The bond holder
Σήμερα είμαι καυστικός. Πόνεσα διότι άκουσα και είδα αυτά που μέχρι τώρα μονό συζητάγαμε.
Πτήση προς Παρίσι. Γεμάτο παιδιά από την Γάλλια 12- 16 χρονών. Χαρούμενα με ένα αέρα σιγουριάς για το μέλλον.
Το πρωί στην τηλεόραση άκουσα μια γυναίκα που προσπάθησε να πουλήσει το νεφρό της για να μην βάλουν οι τράπεζες στη φυλακή τα παιδιά της. Οι μέρες μου στην Αργεντινή που θέλω να ξεχάσω γύρισαν στο μυαλό. Πάλι εκεί είδα μια μάνα να κόβει την σάρκα της για να γλυτώσει τα παιδιά της. Σε ποια τράπεζα χρωστάν τα παιδιά της γυναίκας και πιο είναι το ποσό;
Γιατί το κράτος δεν έπαιρνε τα 43 δις και να αγοραζε ολες αυτές τις τραπεζες; Με μια απλη κίνηση θα είχαμε μια κρατική τράπεζα που θα μπορουσε όχι μονο να σηκωσει τις επισφαλειες αλλα και να δημιουργησει ένα δυνατο πολο χρηματοδοτησης για την αναπτυξη. Η αμερικη το έκανε. Αγόρασε την μισή Citi Βank με αυτό το ποσό.
Εμείς γιατί δεν το καναμε; Σημερα μαθαμε το γιατι. (λες και δεν το ξεραμε).
Ο Σαλλας εξαγοραζει ΤΤ και Αγροτικη ( λες και δεν το ξεραμε, γι’αυτό πηγε εκει ο Παντελακης – η ανακυκλωση των σκουπιδιων) για το καλο της χωρας για να βγουμε λεει από την μιζερια. Πήραν 43 δις για να σωθούν; Πως κάνουν τώρα προτάσεις εξαγοράς; Αν λέγανε συγχώνευση να το πιστεύαμε. Εξαγορά; Τι λάθος κίνηση αυτή κύριε Σάλα. Με τα δικά μας τα λεφτά; Για τους δικούς σας τους μετόχους; Γεώργιε Π η παρέα αρχίζει να κάνει λάθη. Και τι αποτίμηση είναι αυτή; Έχουμε αποτιμήσεις των τραπεζών από κάτι γραφεία του Λονδίνου. Θα περιμένουμε την απάντηση σου στον Σάλα.
Μίλησα με το ζευγάρι στο διπλανό κάθισμα. Πάει στο Παρίσι για μια εγχείρηση. Κάτι που γινόταν πριν δεν μπορούν να το κάνουν άλλο στην Ελλάδα. Δεν επιτρέπουν άλλο στα νοσοκομεία να αγοράσουν το ειδικό φάρμακο.
Θεέ τι κατάρα έπεσε σ’ αυτή την χωρά. Που βρήκαμε αυτούς τους καραγκιόζηδες που ήρθαν να καταστρέψουν αυτό που φτιάχτηκε με τόσο κόπο. Πόσο πόνο ακόμα; Αλλά ξέχασα αυτοί τρέφονται με τον φόβο και τον πόνο. Έτσι είναι το DNA τους.
Ακούγοντας τα γέλια από τ γαλλακια αποκοιμήθηκα γιατί είναι ωραίο να ακούς παιδιά να γελούν.
Και είδα ένα όνειρο
Μια χώρα παράξενη. Σαύρες οι διοικούντες . Σκοτεινά τα πλάνα. Ο κόσμος με βρώμικα ρούχα σκισμένα περπατούσε σε δρόμους γεμάτους λάσπες. Είχαν ένα βαρίδι στο πόδι με μια αλυσίδα. Ρώτησα τι είναι τα βαρίδια. «Το χρέος στις σαύρες» . Κάθε φορά που σου ζητιάνε να πληρώσεις και δεν μπορείς σε πετάνε στο δρόμο. Μου έδειξαν μια οικογένεια στην άκρη του δρόμου. Είχαν παγώσει.
Ξαφνικά κάτι είδα στον ουρανό..
« την ιδία μέρα, την ιδία ώρα, όλοι θα πείτε- όλοι με μια φωνή
δεν σας αντέχουμε και δεν θα πληρώσουμε τίποτα ξανά »
Ρώτησα ένα γέρο τι ήταν αυτή η οπτασία. Χρόνια τώρα την βλέπουν στον ουρανό μου είπε. Κάποιος όμως τους είπε – πριν πολύ καιρό- ότι να το κάνουν μόνο όταν όλοι θα πεινάσουν. « και κοίτα τώρα τα χάλια μας» .
Ξύπνησα γιατί το αεροπλάνο άρχισε την προσγείωση. Έμεινα με ένα ερώτημα.
Γιατί περίμεναν ΟΛΟΙ να πεινάσουν; Δεν θα είναι τότε πολύ αργά;
Ένοιωσα ποιο ελαφρύς στην κάρδια όταν πήρα την βαλίτσα γιατί τώρα κατάλαβα ποιος είναι ο δρόμος. Τον είχα ξεχάσει ο ανόητος.