ΟΙ ΑΣΧΗΜΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΑΣΧΗΜΑ ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ

Γράφει ο Δημήτρης Κουμάνταρος
 
 
                                                              «Έξω από την τρέλλα δεν είχε κάτι να πιαστεί
                                                                γιατί του τόχανε διαλύσει.  Κατρακυλάει στον
                                                                προβολέα των σκοταδιών του, στη φρικαλέα
                                                                ατραξιόν του».  Διονύσης Σαββόπουλος
                                                                        
 
Η χειροβομβίδα ενάντια στο στέκι μεταναστών στα Εξάρχεια.  Οι τυφλοί πυροβολισμοί εναντίον αστυνομικών σε αστυνομικά τμήματα.  Η «αμερικανιά» του καψίματος βαγονιών, με αποκριάτικες  μάσκες, του πιό καλού μέσου μαζικής μεταφοράς εν ονόματι της σύγκρουσης των γενεών.  Τα διαγγέλματα καταπολέμησης της βίας, που συνοδεύονται από την κατά σύστημα μονομερή προβολή της βίας, από βίαιους κι αδίστακτους τηλεοπτικούς τενεκέδες-υπηρέτες εργοδοτών αφεντάδων.  Οι αφασικές ανακοινώσεις τύπου κατά  της βίας από τα πολιτικά κόμματα.  Η λογική καουμπόυδες, δηλαδή αγελαδάρηδες, της αστυνομίας ενάντια σε «Ινδιάνους» εξεγερμένους.  Η σιωπή των αμνών πολιτών.
 
Προσθέστε κι επόμενες σκηνές: Την διαγραφόμενη αύξηση της οικονομικής ανέχειας κι ανεργίας.  Τη νέα γενιά ανέργων κι απροστάτευτων μεταναστών. Την καθολική ιδεολογική σύγχυση πολιτών, εκπροσώπων πολιτών και διανοουμένων που σκιαμαχούν με απόλυτες βεβαιότητες  για το ποιός ορά καλύτερα το αόρατο ή για το ποιός φωνάζει δυνατότερα ή «καλύτερα» μέσα στη ΒΑΒΕΛ.  Τα διεθνή γεωπολιτικά παιχνίδια και τη δράση, συχνά και αυτονομημένων συν τοις άλλοις, μυστικών υπηρεσιών.
 
Πρόκειται για ορισμένες σκηνές από ένα έργο που θα μορούσε να τιτλοφορείται: «Οι άσχημες πόλεις άσχημα καίγονται».
 
Οι περισσότεροι αποστρέφουν τα μάτια από το έργο.  Κάποιοι λιγότεροι έχουν την ψευδαίσθηση, ανεξάρτητα του ρόλου τους, πως είναι πρωταγωνιστές και το καθορίζουν.
 
Μοιάζουμε με κοκόρια μέσα στο ξεμάντρωτο κοτέτσι, που τσακωνόμαστε, ποιό λαλεί καλύτερα λίγο πριν ορμήσουν οι αλεπούδες.
 
Τα πιό αβόλευτα αλλά και τα πιό τρελλαμένα και φανατικά κοκόρια δραστηριοποιούνται.  Τα πιό βολεμένα αλλά και τα πιό αβέβαια και μετριοπαθή βαριούνται.
 
Υπάρχει ελπίδα το έργο να τελειώσει καλά;  Με βάση τη λογική όχι.  Αλλά επειδή σε μας τους ανθρώπους-κοκόρια η λογική είναι η άλλη όψη του παραλογισμού, ποτέ δεν ξέρεις. Τι μπορεί να γίνει, αν και οι «λογικοί» αφήσουν τους εαυτούς τους, να τρελλαθούν λιγάκι.  Να αρνηθούν την αφασία τους, να αποδεχτούν τη Βαβέλ μέσα τους και γύρω τους, για να μπορέσουν να την αντιμετωπίσουν και να τη διαχειριστούν, να συλλογιστούν ότι δεν έχουν τίποτα να χάσουν πέρα από τη καταστροφή τους.  Να αποπειραθούν εν τέλει, ταπεινά και δημιουργικά να συνθέσουν καταβάλοντας και το ανάλογο τίμημα.  Να ομορφήνουν την πόλη.