπους τα παιδιά τους και οι υπόλοιποι θα τρέχουν στον αγώνα της επιβίωσης. Αν δεν αγωνιστούμε όλοι για μια καθαρή και παντελώς ανεξάρτητη Δικαστική Εξουσία, δεν θα υπάρχει Δικαιοσύνη και άρα Δημοκρατία σ’ αυτήν τη χώρα ό,τι κι αν κάνουμε.

Για όσο διάστημα “βασιλιάς” σ’ αυτήν τη χώρα δεν είναι ο νόμος αλλά οι κομματάρχες, τίποτε δεν θα λειτουργεί. Για όσο διάστημα οι δικαστικοί λειτουργοί δεν είναι υπηρέτες του νόμου και είναι υπηρέτες των κομμάτων, θα γίνονται αίσχη. Για όσο διάστημα δεν ισχύει η ισονομία και ισοπολιτεία μεταξύ των πολιτών, η Δημοκρατία θα παραμένει σε “κωματώδη” κατάσταση αδύναμη να βοηθήσει τα παιδιά της. Για όσο διάστημα αυτοί, οι οποίοι καθημερινά καταλύουν το Σύνταγμα, δεν τιμωρούνται, παρά “προοδεύουν” και “προάγονται”, θα βυθιζόμαστε στον φασισμό. Θα βυθιζόμαστε σε μια άβυσσο χωρίς διέξοδο.

Το ΕΑΜ β’

από εδώ και πέρα προτείνει

την ενεργή και καθολική συμμετοχή όλων των Ελλήνων

στις εκλογικές διαδικασίες.

Γι’ αυτόν τον λόγο απευθυνόμαστε πλέον άμεσα στον λαό. Ο λαός πρέπει να απαιτήσει να μπει επιτέλους μια συνταγματική τάξη στο πολιτικό σκηνικό. Να τηρηθεί επιτέλους το Σύνταγμα και οι νόμοι. Όπως δεν δικαιούται ο “Τέως” να μπει στη Βουλή με τη στολή και τα καπέλα του, έτσι δεν δικαιούται και η γραμματέας του ΚΚΕ να μπαίνει μέσα σ’ αυτήν. Με τις κλωτσιές πρέπει να φύγουν οι σταλινικοί από τη Βουλή των Ελλήνων. Να μπει και ένας εισαγγελέας στον Περισσό, για να μάθουμε επιτέλους ποιοι είναι αυτοί οι οποίοι χρηματοδοτούν το ΚΚΕ. Να μάθουμε ποιοι είναι αυτοί, που σε έναν νεκρό “δεινόσαυρο” εξασφαλίζουν χρηματοδοτικό “ορό”.

“Συμμετοχή” είναι πλέον το σύνθημά μας. Συμμετοχή, όμως, όχι τυφλή και πάλι υπό δυσμενείς συνθήκες για τους συμμετέχοντες. Συμμετοχή με γνώση και στόχους. Άρα; Άρα το πρώτο πράγμα που πρέπει ν’ αναζητηθεί από αυτήν τη συμμετοχή είναι να ξεκαθαρίσει το “τοπίο” της Δημοκρατίας. Για να γκρεμίσουμε το παρακράτος, πρέπει να τσακίσουμε τα μυστικά του “θεμέλια” και άρα το ΚΚΕ. Αυτό πρέπει να φύγει πρώτα από τη μέση, για ν’ αρχίσει να απειλείται με κατάρρευση το ερείπιο. Πρέπει ο λαός —με βάση το Σύνταγμα και τους νόμους— να “απαιτήσει” δημοψήφισμα. Να απαιτήσει δημοψήφισμα, ώστε ν’ αποφασίσει ο ίδιος για το αν πρέπει ή δεν πρέπει να συμμετέχει το ΚΚΕ στις δημοκρατικές διαδικασίες.

Από τη στιγμή που η Δικαιοσύνη —για το δικό της ιδιοτελές και άρα παράνομο συμφέρον— δεν κάνει το καθήκον της, είναι υποχρεωμένος ο κόσμος ν’ αγωνιστεί μόνος του για τη Δημοκρατία. Γι’ αυτόν τον λόγο πρέπει να απαιτήσει το δημοψήφισμα. Πριν ακολουθήσει η οποιαδήποτε εκλογική διαδικασία στο μέλλον, θα πρέπει να ξεκαθαριστεί άπαξ το θέμα του ΚΚΕ. Για όσο διάστημα το ΚΚΕ συμμετέχει στις εκλογικές διαδικασίες, η Δημοκρατία δεν έχει ελπίδες να ανθίσει. Για όσο διάστημα την “ποτίζει” με το “δηλητήριό” του, δεν πρόκειται να την απολαύσουμε. Στον Περισσό βρίσκεται ο “καρκίνος” της Δημοκρατίας. Στον Περισσό βρίσκονται τα κύρια “όργανα” των πραξικοπηματιών της φασιστικής μεταπολίτευσης. Στον Περισσό βρίσκονται τα “παπούτσια” του παρακράτους.

Από εκεί και πέρα ό,τι προβλέπεται από τον νόμο. Να πάνε φυλακή όσοι παρανόμησαν και να τελειώνουμε μ’ αυτούς. Να πάνε φυλακή τόσο οι εγκληματίες του Περισσού όσο και οι επίσης εγκληματίες ιδιοκτήτες των δύο μεγάλων κομμάτων, που “έστησαν” την κατάσταση. Αυτοί, που κατέλυσαν το Σύνταγμα και λειτουργούν ως πραξικοπηματίες τα τελευταία τριάντα χρόνια. Να πάνε φυλακή τόσο η Παπαρήγα όσο και οι Καραμανλήδες με τους Παπανδρέου και τους Μητσοτάκηδες. Να πάνε φυλακή οι πραξικοπηματίες, όπως πήγαν φυλακή οι προηγούμενοι από αυτούς. Να πάνε φυλακή, γιατί —ειδικά αυτοί— εκτός από πραξικοπηματίες είναι και μεγάλοι κλέφτες. Να σαπίσουν στη φυλακή, γιατί είναι χειρότεροι ακόμα και από τους Απριλιανούς.

Τα κελιά υπάρχουν, ο λαός έδειξε διάθεση ότι θέλει να τους τιμωρήσει και το μόνο που μένει είναι να δικαστούν για τα εγκλήματά τους. Μέχρι πότε θα μας “δουλεύουν”. Κάποτε μας έβαλαν να σκοτωθούμε μεταξύ μας και σήμερα δεν προλαβαίνουμε να τους ταΐζουμε. Έλεος. Ακόμα και οι εφιάλτες έχουν κάποτε ένα τέλος.

Τραϊανού Παναγιώτης

Πρόεδρος του ΕΑΜ β’

www.eamb.gr