Η Μαρία Σεφέρου γράφει στον Αρχιεπίσκοπο
Αξιότιμε κύριε Ιερώνυμε,
Στη συνέντευξη που παραχωρήσατε στο ΒΗΜΑ (8/2/2009), με την ευκαιρία συμπλήρωσης ενός έτους από την εκλογή σας στον αρχιεπισκοπικό “θρόνο”, είπατε κάποια πράγματα που χρήζουν διευκρινίσεων. Από την αρχή είχατε δώσει την εντύπωση ενός σεμνού και ταπεινού ιεράρχη, αν και ήσασταν προκλητικά απών σε “φλέγοντα” κοινωνικά προβλήματα, όπως τα τραγικά “Δεκεμβριανά” του 2008. Στην εν λόγω συνέντευξή σας, όμως, αποκαλύψατε κάποιες τολμηρές θέσεις σας. Ας δούμε, λοιπόν, μερικές δηλώσεις σας που αφήνουν ερωτηματικά ως προς τον καινούργιο ρόλο που θέλετε να παίξει η Εκκλησία μέσα στην Ελληνική κοινωνία, και ειδικότερα ως προς τη σχέση της με το κράτος.
Κατ’ αρχήν οι πολύ διπλωματικές δηλώσεις σας για το Βατοπαίδι με απογοήτευσαν. Είπατε συγκεκριμένα: «Το ότι ένα μοναστήρι έχει μια περιουσία δεν είναι κακό. Είναι φυσικό, ειδικά ένα μοναστήρι που υφίσταται αιώνες, να έχει συγκεντρώσει περιουσία με ισχυρούς τίτλους.» Διαφωνώ, κ. Ιερώνυμε. Είναι κάκιστο, αφύσικο και αντιχριστιανικό να έχει το Βατοπαίδι τόσο μεγάλη περιουσία σε μετρητά, μετοχές, ομόλογα και ακίνητα. Ο Ιησούς, που όλοι οι κληρικοί λένε πως είναι εκπρόσωποί του στη γη, “δεν είχε πού την κεφαλήν κλίναι”. Η μόνη του “περιουσία” ήταν ο χιτώνας και τα σανδάλια του. Εάν οι δωρεές, σε χρήμα ή ακίνητα, προς το κάθε “Βατοπαίδι” επιστρέφονταν άμεσα στο λαό για να καλύψουν τις ζωτικές του ανάγκες, τότε δεν θα είχαν συσσωρεύσει τα μοναστήρια και η Εκκλησία τόσο μεγάλη περιουσία.
Άλλωστε ο Ιησούς το είχε πει καθαρά: «Μη θησαυρίζετε θησαυρούς επί της γης…» Ωστόσο, κι αν ακόμη η συσσώρευση περιουσίας γινόταν με τη δικαιολογία ότι αργότερα θα τη διέθεταν για κοινωφελή ιδρύματα, η όλη ενασχόληση με χρηματιστηριακές και οικοδομικές επιχειρήσεις αποσπά τον κληρικό από τα πνευματικά καθήκοντα που έχει, δηλαδή να παρέχει πνευματική τροφή, ώστε να εξανθρωπιστεί το θηρίο που κρύβει μέσα του ο άνθρωπος. Αυτό φυσικά προϋποθέτει ότι πρώτα θα έχει εξανθρωπιστεί ο ίδιος ο κλήρος, πράγμα που, δυστυχώς, δε βλέπουμε να είναι ο κανόνας… Όσο για το φιλανθρωπικό έργο, μπορούν κάλλιστα να το κάνουν και μη θρησκευτικές ανθρωπιστικές οργανώσεις.
Σχετικά με τον “Oρθόδοξο” πατριωτισμό, εκφραστήκατε μάλλον απαξιωτικά. Όμως αυτό δεν αρμόζει σε προκαθήμενο μιας Εκκλησίας που διατελεί σε θανάσιμο εναγκαλισμό με την Πολιτεία. Είπατε συγκεκριμένα: «Επειδή ακριβώς πιστεύω ότι οι περισσότεροι από εμάς συγκινούνται με έννοιες όπως η πατρίδα, η θρησκεία και η οικογένεια, έχω διαπιστώσει ότι τούτο ως σύνθημα προσφέρεται ως μέσον και τρόπος για την ανάδειξη άλλων σκοπιμοτήτων. Τούτο, δεν με συγκινεί, αυτό το σύνθημα. Τα πραγματικά προβλήματα της Εκκλησίας είναι άλλα και είναι τεράστια». Προφανώς με τη δήλωσή σας αυτή θέλατε να διαχωρίσετε τη θέση σας από συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα. Με εκπλήσσει όμως που το τρίπτυχο «πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια» δεν σας συγκινεί! Άραγε ποια από τις τρεις λέξεις σας κάθεται στο στομάχι; Βέβαια, είπατε και κάτι άλλο στη συνέντευξη που σχεδόν μου λύνει την απορία.
Τι είπατε; Να σας το θυμίσω: «Πολλά από αυτά που περιγράφουμε σήμερα με τον όρο “παγκοσμιοποίηση” έχουν ξαναγίνει στην Ιστορία. Παγκοσμιοποίηση το λέμε σήμερα, κάποτε το έλεγαν Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ακόμα θα έλεγα και οι εκστρατείες του Μεγάλου Αλεξάνδρου.(…) Επομένως η παγκοσμιοποίηση δεν είναι καινούργιο φαινόμενο που πρέπει να μας πανικοβάλλει.(…)» Ώστε λοιπόν η παγκοσμιοποίηση δε σας φοβίζει! Ούτε αναρωτιέστε από ποιους και για ποιο λόγο επιβάλλεται; Για το καλό μας; Και πώς υλοποιείται μια παγκοσμιοποίηση-αυτοκρατορία στους λαούς, κύριε Ιερώνυμε; Μετά βαΐων και κλάδων ή με σκοτεινές μεθοδεύσεις οικονομικής κρίσης και την απειλή των όπλων; Αυτό δε σας πανικοβάλλει; Και δεν ανησυχείτε που αυτή η “παγκοσμιοποίηση” θα περιορίσει πολλές ελευθερίες και θα καταπατήσει ανθρώπινα δικαιώματα, πράγμα που θα έχει σαν συνέπεια λαϊκές εξεγέρσεις και αιματοχυσίες;
Στη συνέχεια είπατε, «Τις ξέρω τις απόψεις αυτές και τις σέβομαι, ως έκφραση του δικαιώματος των ανθρώπων στην ελευθερία της γνώμης. Τους παρακαλώ όμως να σεβαστούν και εκείνοι τις δικές μου.» Και ποιες είναι οι δικές σας απόψεις για το τρίπτυχο “Πατρίδα , Θρησκεία, Οικογένεια”; Δεν είδα να έχετε κάνει κάποια βήματα προς το διαχωρισμό Θρησκείας και Πολιτείας από το θανάσιμο εναγκαλισμό τους. Δεν σταματήσατε, π.χ., τις γελοίες φιέστες όπου στις θρησκευτικές γιορτές τα είδωλά σας (εικόνες, λείψανα, ζώνες και άλλα “ιερά” συμπράγκαλα ) συνοδεύονται από αγήματα στρατού ανά τη στεριά και τας νήσους της Ελληνικής Επικράτειας.
Κύριε Ιερώνυμε, στην ίδια συνέντευξή σας στο ΒΗΜΑ δηλώσατε: «Για μένα, στοχεύει στη σωτηρία του ανθρώπου, είναι βίωμα, πνευματική εμπειρία και ποτέ ιδεολογία. Για τον αδελφό Χριστόδουλο η Εκκλησία είχε έναν μεσσιανικό χαρακτήρα για τη σωτηρία του έθνους και ρόλο σε όλα τα εγκόσμια.» Πολύ σωστά το θέσατε. Κι εγώ μαζί σας. Τι σχέση, λοιπόν, έχουν τα εθνικοθρησκευτικά πανηγύρια που βλέπουμε κάθε τόσο να στήνονται με τη συμμετοχή Εκκλησίας και Πολιτείας; Διότι προτού δηλώσετε ότι το τρίπτυχο δε σας συγκινεί, προτού αποκηρύξετε το μεσσιανικό χαρακτήρα της Εκκλησίας, οφείλατε να σκεφτείτε τι έχει κάνει η Ορθοδοξία, που το συνεχίζετε κι εσείς, ώστε να εδραιωθεί το τρίπτυχο αυτό στη συνείδηση του Έλληνα. Μήπως καταδικάσατε ποτέ τις μεσαιωνικές και μεσσιανικές φιέστες σαν αυτή που περιγράφεται κατωτέρω;
«Ζάκυνθος- Κορυφώθηκαν χθες οι λατρευτικές εκδηλώσεις στη Ζάκυνθο για τη μνήμη της μεταφοράς του Ιερού Λειψάνου του Αγίου Διονυσίου (…) διάρκειας δυόμισι ωρών. Η Λιτανεία καλύπτει μια απόσταση τριών χιλιομέτρων περίπου. (..)
Συμμετείχαν 25 Αρχιερείς, δεκάδες ιερείς και διάκονοι, αγήματα στρατού και των τριών όπλων, φιλαρμονικές, μαθητές και πλήθος κόσμου, καθ’ όλη τη διάρκεια της πομπής.
Τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση εκπροσώπησε ο υπουργός Υγείας κ. Δημήτρης Αβραμόπουλος, πλαισιούμενος από τον αρχηγό του ΓΕΝ, βουλευτές και τις Αρχές της Ζακύνθου και των γύρω νησιών.
Κατά την έξοδο του Ιερού Σκηνώματος του Αγίου Διονυσίου από την Μονή του, χτυπούσαν οι καμπάνες, ρίπτονταν από το στρατό χαιρετιστήριες βολές και ηχούσαν οι σειρήνες των πλοίων, τα οποία ναυλοχούσαν στο λιμάνι της Ζακύνθου. (…)» Αντιπροσωπευτικό, ομολογουμένως, το δείγμα, για να μην αναφερθώ και στην Τήνο, όπου κάθε Δεκαπενταύγουστο βιώνουμε τον απόλυτο εναγκαλισμό Πολιτείας και αποστάτισσας Ορθόδοξης Εκκλησίας, καθώς χορεύουν το εθνοκτόνο ταγκό τους.
Ώστε, λοιπόν, το τρίπτυχο δε σας συγκινεί, κύριε Ιερώνυμε! Εμένα, όμως, που είμαι της παλιάς σχολής, με συγκινεί πολύ το δίπτυχο “πατρίδα, οικογένεια”. Διότι η μεν οικογένεια είναι το κύτταρο της κοινωνίας, και αν αρρωστήσει το κύτταρο αρρωσταίνει ολόκληρος ο οργανισμός (κοινωνία), η δε πατρίδα είναι η μεγάλη μας οικογένεια, το κοινό μας σπιτικό, που άμα δεν το φροντίσουμε θα πέσει να μας πλακώσει, πράγμα που κινδυνεύει να μας συμβεί τώρα. Πέραν λοιπόν από φιλοσοφίες και ιδεοληψίες, το ίδιο το θεμελιώδες ένστικτο επιβίωσης και αυτοσυντήρησης επιβάλλει αυτό το δίπτυχο να το αγαπάμε, να το σεβόμαστε και να το φροντίζουμε. Εσείς, κύριε Ιερώνυμε, τι έχετε να πείτε για το δίπτυχο; Τι έχετε να πείτε στις οικογένειες που διαλύονται, ενώ τα παιδιά τους στρέφονται στη πρέζα για να παρηγορηθούν; Τι έχετε να πείτε στους νέους που καίνε το σύμβολο τους έθνους, τη σημαία μας, για την οποία έχουν χυθεί ποτάμια αίματος για να είστε εσείς κι εγώ ελεύθεροι; Τίποτα;
Ας επιστρέψουμε όμως στο πρώτο σκέλος της δήλωσής σας, το οποίο επαναλαμβάνω εδώ: «Για μένα, στοχεύει στη σωτηρία του ανθρώπου, είναι βίωμα, πνευματική εμπειρία και ποτέ ιδεολογία.» Ωραία, λοιπόν! Η Εκκλησία στοχεύει στη σωτηρία του ανθρώπου. Ποια σωτηρία όμως; Τη μεταθανάτια; Την αποφυγή των καζανιών της κόλασης τα οποία επινόησαν σκοτεινοί εγκέφαλοι και τα υιοθέτησε η Ορθοδοξία για να εκφοβίζει τα “πρόβατα” και να τα κρατάει μαντρωμένα στη στάνη για άρμεγμα; Γι’ αυτή τη σωτηρία μιλάτε; Αν όμως μιλάτε για βίωμα, και όχι ιδεολογία, τότε τι τα θέλετε τα δόγματα; Το δόγμα είναι κι αυτό μια ιδεολογία, για να ακριβολογούμε, μια ιδεοληψία. Αν μιλάτε για πνευματική εμπειρία τι ακριβώς εννοείτε; Υποψιάζομαι ότι θα εννοείτε (και) τα “Μυστήρια”. Όμως, η γνήσια πνευματική εμπειρία συνεπάγεται πνευματικό καρπό στη ζωή του ανθρώπου, κι εμείς τέτοιο καρπό δεν είδαμε, δεν βλέπουμε να παράγεται στη ζωή των υποτιθέμενων εκπροσώπων του Χριστού, ιερουργών της Ορθοδοξίας.
Κύριε Ιερώνυμε, θα είχα πολύ περισσότερα να σας πω, όμως δεν θέλω να κουράσω άλλο τους αναγνώστες που θα διαβάσουν αυτή την ανοιχτή επιστολή. Ελπίζω πως τούτες οι σκέψεις θα φτάσουν στ’ αυτιά σας και, αν μη τι άλλο, θα σας προβληματίσουν. Εκτός εάν οι βλοσυροί διαχειριστές της παγκοσμιοποίησης έχουν επιβάλει και σε σας και στον Οικουμενικό Πατριάρχη σιγήν ιχθύος και απόλυτη υπακοή, ώστε να μη χάσει η Εκκλησία τα κεκτημένα της στην απατηλή Νέα Τάξη Πραγμάτων που εξυφαίνεται στο παρασκήνιο. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που αμφότεροι δεν ανησυχείτε για το τι μαγειρεύεται εις βάρος της Ελλάδας στα βόρεια σύνορά μας και δεν αναλάβατε ποτέ καμία πρωτοβουλία για να γίνετε ειρηνοποιοί. Φαίνεται δε διαβάσατε ποτέ εκείνο που είπε ο Ιησούς: «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται.» Βλέπετε οι θρόνοι στους οποίους ανεβήκατε, ως μη οφείλατε, δεν σας κάνουν αυτόματα υιούς του Θεού. Κάποιου άλλου υιούς ίσως σας κάνουν, και ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω…..